സൂറത്തുല്‍ മാഇദഃ : 104 – 123

അനാവശ്യമായ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കുകയും, ഉപകാരപ്രദമല്ലാത്ത അന്വേഷണങ്ങള്‍ നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നതിനെയാണ് അല്ലാഹു വിരോധിക്കുന്നത്. അങ്ങിനെയുള്ള ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ലഭിക്കുന്ന മറുപടി പലപ്പോഴും ചോദ്യകര്‍ത്താവിന്‌ പോലും അതൃപ്തിയും വിഷമവും ഉളവാക്കുന്നതായിരിക്കും. എന്നാല്‍, ക്വുര്‍ആന്‍ അവത രിക്കുമ്പോള്‍അത്തരം വല്ല സംശയങ്ങളോ അവ്യക്തതയോ തോന്നുന്ന പക്ഷം, അതിനെപ്പറ്റി ചോദിച്ചറിയുകയാണെങ്കില്‍ അതിന് പരിഹാരം ലഭിക്കുകയും ചെയ്യും. ഇതിനു മുമ്പ് ഇങ്ങിനെ വല്ല ചോദ്യങ്ങളും ചോദിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ അത് അല്ലാഹു മാപ്പാക്കിയിരിക്കുന്നു. മേലില്‍ ആരും അങ്ങിനെ ചെയ്യരുത്. മുമ്പുള്ള സമുദായക്കാര്‍-വേദക്കാര്‍-അത്തരം അനാവശ്യ ചോദ്യങ്ങള്‍ പലതും ചോദിക്കയുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. എന്നിട്ട് ആ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക്കിട്ടിയ മറുപടിക്കനുസരിച്ച് നിറവേറ്റേിയിരുന്ന ബാധ്യതകള്‍ അവര്‍ നിറവേറ്റുകയുണ്ടായില്ല. അവയെ ലംഘിക്കുകയും നിഷേധിക്കുകയുമാണവര്‍ ചെയ്തത്. അതു പോലെ സത്യവിശ്വാസികളും ആയിത്തീരാതിരിക്കുവാനാണ് ഇങ്ങനെ ഉപദേശിക്കുന്നത് എന്നൊക്കെയാണ് അല്ലാഹു പറഞ്ഞതിന്‍റെ താല്‍പര്യം.

ഒരു കാര്യം ഇന്നിന്ന പ്രകാരമായിരിക്കണമെന്ന് വിശദീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്തപ്പോള്‍ ജനങ്ങള്‍ക്ക് അവരുടെ ഹിതവും സൗകര്യവും അനുസരിച്ച് അത് കൈകാര്യംചെയ്‌വാന്‍ വിഷമമുണ്ടായിരിക്കയില്ല. വിശദാംശങ്ങളെപ്പറ്റി ചോദ്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍ ലഭിക്കുന്ന വിശദീകരണം അത് ഇന്നിന്ന പ്രകാരമായിരിക്കണമെന്നുള്ള ഒരു സുനിശ്ചിതത്വം ഉളവാക്കുന്നു. അതോടെ അതില്‍ മുമ്പുണ്ടായിരുന്ന വിശാലതയും സൗകര്യവും നീങ്ങിപ്പോകുകയും, അതില്‍ കൃത്യതയും കണിശതയും വര്‍ദ്ധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതിന് ഇടവരുത്താതിരിക്കുകയാണ് നല്ലത് എന്നത്രെ ഈ നിരോധത്തിലടങ്ങിയ തത്വം. ഇസ്‌റാഈല്യര്‍ മൂസാ നബി (അ)യോടും, മറ്റു ചില പ്രവാചകന്മാരോടും അനാവശ്യചോദ്യങ്ങള്‍ നടത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നതും, അവസാനം, അവര്‍ക്ക് ലഭിച്ച വിശദീകരണങ്ങള്‍ അവര്‍ക്കു തന്നെ ദോഷകരമായി കലാശിച്ചതും, അവരുടെ അനുസരണക്കേടിനും നിഷേധത്തിനും അത് വഴിവെക്കുകയുണ്ടായതുമാണ് അല്ലാഹു ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചത്. അതിന്‍റെ പല ഉദാഹരണങ്ങളും സൂറത്തുല്‍ ബക്വറഃ 67-71 ലും മറ്റുമായി അല്ലാഹു ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ടു താനും.

ഈ നിരോധം അവതരിക്കുവാന്‍ കാരണമാകുമാറുള്ള ചില സംഭവങ്ങള്‍ ഹദീഥുകളില്‍ വന്നിരിക്കുന്നു. ഒരിക്കല്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോട് പലരും പലതും ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. തിരുമേനിക്ക് ദ്വേഷ്യം പിടിച്ചു. ‘ചോദിച്ചോളൂ! ചോദിച്ചോളൂ!’ എന്നു പറഞ്ഞു. സ്വഹാബികള്‍ക്ക് ഭയമായി. അവര്‍ തല മൂടിയിട്ട് കരയുവാന്‍ തുടങ്ങി. ഈ അവസരത്തില്‍ കൂട്ടത്തിലൊരാള്‍ എഴുന്നേറ്റു. അയാളുടെ സാക്ഷാല്‍ പിതാവിലേക്കു ചേര്‍ക്കപ്പെട്ടു കൊണ്ടല്ല അയാള്‍ വിളിക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്. അയാള്‍ ചോദിച്ചു: ‘നബിയേ, എന്‍റെ പിതാവ് ആരാണ്?’ തിരുമേനി ഉത്തരം പറഞ്ഞു: ‘തന്‍റെ പിതാവ് ഹുദാഫഃ (حذافة) യാകുന്നു.’ അപ്പോള്‍, ഉമര്‍ (റ) നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ അടുക്കലേക്കു ചെന്നു ‘ഞങ്ങള്‍അല്ലാഹുവിനെ റബ്ബായും, അങ്ങയെ റസൂലായും, ഇസ്‌ലാമിനെ മതമായും തൃപ്തിപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അങ്ങുന്ന് ഞങ്ങള്‍ക്ക് മാപ്പു തരണം’ എന്നപേക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അങ്ങനെ തിരുമേനി സമാധാനപ്പെട്ടു. ഈ സംഭവം, ബുഖാരി, മുസ്‌ലിം (റ) മുതലായവര്‍ഉദ്ധരിച്ചതാണ്.

ഹജ്ജ് കര്‍മം നിര്‍ബന്ധമാക്കിക്കൊണ്ട് ക്വുര്‍ആന്‍ അവതരിച്ചപ്പോള്‍ ചില സ്വഹാബികള്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോട്: ‘എല്ലാ കൊല്ലവും നിര്‍ബന്ധമാണോ?’ എന്ന് ചോദിച്ചു. തിരുമേനി മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. ചോദ്യകര്‍ത്താവ് ചോദ്യം ആവര്‍ത്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. തിരുമേനി അപ്പോഴൊക്കെ മിണ്ടാതിരിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. മൂന്നാമത്തെ പ്രാവശ്യത്തില്‍ തിരുമേനി പറഞ്ഞു: ‘അതെ’ എന്നു ഞാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ അത് നിര്‍ബന്ധമാകുക തന്നെ ചെയ്യും. നിര്‍ബന്ധമായാല്‍ നിങ്ങള്‍ക്കതിന് സാധ്യമാകാതെയും വരും. ഞാന്‍ നിങ്ങളെ ഒഴിവാക്കി വിടുമ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ എന്നെ (ചോദ്യം ചെയ്യാതെ) വിട്ടേക്കണം. നിങ്ങളുടെ മുമ്പുള്ളവര്‍ നാശമടഞ്ഞത് അവരുടെ ചോദ്യത്തിന്‍റെ ആധിക്യവും, അവരുടെ നബിമാരോട് അവര്‍ വിയോജിപ്പ് കാണിച്ചതും നിമിത്തം തന്നെയാണ്. അതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ നിങ്ങളോട് വല്ലതും കല്‍പിച്ചാല്‍, അതില്‍ നിന്നും കഴിയുന്നത്ര നിങ്ങള്‍ചെയ്തുകൊള്ളുക. ഞാന്‍ നിങ്ങളോട് വല്ലതും വിരോധിച്ചാല്‍ അത് നിങ്ങള്‍ (പാടെ) വിട്ടേക്കുകയും ചെയ്തു കൊള്ളുക. അഹ്മദ്, മുസ്‌ലിം, ഹാകിം (റ) മുതലായവര്‍ ഉദ്ധരിച്ചതാണിത്.

ഇതുപോലെയുള്ള ചില സംഭവങ്ങള്‍ വേറെയും ഉദ്ധരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഇങ്ങിനെയുള്ള ചില കാരണങ്ങളാണ് ഈ വചനത്തിന്‍റെ അവതരണഹേതു എന്ന് ഹദീഥുകളില്‍ നിന്ന് മനസ്സിലാകുന്നു. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) അരുളിച്ചെയ്തതായി സഅ്ദുബ്‌നു അബീവക്ക്വാസ്വ് (റ) പ്രസ്താവിക്കുന്നു: ‘മുസ്‌ലിംകളില്‍വെച്ചു വമ്പിച്ച തെറ്റുകാരന്‍ യാതൊരുവനാകുന്നു: നിഷിദ്ധമാക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു കാര്യം, അവന്‍റെ ചോദ്യം നിമിത്തം നിഷിദ്ധമാക്കപ്പെട്ടു’ (ബു; മു). മറ്റൊരു നബി വചനത്തിലെ വാചകം ഇങ്ങിനെയാണ്: ‘നിങ്ങളോടുള്ള കാരുണ്യം നിമിത്തം-മറന്നു പോയതു കൊണ്ടല്ല- പല കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും അല്ലാഹു മൗനം അവലംബിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവയെപ്പറ്റി നിങ്ങള്‍ ചോദ്യം നടത്തരുത്’.

