സൂറത്തുല്‍ ഇസ്രാഉ് : 94-111

അല്ലാഹു അയക്കുന്ന റസൂലുകള്‍ മലക്കുകളായിരിക്കേണ്ടതല്ലേ? എന്തുകൊണ്ട് മനുഷ്യനെ റസൂലായി അയക്കുന്നു? ഞങ്ങളെപ്പോലെയുള്ള ഒരു മനുഷ്യനെ ഞങ്ങള്‍ എങ്ങിനെ പിന്‍പറ്റും? എന്നൊക്കെ പൂര്‍വ്വകാലം മുതല്‍ക്കേ അവിശ്വാസികള്‍ വാദിച്ചുവന്നിരുന്നു. അതുപോലെ മക്കാ മുശ്രിക്കുകളും പറഞ്ഞുവന്നു. റസൂല്‍ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയില്‍ വിശ്വസിക്കാത്തതിന് അതവര്‍ ഒരു ന്യായമായി എടുത്തുകാണിക്കുകയും ചെയ്തു. ഒന്നാമത്തെ ആയത്തില്‍ പ്രസ്തുതവാദവും, രണ്ടാമത്തെ ആയത്തില്‍ അതിനുള്ള മറുപടിയുമാണ്‌ കാണുന്നത്. മറുപടിയുടെ സാരം ഇതാണ്: ഭൂമിയില്‍ സമാധാനപൂര്‍വ്വം അടങ്ങിഒതുങ്ങിക്കഴിയുകയും മനുഷ്യരെപ്പോലെ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന കുറെ മലക്കുകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കില്‍, ആകാശത്തുനിന്ന് ഒരു മലക്കിനെ അവര്‍ക്ക് റസൂലായി അയക്കുമായിരുന്നു. പക്ഷേ, ഭൂമിയില്‍ അങ്ങിനെയുള്ള മലക്കുകള്‍ ഇല്ലല്ലോ. ഒരു കൂട്ടരിലേക്ക് റസൂലായി നിയോഗിക്കപ്പെടുന്ന ആള്‍ അവരുമായി ഇടപഴകുവാന്‍ പറ്റിയവരായിരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. എന്നിരിക്കെ, ആത്മീയ ജീവികളും മനുഷ്യപ്രകൃതിയില്‍ നിന്നു വ്യത്യസ്തരുമായ മലക്കുകളെ മനുഷ്യരിലേക്ക് റസൂലായി അയച്ചിട്ട് എന്തുകാര്യം? അയച്ചാല്‍ തന്നെയും – സൂ: അന്‍ആം: 9ല്‍ അല്ലാഹു ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയത് പോലെ – ആ മലക്കിനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ രൂപത്തിലും സ്വഭാവത്തിലുമൊക്കെ മനുഷ്യനാക്കേണ്ടതായും വരും. അപ്പോഴും ഈ ആക്ഷേപവും സംശയം നില നില്‍ക്കുമല്ലോ.

ഭൂമിയില്‍ മലക്കുകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കില്‍ എന്നു പറഞ്ഞുമതിയാക്കാതെ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നവര്‍ (يَمْشُونَ) എന്നും, സമാധാനപ്പെട്ടു അടങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നവര്‍ (مُطْمَئِنِّينَ) എന്നും രണ്ടു ഉപാധികള്‍കൂടി മലക്കുകളെപ്പറ്റി അല്ലാഹു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധേയമാകുന്നു. ഭൂമിയില്‍ ഓരോ ആവശ്യാര്‍ത്ഥം മലക്കുകള്‍ വന്നുപോയും കൊണ്ടിരിക്കുന്നുവെന്നും ഭൂമിയിലെ ചില കാര്യങ്ങളില്‍ മലക്കുകളും ബന്ധപ്പെടാറുണ്ടെന്നും ക്വുര്‍ആന്‍കൊണ്ടും, ഹദീഥുകള്‍കൊണ്ടും സ്ഥാപിതമായതാണ്. എന്നാലും അക്കാരണംകൊണ്ടു മലക്കിനെ റസൂലായി അയക്കുന്നതിന് അര്‍ത്ഥമില്ല. അവരും മനുഷ്യരെപ്പോലെ ഇവിടെ താമസിച്ചു കഴിഞ്ഞുകൂടുന്നുണ്ടെങ്കിലേ അതിന് അര്‍ത്ഥമുള്ളു. എന്നിങ്ങനെയുള്ള സൂചന അതില്‍ കാണാം. മുശ്രിക്കുകള്‍ക്ക് നല്‍കിയ ഈ മറുപടിയുടെ അര്‍ത്ഥവ്യാഖ്യാനങ്ങളെ വളച്ചുതിരിച്ചുകൊണ്ട് ‘ജിന്നു’ എന്നൊരു പ്രത്യേക വര്‍ഗ്ഗമില്ലെന്നും, മനുഷ്യരില്‍ തന്നെയുള്ള ചില വിഭാഗക്കാരാണ് ജിന്നുകളെന്നും വാദിക്കുന്ന ചില പുത്തന്‍ ആശയക്കാര്‍ 95-ാം വചനം തങ്ങള്‍ക്കൊരു തെളിവാക്കുവാന്‍ ഒരു പാഴ്ശ്രമം നടത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇതിനെപ്പറ്റി സൂറത്തുല്‍ ഹിജ്റിനുശേഷം കൊടുത്തിട്ടുള്ള വ്യാഖ്യാനക്കുറിപ്പില്‍ മുമ്പ് വിശദമായി സംസാരിചിട്ടുള്ളതുകൊണ്ടു ഇവിടെ പ്രത്യേകമൊന്നും പ്രസ്താവിക്കുന്നില്ല.

അല്ലാഹു നേര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗത്തിലാക്കുക എന്നും, അല്ലാഹു വഴിപിഴവിലാക്കുക എന്നും പറഞ്ഞത്തിന്റെ പൊരുള്‍ ഒന്നിലധികം പ്രാവശ്യം മുമ്പ് വിവരിച്ചു കഴിഞ്ഞതാകുന്നു. വേണ്ടപ്പെട്ട കാര്യങ്ങള്‍ കണ്ടും, കേട്ടും, മനസ്സിലാക്കുകയോ, പറയുകയോ, പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയോ ചെയ്യാതെ, സത്യത്തിനും സന്മാര്‍ഗ്ഗത്തിനും കടകവിരുദ്ധമായിട്ടാണല്ലോ സത്യനിഷേധികള്‍ ഈ ലോകത്തു കഴിച്ചുകൂട്ടിയിരുന്നത്. അതുകൊണ്ട് അതിനു തികച്ചും യോജിച്ച ശിക്ഷകള്‍ തന്നെ പരലോകത്തുവെച്ച് അവര്‍ അനുഭവിക്കേണ്ടിവരുമെന്നു അല്ലാഹു താക്കീതു ചെയ്യുന്നു.

