സൂറത്തുല്‍ അന്‍ആം : 091-110

وَمَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِذْ قَالُوا مَا أَنزَلَ اللَّهُ عَلَىٰ بَشَرٍ مِّن شَيْءٍ

(അല്ലാഹുവിന് അവന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ നിലപാടു അവര്‍ കല്‍പിച്ചില്ല – അഥവാ അവന്റെ മഹത്വത്തെ അവര്‍ കണക്കാക്കേണ്ട പ്രകാരം കണക്കാക്കിയില്ല) എന്നുള്ള വാക്യം ഇവിടെ മാത്രമല്ല ഹജ്ജ് 74ലും, സുമാര്‍ 67ലും കാണാവുന്നതാണ്. അവിശ്വാസത്തെയും, ശിര്‍ക്കിനെയും കുറിച്ചു സംസാരിക്കുന്ന മദ്ധ്യെയാണു എല്ലാ സ്ഥലത്തും ആ വാക്യമുള്ളത്. അല്ലാഹുവിന്റെ മഹത്വം അവര്‍ വേണ്ടതുപോലെ മനസ്സിലാക്കിയില്ല – അവനെ സംബന്ധിച്ച് അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടുന്ന പ്രകാരം അറിഞ്ഞില്ല – അതാണ്‌ അതിനൊക്കെ കാരണമെന്നു സാരം. അല്ലാഹു സര്‍വ്വലോക നിയന്താവാണ്, സര്‍വ്വജ്ഞനും യുക്തിമാനുമാണ്‌, സര്‍വ്വശക്തനും കാരുണ്യവാനുമാണു, മനുഷ്യ പ്രകൃതിയെക്കുറിച്ചും അവന്റെ വിജയപരാജയങ്ങളെക്കുറിച്ചും മനുഷ്യനെക്കാള്‍ അറിയുന്നവനാണ്, അവര്‍ക്കു വേണ്ടുന്ന മാര്‍ഗ്ഗദര്‍ശനങ്ങളും മാര്‍ഗ്ഗനിര്‍ദ്ദേശങ്ങളും നല്‍കുവാനുള്ള പരിപാടികള്‍ അവന്‍ നടപ്പില്‍ വരുത്തിയിട്ടുണ്ട്. പ്രവാചകന്മാരും വേദഗ്രന്ഥങ്ങളുമൊക്കെ അതിന്റെ ചില കണ്ണികളാണ് എന്നിത്യാദി യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കാത്തതാണല്ലോ അവിശ്വാസത്തിനും ബഹുദൈവ വിശ്വാസത്തിനും കാരണമായിത്തീരുന്നത്.

‘ഒരു മനുഷ്യന്റെ മേലും അല്ലാഹു ഒന്നും തന്നെ അവതരിപ്പിച്ചിട്ടില്ല’ എന്നു പറഞ്ഞതു ആരായിരുന്നുവെന്നുള്ളതില്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ക്കിടയില്‍ രണ്ടഭിപ്രായങ്ങള്‍ കാണുന്നു:

(1) മക്കാമുശ്രിക്കുകളായിരിക്കണമെന്നു. വേദഗ്രന്ഥങ്ങളെയും പ്രവാചകന്‍മാരെയും സംബന്ധിച്ച് പറയത്തക്ക പരിചയങ്ങളൊന്നും ഇല്ലാത്തവരാണല്ലോ അറബീ മുശ്രിക്കുകള്‍. മലക്കുകളെയല്ലാതെ, മനുഷ്യനെ റസൂലായി അയച്ചതിലും അവര്‍ക്കു എതിര്‍പ്പുണ്ട്. യഹൂദികളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവര്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെയും, ക്വുര്‍ആനെയും നിഷേധിക്കുന്നതു ശരി, പക്ഷേ, മൂസാ (عليه الصلاة والسلام) നബിക്കു തൗറാത്ത് അവതരിച്ചതിനെ അവര്‍ നിഷേധിക്കുകയില്ല. എന്നിരിക്കെ, അല്ലാഹു ആര്‍ക്കും യാതൊന്നും അവതരിപ്പിച്ചിട്ടില്ലെന്നു അവരെങ്ങിനെ പറയും? ഈ സൂറത്തു അവതരിച്ചതു മക്കീ കാലഘട്ടത്തിലാണ്. അക്കാലത്തു യഹൂദികളുമായി ഒരേറ്റുമുട്ടല്‍ ഉണ്ടായിട്ടുമില്ല. അതുകൊണ്ട് ഇതു മക്കാമുശ്രിക്കുകളുടെ വകയായിരിക്കുവാനാണ് ന്യായം എന്നത്രെ ഈ അഭിപ്രായക്കാര്‍ പറയുന്നത്. ഇബ്നു അബ്ബാസ്, മുജാഹിദ് (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُما), ഇബ്നു ജരീര്‍, ഇബ്നു കഥീര്‍ (رحمهما الله) മുതലായവര്‍ ഈ അഭിപ്രായക്കാരാകുന്നു. ഈ അഭിപ്രായപ്രകാരം, അങ്ങിനെയാണെങ്കില്‍ – മൂസാ (عليه الصلاة والسلام) കൊണ്ടുവന്ന വേദഗ്രന്ഥം ആരാണ് അവതരിപ്പിച്ചതു (مَنْ أَنزَلَ الْكِتَابَ الَّذِي جَاءَ بِهِ مُوسَىٰ) എന്ന് ചോദിക്കുന്നതില്‍ എന്താണര്‍ത്ഥം? എന്നൊരു സംശയത്തിനവകാശമുണ്ട്. യഹൂദികള്‍ വേദക്കാരാണെന്നും അവരുടെ കൈവശമുള്ള തൗറാത്തു മൂസാ (عليه الصلاة والسلام) നബിക്കു അവതരിച്ചതാണെന്നും യഹൂദികളുമായുള്ള ചിരകാല പരിചയത്തില്‍നിന്നു മുശ്രിക്കുകളും വിശ്വസിച്ചുവശായിട്ടുണ്ട്. ആ വിശ്വാസത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ് ഈ ചോദ്യം എന്നത്രെ ഈ സംശയത്തിനു നല്‍കപ്പെടുന്ന മറുപടി.

