സൂറത്തുല്‍ അമ്പിയാഉ് : 51-75

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബി സ്വദേശത്തായിരുന്ന കാലത്തെ സംഭവമാണിത്. അല്ലാഹു അദ്ദേഹത്തിന് സന്മാര്‍ഗ്ഗബോധവും, തന്റേടവും നല്‍കി. അല്ലാഹുവിലും, അവന്റെ ഏകത്വത്തിലുമുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിശ്വാസം അടിയുറച്ചതാണ്. അതിന്റെ പ്രബോധനത്തിനായി അദ്ദേഹം വരിച്ച ത്യാഗങ്ങള്‍ അനിതരസാധാരണമാണ്. ധീരമനസ്കത, ഉല്‍കൃഷ്ടസ്വഭാവം മുതലായ ഗുണങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സവിശേഷതകളാകുന്നു. ‘നമുക്ക് അദ്ദേഹത്തെപ്പറ്റി അറിയാമായിരുന്നു’ എന്ന് അല്ലാഹു ഇവിടെ എടുത്തുപറഞ്ഞതു, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഇത്തരം ഗുണങ്ങളെ സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ടാകുന്നു.

വിഗ്രഹാരാധനയുടെ പൊള്ളത്തരത്തെക്കുറിച്ച് തന്റെ നാട്ടുകാരെ അദ്ദേഹം ചിന്തിപ്പിക്കുന്നു. അല്‍പമൊന്നു ചിന്തിച്ചാല്‍ അവര്‍ക്കുതന്നെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം അറിയാറാകുമെന്ന് അദ്ദേഹം കരുതുന്നു. അങ്ങിനെ, അന്വേഷണരൂപത്തില്‍ അവരോടു ചോദിക്കുന്നു: നിങ്ങള്‍ നിത്യേന ആരാധിച്ചും, പൂജിച്ചും വരുന്ന ഈ ബിംബങ്ങളൊക്കെ എന്താണ്? അഥവാ ഇവയ്ക്കു എന്തൊരു വിശേഷതയാണുള്ളത്? ഇവയെ ആരാധിച്ചിട്ട് നിങ്ങള്‍ക്കെന്തു ഫലം കിട്ടുവാനാണ്….? ‘ഞങ്ങളുടെ പിതാക്കളായി അവയെ ആരാധിച്ചുവരുന്നു, അതു പാരമ്പര്യമായി ഞങ്ങളും പിന്‍പറ്റിപ്പോരുന്നു.’ ഇതാണവരുടെ മറുപടി. അത്രമാത്രം! അന്ധവിശ്വാസത്തിലും, അനാചാരത്തിലും അടിയുറച്ചവര്‍, തങ്ങളുടെ നിലപാട് ന്യായീകരിക്കുവാന്‍ എക്കാലത്തും അവലംബമായി എടുക്കാറുള്ള ഒരു മാര്‍ഗ്ഗമാണിത് – പൂര്‍വ്വീകന്മാരുടെ അനുകരണ (تقليد الاباء) വാദം. ദീര്‍ഘകാലത്തെ പഴക്കമുണ്ടെന്നുവെച്ചോ, വളരെ ആളുകള്‍ സ്വീകരിച്ചുവരുന്നതുകൊണ്ടോ ഒരു കാര്യവും – മതകാര്യം വിശേഷിച്ചും – ന്യായീകരിക്കപ്പെടാവുന്നതല്ല. മറ്റൊരാളുടെ അഭിപ്രായവും, നടപടിയും, കണ്ണടച്ചു വിശ്വസിക്കുന്നത് ബുദ്ധിഹീനതയും, ഉത്തരവാദബോധമില്ലായ്മയുമാകുന്നു. ഖുര്‍ആനില്‍ പലേടത്തും ഈ അനുകരണവാദത്തെ അധിക്ഷേപിച്ചു കാണാം.