ക്വിയാമത്തു നാളില്‍ ക്വബ്റുകളില്‍ നിന്ന് മഹ്ശറിലേക്കു സൃഷ്ടികള്‍ ഒരുമിച്ചുകൂട്ടപ്പെടുമ്പോള്‍ ആ കുറ്റവാളികളെ മുഖം കുത്തിക്കൊണ്ടായിരിക്കും ഒരുമിച്ചു കൂട്ടുക എന്നാണ് ഇവിടെ അല്ലാഹു പറഞ്ഞത്. നരകത്തില്‍ വെച്ചും മുഖം കുത്തിക്കൊണ്ടുതന്നെ അവര്‍ വലിച്ചിഴക്കപ്പെടും ( يُسْحَبُونَ فِي النَّارِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمْ) എന്ന് സൂറത്തുല്‍ ഖമർ:48ലും അല്ലാഹു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. “മനുഷ്യര്‍ എങ്ങിനെയാണ് അവരുടെ മുഖങ്ങളില്‍ (മുഖം കുത്തിക്കൊണ്ട്) ഒരുമിച്ചു കൂട്ടപ്പെടുക?” എന്നു ചോദിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഇപ്രകാരം ഉത്തരം പറഞ്ഞതായി അനസ് (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) ഉദ്ധരിച്ചിരിക്കുന്നു: “അവരെ അവരുടെ കാലുകളില്‍ നടത്തിയവന്‍, അവരെ അവരുടെ മുഖങ്ങളില്‍ നടത്തുവാനും നിശ്ചയമായും കഴിവുള്ളവനാകുന്നു.” (അ; ബു; മു). അബൂഹുറൈറ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) വഴി ഉദ്ധരിക്കപ്പെട്ട ഒരു നബിവചനം ഇങ്ങനെയാകുന്നു: “ക്വിയാമത്തുനാളില്‍ മനുഷ്യര്‍ മൂന്നു തരക്കാരായി ഒരുമിച്ചുകൂട്ടപ്പെടും, ഒരു തരക്കാര്‍ കാല്‍നടക്കാര്‍, ഒരുതരക്കാര്‍ വാഹനക്കാര്‍, ഒരു തരക്കാര്‍ തങ്ങളുടെ മുഖങ്ങളിലായി.” (ദാ; തി; ബ; ഇബ്നുജരീര്‍). ഇത്രയും കടുത്ത ശിക്ഷകള്‍ക്ക് അവര്‍ പാത്രമാകുവാന്‍ കാരണം അല്ലാഹു ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു:-

സൂറ: മുഅ്മിനില്‍ അല്ലാഹു പറയുന്നു: “ആകാശങ്ങളെയും ഭൂമിയെയും സൃഷ്ടിക്കല്‍ മനുഷ്യരെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനെക്കാള്‍ വലിയ കാര്യം തന്നെ.” (40:57). സൂ: അഹ്ക്വാഫില്‍ പറയുന്നു: “അവര്‍ക്കു കണ്ടുകൂടേ, ആകാശങ്ങളെയും ഭൂമിയെയും സൃഷ്ടിക്കുകയും, അവയെ സൃഷ്ടിച്ചതുകൊണ്ടു ക്ഷീണിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്തവനായ  അല്ലാഹു, മരണപ്പെട്ടവരെ ജീവിപ്പിക്കുവാന്‍ കഴിയുന്നവന്‍ തന്നെയാണെന്നു?!” (46:33). അല്ലാഹുവിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ചെറുതും വലുതുമെന്നോ, ഒന്നാമത്തെ സൃഷ്ടിപ്പും, രണ്ടാമത്തെ സൃഷിടിപ്പുമെന്നോ വ്യത്യാസമില്ല. എല്ലാം അവന് ഒരുപോലെതന്നെ. എങ്കിലും ഇവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ആകാശ ഭൂമികളെ സൃഷ്ടിച്ചുണ്ടാക്കിയവന്നു ഇവരെ പോലുള്ളവരെ സൃഷ്ടിക്കുവാനും, ശൂന്യതയില്‍നിന്നു ആദ്യമായി സൃഷ്ടിച്ചുണ്ടാക്കിയവനു രണ്ടാമതു ആവര്‍ത്തിച്ചുണ്ടാക്കുവാനും കൂടുതല്‍ എളുപ്പമായിരിക്കുമെന്നു മനസ്സിലാക്കാമല്ലോ. പക്ഷേ, അതിനു ഒരു അവധി അവന്‍ വെച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ അവധിയെക്കുറിച്ചു യാതൊരു സന്ദേഹത്തിനും അവകാശമില്ല. അതു വരുമ്പോഴേ രണ്ടാമത്തെ സൃഷ്ടിക്കല്‍ ഉണ്ടാകൂ എന്നുമാത്രം.

സജ്ജന ദുര്‍ജന വ്യത്യാസം കൂടാതെ, കുറഞ്ഞു പോകുമെന്നോ തീര്‍ന്നുപോകുമെന്നോ ഭയപ്പെടാതെ, അല്ലാഹു അവന്റെ കണക്കറ്റ അനുഗ്രഹങ്ങളെ എല്ലാവര്‍ക്കും നല്‍കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അവന്റെ അനുഗ്രഹങ്ങളുടെ നിക്ഷേപ ഭണ്ഡാരങ്ങളത്രയും നിങ്ങളുടെ അധീനത്തിലായിരുന്നുവെങ്കില്‍പോലും അവ തീര്‍ന്നു പോകുമെന്നു ഭയപ്പെട്ടു അവയില്‍നിന്നു ചിലവഴിക്കുവാന്‍ നിങ്ങള്‍ മടിക്കുകതന്നെ ചെയ്തേക്കും. കാരണം, മനുഷ്യന്‍ സ്വതവേ മഹാപിശുക്കനാകുന്നു. ഒരു ഹദീഥില്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറയുന്നു: “അല്ലാഹുവിന്റെ കൈ ഏറ്റവും നിറഞ്ഞതാകുന്നു. യാതൊരു ചിലവും അതില്‍ കുറവുവരുത്തുകയില്ല. രാവും പകലും ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതാണ്. അവന്‍ ആകാശങ്ങളെയും ഭൂമിയെയും സൃഷ്ടിച്ചതു മുതല്‍ അവന്‍ ചിലവഴിച്ചതു നിങ്ങള്‍ കണ്ടോ?! എന്നിട്ട് അവന്റെ വലങ്കൈയിലുള്ളതു നിശ്ചയമായും, ചുരുങ്ങിപ്പോയിട്ടില്ല.” (ബു; മു).

നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയോടു മുശ്രിക്കുകള്‍, തങ്ങളാല്‍ കെട്ടിച്ചമക്കപ്പെട്ട ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളില്‍ ഏതെങ്കിലും കാട്ടിക്കൊടുക്കുവാന്‍ ആവശ്യപ്പെടുകയുണ്ടായ വിവരം കഴിഞ്ഞ വചനങ്ങളില്‍ പ്രസ്താവിച്ചുവല്ലോ. എന്നാല്‍, മൂസാ (عليه الصلاة والسلام) നബി സ്പഷ്ടമായ ഒമ്പതു പ്രധാന ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ സഹിതം ഫിര്‍ഔന്റെയും ജനതയുടെയും അടുക്കല്‍ ചെല്ലുകയുണ്ടായിട്ടും അവര്‍ വിശ്വസിച്ചില്ല. അനന്തരമുണ്ടായ ചരിത്രങ്ങള്‍ നിലവിലുള്ള ഇസ്രാഈല്യര്‍ക്കും അറിയാവുന്നതാണ്. വേണമെങ്കില്‍ അവരോടു അന്വേഷിച്ചു നോക്കാവുന്നതുമാണ്. ആ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളൊക്കെ നേരില്‍ കണ്ടിട്ടും ഫിര്‍ഔന്‍ മൂസാ (عليه الصلاة والسلام)നെക്കുറിച്ചു പറഞ്ഞതു നീ മാരണത്തില്‍ അകപ്പെട്ടുപോയിരിക്കയാണു – നിന്റെ ബുദ്ധിക്കു എന്തോ ഒരു തകരാറ് പറ്റിയിരിക്കുന്നു – എന്നായിരുന്നു. ഇവര്‍ക്കും അത്തരം ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ കാട്ടിക്കൊടുത്താല്‍ ഉണ്ടാവാന്‍ പോകുന്നതു അതുപോലെത്തന്നെയായിരിക്കും. സദുദ്ദേശത്തോടുകൂടിയല്ല അവര്‍ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ക്കാവശ്യപ്പെടുന്നത്, എന്നൊക്കെയാണു ഈ വചനത്തിലടങ്ങിയ ആശയം.

