സൂറത്തുല്‍ അഅ്റാഫ് : 65-84

സത്യനിഷേധികളില്‍ സാധാരണക്കാരും ഉണ്ടായിരിക്കുമെങ്കിലും നിഷേധത്തിലും, എതിര്‍പ്പിലും പ്രധാന പങ്കു വഹിക്കുന്നവര്‍ അവരിലുള്ള പ്രമാണികളും നേതാക്കളുമായിരിക്കുമല്ലോ. ജനങ്ങളുടെ ജിഹ്വയും അവരായിരിക്കും. അതുകൊണ്ടാണു പ്രവാചാകന്‍മാരെ ധിക്കരിച്ചുകൊണ്ടുള്ള അവരുടെ മറുപടികള്‍ ഉദ്ധരിക്കുമ്പോള്‍ മിക്കപ്പോഴും قَالَ الْمَلَأُ مِن قَوْمِهِ (അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ജനങ്ങളില്‍ നിന്നുള്ള പ്രധാനികള്‍ പറഞ്ഞു) എന്നു അല്ലാഹു പറയുന്നത്. ‘പ്രധാനികള്‍, നേതാക്കള്‍, പ്രമാണികള്‍, പ്രധാനസംഘം, കൂട്ടം’ എന്നൊക്കെയാണു مَلَأ (മലഉ്) എന്ന വാക്കിന്റെ അര്‍ത്ഥം. ഇവിടെ ഹൂദ്‌ (عليه الصلاة والسلام) നബിയെ ‘അവരുടെ സഹോദരന്‍’ (أَخَاهُمْ) എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതുകൊണ്ടു അദ്ദേഹം ‘ആദു ഗോത്രത്തില്‍പെട്ട’ ഒരു അംഗമായിരുന്നുവെന്നു മനസ്സിലാകുന്നു. വേറെ സ്ഥലങ്ങളില്‍ വേറെയും ചില നബിമാരെപ്പറ്റി ഇങ്ങിനെ ‘അവരുടെ സഹോദരന്‍’ എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതു കാണാം. അവരും അതതു ജനതയിലെ പ്രധാന ഗോത്രങ്ങളില്‍ പെട്ട അംഗങ്ങളായിരുന്നുവെന്നു കരുതാം. الله أعلم

നൂഹ് (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ ജനതക്കുശേഷം, ഒരു സമുദായമെന്ന നിലക്കു അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ച ഒരു ജനതയായിരുന്നു ആദ് വര്‍ഗ്ഗം. നൂഹ് (عليه الصلاة والسلام) ഒന്നിച്ചു കപ്പലില്‍ രക്ഷപ്പെട്ടവരുടെ പിന്‍തലമുറകളായി വര്‍ദ്ധിച്ചുണ്ടായവരാണവര്‍. അത് കൊണ്ടാണവരുടെ ശേഷമുള്ള പിന്‍ഗാമികള്‍ എന്ന് പറഞ്ഞത്. അറേബ്യാ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിന്റെ തെക്കേ കടലോര്‍ പ്രദേശങ്ങളിലായി യമനിനും, ഹദ്വര്‍ മൗത്തിനും ഇടയില്‍ അഹ്ക്വാഫ് പ്രദേശമായിരുന്നു അവരുടെ വാസസ്ഥലം. (*). ആരോഗ്യം, കയ്യൂക്ക്, മെയ്യൂക്ക് ആദിയായവയില്‍ മികച്ചവരും, അതികായന്മാരുമായിരുന്നു ആദുവര്‍ഗ്ഗം. (26:128 -130; 41:15 മുതലായവ). ഇതൊക്കെ സൂചിപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് അവന്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് വികാസം – അഥവാ പൊക്കവും ശക്തിയും – വര്‍ദ്ധിപ്പിച്ചു തന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞത്.

—–
(*). പടം 8, 10 നോക്കുക.
—–

ഞങ്ങളുടെ ഈ ബിംബാരാധാന ഞങ്ങള്‍ പുതുതായി നിര്‍മ്മിച്ചുണ്ടാക്കിയതൊന്നുമല്ല. പൂര്‍വ്വികന്‍മാര്‍ മുതല്‍ നടന്നു വരുന്നതാണ്. അതുവിട്ട് അല്ലാഹുവിനെ മാത്രമേ ആരാധിക്കാവൂ എന്നാണു നീ പറയുന്നതെങ്കില്‍ അതിനു ഞങ്ങള്‍ തയ്യാറില്ല. അങ്ങിനെ ചെയ്തില്ലെങ്കില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു ശിക്ഷ ബാധിക്കുമെന്നല്ലേ നീ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നത്. എന്നാല്‍, ആ ശിക്ഷ ഇങ്ങു വരട്ടെ. നീ പറയുന്നതു സത്യമാണെങ്കില്‍ അതൊന്നു കാണാമല്ലോ എന്നു അവര്‍ അദ്ദേഹത്തെ വെല്ലുവിളിച്ചു.