വിവരമില്ലാത്ത കാര്യം ചോദിച്ചറിയരുതെന്നോ, സംശയത്തിനു പരിഹാരം തേടിക്കൂടാ എന്നോ അല്ല. ഇതുപോലെയുള്ള ക്വുര്‍ആന്‍ വചനങ്ങളുടെയും, നബി വചനങ്ങളുടെയും പൊരുള്‍. അനാവശ്യമായ വിശദീകരണം ആവശ്യപ്പെടുക, സങ്കല്‍പ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കുക, സംഭവിക്കാത്ത കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചോദ്യം നടത്തുക, അനുഷ്ഠിക്കുവാനല്ലാതെ- തര്‍ക്കത്തിനുവേണ്ടിയോ പരീക്ഷിക്കുവാന്‍ വേണ്ടിയോ -ചോദിക്കുക മുതലായവയാണ് വിരോധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. അറിയാത്ത കാര്യങ്ങള്‍ അന്വേഷിച്ചു മനസ്സിലാക്കണമെന്നുള്ളത് ക്വുര്‍ആനില്‍ നിന്നും ഹദീഥില്‍ നിന്നും അറിയപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാകുന്നു.

മുശ്‌രിക്കുകള്‍ അവരുടെ ദൈവങ്ങള്‍ക്ക് -വിഗ്രഹങ്ങള്‍ക്ക്- നേര്‍ച്ച വഴിപാടായി നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ചിലതരം മൃഗങ്ങളെപ്പറ്റിയാണ് ഈ വചനത്തില്‍ പ്രസ്താവിക്കുന്നത്. ഓരോന്നിന്‍റെയും നിര്‍വ്വചനത്തില്‍ പല അഭിപ്രായങ്ങളും ഉള്ളതു കൊണ്ട് ഉദാഹരണാര്‍ത്ഥം ഓരോന്നു മാത്രം വിവരിക്കാം: ഒരു ഒട്ടകം അഞ്ചു പ്രസവം കഴിഞ്ഞാല്‍അതിനെ ദൈവങ്ങള്‍ക്കായി ഉഴിഞ്ഞിടുകയും, അതിന്‍റെ അടയാളമായി അതിന്‍റെ കാതുകീറുകയും ചെയ്യുക പതിവായിരുന്നു. പിന്നീട് ആരും അതിന്‍റെ പാല്‍ കറക്കുകയില്ല.പാല്‍ ദൈവങ്ങള്‍ക്കാണെന്നാണ് സങ്കല്‍പം. ഇങ്ങിനെയുള്ള ഒട്ടകമാണ് ബഹീറത്ത് (بحيرة). രോഗശമനം മുതലായ വല്ല കാര്യങ്ങളെയും മുന്‍നിറുത്തി ദൈവങ്ങള്‍ക്ക് നേര്‍ച്ചയിടുകയും, അനന്തരം യഥേഷ്ടം മേഞ്ഞു നടക്കുവാന്‍ വിടുകയും ചെയ്യപ്പെടുന്ന ഒട്ടകത്തിനാണ് ‘സാഇബത്ത്’ (سائبة) എന്ന് പറയുന്നത്. പിന്നീടതിനെ വാഹനമായോ മറ്റോ ഉപയോഗിക്കുകയില്ല. ഒരു ആടിന്‍റെ ആദ്യത്തെ പ്രസവത്തില്‍ ജനിച്ചത് ആണ്‍കുട്ടിയായാല്‍ അത് ദൈവങ്ങള്‍ക്കും, പെണ്‍കുട്ടിയായാല്‍ അവര്‍ക്കുമായിരിക്കും. ആണിനെയും പെണ്ണിനെയും പ്രസവിച്ചാല്‍ അത് ‘വസ്വീലത്ത്’ (وصيلة) ആയിത്തീരുന്നതാണ്. ഒരു നിശ്ചിത എണ്ണം സന്താനങ്ങളുടെ പിതാവായിത്തീര്‍ന്ന ഒട്ടകക്കൂറ്റന്‍ പിന്നീട് ദൈവങ്ങള്‍ക്കായി ഒഴിച്ചു വിടപ്പെടും. അതിനു ‘ഹാം’ (حام) എന്നും പറയപ്പെടും. ഓരോന്നിന്‍റെയും നിര്‍വ്വചനങ്ങള്‍ വേറെ രൂപങ്ങളിലും വിവരിക്കപ്പെട്ടു കാണാം. ഓരോന്നിനെക്കുറിച്ചും ചില വിശദീകരണങ്ങള്‍ പറയപ്പെടുന്നുണ്ട്. ആയത്തിലെ ആശയം മനസ്സിലാക്കുന്നതിന് അവയൊന്നും വിസ്തരിക്കേണ്ടുന്ന ആവശ്യം കാണുന്നില്ല. മൊത്തത്തില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, മൃഗങ്ങളെ വിഗ്രഹങ്ങള്‍ക്ക് നേര്‍ച്ചയാക്കി വിടുന്ന പലസമ്പ്രദായങ്ങളും മുശ്‌രിക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവ ഒന്നും തന്നെ അല്ലാഹു നിയമിച്ചതോ അനുവദിച്ചതോ അല്ല. അവരാകട്ടെ, എല്ലാം അല്ലാഹു കല്‍പിച്ച പുണ്യകര്‍മങ്ങളും, ആരാധനാമുറകളുമാണെന്ന നിലക്കാണ് അതൊക്കെ ചെയ്തുവരുന്നത്. ഇത് അല്ലാഹുവിന്‍റെ പേരില്‍ വ്യാജം കെട്ടിച്ചമക്കലാണെന്ന് പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. അവരുടെ പൂര്‍വ്വികന്മാര്‍ ആചരിച്ചു വന്നതിനെ അനുകരിക്കുകയെന്നല്ലാതെ, എന്തെങ്കിലും തെളിവോ ന്യായമോ അവര്‍ക്കില്ല താനും.

അന്നത്തെ മുശ്‌രിക്കുകള്‍ സ്വീകരിച്ചിരുന്ന അതേ രൂപത്തിലും അതേ നാമത്തിലുമല്ലെങ്കിലും, അവയോട് സാമ്യമുള്ള പലതരം നേര്‍ച്ച വഴിപാടുകള്‍ ഇന്നും വിഗ്രഹാരാധകന്മാര്‍ക്കിടയില്‍ നടപ്പുണ്ട്. വിഗ്രഹാരാധകരില്‍ മാത്രമല്ല, ഇസ്‌ലാമിനെപ്പറ്റികാര്യമായൊന്നും അറിഞ്ഞുകൂടാത്ത പാമര മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കിടയില്‍ തന്നെയും പലതും കാണാവുന്നതാണ്. മൃഗങ്ങളെ മാത്രമല്ല, ചിലര്‍ പ്രാവ്, കോഴി മുതലായ പക്ഷികളെയും വഴിപാടാക്കി വിടാറുണ്ട്. പക്ഷേ, ഇവര്‍ വിഗ്രഹങ്ങളുടെ പേരിലല്ല, വല്ല മഹാത്മാക്കളുടെ പേരിലോ, അവരുടെ ക്വബ്ര്‍സ്ഥാനങ്ങളുടെ പേരിലോ ആയിരിക്കും നേര്‍ച്ചയാക്കിയിരിക്കുക എന്നു മാത്രം. അല്ലാഹു അല്ലാത്ത ആരുടെ പേരിലായാലും എന്തിന്‍റെ പേരിലായാലും അത് ശിര്‍ക്കില്‍ പെട്ടതു തന്നെ. ഇങ്ങിനെ വഴിപാടാക്കപ്പെട്ട ജീവികളെ-അവനിമിത്തം ഉപദ്രവങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നാല്‍ പോലും- വിരട്ടുവാനോ അടിക്കുവാനോ പാടില്ലെന്നു പോലും പല വിഡ്ഢികളും കരുതി വരുന്നു.

അല്ലാമാ സ്വാവീ (റ)യുടെ ഒരു പ്രസ്താവന ഇവിടെ വളരെ ശ്രദ്ധേയമാകുന്നു. അദ്ദേഹം ഈ വചനത്തിന്‍റെ വിവരണത്തില്‍ പറയുകയാണ്: ‘ഹറാമിന്‍റെ (നിഷിദ്ധത്തിന്‍റെ) വിഷയത്തില്‍ ഇതുപോലെതന്നെയാണ് പൊതുജനങ്ങളിലുള്ള ചില ഭോഷന്മാര്‍ ചെയ്യാറുള്ളതും. അതായത്: ഏതെങ്കിലും ഒരു വലിയ്യിന്‍റെ (മഹാത്മാവിന്‍റെ) പേരില്‍ ഒരു മൂരിക്കുട്ടനെയോ ആട്ടിനെയോ ജനങ്ങളുടെ സ്വത്തുക്കളില്‍ നിന്ന് തിന്നുമാറ് അവര്‍ വിട്ടുകളയും. ആരും അതിന് തടസ്സം വരുത്തുവാന്‍ തുനിയുകയില്ല. ഇവര്‍ക്ക് ആരെങ്കിലും ഉപദേശം നല്‍കുകയും, അത് ഹറാമാ(നിഷിദ്ധമാ)ണെന്ന് പറയുകയും ചെയ്താല്‍, അവനെപ്പറ്റി അവര്‍ തെറ്റായ ധാരണ ധരിക്കുകയും, അവന്‍ ഔലിയാക്കളെ (മഹാത്മാക്കളെ) സ്‌നേഹിക്കുന്നില്ലെന്ന് പറയുകയും ചെയ്യും. അത് പുണ്യകര്‍മവും വഴിപാടുമാണെന്ന് അവര്‍ വിശ്വസിച്ചാല്‍ അവര്‍ അവിശ്വാസികളായി. ഇല്ലാത്ത പക്ഷം, അത് ഹറാമായ കാര്യങ്ങളില്‍ പെട്ടതുമാകുന്നു. ഒരു (നല്ല) കാര്യത്തിലാണ്തങ്ങളെന്ന് അവര്‍ വിചാരിക്കുന്നു. അറിയുക. നിശ്ചയമായും അവര്‍ വ്യാജവാദികളാകുന്നു’.(*)

പ്രമാണങ്ങള്‍ ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട് ഇത്തരം ആളുകളെ ഉപദേശിക്കുന്നവരോട് ഇവര്‍ക്കും പറയുവാനുള്ള ന്യായം മുന്‍കാലത്ത് ആ മുശ്‌രിക്കുകള്‍ പറഞ്ഞു വന്നിരുന്ന അതേ വാക്കുകള്‍ തന്നെ. അതെ, ഞങ്ങളുടെ പൂര്‍വ്വികന്മാര്‍ മുതല്‍ക്കേ ആചരിച്ചു വന്ന ഈ നടപടികള്‍ ഞങ്ങള്‍ ഉപേക്ഷിക്കുവാന്‍ പോകുന്നില്ല എന്ന്. അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെയും, അനാചാരങ്ങളുടെയും പൊതുവെയുള്ള ന്യായീകരണം എക്കാലത്തും പൂര്‍വ്വികന്മാരെ അന്ധമായി അനുകരിച്ചു പോരുക എന്നുള്ളതാകുന്നു. പൂര്‍വ്വികന്മാര്‍ ചെയ്തത് തെറ്റോ ശരിയോ എന്നൊന്നും അവര്‍ക്ക് ആലോചനാ വിഷയമേ അല്ല.