മൂസാ (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ കൈക്ക് ഈജിപ്തില്‍വെച്ചും, പിന്നീടുമായി വെളിപ്പെട്ട അല്‍ഭുത ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ ക്വുര്‍ആനില്‍ പലതും വിവരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അവയില്‍ ഏതിനെയൊക്കെ ഉദ്ദേശിച്ചാണ് تِسْعَ آيَاتٍ (ഒമ്പത് ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍) എന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതെന്ന് തിട്ടമായി എണ്ണിപ്പറയുക സാദ്ധ്യമല്ല. പക്ഷേ, ഫിര്‍ഔനും കൂട്ടരും സമുദ്രത്തില്‍ മുങ്ങിനശിക്കുന്നതിന് മുമ്പുണ്ടായ ഒമ്പതെണ്ണമാണ് ഇവിടെ ഉദ്ദേശമെന്ന് വ്യക്തമാകുന്നു. ഈ ഒമ്പതെണ്ണം നിജപ്പെടുത്തുന്നതില്‍ അഭിപ്രായവ്യത്യാസം കാണാമെങ്കിലും, കൂടുതല്‍ ബലപ്പെട്ടതും, ക്വുര്‍ആന്റെ പ്രസ്താവനകളോട് കൂടുതല്‍ യോജിക്കുന്നതും ഇവയാണെന്നാകുന്നു: 1ഉം, 2ഉം അദ്ദേഹത്തിന്റെ വടിയും, കൈയും തന്നെ. ഈ രണ്ടിനെയും കുറിച്ച് പ്രസ്താവിച്ചശേഷം അവയെപ്പറ്റി فِي تِسْعِ آيَاتٍ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ (ഫിര്‍ഔന്റെയും അവന്റെ ജനതയുടെയും അടുക്കലേക്കുള്ള ഒമ്പത് ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളില്‍ പെട്ടതാണ്.) എന്നു സൂ: നംല് : 12ല്‍ അല്ലാഹു വ്യക്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു, 3 മുതല്‍ 9 കൂടിയവ സൂ: അഅ്റാഫ് :130, 133ല്‍ പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ട ഏഴു ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളാണ്. അതായതു മഴ ഇല്ലായ്മ മൂലമുണ്ടായവരള്‍ച്ച, ഉല്‍പന്നങ്ങളുടെ ദൗര്‍ലഭ്യം, ജലപ്രളയം, വെട്ടുകിളി, പേന്‍, തവള, രക്തം എന്നിവ. ഇവയെപ്പറ്റി വിവരിച്ചതിനുശേഷം അവയെപ്പറ്റി آيَاتٍ مُّفَصَّلَاتٍ (വിശദമാക്കപ്പെട്ട ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍) എന്നും അവിടെ അല്ലാഹു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

സ്പഷ്ടങ്ങളായ ആ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളെല്ലാം നേരില്‍ കണ്ടറിഞ്ഞിട്ടും ഫിര്‍ഔനില്‍ നിന്നുണ്ടായ പ്രതികരണം ‘മൂസാ, നീ ഒരു മാരണം പിടിപെട്ട ആളായിട്ടാണ് ഞാന്‍ നിന്നെ കരുതുന്നത്’ (إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا مُوسَىٰ مَسْحُورًا) എന്നായിരുന്നു. അതിനു മൂസാ (عليه الصلاة والسلام) നബി പറഞ്ഞ മറുപടി നോക്കുക:

ഈ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളെല്ലാം അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ നിന്നുള്ളതാണെന്നസത്യം നിനക്ക് തികച്ചും ബോദ്ധ്യപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്ന് ഉറപ്പാണ്. എന്നിട്ടും, കല്‍പിച്ചുകൂട്ടി നീ നിഷേധത്തില്‍ ശഠിച്ചു നില്‍ക്കുന്നത് നിന്റെ ഔദ്ധത്യം കൊണ്ടുമാത്രമാണ്. അതുകൊണ്ട് നാശത്തിലേക്കാണ് നിന്റെ നീക്കം എന്നു ഞാനിതാ നിന്നെ താക്കീത് ചെയ്യുന്നു എന്നു താല്‍പര്യം.

മര്‍ദ്ദിച്ചും കൊന്നൊടുക്കിയും ഇസ്രാഈല്യരെ ആ നാട്ടില്‍നിന്നു തുരത്തനാണ് ഫിര്‍ഔന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത്. നാം നേരെമറിച്ചും പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. അവനെയും അവന്റെ ആള്‍ക്കാരെയും സമുദ്രത്തില്‍ മുക്കിനശിപ്പിച്ചു. ഇസ്രാഈല്യരെ പരിശുദ്ധ ഭൂമിയായ ഫലസ്തീനില്‍ (*) കുടിയിരുത്തി സുഖമായി കഴിയുവാന്‍ ഏര്‍പ്പാടും ചെയ്തു. ക്വിയാമത്തുനാള്‍ വന്നാല്‍, നിങ്ങളും നിങ്ങളുടെ ശത്രുക്കളുമടക്കം എല്ലാവരെയും ഒരുമിച്ചുകൂട്ടുകയും, തക്ക നടപടി എടുക്കുകയും ചെയ്യുമെന്ന് അവരെ തെര്യപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു എന്നു സാരം.

(*). ഇസ്രാഈല്യര്‍, ഫിര്‍ഔനിനെ സമുദ്രത്തില്‍ മുക്കിയശേഷം ഈജിപ്തില്‍ താമസിച്ചതായി പറയപ്പെടുന്നില്ല.

ഈ സംഭവം ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചതില്‍, നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ക്കും സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്കും ശുഭസൂചകമായ ഒരു ഭാവിയുടെ സൂചന അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഇസ്രാഈല്യരെ മര്‍ദ്ദിച്ചു തുരത്തുവാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ച ഫിര്‍ഔനെയും കൂട്ടരെയും നശിപ്പിക്കുകയും, മര്‍ദ്ദനത്തിന് വിധേയരായവര്‍ക്കു സ്വൈര്യജീവിതവും സ്വാധീനവും നല്‍കി അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്തതുപോലെ, മക്കയിലെ മുശ്രിക്കുകളുടെ മര്‍ദ്ദനങ്ങള്‍ അവസാനിപ്പിച്ച് സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്ക് നല്ലൊരു ഭാവി താമസിയാതെ പ്രദാനം ചെയ്യുമെന്നത്രെ സൂചന. ഈ സൂറത്ത് അവതരിച്ച് അധികം താമസിയാതെ, നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെയും സത്യവിശ്വാസികളെയും മക്കായില്‍നിന്ന് തുരത്തിവിടുവാന്‍ ശത്രുക്കള്‍ വട്ടം കൂട്ടിയപ്പോള്‍ അവര്‍ക്ക് മദീനായില്‍ അല്ലാഹു അഭയം നല്‍കുകയും, പിന്നീടു നാട്ടില്‍ – മക്കായില്‍ തന്നെയും – സ്വൈര്യവും സ്വാധീനവും നല്‍കുകയും ഉണ്ടായല്ലോ.

