സൂറത്തുല്‍ ഫുര്‍ഖാന്‍ : 01-20

കഴിഞ്ഞ അദ്ധ്യായത്തിന്‍റെ അവസാനത്തില്‍, നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ)യെ നിരുപാധികമായി പിന്‍പറ്റുന്നത് സത്യവിശ്വാസികളുടെ നിര്‍ബ്ബന്ധകടമയാണെന്നും, അവിടുത്തെ കല്‍പനക്ക്‌ വിപരീതം പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നത് വലിയ ആപത്തുകള്‍ക്കും ശിക്ഷക്കും കാരണമാണെന്നും പ്രസ്താവിച്ചു. നബി(صلى الله عليه وسلم) യെ അനുസരിക്കുന്നവരെ പ്രശംസിക്കുകയും, അനുസരിക്കാത്തവരെ കഠിനമായി താക്കീതുചെയ്യുകയും ചെയ്തു. അതിന് നിദാനമായ കാരണമെന്നോണം ഈ അദ്ധ്യായത്തിന്‍റെ ആരംഭത്തില്‍ ലോകര്‍ക്കാകമാനം മുന്നറിയിപ്പും താക്കീതും നല്‍കുവാന്‍വേണ്ടിയാണ് നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിക്ക് വിശുദ്ധഖുര്‍ആനാകുന്ന ‘വിവേചന പ്രമാണം’ (الْفُرْقَان) അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളതെന്ന വസ്തുത ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുകയാണ്. അല്ലാഹു ലോകര്‍ക്ക് ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന എണ്ണമറ്റ അനുഗ്രഹങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തില്‍ അതിമഹത്തായ ഒന്നത്രെ അത്. ഇതിന്‍റെ പേരില്‍ അല്ലാഹു അവനെത്തന്നെ സ്തുതിച്ചുകൊണ്ടാണ് സൂറത്തിന്‍റെ തുടക്കം.

تَبَارَكَ (‘തബാറക’) എന്ന വാക്ക് വളരെ അര്‍ത്ഥവൈപുല്യം നിറഞ്ഞ ഒരു ക്രിയയാണ്. വളരെ നന്‍മയും, മേന്മയും, മഹത്വവും, അനുഗ്രഹവും സമ്മേളിച്ചുവെന്നാണ് അത് അര്‍ത്ഥമാക്കുന്നത്. അതിന്‍റെ അര്‍ത്ഥം ശരിക്ക് പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ക്രിയാപദം മലയാളത്തില്‍ കാണുന്നില്ല. الْفُرْقَان (‘ഫുര്‍ഖാന്‍’) എന്നാല്‍ ‘വിവേചനം’ എന്നും ‘വിവേചനം ചെയ്യുന്നത്’ എന്നും അര്‍ത്ഥമാകുന്നു. വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ സത്യാസത്യങ്ങള്‍ക്കും, നന്മതിന്മകള്‍ക്കുമിടയില്‍ വിവേചനം ചെയ്യുന്ന പ്രമാണമാകകൊണ്ട് അതിന് ‘ഫുര്‍ഖാന്‍’ എന്നും പേരു പറയപ്പെടുന്നു.

ഖുര്‍ആനില്‍ പലേടത്തും പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുള്ളതുപോലെ, ദൈവദൂതന്‍മാര്‍ (മുര്‍സലുകള്‍) താക്കീതു നല്‍കുന്നവര്‍ (نَذِير) മാത്രമായിട്ടല്ല – സുവിശേഷം അറിയിക്കുന്നവരും (بَشِير) കൂടിയായിട്ടാണ് – നിയോഗിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. എന്നാല്‍, താക്കീതു നല്‍കുകയെന്ന കൃത്യമാണ് താരതമ്യേന കൂടുതല്‍ പ്രാധാന്യമര്‍ഹിക്കുന്നത്. (സൂറത്തുല്‍ കഹ്ഫിന്‍റെ ആരംഭത്തില്‍ നാം ഇതിനെക്കുറിച്ച്‌ സംസാരിച്ചിട്ടുണ്ട്). ഖുര്‍ആന്‍, പ്രവാചകന്മാര്‍, അന്ത്യദിനം എന്നിവയെ നിഷേധിക്കുകയും, അല്ലാഹുവിന് സന്താനങ്ങളുണ്ടെന്നു് വാദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരെ സംബന്ധിച്ചാണ് ഈ സൂറത്തില്‍ കൂടുതല്‍ പ്രതിപാദിക്കുന്നത്. ആ നിലക്ക് താക്കീതും, ഭയവാര്‍ത്തയും നല്‍കുന്നതിന് ഇവിടെ കൂടുതല്‍ പ്രസക്തിയുള്ളതുകൊണ്ടാണ് ‘ലോകര്‍ക്കു താക്കീതു നല്‍കുന്നവനായിരിക്കുവാന്‍വേണ്ടി’ എന്നു പ്രസ്താവിച്ചത്.

