സൂറത്ത് യൂസുഫ് : 01-06

പ്രാരംഭത്തിലെ കേവലാക്ഷരങ്ങളെപ്പറ്റി സൂ : അല്‍ബഖറയുടെ ആരംഭത്തിലും മറ്റും വിവരിച്ചതു ഓര്‍ക്കുക. നബി (സ) അന്ത്യപ്രവാചകനും, ലോകാവസാനം വരെയുള്ള എല്ലാ ജനങ്ങളിലേക്കുമുള്ള റസൂലും തന്നെ. അതേസമയം അവിടുന്നു ജനിച്ചു വളര്‍ന്നതും, പ്രബോധനം നിര്‍വ്വഹിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നതുമെല്ലാം അറബികളിലാണല്ലോ. അറബിഭാഷയാകട്ടെ, അക്കാലത്തെ ലോകഭാഷകളില്‍വെച്ച് എല്ലാനിലക്കും മുന്‍പന്തിയില്‍ നില്‍ക്കുന്നതുമായിരുന്നു. പ്രവാചകന്റെ ഭാഷയല്ലാത്ത വേറെ ഏതെങ്കിലും ഒരു ഭാഷയില്‍ വേദഗ്രന്ഥം അവതരിക്കുന്നതു അപ്രായോഗികവുമാണല്ലോ. അങ്ങനെ, ഖുര്‍ആന്‍ അറബിഭാഷയിലായിത്തീര്‍ന്നു.
അല്ലാഹു പറയുന്നു :
وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسَانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ – سورة ابراهيم
(സാരം : ഒരു റസൂലിനെയും തന്നെ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജനങ്ങളുടെ ഭാഷയിലായിട്ടല്ലാതെ നാം അയച്ചിട്ടില്ല. അദ്ദേഹം അവര്‍ക്കു വിവരിച്ചു കൊടുക്കുവാന്‍ വേണ്ടിയാണത്. (14:4) (*)

(*) ഖുര്‍ആന്‍ അറബി ഭാഷയിലുള്ളതാണെന്നിരിക്കെ അതു മറ്റു ഭാഷകളിലേക്കു വിവര്‍ത്തനം ചെയ്യപ്പെടാമോ എന്നും മറ്റുമുള്ള വിവരങ്ങള്‍ മുഖവുരയില്‍ വിശദമായി വിവരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതുകൊണ്ടു ഇവിടെ അതിനെപ്പറ്റി ഒന്നും സ്പര്‍ശിക്കുന്നില്ല.

‘പാരായണം’ എന്നും, ‘പാരായണഗ്രന്ഥം’ എന്നുമുള്ള രണ്ടര്‍ത്ഥത്തിലും ഉപയോഗിക്കപ്പെടാറുള്ള വാക്കാണു ‘ഖുര്‍ആന്‍’ (قرآن) ഏറ്റവും അധികം പാരായണം ചെയ്യപ്പെടുന്നതും, ചെയ്യപ്പെടേണ്ടതുമായതുകൊണ്ടു വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്നു ആ പേര്‍ തികച്ചും അനുയോജ്യമായിരിക്കുന്നു. വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്റെ പേരെന്ന നിലക്കു പറയുമ്പോള്‍ അതില്‍ ال (അല്‍) എന്ന അവ്യയം ചേര്‍ത്തു പ്രത്യേകിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു القرآن (അല്‍ ഖുര്‍ആന്‍) എന്നു പറയുന്നു. അവശ്യം ആവശ്യമായ കാര്യങ്ങളെല്ലാം സ്പഷ്ടമായി വിവരിക്കുന്ന വേദഗ്രന്ഥത്തിലെ വചനങ്ങളാണിവയെന്നും, നിങ്ങള്‍ ബുദ്ധികൊടുത്തു ഗ്രഹിക്കുവാന്‍ വേണ്ടിയാണ് അതു അറബിഭാഷയില്‍ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നുമുള്ള മുഖവുരക്കുശേഷം, അടുത്ത വചനം മുതല്‍ സൂറത്തിന്റെ ഇതിവൃത്തത്തിലേക്കു പ്രവേശിക്കുന്നു :-