നിങ്ങള്‍ ശഠിച്ചുതന്നെ നില്‍ക്കുവാനാണു ഭാവമെങ്കില്‍ ഞാന്‍ താകീതുചെയ്യുന്ന ശിക്ഷ ഇതാ എത്തിക്കഴിഞ്ഞു,  അതു വരുവാന്‍ ഏറെ താമസമൊന്നുമില്ല. ഇന്നിന്നവ ദൈവങ്ങളെന്നും, ആരാധ്യന്‍മാരെന്നുമൊക്കെ നിങ്ങളും നിങ്ങളുടെ പൂര്‍വ്വീകന്‍മാരും ചില വസ്തുക്കളെ വിളിച്ചു വന്നുവെന്നതല്ലാതെ, അല്ലാഹുവിന്റെ ഭാഗത്തു നിന്നു യാതൊരു ആധികാരികമായ തെളിവും ഇല്ലാത്ത ആ ബിംബങ്ങളെപ്പറ്റിയാണല്ലോ നിങ്ങള്‍ എന്നോടു തര്‍ക്കിച്ചും, എന്റെ നേരെ തട്ടിക്കയറിയും കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ശരി, അതിന്റെ ഭവിഷ്യത്തു എന്തായിരിക്കുമെന്നു നാം ഇരുകൂട്ടരും കാത്തിരുന്നു കാണുക.

ഹൂദ്‌ (عليه الصلاة والسلام) അവരെ താക്കീതു ചെയ്തിരുന്ന ശിക്ഷ സംഭവിച്ചു. അദ്ദേഹത്തെയും സത്യവിശ്വാസികളെയും അതില്‍ അകപ്പെടാതെ രക്ഷപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ആ ജനതയെയാകമാനം അതില്‍ നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞു. ഈ ശിക്ഷ എന്തായിരുന്നുവെന്നു ഇവിടെ വ്യക്തമാക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല. ഏഴു രാത്രിയും എട്ടു പകലും നീണ്ടുനിന്ന അത്യുഗ്രമായ ഒരു കൊടുങ്കാറ്റായിരുന്നു അതെന്നും, കട പുഴങ്ങി വീണ ഈന്തത്തടികളെപ്പോലെ അവരെല്ലാം വീണടിഞ്ഞുവെന്നും സൂ: അല്‍ഹാക്-ക്വഃ (6,7) യില്‍ വ്യക്തമാക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.

ആദു സമുദായത്തിനുശേഷം വലിയ അഭിവൃദ്ധിയും പരിഷ്കാരവും പ്രാപിച്ച ഒരു സമൂഹമാണു ഥമൂദു ജനത. മദീനായില്‍ നിന്നു സിറിയായിലേക്കുള്ള യാത്രാമാര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ‘ഹിജ്ര്‍’ ആയിരുന്നു അവരുടെ വാസസ്ഥലം. (*). ‘മദാഇനു സ്വാലിഹ്’ (സ്വാലിഹിന്റെ പട്ടണങ്ങള്‍) എന്നും അതിനു പേരുണ്ട്. നിരപ്പായ സമതല പ്രദേശങ്ങളില്‍ വമ്പിച്ച കെട്ടിടങ്ങള്‍ നിര്‍മ്മിക്കുന്നതിലും, മലമ്പാറകള്‍ വെട്ടിത്തുരന്നു അവയില്‍ വീടുകളുണ്ടാകുന്നതിലും വളരെ വിദഗ്ദ്ധരും തല്‍പരരുമായിരുന്നു അവര്‍. ആരോഗ്യഗാത്രന്‍മാരും, ശക്തന്‍മാരുമായിരുന്നു. മുന്‍ സമുദായങ്ങളെപ്പോലെ വിഗ്രഹാരാധനകളില്‍ അവരും മുഴുകിപ്പോന്നു. അതുകൊണ്ട് എല്ലാ പ്രവാചകന്‍മാരെയുംപോലെ, സ്വാലിഹു (عليه الصلاة والسلام) നബി അവരെയും തൗഹീദിലേക്കു ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അവര്‍ക്കു അല്ലാഹു നല്‍കിയ വമ്പിച്ച അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ക്കു നന്ദി ചെയ്‌വാന്‍ അദ്ദേഹം ഉപദേശിക്കുകയും ചെയ്തു. അവര്‍ അദ്ദേഹത്തെ വ്യാജമാക്കി. തങ്ങള്‍ക്കു ഒരു പ്രത്യക്ഷ ദൃഷ്ടാന്തം കാട്ടിക്കൊടുക്കുവാന്‍ അദ്ദേഹത്തെ അവര്‍ വെല്ലുവിളിച്ചു. (26: 154). അല്ലാഹു ഒരു ഒട്ടകട്ടെ അവര്‍ക്കു ദൃഷ്ടാന്തമായി അയച്ചു. അതൊരു അസാധാരണ ഒട്ടകമായിരുന്നു. അതിനു സാധാരണയില്‍ കവിഞ്ഞ തീറ്റയും വെള്ളവും വേണ്ടിയിരുന്നു. അതവര്‍ക്കൊരു ശല്യമായി. അവര്‍ക്കതിനോടു അമര്‍ഷം തോന്നി. അതിനെ ഉപദ്രവിക്കരുതെന്നും, ഉപദ്രവിച്ചാല്‍ ശിക്ഷ ഇറങ്ങുമെന്നും അദ്ദേഹം താക്കീതു ചെയ്തു.