അല്ലാഹു അല്ലാത്ത എല്ലാ വസ്തുക്കളും അവന്‍റെ സൃഷ്ടിയാകുന്നു. അവന്‍ എല്ലാറ്റിന്‍റെയും സൃഷ്ടാവും, നിയന്താവും, ഉടമസ്ഥനുമത്രെ. അവന്‍റെ യുക്തിക്കും, ഉദ്ദേശത്തിനും അനുസരിച്ച് ഓരോന്നിന്‍റെയും ആകൃതി, പ്രകൃതി, കഴിവ്, പ്രവര്‍ത്തനപരിപാടി തുടങ്ങിയ എല്ലാകാര്യങ്ങളും അവന്‍ നിര്‍ണ്ണയം ചെയ്യുകയും ചെയ്തിരിക്കയാണ്. (*). അതിലൊന്നും ആര്‍ക്കും പങ്കില്ല. എന്നിരിക്കെ, സൃഷ്ടികളില്‍പെട്ട ഏതെങ്കിലും ഒരു വസ്തുവെ – അത് മനുഷ്യനോ, ജിന്നോ, മലക്കോ മറ്റോ ആകട്ടെ – അവന്‍റെ സന്താനമെന്നോ, കൂട്ടാളിയെന്നോ കരുതുന്നതില്‍പരം നിരര്‍ത്ഥവും, നിന്ദ്യവുമായിട്ടുള്ളതെന്താണ്?! അല്‍പമെങ്കിലും ചിന്തിക്കുന്ന ഒരു ഹൃദയത്തിന് അതൊരിക്കലും ന്യായീകരിക്കുക സാധ്യമല്ല. പക്ഷേ, സ്പഷ്ടമായ ഈ പരമാര്‍ത്ഥത്തില്‍ നിന്നും അവിശ്വാസികള്‍ വ്യതിചലിക്കുകയാണ് ചെയ്തിരിക്കുന്നത്:-

(*). ഈ ആശയം സൂ: ത്വാഹാ 50-ന്‍റെ വ്യാഖ്യാനത്തില്‍ വിവരിച്ചിട്ടുള്ളതു ഇവിടെ അനുസ്മരിക്കുന്നത്‌ നന്നായിരിക്കും.