(2) യഹൂദികലായിരിക്കണം അതിന്റെ വക്താക്കള്‍ എന്നു. മൂസാ (عليه الصلاة والسلام) കൊണ്ടുവന്ന ആ ഗ്രന്ഥം ആര്‍ അവതരിപ്പിച്ചുവെന്ന ചോദ്യം മുശ്രിക്കുകളോടു ചോദിച്ചതാവാന്‍ തരമില്ല. യഹൂദികളോടു ചോദിച്ചതാവാനേ തരമുള്ളൂ – എന്നാണ് ഈ അഭിപ്രായക്കാരുടെ ന്യായം. അല്ലാഹു ആര്‍ക്കും ഒന്നും അവതരിപ്പിച്ചുകൊടുത്തില്ലെന്നു യഹൂദികള്‍ എങ്ങിനെ വാദിക്കും? എന്നൊരു അപവാദം ഈ അഭിപ്രായത്തിന്നെതിരിലും ഉന്നയിക്കപ്പെടാം. ക്വുര്‍ആന്റെ നേരെയുള്ള അവരുടെ വൈരാഗ്യത്തിന്റെ കാഠിന്യം നിമിത്തം അവരങ്ങിനെ പറഞ്ഞതാണ്. അല്ലാതെ തൗറാത്തിന്റെ അവതരണത്തെ നിഷേധിക്കലല്ല അവരുടെ ഉദ്ദേശ്യം. ക്വുര്‍ആനോടുള്ള എതിര്‍പ്പുമൂലം യഹൂദികള്‍ ഇതുപോലെ വേറെയും പലതും പറയുക വിദൂരമൊന്നുമല്ല എന്നൊക്കെയാണ് ഈ അഭിപ്രായക്കാര്‍ അതിനു നല്‍കുന്ന മറുപടി. ഒരു പക്ഷേ, നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ക്കും ക്വുര്‍ആനുമെതിരില്‍ മുശ്രിക്കുകളെ ഇളക്കി വിടുവാന്‍ വേണ്ടി യഹൂദികള്‍ പടച്ചുണ്ടാക്കിയതും, മുശ്രിക്കുകള്‍ ഏറ്റുപാടിയാതുമായിരിക്കുവാനും സാധ്യത കാണുന്നു. അങ്ങിനെയാണെങ്കില്‍ മേല്‍കണ്ട സംശയങ്ങള്‍ക്കു പിന്നെ അധികമൊന്നും സ്ഥാനമില്ല താനും. الله أعلم

ഏതായാലും ‘നിങ്ങള്‍ അതിനെ – മൂസാനബി കൊണ്ടുവന്ന ഗ്രന്ഥത്തെ – വെളിവാക്കുകയും പലതും മറച്ചു വെക്കുകയും ചെയതുകൊണ്ടുള്ള തുണ്ടുതാളുകളാക്കുന്നു (تَجْعَلُونَهُ قَرَاطِيسَ تُبْدُونَهَا وَتُخْفُونَ كَثِيرًا)’ എന്ന വാക്യം യഹൂദികളെ ഉദ്ദേശിച്ചാണെന്നു വ്യക്തമാണു. ജനങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ വെളിവാക്കാവുന്ന ഭാഗങ്ങളും, പൊതുജനങ്ങളെ അറിയിക്കാതെ പണ്ഡിതന്‍മാര്‍ക്കും നേതാക്കള്‍ക്കുമിടയില്‍ രഹസ്യമാക്കി വെച്ചിരുന്ന ഭാഗങ്ങളും എന്നിങ്ങിനെ തൗറാത്തിനെ അവര്‍ തരംതിരിച്ച് എഴുതിവെച്ചിരുന്നതിനെയാണ് ഇതു ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നത്. മൂസാ (عليه الصلاة والسلام) നബി കൊണ്ടുവന്ന തൗറാത്തിന്റെ അദ്ധ്യാപനങ്ങളെ നിങ്ങള്‍ അലങ്കോലപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണെങ്കിലും അതിന്റെ അവതരണത്തെ നിഷേധിക്കുവാന്‍ നിങ്ങള്‍ക്കു സാധ്യമല്ലെന്നു സാരം. ‘നിങ്ങള്‍ക്കും നിങ്ങളുടെ പിതാക്കള്‍ക്കും അറിഞ്ഞുകൂടാതിരുന്ന കാര്യം നിങ്ങള്‍ക്കു പഠിപ്പിക്കപ്പെട്ടു (وَعُلِّمْتُم مَّا لَمْ تَعْلَمُوا أَنتُمْ وَلَا آبَاؤُكُمْ) എന്നു പറഞ്ഞതു ക്വുര്‍ആന്‍ മുഖേന – അല്ലെങ്കില്‍ തൗറാത്തു മുഖേന – ജനങ്ങള്‍ക്കു അല്ലാഹു വിവരിച്ചുകൊടുത്തിട്ടുള്ള അറിവുകളെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

അവസാനമായി, അവരെപ്പറ്റി നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു കല്‍പിച്ചതിന്റെ താല്‍പര്യം ഇതാണ്: മൂസാ (عليه الصلاة والسلام) ക്കു ലഭിച്ച ഗ്രന്ഥം അല്ലാഹു അവതരിപ്പിച്ചതാണെന്നു സമ്മതിക്കുകയല്ലാതെ അവര്‍ക്കു നിവൃത്തിയില്ല. ആകയാല്‍, അല്ലാഹു ആര്‍ക്കും ഒന്നും അവതരിപ്പിക്കുകയുണ്ടായിട്ടില്ല – അഥവാ ക്വുര്‍ആന്‍ അവതരിപ്പിച്ചു തന്നതു അല്ലാഹുവാണെന്നു മുഹമ്മദ്‌ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറയുന്നതു ശരിയല്ല – എന്ന വാദം തികച്ചും നിരര്‍ത്ഥവും ബാലിശവുമാകുന്നു. അതിനെ ഒട്ടും സാരമാക്കേണ്ടതില്ല. അത്തരം അനാവശ്യങ്ങളില്‍ മുഴുകി രസിച്ചുംകൊണ്ട് അവരങ്ങു നടക്കട്ടെ. അതിന്റെ ഭവിഷ്യത്തു അവര്‍ക്കു അറിയാറാകും!

ഒരു മനുഷ്യനും അല്ലാഹു യാതൊന്നും അവതരിപ്പിച്ചു കൊടുക്കുകയുണ്ടായിട്ടില്ലെന്നു പറയുന്നതു കളവാണെന്നും, മൂസാ (عليه الصلاة والسلام) നബിക്കു തൗറാത്തു നല്‍കിയിട്ടുള്ളതിനെ അവര്‍ക്കു നിഷേധിക്കുക സാധ്യമല്ലെന്നും കഴിഞ്ഞ വചനത്തില്‍ അല്ലാഹു ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു. അതുപോലെ, അല്ലാഹു അവതരിപ്പിച്ച ഒരു വേദഗ്രന്ഥം തന്നെയാണ് ക്വുര്‍ആന്‍ എന്നും, അതു നന്മകള്‍ നിറഞ്ഞ അനുഗ്രഹീത ഗ്രന്ഥവും, മുന്‍വേദഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ക്ക് സത്യസാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നതുമാണെന്നും, മക്കാ നിവാസികളെയും മക്കായുടെയും ചുറ്റുപുറങ്ങളിലായി നിവസിക്കുന്ന എല്ലാ മനുഷ്യരെയും താക്കീത് ചെയ്‌വാന്‍വേണ്ടി അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടതാണതെന്നും ഈ വചനത്തില്‍ പ്രസ്താവിക്കുന്നു. ഈ ഐഹിക ജീവിതത്തിനുവേണ്ടി പാരത്രിക ജീവിതം കൂടിയുണ്ടെന്ന ബോധമുള്ളവര്‍ അതില്‍ വിശ്വസിക്കാതിരിക്കുകയില്ലെന്നും, അവര്‍ അല്ലാഹുവിന് നമസ്കാരവും ഭയഭക്തിയും അര്‍പ്പിക്കുന്നവരായിരിക്കുമെന്ന്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു.