—

(*). ഒന്നാം വാള്യത്തില്‍ കൊടുത്ത പടം 8 നോക്കുക.

—

പ്രവാചകന്‍മാര്‍ പ്രബോധനം ചെയ്യുന്ന ദൗത്യ സന്ദേശങ്ങളില്‍ വിശ്വസിക്കുവാന്‍ മുമ്പോട്ട് വരുന്നത് സ്വാഭാവികമായും സാധുക്കളും ദുര്‍ബ്ബല വിഭാഗക്കാരുമായിരിക്കും. പ്രമാണി വര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ അഹന്തയും ഗര്‍വ്വും കാരണം അവര്‍ നിഷേധത്തിനും ധിക്കാരത്തിനും മുതിരുകയായിരിക്കും പതിവ്. നൂഹ് (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ ജനത മുതല്‍ക്കേ കാണപ്പെടുന്ന ഒരു പതിവാണത്. ഥമൂദ് ഗോത്രത്തിലും അതാണ്‌ സംഭവിച്ചത്. സ്വാലിഹു (عليه الصلاة والسلام) നബിയില്‍ വിശ്വസിച്ച ആ സാധുക്കളെ പരിഹസിച്ചുകൊണ്ട് നിഷേധികളായ ആ അഹങ്കാരികള്‍ ചോദിക്കുകയാണ്: താന്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ റസൂലാണെന്നു സ്വാലിഹ് പറയുന്നത് ശരിയാണെന്ന് നിങ്ങള്‍ക്ക് യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ബോധ്യമാണോ? അവര്‍ അതവരുടെ നില വ്യക്തമാക്കി. അദ്ദേഹം റസൂലാണെന്ന് മാത്രമല്ല, അദ്ദേഹം പ്രബോധനം ചെയ്യുന്നതെല്ലാം സത്യമാണെന്നും, തങ്ങളതില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവരാണെന്നും അവര്‍ തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. വീണ്ടു വിചാരവും സത്യന്വേഷണവും ഗര്‍വിഷ്ഠന്മാരുടെ സ്വഭാവമാണല്ലോ. കുറേ കൂടി ധിക്കാരസ്വരത്തില്‍ അവര്‍ അവരുടെ നിലപാട് വ്യക്തമാക്കി: നിങ്ങള്‍ വിശ്വസിക്കുന്ന ആ വിഷയങ്ങളതറയും ഞങ്ങള്‍ നിഷേധിക്കുന്നു – അതില്‍ സത്യമുണ്ടോ ഇല്ലേ എന്ന് പരിശോധിക്കുവാന്‍ പോലും ഞങ്ങള്‍ തയ്യാറില്ല – എന്ന്.