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) തന്റെ ജനങ്ങളോടു പറഞ്ഞ മറുപടി നോക്കുക: നിങ്ങള്‍ സ്വീകരിച്ചുവരുന്ന ഈ സമ്പ്രദായം തനി ദുര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗമാണ്; നിങ്ങളതു സ്വീകരിച്ചതുകൊണ്ട് നിങ്ങള്‍ വഴിപിഴവിലായിരിക്കുന്നു; നിങ്ങളുടെ പിതാക്കളും അതു സ്വീകരിച്ചുവന്നിരുന്നുവെങ്കില്‍ അവരും ദുര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗത്തിലായിരുന്നു; എന്നല്ലാതെ പാരമ്പര്യമായി അനുവര്‍ത്തിക്കപ്പെട്ടതുകൊണ്ടൊന്നും ഇതു സന്മാര്‍ഗ്ഗമായിത്തീരുകയില്ല എന്നത്രെ മറുപടിയുടെ സാരം. വിഗ്രഹാരാധനയിലേക്കുപോലും മനുഷ്യനെ വലിച്ചിഴക്കുവാന്‍ കാരണം, ലക്‌ഷ്യം നോക്കാതെയുള്ള അനുകരണം (تقليد) ആണെങ്കില്‍, ആ ദുസ്വഭാവം മനുഷ്യനെ മറ്റെന്തു ദുര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളിലേക്കു നയിക്കുകയില്ല?! അനുകരണവാദികളുടെ കൂട്ടത്തില്‍ വിഗ്രഹാരാധകന്‍മാരും ഉള്‍പ്പെടുന്നുവെന്ന ഒരേ ഒരു വസ്തുത ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഹാ! അതെത്രമാത്രം നിന്ദ്യവും ലജ്ജാവഹവുമാണ്!

തങ്ങളും, തങ്ങളുടെ പിതാക്കളും പിഴച്ചുപോയിട്ടുണ്ടെന്ന് അദ്ദേഹം അവരോടു പറഞ്ഞപ്പോള്‍, ഇപ്പറയുന്നതു കാര്യമായിട്ടാണോ, അതല്ല കളിയായിട്ടാണോ എന്നവര്‍ അന്വേഷിക്കുന്നു. കളിയാണെന്നു പറഞ്ഞു കിട്ടിയാല്‍ അവര്‍ സംതൃപ്തരായിക്കൊള്ളും. കാര്യമാണെന്നു പറയുന്നപക്ഷം, പൂര്‍വ്വികന്‍മാരെയും അവരുടെ ഗുണഗണങ്ങളെയും സംബന്ധിച്ചും മറ്റും അവര്‍ക്കു പലതും പറയുവാനുണ്ടായിരിക്കും. അതിനൊന്നും ഇടയാക്കി ദീര്‍ഘിപ്പിക്കാതെ അദ്ദേഹം കാര്യം വ്യക്തമാക്കുന്നു: ‘ഈ ആകാശ ഭൂമികളെ സൃഷ്ടിച്ചു പരിപാലിക്കുന്ന ഒരു മഹാശക്തിയുണ്ടെന്നു നിങ്ങള്‍ക്കു നല്ലപോലെ അറിയാമല്ലോ; നിങ്ങളുടെ വിഗ്രഹങ്ങള്‍ക്കു അതിലൊന്നും ഒരു പങ്കുമില്ലെന്നും നിങ്ങള്‍ക്കറിയാം; അപ്പോള്‍, ആ ഏകമഹാശക്തിയെയായിരിക്കണം നിങ്ങള്‍ ആരാധ്യനായി സ്വീകരിക്കുന്നത്; ഈ തത്വം അംഗീകരിച്ച സത്യ സാക്ഷിയാണ് ഞാന്‍; എന്നിരിക്കെ കളിയുടെ പ്രശ്നംതന്നെ ഇവിടെ ഇല്ല.’ മാത്രമല്ല, അവരുടെ അഭാവത്തില്‍ ആ വിഗ്രഹങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുവാന്‍ അദ്ദേഹം ഏര്‍പ്പാടു ചെയ്യുമെന്ന് ഒരു ബലമായ താക്കീതും നല്‍കി. ഈ താക്കീത് അദ്ദേഹം പരസ്യമായി പറഞ്ഞതാണെന്നും, അതല്ല സ്വയം പറഞ്ഞതാണ് – പക്ഷേ, അത് ആരോ കേള്‍ക്കുകയുണ്ടായെന്നും പറയപ്പെടുന്നു. ഏതായാലും, ജനങ്ങള്‍ ഒരു ഉത്സവത്തിന്നോ മറ്റോ സ്ഥലം വിട്ടിരുന്ന അവസരത്തില്‍ അദ്ദേഹം മഴു എടുത്തു. വലിയ വിഗ്രഹത്തെ ഒഴിച്ചു ബാക്കിയെല്ലാം വെട്ടിമുറിച്ചുകളഞ്ഞു. മഴു വലിയ വിഗ്രഹത്തിന്റെ കഴുത്തില്‍ കൊളുത്തിവെക്കുകയും ചെയ്തു. (كما في البخاري)