أُمَّ الْقُرَىٰ (ഉമ്മുല്‍ക്വുറാ) എന്നാല്‍ രാജ്യങ്ങളുടെ മാതാവ് – അഥവാ കേന്ദ്രം – എന്നു വാക്കര്‍ത്ഥം. മക്കാ രാജ്യമാണുദ്ദേശ്യം. 2:125ന്റെയും, 42:7ന്റെയും വ്യാഖ്യാനത്തില്‍ പ്രസ്താവിച്ചതുപോലെ, പല നിലക്കും രാജ്യങ്ങളുടെ കേന്ദ്രസ്ഥാനമായിരുന്നു മക്കാ രാജ്യം.َمَنْ حَوْلَهَا (അതിന്റെ ചുറ്റുപുറവുമുള്ളവര്‍) എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ താല്‍പര്യം അതിന്റെ തൊട്ട പരിസര പ്രദേശത്തുകാര്‍ എന്നു മാത്രമല്ല. അതിന്റെ ചുറ്റുപുറങ്ങളിലുമായി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന എല്ലാ രാജ്യക്കാരുമെന്നാണുദ്ദേശ്യം. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) നിയോഗിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതു ലോക മനുഷ്യര്‍ക്കാകമാനമുള്ള റസൂലായിട്ടാണെന്നു അല്ലാഹു ഒന്നിലധികം പ്രാവശ്യം സ്പഷ്ടമാക്കിയിട്ടുള്ളതാണല്ലോ. (7:158; 34:28 മുതലായ സ്ഥലങ്ങള്‍ നോക്കുക).

അല്ലാഹുവിനു സമന്‍മാരും പങ്കുകാരുമുണ്ട്. അവനു സന്താനങ്ങളുണ്ട് എന്നിവപോലെയുള്ള കള്ളാരോപണങ്ങള്‍ നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നവര്‍, എനിക്കു വഹ്യ് ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട് – അഥവാ ഞാനും പ്രവാചകനാണു – എന്നു വാദിക്കുന്ന മുസൈലമത്തുല്‍ കദ്ദാബിനെപ്പോലെയുള്ള കള്ള പ്രവാചകന്‍മാര്‍, വേണമെങ്കില്‍ ഈ ക്വുര്‍ആന്‍ പോലെയുള്ള ഗ്രന്ഥം എനിക്കും അവതരിപ്പിക്കുവാന്‍ കഴിയുമെന്നു വീമ്പിളക്കുന്ന ധിക്കാരികള്‍ എന്നിങ്ങിനെയുള്ളവര്‍ക്കെല്ലാമുള്ള കനത്ത താക്കീതാണിതു. അക്രമികള്‍ പലതരക്കാരുണ്ടെങ്കിലും അവരില്‍വെച്ചു ഏറ്റവും കടുത്ത അക്രമികളാണിവര്‍. ഈ ഭൗതിക ജീവിതത്തില്‍വെച്ചു അവര്‍ക്കു ഏതു അക്രമവും പറയുവാനും പ്രവര്‍ത്തിക്കുവാനുമുള്ള സൗകര്യമുണ്ടെങ്കിലും അതെല്ലാം മരണത്തോടുകൂടി അവസാനിക്കും. മരണവേളയില്‍ തന്നെ അതിന്റെ ഫലം അവര്‍ക്കു അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങും. തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടുള്ള അനുഭവങ്ങളാണെങ്കില്‍ അതിനെക്കാള്‍ എത്രയോ ഭയങ്കരവുമായിരിക്കും. അവരുടെ ഈ ധിക്കാരവും ധാര്‍ഷ്ട്യവുമൊന്നും അപ്പോള്‍ കാണപ്പെടുകയില്ല. തങ്ങളെ രക്ഷിക്കുവാനും സഹായിക്കുവാനും പോന്നവരെന്നു നടിച്ചുകൊണ്ട് അവര്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ സമന്മാരാക്കിവെക്കുകയും ആരാധിച്ചും പൂജിച്ചും വിളിച്ചു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചും വരുകയും ചെയ്തിരുന്നവരാരും അവിടെ അവര്‍ക്കു രക്ഷക്കുണ്ടായിരിക്കയില്ല. ഇതെല്ലാം അവരെ അല്ലാഹു താക്കീതു ചെയ്കയാണ്.

മനുഷ്യരുടെ മരണസംബന്ധമായ കാര്യങ്ങള്‍ ഏല്‍പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള മലക്കുകളെപ്പറ്റിയാണു …وَالْمَلَائِكَةُ بَاسِطُو أَيْدِيهِمْ (മലക്കുകള്‍ അവരുടെ കൈകള്‍ നീട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കും….) എന്നു പറഞ്ഞത്. അവിശ്വാസികളുടെ മരണവേളയില്‍ മലക്കുകള്‍ അവരുടെ മുഖത്തും പിന്‍വശത്തും അടിക്കുകയും മറ്റും ചെയ്യുന്നതാണെന്നും, അവരോടു വളരെ കഠിനമായ രീതിയില്‍ പെരുമാറുമെന്നും (8:50 മുതലായ സ്ഥലങ്ങളില്‍) അല്ലാഹു വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. നേരെ മറിച്ച് സജ്ജനങ്ങളുടെ മരണ സമയത്തു മലക്കുകള്‍ അവരോടു വളരെ സൗമ്യതയിലും സ്നേഹത്തിലും പെരുമാറുമെന്നും (16:32ലും മറ്റുമായി) ക്വുര്‍ആനില്‍നിന്നും, ഹദീഥില്‍ നിന്നും വ്യക്തമായി അറിയപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതുമാണ്.

وَتَرَكْتُم مَّا خَوَّلْنَاكُمْ (നിങ്ങള്‍ക്കു നാം അധീനപ്പെടുത്തിത്തന്നതൊക്കെ നിങ്ങള്‍ വിട്ടേച്ചു പോന്നു) എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ സാരം ഇതാണ്: ഇഹത്തില്‍വെച്ചു നിങ്ങള്‍ക്കു ലഭിച്ചിരുന്ന സുഖസൗകര്യങ്ങള്‍, കഴിവുകള്‍, സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങള്‍ ഇവയൊന്നും ഇപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കില്ല. അതെല്ലാം ഉപയോഗപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടാണല്ലോ നിങ്ങള്‍ നമ്മുടെ സന്ദേശങ്ങളെ ധിക്കരിച്ചത്. ഇപ്പോള്‍ അതെല്ലാം നിങ്ങള്‍ക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയിരിക്കയാണ്‌. ഒരു ഹദീഥില്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറയുന്നു: ‘ആദമിന്റെ മകന്‍ – മനുഷ്യന്‍ – എന്റെ ധനം! എന്റെ ധനം! എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. (മനുഷ്യാ) നിനക്കു നിന്റെ ധനത്തില്‍നിന്നു നീ തിന്നുനശിപ്പിച്ചതോ, നീ ഉടുത്തുപഴക്കിയതോ, നീ ധര്‍മം കൊടുത്തു സമ്പാദിച്ചു വെച്ചതോ അല്ലാതെ വല്ലതും നിനക്കുണ്ടോ?! ഇതല്ലാത്തതെല്ലാം പോയിപ്പോകുന്നതും, ജനങ്ങള്‍ക്കായി നീ വിട്ടേച്ചുപോകുന്നതുമായിരിക്കും.’ (മു).