(*) حاشية الصاوي على تفسير الجلالين ج 1 ص 249

അതുകൊണ്ടാണ് അവരുടെ ഈ അനുകരണത്തെ അപലപിച്ചു കൊണ്ടും, അവരുടെ ബുദ്ധിയെ തട്ടി ഉണര്‍ത്തിക്കൊണ്ടും അല്ലാഹു ചോദിക്കുന്നത്: ….أَوَلَوْ كَانَ آبَاؤُهُمْ (അവരുടെ പിതാക്കള്‍ക്ക് ഒന്നും അറിഞ്ഞിരുന്നതുമില്ല, അവര്‍ നേര്‍മാര്‍ഗം പ്രാപിച്ചിരുന്നതുമില്ല, എന്നാലും അവരെ പിന്‍പറ്റുക തന്നെയാണോ അവര്‍ ചെയ്യുന്നത്?!) അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെയും അനാചാരങ്ങളുടെയും ന്യായീകരണത്തിനു ഉപയോഗപ്പെടുത്താറുള്ള മറ്റൊരു അടവ് ഭൂരിപക്ഷവാദമാണ്. ഇതിനെപ്പറ്റി 103-ാം വചനത്തിലും അതിന്‍റെ വിവരണത്തിലും പ്രസ്താവിച്ചുവല്ലോ. ഇത്തരം അനുകരണവാദികളും, ഭൂരിപക്ഷവാദികളും പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടുന്ന ഒരു ഉപദേശമാണ് അടുത്ത വചനത്തില്‍ അല്ലാഹു നല്‍കുന്നത്:-

നിങ്ങള്‍ ഓരോരുത്തരും അവരവരുടെ സ്വന്തം കാര്യങ്ങള്‍ -രക്ഷാമാര്‍ഗം- ശ്രദ്ധിക്കണം; മറ്റുള്ളവര്‍ വഴി പിഴച്ചുപോയതുകൊണ്ട്നിങ്ങള്‍ക്ക് ദോഷമൊന്നും വരാനില്ല; നിങ്ങള്‍ നേരായ മാര്‍ഗത്തിലാണോ അല്ലേ എന്നതാണ് നിങ്ങള്‍ ഗൗനിക്കേണ്ടത്; എല്ലാവരും അവനവന്‍റെ കര്‍മഫലം തന്നെ അനുഭവിക്കേണ്ടിവരും; മറ്റൊരാളുടെ പിഴവുകൊണ്ട്നിങ്ങള്‍ക്ക് ഒഴിവുകഴിവ് ലഭിക്കാന്‍ പോകുന്നില്ല; നിങ്ങളെല്ലാവരും തന്നെ അല്ലാഹുവിങ്കലേക്കാണ് അവസാനം മടങ്ങി എത്തുക; അപ്പോള്‍ ഓരോരുത്തരുടെയും ചെയ്തികളെക്കുറിച്ചു -അവ ശരിയോ തെറ്റോ എന്നും മറ്റും- അവന്‍ നിങ്ങളെ ശരിക്കും ബോധ്യപ്പെടുത്തി വേണ്ട നടപടികള്‍ എടുത്തുകൊള്ളും എന്നൊക്കെയാണ് ഈ വചനത്തിന്‍റെ സാരം. മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് വേണ്ടുന്ന ഉപദേശങ്ങള്‍ നല്‍കുക, നല്ല കാര്യങ്ങള്‍കൊണ്ട് ഉപദേശിക്കുക, ചീത്ത കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചു വിരോധിക്കുക, അനാചാര ദുരാചാരങ്ങളെ നീക്കം ചെയ്‌വാന്‍ ശ്രമിക്കുക എന്നിവയൊന്നും ആവശ്യമില്ലെന്നല്ല ഇപ്പറഞ്ഞതിന്‍റെ താല്‍പര്യം. മറ്റുള്ളവര്‍ ചെയ്യുന്നത് ശരിയോ തെറ്റോ എന്നു നോക്കാതെ അനുകരിക്കുക, മറ്റുള്ളവര്‍ പിഴച്ചു പോയെങ്കില്‍ നാമും പിഴച്ചു പോയിക്കൊള്ളട്ടെ എന്ന നിലപാട് സ്വീകരിക്കുക, തെളിവും ന്യായവും നോക്കാതെ-ഭൂരിപക്ഷത്തിന്‍റെയോ നല്ലവരെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നവരുടെയോ പ്രവൃത്തികളെ മാത്രം ആധാരമാക്കി-കാര്യങ്ങള്‍ വിലയിരുത്തുക, സ്വന്തം ഗുണദോഷങ്ങളെപ്പറ്റി ഗൗനിക്കാതെ അന്യരുടെ കാര്യത്തില്‍ ശ്രദ്ധപതിക്കുക എന്നിങ്ങനെയുള്ള സമ്പ്രദായങ്ങള്‍ ഉപേക്ഷിച്ചു സ്വന്തം രക്ഷാമാര്‍ഗങ്ങളില്‍ കൂടുതല്‍ ശ്രദ്ധ ചെലുത്തുകയാണ് വേണ്ടത് എന്നത്രെ താല്‍പര്യം.

അബൂബക്ര്‍ സ്വിദ്ദീക്വ് (റ) അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഒരു പ്രസംഗത്തില്‍ ഇക്കാര്യം പ്രത്യേകം ഉണര്‍ത്തുകയുണ്ടായി. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: ഹേ, മനുഷ്യരേ, നിങ്ങള്‍ عَلَيْكُمْ أَنفُسَكُمْ എന്നുള്ള (ഈ) വചനം ഓതുന്നു. അതിനെ അതിന്‍റെ സ്ഥാനത്തല്ലാതെ നിങ്ങള്‍ വെക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. റസൂല്‍ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഇങ്ങിനെ പറയുന്നത് ഞാന്‍കേട്ടിട്ടുണ്ട്: ‘ഒരു നിരോധിക്കപ്പെട്ട കാര്യം കിട്ട് ജനങ്ങള്‍ അതിന് മാറ്റം വരുത്താതിരിക്കുന്ന പക്ഷം, അല്ലാഹു അവരില്‍ പൊതുവായ വല്ല ശിക്ഷയും ഏര്‍പ്പെടുത്തുവാന്‍ ഇടയാകുന്നതാണ്’ (അ; ദാ; തി; ജ; ന;). അബൂഥഅ്‌ ലബത്തല്‍ ഖുശനീ (റ)യോടു ഈ ക്വുര്‍ആന്‍ വചനത്തെപ്പറ്റി ചോദിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍, അദ്ദേഹം നല്‍കിയ മറുപടി ഇതായിരുന്നു: ‘സൂക്ഷ്മമായി അറിയുന്ന ഒരാളോട് -അതായത്, റസൂല്‍ തിരുമേനി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോട്- ഞാന്‍ അതിനെപ്പറ്റി ചോദിച്ചിരിക്കുന്നു. അപ്പോള്‍ അവിടുന്ന് പറഞ്ഞു: ‘എന്നാല്‍, നിങ്ങള്‍ സദാചാരത്തെക്കുറിച്ചു ഉപദേശിക്കണം; ദുരാചാരത്തെക്കുറിച്ചു നിരോധിക്കുകയും ചെയ്യണം. അങ്ങനെ, ലുബ്ധതക്ക് വഴിപ്പെടുന്നതായും, തന്നിഷ്ടം പിന്‍പറ്റപ്പെടുന്നതായും, ഐഹിക കാര്യത്തിന് പ്രാധാന്യം നല്‍കപ്പെടുന്നതായും, ഓരോരുത്തരും അവരവരുടെ അഭിപ്രായം കൊണ്ട് തൃപ്തി അടയുന്നതായും നീ കണ്ടാല്‍, അപ്പോള്‍ നീ നിന്‍റെ സ്വന്തം കാര്യം നോക്കുക. പൊതുജനങ്ങളുടെ കാര്യം നീ വിട്ടേക്കുകയും ചെയ്യുക. നിങ്ങളുടെ പിന്നാലെ ചില നാളുകള്‍ വരാനിരിക്കുന്നു; അന്ന് ക്ഷമ കൈക്കൊള്ളുന്നവന്‍ തീക്കനലിന്‍മേല്‍ പിടിച്ചവനെപ്പോലെയായിരിക്കും. അന്ന് (സല്‍ക്കര്‍മം) പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നവര്‍ക്ക് നിങ്ങളുടെ പ്രവൃത്തിപോലെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന അമ്പതുപേരുടെ അത്ര പ്രതിഫലമുണ്ടായിരിക്കുന്നതാണ്.’ (തി; ദാ; ജ.)

