സൂറത്തുല്‍ ഹജ്ജ്‌ : 034-048

مَنسَكًا (കര്‍മ്മാനുഷ്ഠാനമുറ) എന്നതുകൊണ്ട് ഇവിടെ ഉദ്ദേശിക്കപ്പെടുന്നത് ബലികര്‍മ്മങ്ങളാകുന്നു. മൃഗങ്ങളെ ബലി ചെയ്യുക എന്ന കര്‍മ്മം മുസ്‌ലിം സമുദായത്തിന് – അഥവാ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയുടെ ‘ഉമ്മത്തി’നു – മാത്രം നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ട ഒന്നല്ല. മുമ്പുള്ള ദൈവിക മതസമുദായങ്ങളിലും ബലിസമ്പ്രദായങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ആചാരണരീതിയില്‍ വ്യത്യാസമുണ്ടായിരിക്കുമെങ്കിലും അവയുടെയെല്ലാം ഉദ്ദേശ്യം ഒന്നുതന്നെ. അല്ലാഹുവിനു മുമ്പില്‍ താഴ്മയും ഭക്തിയും പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കുക, അവന്റെ പ്രീതിക്കുവേണ്ടി ത്യാഗം ചെയ്യുക. അവന്റെ നാമം കീര്‍ത്തനം ചെയ്യുക മുതലായവയാണത്. എല്ലാവരുടെയും ഇലാഹ് ഏക ഇലാഹായതുകൊണ്ട് ഇത്തരം കര്‍മ്മങ്ങള്‍ അവനെ ഉദ്ദേശിച്ചുമാത്രമേ ആരും ചെയ്യാവു; അവനു മാത്രമേ കീഴ് വണങ്ങാവു; വിനീ-ത ഹൃദയന്‍മാരായ ആളുകള്‍ക്കാണ് ഇങ്ങിനെയുള്ള കര്‍മ്മാനുഷ്ഠാനങ്ങള്‍ ഫലപ്രദമാകുക; അവര്‍ക്കത് വമ്പിച്ച പ്രതിഫലം ലഭിക്കുവാന്‍ കാരണമാകുകയും ചെയ്യും. എന്നെല്ലാം അല്ലാഹു ഉണര്‍ത്തുന്നു. വിനീതന്മാര്‍ ആരാണെന്ന് അടുത്ത വചനത്തില്‍ കാണാം:-

الْبُدْنَ എന്ന വാക്ക് ബലികര്‍മം ചെയ്യപ്പെടുന്ന ഒട്ടകങ്ങള്‍ക്ക് പ്രത്യേകമായും, മാടുകള്‍ക്കും ഒട്ടകങ്ങള്‍ക്കും പൊതുവായും ഉപയോഗിക്കപ്പെടും. ഒട്ടകങ്ങളെ അറുക്കുന്നത് അവയെ നിറുത്തിക്കൊണ്ടാകുന്നു. ജീവന്‍പോകുമ്പോള്‍ അവ ഒരു വശത്തേക്ക് മറിഞ്ഞുവീഴ്ന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ‘അവയുടെ പാര്‍ശ്വങ്ങള്‍ വീണാല്‍’ എന്നു പറഞ്ഞത്. ഉള്ളതിലും, കിട്ടിയതിലും തൃപ്തിയടഞ്ഞുകൊണ്ട് മറ്റുള്ളവരുടെ മുമ്പില്‍ ആവശ്യം പ്രകടിപ്പിക്കാത്തവനാണ് قانع (സംതൃപ്തി അടഞ്ഞവന്‍). ദാനധര്‍മ്മങ്ങള്‍ ലഭിക്കുവാന്‍വേണ്ടി മുന്നോട്ട് വരുന്നവരാണ് مُعْتَرَّ (ആഗ്രഹിച്ചുവരുന്നവന്‍). ഈ രണ്ട് തരക്കാര്‍ക്കും ബലിമൃഗങ്ങളുടെ മാംസം ദാനം ചെയ്യണമെന്ന് സാരം.