അവരിലുള്ള കഠിന ധിക്കാരികളായ ഒമ്പത് പേര്‍ ഗൂഡാലോചന നടത്തി (27: 48). ഒട്ടകത്തെ ചിലര്‍ കൊല ചെയ്തു. നീ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്ന ആ ശിക്ഷ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വാ എന്ന് സ്വാലിഹ് (عليه الصلاة والسلام) നെ അവര്‍ വെല്ലു വിളിക്കുകയും ചെയ്തു. മൂന്ന്‍ ദിവസം വരെ മാത്രമേ എനി നിങ്ങള്‍ക്ക് ജീവിതമുള്ളുവെന്നും, അപ്പോഴേക്കും ശിക്ഷ ഇറങ്ങുമെന്നും അദ്ദേഹം അറിയിച്ചു (11:65). അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് പോലെ സംഭവിക്കുകയും ചെയ്തു. കാലത്ത് പെട്ടന്ന്‍ അതിഭയങ്കരമായ ഘോരശംബ്ദവും പൊട്ടിത്തെറിയും ഉണ്ടായി. എല്ലാവരും അവരവരുടെ വാസ സ്ഥലങ്ങളില്‍ തന്നെ മറിഞ്ഞു വീണു ചത്തൊടുങ്ങി. സ്വാലിഹ് (عليه الصلاة والسلام) നബിയെയും, സത്യവിശ്വാസികളെയും അല്ലാഹു രക്ഷപ്പെടുത്തി എന്ന് പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. ചത്തൊടുങ്ങിയ ആ ജനതയെ നോക്കി അതിയായ സങ്കടത്തോടെ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ വാക്കുകളാണ് 79-ാം വചനത്തില്‍ കാണുന്നത്. ഞാന്‍ നിങ്ങളെ വേണ്ടത് പോലെ ഉപദേശിച്ചു. നിങ്ങളത് ചെവിക്കൊണ്ടില്ല. അത് കൊണ്ടാണ് ഈ ഗതി നിങ്ങള്‍ക്ക് എത്തിയതെന്ന് സാരം. എത്ര മനോവേദനയോടെയായിരിക്കും ആ പ്രവാചകവര്യന്‍ അതു പറഞ്ഞിരിക്കുക?! ഓര്‍ത്തു നോക്കുക! തബൂക് യുദ്ധ യാത്രയില്‍, നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യും സ്വഹാബികളും ഥമൂദിന്റെ വാസ സ്ഥലമായ ഹിജ്റിന്റെ അടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ കരഞ്ഞു കൊണ്ടല്ലാതെ നിങ്ങളതില്‍ പ്രവേശിക്കരുതെന്നു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) സ്വഹാബികളോടു പറയുകയുണ്ടായി (അ; ബു; മു).

പുത്തന്‍ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്നതില്‍ പ്രത്യേക താല്‍പര്യം കാണിക്കാറുള്ള ഒരു പണ്ഡിതന്‍ പറയുന്നതു ശിക്ഷയില്‍ അകപ്പെട്ട് മരണപ്പെടാതെ ബാക്കിയായ ആളുകളെ അഭിമുഖീകരിച്ചു കൊണ്ടാണു – മരണപ്പെട്ടു കിടക്കുന്നവരെ അഭിമുഖീകരിച്ചുകൊണ്ടല്ല – സ്വാലിഹു (عليه الصلاة والسلام) ആ വാക്കുകള്‍ പറഞ്ഞതെന്നാണു. ഒരു സമുദായത്തെ നശിപ്പിച്ചു എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അതിലെ എല്ലാ വ്യക്തികളെയും മരിച്ചൊടുങ്ങി എന്നര്‍ത്ഥമില്ലെന്നും, ചിലരൊക്കെ മരണപ്പെടാതെ അവശേഷിക്കാമെന്നും, അങ്ങനെ അവശേഷിച്ച ജനങ്ങളെ അഭിമുഖീകരിച്ചുകൊണ്ടാണു സ്വാലിഹു (عليه الصلاة والسلام) ആ വാക്കുകള്‍ പറഞ്ഞതെന്നും, ആ സംഭവത്തിനുശേഷം അവരെ ഉപദേശിക്കുന്ന ജോലിയില്‍ നിന്നു അദ്ദേഹം വിരമിച്ചുവെന്നുമാണദ്ദേഹം പറയുന്നത്. ഒരു സമുദായത്തിലെ ഏതാനും ആളുകള്‍ നശിച്ചാല്‍ തന്നെ ആ സമുദായം നശിച്ചുവെന്നു പറയാമെന്നുള്ളതില്‍ നമുക്കും തര്‍ക്കമില്ല. പക്ഷേ, അല്ലാഹു ഈ സൂറത്തില്‍ ഉദ്ധരിച്ച സംഭവങ്ങളില്‍ – നൂഹ്, ഹൂദ്‌, സ്വാലിഹു, ലൂത്ത്വ്, ശുഐബ് (عليهم السلام) എന്നീ നബിമാരുടെ സമുദായങ്ങള്‍ക്കു ബാധിച്ച ശിക്ഷകളില്‍ – അങ്ങിനെ മരിക്കാതെ അവശേഷിച്ചവരുണ്ടായിരുന്നുവോ എന്നാണു നോക്കുവാനുള്ളത്. അതു ക്വുര്‍ആനെയോ, ക്വുര്‍ആന്റെ വാക്കുകള്‍ക്കു എതിരാവാത്ത ചരിത്ര രേഖകളെയോ ആസ്പദമാക്കി ആയിരിക്കുകയും വേണം. എന്നാല്‍, ഇതു സംബന്ധിച്ച് ക്വുര്‍ആനിലെ ചില വാക്യങ്ങള്‍ നോക്കുക:-