ധനം കൈവശമുള്ളവര്‍ മരണാസന്നവേളയില്‍ വസ്വിയ്യത്ത് ചെയ്യല്‍ ആവശ്യമാണെന്ന് സൂറത്തുല്‍ ബക്വറഃ 180 ല്‍ പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നു. വസ്വിയ്യത്ത് സംബന്ധിച്ച പല വിവരവും അവിടെ കഴിഞ്ഞുപോയിട്ടുണ്ട്.വസ്വിയ്യത്തുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റു ചിലകാര്യങ്ങളാണ് ഈ വചനങ്ങളില്‍ പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നത്. അവ ഇങ്ങിനെ സംഗ്രഹിക്കാം:-

(1) വസ്വിയ്യത്ത് ചെയ്യുമ്പോള്‍ നീതിയും മര്യാദയുമുള്ള രണ്ടാളുകളെ സാക്ഷിനിറുത്തേണ്ടതാണ്. നിങ്ങളില്‍ നിന്നുള്ളവര്‍ (مِّنكُمْ) എന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കകൊണ്ട്സാക്ഷികള്‍ മുസ്‌ലിംകളായിരിക്കണമെന്ന് വ്യക്തമാകുന്നു. സത്യവിശ്വാസികളെ സംബോധന ചെയ്തുകൊണ്ടാണല്ലോ അല്ലാഹു ഈ വിഷയം അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

(2) വല്ല യാത്രാവേളയിലുമാണ് വസ്വിയ്യത്ത് നടക്കുന്നതെങ്കില്‍-അപ്പോള്‍ മുസ്‌ലിംകളെത്തന്നെ സാക്ഷികളായി കിട്ടുവാന്‍ പ്രയാസമായേക്കുന്നതു കൊണ്ട് – മുസ്‌ലിംകളല്ലാത്ത രണ്ടു പേരെ സാക്ഷിയാക്കാവുന്നതാണ്. നിങ്ങളല്ലാത്തവരില്‍ നിന്ന് (مِنْ غَيْرِكُمْ) എന്ന് പറഞ്ഞത് അമുസ്‌ലിംകളെ ഉദ്ദേശിച്ചാകുന്നു. എന്നാല്‍, മുസ്‌ലിംകളുമായി സമരത്തിലും ശത്രുതയിലും വര്‍ത്തിക്കുന്ന രണ്ടു പേരായാല്‍ പോരാ-മുസ്‌ലിംകളുടെ ഭരണത്തിന് കീഴൊതുങ്ങിക്കഴിയുന്ന അമുസ്‌ലിംകളായിരിക്കണം – ഇവര്‍ എന്ന്ക്വുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു കാണുന്നു. മുസ്‌ലിംകളുമായി സമരത്തിലും ശത്രുതയിലും വര്‍ത്തിക്കുന്നവരെ മുസ്‌ലിംകള്‍ക്ക് സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നതിനും തുടര്‍ന്നു പറയുന്ന നടപടികള്‍ക്കും സൗകര്യപ്പെട്ടു കിട്ടുകയില്ലെന്നും, അവരെ വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ട്കാര്യത്തിന്‍റെ സത്യാസത്യം തീരുമാനിക്കുവാന്‍ നിവൃത്തിയില്ലെന്നുമുള്ളതാണ് അവര്‍ ഇതിന് പറയുന്ന കാരണം.

(3) സാക്ഷികളുടെ മൊഴികളില്‍-മരണപ്പെട്ടവന്‍റെ അനന്തരാവകാശികള്‍ക്കോ, വസ്വിയ്യത്ത് ആര്‍ക്കുവേണ്ടി ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവോ അവര്‍ക്കോ- വല്ല സംശയമോ തര്‍ക്കമോ നേരിടുന്ന പക്ഷം, സാക്ഷികളെക്കൊണ്ട് സത്യം ചെയ്യിപ്പിക്കാവുന്നതാണ്. ഇത് നമസ്‌കാരാനന്തരമായിരിക്കണം. അഥവാ ജമാഅത്ത് നമസ്‌കാരം കഴിഞ്ഞ ഉടനെ പൊതുസദസ്സില്‍ വെച്ചായിരിക്കണം. നമസ്‌കാരം കഴിഞ്ഞ ഉടനെയും, പള്ളിയില്‍വെച്ചും, ജനമദ്ധ്യേ വെച്ചും ആയിരിക്കുമ്പോള്‍ കളവ് പറയുവാന്‍ സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്ക്ധൈര്യം വരുക വളരെ പ്രയാസമായിരിക്കുന്നതാണ്.

(4) സത്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍ തങ്ങള്‍ പറയുന്നത് ശരിയാണെന്നും, പക്ഷഭേദമോ സ്വാര്‍ത്ഥ താല്‍പര്യമോ ഒന്നും തങ്ങള്‍ക്കില്ലെന്നും, പരമാര്‍ത്ഥം മൂടിവെക്കുകയില്ലെന്നുമൊക്കെ അവര്‍ വ്യക്തമാക്കേണ്ടതാകുന്നു. സാക്ഷികള്‍ ഇങ്ങിനെ സത്യം ചെയ്തു പറയുന്നതോടെ അവര്‍ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയ പ്രകാരം ആ വസ്വിയ്യത്ത് ബലത്തില്‍വരുന്നതും, അനന്തരാവകാശികള്‍ അത് നടപ്പില്‍ വരുത്തുവാന്‍ ബാധ്യസ്ഥരുമായിത്തീരുന്നു.

(5) സാക്ഷികള്‍ ഇങ്ങിനെ സത്യം ചെയ്തിട്ടും -എതിരായ തെളിവുകളാല്‍ -അവര്‍തെറ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്നതായി വെളിപ്പെടുന്ന പക്ഷം, വേറെ രണ്ടു സാക്ഷികള്‍മൂലം ആ തെറ്റ് സ്ഥാപിക്കേണ്ടതാണ്. ആദ്യത്തെ സാക്ഷികളുടെ മൊഴി ആര്‍ക്ക് ദോഷമായിട്ടാണോ കലാശിക്കുന്നതെങ്കില്‍ അവരുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നായിരിക്കണം ഈ സാക്ഷികളെ കൊണ്ടുവരുന്നത്. ആദ്യത്തേവരെക്കാള്‍ സാക്ഷ്യത്തിന് കൊള്ളാവുന്ന വിധം കൂടുതല്‍ മര്യാദയും, വസ്വിയ്യത്ത് ചെയ്ത ആളുമായി കൂടുതല്‍ ബന്ധപ്പെട്ടവരുമായിരിക്കണം ഇവര്‍.

(6) ഞങ്ങള്‍ പറയുന്നതാണ് കൂടുതല്‍ ശരിയായ രൂപം, ഞങ്ങള്‍ പറയുന്നതില്‍യാതൊരു ക്രമക്കേടും ഇല്ല, ആ വസ്വിയ്യത്തിന്‍റെ സത്യവും കൃത്യവുമായ രൂപം ഇന്ന പ്രകാരമാണ് എന്നൊക്കെ ഇവര്‍ സത്യം ചെയ്തു പറയണം. ഇതോടുകൂടി ആദ്യേത്തവരുടെ സാക്ഷ്യം നിഷ്ഫലമായിത്തീരുന്നു. ഇവരുടെ മൊഴിയനുസരിച്ചു വസ്വിയ്യത്ത് നിറവേറ്റപ്പെടുകയും വേണം. വസ്വിയ്യത്തിന്‍റെ യഥാര്‍ത്ഥ രൂപം ഇന്നതാണെന്ന് ഓരോ സാക്ഷിയും വ്യക്തമാക്കേതുണ്ടെന്നും പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ല.

വേണ്ടി വന്നാല്‍ സാക്ഷികളെക്കൊണ്ട്സത്യം ചെയ്യിക്കാമെന്നും, ആദ്യത്തെ സാക്ഷികളുടെ മൊഴി ശരിയല്ലെന്ന് കണ്ടാല്‍ അവരുടെ സാക്ഷ്യം തള്ളിക്കളഞ്ഞു പുതിയ വേറെ സാക്ഷികളുടെ മൊഴി സ്വീകരിക്കാമെന്നും നിശ്ചയിച്ചതിന്‍റെ കാരണം അല്ലാഹു തന്നെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിരിക്കുന്നു; കള്ളവും ക്രിത്രിമവും കൂടാതെ സാക്ഷ്യം യഥാവിധി നിര്‍വഹിക്കുവാന്‍ അത് ഉപകരിക്കും; തങ്ങള്‍ സത്യം ചെയ്തു തെളിയിച്ചാലും അത് ശരിയല്ലെന്ന് കണ്ടാല്‍ തങ്ങളുടെ സാക്ഷ്യം തള്ളപ്പെടുകയും, അങ്ങിനെ തങ്ങള്‍ വഷളാകുകയും ചെയ്യുമെന്ന് അവര്‍ക്ക് ഭയം തോന്നുകയും ചെയ്യും എന്നതാണത്. അവസാനം, അല്ലാഹുവിനെ സൂക്ഷിക്കണമെന്നും, അവന്‍റെ കല്‍പനാ നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ ശരിക്കും കേട്ടനുസരിക്കണമെന്നും, അങ്ങിനെ ചെയ്യാതിരിക്കുന്നത് തോന്നിയവാസമാണെന്നും, തോന്നിയവാസികള്‍ക്ക് സന്മാര്‍ഗം പ്രാപിക്കുവാന്‍ കഴിയുകയില്ലെന്നും അല്ലാഹു താക്കീതും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. വസ്വിയ്യത്തു ചെയ്യുന്നവര്‍ക്കും അത് നടപ്പില്‍ വരുത്തുന്നവര്‍ക്കും, അതിന്‍റെ സാക്ഷികള്‍ക്കും വസ്വിയ്യത്ത് പ്രകാരം ധനം ലഭിക്കുവാന്‍ അവകാശപ്പെട്ട ആളുകള്‍ക്കും, അധികാരസ്ഥന്മാര്‍ക്കുമെല്ലാം തന്നെ ബാധകമായതത്രെ ഈ താക്കീത്.

വസ്വിയ്യത്തിനും, അത് യഥാവിധി നടപ്പില്‍ വരുത്തുന്നതിനും അല്ലാഹു എത്രേത്താളം പ്രാധാന്യം കല്‍പിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് ഇതില്‍നിന്നൊക്കെ മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാകുന്നു. സാക്ഷികളെ സത്യം ചെയ്യിപ്പിക്കുക, അത് ശരിയല്ലെന്ന് കണ്ടാല്‍കൂടുതല്‍നല്ലവരെ കൊണ്ടുവന്നു അവരുടെ സത്യം കേള്‍ക്കുക, മുസ്‌ലിംകളെ സാക്ഷിയായികിട്ടുവാന്‍ പ്രയാസം നേരിടുമ്പോള്‍ അമുസ്‌ലിംകളെ സാക്ഷിയായി സ്വീകരിക്കുക എന്നിങ്ങനെയുള്ള വിധികളെല്ലാം വസ്വിയ്യത്തിന്‍റെ വിഷയത്തിലല്ലാതെ മറ്റൊരുവിഷയത്തിലും വിശുദ്ധ ക്വുര്‍ആനില്‍ പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ടു കാണുകയില്ല. ഇതൊക്കെയായിട്ടും വസ്വിയ്യത്തിന്‍റെയും, അത് പാലിക്കുന്നതിന്‍റെയും വിഷയത്തില്‍ഇന്നു മുസ്‌ലിം സമുദായം സ്വീകരിച്ചുവരുന്ന നിലപാട് വളരെ പരിതാപകരമായിട്ടാണിരിക്കുന്നതെന്ന് പറയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. വസ്വിയ്യത്തിന്‍റെ കാര്യത്തില്‍ മാത്രമല്ല, അനന്തരാവകാശികള്‍ക്ക് അവരുടെ നിശ്ചിത ഓഹരികള്‍ വീതിച്ചു കൊടുക്കുന്നതിലും, സക്കാത്തിന്‍റെ നിയമങ്ങള്‍ പാലിക്കുന്നതിലും, കടമിടപാടുകള്‍ കൊടുത്തു തീര്‍ക്കുന്നതിലുമെല്ലാം തന്നെ ഇന്ന് മുസ്‌ലിം സമുദായം -മൊത്തമായി പറഞ്ഞാല്‍ വളരെ അനാസ്ഥയിലാണുള്ളത്. അല്ലാഹുവില്‍ ശരണം! അല്ലാഹു സമുദായത്തിന് സല്‍ബുദ്ധിയും, തന്റേടവും തോന്നിപ്പിക്കട്ടെ!