അല്ലാഹുവിന്റെ ഏകത്വം, സൃഷ്ടിവൈഭവം, ശക്തിമാഹാത്മ്യം ആദിയായവക്കു നിത്യദൃഷ്ടാന്തങ്ങളായി നിലകൊള്ളുന്നതും, സാധാരണ ബുദ്ധികള്‍ക്കുപോലും ആലോചിച്ചറിയാവുന്നതുമായ കുറേ യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളാണ് ഈ വചനങ്ങളില്‍ അല്ലാഹു എടുത്തു കാണിച്ചിരിക്കുന്നത്. അവയെ ഇങ്ങിനെ സംഗ്രഹിക്കാം:-

(1). ധാന്യവര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ മണികളെയും, ഫലവര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ കുരുക്കളെയും – അഥവാ അണ്ടി, പരിപ്പു മുതലായവയെയും – പിളര്‍ത്തി അവയില്‍ നിന്നു സസ്യങ്ങളെയും വൃക്ഷങ്ങളെയും ഉല്‍പാദിപ്പിക്കുന്നത്. വിത്തിറക്കുന്നതിലും, അതു മുളച്ചു വളരുവാനാവശ്യമായ ഒരുക്കങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നതിലും മനുഷ്യ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്കു പങ്കുണ്ടെങ്കിലും അതിനെ പിളര്‍ത്തി മുളപ്പിക്കുകയും വളര്‍ത്തുകയും വിജയിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതില്‍ മനുഷ്യന് ഒരു പങ്കുമില്ലല്ലോ.

(2). ജീവനോ വളര്‍ച്ചയോ ഇല്ലാത്ത നിര്‍ജ്ജീവ വസ്തുക്കളില്‍ നിന്നു ജീവനും വളര്‍ച്ചയുമുള്ള വസ്തുക്കളെ ഉല്‍പാദിപ്പിക്കുന്നത്. വിത്തുകളില്‍നിന്നു സസ്യലതാദികളെ ഉല്‍പാദിപ്പിക്കുന്നതും, മനുഷ്യനടക്കമുള്ള ജീവികളുടെ ബീജങ്ങളില്‍നിന്നു അതതു വര്‍ഗ്ഗ വര്‍ദ്ധന നടത്തുന്നതും, ജീവ ചൈതന്യമില്ലാത്ത വസ്തുക്കളില്‍നിന്നു ചില പ്രാണിവര്‍ഗ്ഗങ്ങളെ ഉല്‍പാദിപ്പിക്കുന്നതുമെല്ലാം ഇതില്‍ ഉള്‍പെടുന്നു.

(3). ജീവനും, ജീവസ്സുമുള്ള വസ്തുക്കളില്‍നിന്നു മേല്‍ സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെയുള്ള പലതരം നിര്‍ജ്ജീവ വസ്തുക്കളെയും ഉല്‍പാദിപ്പിക്കുന്നത്.

(4). രാത്രിയുടെ ഇരുട്ടില്‍നിന്നു പ്രഭാതം പുലരുന്നത്.

(5). രാത്രിയെ വിശ്രമത്തിനു ഉപയുക്തമായവിധം ശാന്തമാക്കിയത്.

(6). നാഴിക – വിനാഴികള്‍, ദിവസ – മാസ – സംവത്സരങ്ങള്‍ എന്നിങ്ങിനെ സമയം കണക്കാക്കുവാന്‍ ഉതകുമാറ് ആസൂത്രിതമായ നിലയില്‍ സൂര്യചന്ദ്ര നക്ഷത്രങ്ങളെ നിയന്ത്രിച്ചുപോരുന്നത്.

(7). കരയിലൂടെയും കടലിലൂടെയും യാത്ര ചെയ്യുന്നവര്‍ക്കു ദിക്കുകളും ഉദ്ദിഷ്ട സ്ഥലങ്ങളും തിരിച്ചറിയത്തക്കവണ്ണം നക്ഷത്രങ്ങളെ – അവയുടെ സ്ഥാനങ്ങളും, ഗതിവിഗതികളും, സമയങ്ങളും വ്യവസ്ഥപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടു – ഏര്‍പ്പെടുത്തിയതു. പൂര്‍വ്വകാലത്തെ യാത്രകള്‍ കരയിലൂടെയും, കടലിലൂടെയുമായിരുന്നതുകൊണ്ട് അക്കാലത്തുള്ളവര്‍ക്കു മാത്രമേ നക്ഷത്രങ്ങള്‍ മാര്‍ഗ്ഗദര്‍ശനമായിരിക്കുകയുള്ളുവെന്നു ധരിക്കേണ്ടതില്ല. വായു മണ്ഡലത്തിലൂടെയും, ഗോളാന്തരങ്ങളിലൂടെയും നടത്തപ്പെടുന്ന ഇന്നത്തെ പരിഷ്കൃത വാഹന യാത്രകളിലും നക്ഷത്രങ്ങളുടെ മാര്‍ഗ്ഗദര്‍ശനവും അവശ്യം ആവശ്യം തന്നെ. നക്ഷത്രങ്ങളുടെയും, ഗ്രഹങ്ങളുടെയും സ്ഥാനങ്ങളും ഗതിവിഗതികളും വകവെക്കാതെയുള്ള ഗോളാന്തര യാത്ര നടത്തുക സാധ്യമല്ല തന്നെ.

(8). ഒരേ ആളില്‍നിന്നു കണക്കറ്റ വ്യക്തികളടങ്ങുന്ന മനുഷ്യവര്‍ഗ്ഗത്തെ സൃഷ്ടിച്ചതു. ഓരോ വ്യക്തിയും സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അതിന്റെ ബീജം അതിന്റെ മാതാപിതാക്കളുടെ ശരീരംശമെന്നോണം കുറെ കാലം അവരില്‍ തങ്ങിനില്‍ക്കുകയും, അനന്തരം മാതാവിന്റെ ഗര്‍ഭാശയത്തില്‍ നിക്ഷേപിക്കപ്പെടുകയും, പിന്നീട് അവിടെവെച്ച് ചില ദശാമാറ്റങ്ങള്‍ തരണം ചെയ്ത് മനുഷ്യരൂപം പൂണ്ടു പുറത്തുവരുകയുമാണല്ലോ ചെയ്യുന്നത്. ഇതിനെപ്പറ്റിയാണ് തങ്ങുന്ന ഇടവും സൂക്ഷിക്കുന്ന ഇടവും ഉണ്ടു (فَمُسْتَقَرٌّ وَمُسْتَوْدَعٌ) എന്നു പറഞ്ഞതു.

(9). ആകാശത്തു നിന്നു മഴവെള്ളം ഇറക്കി എല്ലാവിധ സസ്യങ്ങളെയും മുളപ്പിച്ച് പച്ചചെടികളാക്കി വളര്‍ത്തുകയും, അവയില്‍നിന്നു ആഹാര വസ്തുക്കളായ ധാന്യോല്‍പന്നങ്ങള്‍ സമൃദ്ധമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നതു. പ്രത്യേകിച്ചും ഈത്തപ്പനകള്‍ കുലയിടുന്നു. അവയുടെ കതിര്‍പ്പുകള്‍ തുരുതുരെ തിങ്ങിത്തൂങ്ങി നില്‍ക്കുന്നു. മുന്തിരിത്തോട്ടങ്ങള്‍, ഓലീവു വൃക്ഷങ്ങള്‍, മാതളച്ചെടികള്‍ ആദിയായവയെല്ലാം ഉല്‍പാദിതമാകുന്നു. ആകൃതി, സ്വഭാവം, രുചി, ഗുണം, വര്‍ണ്ണം ആദിയായവയില്‍ ചിലതെല്ലാം പരസ്പരം സാദൃശ്യമുള്ളവയായിരിക്കുമെങ്കില്‍, ചിലതെല്ലാം പരസ്പരം വ്യത്യസ്തങ്ങളുമായിരിക്കും. ഫലം കായ്ക്കുമ്പോള്‍ ആദ്യം പിഞ്ചും ചളളുമായിരിക്കും. പിന്നീടതു മൂത്തു പഴുത്തു പാകത്തിലായിത്തീരുന്നു.