ഏറ്റവും നല്ലൊരു കഥനം (أَحْسَنَ الْقَصَصِ) എന്നു ഈ കഥയെ വിശേഷിപ്പിച്ചതിലടങ്ങിയ രഹസ്യങ്ങള്‍ പ്രാരംഭത്തില്‍ നാം ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ വിവരങ്ങളില്‍ നിന്നു ഏറെക്കുറെ മനസ്സിലാക്കാമല്ലോ. കുറേ കാലം നബി (صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم) ജനങ്ങള്‍ക്കു ഖുര്‍ആന്‍ ഓതിക്കേള്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍, അവര്‍ക്കു വല്ല കഥാവിവരണവും കേട്ടാല്‍ കൊള്ളാമെന്നു നബി (صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم) യോടു അവര്‍ ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിക്കുകയുണ്ടായെന്നും, ആ അവസരത്തിലാണ് ഈ അദ്ധ്യായം അവതരിച്ചതെന്നും സഅ്ദുബ്നു അബീ വഖ് – ഖാസ് (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) ല്‍ നിന്നു രിവായത്തു ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. الله اعلم

ഖുര്‍ആനാകുന്ന ദിവ്യസന്ദേശങ്ങള്‍ നല്‍കുന്ന കൂട്ടത്തില്‍ പെട്ട ഒരു സന്ദേശമാണ് ഈ സൂറത്തു എന്നും, ഇതിലെ ഉള്ളടക്കമായ ചരിത്രകഥയെപ്പറ്റി മുമ്പ് നബി (صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم)ക്കു അറിയാമായിരുന്നില്ലെന്നും പറഞ്ഞതില്‍ നിന്ന്‍ ഈ സൂറത്തു നബി (صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم) യുടെ സത്യതക്കുള്ള ഒരു ദൃഷ്ടാന്തം കൂടിയാണെന്നു മനസ്സിലാക്കാം. നബി (صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم)ക്കും, അവിടുത്തെ ജനതക്കും അറിഞ്ഞുകൂടാത്ത ഒരു മുന്‍കാലചരിത്രം അവിടുന്നു വിവരിക്കുകയും, മുന്‍ വേദഗ്രന്ഥത്തില്‍ പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതിനോടു അതു യോജിച്ചുവരുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍, അതു അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ നിന്നല്ലാതെ ലഭിച്ചതായിരിക്കുകയില്ലെന്നു വ്യക്തമാണല്ലോ. ഈ ആമുഖത്തോടു കൂടി അല്ലാഹു കഥാവിവരണം ആരംഭിക്കുന്നു:-

رأى (റആ) എന്ന ക്രിയാരൂപത്തിനു ‘കണ്ടു’വെന്നാണു പൊതുവില്‍ അര്‍ത്ഥം. എന്നാല്‍, കണ്ണുകൊണ്ടുള്ള കാഴ്ച  (رؤية) കണ്ടുവെന്നും, ബുദ്ധികൊണ്ടുള്ള കാഴ്ച അഥവാ അഭിപ്രായം (رأى) കണ്ടുവെന്നും, സ്വപ്നകാഴ്ച (رؤيا) കണ്ടുവെന്നും സന്ദര്‍ഭോചിതം അതിനു അര്‍ത്ഥമാറ്റം വരുന്നതാണ്. ഇവിടെ സ്വപ്നക്കാഴ്ചയാണുദ്ദേശ്യം.