فَرَقْنَا (ഫറഖ്നാ) എന്നും فَرَّقْنَا (ഫര്‍-റഖ് നാ) എന്നും ഇവിടെ വായിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഒന്നാമത്തേതനുസരിച്ചു ക്വുര്‍ആനില്‍ വേണ്ടപ്പെട്ട എല്ലാ കാര്യങ്ങളും നാം വേര്‍തിരിച്ചു വിശദികരിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നും, രണ്ടാമത്തെതനുസരിച്ച് ക്വുര്‍ആനെ പല ഗഡുക്കളായി പിരിച്ചിരിക്കുന്നു – അഥവാ, കുറേശ്ശെ കുറേശ്ശെയായി അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു – വെന്നും അര്‍ത്ഥമായിരിക്കുന്നതാണ്.

ക്വുര്‍ആനെക്കുറിച്ചു സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ, ബന്ധപ്പെട്ട പല കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റിയും പരാമര്‍ശിക്കുകയുണ്ടായി. വീണ്ടും ക്വുര്‍ആനിലേക്കു തന്നെ സംസാരഗതി തിരിഞ്ഞു വന്നിരിക്കുകയാണ്. ക്വുര്‍ആനെ അല്ലാഹു അവതരിപ്പിച്ചതും, അതു അവതരിച്ചതും യഥാര്‍ത്ഥ പ്രകാരം തന്നെ, അതായതു സത്യയാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍, ന്യായയുക്തങ്ങളായ തെളിവുകള്‍, സുസ്ഥിരങ്ങളായ സനാതന തത്വങ്ങള്‍ എന്നിങ്ങിനെ ആവശ്യമായതെല്ലാം ഉള്‍പ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടാണു അല്ലാഹു ക്വുര്‍ആനെ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. യാതൊരു കൃത്രിമമോ, ഏറ്റക്കുറവോ കൂടാതെ യഥാര്‍ത്ഥ രൂപത്തില്‍ സുരക്ഷിതമായിത്തന്നെ അതു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യിലേക്കു അവതരിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. എന്നാല്‍, അതു ആരെയും അടിച്ചേല്പിക്കുവാന്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു കല്‍പിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല. അതിന്റെ സന്ദേശങ്ങള്‍ കേള്‍പിക്കുക, അതനുസരിക്കുന്നവര്‍ക്കുണ്ടാകുന്ന സല്‍ഫലങ്ങളെക്കുറിച്ചു സന്തോഷവാര്‍ത്ത അറിയിക്കുക, ധിക്കരിക്കുന്നവര്‍ക്കുണ്ടാകുന്ന ഭവിഷ്യത്തുകളെപ്പറ്റി താക്കീതു നല്‍കുക, ഇതു മാത്രമേ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു കല്‍പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളു, ഓരോ കാര്യവും സവിശദം വേര്‍തിരിച്ചു വിവരിച്ചുകൊണ്ടാണു അതുള്ളത്. സന്ദര്‍ഭവും, ആവശ്യവും അനുസരിച്ച് ജനങ്ങളെ ഓതിക്കേള്‍പ്പിക്കുവാന്‍ വേണ്ടി കുറേശ്ശെ കുറേശ്ശെ പല ഗഡുക്കളായിട്ടാണ് അതിനെ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതും എന്നൊക്കെയാണ് ഈ വചനങ്ങളില്‍ പ്രസ്താവിച്ചതിന്റെ സാരം.

ഓത്തിന്റെ സുജൂദു ചെയ്യേണ്ടുന്ന ആയത്തുകളില്‍ ഒന്നാണിത്. يَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ എന്ന വാക്കിലെ പദങ്ങള്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ ‘താടികളിലേക്കു വീഴും’ എന്നാണെങ്കിലും ‘താടി കുത്തിവീഴും’ എന്നത്രെ അതുകൊണ്ടു വിവക്ഷ.

വേണമെങ്കില്‍ വിശ്വസിച്ചു കൊള്ളുക, അല്ലെങ്കില്‍ വിശ്വസിക്കാതിരിക്കുക – നിങ്ങളുടെ യുക്തം പോലെയാവാം – രണ്ടായാലും അതിന്റെ ഫലം നിങ്ങള്‍ക്കുതന്നെ, നിങ്ങള്‍ വിശ്വസിച്ചില്ലെന്നുവെച്ച് ക്വുര്‍ആനു യാതൊരു ന്യൂനതയും കുറവും ബാധിക്കുവാനില്ല. വിശ്വസിച്ചതുകൊണ്ടു അതിനു ഒരു മേന്‍മയും ലഭിക്കുവാനുമില്ല. വേദഗ്രന്ഥങ്ങളെക്കുറിച്ചു പരിചയം സിദ്ധിക്കാത്ത നിങ്ങള്‍ അതില്‍ വിശ്വസിക്കുവാന്‍ തയ്യാറാകുന്നില്ലെങ്കില്‍ വേദഗ്രന്ഥങ്ങളെക്കുറിച്ചു നേരത്തെ ശരിക്കു മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുള്ള ആളുകള്‍ക്ക് അതു ഓതിക്കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ അതു സത്യമാണെന്നു ബോദ്ധ്യപ്പെടുകതന്നെ ചെയ്യും. അഥവാ മുന്‍വേദഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ പ്രവചിക്കപ്പെട്ട ആ റസൂലാണിതെന്നും, അദ്ദേഹം മുഖേന അല്ലാഹു അവതരിപ്പിച്ച ഗ്രന്ഥമാണു ക്വുര്‍ആനെന്നും അവര്‍ക്കു മനസ്സിലാകും. അങ്ങനെ, അതു കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍, ഭക്തിവിനയം നിമിത്തം അവര്‍ മുഖംകുത്തി നിലംപതിക്കുകയും, അല്ലാഹുവിനു സ്തോത്രകീര്‍ത്തനം ചെയ്തുകൊണ്ടും കരഞ്ഞുകൊണ്ടും അവനു സാഷ്ടാംഗ നമസ്കാരം ചെയ്യുകയും ചെയ്യും. എന്നൊക്കെ ആ അവിശ്വാസികളോടു പറയുവാന്‍ അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു കല്‍പിക്കുന്നു.