1. അവിശ്വാസികളില്‍ ഒരാളെയും ബാക്കിയാക്കരുതെന്നു നൂഹ് (عليه الصلاة والسلام) പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു (71:20). അതിനെത്തുടര്‍ന്നാണു അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമുദായത്തെ ജലപ്രളയം കൊണ്ടു നശിപ്പിച്ചതു. അദ്ദേഹത്തെയും കൂടെയുള്ളവരെ – സത്യവിശ്വാസികളെ – യും കപ്പലില്‍ രക്ഷപ്പെടുത്തിയതെന്നും, ബാക്കിയുള്ളവരെ മുക്കി നശിപ്പിച്ചുവെന്നും പറയുന്നു (26: 119, 120). അപ്പോള്‍, ആ അവിശ്വാസികളില്‍ ആരെങ്കിലും നശിക്കാതെ ബാക്കിയായിരിക്കുമെന്നു വിചാരിക്കാമോ?!

2. ആദു വര്‍ഗ്ഗം ഉഗ്രമായ കൊടുങ്കാറ്റില്‍ ഈന്തത്തടികള്‍ കണക്കെ മറിഞ്ഞു വീണുവെന്നു പറഞ്ഞ ശേഷം “അവരുടെ വല്ല അവശിഷ്ടവും നീ കാണുന്നുണ്ടോ?!” എന്നു അല്ലാഹു ചോദിക്കുന്നു (69:8). ആ കാറ്റ് ഏതൊന്നില്‍ ചെന്നുവോ അതിനെയൊന്നും തുരുമ്പുപോലെ ആക്കാതെ വിട്ടിട്ടില്ല എന്നും പറയുന്നു (51:42). അപ്പോള്‍, ചിലര്‍ അതില്‍ നിന്നു രക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുമെന്നു എങ്ങിനെ പറയും?!

3. ഥമൂദിനെപ്പറ്റി, അവരെയും അവരുടെ ജനതയെയും മുഴുവന്‍ നാം തകര്‍ത്തിക്കളഞ്ഞു എന്നും (27:51). അവര്‍ നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കെ അവരെ ഇടിത്തീ പിടികൂടി; എന്നിട്ടവര്‍ക്കു നില്‍ക്കുവാന്‍ പോലും കഴിഞ്ഞില്ല എന്നും (51:45) പറയുന്നു.

4. ലൂത്ത്വ് (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ ജനതയെപ്പറ്റി പറഞ്ഞപ്പോള്‍, അദ്ദേഹവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആള്‍ക്കാരും രാത്രി കടന്നുപോകേണമെന്നും, രാവിലേക്ക് ആ ജനതയുടെ മുരടു മുറിച്ചു കളയുമെന്നും (15:65,66), അദ്ദേഹത്തെയും, ഒരു കിഴവി ഒഴിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബത്തെയും രക്ഷപ്പെടുത്തിയശേഷം ബാക്കിയുള്ളവരെ തകര്‍ത്തിക്കളഞ്ഞു എന്നും (26: 170-172), അവരുടെ രാജ്യത്തെ അടിമേലായി മറിച്ചു എന്നും (15:74; 11:82) പറയുന്നു. താഴെ 83, 84 വചനങ്ങളും നോക്കുക.

5. ശുഐബ് (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ ജനതയെപ്പറ്റി അവര്‍ക്കു കഠിന കമ്പനം പിടിപെട്ടു. അവര്‍ അവരുടെ വാസസ്ഥലത്തു കമിഴ്ന്നു വീണു – അവിടെ അവര്‍ നിവസിച്ചിട്ടില്ലാത്തമാതിരിയായി എന്നിങ്ങിനെ താഴെ 91, 92 വചനങ്ങളും നോക്കുക.