لَعَلَّهُمْ إِلَيْهِ يَرْجِعُونَ (അവര്‍ തന്റെ അടുക്കലേക്ക് മടങ്ങിയേക്കാം) എന്ന വാക്യം രണ്ടുതരത്തില്‍ വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. താന്‍ ഈ ചെയ്തതിനെപ്പറ്റി തന്നോടു ചോദ്യം ചെയ്‌വാന്‍ വരട്ടെ – അപ്പോള്‍ പറഞ്ഞുകൊടുക്കാം എന്ന സാരത്തിലും, വലിയ വിഗ്രഹം നശിപ്പിക്കപ്പെടാത്ത സ്ഥിതിക്ക് മറ്റുള്ള വിഗ്രഹങ്ങളെക്കുറിച്ച് ജനങ്ങള്‍ അതിനോടുവന്നു ചോദിക്കുകയും, അപ്പോള്‍ അതിന്റെ കഴിവില്ലായ്മ അവര്‍ ഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്‌വാന്‍വേണ്ടി എന്ന സാരത്തിലുമാണ് ആ രണ്ട് വ്യാഖ്യാനങ്ങള്‍. ഒന്നാമത്തെ വ്യാഖ്യാനമനുസരിച്ച് إِلَيْهِ (തന്റെ അടുക്കലേക്ക് ) എന്നതിലുള്ള സര്‍വ്വനാമം (ضَمِير) ഇബ്രാഹീം നബിയെയും, രണ്ടാമത്തേതനുസരിച്ച് വലിയ വിഗ്രഹത്തെയും കുറിക്കുന്നു. വിഗ്രഹങ്ങളെ നശിപ്പിച്ചതു കാണുമ്പോള്‍ അവര്‍ക്കുണ്ടാകുന്ന വ്യസനവും, കോപവും പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ:-