യൂസുഫ് (عليه الصلاة والسلام) നബിയെപ്പറ്റി നബി (صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم
) തിരുമേനി ഒരിക്കല്‍ ഇങ്ങിനെ പറയുകയുണ്ടായി : ‘മാന്യന്റെ മകനായ, മാന്യന്റെ മകനായ, മാന്യന്റെ മകനായ മാന്യന്‍ – ഇബ്രാഹീമിന്റെ മകന്‍ ഇസ്ഹാഖിന്റെ മകന്‍ യഅ്ഖൂബിന്റെ മകന്‍ യൂസുഫ്’. (അ;ബു.) സ്വപ്നത്തില്‍ കണ്ട പതിനൊന്നു നക്ഷത്രങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്ന പതിനൊന്നു സഹോദരന്‍മാരെയും, സൂര്യനും ചന്ദ്രനും അദ്ധേഹത്തിന്റെ പിതാവിനെയും മാതാവിനെയുമാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നതെന്നും അവരെല്ലാം ഒരു കാലത്ത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുമ്പില്‍ തലകുനിക്കേണ്ടിവരൂമെന്നുമായിരുന്നു ആ സ്വപ്നത്തിന്റെ പൊരുള്‍. ഈ സ്വപ്നം കാണുന്ന കാലത്തു യൂസുഫ് (عليه الصلاة والسلام) കേവലം ഒരു ബാലന്‍ മാത്രമായിരുന്നുവന്നു വഴിയെ മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാകുന്നു. ഉന്നതന്മാരെ സമീപിക്കുമ്പോള്‍, ആദരവിന്റെയും ബഹുമാനത്തിന്റെയും അടയാളമായി തലകുനിക്കലും, കുമ്പിടലും, മുട്ടുകുത്തലുമൊക്കെ അക്കാലങ്ങളില്‍ പതിവുണ്ടായിരുന്നു. ഇങ്ങിനെയുള്ള ഉപചാരങ്ങള്‍ക്കും സുജൂദ് എന്നു പറയപ്പെടാറുണ്ട്. ഇങ്ങിനെയുള്ള ഏതെങ്കിലും വല്ല ഉപചാരകൃത്യങ്ങള്‍ പ്രസ്തുത ഗ്രഹങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നതായി അദ്ദേഹം സ്വപ്നം കണ്ടിരിക്കാം. അതായിരിക്കാം അവരെ സുജൂദ് ചെയ്യുന്നവരായി (ساجدين) കണ്ടുവെന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ താല്‍പര്യം. പ്രിയ പുത്രന്റെ സ്വപ്നവാര്‍ത്ത കേട്ടപ്പോള്‍, അതു സഹോദരന്‍മാരെ അറിയിക്കുന്നതു നന്നല്ലെന്നു യഅ്ഖൂബ് (عليه الصلاة والسلام) നബിക്കു മനസ്സിലായി.

ഈ സ്വപ്നം വിവരം സഹോദരന്മാര്‍ അറിയുന്നപക്ഷം, അവര്‍ക്കു യൂസുഫ് (عليه الصلاة والسلام) നോടു അസൂയ തോന്നിയേക്കുമെന്നും, അങ്ങിനെ അദ്ദേഹത്തിനെതിരായി വല്ല കുതന്ത്രങ്ങളും പ്രവര്‍ത്തിച്ചു അദ്ദേഹത്തെ എന്തെങ്കിലും കെണിയില്‍ അകപ്പെടുത്തിയേക്കുമെന്നും യഅ്ഖൂബ് (عليه الصلاة والسلام) ഭയപ്പെട്ടു. കിട്ടുന്ന അവസരമെല്ലാം അതിസമര്‍ത്ഥമായി ഉപയോഗപ്പെടുത്തിയും, സന്ദര്‍ഭത്തിനൊത്ത ദുഷ്പ്രേരണകള്‍ നല്‍കിയും മനുഷ്യനെ വഞ്ചിക്കുക പിശാചിന്റെ പണിയാണല്ലോ. അതുകൊണ്ടു ഈ വിവരം സഹോദരന്മാരെ അറിയിക്കരുതെന്നു അദ്ദേഹം യൂസുഫ് (عليه الصلاة والسلام)നെ വിലക്കി. സ്വപ്നത്തിന്റെ ഒരു സാമാന്യവ്യാഖ്യാനം അദ്ദേഹത്തെ അറിയിക്കുകയും ചെയ്തു. സ്വപ്നത്തില്‍ സൂചനയുള്ളത് പോലെ നിന്റെ റബ്ബ് നിനക്ക് ഉയര്‍ന്ന പദവികള്‍ നല്‍കി നിന്നെ ഉല്‍കൃഷ്ടനാക്കും; സ്വപ്നവാര്‍ത്തകളുടെയും മറ്റും വ്യാഖ്യാന വിജ്ഞാനങ്ങള്‍ നല്‍കി നിന്നെ അവന്‍ അനുഗ്രഹിക്കും; നിന്റെ പിതാമഹന്‍മാരായ ഇബ്രാഹീം (عليه الصلاة والسلام) നബി, ഇസ്ഹാഖ് (عليه الصلاة والسلام) നബി എന്നിവര്‍ക്കു പ്രവാചകത്വം തുടങ്ങിയ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ നല്‍കിയിരുന്നതുപോലെ നിനക്കും അവന്‍ ഉന്നത പദവികള്‍ തന്നനുഗ്രഹിച്ചേക്കും; അങ്ങനെ, നിനക്കു പ്രത്യേകിച്ചും, നിന്റെ പിതൃകുടുംബത്തിനു പൊതുവായും അതു വമ്പിച്ച അനുഗ്രഹമായിത്തീര്‍ന്നേക്കും എന്നൊക്കെ യഅ്ഖൂബ് (عليه الصلاة والسلام) പുത്രനെ മനസ്സിലാക്കി. ആ വന്ദ്യപിതാവിന്റെ പ്രവചനങ്ങളെല്ലാം തന്നെ യഥാര്‍ത്ഥമായി പിന്നീടു പുലര്‍ന്നിട്ടുണ്ടെന്നു താഴെ വചനങ്ങളില്‍ നിന്നു സ്പഷ്ടമാകുന്നതാണ്. 100-ആം വചനത്തില്‍ യൂസുഫ് (عليه الصلاة والسلام) അതു വ്യക്തമായി പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നതും കാണാം.