ക്വിയാമത്ത് നാളില്‍ അല്ലാഹു എല്ലാ റസൂലുകളെയും അവരുടെ സമുദായങ്ങളെയും ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതാണ്. فَلَنَسْأَلَنَّ الَّذِينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ وَلَنَسْأَلَنَّ الْمُرْسَلِينَ (യാതൊരുകൂട്ടരിലേക്ക് റസൂലിനെ അയക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവോ അവരോട് നിശ്ചയമായും നാം ചോദിക്കും: റസൂലായി അയക്കപ്പെട്ടവരോടും നിശ്ചയമായും നാം ചോദിക്കുന്നതാണ്. (അഅ്‌റാഫ് : 6) റസൂലുകളോട് ചോദിക്കപ്പെടുന്നതിനെക്കുറിച്ചാണ് ഈ വചനത്തില്‍ പറയുന്നത്. നിങ്ങള്‍ നിങ്ങളുടെ സമുദായത്തെ തൗഹീദിലേക്കും, സത്യദീനിലേക്കും ക്ഷണിച്ചിട്ട് അവരില്‍ നിന്നുണ്ടായ മറുപടി എന്താണെന്നത്രെ ചോദ്യത്തിന്‍റെ താല്‍പര്യം. ലോകാരംഭം മുതല്‍ ലോകാവസാനം വരെയുള്ള സൃഷ്ടികള്‍ ആകമാനം ഒരുമിച്ചു കൂട്ടപ്പെടുന്ന ആ മഹാസമ്മേളനത്തില്‍ പ്രവാചകന്മാര്‍ പോലും നടുങ്ങി വിറച്ചു പോകുന്നു. അവരുടെ കാലശേഷം അവരുടെ സമുദായത്തിന്‍റെ സ്ഥിതി എന്തായിരുന്നുവെന്ന് അവര്‍ക്കറിയുകയില്ലെന്ന് വ്യക്തമാണ്. അവരുടെ ജീവിതകാലത്ത് അവരില്‍ നിന്നുണ്ടായ പ്രതികരണം കുറെയൊക്കെ അവര്‍ കറിഞ്ഞിരിക്കുമെന്നു മാത്രം. എന്നാലും സസൂക്ഷ്മവും സാര്‍വ്വത്രികവുമായ അറിവ് അല്ലാഹുവിന് മാത്രമാണല്ലോ ഉള്ളത്. എല്ലാം തികച്ചും പരിപൂര്‍ണമായി അറിഞ്ഞും കൊണ്ട്തന്നെയാണ് അല്ലാഹു ചോദിക്കുന്നതും. ഇതെല്ലാം കാരണമായി, ഭക്തിയാദരപൂര്‍വ്വം റസൂലുകള്‍ മറുപടിപറയുന്നു: … لاعِلْمَ لَنَا (ഞങ്ങള്‍ക്ക് അറിവില്ല, നീ തന്നെയാണല്ലോ അദൃശ്യ കാര്യങ്ങളെ നന്നായി അറിയുന്നവന്‍) എന്ന്.

ക്വിയാമത്തു നാളില്‍ എല്ലാ റസൂലുകളോടും അവരുടെ സമുദായങ്ങളോടും പ്രത്യേകം പ്രത്യേകം ചോദ്യോത്തരങ്ങള്‍ നടക്കുമെന്ന് ക്വുര്‍ആനില്‍ നിന്നും നബി വചനങ്ങളില്‍ നിന്നും അറിയപ്പെട്ടതാണ്. എല്ലാ റസൂലുകളോടും പൊതുവെയുള്ള ചോദ്യവും അവരുടെ മറുപടിയുമാണ് മുകളില്‍ കാണുന്നത്. ഈസാ നബി (അ)യെ അഭിമുഖീകരിച്ചു കൊണ്ടുള്ള ഒരു പ്രസ്താവനയാണ് അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ കാണുന്നത്:-

ഈസാ നബി (അ)ക്കും മാതാവിനും ചെയ്തുകൊടുത്ത അനുഗ്രഹങ്ങളെ ആദ്യം പൊതുവില്‍ ഓര്‍മിപ്പിച്ച ശേഷം, അദ്ദേഹത്തിന് പ്രത്യേകമായി ചെയ്തു കൊടുത്ത അസാധാരണങ്ങളായ പല അനുഗ്രഹങ്ങളെയും അദ്ദേഹത്തെ അല്ലാഹു ഓര്‍മിപ്പിക്കുകയാണ്. ഈ വചനത്തില്‍ പ്രസ്താവിച്ച എല്ലാ വിഷയങ്ങളെക്കുറിച്ചും ആലുഇംറാന്‍ 42 മുതല്‍ 51 വരെയുള്ള ഏതാനും വചനങ്ങളിലും, അവയുടെ വ്യാഖ്യാനത്തിലുമായി മുമ്പ് വിസ്തരിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്‌ കൊണ്ട് ഇവിടെ വീണ്ടും അതാവര്‍ത്തിക്കുന്നില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കൈക്ക് സംഭവിച്ചതായി ഈ വചനത്തില്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ അമാനുഷിക ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളെല്ലാം സിഹ്ര്‍ (ആഭിചാരം അഥവാ മാരണം) ആണെന്ന്പറഞ്ഞു ഇസ്‌റാഈല്യര്‍ -യഹൂദികള്‍- അദ്ദേഹത്തെ നിഷേധിക്കുകയും അക്രമിക്കുകയും, അവസാനം കുരിശില്‍ തറച്ചു കൊല്ലുവാന്‍ ശ്രമം നടത്തുകയും ചെയ്തതും, അദ്ദേഹത്തെ അല്ലാഹു ആകാശത്തേക്കുയര്‍ത്തി രക്ഷപ്പെടുത്തിയതും അവിടെ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതിനെപ്പറ്റിയാണ് ഇസ്‌റാഈല്യരെ തടുത്തു തന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞത്. ഈ സംഭാഷണം നടന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഭൗതിക ജീവിതത്തില്‍ വെച്ചല്ലെന്നു വ്യക്തമാണ്. അദ്ദേഹം ആകാശത്തേക്കു ഉയര്‍ത്തപ്പെട്ട ശേഷം നടന്നതോ, അല്ലെങ്കില്‍ -ഇബ്‌നുകഥീര്‍ (റ) ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ പോലെ- പരലോകത്തു വെച്ചു ക്വിയാമത്തു നാളില്‍ നടക്കുന്നതോ ആയിരിക്കാവുന്നതാണ്. ഈ വചനത്തിലെ ക്രിയാരൂപങ്ങള്‍ ഭൂതകാല (الماضى) രൂപത്തിലായിക്കാണുന്നത് ഇതിനു തടസ്സമാകുന്നില്ലെന്നും, ഭാവിയില്‍ സംഭവിക്കുമെന്നു തിട്ടമായ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഇങ്ങിനെ ഭൂതകാല രൂപത്തില്‍ പ്രസ്താവിക്കുക ക്വുര്‍ആന്‍റെ ഒരു പതിവാണെന്നും ഇബ്‌നു കഥീര്‍ (റ) പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നു.

അല്ലാഹുവിങ്കലേക്കുള്ള മാര്‍ഗത്തില്‍ എന്നെ സഹായിക്കുന്നവര്‍ ആരാണുള്ളതെന്ന് ഈസാ (അ) ചോദിച്ചപ്പോള്‍ ‘ഹവാരിയ്യു’കള്‍-അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പ്രബോധന ദൗത്യങ്ങള്‍ ലോകത്തു പ്രചരിപ്പിച്ചവരും, അപ്പോസ്തലന്മാര്‍ (ദൂതന്മാര്‍) എന്ന പേരിലറിയപ്പെടുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പന്ത്രണ്ടു ശിഷ്യന്മാര്‍ – തങ്ങള്‍ അതിന് തയ്യാറാണെന്ന് പറഞ്ഞു മുന്നോട്ട് വന്ന സംഭവവും ആലുഇംറാനില്‍ വിവരിച്ചു കഴിഞ്ഞതാണ്. അതിനെക്കുറിച്ചാണ് 114-ാം വചനത്തില്‍ ഓര്‍മിപ്പിക്കുന്നത്. ഹവാരിയ്യുകള്‍ക്ക് വഹ്‌യ് നല്‍കി എന്ന് പറഞ്ഞതു കൊണ്ട് അവര്‍ പ്രവാചകന്മാരായിരുന്നുവെന്ന് കരുതേണ്ടതില്ല. നബിമാരല്ലാത്തവരെക്കുറിച്ചും അവര്‍ക്ക് വഹ്‌യ് നല്‍കി എന്ന പ്രയോഗം ക്വുര്‍ആനില്‍ കാണാവുന്നതാകുന്നു. മൂസാ നബിയുടെ മാതാവിന് വഹ്‌യ് നല്‍കി എന്ന് ഒരു സ്ഥലത്തും (28:7) തേനീച്ചക്ക് വഹ്‌യ് നല്‍കി എന്ന് വേറെ ഒരു സ്ഥലത്തും (16:68) പ്രസ്താവിച്ചു കാണാം. ‘സ്വകാര്യ സന്ദേശം നല്‍കി, തോന്നിപ്പിച്ചു, ബോധനം നല്‍കി’ എന്നിങ്ങിനെ ഭാഷാര്‍ത്ഥത്തിലുള്ള വഹ്‌യാണ് അവിടങ്ങളില്‍ അതുകൊണ്ടുദ്ദേശ്യം. അഥവാ നബിമാര്‍ക്ക് പ്രത്യേകമായി നല്‍കപ്പെടുന്ന സാങ്കേതികാര്‍ത്ഥത്തിലുള്ള വഹ്‌യല്ല. ഈ വഹ്‌യിനെപ്പറ്റി സൂഃശൂറാ 51 ല്‍ അല്ലാഹു വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. കൂടുതല്‍ വിവരം അവിടെ നോക്കുക. ഹവാരിയ്യുകളോട് ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു പ്രത്യേക സംഭവം അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ അല്ലാഹു വിവരിക്കുന്നു:-