കേവലം വലിപ്പവും ശക്തിയുമുള്ള മൃഗമാണ്‌ ഒട്ടകം. എങ്കിലും, വളരെ സഹനവും സൗമ്യശീലവുമുള്ള ഒരു ജീവിമാണത്. അറുക്കുവാന്‍ കൊണ്ട് വന്നു നിറുത്തുമ്പോള്‍ പോലും യാതൊരു മിരട്ടും കാണിക്കാതെ, അത് അനുസരിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു. ഉഷ്ണമേറിയ മരുഭൂമിയില്‍ കൂടിയുള്ള യാത്രകളില്‍ ഒട്ടകത്തിന്റെ സേവനം വളരെ വമ്പിച്ചതാണ്. വളരെ നാളുകളോളം ഭക്ഷണവും, വെള്ളവും ഉപേക്ഷിച്ചുകൊണ്ടും, വലിയഭാരം ചുമന്നുകൊണ്ടും, യജമാനന്റെ അജ്ഞയനുസരിച്ച് അത് സുദീര്‍ഘം സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. ഇങ്ങിനെയെല്ലാം അതിനെ മനുഷ്യന്റെ നിയന്ത്രണത്തിന് വിധേയമാക്കിക്കോടുത്തത് അല്ലാഹുവിന്റെ മഹത്തായ ഒരു അനുഗ്രഹമത്രെ.

ബലികര്‍മ്മ സമ്പ്രദായം മുന്‍സമുദായങ്ങളിലും നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണെന്ന് ഉണര്‍ത്തുകയും, പ്രത്യേക പരിഗണനയോടെ അതിനെപ്പറ്റി പ്രോത്സാഹനം നല്‍കുകയും ചെയ്തശേഷം അതിലടങ്ങിയ യുക്തിതത്വത്തെ അല്ലാഹു ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു:-

ബലിമൃഗങ്ങളുടെ മാംസം വല്ലവര്‍ക്കും കൊടുത്തത്കൊണ്ടോ, വിഗ്രങ്ങളുടെയും ദേവൻമാരുടെയും ആരാധകന്മാര്‍ അവയുടെ പ്രസാദത്തിനുവേണ്ടി ചെയ്യാറുള്ളത് പ്രകാരം കുറെ രക്തം ഒഴിക്കിയതുകൊണ്ടോ, മക്കാ മുശ്രിക്കുകള്‍ കഅ്ബഃയില്‍ ചെയ്തിരുന്നതുപോലെ ബലിമൃഗങ്ങളുടെ രക്തം എവിടെയെങ്കിലും വാരിപ്പുരട്ടുന്നതു കൊണ്ടോ ഒന്നും തന്നെ അല്ലാഹുവിന്റെ പ്രീതി ലഭിക്കുകയില്ല. മാംസമോ രക്തമോ അല്ല അല്ലാഹു സ്വീകരിക്കുന്നത്. അതവന് ആവശ്യവുമില്ല. എന്നാല്‍ ബലികര്‍മ്മം മുഖേന മനുഷ്യന്‍ അവന്റെ ത്യാഗമനസ്ഥിതിയും അല്ലാഹുവോടുള്ള ഭക്തിയും പ്രകടമാക്കുന്നതാണ് അല്ലാഹുവിന്റെ പ്രീതിക്ക് കാരണമാകുന്നത്. അത് പ്രകടമാക്കുകയാണ് ബലികര്‍മ്മം കൊണ്ടുദ്ദേശ്യം. അല്ലാഹുവിന്റെ പ്രീതി മാത്രം ഉന്നംവെച്ച് നിശ്ചകളങ്കമായി ചെയ്യുന്ന ബലികര്‍മ്മങ്ങളടക്കമുള്ള സല്‍ക്കര്‍മ്മങ്ങള്‍ മാത്രമേ അവങ്കല്‍ സ്വീകാര്യമാകുകയുള്ളു എന്നു സാരം.