വികാരഭരിതരായ ആ ജനങ്ങള്‍, തങ്ങളുടെ വിഗ്രഹങ്ങളെക്കൊണ്ട് ഇത്തരം ‘അക്രമം’ ചെയ്തവനെപ്പറ്റി പരസ്പരം അന്വേഷണമായി. ആരോ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു: അതു ഇബ്രാഹീം എന്നു പേരുള്ള ആ ചെറുപ്പക്കാരന്റെ വിക്രിയയായിരിക്കും എന്ന്. അദ്ദേഹം വിഗ്രഹാരാധനയെയും, വിഗ്രഹങ്ങളെയും കുറിച്ചു ആക്ഷേപിച്ച് സംസാരിക്കുന്നത് അവര്‍ കേട്ടിട്ടുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ വിഗ്രഹങ്ങളോട് ഞാനൊരു തന്ത്രം പ്രയോഗിക്കുമെന്ന് അദ്ദേഹം ശപഥം ചെയ്തിരുന്നുവല്ലോ. അങ്ങനെ, അവര്‍ അദ്ദേഹത്തെ ജനങ്ങളുടെ മുമ്പാകെ കൊണ്ടുവന്നു ചോദ്യം ചെയ്തു. അദ്ദേഹം കൊടുത്ത മറുപടി ശകലം ബുദ്ധിയെങ്കിലും ഉള്ളവരെ ചിന്തിപ്പിക്കുവാനും, വിരല്‍ കടിപ്പിക്കുവാനും തക്കതായിരുന്നു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: ‘അതാ ആ വലിയ വിഗ്രഹം! ആയാളതാ, മഴുവുമായി നില്‍ക്കുന്നു: അയാള്‍ ചെയ്തതായിരിക്കണം ഇത്. ഇവരൊക്കെ നിങ്ങളുടെ ആരാധ്യന്‍മാരാണല്ലോ; ഇവര്‍ക്ക് അറിയുവാനും, പറയുവാനും സാധിക്കണമല്ലോ; ഇവര്‍ പറയട്ടെ – ഇവരോടു തന്നെ ചോദിച്ചുനോക്കുവിന്‍’. കുറിക്കുകൊണ്ട ഉത്തരം!

സ്വന്തം ദേഹങ്ങളില്‍ നേരിടുന്ന ആപത്തുപോലും തടുക്കുവാനോ, മനസ്സിലാക്കുവാനോ, പറഞ്ഞറിയിക്കുവാനോ കഴിയാത്ത ആ നിര്‍ജ്ജീവവസ്തുക്കളെ ദൈവങ്ങളാക്കിവെക്കുന്നതു കടുത്ത വിഡ്ഢിത്തമാണെന്ന് അപ്പോള്‍ അവരുടെ മനസ്സാക്ഷി അവരോടു പറഞ്ഞു. ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബി കൊണ്ടുവന്ന ന്യായത്തിന്റെ അജയ്യശക്തിക്കു മുമ്പില്‍ അവര്‍, തല്‍ക്കാലമെങ്കിലും ലജ്ജിച്ചു തലകുനിച്ചു. പക്ഷേ, താമസിയാതെ അവര്‍ ഭാവംമാറ്റി സംസാരിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി. ‘ഇവയ്ക്കു സംസാരിക്കുവാന്‍ കഴിവില്ലെന്നു നിനക്കറിഞ്ഞുകൂടെ?! പിന്നെ എങ്ങിനെയാണ് അവയോടു ചോദിച്ചുനോക്കുവാന്‍ പറയുന്നത്?!’ എന്നുപറഞ്ഞു. അദ്ദേഹം ആ അവസരം ഉപയോഗപ്പെടുത്തി:

ഇവയെ ആരാധ്യ വസ്തുക്കളായി സ്വീകരിച്ചതില്‍ നിങ്ങളോടും, അവയോടും എനിക്കുള്ള അറപ്പും, വെറുപ്പും ഞാനിതാ തുറന്നു പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു! അല്‍പമെങ്കിലും ബുദ്ധി കൊടുത്ത് നിങ്ങള്‍ക്കൊന്നു ചിന്തിച്ചുനോക്കിക്കൂടെ?! എന്നു സാരം. അനുകരണം മതാടിസ്ഥാനമാക്കിയ അവര്‍ അതിനു തയ്യാറാവുക എളുപ്പമല്ലല്ലോ. അവര്‍ കയ്യൂക്കും, അക്രമവും തന്നെ നടത്തുവാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. എന്തു കടുംകൈ ഉപയോഗിച്ചും തങ്ങളുടെ വിഗ്രഹങ്ങളെ രക്ഷിക്കണമെന്ന് അവരുടെ ദുരഭിമാനം അവരോടു ശാസിച്ചു:

അവര്‍ വമ്പിച്ച ഒരു അഗ്നികുണ്ഡം തയ്യാറാക്കി. കുറേ ദിവസം തുടര്‍ച്ചയായി അതില്‍ തീകത്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. തങ്ങളുടെ ദൈവങ്ങളെ വെട്ടിനുറുക്കിയ കൊലപ്പുള്ളിയെ ചുട്ടെരിക്കുവാനുള്ള സംരംഭത്തില്‍ സഹകരിക്കുവാന്‍ അവര്‍ ഓരോരുത്തരും തയ്യാറെടുത്തിരിക്കുമെന്നു പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. രോഗം സുഖപ്പെടുവാനായി ആ അഗ്നികുണ്ഡത്തിലേക്കു വിറകുകെട്ടു കൊണ്ടുപോയികൊടുക്കുവാന്‍ പല സ്ത്രീകളും നേര്‍ച്ച നേരുക കൂടി ചെയ്തതായി ഖുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ പറഞ്ഞു കാണുന്നു. അന്ധവിശ്വാസങ്ങളില്‍ അകപ്പെട്ട് ഇതുപോലെ അനേകം അനാചാരങ്ങളെ പുണ്യകര്‍മ്മങ്ങളായിക്കരുതിപ്പോരുന്ന മുസ്‌ലിം സ്ത്രീ പുരുഷന്മാരെ നാം ഇന്നും കാണാറുള്ളതാണല്ലോ.

അങ്ങനെ തൌഹീദിന്റെ മാര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ പടപൊരുതിയ ബാബിലോണിയായിലെ ഒന്നാമത്തെ സമരവീരന്‍, അല്ലാഹുവിനെയല്ലാതെ ഇലാഹാക്കുവാന്‍ പാടില്ലെന്ന് ഭൂമിയില്‍ തുറന്നു പ്രഖ്യാപിച്ച 16കാരനായ ഏക യുവാവ്, ശിര്‍ക്കിന്റെ വൈതാളികന്‍മാരെ മണല്‍തരിയോളം ഭയപ്പെടാതെ ‘ജിഹാദി’നു (ധര്‍മ്മയുദ്ധത്തിനു) ഒരുങ്ങിയ ആ വിപ്ളവകാരി- അതെ അനേകം പ്രവാചകന്‍മാര്‍ക്ക് ജനയിതാവും, സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്കു മാതൃകയും, അന്ധവിശ്വാസികളോടു സമരം നടത്തുന്ന ‘മുജാഹിദു’കള്‍ക്കു നായകനുമായ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബി – ആ അഗ്നികുണ്ഡത്തില്‍ ആഹൂതിചെയ്യപ്പെട്ടു! തീയില്‍ എറിയപ്പെട്ടു! ഇല്ല – അദ്ദേഹം വെന്തുകരിഞ്ഞില്ല! മരണപ്പെട്ടുപോയതുമില്ല! തീയിനു ചൂടു നിശ്ചയിച്ച അതേ സൃഷ്ടാവ് – ഏതൊരുത്തന്റെ പരിശുദ്ധനാമത്തില്‍ അദ്ദേഹം ജനങ്ങളെ നരകത്തിന്റെ തീയില്‍ നിന്നു രക്ഷിക്കുവാന്‍ പരിശ്രമിച്ചുവോ ആ നാഥന്‍ – തീയിനോടു തണുത്തുകൊള്ളുവാന്‍ ഉത്തരവിട്ടു! പോരാ – തണുത്താലും പോരാ – തന്റെ സുഹൃത്തിനു രക്ഷയും സമാധാനവും കൂടിയായിരിക്കണമെന്ന് കല്‍പിച്ചു. ആ വമ്പിച്ച തീകുണ്ഡം അദ്ദേഹത്തിന് ഉല്ലാസഭവനമായി മാറി! പിശാചിന്റെ സൈന്യം പരാജയപ്പെടുകയും ചെയ്തു!