ഇതെല്ലാം മുമ്പില്‍വെച്ചുകൊണ്ടു ആ സമുദായങ്ങില്‍ ചിലരെല്ലാം ശിക്ഷയില്‍ മരണമടയാതെ ബാക്കിയായിരുന്നുവെന്നും, അക്കൂട്ടത്തില്‍ സ്വാലിഹു (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ ജനതക്കു ബാധിച്ച ശിക്ഷയില്‍ നിന്നു രക്ഷപ്പെട്ടിരുന്ന ചില അവിശ്വാസികളോടാണ് അദ്ദേഹം ആ വാക്കുകള്‍ പറഞ്ഞതെന്നും പറയുവാന്‍ സാധിക്കുമോ? കൂടാതെ, ഇങ്ങിനെയുള്ള പൊതുശിക്ഷകളെക്കുറിച്ചു പറയുമ്പോള്‍ അതതു സമുദായത്തിലുണ്ടായിരുന്ന പ്രവാചകനെയും അദ്ദേഹത്തില്‍ വിശ്വസിച്ചവരെയും നാം രക്ഷപ്പെടുത്തി എന്നും അല്ലാഹു പലപ്പോഴും എടുത്തു പറയാറുണ്ടു. അവരെപ്പോലെ ചില അവിശ്വാസികളും കൂടി ശിക്ഷയില്‍ അകപ്പെടാതെ രക്ഷപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ ആ പ്രസ്താവനയുടെ ആവശ്യമെന്താണ്? ആലോചിച്ചു നോക്കുക! എന്നാല്‍, ഥമൂദ് ഗോത്രത്തിലെ അബൂ റുഗാല്‍ (ابو رغال) എന്നു പേരായ ഒരാള്‍ അവര്‍ക്കു ശിക്ഷ ബാധിച്ച അന്നു മക്കാ ഹറമിലായിരുന്നതുകൊണ്ടു ശിക്ഷയില്‍ അകപ്പെട്ടിരുന്നില്ല എന്നു അഹ്മദ് (رحمه الله) മുതലായവര്‍ ഉദ്ധരിച്ച ഒരു ഹദീഥില്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ, അതേ ഹദീഥില്‍തന്നെ, അയാള്‍ ഹറമില്‍നിന്നു പുറത്തു പോയതോടെ അയാള്‍ക്കും ശിക്ഷ ബാധിച്ചു മരണമടഞ്ഞുവെന്നും പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്‌ താനും. പൊതുശിക്ഷ നിമിത്തം ഒരു സമുദായത്തിലെ അവിശ്വാസികള്‍ നശിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ അവരില്‍ ആരും അതില്‍ ബാക്കിയാകാറില്ലെന്നാണു ഈ ഹദീഥും മനസ്സിലാക്കിത്തരുന്നതു. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍, ഇത്തരം പൊതുശിക്ഷകളില്‍ പ്രവാചകന്‍മാരും സത്യവിശ്വാസികളുമല്ലാതെ – അവിശ്വാസികളില്‍പെട്ടവര്‍ – രക്ഷപ്പെട്ടേക്കാമെന്നു പറയുന്നതു പ്രമാണത്തിനു മാത്രമല്ല, യുക്തിക്കും നിരക്കാത്തതാകുന്നു.

വാസ്തവത്തില്‍, ബദര്‍ യുദ്ധത്തില്‍ വധിക്കപ്പെട്ട ശത്രുത്തലവന്‍മാരെ അഭിമുഖീകരിച്ചുകൊണ്ടു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറയുകയുണ്ടായതു പോലെയുള്ള ചില വാക്കുകളാണ് സ്വാലിഹു (عليه الصلاة والسلام) നബിയും മരണമടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന തന്റെ സമുദായത്തെ അഭിമുഖീകരിച്ചു പറഞ്ഞ ഈ വാക്കുകള്‍. ബദ്റില്‍ കൊല്ലപ്പെട്ടവരുടെ ശവങ്ങള്‍ ഇട്ടുമൂടപ്പെട്ട പൊട്ടക്കിണറ്റിനടുത്തു ചെന്ന് അബൂജഹല്‍ മുതലായ ക്വുറൈശി തലവന്മാരുടെ പേരെടുത്തു വിളിച്ചുകൊണ്ടു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ചോദിച്ചു: “ഞങ്ങളുടെ റബ്ബ് ഞങ്ങളോടു ചെയ്ത വാഗ്ദത്തം ഞങ്ങള്‍ യഥാര്‍ത്ഥമായി കണ്ടിരിക്കുന്നു. നിങ്ങളുടെ റബ്ബ് നിങ്ങളോട് ചെയ്ത വാഗ്ദത്തം നിങ്ങള്‍ യഥാര്‍ത്ഥമായി കണ്ടുവോ?” (قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدتُّم مَّا وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّا). ഈ അവസരത്തില്‍ ഉമര്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) ചോദിച്ചു: “ഈ ജീവനില്ലാത്ത ശരീരങ്ങളോടു എന്തിനാണു സംസാരിക്കുന്നതു?” നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ മറുപടി ഇതായിരുന്നു: “ഞാന്‍ ഈ പറയുന്നതു അവരെക്കാള്‍ കേള്‍ക്കുന്നവരല്ല നിങ്ങള്‍.” (ബു;മു). അല്ലാഹു പറഞ്ഞതെല്ലാം സത്യമാണെന്ന് അവര്‍ ഇപ്പോള്‍ അനുഭവത്തിലെ കണ്ടറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു: അതുകൊണ്ടു അതിന്റെ സത്യത ഇപ്പോള്‍ നിങ്ങളെക്കാള്‍ അവര്‍ക്കറിയാം എന്നാണു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറഞ്ഞതിന്റെ സാരം.