ഇബ്രാഹീം (അ) നബി സ്വപുത്രനായ ഇസ്മാഈല്‍ (അ) നബിയെ ബലിയര്‍പ്പിക്കാന്‍ തയ്യാറായ സംഭവത്തെത്തുടര്‍ന്നാണ് പിന്നീട് ബലികര്‍മ്മസമ്പ്രദായം നടപ്പാക്കപ്പെട്ടത്. അല്ലാഹുവിന്റെ കല്‍പനക്കും പ്രീതിക്കും വേണ്ടി മനുഷ്യന്‍ തനിക്ക് ഏറ്റവും വിലപ്പെട്ടതിനെപ്പോലും ത്യാഗം ചെയ്യാന്‍ തയ്യാറാണെന്ന് അതു മുഖേന അവര്‍ പ്രകടമാക്കുന്നു. ആ നിലക്ക് ബലി ചെയ്യപ്പെടുന്ന മൃഗം കേവലം ഒരു നാമമാത്ര മൃഗമായിരിക്കാതെ – കഴിയുന്നത്ര വിലപിടിച്ചതും, ആകൃതിയിലും പ്രകൃതിയിലുമെല്ലാം തന്നെ ആകര്‍ഷകവും, കോട്ടവും കുറവുമില്ലാത്തതും – ആയിരിക്കുന്നതാവാശ്യമാണ് എന്നു അധികം ചിന്തിക്കാതെത്തന്നെ ആര്‍ക്കും മനസില്ലാക്കുവാന്‍ സാധിക്കും. അതു പോലെത്തന്നെ, ബലിനടത്തല്‍ കേവലം ആരാധനാകര്‍മ്മങ്ങളില്‍ (العبادات) ഒന്നാകകൊണ്ട് ആ കര്‍മ്മം നടത്തേണ്ടുന്ന രൂപവും അതിന്റെ മര്യാദകളും അല്ലാഹുവും റസൂലും നിര്‍ദ്ദേശിച്ചമാതിരിതന്നെ ആയിരിക്കേണ്ടതുമാണ്. ഇതൊന്നും ആലോചിക്കേണ്ടതില്ലെന്നോ, ബലിമൃഗങ്ങളുടെ മാംസമോ രക്തമോ തോലോ ഒന്നും ഒരു പ്രശ്നമാക്കേണ്ടതില്ലെന്നോ, ഈ വക സംഗതികളെക്കുറിച്ച് പരിഗണിക്കല്‍ വെറും ആചാരങ്ങളും ചടങ്ങുകളും മാത്രമാണെന്നോ ഈ ആയത്തില്‍ നിന്നു തെറ്റിദ്ധരിക്കാവതല്ല. ചിലര്‍ ഇതില്‍നിന്നു അങ്ങനെ സമര്‍ത്ഥിച്ചുകാണുന്നതു പ്രമാണപ്പെട്ട പല ഹദീസുകളുടെയും ശരിയായ താല്‍പര്യങ്ങള്‍ക്കു വിരുദ്ധമത്രെ. ഉദാഹരണമായി : ‘വ്യക്തമായ നിലയില്‍ കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുള്ളവ, വ്യക്തമായ രോഗം പിടിപെട്ടിട്ടുള്ളവ, വ്യക്തമാംവണ്ണം കോട്ടം കാണാവുന്ന മുടന്ത്, പ്രായാധിക്യത്താല്‍ മേദസ്സു നഷ്ടപ്പെട്ടവ എന്നീ നാലും ബലികര്‍മ്മത്തിനു (اضحية) കൊള്ളുകയില്ല’ എന്നു നബി (സ) പ്രസംഗിച്ചതായി ബറാഉ് (റ) ഉദ്ധരിക്കുന്നു. (رواه اصحاب السنن باسانيد صحيحة).  ‘കണ്ണ്‍, ചെവി എന്നിവയെപ്പറ്റി (വല്ല കേടുപാടും ഉണ്ടോ എന്ന്‍) പ്രത്യേകം ഗൗനിക്കുവാനും, മുടന്തുള്ളതിനെയും, ചെവിയുടെ മുന്‍വശമോ പിന്‍വശമോ കീറിപ്പൊളിഞ്ഞുകിടക്കുന്നതിനെയും, ഇരുചെവികളും കീറിപ്പിളര്‍ന്നതിനെയും, മുന്‍പല്ലുകള്‍ കൊഴിഞ്ഞുപോയിട്ടുള്ളതിനെയും ബലികര്‍മ്മത്തിനു ഉപയോഗിക്കാതിരിക്കാനും നബി (സ) ഞങ്ങളോടു കല്‍പിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അലി (റ)യും പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നു. (رواه احمد والاربعة) സ്ഥലദൈര്‍ഘ്യം ഓര്‍ത്ത് കൂടുതല്‍ ഉദ്ധരിക്കുന്നില്ല. നബി (സ)യില്‍ നിന്നു ഒന്നുരണ്ട് ഹദീസുകള്‍ ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട് നാം മേലുദ്ധരിച്ച പ്രകാരമാണ് ഈ ആയത്തിന്റെ സാരം എന്നു സൂചിപ്പിച്ചശേഷം മഹാനായ ഇബ്നുകഥീര്‍ (റ) തന്റെ തഫ്സീറില്‍ ഏതാണ്ട് ഇങ്ങനെ പറയുന്നതു കാണാം: ‘അപ്പോള്‍ ഇപ്പറഞ്ഞതിന്റെ (ബലിമൃഗങ്ങളുടെ മാംസങ്ങളും രക്തങ്ങളും അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ എത്തുന്നില്ല, നിങ്ങളുടെ ഭക്തിയാണ് അവങ്കല്‍ എത്തുന്നത് എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ) താല്‍പര്യം, കര്‍മ്മങ്ങളില്‍ നിഷ്കളങ്കത പാലിച്ചുവനു അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ നിന്നുള്ള സ്വീകരണം ശരിക്കു ലഭിക്കുന്നതാണെന്നു കാണിക്കലാണ്. സത്യാന്വേഷികളായ പണ്ഡിതന്‍മാരുടെ അടുക്കല്‍ ഇപ്പറഞ്ഞതിനു ഇതല്ലാതെ വേറൊരു പ്രത്യക്ഷമായ അര്‍ത്ഥവുമില്ല.’