തീയില്‍ എറിയപ്പെട്ട അവസരത്തില്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബി حَسْبِيَ اللهُ وَنِعْمَ الْوَكِيل (എനിക്കു അല്ലാഹു മതി; ഭരമേല്‍പിക്കപ്പെടുവാന്‍ അവന്‍ എത്ര വിശിഷ്ഠന്‍!) എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. ജിബ്‌രീല്‍ (عليه السلام) വന്ന് ‘വല്ല ആവശ്യവും പറയുവാനുണ്ടോ’ എന്നന്വേഷിച്ചു. ‘താങ്കളോടൊന്നും പറയുവാനില്ല’ എന്നായിരുന്നു ഉത്തരം. മലക്കു വീണ്ടും ഉണര്‍ത്തിച്ചു: ‘എന്നാല്‍ താങ്കളുടെ റബ്ബിനോടു ചോദിക്കുക!’ അവിടുന്നു പ്രതിവചിച്ചു: عِلمُهُ بِحَالِي يُغْنِي عَنْ سُؤَالِي (എന്റെ അവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് അവന്‍ അറിയുന്നതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ ചോദിക്കേണ്ടുന്ന ആവശ്യമില്ല.).

ചിന്തിച്ചു നോക്കുക! ഇതാണ് ഈമാനിന്റെ മാതൃക! ഇതാണ് സത്യവിശ്വാസത്തിന്റെ അചഞ്ചലമായ ഹൃദയം! അതെ, ‘നിശ്ചയമായും, ഇബ്രാഹീമിലും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൂടെയുള്ളവരിലും നിങ്ങള്‍ക്കു നല്ലതായ മാതൃകയുണ്ട്.’

(قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ – الممتحنة)

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ ജീവചരിത്രസംക്ഷേപം സൂ: ഇബ്രാഹീമിന്റെ പ്രാരംഭമായി കൊടുത്തിട്ടുള്ളതു ശ്രദ്ധിക്കുക. അദ്ദേഹം അഗ്നിയില്‍ എറിയപ്പെട്ട സംഭവത്തെ നിഷേധിക്കുന്നവരുടെ ദുര്‍വ്യാഖ്യാനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള നിരൂപണം ഈ സൂറത്തിന്റെ അവസാനം പ്രത്യേകം വ്യാഖ്യാനക്കുറിപ്പായി കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്.

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام)യുടെ  സഹോദരനായ ഹാറാന്റെ (هاران) മകനാണ് ലൂത്ത്വ് നബി (عليه السلام). രണ്ടുപേരും സ്വദേശം വിട്ട് പല യാത്രകള്‍ക്കുശേഷം, ശാം പ്രദേശങ്ങളില്‍ വന്നു താമസമുറപ്പിച്ചു. മതപരമായും, ഭൗതികമായും വളരെ അഭിവൃദ്ധിപ്രാപിച്ച ഒരു അനുഗ്രഹീത രാജ്യമാണ് ശാം. ഭൂമുഖത്തു ജനവാസമുണ്ടായിരുന്ന നാടുകളില്‍ വെച്ച് ഏറ്റവുമധികം പ്രവാചകന്‍മാര്‍ ജീവിച്ചിരുന്നതും, തൗറാത്ത്, ഇഞ്ചീല്‍ മുതലായ വേദഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ അവതരിച്ചതും ആ ഭൂമിയിലായിരുന്നു. സമ്പല്‍സമൃദ്ധമായ ആ രാജ്യങ്ങള്‍ അന്നും ഇന്നും ഭൂമിശാസ്ത്ര പ്രധാനങ്ങളാകുന്നു. പില്‍ക്കാലത്തുണ്ടായ പ്രവാചകന്‍മാരില്‍ അധികവും, ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ സന്താനപരമ്പരകളില്‍ പെട്ടവരത്രെ. 72, 73 ആയത്തുകളില്‍ പറഞ്ഞ സംഗതികള്‍ ഓരോന്നും ഇബ്രാഹീം നബിക്കു അല്ലാഹുവിന്റെ അടുക്കലുള്ള സാമീപ്യത്തെയും, സ്നേഹത്തെയും കുറിക്കുന്നു. ഇസ്ഹാഖു (عليه السلام) അദ്ദേഹത്തിന്റെ നേരെ പുത്രനും, യഅ്ഖൂബ് (عليه السلام) പൗത്രനുമാകുന്നു. തനിക്കു ഒരു മകനുണ്ടാകുവാന്‍ വേണ്ടി അദ്ദേഹം ദുആ ചെയ്തിരുന്നു. മകനു പുറമെ മകന്റെ മകനെയും അല്ലാഹു നല്‍കി. അതുകൊണ്ടാണ് യഅ്ഖൂബ് (عليه السلام) നബിയെപ്പറ്റി ഔദാര്യമെന്ന നിലക്ക് കൂടുതലായി (نَافِلَةً) കൊടുത്തു എന്നു് പറഞ്ഞത്. ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ ശ്രേഷ്ഠതക്കു മകുടം ചാര്‍ത്തുവാന്‍ وَاتَّخَذَ اللَّـهُ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلًا – (ഇബ്രാഹീമിനെ അല്ലാഹു സുഹൃത്തായി സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നു) എന്ന് സൂറത്തുന്നിസാഉ് 125ല്‍ അല്ലാഹു പറഞ്ഞവാക്യം മാത്രം മതിയാകും!