ഇതിനു മുമ്പു അറിവു നല്‍കപ്പെട്ടവര്‍ (الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِن قَبْلِهِ) എന്ന വാക്കില്‍ വേദക്കാര്‍ മൊത്തത്തില്‍ ഉള്‍പ്പെടുമെങ്കിലും, നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ)യുടെ വെളിപ്പാടിനു മുമ്പുതന്നെ, അന്ത്യപ്രവാചകന്‍ വരുന്നുവെന്നും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്ഥിതിഗതികള്‍ ഇന്നിന്നപ്രകാരമായിരിക്കുമെന്നും തങ്ങളുടെ വേദഗ്രന്ഥം വഴി വേണ്ടതുപോലെ മനസ്സിലാക്കിവെച്ചിട്ടുള്ള അവരിലെ സത്യവാന്‍മാരാണ് ഇവിടെ ഉദ്ധേശിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതെന്ന് വ്യക്തമാണ്. ക്വുര്‍ആന്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഭയഭക്തി നിമിത്തം അവര്‍ സുജൂദായി താടികുത്തി വീഴുമെന്നു പറഞ്ഞതില്‍ നിന്നു ഇതു സ്പഷ്ടമാണ്. ഇന്നത്തെ ചില ക്രിസ്തീയ പാതിരിമാര്‍ – മുസ്‌ലിം പാമരന്‍മാരെ കബളിപ്പിക്കുവാന്‍ വേണ്ടി അവര്‍ നടത്താറുള്ള പല സൂത്രങ്ങളില്‍ ഒന്നായി – ഇതുപോലെയുള്ള ചില അരമുറി ക്വുര്‍ആന്‍ വാക്യങ്ങള്‍ ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ടു – തങ്ങളെപ്പറ്റി ക്വുര്‍ആനില്‍ വളരെ പ്രശംസിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നും, തങ്ങള്‍ സത്യമാര്‍ഗ്ഗത്തിലാണെന്നു ക്വുര്‍ആന്‍ അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നുമൊക്കെ തട്ടിമൂളിക്കാറുണ്ട്. സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ നിന്നു അടര്‍ത്തിയെടുത്തും, അവരെക്കുറിച്ചു മറ്റു സ്ഥലങ്ങളില്‍ ക്വുര്‍ആന്‍ അര്‍ത്ഥശങ്കക്കിടമില്ലാത്തവിധം വ്യക്തമായി പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുള്ള പല യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളുടെയും നേരെ കണ്ണടച്ചുകൊണ്ടുള്ള ഒരു ചെപ്പിടിവിദ്യയത്രെ അത്. അവര്‍ ജല്‍പിക്കുന്നതില്‍ സത്യത്തിന്റെ വല്ല അംശവും ഉണ്ടെങ്കില്‍, ആ തട്ടിമൂളിക്കുന്ന ആളുകള്‍ ആദ്യമായി തങ്ങളെ പ്രശംസിക്കുന്ന ആ ക്വുര്‍ആനില്‍ വിശ്വസിക്കുകയും, അതിനെ അംഗീകരിക്കുകയുമായിരുന്നു ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്നത്.

അല്ലാഹുവിന്റെ വചനങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍, ഭക്തിവിനയം പ്രകടിപ്പിക്കലും, കണ്ണുനീരൊഴുക്കി കരയലുമൊക്കെ സദ്‌വൃത്തരായ സജ്ജനങ്ങളുടെ ലക്ഷണമത്രെ. അല്ലാഹുവിന്റെ ആയത്തുകളില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവരുടെ ലക്ഷണങ്ങള്‍ പറയുന്ന കൂട്ടത്തില്‍ ഒന്നിലധികം സ്ഥലത്തു ഇക്കാര്യം അല്ലാഹു എടുത്തു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതു കാണാം. ഒരു ഹദീഥില്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഇങ്ങിനെ പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നു: “അല്ലാഹുവിനെ ഭയപ്പെട്ടതു നിമിത്തം കരയുന്ന മനുഷ്യന്‍, (മൃഗത്തിന്റെ) പാല്‍ അകിട്ടിലേക്കു മടങ്ങിപ്പോകുന്നതുവരെ നരകത്തില്‍ പ്രവേശിക്കുകയില്ല. അല്ലാഹുവിന്റെ മാര്‍ഗ്ഗത്തിലെ പൊടിയും, നരകത്തിന്റെ പുകയും ഒരുമിച്ചു കൂടുകയില്ല.” (തി; ന; മു).

രണ്ടു കാര്യങ്ങളാണു ഈ വചനത്തില്‍ അല്ലാഹു പഠിപ്പിക്കുന്നത്.

(1) അല്ലാഹുവിനെ വിളിക്കുമ്പോള്‍ ‘അല്ലാഹു’ എന്നോ ‘റഹ്മാന്‍’ (പരമകാരുണികന്‍) എന്നോ വിളിക്കാം. രണ്ടായാലും നല്ലതുതന്നെ. വേറെയും പല ഉല്‍കൃഷ്ട നാമങ്ങള്‍ അവനുണ്ട്. അവയില്‍ ഏത് നാം ഉപയോഗിക്കുന്നതിനും വിരോധമില്ല.

(2) നമസ്കാരം – അഥവാ അതിലെ ക്വുര്‍ആന്‍ പാരായണം, പ്രാര്‍ത്ഥന, ദിക്ര്‍ എന്നിവ – അധികം ഉച്ചത്തിലോ, വളരെ പതുക്കെയോ ആയിരിക്കാതെ, രണ്ടിനും മദ്ധ്യേ ഒരു മിതമായ ശബ്ദത്തിലായിരിക്കേണ്ടതാണ്.

ഈ രണ്ട് കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും പ്രത്യേകം ഉണര്‍ത്തുവാന്‍ കാരണമായ ചുറ്റുപാടു എന്തായിരുന്നുവെന്നു താഴെ കാണുന്ന ഉദ്ധരണികളില്‍ നിന്നു മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാകുന്നു:-

നമസ്കാരത്തില്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ‘അല്ലാഹുവേ’ എന്നും, റഹ്മാനേ’ എന്നും (يا الله يارَحْمَٰنَ)പറയുന്നതായി ചില മുശ്രിക്കുകള്‍ കേട്ടു. ഇവന്‍ ഒരു ദൈവത്തെ വിളിക്കുവാന്‍ കല്‍പിക്കുകയും, രണ്ടു ദൈവങ്ങളെ വിളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്ന് അവര്‍ ആക്ഷേപിക്കുകയുണ്ടായി. ഇതിനെത്തുടര്‍ന്നു ഈ വചനം അവതരിച്ചുവെന്നു ഇബ്നു അബ്ബാസ്, മക്ഹൂല്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُما) എന്നിവരില്‍ നിന്നു ഇബ്നുജരീര്‍ (رحمه الله) മുതലായ പലരും രിവായത്തു ചെയ്തിരിക്കുന്നു. യമാമയില്‍ കള്ളപ്രവാചകനായി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട മുസൈലമത്തുല്‍ കദ്ദാബിനു رَحْمَٰنُ اليمامة (യമാമഃയിലെ റഹ്മാന്‍) എന്നു പറയപ്പെട്ടിരുന്നതുകൊണ്ടു അവനെയാണു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ‘റഹ്മാനേ’ എന്നു വിളിക്കുന്നതെന്നു മുശ്രിക്കുകള്‍ പറഞ്ഞതായും ചില രിവായത്തുകളില്‍ വന്നിരിക്കുന്നു. തൗറാത്തില്‍ റഹ്മാന്‍ (പരമകാരുണികന്‍) എന്നു അല്ലാഹുവിനെക്കുറിച്ചു ധാരാളം പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും, നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ആ പേര്‍ വളരെ കുറച്ചേ പറയാറുള്ളൂവെന്നും ചില വേദക്കാര്‍ പറഞ്ഞുവെന്നും, അപ്പോള്‍ ഇതു അവതരിച്ചുവെന്നും ള്വഹ്-ഹാക്ക് (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) പ്രസ്താവിച്ചതായി വേറെയും നിവേദനം ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