25-ാം വചനത്തില്‍, മുശ്രിക്കുകള്‍ ചെയ്തിരിക്കുന്ന ഒരു ധിക്കാരത്തെപ്പറ്റി – കഅ്ബഃയില്‍ മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കു പ്രവേശനം അനുവദിക്കാതിരിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി – പറഞ്ഞുവല്ലോ. അവരുടെ അനേകം അക്രമങ്ങളില്‍ ഒന്നായിരുന്നു അത്. തുടര്‍ന്നുകൊണ്ട് കഅ്ബഃയുടെ സ്ഥാപനവും, സ്ഥാപനോദ്ദ്ദേശ്യവും, തങ്ങളുടെ വന്ദ്യപിതാവായ ഇബ്രാഹീം (അ) നബിക്കു അതുമായുള്ള ബന്ധവും വിവരിച്ചു. ആ പുണ്യാലയത്തില്‍വെച്ചു നടത്തപ്പെടേണ്ടുന്ന പല കര്‍മ്മങ്ങളെക്കുറിച്ചും – അറബികളുടെ ശിര്‍ക്കുപരമായ കൈകടത്തലുകള്‍ക്കു വിധേയമായിരുന്ന ബലികര്‍മ്മത്തെപ്പറ്റി പ്രത്യേകിച്ചും – സംസാരിച്ചു. ബലികര്‍മ്മത്തിന്റെ സാക്ഷാല്‍ ഉദ്ദേശ്യവും വ്യക്തമാക്കി. ഇങ്ങനെയുള്ള പരിപാവനകര്‍മ്മങ്ങള്‍ ചെയ്യാനായി, മക്കക്കാരെന്നോ അല്ലാത്തവരെന്നോ വ്യത്യാസമില്ലാതെ, അല്ലാഹുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്ന എല്ലാവര്‍ക്കും വേണ്ടി പുരാതനകാലം മുതല്‍ക്കേ സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ആ വിശുദ്ധ മന്ദിരത്തിങ്കല്‍നിന്ന് അതേ നാട്ടുകാരായ സത്യവിശ്വാസികളെ മാത്രം തടഞ്ഞുകളയുകയും, അവിടെ ശിര്‍ക്കിന്റെ കര്‍മ്മങ്ങള്‍ മാത്രം നടത്തപ്പെടുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍, അതു എത്രമാത്രം ധിക്കാരമാണ്?! 25-ാം വചനത്തില്‍ അന്തര്‍ഭവിച്ചുകണ്ട ആ കനത്ത താക്കീതിന്റെ പ്രത്യാഘാതം അടുത്ത ആയത്തുകളില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു:-

മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കു യുദ്ധത്തിനു അനുമതി നല്‍കുന്നതില്‍ ആദ്യമായി അവതരിച്ച ആയത്താണിത്. യുദ്ധം ചെയ്യാന്‍ ‘കല്‍പിക്ക’പ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്നു പറയാതെ ‘അനുവാദം നല്‍കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു’ വെന്നു പറഞ്ഞതു ശ്രദ്ധാര്‍ഹമാണ്. മര്‍ദ്ദനം അതിന്റെ പാരമ്യത്തിലെത്തിയപ്പോള്‍ മാത്രമാണ് യുദ്ധത്തിന് അനുവാദം ലഭിക്കുന്നതെന്നും, മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കു ശത്രുപക്ഷത്തെ നേരിടാന്‍ വല്ല കഴിവും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ തന്നെ ഈ അനുവാദം ലഭിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് അവര്‍ക്കങ്ങോട്ടു യുദ്ധം നടത്തുവാന്‍ പാടില്ലായിരുന്നുവെന്നും ഇതില്‍നിന്നു അനുമാനിക്കാം. മദീന ഹിജ്റക്കു മാര്‍ഗ്ഗം തെളിയിച്ചതും, മദീനക്കാരായ ഏതാനും മുസ്‌ലിംകളും നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യും തമ്മില്‍ അല്‍അഖബഃയില്‍ വെച്ചു നടന്നതുമായ സ്വകാര്യ ഉടമ്പടി (بيعة العقبة) കഴിഞ്ഞശേഷം – തങ്ങള്‍ക്കു താല്‍ക്കാലികമായ ഒരു നേരിയ കഴിവെങ്കിലും കൈവന്നിട്ടുണ്ടെന്നു കരുതിയായിരിക്കാം – ചില സഹാബികള്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോട് ഇങ്ങനെ ചോദിക്കയുണ്ടായി : الا نميل على أهل الوادى فنقتلهم മീനാതാഴ്‌വരയില്‍ അന്ന്‍ ഹജ്ജ്കര്‍മത്തിനായി സമ്മേളിച്ചിരുന്ന ശത്രുക്കളുടെ നേരെതിരിഞ്ഞു നമുക്കവരെ കൊന്നുകളഞ്ഞുകൂടേ എന്ന്‍ സാരം. ഇതിന് തിരുമേനി നല്‍കിയ മറുപടി انى لم أومربهذا (എനിക്കു ഇതിനു കല്‍പന കിട്ടിയിട്ടില്ല) എന്നായിരുന്നു.

യുദ്ധത്തിന് അനുവാദം നല്‍കുവാനുള്ള കാരണവും ന്യായവും അല്ലാഹു ഇവിടെ ശരിക്കു വ്യക്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു. അവര്‍ അക്രമിക്കപ്പെടുകയും, മര്‍ദ്ദിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് അതിനുകാരണം. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തൗഹീദു പ്രബോധനം ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങിയതുമുതല്‍ തിരുമേനിയും സത്യവിശ്വാസം സ്വീകരിച്ച സഹാബികളും ശത്രുക്കളില്‍നിന്ന് അനുഭവിക്കേണ്ടിവന്ന മൃഗീയമായ മര്‍ദ്ദനങ്ങളുടെയും, യാതനകളുടെയും നീണ്ട പട്ടിക ചരിത്രപ്രസിദ്ധമാണല്ലോ. ഒടുക്കം സ്വന്തം നാടും വീടും ഉപേക്ഷിച്ചു മദീനായില്‍ അഭയം പ്രാപിക്കയും ചെയ്യേണ്ടിവന്നു. ഇതിനെപ്പറ്റി അടുത്ത വചനത്തില്‍ അല്ലാഹു പ്രസ്താവിക്കുന്നതു കാണാം. മാത്രമല്ല, മര്‍ദ്ദിതരായ ജനങ്ങള്‍ക്കു സ്വരക്ഷക്കുവേണ്ടി യുദ്ധം ചെയ്തുകൊള്ളുവാന്‍ അനുമതി നല്‍കപ്പെടാതെയും, അല്ലാഹുവിന്റെ പ്രത്യേക സഹായം സ്വരക്ഷക്കുവേണ്ടി യുദ്ധം ചെയ്തുകൊള്ളുവാന്‍ അനുമതി നല്‍കപ്പെടാതെയും, അല്ലാഹുവിന്റെ പ്രത്യേക സഹായം അവര്‍ക്കു ലഭിക്കാതെയുമിരിക്കുന്നപക്ഷം ഉണ്ടാകുന്ന ഭവിഷ്യത്തുകളും അതോടൊപ്പം അല്ലാഹു വ്യക്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു.

മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കു യുദ്ധം ചെയ്തുകൊള്ളുവാന്‍ അനുവാദം നല്‍കിയതിന്റെ പാശ്ചാത്തലവും, കാരണവും ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. അനുവാദം നല്‍കാതിരുന്നാലുള്ള ദോഷവും വ്യക്തമാക്കി. അല്ലാഹുവിനെ സഹായിക്കുന്നവരെ – അതേ, അവന്റെ മതത്തെ സഹായിക്കുന്നവരെ – നിശ്ചയമായും അവന്‍ സഹായിക്കുമെന്ന്‍ ഉറപ്പും പ്രോത്സാഹനവും നല്‍കുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍, ഈ അനുവാദം അവര്‍ എങ്ങിനെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തും? അല്ലാഹുവിന്റെ സഹായവും അനുഗ്രഹവും അവര്‍ എങ്ങിനെ വിനിയോഗിക്കും? ഇതാണ് എനി ആലോചിക്കുവാനുള്ളത്. ഇതിനെക്കുറിച്ച് അടുത്ത വചനത്തില്‍ പറയുന്നതു നോക്കുക:-

ഈ ആയത്തില്‍ ഉള്ളടക്കം പ്രത്യേകം ഗൗനിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഭൂമിയില്‍ സ്വാധീനം ലഭിച്ചാല്‍ ധാര്‍മ്മികമായും, വ്യക്തിപരമായും, സാമൂദായികമായും, സാമൂഹികമായുമുള്ള മനുഷ്യകടമകളെല്ലാം അവര്‍ നിറവേറ്റുമെന്നത്രെ ഇതിന്റെ സാരം. ധാര്‍മ്മികവും, വ്യക്തിപരവുമായ കടമകളില്‍ പ്രധാനമായതാണ്‌ നമസ്കാരം. സാമുദായികവും സാമൂഹ്യവുമായ കടമകളില്‍ പ്രധാനമായതാണ്‌ സകാത്ത്. ഇങ്ങിനെയുള്ള ബാധ്യതകള്‍ സ്വയം അനുഷ്ഠിക്കുക മാത്രമല്ല, മറ്റുള്ളവരില്‍ സദാചാരബോധമുണ്ടാക്കാന്‍ വേണ്ടത് ചെയ്കയുംകൂടി ചെയ്തെങ്കിലേ മുസ്‌ലിംകളുടെ കടമ പൂര്‍ണ്ണമായും നിര്‍വ്വഹിക്കപ്പെടുകയുള്ളു. മുസ്‌ലിംകള്‍, അവരുടെ സ്വാധീനശക്തി ഉപയോഗപ്പെടുത്തേണ്ടത് ഈ അവശ്യാര്‍ത്ഥമാണെങ്കില്‍, അവരുടെ ആ കടമ പാലിക്കപ്പെടുന്ന ഭൂമിയുടെ മുകളില്‍ ജീവിതം എത്രമാത്രം പരിശുദ്ധവും അഭികാമ്യവുമായിരിക്കും? പരലോകജീവിതമാകട്ടെ, കൂടുതല്‍ വിജയകരമായിരിക്കുമെന്നു പറയേണ്ടതുമില്ല.

നബിമാരെ വ്യാജമാക്കി ധിക്കരിക്കലും, അക്രമത്തിനൊരുങ്ങലും അവിശ്വാസികളുടെ മുമ്പേയുള്ള പതിവാണ്. എന്നാല്‍, ആദ്യം അല്ലാഹു അവര്‍ക്കു കുറേ അയവുകൊടുക്കുന്നു. പിന്നീട് ശക്തിയായ ശിക്ഷമൂലം അവരെ നശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള വമ്പിച്ച സംഭവങ്ങളുടെ എത്രയോ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളും, അവശിഷ്ടങ്ങളും ഇവര്‍ക്കു കണ്ടറിയത്തക്കവണ്ണം ഇപ്പോഴും അവശേഷിക്കുന്നുണ്ട്. ഇപ്രകാരം നബി (സ)യെ സാന്ത്വനപ്പെടുത്തുകയാണ്. സ്വാലിഹ് (അ) നബിയുടെ ജനതയാണ് ‘ഥമൂദ്’. ഹൂദ്‌ (അ) നബിയുടെ ജനതയാണ് ‘ആദ്’. ഇവരെപ്പറ്റി ഇതിനുമുമ്പ് പല സൂറകളിലും പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. സുറത്തു- ശുഅറായില്‍ വെച്ച് കൂടുതല്‍ വിവരം നമുക്ക് കാണാം ان شاء الله