അല്ലാഹു അല്ലാത്തവരെ ദൈവമാക്കുന്നതിന്‍റെ നിരര്‍ത്ഥതക്ക് നാല് കാരണങ്ങള്‍ ഇതില്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഈ നാലില്‍പെട്ട ഏതെങ്കിലും ഒന്നില്‍നിന്നു് ആ ദൈവങ്ങള്‍ ഒഴിവായിരുന്നുവെങ്കില്‍, ആ അപവാദത്തെ ഒരു വിധത്തിലെങ്കിലും ന്യായീകരിച്ച് നോക്കാമായിരുന്നു. 1). അവയൊന്നുപോലും, വല്ലതിനെയും സൃഷ്ടിച്ചുണ്ടാക്കുവാന്‍ കഴിവുള്ളവയല്ല. ആരാധ്യവസ്തുക്കള്‍ സൃഷ്ടിച്ചുണ്ടാക്കുവാന്‍ കഴിവുള്ളവരായിരിക്കേണ്ടതാണ്. 2). അവയാണെങ്കില്‍, സൃഷ്ടികളാണ്. സൃഷ്ടികളെല്ലാം അന്യാശ്രയം കൂടാതെ കഴിയാത്തവരുമത്രെ. ആരാധ്യന്‍മാര്‍ക്ക് അന്യാശ്രയം ഒട്ടും അനുയോജ്യവുമല്ല. 3). മറ്റുള്ളവരുടെ കാര്യം ഇരിക്കട്ടെ, സ്വന്തം കാര്യത്തിലെങ്കിലും പരസഹായം കൂടാതെ ഒരു ഉപകാരപ്രദമായ സംഗതി ചെയ്യാന്‍ സാധ്യമാണോ? അതുമില്ല. എന്നാല്‍ പിന്നെ, സ്വന്തം നിലക്ക് വല്ല ഉപദ്രവവും ചെയ്യാന്‍ കഴിയുമോ? അതും ഇല്ല. അല്ലാഹുവിന്‍റെ ഉദ്ദേശവും സഹായവും കൂടാതെ അവക്കു് ഒന്നിന്നും കഴിവില്ല. ഇങ്ങിനെയുള്ള വസ്തുക്കളെ ദൈവമാക്കുന്നതില്‍ എന്തര്‍ത്ഥമാണുള്ളത്?! 4). ജീവനുള്ളതിന്‍റെ മരണവിഷയമോ, ജീവനില്ലാത്തതിന്‍റെ ജീവിതകാര്യമോ ഒന്നുംതന്നെ അവയുടെ അധീനത്തില്‍ പെട്ടതല്ല. മരണപ്പെട്ടവരെ രണ്ടാമത് ജീവിപ്പിക്കുവാനും അവക്കു് സാധിക്കുകയില്ല. ഇതെല്ലാം അല്ലാഹുവിന്‍റെ അധീനത്തിലും നിയന്ത്രണത്തിലും മാത്രം ഉള്‍പ്പെട്ടതാകുന്നു. എന്നിരിക്കെ, അല്ലാഹു മാത്രമേ ഇലാഹായിരിക്കുവാന്‍ പാടുള്ളു. അതിനു മാത്രമേ ന്യായവുമുള്ളു.

നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ പ്രവാചകത്വത്തെ നിഷേധിക്കുന്ന മുശ്രിക്കുകളുടെ ചില ജല്‍പനങ്ങളും അതിന്‍റെ മറുപടിയുമാണിത്. ഇവരുടെ ആക്ഷേപം രണ്ടു തരത്തിലാണുള്ളത്: ഖുര്‍ആനെക്കുറിച്ചും, നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെക്കുറിച്ചും, ഖുര്‍ആനെ സംബന്ധിച്ച ചില വാദങ്ങളാണ് ഈ വചനങ്ങളില്‍ കണ്ടത്.

നള്വറുബ്നു ഹര്‍ഥ് (نضر بن الحرث) ആയിരുന്നു ഈ വാദം പുറപ്പെടുവിച്ച ആള്‍. ഹുവൈത്ത്വബു്, യസാര്‍, അബൂഫുകൈഹത്ത്, (حُوَيْطِب بن عبد العزى, يسار – مولى العلاء بن الحضرمي , أبو فكيهة الرومي) എന്നിങ്ങിനെ വേദക്കാരായ ചിലര്‍ തൗറാത്തു വായിക്കലും, അതിലെ കഥകള്‍ വിവരിക്കലും പതിവുണ്ടായിരുന്നു. അവര്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യില്‍ വിശ്വസിച്ചശേഷം, നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യും അവരുമായുള്ള ബന്ധത്തെ ദുര്‍വ്യാഖ്യാനം ചെയ്തുകൊണ്ടാണ് നള്വ്-ര്‍ ഈ വാദം ഉന്നയിച്ചത്. ‘മുഹമ്മദ്‌ ഓതികേള്‍പ്പിക്കുന്ന ഈ ഖുര്‍ആന്‍ അല്ലാഹു അവതരിപ്പിച്ചതാണെന്ന് അവര്‍ വ്യഥാ വ്യാജം പറയുകയാണ്‌; മേല്‍പറഞ്ഞവരെപോലെയുള്ള ചില ആളുകളുടെ സഹായത്തോടുകൂടി, ഒരു പ്രത്യേക ശൈലിയിലും രൂപത്തിലുമായി അവനത്‌ കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയതാണ്, യഹൂദന്മാരില്‍നിന്നും മറ്റുമായി പല കഥകളും, ഇതിഹാസങ്ങളും കൂട്ടിയിണക്കി എഴുതിച്ചു വാങ്ങി അവന്‍ പഠിച്ചതാണ്; എഴുത്തും വായനയും അറിയാത്തവനാകകൊണ്ട് അത് അവന് സദാ വായിച്ചു കേള്‍പ്പിക്കപ്പെടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.’ എന്നാണ് ഈ വാദത്തിന്‍റെ സാരം.