അഹ്മദു, ബുഖാരി, മുസ്‌ലിം (رحمهم الله) എന്നിവര്‍ ഇബ്നു അബ്ബാസ് (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) ല്‍ നിന്നു ഉദ്ധരിച്ച ഒരു ഹദീഥിന്റെ സാരം ഇപ്രകാരമാകുന്നു: മക്കായില്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) മറഞ്ഞിരുന്ന കാലത്തു (നമസ്കാരം മുതലായവ പരസ്യമായി നടത്തിയിരുന്നിട്ടില്ലാത്ത കാലത്തു) وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا (നിന്റെ നമസ്കാരത്തെ നീ ഉറക്കെയാക്കുകയും, അതിനെ പതുക്കെയാക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടാ) എന്നുള്ള ആയത്തു അവതരിച്ചു. റസൂല്‍ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) സഹാബികളോടു കൂടി നമസ്കരിക്കുമ്പോള്‍ ക്വുര്‍ആന്‍ ഉറക്കെ ഓതുമായിരുന്നു. മുശ്രിക്കുകള്‍ അത് കേട്ടപ്പോള്‍, അവര്‍ ക്വുര്‍ആനെയും, അത് അവതരിപ്പിച്ചവനെയും, അത് കൊണ്ടുവന്ന ആളെയും പഴിക്കുകയായി. അപ്പോള്‍, മുശ്രിക്കുകള്‍ ക്വുര്‍ആന്‍ കേട്ട് പഴിക്കുവാന്‍ ഇടയാകുമാറ് നമസ്കാരത്തെ ഉറക്കെയാക്കരുതെന്നും, സഹാബികള്‍ക്കു കേട്ടുപഠിക്കുവാന്‍ കഴിയാതിരിക്കുമാറ് പതുക്കെയാക്കരുതെന്നും, രണ്ടിനുമിടയില്‍ ഒരു മാര്‍ഗ്ഗം സ്വീകരിക്കണമെന്നും അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു പറഞ്ഞു. ഇബ്നുസീരിനി (رحمة الله عليه)ല്‍ നിന്നു ഇബ്നു ജരീര്‍ (رحمة الله عليه) ഇങ്ങിനെയും ഉദ്ധരിച്ചിരിക്കുന്നു: അബൂബക്കര്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) നമസ്കരിക്കുമ്പോള്‍ ശബ്ദം താഴ്ത്തുമായിരുന്നു. ഉമര്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) നമസ്കരിക്കുമ്പോള്‍ ശബ്ദം ഉയര്‍ത്തുകയും ചെയ്തിരുന്നു. താങ്കള്‍ എന്തുകൊണ്ടാണിങ്ങനെ ചെയ്യുന്നതെന്ന് അബൂബക്കര്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) നോട്‌ ചോദിക്കപ്പെട്ടു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “ഞാന്‍ എന്റെ റബ്ബുമായി സ്വകാര്യഭാഷണം (അഥവാ കൂടിക്കാഴ്ച) നടത്തുകയാണ്, എന്റെ ആവശ്യം അവന്നറിയാം.” അതു നല്ലത് എന്ന് പറയപ്പെട്ടു. ഉമര്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) നോട് ചോദിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “ഞാന്‍ പിശാചിനെ ആട്ടുകയും, ഉറങ്ങിത്തൂങ്ങുന്നവരെ ഉണര്‍ത്തുകയും ചെയ്യുകയാണ്.” അത് നല്ലത് എന്ന് പറയപ്പെട്ടു: ….وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا … (നിന്റെ നമസ്കാരത്തെ ഉറക്കെയാക്കരുത്…) എന്നുള്ള വചനം അവതരിച്ചപ്പോള്‍ അബൂബക്കര്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) നോട് (ശബ്ദം) അല്‍പം ഉയര്‍ത്തണമെന്നും, ഉമര്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) നോട് അല്‍പം താഴ്ത്തണമെന്നും പറയപ്പെട്ടു.

മേല്‍ കണ്ട ഉദ്ധരണികളില്‍നിന്നു ഈ വചനത്തിലെ രണ്ടു കല്‍പനകളും അവതരിച്ച ചുറ്റുപാടുകള്‍ നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കാം. അതായത് (1) മുശ്രിക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ അല്ലാഹുവിനെക്കുറിച്ച് ‘റഹ്മാന്‍’ എന്നു പറയുക പതിവില്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ട് നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ‘റഹ്മാന്‍’ എന്ന് പറഞ്ഞുകേട്ടപ്പോള്‍ നബി(صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ക്കെതിരായി ആക്ഷേപത്തിനും ദുഷ്പ്രചാരണത്തിനും അവര്‍ അതൊരു ആയുധമാക്കിയ ചുറ്റുപാടിലായിരുന്നു നിങ്ങള്‍ അല്ലാഹു എന്നോ, റഹ്മാന്‍ എന്നോ വിളിച്ചുകൊള്ളുക എന്ന കല്‍പനയുണ്ടായത്. അല്ലെങ്കില്‍ ‘അല്ലാഹു’ എന്ന നാമത്തിന്റെ അത്രതന്നെ ‘റഹ്മാന്‍’ എന്ന നാമത്തെ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പ്രാര്‍ത്ഥനയിലും മറ്റും ഉപയോഗിക്കുക പതിവില്ലാത്തതിനെപ്പറ്റി യഹൂദികള്‍ പ്രസ്താവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ചുറ്റുപാടിലായിരുന്നു. ഒരുപക്ഷേ, ഈരണ്ടും ഒരേ സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ തന്നെയായിരുന്നുവെന്നും വരാം. അല്ലാഹുവിനറിയാം. (2) നമസ്കാരത്തിലെ ക്വുര്‍ആന്‍ പാരായാണം ഉച്ചത്തിലും പതുക്കെയും നടത്തപ്പെട്ടിരുന്ന പരിതസ്ഥിതിയില്‍ രണ്ടിലും ചിലനന്മകള്‍ ഉണ്ടെങ്കിലും ഓരോന്നും ചില ദോഷത്തിന് കാരണമായിരുന്നത് കൊണ്ടാണ് നമസ്കാരം ഉറക്കെയും പതുക്കെയും ആക്കാതെ ഒരു മദ്ധ്യനിലകൈക്കൊള്ളണമെന്ന കല്‍പനയുണ്ടായത്.

നിങ്ങള്‍ ഏതു തന്നെ വിളിച്ചാലും അല്ലാഹുവിന് ഏറ്റവും ഉല്‍കൃഷ്ടമായ നാമങ്ങള്‍ ഉണ്ട് (أَيًّا مَّا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ) എന്നു പറഞ്ഞതില്‍ നിന്ന് ‘അല്ലാഹു’ എന്നും ‘റഹ്മാന്‍’ എന്നുമല്ലാതെ ഏതു നാമങ്ങളിലും അല്ലാഹുവിനെ വിളിക്കാമെന്നും, എന്നാല്‍ ആ നാമങ്ങള്‍ അവന്റെ ഉല്‍കൃഷ്ട നാമങ്ങളില്‍ പെട്ടതായിരിക്കണമെന്നും മനസ്സിലാക്കാം. സൂ: അഅ്റാഫില്‍ പറയുന്നു: …وَلِلَّـهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ فَادْعُوهُ بِهَا (അല്ലാഹുവിന് ഏറ്റം നല്ല ഉല്‍കൃഷ്ട നാമങ്ങളുണ്ട്. അവകൊണ്ടു അവനെ വിളിക്കുവിന്‍ അവന്റെ നാമങ്ങളില്‍ ക്രമക്കേടു കാണിക്കുന്നവരെ നിങ്ങള്‍ വിട്ടേക്കുകയും ചെയ്യുവിന്‍. അവര്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നതിന് അവര്‍ക്ക് വഴിയെ പ്രതിഫലം നല്‍കപ്പെടുന്നതാണ്. (അഅ്റാഫ്:180). അല്ലാഹുവിന്റെ പരിശുദ്ധതക്കും മഹത്വത്തിനും യോജിക്കുന്നതല്ലാത്ത നാമങ്ങളോ വിശേഷണങ്ങളോ അവനെക്കുറിച്ചു ഉപയോഗിക്കുവാന്‍ പാടില്ലെന്നു ഇതില്‍നിന്നു വ്യക്തമാണ്. (ഈ വിഷയകമായി കൂടുതല്‍ വിവരം അഅ്റാഫില്‍ പ്രസ്തുത ആയത്തിന്റെ വിവരണത്തിലും, സൂറത്തുല്‍ഹശ്ര്‍ അവസാനത്തെ വചനത്തിന്റെ വിവരണത്തിലും കാണാം. നമസ്കാരത്തിന്റെ മാത്രമല്ല, നമസ്കാരത്തിന് പുറത്തും തന്നെ എല്ലാ ദിക്റുകളിലും പൊതുവേ ശബ്ദം അധികം ഉയര്‍ത്താതെയും, അധികം താഴ്ത്താതെയും മിതമായ ഒരു നില കൈക്കൊള്ളേണ്ടതാണെന്ന് പല മഹാന്മാരും ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിട്ടുണ്ട്.