മനുഷ്യന്‍ സദാ കണ്ടും അനുഭവിച്ചും കൊണ്ടിരിക്കുന്ന നിത്യ യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളാണല്ലോ ഇതെല്ലാം. നിത്യേന കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളായതുകൊണ്ടു മാത്രം നമുക്കു ഇതൊന്നും അത്ഭുതങ്ങളായി തോന്നുന്നില്ലെന്നു മാത്രം. വാസ്‌തവത്തില്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ മഹിതമഹത്വങ്ങളെയും ഏകത്വത്തെയും വിളിച്ചോതുന്ന ദൃഷ്‌ടാന്തങ്ങളത്രെ ഇവ ഓരോന്നും. പക്ഷേ, അന്ധമായ സത്യനിഷേധവും, ബാഹ്യേന്ദ്രിയങ്ങള്‍ക്കതീതമായതൊന്നും നിലവിലില്ലെന്ന മൂഢവിശ്വാസവും തീണ്ടാത്ത നിഷ്‌പക്ഷ ഹൃദയങ്ങള്‍ക്കേ ഇതിലൊക്കെ അടങ്ങിയ ദൃഷ്‌ടാന്തങ്ങള്‍ കണ്ടെത്തുവാന്‍ കഴിയൂ. അറിയുന്ന ആളുകള്‍ക്കും, ഗ്രഹിക്കുന്ന ആളുകള്‍ക്കും, വിശ്വസിക്കുന്ന ആളുകള്‍ക്കുമാണു ഇതിലൊക്കെ ദൃഷ്‌ടാന്തങ്ങളുള്ളതെന്നു അല്ലാഹു ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചതും അതുകൊണ്ടു തന്നെ.

ബഹുദൈവ വിശ്വാസികള്‍ അല്ലാഹുവിനു പുറമെ വിഗ്രഹങ്ങളെ മാത്രമല്ല ദൈവങ്ങളാക്കി ആരാധിച്ചും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചും വരുന്നത്. പല ദേവീദേവന്‍മാരെയും, ഭൂതപ്പിശാചുക്കളെയും അവര്‍ ദൈവങ്ങളാക്കി സങ്കല്‍പിക്കുകയും ആരാധിക്കുകയും ചെയ്തുവരുന്നു. വനങ്ങള്‍, നദികള്‍, മഹാരോഗങ്ങള്‍, രാജ്യങ്ങള്‍, കുലവര്‍ഗ്ഗങ്ങള്‍ എന്നിങ്ങിനെ പലതിന്റെയും പേരില്‍ ദേവന്‍മാരെയും, ദേവതകളെയും സങ്കല്‍പിച്ചുണ്ടാക്കി അവക്കു പ്രത്യേകതരം പൂജാകര്‍മ്മങ്ങള്‍ നടത്തലും, നേര്‍ച്ച വഴിപാടുകള്‍ അര്‍പ്പിക്കലും എല്ലാ കാലത്തുമുള്ള അവരുടെ പതിവത്രെ. സ്ഥല കാലങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ചു ചില വ്യത്യാസങ്ങളുണ്ടായിരിക്കുമെന്നു മാത്രം. വേണ്ട, മുസ്‌ലിം സമുദായത്തിനുള്ളില്‍ തന്നെ, മതത്തിന്റെ പ്രാഥമിക തത്വങ്ങള്‍പോലും അറിഞ്ഞുകൂടാത്ത വിഡ്ഢികള്‍ക്കിടയില്‍ ഇത്തരം ശിര്‍ക്കു നിറഞ്ഞ അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും ദുരാചാരങ്ങളും പലതും കാണാവുന്നതാണ്. മുശ്രിക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ നടപ്പിലുള്ള പലതരം ശിര്‍ക്കുപരമായ വിശ്വാസാചാരങ്ങള്‍ – ഒരു പ്രകാരത്തിലല്ലെങ്കില്‍ മറ്റൊരു പ്രകാരത്തില്‍ – നാമമാത്രവ്യത്യാസത്തോടുകൂടി മുസ്ലിം സമുദായ മദ്ധ്യെയും നിലവിലുണ്ടെന്നുള്ളതു അത്യധികം ദുഃഖകരമാണെങ്കിലും അനിഷേധ്യമായ ഒരു സത്യമത്രെ.

മലക്കുകളെ അല്ലാഹുവിന്റെ പെണ്മക്കളായി അറബി മുശ്രിക്കുകള്‍ സങ്കല്‍പിച്ചിരുന്നു. ഈസാ (عليه الصلاة والسلام) നബിയെയും, ഉസൈര്‍
(عليه الصلاة والسلام) നെയും അവന്റെ പുത്രന്‍മാരായി വേദക്കാരും വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. ഇതില്‍ ഉസൈര്‍ (عليه الصلاة والسلام) നെ സംബന്ധിച്ച വാദത്തിനു ഇന്ന് അത്ര പ്രസക്തി കാണപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിലും മറ്റുള്ള വാദങ്ങളും, അക്ഷരത്തിലോ അര്‍ത്ഥത്തിലോ അവക്കു തുല്യമായ മറ്റു പല വാദങ്ങളും അന്ന്തൊട്ട് ഇന്നോളം ജനമദ്ധ്യെ നിലവിലുണ്ട്. ഇതെല്ലാം അല്ലാഹുവിന്റെ അധികാരാവകാശങ്ങളിലും, അവന്റെ ഗുണമാഹാത്മ്യങ്ങളിലും അവനു പങ്കുകാരെയും തുല്യന്‍മാരെയും ഉണ്ടാക്കലാകുന്നു. അവനാകട്ടെ, ഇത്തരത്തില്‍പെട്ട എല്ലാ സങ്കല്‍പങ്ങളില്‍നിന്നും, വര്‍ണ്ണനകളില്‍ നിന്നും എത്രയോ പരിശുദ്ധനും ഉന്നതനുമാണു താനും. (سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يَصِفُونَ)