ഥമൂദ് സമുദായത്തിനു ബാധിച്ച ശിക്ഷയെപ്പറ്റി ഇവിടെ الرَّجْفَةُ (കഠിന കമ്പനം) എന്നും, 11:67ല്‍ الصَّيْحَةُ (ഘോര ശബ്ദം) എന്നും, 51:44ല്‍ الصَّاعِقَةُ (ഇടിത്തീ) എന്നും പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അപ്പോള്‍, ഇതെല്ലാം ചേര്‍ന്നുള്ള അത്യുഗ്രമായ ഒരു മഹാ സംഭവമായിരുന്നു അതെന്നു മൊത്തത്തില്‍ മനസ്സിലാക്കാം. الله أعلم

ഇബ്രാഹീം (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ സഹോദരപുത്രനും, അദ്ദേഹത്തില്‍ വിശ്വസിച്ച് അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം ഹിജ്ര പോന്ന ദേഹവുമാണ് ലൂത്ത്വ് (عليه الصلاة والسلام) നബി. പിന്നീടു ഫലസ്തീന്റെ അടുത്തുള്ള ബഹ്ര്‍ലൂത്ത്വ് (بحر لوط) എന്നും മറ്റും പറയപ്പെടുന്ന ചാവു കടലിനടുത്തുള്ള സദൂം (സോദോം) പ്രദേശത്തേക്കു അദ്ദേഹം റസൂലായി നിയോഗികപ്പെട്ടു. [*]. ഇബ്രാഹീം (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ ചരിത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചരിത്രം. അതുകൊണ്ട് ഇബ്രാഹീം (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ സംഭവങ്ങളെ തുടര്‍ന്നാണു ക്വുര്‍ആനില്‍ സാധാരണ ലൂത്ത്വ് (عليه الصلاة والسلام) ന്റെ സംഭവം വിവരിക്കാറുള്ളത്. ഇവിടെ അങ്ങിനെയല്ല. ഒരു സ്വതന്ത്ര സംഭവമെന്നോണം വിവരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്. അല്ലാഹുവിന്റെ സന്ദേശങ്ങളെ ധിക്കരിച്ചതു മൂലം പല രാജ്യങ്ങളും നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്നു 4-ാം വചനത്തില്‍ പ്രസ്താവിച്ചതിന്റെ ഒരു വിശദീകരണമെന്നോണമാണു ഇവിടെ ഈ സംഭവങ്ങളൊക്കെ വിവരിക്കപ്പെടുന്നത്. ഇബ്രാഹീം (عليه الصلاة والسلام) നബിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അദ്ദേഹത്തെ എതിര്‍ത്ത നിഷേധികളായ നാട്ടുകാരെ വിട്ടേച്ച്‌ അവരില്‍ നിന്നും അദ്ദേഹം ഹിജ്ര പോരുകയാണുണ്ടായത്. ആ നാട്ടുകാര്‍ ഒരു പൊതുശിക്ഷക്കു വിധേയരാകുകയുണ്ടായില്ല. അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം സയ്യിദ് ഖുത്ത്വ്ബ് (റ) ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയതുപോലെ – ഇബ്രാഹീം (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ സംഭവങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെടുത്താതെ ഈ സംഭവം ഇവിടെ വിവരിച്ചത്. الله أعلم

——
[*]. ഈ പ്രദേശങ്ങളെയും ചാവുകടലിനെയും സംബന്ധിച്ച് സൂ: ശുഅറാഇന് ശേഷമുള്ള വ്യാഖ്യാനക്കുറിപ്പുനോക്കുക.

——

മുന്‍ സമുദായങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ പതിവില്ലാത്തതും മാനുഷിക പ്രകൃതിക്കു നിരക്കാത്തതുമായ ഒരു ദുര്‍വൃത്തി ലൂത്ത്വ് (عليه الصلاة والسلام) ന്റെ ജനങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ സര്‍വ്വത്ര പടര്‍ന്നു പിടിച്ചിരുന്നു. കാമ നിവാരണാര്‍ത്ഥം ഈ നീച സമ്പ്രദായത്തെക്കുറിച്ചാണു ലൂത്ത്വ് (عليه الصلاة والسلام) അവരെ ആക്ഷേപിച്ചത്. കൂടാതെ, വേറെയും പല തോന്നിയവാസങ്ങളിലും അക്രമങ്ങളിലും ആ ജനത മുഴുകിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അതെല്ലാം സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണു അദ്ദേഹം: “അത്രയുമല്ല, നിങ്ങള്‍ അതിരു കവിഞ്ഞ ഒരു ജനതയാണു” എന്നു പറഞ്ഞതു. ആ ജനത എത്രമാത്രം ദുഷിച്ചു പോയിരുന്നുവെന്നു അവര്‍ അദ്ദേഹത്തിനു നല്‍കിയ മറുപടിയില്‍ നിന്നു തന്നെ ഏതാണ്ടു മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്. അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