യഅ്ഖൂബ് (عليه الصلاة والسلام) നബിയുടെ മറ്റൊരു പേരാണു ഇസ്രാഈല്‍ എന്നും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ പന്ത്രണ്ടു മക്കളുടെ സന്താന പരമ്പരകള്‍ക്കാണ്  ‘ബനൂ ഇസ്രാഈല്‍’ (ഇസ്രാഈല്‍ സന്തതികള്‍) എന്നു പറയുന്നതെന്നും മുമ്പു നാം പ്രസ്താവിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. പന്ത്രണ്ടു മക്കളില്‍ അവസാനത്തെ രണ്ടു മക്കളായിരുന്നു യൂസുഫും, ബിന്‍യാമീനും. ഇവര്‍ രണ്ടാളും ഒരു മാതാവില്‍ നിന്നുള്ളവരായിരുന്നുവെന്നും, ഇവര്‍ രണ്ടാളോടും – പ്രത്യേകിച്ചും യൂസുഫിനോടു, പിതാവിനു കൂടുതല്‍ വാത്സല്യമുണ്ടായിരുന്നുവെന്നും, അതുകൊണ്ടു മൂത്ത പുത്രന്‍മാര്‍ക്ക് അവരുടെ നേരെ അനിഷ്ടം തോന്നിയിരുന്നുവെന്നും ഖുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ പറഞ്ഞുകാണുന്നു. ബൈബിളിലും അപ്രകാരം കാണാം.

റസൂല്‍ (صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم) തിരുമേനി അരുളിച്ചെയ്തതായി അബൂ ഖത്താദഃ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) പ്രസ്ഥാവിച്ചിരിക്കുന്നു: ‘നല്ല സ്വപ്നം അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ നിന്നുള്ളതാണ്. ദുസ്വപ്നം പിശാചില്‍ നിന്നുമാകുന്നു. നിങ്ങളിലാരെങ്കിലും താന്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന സ്വപ്നം കണ്ടാല്‍, അവന്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ആളോടല്ലാതെ അതിനെക്കുറിച്ചു സംസാരിക്കരുത്. ഒരാള്‍ തനിക്കു അനിഷ്ടമായ സ്വപ്നം കണ്ടാല്‍, അതിന്റെ ദോഷത്തില്‍ നിന്നും, പിശാചിന്റെ ദോഷത്തില്‍ നിന്നും അവന്‍ അല്ലാഹുവിനോടു രക്ഷ തേടിക്കൊള്ളട്ടെ. മൂന്നു പ്രാവശ്യം അവന്‍ തുപ്പുകയും ചെയ്തുകൊള്ളട്ടെ. അതിനെപ്പറ്റി ആരോടും പറയുകയും ചെയ്യരുത്. എന്നാല്‍ അതവനു ഉപദ്രവം വരുത്തുകയില്ല’. (ബു; മു) ജാബിര്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) ഉദ്ധരിച്ച ഹദീസിലെ വാചകം ഇങ്ങിനെയാണ്; ‘നിങ്ങളിലൊരാള്‍ അവനു അനിഷ്ടകരമായ സ്വപ്നം കണ്ടാല്‍, അവന്‍ തന്റെ ഇടതുഭാഗത്തേക്കു മൂന്നു പ്രാവശ്യം തുപ്പുകയും, മൂന്നു പ്രാവശ്യം പിശാചില്‍നിന്നു അല്ലാഹുവിനോടു രക്ഷ തേടുകയും, അവന്‍ കിടന്നിരുന്ന ഭാഗം മാറി തിരിഞ്ഞുകിടക്കുകയും ചെയ്തുകൊള്ളട്ടെ’. (മു.) പിശാചിനെക്കുറിച്ചുള്ള വെറുപ്പ്‌ പ്രകടിപ്പിക്കുകയാണു തുപ്പല്‍കൊണ്ടുദ്ദേശ്യം. അഥവാ ഉമിനീര്‍ തുപ്പിക്കളയുകയെന്നല്ല.