കഴിഞ്ഞ വചനത്തില്‍ ബഹുദൈവ വിശ്വാസികള്‍ ജിന്നുകളെ അല്ലാഹുവിനു പങ്കുകാരാക്കിയതിനെയും അവനു പുത്രന്‍മാരും പുത്രികളുമുണ്ടെന്നു വാദിച്ചതിനെയും കുറിച്ചു പ്രസ്താവിച്ചു. അവനു പങ്കുകാരും സമന്മാരും ഉണ്ടാവാന്‍ നിവൃത്തിയില്ലെന്നുള്ളതിനു അനേകം ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ അതിനു മുമ്പുള്ള വചനങ്ങളില്‍ വിവരിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കകൊണ്ടു ജിന്നുകളെ പങ്കാളിയാക്കിയതിനെ സംബന്ധിച്ചു വിശേഷിച്ചു തെളിവൊന്നും പ്രത്യേകം പ്രസ്താവിക്കേണ്ടതായിട്ടില്ല. പിന്നെ, സന്താനവാദത്തെ സംബന്ധിച്ചാണു പറയുവാനുള്ളത്. അതാണീ വചനത്തില്‍ കാണുന്നത്. അവനു സന്താനമുണ്ടായിരിക്കുവാനും നിവൃത്തിയില്ലെന്നുള്ളതിനു അല്ലാഹു ചില കാരണങ്ങള്‍ ഈ വചനത്തില്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിരിക്കുന്നു:

(1). ആകാശഭൂമികളെ മുഴുവനും ഒരു മുന്‍ മാതൃകയില്ലാതെ നവീനമായി നിര്‍മ്മിച്ചുണ്ടാക്കിയവനാണവന്‍. എന്നിരിക്കെ, അവയില്‍പെട്ട ഏതെങ്കിലും ഒന്നിനെ അവന്റെ സന്താനമായി സങ്കല്‍പിക്കുന്നതെങ്ങിനെയാണ്?! സന്താനത്തെ പുത്തനായി നിര്‍മ്മിച്ചുണ്ടാക്കുകയല്ലല്ലോ ചെയ്യുക.

(2). അല്ലാഹുവിനു ഒരു സന്താനമുണ്ടാകേണമെങ്കില്‍ അവന് ഒരു കൂട്ടുകാരി – അഥവാ ഒരു സഹധര്‍മ്മിണി – വേണമല്ലോ. ആ കൂട്ടുകാരിയായിരിക്കണം അതിന്റെ മാതാവ്. അല്ലാഹുവിനു കൂട്ടുകാരിയേ ഇല്ല. ഒരു കൂട്ടുകാരിയുള്ളതായി ഈ മുശ്രിക്കുകളും ജല്‍പിക്കുന്നില്ല. എന്നിരിക്കെ അവനു സന്താനമുണ്ടെന്നു പറയുന്നതിനു എന്താണര്‍ത്ഥം?! (*).

(*). ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ യേശുവിനെ (ഈസാ നബിയെ) പ്പറ്റി ദൈവപുത്രനെന്നു പറയുന്നതു സാധാരണ അര്‍ത്ഥത്തിലുള്ള പ്രകൃതി ജനനത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലല്ലെന്നും, അതുകൊണ്ട് ദൈവത്തിനു (അല്ലാഹുവിനു) ഒരു കൂട്ടുകാരി ഇല്ലാത്ത സ്ഥിതിക്കു അവന് എങ്ങിനെ സന്താനമുണ്ടാകുമെന്ന ന്യായം തങ്ങളെ ബാധിക്കുന്നില്ലെന്നും മറ്റും ഇക്കാലത്തു അവര്‍ ഉരുവിടാറുണ്ട്. ഈ വാദം അടിമുടി തെറ്റാണെന്നുള്ളതിരിക്കട്ടെ, അതു ശരിയാണെന്നു സമ്മതിച്ചു കൊടുത്താല്‍ തന്നെയും ഏതര്‍ത്ഥത്തിലും ഏതടിസ്ഥാനത്തിലുമുള്ള പുത്രത്വവും പിതൃത്വവും സ്ഥാപിക്കേണമെങ്കില്‍, അതേ അര്‍ത്ഥത്തിലും അതേ അടിസ്ഥാനത്തിലുമുള്ള ഒരു മാതൃത്വവും ഉണ്ടായിരിക്കാതെ അതെങ്ങിനെ ശരിയാകും?! കള്ളവാദത്തിനും വേണ്ടേ പ്രത്യക്ഷത്തിലെങ്കിലും ഒരു ന്യായം?!

(3). വസ്തുക്കളായി എന്തെല്ലാമുണ്ടോ അതെല്ലാം അവന്റെ സൃഷ്ടിയാണ്. സന്താനം സൃഷ്ടിയായിരിക്കുകയില്ലല്ലോ. ആകുന്നപക്ഷം സൃഷ്ടികളെല്ലാം സന്താനങ്ങളായിരിക്കേണ്ടതായി വരും.

(4). സര്‍വ്വ വസ്തുകളെക്കുറിച്ചും സസൂക്ഷ്മവും സവിസ്തരവും അറിയുന്നവനാണവന്‍. അപ്പോള്‍, അവന്‍ അറിയാതെ അവനു എങ്ങിനെ സന്താനമുണ്ടാകും? അവനു മക്കളുണ്ടായിരിക്കുക, എന്നിട്ട് അവന്‍ അറിയാതിരിക്കുക, ഇതു ഒരിക്കലും സംഭവ്യമല്ലല്ലോ.

അല്ലാഹുവിന്റെ സമന്മാര്‍, പങ്കാളികള്‍, സന്താനങ്ങള്‍ എന്നിങ്ങിനെയുള്ള ഏതെങ്കിലും സങ്കല്‍പത്തില്‍ ദിവ്യത്വം കല്‍പിക്കപ്പെടുവാന്‍ നാമമാത്ര അര്‍ഹതപോലും ആര്‍ക്കും ഏതിനും ഇല്ലെന്നു ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ സഹിതം സ്ഥാപിച്ച ശേഷം അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

സൃഷ്ടികളുടെ കണ്ണുകൊണ്ടു കണ്ടു പിടിക്കുവാനും, അവരുടെ കാഴ്ചക്കു എത്തിച്ചേരുവാനും സാധ്യമല്ലാത്തവിധം അതിസൂക്ഷ്മനും സൗമ്യനുമായുള്ളവനുമത്രെ അല്ലാഹു. അതേ സമയം എല്ലാ ദൃഷ്ടികളെയും കാഴ്ചകളെയും കണ്ടറിയുന്ന സൂക്ഷ്മജ്ഞാനിയുമാണവന്‍. കേവലം ചെറുതെങ്കിലും അതിവിപുലവും ആഴമേറിയതുമായ തത്വങ്ങള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന ഒരു വചനമാണിത്. അല്ലാഹുവിന്റെ പരമോന്നതവും പരിശുദ്ധവുമായ ഗുണമാഹാത്മ്യങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കുന്നതിന് അടിസ്ഥാന നിദാനങ്ങളായി കരുതപ്പെടുന്ന രണ്ടു തിരുവചനങ്ങളില്‍ ഒന്നാണിത്. മറ്റൊന്നു

لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ  – الشورى ١١

(അവനെപ്പോലെ ഒരു വസ്തുവും ഇല്ല; അവന്‍ എല്ലാം കേട്ടറിയുന്നവനാണു; കണ്ടറിയുന്നവനാണ്.) എന്ന വചനമാണ്. (ശൂറാ :11). അല്ലാഹുവിന്റെ ഗുണവിശേഷങ്ങളെയും വിശേഷണ നാമങ്ങളെയും ഈ രണ്ടു വാക്യങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലല്ലാതെ വ്യാഖ്യാനിക്കുവാന്‍ പാടില്ലെന്നു പല മഹാന്‍മാരും ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിരിക്കുന്നു.