ഖുര്‍ആനോട് ഏതെങ്കിലും നിലക്ക് കിടയൊക്കുന്ന ഒരു ഗ്രന്ഥം രചിക്കുവാന്‍ യഹൂദര്‍ക്കോ, നള്വ്-റിനോ മറ്റാര്‍ക്കെങ്കിലുമോ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല – കഴിയുകയുമില്ല. എന്നിരിക്കെ, ഈ ജല്‍പനം എത്രമാത്രം അനീതിയും പൊള്ളയുമാണ്‌?! അനിതരസാധാരണമായ സവിശേഷതകളും, മഹല്‍ഗുണങ്ങളും നിറഞ്ഞ ഈ വിവേചനപ്രമാണഗ്രന്ഥം (വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍) അവതരിപ്പിച്ചത് ആകാശഭൂമികളിലെ പരസ്യങ്ങള്‍ മാത്രമല്ല, എല്ലാ രഹസ്യങ്ങളും അറിയുന്ന അല്ലാഹുവത്രെ. അതില്‍ മറ്റാരുടെ കൈകടത്തലോ, പങ്കെടുക്കലോ ഉണ്ടായിട്ടില്ല എന്നുള്ളത് അവന്നറിയാം. തികച്ചും സ്പഷ്ടമായ ഈ യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തെ നിഷേധിക്കുന്നതിന്‍റെ ഗൗരവം നോക്കുമ്പോള്‍, അതിനുള്ള ശിക്ഷ വളരെ അടിയന്തരമായിത്തന്നെ നല്‍കപ്പെടേണ്ടതാണ്. എങ്കിലും, അല്ലാഹു വളരെ പൊറുക്കുന്നവനും, കരുണാനിധിയുമാണല്ലോ. إِنَّهُ كَانَ غَفُورًا رَّحِيمًا അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയ സംബന്ധിച്ച അവരുടെ ചില അപവാദങ്ങള്‍ ഉദ്ധരിക്കുന്നു:-

സാധാരണമനുഷ്യരെപ്പോലെ ഭക്ഷണം കഴിക്കുക, അങ്ങാടിയില്‍കൂടി നടക്കുക മുതലായവ റസൂലുകള്‍ക്ക് (ദൈവദൂതന്‍മാര്‍ക്ക്) യോജിച്ചതല്ലെന്നും, റസൂല്‍ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) അങ്ങിനെയുള്ള ആളായതുകൊണ്ട് അവിടുന്ന് റസൂലായിരിക്കുവാന്‍ അര്‍ഹനല്ലെന്നുമാണ് അവര്‍ പറയുന്നത്. റസൂലായിരിക്കണമെങ്കില്‍, മനുഷ്യാതീതമായ ചില പ്രകൃതിവിശേഷങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് അവര്‍ സമര്‍ത്ഥിക്കുന്നു. ഈ ധാരണ കേവലം അബദ്ധമാണെന്ന് 20-ാം വചനത്തില്‍ വ്യക്തമായിത്തന്നെ അല്ലാഹു പ്രസ്താവിക്കുന്നുണ്ട്. അവരുടെ ബുദ്ധിഹീനതയും ആലോചനക്കുറവുമാണിതു കുറിക്കുന്നത്. സാധാരണക്കാരും പ്രവാചകന്‍മാരും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം മനുഷ്യസാധാരണമായ ബാഹ്യപ്രകൃതിഗുണങ്ങളിലല്ല – ആത്മീകവും മാനസികവുമായ ഗുണവിശേഷങ്ങളിലാണ് – എന്ന വസ്തുത ഇവര്‍ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല. മുസ്ലിംകളില്‍തന്നെ അല്‍പജ്ഞാനികളായ പലര്‍ക്കും ഈ വിഷയത്തില്‍ അബദ്ധധാരണകള്‍ പിണയാറുണ്ട്. ഇതിനെപ്പറ്റി സൂ: അല്‍കഹ്ഫിന്‍റെ അവസാനത്തില്‍വെച്ച് നാം വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്.