മേല്‍പറഞ്ഞ സമുദായങ്ങളുടെ വാസസ്ഥലങ്ങളായിരുന്ന പ്രദേശങ്ങളില്‍കൂടി ഇവര്‍ പലപ്പോഴും സഞ്ചരിച്ചു വരുന്നുണ്ട്. എന്നിട്ടും, അവരുടെ സ്ഥിതിഗതികള്‍ ഏറെക്കുറെ മനസ്സിലാക്കുവാനും, അതുവഴി പാഠം പഠിക്കുവാനും ഇവര്‍ക്കു കഴിയാഞ്ഞതെന്താണ് ? ഇവരുടെ അന്ധതയല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല ! പുറംകണ്ണുകളുടെ അന്ധതയല്ല – അകംകണ്ണുകളാകുന്ന ഹൃദയങ്ങളുടെ അന്ധതയാണ്. ശാരീരിക രോഗങ്ങള്‍ മൂലം ബാഹ്യദൃഷ്ടികള്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്നതുപോലെ, ആത്മീയവും മാനസികവുമായ രോഗങ്ങള്‍ നിമിത്തം ഹൃദയത്തിന്റെ കാഴ്ചയും നഷ്ടപ്പെടുന്നു. പിന്നെ, ബാഹ്യമായ കാഴ്ചയും കേള്‍വിയും ഉള്ളതുകൊണ്ടുമാത്രം കാര്യം ഗ്രഹിക്കുവാന്‍ സാധ്യമാകാതെ വരികയും ചെയ്യുന്നു.

മുന്‍സമുദായങ്ങളില്‍ പലര്‍ക്കും സംഭവിച്ചതുപോലെ ഞങ്ങള്‍ക്കും നാശം സംഭവിക്കുമെങ്കില്‍ എന്താണതു ഉണ്ടാകാത്തത് ? ഉണ്ടെങ്കില്‍ അതൊന്നു കാണട്ടെ! എന്നു ധൃതികൂട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അവിശ്വാസികളോടുള്ള മറുപടിയാണിത്‌. ഈ ലോകവ്യവസ്ഥയില്‍ അല്ലാഹു അംഗീകരിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു ചട്ടം – വളരെ ശ്രദ്ധേയമായ ഒരു വസ്തുത – അല്ലാഹു വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. അതായത് : അല്‍പകാലജീവിയായ മനുഷ്യന്‍ നശ്വരമായ ഈ ഭൂമിയില്‍ കണക്കാക്കി വരുന്ന നാഴികയും, സമയവുമല്ല അല്ലാഹുവിന്റെ അടുക്കലുള്ള കണക്ക്. അഖിലാണ്ഡത്തിനാകമാനം സ്വീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ഒരു കണക്കും ഘടികാരവും അവന്റെ പക്കല്‍ വേറെയുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ കണക്കിലുള്ള ആയിരം കൊല്ലവും, ഒരു ദിവസവും തമ്മിലുള്ള താരതമ്യമാണ് ആ രണ്ടു കണക്കുകള്‍ക്കിടയിലുള്ളത്. ഈ നിയമമനുസരിച്ചാണ്, മുമ്പ് ശിക്ഷക്ക് വിധേയരായ ധിക്കാരസമുദായങ്ങള്‍ക്കും കുറെ കാലതാമസം അനുവദിക്കപ്പെട്ടത്. ആകയാല്‍ ഇക്കൂട്ടര്‍, അവര്‍ കണക്കാക്കുന്ന നാഴികയും, വിനാഴികയും നോക്കി ധൃതികൂട്ടേണ്ടതില്ല. അവര്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊള്ളട്ടെ – സമയമാകുമ്പോള്‍ – അതു സംഭവിക്കുകതന്നെ ചെയ്യും! അല്ലാഹു നിശ്ചയിച്ചുകഴിഞ്ഞ യാതൊരു കാര്യത്തിനും മാറ്റം വരികയില്ല, വരുത്തുകയുമില്ല.