ചില യുക്തി ന്യായങ്ങളെ മുന്‍നിറുത്തി പരലോകത്തുവെച്ചും സൃഷ്ടികള്‍ക്ക് അല്ലാഹുവിനെ കാണുവാന്‍ സാധ്യമല്ലെന്നു വാദിക്കുന്ന മുഅ്തസിലഃ കക്ഷിക്കാര്‍, ഈ വചനം തങ്ങള്‍ക്കു തെളിവായി എടുത്തു പറയാറുണ്ട്‌. വാസ്തവത്തില്‍, സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്കു പരലോകത്തുവെച്ച് അല്ലാഹുവിനെ കാണുവാനുള്ള മഹാഭാഗ്യം സിദ്ധിക്കുമെന്നു ക്വുര്‍ആനില്‍തന്നെ വ്യക്തമായി പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണ്. അല്ലാഹു പറയുന്നു:

﴾وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ ﴿٢٢﴾ إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ ﴿٢٣

(ചില മുഖങ്ങള്‍ അന്നത്തെ ദിവസം – ക്വിയാമത്തു നാളില്‍ – പ്രസന്നങ്ങളായിരിക്കും; അവയുടെ റബ്ബിന്റെ നേരെ നോക്കിക്കാണുന്നവയായിരിക്കും. (75: 22, 23). മറ്റൊരു സ്ഥലത്തു സത്യനിഷേധികളെക്കുറിച്ചു പറയുന്നു:

كَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ – المطففين ١٥

(വേണ്ട, നിശ്ചയമായും അവര്‍, തങ്ങളുടെ റബ്ബില്‍ നിന്നു അന്ന് മറയിടപ്പെട്ടവര്‍ തന്നെയായിരിക്കും). ഹദീഥുകളാകട്ടെ, ഈ വിഷയത്തില്‍ നിരവധിയുണ്ടു താനും. കൂടുതല്‍ വിവരം 75: 22-25ന്റെ വ്യാഖ്യാനത്തിലും മറ്റും കാണുക.

ഹൃദയം കൊണ്ട് കണ്ടറിഞ്ഞ് കാര്യങ്ങള്‍ ഗ്രഹിക്കുവാന്‍ വേണ്ടത്ര തെളിവുകള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കു കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. തെളിവു കിട്ടിയില്ലെന്ന ഒഴികഴിവുകള്‍ക്കു എനി നിവൃത്തിയില്ല. അതുകൊണ്ടു സത്യം മനസ്സിലാക്കി സ്വീകരിക്കുവാന്‍ തയ്യാറുള്ളവര്‍ അതിനൊരുങ്ങിക്കൊള്ളട്ടെ. അതിന്റെ ഗുണം അവര്‍ക്കു തന്നെയായിരിക്കും. അതല്ല, കണ്ണടച്ച് അന്ധരായിക്കഴിയുവനാണു വല്ലവരും ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെങ്കില്‍ അവര്‍ അങ്ങിനെയും ചെയ്തുകൊള്ളട്ടെ. അതിന്റെ ഭവിഷ്യത്തു അവര്‍ തന്നെ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരും. എന്നല്ലാതെ, നിങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്വമൊന്നും ഞാന്‍ ഏറ്റെടുത്തിട്ടില്ല. സത്യാവസ്ഥയും, അതിന്റെ തെളിവുകളും വിവരിച്ചുതരുക മാത്രമേ എന്റെ ബാധ്യതയുള്ളു. അതു ഞാന്‍ നിര്‍വ്വഹിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ടു എന്നിങ്ങിനെ ജനങ്ങളെ അറിയിക്കുവാന്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു അല്ലാഹു കല്‍പിക്കുകയാണ്.

بَصِيرَة (ബസ്വീറത്ത്)ന്റെ ബഹുവചനമാണു بَصَائِرُ (ബസ്വാഇര്‍). ഉള്‍ക്കാഴ്ച, അഥവാ മനോദൃഷ്ടി എന്ന അര്‍ത്ഥത്തിലാണ് അതിന്റെ ഉപയോഗം. പുറംകാഴ്ച, അഥവാ ബാഹ്യദൃഷ്ടി എന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ بَصَر (ബസ്വര്‍) എന്ന വാക്കും ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഇതിന്റെ ബഹുവചനം ابْصَار (അബ്സ്വാര്‍) എന്നത്രെ. അല്ലാഹു പറയുന്നു:

فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَـٰكِن تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ

(സാരം: ബാഹ്യദൃഷ്ടികള്‍ക്കല്ല അന്ധത ബാധിക്കുന്നത്. പക്ഷേ, നെഞ്ചുകളിലുള്ള ഹൃദയങ്ങള്‍ക്കാണു അന്ധത ബാധിക്കുന്നത്. ഹജ്ജ്: 46).

ഇങ്ങിനെ വിവിധ രൂപത്തിലായി ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ വിവരിച്ചു തന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതു കാര്യം മനസ്സിലാക്കുന്നവര്‍ക്കു അതു മനസ്സിലാക്കുവാനുള്ള സൗകര്യത്തിനു വേണ്ടിയാകുന്നു. അതിനു പുറമെ, അതിന്റെ അനന്തരഫലമായി മറ്റൊരു സംഗതികൂടി ഉണ്ടായിത്തീരുന്നു. ഇതൊക്കെ നീ മറ്റാരില്‍ നിന്നോ പഠിച്ചു വെച്ചു ഞങ്ങളോടു പറയുകയാണു – ഇതൊന്നും അല്ലാഹുവില്‍ നിന്നുള്ളതല്ല – എന്നിങ്ങിനെ ആ അവിശ്വാസികള്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു പറയുവാനും ഇതു കാരണമാകുന്നു. അഥവാ അങ്ങിനെ കലാശിക്കും എന്നു സാരം. ഒരാള്‍ ഒരു വാഹന അപകടത്തില്‍ പെട്ടെന്നു മരണപ്പെടുമ്പോള്‍ ‘അവന്‍ മരിക്കുവാന്‍വേണ്ടി ആ വാഹനത്തില്‍ കയറി’ എന്നു പറയാറുള്ളതുപോലെയുള്ള ഭാഷാപരമായ ഒരു ശൈലിയാണു وَلِيَقُولُوا الخ (അവന്‍ പറയുവാന്‍ വേണ്ടിയും…) എന്ന വാക്യം.