‘മുഹമ്മദിന്ന് ഒരു സഹായകനും, സാക്ഷിയുമെന്ന നിലക്ക് എന്തുകൊണ്ട് ഒരു മലക്കിനെ തന്‍റെ ഒപ്പം ഇറക്കിക്കൊടുക്കപ്പെടുന്നില്ല, അല്ലെങ്കില്‍ അവന് സുഖമായി കഴിഞ്ഞുകൂടത്തക്കവണ്ണം ഒരു തോട്ടം ഉണ്ടാവരുതോ, അതുമല്ലെങ്കില്‍ അവന് അങ്ങാടിയിലും മറ്റും പോയി വിഷമിക്കാതെ ജീവിക്കുമാറ് വല്ല നിക്ഷേപവും നല്‍കപ്പെടരുതോ?!’ എന്നിങ്ങിനെയുള്ള ബാലിശമായ മറ്റു ചോദ്യങ്ങളാകട്ടെ, അവരുടെ ചിന്താശൂന്യതയും കുബുദ്ധിയും മാത്രമാണ് പ്രകടമാക്കുന്നത്. ഈ പ്രലോഭനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ഒടുക്കം അവര്‍ സ്വയം തന്നെ വിധി കല്‍പിക്കുകയാണ്: ‘മുഹമ്മദിന് എന്തോ ആഭിചാര ബാധയേറ്റ് – മാരണം ബാധിച്ച് – ബുദ്ധി ഭ്രമിച്ചു പോയിരിക്കുന്നു, അതു നിമിത്തം അവന്‍ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്, അല്ലാതെ അവന്‍ ദൈവദൂതനൊന്നുമല്ല’ എന്നൊക്കെ. ഇത്യാദി വിഡ്ഢിത്തങ്ങളും, നിരര്‍ത്ഥങ്ങളായ ആരോപണങ്ങളുംകേട്ട് വ്യാകുലപ്പെടേണ്ടതില്ലെന്ന് നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെ സമാശ്വസിപ്പിക്കുകയാണ് 9-ാം വചനം ചെയ്യുന്നത്.

അവിശ്വാസികള്‍ ഉന്നയിച്ചതും, വേണമെങ്കില്‍ അതിനെക്കാള്‍ എത്രയോ മടങ്ങ്‌ ഉത്തമമായതും നല്‍കുവാന്‍ അല്ലാഹുവിന് ഒട്ടും പ്രയാസമില്ല. പക്ഷേ, ഇഹലോകത്തുവെച്ച് കുറെ ജീവിതസൗകര്യങ്ങളും, സുഖാഡംബര സാമഗ്രികളും നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ക്ക് ഏര്‍പ്പെടുത്തിക്കൊടുക്കുവാന്‍ അവന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ)ക്ക് നല്‍കുന്ന പ്രതിഫലം പരലോകത്തു വെച്ചായിരിക്കുവാനാണ് അവന്‍ നിശ്ചയിച്ചിട്ടുള്ളത്.

നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെയും, വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആനെയും മാത്രമല്ല മുശ്രിക്കുകള്‍ നിഷേധിക്കുന്നത്. പുനര്‍ജീവിതത്തിലും, അന്ത്യനാളില്‍ രക്ഷാശിക്ഷകള്‍ നല്‍കുന്നതിലും അവര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. ഇതാണവരുടെ നിഷേധത്തിന്‍റെ പശ്ചാത്തലം. അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

വളരെ അകലത്ത്‌ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുമ്പോഴേക്കും കേള്‍ക്കത്തക്കവണ്ണം അതികഠിനതരമായിരിക്കും, നരകത്തിലെ അഗ്നിജ്വാലയുടെ വമിപ്പും, അതിന്‍റെ ഊക്കേറിയ ഇരമ്പലും. അതില്‍ അവരെ പ്രവേശിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത് ചങ്ങലകളിലും, ആമങ്ങളിലും ബന്ധിക്കപ്പെട്ടു കൊണ്ടുമായിരിക്കും. അതും കുടുസ്സായ ചില സ്ഥലങ്ങളില്‍! ഈ അവസരത്തില്‍ സഹിക്കവയ്യാത്ത ദീനരോദനങ്ങളോടുകൂടി അവര്‍ ‘നാശമേ!’, ‘കഷ്ടമേ!’ എന്നിങ്ങിനെ നിലവിളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. പക്ഷേ, ഈ വിളികേട്ട് സഹതപിക്കുവാനോ, ആശ്വാസം നല്‍കുവാനോ ആരും ഉണ്ടായിരിക്കയില്ല. ‘നിങ്ങള്‍ ഒരു നാശത്തെമാത്രം വിളിക്കേണ്ടതില്ല, അനേകനാശങ്ങളെത്തന്നെ വിളിച്ചേക്കുക; അഥവാ, നിങ്ങള്‍ ഇവിടെ അനുഭവിക്കേണ്ടുന്ന കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ വളരെ അധികമാണ്.’ എന്നിങ്ങിനെയുള്ള മറുപടിയായിരിക്കും അവര്‍ക്ക് ലഭിക്കുക! معاذ الله