ഈ സൂറത്തിനു المائدة (ഭക്ഷണത്തളിക) എന്ന് പേര്‍ പറയപ്പെടുന്നതിന് ആസ്പദമായ സംഭവത്തിന്‍റെ കഥയാണ് ഈ വചനങ്ങളിലെ ഉള്ളടക്കം. ഭക്ഷണസാധനങ്ങള്‍വെക്കുവാന്‍ വേണ്ടി ഉപയോഗിക്കുന്ന സുപ്ര, മേശ, തളിക മുതലായവക്കാണ് المائدة എന്ന് പറയുന്നത്. പക്ഷേ, ഭക്ഷണസാധനങ്ങള്‍ അതിലുണ്ടായിരിക്കുമ്പോള്‍ മാത്രമേ ആ വാക്ക് അതിന് ഉപയോഗിക്കാവൂ. ആകാശത്ത് നിന്ന് ഒരു ഭക്ഷണത്തളിക ഇറക്കിക്കൊടുക്കുവാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടത് ഹവാരീകളാണ്. അവരാകട്ടെ- 114-ാം വചനത്തില്‍നിന്നും, ആലുഇംറാന്‍ 52ല്‍ നിന്നും വ്യക്തമാകുന്നതുപോലെ- സത്യവിശ്വാസവും ഇസ്‌ലാമിന്‍റെ മാര്‍ഗവും അംഗീകരിച്ചവരും, മതപ്രചാരണത്തില്‍ ഈസാ (അ)നെ സഹായിക്കാന്‍ മുന്നോട്ട് വന്നവരുമാകുന്നു. അവരെപ്പോലെ നിങ്ങളും ആയിത്തീരണമെന്നു സൂറത്തുസ്‌സ്വഫ്ഫ് 14ല്‍ അല്ലാഹു നമ്മെ ഉപദേശിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. അല്ലാഹുവിലും, അവന്‍റെ സാര്‍വ്വത്രികമായ കഴിവിലും, ഈസാ നബി (അ)യിലുമൊക്കെ പരിപൂര്‍ണവിശ്വാസം ഉള്ളവരായിരിക്കും അവരെന്നു ഇതില്‍നിന്നെല്ലാം വ്യക്തമാണല്ലോ. അപ്പോള്‍, ‘താങ്കളുടെ റബ്ബിന് ആകാശത്തു നിന്ന് ഒരു ഭക്ഷണത്തളിക ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഇറക്കിത്തരുവാന്‍ കഴിയുമോ (…هَلْ يَسْتَطِيعُ رَبُّكَ) എന്നുള്ള അവരുടെ ചോദ്യത്തിന് കാരണം എന്തായിരിക്കും? ഇതിനെപ്പറ്റി ഒന്നിലധികം പ്രകാരത്തില്‍ വിവരിക്കപ്പെട്ടു കാണാം. കൂട്ടത്തില്‍ കൂടുതല്‍ നന്നായിത്തോന്നുന്നതും അധിക വ്യാഖ്യാതാക്കളും പ്രസ്താവിച്ചു കാണുന്നതും ഇതാണ്:-

അല്ലാഹു ഞങ്ങള്‍ക്ക് അങ്ങിനെ ചെയ്തുതരുവാന്‍ സാധ്യതയുണ്ടോ, അഥവാ ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ വേണ്ടി അങ്ങിനെ ചെയ്തുതരുമോ, അല്ലെങ്കില്‍ താങ്കള്‍ക്ക് അല്ലാഹുവിനോട് അങ്ങിനെ ചോദിക്കാമോ? എന്നിങ്ങിനെയുള്ള ഒരര്‍ത്ഥത്തിലാണ് അവരുടെ ചോദ്യം. അതായത്, അല്ലാഹുവിന് അക്കാര്യം ചെയ്‌വാന്‍ കഴിവുണ്ടോ എന്ന ബാഹ്യമായ അര്‍ത്ഥമല്ല അവര്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. തങ്ങളുടെ ചോദ്യത്തിന്‍റെ ലക്ഷ്യം അവര്‍തന്നെ വിവരിച്ചതില്‍നിന്ന് മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്. കൂടാതെ, 113-ാം വചനത്തില്‍പ്രസ്താവിച്ചതു പോലെയുള്ള ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ കണ്ടറിഞ്ഞ അവര്‍ക്ക് അല്ലാഹുവിന്‍റെ കഴിവിനെപ്പറ്റി സംശയമുണ്ടാകുവാന്‍ അവകാശവും ഇല്ലല്ലോ. ഇതനുസരിച്ച് ‘നിങ്ങള്‍ സത്യവിശ്വാസികളാണെങ്കില്‍ അല്ലാഹുവിനെ സൂക്ഷിക്കുവിന്‍ (… اتَّقُوا الّلهَ) എന്ന് ഈസാ (അ) അവരോട് പറഞ്ഞതിന്‍റെ താല്‍പര്യം ഇങ്ങിനെയുമായിരിക്കും: നിങ്ങള്‍സത്യവിശ്വാസികളായ സ്ഥിതിക്ക് ഇതുമാതിരി ചോദ്യം ചോദിക്കുന്നത് വളരെ സൂക്ഷിക്കേണ്ടതാണ്. അല്ലാഹുവിന് എല്ലാ കാര്യത്തിനും കഴിവുണ്ടെന്ന് നിങ്ങള്‍ക്കറിയാമല്ലോ. വേണ്ടത്ര ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ കണ്ടു കഴിഞ്ഞ സ്ഥിതിക്ക് എനിയും ദൃഷ്ടാന്തത്തിന് ആവശ്യപ്പെടുന്നത് സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്ക് യോജിച്ചതല്ല.

ഭക്ഷണത്തളികക്ക് ആവശ്യപ്പെട്ടതിന്‍റെ ലക്ഷ്യമായി അവര്‍ വിവരിച്ചത് ഇവയാകുന്നു:

(1) അതില്‍ നിന്ന് ഞങ്ങള്‍ ഭക്ഷിക്കുവാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു. കേവലം ഭൗമികമല്ലാത്ത ഒരു ഭക്ഷ്യപദാര്‍ത്ഥം ആസ്വദിക്കുവാന്‍ ആഗ്രഹം ആര്‍ക്കും തോന്നുക സ്വാഭാവികമാണല്ലോ.

(2) ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങള്‍ സമാധാനമടയുവാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു. ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍കൂടുതല്‍ കാണും തോറും വിശ്വാസം വര്‍ദ്ധിക്കുകയും മനസ്സമാധാനം കൂടുതലാകുകയും ചെയ്യുമല്ലോ. ഇബ്‌റാഹീം നബി (അ) പോലും മനസ്സമാധാനത്തിനു വേണ്ടി ദൃഷ്ടാന്തത്തിനു അപേക്ഷിച്ച വിവരം 2:260 ല്‍ അല്ലാഹു പ്രസ്താവിച്ചത് സ്മര്‍ത്തവ്യമാകുന്നു.

(3) താങ്കള്‍ -ഈസാ (അ) പറയുന്നത് സത്യമാണെന്ന് അറിയുവാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു. അഥവാ, അദ്ദേഹം സത്യവാനാണെന്ന് അവര്‍ അറിഞ്ഞും വിശ്വസിച്ചും വരുന്നുവെങ്കിലും ആ അറിവും വിശ്വാസവും കൂടുതല്‍ ദൃഢമായിത്തീരുവാന്‍ അത് കാരണമാകുമെന്നുദ്ദേശ്യം. അല്ലാതെ, അദ്ദേഹം സത്യവാദിയോ അസത്യവാദിയോ എന്ന് പരിശോധിക്കലല്ല അവരുടെ ലക്ഷ്യം. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ സത്യതയില്‍ നേരത്തെ വിശ്വാസം ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞവരാണല്ലോ അവര്‍.

(4) അതിന് തങ്ങള്‍ ദൃക്‌സാക്ഷികളായിത്തീരുവാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു. ഈസാ നബി (അ)യുടെ ദൗത്യ പ്രബോധനത്തില്‍ അദ്ദേഹത്തെ സഹായിക്കുവാന്‍ മുമ്പോട്ട് വന്നവരാണ് ഹവാരിയ്യുകള്‍. ആ സ്ഥിതിക്ക് മറ്റുള്ള ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ക്ക് പുറമെ നേരില്‍ കണ്ടനുഭവിക്കുന്ന ഈയൊരു ദൃഷ്ടാന്തം കൂടി ലഭിക്കുന്നത് ആ കൃത്യം കൂടുതല്‍ ഫലപ്രദമായി നടത്തുവാന്‍ അവര്‍ക്ക് ഉപകരിക്കുമല്ലോ.

ഹവാരിയ്യുകളുടെ ഈ ചോദ്യം സദുദ്ദേശ്യപരമാണെന്ന് ഈസാ (അ) കണ്ടു. അദ്ദേഹം അല്ലാഹുവിനോട് അതിനു വേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. അക്കാലത്തുള്ളവര്‍ക്കും, ഭാവി തലമുറക്കും അത് ഒരു ഉല്‍സവമായിത്തീരത്തക്ക വിധമായിരിക്കണമെന്നുകൂടി അദ്ദേഹം അതിനെ വിശേഷിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. പ്രാര്‍ത്ഥനക്ക് അല്ലാഹുവില്‍ നിന്നു ലഭിച്ച ഉത്തരം: ‘ശരി, ഭക്ഷണത്തളിക ഇറക്കിത്തരാം, പക്ഷേ, പിന്നെ നിങ്ങളില്‍ നിന്ന് അവിശ്വാസവും നിഷേധവും ഉണ്ടാവാന്‍ പാടില്ല, ഉണ്ടായാല്‍, മുമ്പാര്‍ക്കും ഞാന്‍ നല്‍കിയിട്ടില്ലാത്ത കഠിനശിക്ഷ അവര്‍ അനുഭവിക്കേണ്ടിവരും.