ലൂത്ത്വ് (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ ഉപദേശത്തിനു അവരില്‍ ഉണ്ടായ പ്രതികരണം ഇതായിരുന്നു. നേര്‍ക്കുനേരെയുള്ള മറുപടിയൊന്നും അവര്‍ക്കു പറയുവാനില്ല. ഇവരൊക്കെ വലിയ ശുദ്ധന്‍മാരായ ആളുകളാണ്. നാം നമ്മുടെ നീചത്വം കൈവിടുവാനും പോകുന്നില്ല. ആ സ്ഥിതിക്കു ഇരുകൂട്ടരും ഈ നാട്ടില്‍ ഒത്തു പോകുവാന്‍ മാര്‍ഗ്ഗമില്ല. അതുകൊണ്ടു ഇവരെ – ലൂത്ത്വ് (عليه الصلاة والسلام) നെയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആള്‍ക്കാരെയും – ഈ നാട്ടില്‍ നിന്നു പുറത്താക്കുക. എന്നാല്‍ നമുക്കിവിടെ സ്വൈര്യമായി കഴിഞ്ഞു കൂടാമല്ലോ. എന്നിങ്ങിനെ അവര്‍ തമ്മതമ്മില്‍ പറയുകയാണ്‌ ചെയ്തത്. പരിഹാസവും ധിക്കാരവും അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും അവരില്‍ നിന്നു പ്രകടമായില്ല.

ആ ജനത അവരുടെ തോന്നിയവാസവും ധിക്കാരവും കൈവിടുവാന്‍ ഭാവമില്ലെന്നു സ്പഷ്ടമായി. ആ അവസരത്തില്‍ ലൂത്ത്വ് (عليه الصلاة والسلام) നബിയോടും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആള്‍ക്കാരോടും ഒരു രാത്രി ആ നാടു വിട്ടു പോയിക്കൊള്ളുവാന്‍ അല്ലാഹു കല്‍പിച്ചു. ആരും വഴിയില്‍വെച്ചു തിരിഞ്ഞുനോക്കരുതെന്നും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ ഇതില്‍നിന്ന് ഒഴിവാണെന്നും, അവള്‍ക്ക്  ശിക്ഷ ബാധിക്കുന്നതാണെന്നും, പ്രഭാതവേളയില്‍ ആ ജനത ശിക്ഷക്കു വിധേയമാകുമെന്നും അറിയിച്ചു. (11:81). അങ്ങിനെ, ലൂത്ത്വ് (عليه الصلاة والسلام) നബിയും, കൂട്ടരും രക്ഷപ്പെട്ടു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയായിരുന്ന ഒരു കിഴവി മാത്രം അവരൊന്നിച്ചുപോയി രക്ഷപ്പെട്ടില്ല. അവള്‍ ആ ജനതയുടെ പക്ഷക്കാരിയായിരുന്നു. അവള്‍ അവരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ അവശേഷിച്ചു ശിക്ഷയില്‍ അകപ്പെടുകയാണുണ്ടായത്. ഈ ജനതയ്ക്കു ബാധിച്ച ശിക്ഷയെപ്പറ്റി ‘ഒരു തരം മഴ’ എന്നു മാത്രമേ ഇവിടെ അല്ലാഹു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളു. എങ്കിലും, അതു ഒരു തരം കല്ലുമഴയായിരുന്നുവെന്നും, അതിനെത്തുടര്‍ന്നു ആ രാജ്യം മുഴുവനും അടിമേലായി മറിക്കപ്പെട്ടുവെന്നും (11:82ലും മറ്റും) വേറെ സ്ഥലങ്ങളില്‍ പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്‌. സംഭവത്തിന്റെ ചുരുക്കം മാത്രമാണു ഇവിടെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിരിക്കുന്നത്. നംല്, ശുഅറാഉ്, ദാരിയാത്ത്, ഹൂദ്‌, ഹിജ്ര്‍ എന്നീ സൂറത്തുകളില്‍ കൂടുതല്‍ വിവരം കാണാവുന്നതാണ്.