അവിശ്വാസികള്‍ക്ക്‌ നരകത്തില്‍വെച്ച് അനുഭവിക്കേണ്ടിവരുന്ന കടുത്ത ശിക്ഷയുടെ സ്വഭാവം ചുരുക്കി വിവരിച്ചതിനുശേഷം, സത്യവിശ്വാസവും സല്‍ക്കര്‍മ്മങ്ങളും മുഖേന ദോഷബാധയെ സൂക്ഷിച്ചുവരുന്ന ഭയഭക്തര്‍ക്ക് ലഭിക്കുന്ന സ്വര്‍ഗ്ഗീയസൗഭാഗ്യം ഈ വചനങ്ങളില്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. ഈ രണ്ടില്‍ ഏതാണ് കൂടുതല്‍ ഉത്തമം, ഏതാണ് തങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടത് എന്ന് ചിന്തിച്ചു നോക്കുമാറ് അവിശ്വാസികളുടെ മനസ്സാക്ഷികളെ തട്ടി ഉണര്‍ത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. ‘അക്കാര്യം – ഭയഭക്തന്‍മാര്‍ക്കുള്ള പ്രതിഫലം ശാശ്വതസ്വര്‍ഗ്ഗമാണെന്ന കാര്യം- അല്ലാഹുവിന്‍റെമേല്‍ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടാവുന്നവിധം ഉത്തരവാദപ്പെട്ട ഒരു വാഗ്ദാനമാണ് എന്ന് പറഞ്ഞത് സജ്ജനങ്ങളായ ആളുകളെ ആവേശംകൊള്ളിക്കുന്നതത്രെ.

അല്ലാഹുവിന് പുറമെ ഇതരവസ്തുക്കളെ ആരാധ്യവസ്തുക്കളായി സ്വീകരിച്ചവര്‍ക്ക് അവരുടെ ആരാധ്യവസ്തുക്കളില്‍നിന്ന് പരലോകത്തുവെച്ചുണ്ടാകുന്ന അനുഭവം എന്തായിരിക്കുമെന്ന് അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ വിവരിക്കുന്നു:-

ഈ ചോദ്യങ്ങളില്‍നിന്ന് മനസ്സിലാകുന്നത്‌ ആരാധ്യന്‍മാരെക്കൊണ്ട് ഇവിടെ ഉദ്ദേശ്യം, ചില വിഭാഗക്കാര്‍ ആരാധിച്ചുവന്ന നബിമാര്‍, മലക്കുകള്‍ മുതലായവരാണെന്നാണ്. അവരുടെ മറുപടി നോക്കുക, അല്ലാഹുവിന്‍റെ പരിശുദ്ധതയെ വാഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് അവര്‍ നല്‍കുന്ന ആ മറുപടിയുടെ താല്‍പര്യം ഇതാണ്: ‘നീ അല്ലാത്ത ആരെയും രക്ഷാകര്‍ത്താക്കളും, കൈകാര്യക്കാരുമായി സ്വീകരിക്കുവാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് നിവൃത്തിയില്ലല്ലോ. എന്നിരിക്കെ, ഞങ്ങളെ ആരാധിക്കുവാനും, രക്ഷാകര്‍ത്താക്കളായി സ്വീകരിക്കുവാനും ഞങ്ങളെങ്ങിനെ ആവശ്യപ്പെടും?! പക്ഷെ, സംഭവം മറ്റൊന്നാണ്: ഈ അവിശ്വാസികള്‍, അവര്‍ക്കും അവരുടെ മുന്‍ഗാമികള്‍ക്കും ലഭിച്ച ലൌകീകസുഖങ്ങളില്‍ ലയിച്ചു സത്യോപദേശത്തെയും, ദിവ്യോല്‍ബോധനത്തെയും വിസ്മരിച്ചു കളഞ്ഞു. അങ്ങിനെ, അവര്‍ സ്വയം വഴിപിഴച്ച് നാശമടയുകയാണ് ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. ഞങ്ങളെ അവര്‍ ആരാധിച്ചുവന്നതില്‍ ഞങ്ങള്‍ നിരപരാധികളാകുന്നു….’. തങ്ങള്‍ ആരാധിച്ചുവന്നിരുന്നവരില്‍നിന്ന് – അവര്‍ ആരുതന്നെ ആയിരുന്നാലും – ഈ മറുപടി കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍, ആ ആരാധകന്‍മാരുടെ നിരാശയും, വ്യസനവും എത്രമാത്രമായിരിക്കും?! ഈ അവസരത്തില്‍ സര്‍വ്വാധിനാഥനായ അല്ലാഹു അവരെ അഭിമുഖീകരിച്ച് പറയുന്ന വാക്കുകളാണ് 19-ാം വചനത്തില്‍ കാണുന്നത്.