മുമ്പ് ചില സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ നാം ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിട്ടുള്ളതുപോലെ, അല്ലാഹുവിന്റെ ഉല്‍കൃഷ്ടനാമങ്ങളില്‍ ‘അല്ലാഹു’ എന്ന തിരുനാമം കഴിച്ചാല്‍ ഏറ്റവും സ്ഥാനം ക്വുര്‍ആനില്‍ നല്‍കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് ‘റഹ്മാന്‍’ (പരമകാരുണികന്‍) എന്ന നാമത്തിനാകുന്നു. മറ്റൊരു വിശേഷണവും കൂടാതെ പലപ്പോഴും ആ നാമം സ്വതന്ത്രമായി അല്ലാഹുവിനെക്കുറിച്ച് ക്വുര്‍ആന്‍ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത് കാണാം. الرَّحْمَـٰنُ ﴿١﴾ عَلَّمَ الْقُرْآنَ ; عِبَادُ الرَّحْمَـٰنِ; وَعَدَ الرَّحْمَـٰنُ എന്നിങ്ങനെയുള്ളവ അതിനു ഉദാഹരണങ്ങളാകുന്നു. അല്ലാഹുവിന്റെ അതിമഹത്തും വിശാലവുമായ കാരുണ്യത്തെയാണല്ലോ അത് കുറിക്കുന്നത്. ഈ നാമം വേദക്കാര്‍ക്കിടയില്‍ സുപരിചിതമായിരുന്നുവെങ്കിലും, അറബി മുശ്രിക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ അല്ലാഹുവിനെക്കുറിച്ച് അതു ഉപയോഗിക്കുക പതിവുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് – സൂ: ഫുര്‍ഖാന്‍ : 60ല്‍ കാണുന്നതുപോലെ, ‘റഹ്മാനിന്നു സുജൂദുചെയ്യുവിന്‍’ എന്നു പറയപ്പെട്ടാല്‍ ‘റഹ്മാന്‍ എന്താണ്’? (وَمَا الرَّحْمَـٰنُ) എന്ന് അവര്‍ ചോദിച്ചിരുന്നതും, ഹുദൈബിയാ സന്ധിപത്രത്തില്‍ .. بِسْمِ اللَّـهِ (ബിസ്മില്ലാഹി….) എന്നു എഴുതുവാന്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോള്‍ “ഞങ്ങള്‍ക്ക് റഹ്മാനും, റഹീമും അറിയുകയില്ല എന്നു അവര്‍ പറഞ്ഞതും, അവരുടെ പതിവ് പ്രകാരം بِسْمِكَ اللَّهُمَّ (ബിസ്മിക -ല്ലാഹുമ്മ) (*) എന്നെഴുതണമെന്നു അവര്‍ ശഠിച്ചതും.

(*). അല്ലാഹുവേ, നിന്റെ നാമത്തില്‍ എന്നര്‍ത്ഥം.

കരുണയില്ലാത്ത ഒരു ക്രൂരനായി മാത്രമേ പൗരാണിക മനുഷ്യര്‍ അല്ലാഹുവിനെക്കുറിച്ചു കരുതിയിരുന്നുള്ളുവെന്നും, അതുകൊണ്ടാണു അവര്‍ അവന്റെ കാരുണ്യത്തെക്കുറിക്കുന്ന ‘റഹ്മാന്‍’ എന്ന നാമത്തെ എതിര്‍ത്തതെന്നും ചില ആളുകള്‍ പ്രസ്താവിച്ചു കാണാറുണ്ട്. പൗരാണിക ജനവിഭാഗങ്ങളില്‍ വല്ലവര്‍ക്കും അങ്ങിനെ ഒരന്ധവിശ്വാസം ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാമെങ്കിലും, ക്വുര്‍ആന്റെ അവതരണ കാലത്തുള്ളവരില്‍ അങ്ങിനെ വിശ്വാസമുണ്ടായിരുന്നുവെന്നും, അതുകൊണ്ടാണവര്‍ ‘റഹ്മാന്‍’ എന്ന നാമത് എതിര്‍ത്തതെന്നുമുള്ളതിനു തെളിവൊന്നും കാണുന്നില്ല. ഇസ്രാഈല്യരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അവര്‍ക്കു ആ നാമം മുമ്പേ സുപരിചിതമായിരുന്നുവെന്നു ക്വുര്‍ആനില്‍ നിന്നുതന്നെ മനസ്സിലാക്കാം. ഉദാഹരണമായി: ഹാറൂന്‍ (عليه الصلاة والسلام) നബി ഇസ്രാഈല്യരോടു وَإِنَّ رَبَّكُمُ الرَّحْمَـٰنُ فَاتَّبِعُونِي وَأَطِيعُوا أَمْرِي (നിങ്ങളുടെ റബ്ബ് റഹ്മാനാകുന്നു. അതുകൊണ്ടു എന്റെ കല്‍പന പിന്‍പറ്റുവിന്‍.). എന്നു പറയുകയുണ്ടായി. (ത്വാഹാ: 90). സുലൈമാന്‍ (عليه الصلاة والسلام) നബി ബില്‍ക്വീസിനയച്ച കത്തില്‍ بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ എന്ന് എഴുതിയിരിക്കുന്നു. (നംല്:30). إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمَـٰنِ صَوْمًا (ഞാന്‍ റഹ്മാനിന്നു നോമ്പു നോറ്റിരിക്കുന്നു) എന്നു മര്‍യം (عليها الصلاة والسلام) ബീവിയും പറയുകയുണ്ടായി. (മര്‍യം: 26). തൗറാത്തില്‍ റഹ്മാന്‍ എന്നു അല്ലാഹുവിനെക്കുറിച്ചു ധാരാളം പറയുന്നുണ്ടെന്നും, താങ്കള്‍ ആ പേരു പറയല്‍ കുറവാണെന്നും വേദക്കാര്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു പറഞ്ഞതായി ള്വഹ്-ഹാക്ക് (റ)ല്‍ നിന്നുള്ള ഒരു രിവായത്തു നാം അല്‍പം മുമ്പു ഉദ്ധരിചിട്ടുണ്ടല്ലോ. വേദക്കാര്‍ക്കിടയില്‍ ആ പേര്‍ സുപരിചിതമായിരുന്നുവെന്നു ഇതില്‍ നിന്നൊക്കെ വ്യക്തമാണ്‌. അല്ലാഹു സ്നേഹവും കൃപയുമുള്ളവനാണെന്നു കാണിക്കുന്ന പല വാക്യങ്ങളും നിലവിലുള്ള ബൈബിളിലും കാണാം.

അറബികളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ‘റഹ്മാന്‍’ എന്നും ‘റഹീം’ എന്നുമുള്ള നാമങ്ങള്‍ അല്ലാഹുവിനെപ്പറ്റി ഉപയോഗിക്കുന്നതിലല്ലാതെ, അല്ലാഹുവിന്റെ കാരുണ്യത്തില്‍ അവര്‍ക്കു എതിര്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നതായി തെളിയുന്നില്ല. ആ നാം അവര്‍ക്കിടയില്‍ പരക്കെ ഉപയോഗിക്കുക പതിവുണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കില്‍പോലും അതു അവര്‍ക്കു അജ്ഞാതമായിരുന്നില്ലെന്നു സൂ: സുഖ്റുഫ്: 20-ാം വചനത്തില്‍നിന്നു മനസ്സിലാക്കാം. മുശ്രിക്കുകള്‍ മലക്കുകളെ ആരാധിച്ചിരുന്നതിനെ ന്യായീകരിക്കുവാന്‍ വേണ്ടി لَوْ شَاءَ الرَّحْمَـٰنُ مَا عَبَدْنَاهُم റഹ്മാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ ഞങ്ങള്‍ അവരെ ആരാധിക്കുമായിരുന്നില്ല എന്നു പറഞ്ഞതായി അല്ലാഹു അവിടെ ഉദ്ധരിച്ചിരിക്കുന്നു. മാത്രമല്ല, വേദക്കാരില്‍ നിന്നു ആ പേര്‍ അവര്‍ കേട്ടുപരിചയിക്കുവാന്‍ തികച്ചും സാധ്യതയുമുണ്ട്. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍, അറബികള്‍ക്കിടയില്‍ ആ വാക്കു അല്ലാഹുവിനെപ്പറ്റി ഉപയോഗിക്കുക പതിവില്ലാത്തതും, കിട്ടുന്ന അവസരമെല്ലാം നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെ എതിര്‍ക്കുന്നതിനും ആക്ഷേപിക്കുന്നതിനും ഉപയോഗപ്പെടുത്തുവാനുള്ള വെമ്പലും നിമിത്തമായിരുന്നു അവര്‍ ‘റഹ്മാന്‍’ എന്ന പ്രയോഗത്തെ ആക്ഷേപിച്ചതു എന്നു പറയുവാനേ ന്യായം കാണുന്നുള്ളു.

ഒരു വസ്തുതകൂടി ഇവിടെ കണക്കിലെടുക്കേണ്ടതുണ്ട്. അതായതു, ഓരോ മതക്കാര്‍ക്കും, സമുദായങ്ങള്‍ക്കുമിടയില്‍ അല്ലാഹുവിനെക്കുറിച്ചു അവര്‍ ഉപയോഗിച്ചുവരാറുള്ള ചില പ്രത്യേക നാമവിശേഷണങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരിക്കും. ഉദാഹരണമായി: “അല്ലാഹു, പടച്ചവന്‍, കാരുണ്യവാന്‍” പോലെയുള്ള വാക്കുകള്‍ മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കിടയിലും, ‘ഈശ്വരന്‍, കരുണാകരന്‍’ പോലെയുള്ള വാക്കുകള്‍ ഹിന്ദുക്കള്‍ക്കിടയിലും, ‘കര്‍ത്താവു’ എന്നു ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ക്കിടയിലുമാണ് അധികം ഉപയോഗം. ആ വാക്കുകളിലടങ്ങിയ ആശയത്തില്‍ പരസ്പരം ഭിന്നിപ്പില്ലെങ്കില്‍തന്നെയും ഒരു കൂട്ടര്‍ പ്രത്യേകം ഉപയോഗിക്കുന്ന വാക്കുകള്‍ മറ്റൊരു കൂട്ടര്‍ക്കു ഉപയോഗിക്കുവാന്‍ വൈമനസ്യമുണ്ടായിരിക്കും. അന്യോന്യം വെറുപ്പിലും വിദ്വേഷത്തിലും കഴിഞ്ഞുകൂടുന്ന പരിതസ്ഥിതികളില്‍ പ്രത്യേകിച്ചും വെറുപ്പു തോന്നുക സ്വാഭാവികമാകുന്നു.

‘തസ്ബീഹു’ (സ്തോത്ര കീര്‍ത്തനം) കൊണ്ട് ആരംഭിച്ച ഈ സൂറത്തു ‘ഹംദും’ (സ്തുതി കീര്‍ത്തനവും) ‘തക്ബീറും’ (മഹത്വ കീര്‍ത്തനവും) കൊണ്ടാണ് അല്ലാഹു അവസാനിപ്പിക്കുന്നത്. ഈ രണ്ടിനുമിടയിലായി, തൗഹീദിന്റെ മര്‍മ്മപ്രധാനവും, അവന്റെ മഹത്വത്തിനും പരിശുദ്ധിക്കും നിദാനവുമായിരിക്കുന്ന മൂന്നു യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
(1) അവന്‍ ഒരു സന്താനത്തെയും സ്വീകരിച്ചിട്ടില്ലെന്ന്. അഥവാ യഥാര്‍ത്ഥമക്കളോ പോറ്റുമക്കളോ, ദത്തുമക്കളോ അവനില്ല. യഹൂദികള്‍ ഉസൈര്‍ (عليه الصلاة والسلام) നെയും, ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ ഈസാ (عليه الصلاة والسلام) നെയും, മുശ്രിക്കുകള്‍ മലക്കുകളെയും അല്ലാഹുവിന്റെ സന്താനങ്ങളാക്കുന്നു. മറ്റു ചില മതക്കാര്‍ വേറെ ചിലരെയും അവന്റെ സന്താനങ്ങളായി ഗണിച്ചു വരുന്നു. ഇങ്ങിനെയുള്ള എല്ലാതരം സന്താന വാദങ്ങളില്‍നിന്നും അവന്‍ പരിശുദ്ധനത്രെ.
(2) രാജാധികാരത്തില്‍ അവനു യാതൊരു പങ്കാളികളുമില്ലെന്ന്. അതെ, അവന്റെ അധികാരാവകാശങ്ങളിലും, കൈകാര്യ നടത്തിപ്പിലും നാമമാത്രമായ ഒരു പങ്ക് പോലും ആര്‍ക്കുമില്ല.
(3) എളിമ നികത്തുവാന്‍ അവനു ഒരു ബന്ധുവുമില്ല. അതായതു,എ വന്റെ ഏതെങ്കിലും ദൗര്‍ബല്യമോ, പോരായ്മയോ കാരണത്താല്‍ അവനു ബന്ധുമിത്രാദികളോ, സഖികളോ, സഹായികളോ ആയി ആരുമില്ല. അതെ,

هو الله الأحد الصمد الذي لم يلد ولم يولد ولم يكن له كفوا أحد

അവന്‍ ഏകനായ അല്ലാഹുവാണു; അവന്‍ സര്‍വ്വാശ്രയനായ യജമാനനാണ്‌; അവനു സന്താനം ജനിച്ചിട്ടില്ല; അവന്‍ ജനിച്ചുണ്ടായവനുമല്ല; അവനു തുല്യനായി ഒരാളും ഇല്ല.)

يقول افقر الورى الى عفو الله ورحمته محمد بن حسن الامانى: فرغت من تسويد هذه النسخة من تفسير القرآن الكريم من سورة الفاتحة الى آخر سورة الإسراء ليلة الثلثاء الرابعة عشرة من شوال سنة ١٣٩٨ ه الموافق ٧٧/٩/٢٧ م بعد ان كان الشروع فيه ضحى يوم الاحد الثامن من رمضان سنة ١٣٩٥ ه الموافق ٧٥/٩/١٤ م. وقد كان الفراغ من تبييضه ليلة الاحد الثامنة رجب الحرام سنة ١٣٩٩ ه الموافق ١٩٧٩/٦/٢ م – ولله الحمد أولا وآخرا