‘ഇതു മുഹമ്മദു കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ നുണ മാത്രമാണു, വേറെ ചിലര്‍ അവനെ അതിനു സഹായിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ഇതു പൂര്‍വ്വികന്‍മാരുടെ പുരാണകഥകള്‍ അല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. അതവന്‍ എഴുതിയെടുത്തിരിക്കുകയാണ്.’ (25: 4, 5) എന്നും, ‘അവന് ഏതോ ഒരു മനുഷ്യന്‍ പഠിപ്പിക്കുന്നതു തന്നെയാണിത്’ (16:103) എന്നുമൊക്കെ അവിശ്വാസികള്‍ പറയാറുണ്ടായിരുന്നുവല്ലോ. അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറയുന്നു:-

മലക്കുകളെപ്പോലെ എല്ലാവരും പരിശുദ്ധരും സത്യവിശ്വാസികളുമായിരിക്കണം – ആരും ശിര്‍ക്കു ചെയ്യുന്നവരായിക്കൂടാ – എന്ന് അല്ലാഹു ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല. അങ്ങിനെ അവന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നുവെങ്കില്‍ അങ്ങിനെത്തന്നെ സംഭവിക്കുമായിരുന്നു. പക്ഷെ, സത്യാസത്യങ്ങള്‍ ഗ്രഹിച്ച് സത്യം സ്വീകരിക്കുന്നവര്‍ അതു സ്വീകരിച്ചുകൊള്ളട്ടെ, അല്ലാത്തവര്‍ മുശ്രിക്കുകളുമായിരുന്നുകൊള്ളട്ടെ, രണ്ടിന്റെയും ഫലം പിന്നീടവര്‍ അനുഭവിച്ചുകൊള്ളും എന്നാണവന്‍ നിശ്ചയിച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ടു ജനങ്ങളെ സത്യവിശ്വാസത്തിലേക്കു നിര്‍ബ്ബന്ധിച്ചു വലിച്ചിഴക്കുകയോ അവരുടെ ഉത്തരവാദിത്വം നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഏറ്റെടുക്കുകയോ വേണ്ടതില്ല എന്നു സാരം.

ബഹുദൈവ വിശ്വാസികള്‍ വിളിച്ചാരാധിച്ചു വരുന്ന വസ്‌തുക്കളെ മുസ്‌ലിംകള്‍ പഴിച്ചും ശകാരിച്ചും സംസാരിക്കുന്നപക്ഷം, ആ വിവരം കെട്ടവര്‍ക്ക്‌ അതു സഹിക്കുവാന്‍ കഴിയുകയില്ല, അവര്‍ പകരം അല്ലാഹുവിനെപറ്റി അതിരു കവിഞ്ഞ പഴിവാക്കുകള്‍ പറയുവാന്‍ അതു കാരണമായിത്തീരും. അതുകൊണ്ട്‌ അവരുടെ ആരാധ്യ വസ്‌തുക്കളെ മുസ്‌ലിംകള്‍ പഴിച്ചു പറയരുതെന്നു അല്ലാഹു വിരോധിക്കുന്നു. ഒരു കാര്യം സ്വതവേ നിര്‍ദ്ദോഷകരമായിരുന്നാല്‍പോലും അതു അനിഷ്‌ടകരമായ ഒരു ദോഷത്തിനു കാരണമായിത്തീരുന്നപക്ഷം അതില്‍നിന്നു ഒഴിഞ്ഞു നില്‍ക്കേണ്ടതുണ്ട്‌ എന്നത്രെ ഇതിലടങ്ങിയ തത്വം. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഒരിക്കല്‍ ഇങ്ങിനെ പറയുകയുണ്ടായി: ‘തന്‍റെ മാതാപിതാക്കളെ പഴിച്ചവന്‍ ശപിക്കപ്പെട്ടവനാകുന്നു’. ഇതു കേട്ടപ്പോള്‍ സ്വഹാബികള്‍ ചോദിച്ചു: ‘റസൂലേ, ഒരാള്‍ എങ്ങിനെ അയാളുടെ മാതാപിതാക്കളെ പഴിക്കും?’ തിരുമേനി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഉത്തരം പറഞ്ഞു: ‘അവന്‍ മറ്റേവന്റെ വാപ്പയെ പഴിക്കും. അപ്പോള്‍ അവന്‍, ഇവന്റെ വാപ്പയെയും ഉമ്മയെയും പഴിക്കും ഇങ്ങിനെയാണതു’. (ബു; മു).

ഓരോ സമുദായത്തിനും അവരുടെ പ്രവര്‍ത്തനം നാം ഭംഗിയാക്കിയിരിക്കുന്നു. (زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ) എന്ന വാക്യത്തിന്റെ താല്‍പര്യം: ഓരോ സമുദായക്കാരും ആചരിച്ചുവരുന്ന നടപടിക്രമങ്ങള്‍ നല്ലതും വേണ്ടപ്പെട്ടതുമാണെന്ന്‌ അവര്‍ക്കു തോന്നുക സ്വാഭാവികമാണ്‌; അങ്ങിനെയുള്ള ഒരു സ്വഭാവ പ്രകൃതിയാണ്‌ മനുഷ്യനു നല്‍കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതു; അതനുസരിച്ചു അവരുടെ ദൈവങ്ങളെ ബഹുമാനിക്കുന്നതും വന്ദിക്കുന്നതുമൊക്കെ നല്ല കാര്യമാണെന്ന്‌ അവര്‍ കരുതിവെക്കുകയാണ്‌; അതുകൊണ്ടു അവയെ നിങ്ങള്‍ പഴിക്കുന്നപക്ഷം അവര്‍ കൂടുതലായി ധിക്കാരത്തിനും അക്രമത്തിനും മുതിരുകയാണുണ്ടാകുക എന്നൊക്കെയാകുന്നു.

നിങ്ങള്‍ക്കു അതറിയുകയില്ല, എന്നാല്‍, അല്ലാഹുവിനറിയാം: ദൃഷ്ടാന്തം കണ്ടാലും അവര്‍ വിശ്വസിക്കുകയില്ലെന്ന്.

ആദ്യം മുതല്‍ക്കേ അവര്‍ ക്വുര്‍ആനെ എതിര്‍ക്കുകയും നിഷേധിക്കുകയുമാണു ചെയ്‌തു വന്നത്‌. തെളിവുകളിലും ലക്ഷ്യങ്ങളിലും അവര്‍ ശ്രദ്ധകൊടുത്തതേയില്ല. എനി, പുതിയൊരു ദൃഷ്‌ടാന്തം കണ്ടാലും അവര്‍ വിശ്വസിക്കുവാന്‍ പോകുന്നില്ല. അവരുടെ മനസ്സിനും കാഴ്‌ചക്കുമൊക്കെ തകരാറ്‌ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു. ഹൃദയം കൊണ്ട്‌ ആലോചിച്ചോ, കണ്ണുകൊണ്ട്‌ കണ്ടറിഞ്ഞോ കാര്യം മനസ്സിലാക്കി അവര്‍ സത്യം സ്വീകരിച്ചേക്കുമെന്നുള്ള പ്രതീക്ഷക്കു എനി അവകാശമില്ല. അവര്‍ കൂടുതല്‍ കൂടുതല്‍ ദുഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്‌. അവര്‍ ചെയ്യുന്നതൊക്കെ ചെയ്‌തുകൊള്ളട്ടെ എന്നുവെച്ച്‌ തല്‍ക്കാലം നാം അവരെ അയച്ചുവിടുകയാണു ചെയ്യുന്നത്‌ എന്നു താല്‍പര്യം.

‘അവരുടെ പ്രവര്‍ത്തനത്തെ അവര്‍ക്കു നാം ഭംഗിയാക്കി’, ‘അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളെയും കാഴ്‌ചകളെയും നാം മറിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു’, ‘അവരുടെ അതിക്രമത്തില്‍ അന്ധാളിച്ചു വിഹരിക്കുവാന്‍ നാം അവരെ വിട്ടുകളയുന്നു’ എന്നിത്യാദി പ്രയോഗങ്ങളില്‍ അടങ്ങിയ ആശയങ്ങളെപറ്റി പലസന്ദര്‍ഭങ്ങളിലും നാം മുമപ് വിവരിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ളതാണ്‌.