‘മുര്‍സല്‍’ (الْمُرْسَلِ) എന്നാല്‍ അയക്കപ്പെട്ടവന്‍ എന്ന് വാക്കര്‍ത്ഥമാകുന്നു. ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ അല്ലാഹുവിന്‍റെ ദൗത്യം എത്തിച്ചുകൊടുക്കുവാനായി നിയോഗിക്കപ്പെട്ട പ്രവാചകന്‍മാര്‍ക്കാണ് ‘റസൂല്‍’ എന്നും ‘മുര്‍സല്‍’ എന്നും സാധാരണ പറയുന്നത്. ദൗത്യം എത്തിക്കുവാന്‍വേണ്ടി അയക്കപ്പെടുന്ന എല്ലാവര്‍ക്കും ഭാഷയില്‍ ഈ വിശേഷണ നാമങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കാവുന്നതാണ്.

7-ാം വചനത്തില്‍, അവിശ്വാസികള്‍ പുറപ്പെടുവിച്ച ചില ആക്ഷേപങ്ങളെപ്പറ്റി പ്രസ്താവിച്ചുവല്ലോ. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഈ റസൂല്‍ (മുഹമ്മദ്‌ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും അങ്ങാടിയില്‍ കൂടി സഞ്ചരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് എന്നുള്ള ആ ആക്ഷേപത്തിന് മറുപടിയാണ് ഈ വചനത്തില്‍ കാണുന്നത്. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ)ക്ക് മുമ്പുള്ള എല്ലാ മുര്‍സലുകളും ഇതുപോലെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചും, ആവശ്യമുള്ളപ്പോള്‍ അങ്ങാടികളില്‍ പോയിക്കൊണ്ടും തന്നെയാണ് ജീവിച്ചിരുന്നത്, ഇത് നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ ഒരു പ്രത്യേകതയൊന്നുമല്ല, ദൈവദൂതന്‍മാര്‍ക്ക് ഇതൊന്നും യോജിച്ചതല്ലെന്നോ പാടില്ലെന്നോ ഒരു നിയമവും ഇല്ല എന്നാണ് മറുപടിയുടെ താല്‍പര്യം. ചിലരെ ചിലര്‍ക്ക് പരീക്ഷണമാക്കിയിരിക്കുന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞത് ശ്രദ്ധേയമാകുന്നു. ഉപദേഷ്ടാക്കളും പ്രബോധകന്‍മാരുമായ ആളുകള്‍ക്ക് എതിരാളികള്‍ ഉണ്ടായിരിക്കലും, പല തരത്തിലുള്ള എതിര്‍പ്പുകളും, വിഷമങ്ങളും നേരിടലും സ്വാഭാവികമാണെന്നും, അതിലെല്ലാം ക്ഷമയും, സഹനവും കൈക്കൊണ്ട് – നിരാശപ്പെടാതെ – അവര്‍ മുന്നോട്ടു പോകേണ്ടതുണ്ടെന്നുമാണ് ആ വാക്യം ധ്വനിപ്പിക്കുന്നത്. അല്ലാഹു എല്ലാം വീക്ഷിച്ചും കണ്ടറിഞ്ഞുംകൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അവസാനം ഉണര്‍ത്തിയിട്ടുള്ളത് അവര്‍ക്ക് മനസ്സമാധാനത്തിനും, ആശക്കും വക നല്‍കുകയും ചെയ്യുന്നു.