ലൂത്ത്വനബി (عليه السلام)ന്റെ നാട്ടുകാര്‍, തോന്നിയവാസികളും, ദുര്‍വൃത്തിക്കാരുമായിരുന്നു. സ്ത്രീകള്‍ക്കു പകരം, പ്രകൃതിവിരുദ്ധമായ നിലയില്‍ പുരുഷസംസര്‍ഗ്ഗംകൊണ്ട് കാമനിവൃത്തി വരുത്തുകയെന്ന വൃത്തികെട്ട സമ്പ്രദായം അവര്‍ സ്വീകരിച്ചുവന്നു. അവരുടെമേല്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ കോപം ഇറങ്ങുകയും, രാജ്യം ഒന്നാകെ കീഴ്മേലായി മറിക്കപ്പെടുകയും ഉണ്ടായി. അതിഭയങ്കരമായ ഈ സംഭവത്തെപ്പറ്റി സൂറത്ത് അഅ്റാഫ് (80-84), ഹൂദ്‌ (77-83), ഹിജ്ര്‍ (61-77) എന്നിവയിലും അല്ലാഹു പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. സൂറത്ത് – ശുഅറാഇലും കൂടുതല്‍ വിവരം വരുന്നതാണ്.

إن شاء الله ലൂത്ത്വ് കടല്‍ (بحر لوط), ചാവുകടല്‍ (بحر الميت) എന്നും മറ്റുമുള്ള പേരുകളില്‍ അറിയപ്പെടുന്ന തടാകം അതിന്റെ ദൃഷ്ടാന്തമായി ഇന്നും നിലകൊള്ളുന്നു. (*). പ്രസ്തുത സംഭവത്തിനു മുമ്പായി ലൂത്ത്വ് നബിയെയും വീട്ടുകാരെയും അല്ലാഹു രക്ഷപ്പെടുത്തി. അദ്ദേഹത്തിനു ന്യായവിധി (حُكْم) നല്‍കി എന്നു പറഞ്ഞതില്‍ പ്രവാചകത്വവും, കാര്യങ്ങളില്‍ വിധികൊടുക്കുവാനുള്ള അറിവും പ്രാപ്തിയും ഉള്‍പ്പെടുന്നതാണ്.

(*) പടം 5ഉം മറ്റും നോക്കുക, സൂഃ ശൂഅറാഇൽ ഈ തടാകത്തെക്കുറിച്ചു കൂടുതൽ വിവരണം വരുന്നതാണ്.