ഈ ഉപാധികള്‍ക്ക് ഹവാരിയ്യുകള്‍ സമ്മതിച്ചുവോ? ഭക്ഷണത്തളിക ഇറക്കുകയുണ്ടായോ? ഒന്നും അല്ലാഹു വ്യക്തമാക്കിയിട്ടില്ല. രണ്ടിലൊന്ന് തീര്‍ത്തു പറയത്തക്ക വേറെ തെളിവുകളുമില്ല. എങ്കിലും ക്വുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കളില്‍ അധികമാളുകളും ഭക്ഷണത്തളിക ഇറക്കുകയുണ്ടായിട്ടുണ്ടെന്ന അഭിപ്രായക്കാരാകുന്നു. ക്വുര്‍ആന്‍റെ വാക്കുകളില്‍ തന്നെ ഇതിനു ചില സൂചനകള്‍ ലഭിക്കാതെയുമില്ല. കൂടാതെ, ഇബ്‌നുഅബ്ബാസ്, അമ്മാര്‍ (റ) എന്നീ സ്വഹാബികളില്‍ നിന്നും, താബിഉകളായ ചില മഹാന്മാരില്‍ നിന്നും വന്നിട്ടുള്ള ഏതാനും രിവായത്തുകളും അവര്‍ അതിന് തെളിവായി ഉദ്ധരിക്കുന്നുമുണ്ട്. ചില രിവായത്തുകളില്‍, തളികയിലുണ്ടായിരുന്ന വിഭവങ്ങള്‍ അപ്പം, മല്‍സ്യം, ചില പഴങ്ങള്‍ എന്നിവയായിരുന്നുവെന്നും കാണാം. ചില രിവായത്തുകള്‍ അതിശയോക്തി നിറഞ്ഞതും ദുര്‍ബ്ബലങ്ങളുമാണെങ്കിലും മുഴുവന്‍ രിവായത്തുകളും തള്ളപ്പെടാവുന്നവയുമല്ല. മേല്‍കണ്ട പ്രകാരമുള്ള താക്കീത് അല്ലാഹു നല്‍കിയതോടുകൂടി ഹവാരിയ്യുകള്‍ തങ്ങളുടെ ആവശ്യം പിന്‍വലിച്ചുവെന്നും, അതുകൊണ്ട് താളിക ഇറക്കപ്പെടുകയുണ്ടായില്ലെന്നുമാണ് ഹസന്‍, മുജാഹിദ് (റ) എന്നിവരില്‍ നിന്ന് രിവായത്തു വന്നിട്ടുള്ളത്. ക്വുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കളില്‍ ഒരു വിഭാഗം ഈ അഭിപ്രായക്കാരാകുന്നു. അധിക പക്ഷത്തിന്‍റെ അഭിപ്രായമാണ് ഇബ്‌നു ജരീര്‍ (റ) ശരിവെച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇബ്‌നു കഥീര്‍ (റ) ആകട്ടെ, തളിക ഇറക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്ന അഭിപ്രായത്തെയും ശരിവെച്ചു കാണുന്നു. الله اعلم

ക്വിയാമത്ത് നാളില്‍ അല്ലാഹുവും ഈസാ നബി (അ)യും തമ്മില്‍ നടക്കുന്ന സംഭാഷണമാണിതെന്നും ഈസാ (അ)നെ ആകാശത്തേക്ക് ഉയര്‍ത്തിയശേഷം സംഭവിച്ചു കഴിഞ്ഞ സംഭാഷണമാണിതെന്നും രണ്ടഭിപ്രായം ക്വുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കളിലുണ്ട്. ഇതനുസരിച്ചാണ് قال (ക്വാല) എന്ന ഭൂതകാല ക്രിയക്ക് ഭൂതകാലത്തെ കുറിക്കുന്ന രൂപത്തിലും ഭാവികാലത്തെ കുറിക്കുന്ന രൂപത്തിലും അര്‍ത്ഥം വരാമെന്ന് പരിഭാഷയില്‍ നാം സൂചിപ്പിച്ചത്. ഒന്നാമത്തേതാണ് ഭൂരിപക്ഷാഭിപ്രായം. ആ അഭിപ്രായത്തെയാണ് ഇബ്‌നുകഥീര്‍ (റ) ബലപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്. ഇബ്‌നു ജരീര്‍ (റ) രണ്ടാമെത്ത അഭിപ്രായവും ശരിവെച്ചു കാണുന്നു. വാസ്തവം അല്ലാഹുവിനറിയാം.

സംഭാഷണം ഈസാ (അ) ഉയര്‍ത്തപ്പെട്ട ശേഷം നടന്നു കഴിഞ്ഞതായാലും ക്വിയാമത്ത് നാളില്‍ നടക്കുവാനിരിക്കുന്നതായാലും ശരി, ഈസാ (അ)നെയും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മാതാവായ മര്‍യം (അ)നെയും ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ ഇലാഹാക്കി (ദൈവമാക്കി)യെന്നുള്ള ആക്ഷേപമാണ് ഇതിലെ പ്രധാന സംഗതി. ക്രിസ്ത്യാനികളില്‍ നിലവിലില്ലാത്ത ഒരു വിശ്വാസം അവരുടെ മേല്‍ വെച്ചു കെട്ടുകയാണ് ഈ വചനം മുഖേന ക്വുര്‍ആന്‍ ചെയ്യുന്നതെന്നും, തങ്ങള്‍ മര്‍യമിനെ ദൈവമായി അംഗീകരിക്കുന്നില്ലെന്നും ചില ക്രിസ്തീയപാതിരിമാര്‍ പറഞ്ഞും പ്രചരിപ്പിച്ചും വരാറുണ്ട്. ഈ ആരോപണത്തിന് അല്ലാമാ സയ്യിദ്മഹ്മൂദ് ആലൂസി (റ) അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ തഫ്‌സീറില്‍ മൂന്നു മറുപടികള്‍ ഉദ്ധരിച്ചുകാണാം. അവയില്‍ മൂന്നാമത്തെ മറുപടി ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം ഇങ്ങിനെ പറയുന്നു: ‘ക്രിസ്ത്യനികളില്‍ മര്‍യമിനെ ദൈവമാക്കിയ ഒരു വിഭാഗം മുന്‍കാലത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും അവര്‍ ‘മര്‍യമീ വിഭാഗം’ എന്ന് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നുവെന്നും ചിലര്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. ഇതാണ് കൂടുതല്‍ നല്ല മറുപടി. ഇക്കാലത്തുള്ള ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ അങ്ങിനെവിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് പറയുന്നത് ശരിയല്ല’. (روح المعاني) ഇന്ന് ക്രിസ്ത്യാനികളില്‍പലരും മര്‍യം (അ) ദൈവമാണെന്ന് പറയുന്നില്ലെങ്കിലും അവരുടെ പൂര്‍വ്വീകന്മാരില്‍ആ വിശ്വാസം ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും, ഈസാ (അ)നെക്കുറിച്ചു നിലവിലുള്ള ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ വിശ്വാസപ്രകാരം തന്നെ മര്‍യമിലും അവര്‍ ദിവ്യത്വം കല്‍പിക്കുന്നതായി ഏര്‍പ്പെടുന്നുവെന്നും തീര്‍ച്ചയാണ്. ക്രിസ്തുമതത്തിന്‍റെ ഏറ്റവും അടിസ്ഥാനപരമായ തത്വങ്ങള്‍പോലും ഒന്നിലധികം പ്രാവശ്യം മാറ്റത്തിരുത്തം ചെയ്യപ്പെടുകയും പൊളിച്ചെഴുത്ത് നടത്തപ്പെടുകയും ചെയ്തവയാണല്ലോ. അക്കൂട്ടത്തില്‍, ആ പഴയ വിശ്വാസ സിദ്ധാന്തം നിലവിലുള്ള ചില ക്രിസ്തീയ വിഭാഗങ്ങള്‍ കയ്യൊഴിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍അതില്‍ അതിശയിക്കാനൊന്നുമില്ല. ക്രിസ്ത്യാനികളില്‍ തന്നെ ചില വിഭാഗക്കാര്‍ ഇന്നു മര്‍യം (അ)ന് ദിവ്യത്വം കല്‍പിച്ചു വരുന്നുണ്ട്താനും. വേദ പുസ്തക നിഘണ്ടുവിന്‍റെ വാക്യങ്ങളില്‍ ഈ പരമാര്‍ത്ഥം വ്യക്തമാണ്.

‘യേശുവിന്‍റെ അമ്മയായ മറിയ’യെക്കുറിച്ചു നിഘണ്ടുപറയുന്നു: ‘അപ്പൊ ക്രിഫാ സുവിശേഷങ്ങളെ(*) എഴുതിയവരും അവയെ വിശ്വസിച്ചവരും ഇവളെ ആരാധ്യയായി കരുതി. ക്രിസ്ത്വബ്ദം 450 നോടു കൂടി ഇവള്‍ക്ക് ‘ദൈവത്തെ പ്രസവിച്ചവള്‍’ എന്ന സ്ഥാനപ്പേര്‍ നല്‍കി. തന്മൂലം അനേകര്‍ ഇവള്‍ക്ക് ‘ദൈവ മാതാ’ എന്ന് സംബോധന നല്‍കി. ഇവളെ ആരാധിക്കേണ്ടതാണെന്ന് നിശ്ചയിക്കയും ചെയ്തു. അതിനു ശേഷം, ഇവള്‍ പാപരഹിതയാണെന്നും, ശരീരം സ്വര്‍ഗത്തില്‍ പോയി എന്നും വിശ്വസിച്ചു തുടങ്ങി. റോമാ സഭക്കാര്‍ ഇവളെ മഹത്വപ്പെടുത്തുവാന്‍ നടത്തിയ ആരാധനാമുറകളെ നോക്കിയാല്‍ ആ സഭയില്‍ അനേകര്‍ യേശു ക്രിസ്തുവിനെപ്പോലെത്തന്നെ അവന്‍റെ അമ്മയായ മറിയയെയും ബഹുമാനിക്കുന്നുവെന്നു കാണാം. (വേ. പു. നി. ഭാ: 331) നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ കാലത്ത് റോമാ ചക്രവര്‍ത്തിയായിരുന്ന ഹിറക്വ്‌ലിയൂസിന്‍റെ പതാകയില്‍ ‘ദൈവമാതാവി’ന്‍റെ ചിത്രം ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും, അതിന്‍റെ അനുഗ്രഹം കൊണ്ട്തന്‍റെ പതാക താണുപോകയില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം വിശ്വസിച്ചിരുന്നുവെന്നും ചില പണ്ഡിതന്മാര്‍ രേഖപ്പെടുത്തി കാണുന്നുമുണ്ട്.മേല്‍ ഉദ്ധരിച്ചതില്‍നിന്ന്, ഇക്കാലത്തെക്രിസ്ത്യാനികളില്‍ ചിലര്‍-പ്രോട്ടസ്റ്റുകാര്‍ വിശേഷിച്ചും-മര്‍യം (അ)നെപ്പറ്റി ദൈവമെന്ന് പറയാറില്ലെങ്കിലും, അവരെ ദൈവമായിത്തന്നെ ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ മുന്‍കാലത്ത്കരുതി വന്നിരുന്നുവെന്നും, ഇന്നും ചിലര്‍ കരുതി വരുന്നുണ്ടെന്നും, ക്വുര്‍ആന്‍റെ പ്രസ്താവന അക്ഷാരാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ശരിയാണെന്നും, ഈ വാസ്തവം മൂടിവെച്ചു കൊണ്ടാണ്പ്രസ്തുത പാതിരിമാര്‍ ക്വുര്‍ആന്‍റെ നേരെ ആക്ഷേപം പുറപ്പെടുവിക്കുന്നതെന്നും സ്പഷ്ടമായല്ലോ. قل فلله الحجة البالغة

(*) തള്ളപ്പെട്ട വേദപുസ്തകങ്ങള്‍ (الكتب المتروكة) എന്ന് വിവക്ഷ. വേദ പുസ്തക നിഘണ്ടുവില്‍ ഇങ്ങിനെ കാണാം: ”അപ്പൊക്രിഫാ, എന്നാല്‍ ഒളിക്കപ്പെട്ടത് എന്നര്‍ത്ഥം. ആദ്യം മറ്റുള്ളവര്‍ വായിക്കാതിരിക്കുവാനായി പഴയ നിയമത്തില്‍ഉള്‍പ്പെടാതെ രഹസ്യമായി വെച്ചിരുന്ന ചില പുസ്തകങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു….. ആദ്യക്രിസ്ത്യാനികള്‍ ഇവയെ ഉപയോഗിച്ചു എങ്കിലും ഈ പുസ്തകങ്ങള്‍ക്കും പഴയനിയമത്തിനുമുള്ള വ്യത്യാസം ഇവര്‍ക്ക് മനസ്സിലായി. അതു നിമിത്തം ഇവ സ്വീകാര്യങ്ങളല്ല എന്ന് അഭിപ്രായമുണ്ടായിരുന്നു. പുതിയ നിയമ പുസ്തകങ്ങള്‍ എഴുതെപ്പട്ട ശേഷം ഇവയുടെ മഹിമ ക്രമേണ കുറഞ്ഞുപോയി. ഇവയെ വിശുദ്ധ വേദത്തിലെ പുസ്തകങ്ങളോട് ചേര്‍ക്കാന്‍ പാടില്ല എന്നുള്ള അഭിപ്രായമുണ്ടായപ്പോള്‍ഇവക്ക് ‘തള്ളപ്പെട്ട പുസ്തകങ്ങള്‍’ എന്നു പേരു വന്നു….” (ഭാ:15). 

അബ്ദുല്ലാഹിബ്‌നു അംറിബ്നില്‍ ആസ്വ് (റ) പറഞ്ഞതായി ഇബ്‌നു അബീഹാതിം(റ) രിവായത്ത് ചെയ്യുന്നു: ഈസാ (അ) പറഞ്ഞ …. إِن تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُكَ (നീഅവരെ ശിക്ഷിക്കുന്ന പക്ഷം അവര്‍ നിന്‍റെ അടിയാന്മാരാണ്…) എന്ന വാക്യം അതിന്‍റെ അവസാനം വരെ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഓതുകയുണ്ടായി. എന്നിട്ട് രണ്ടു കൈയും ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് ‘അല്ലാഹുവേ! എന്‍റെ സമുദായം!!’ എന്ന് പറഞ്ഞു അവിടുന്ന് കരയുകയും ചെയ്തു. അപ്പോള്‍ അല്ലാഹു ജിബ്‌രീല്‍ (അ)നോട് പറഞ്ഞു: നിന്‍റെ റബ്ബിന് നല്ലവണ്ണം അറിയാം, എന്നാലും നീ മുഹമ്മദിന്‍റെ അടുക്കല്‍ ചെന്നു കരയുവാന്‍ കാരണമെന്തെന്ന് ചോദിക്കുക’. അങ്ങനെ, ജിബ്‌രീല്‍ (അ) വന്നു ചോദിച്ചു. തിരുമേനി വിവരം അറിയിച്ചു. അപ്പോള്‍ അല്ലാഹു ജിബ്‌രീലിനോട് പറഞ്ഞു: ‘നീ മുഹമ്മദിന്‍റെ അടുക്കല്‍ ചെന്നു പറയുക: നിന്‍റെ സമുദായത്തിന്‍റെ കാര്യത്തില്‍ നാം നിന്നെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തിത്തന്നേക്കും. നിന്നെ നാം അതൃപ്തിപ്പെടുത്തുകയില്ല’. ഏതാണ്ടിപ്രകാരം മുസ്‌ലിമും (റ) ഉദ്ധരിച്ചിരിക്കുന്നു.

ഇബ്‌നു അബ്ബാസ് (റ)ല്‍ നിന്ന് അബൂദാവൂദ് (റ) നിവേദനം ചെയ്യുന്ന ഒരു ഹദീഥില്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഇങ്ങിനെ പറഞ്ഞതായി കാണാം: ക്വിയാമത്തു നാളില്‍ ആദ്യമായിവസ്ത്രം ധരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത് ഇബ്‌റാഹീം (അ)ന് ആയിരിക്കും. അറിയുക: എന്‍റെ സമുദായത്തില്‍ നിന്ന് ചില മനുഷ്യരെ കൊണ്ടുവന്ന് അവരെ ഇടത്തു വശത്തേക്ക്(അവിശ്വാസികളായ ദുര്‍ജ്ജനങ്ങളുടെ പക്ഷത്തേക്ക്) എടുക്കും. അപ്പോള്‍, ഞാന്‍: ‘എന്‍റെ ആള്‍ക്കാര്‍!’ എന്ന് പറയും. അപ്പോള്‍ എന്നോട് പറയപ്പെടും: ‘അവര്‍ താങ്കള്‍ക്കു ശേഷം പുതുതായി ഉണ്ടാക്കിത്തീര്‍ത്തതിനെക്കുറിച്ചു താങ്കള്‍ക്ക് അറിഞ്ഞുകൂടാ’. അപ്പോള്‍ ആ നല്ല അടിയാന്‍ (ഈസാ നബി) പറഞ്ഞതു പോലെ ഞാന്‍ പറയും: وَكُنتُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا (ഞാന്‍ അവരില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അവരില്‍ സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നവനായിരുന്നു…..) അപ്പോള്‍ പറയപ്പെടും: ‘താങ്കള്‍ അവരെ പിരിഞ്ഞതു മുതല്‍ അവര്‍ പിന്നോക്കം മടങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു’. ഈ ഹദീഥ് ബുഖാരി(റ)യും ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒരു രാത്രി, നേരം പുലരുവോളം …. إِن تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُكَ (നീ അവരെ ശിക്ഷിക്കുന്ന പക്ഷം അവര്‍ നിന്‍റെ അടിയാന്മാരാണ്) എന്ന് തുടങ്ങി ആയത്തിന്‍റെ അവസാനം വരെ ഓതിക്കൊണ്ട്നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) നമസ്‌കരിച്ചതായും ഹദീഥില്‍ വന്നിരിക്കുന്നു. (അ;ന)

ഒരു സംഗതി ഇവിടെ പ്രത്യേകം ഓര്‍മിച്ചിരിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അതായത്: فَلَمَّاتَوَفَّيْتَنِي എന്ന വാക്കിന് ‘നീ എന്‍റെ ആയുസ്സ് പൂര്‍ത്തിയാക്കിയപ്പോള്‍’ എന്നും മറ്റും വാക്കര്‍ത്ഥം കല്‍പിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം കുരിശ് സംഭവത്തില്‍നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടശേഷം പിന്നീട് മരണപ്പെട്ടുപോയിരിക്കയാണെന്നും, ഉപരിലോകത്തേക്ക് ഉയര്‍ത്തപ്പെടുകയുണ്ടായിട്ടില്ലെന്നും, കാലാവസാനത്തില്‍ അദ്ദേഹം ഭൂമിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി വരുമെന്ന വിശ്വാസം ശരിയല്ലെന്നും, അത് ക്രിസ്ത്യാനികളില്‍ നിന്ന് മുസ്‌ലിംകളിലേക്ക്നുഴഞ്ഞു കയറിയ വിശ്വാസമാണെന്നും മറ്റും ചില വക്രതാല്‍പര്യക്കാര്‍ കുറേ വലിച്ചുനീട്ടി പ്രസ്താവിച്ചു കാണുന്നു. توفى എന്ന വാക്കിന്‍റെ അര്‍ത്ഥങ്ങളെയും പ്രയോഗങ്ങളെയും കുറിച്ചു സൂ: ആലുഇംറാന്‍ 55-ാം വചനത്തില്‍ വെച്ചും മറ്റും നാം വേണ്ടത്ര വിശദീകരിച്ചിട്ടുള്ളതുകൊണ്ട് ഇവിടെ ആ ഭാഗം വിട്ടു കളയുകയാണ്. ‘മരണപ്പെടുത്തുക’ എന്നല്ല ഇവിടെ അതിന് അര്‍ത്ഥമെന്നും, ഭൂമിയിലെ ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കുക എന്നാണ് ഉദ്ദേശ്യമെന്നും, ഭൂമിയിലെ ജീവിതം അവസാനിച്ചു ഉപരിലോകത്തേക്ക് ഉയര്‍ത്തപ്പെടുക മാത്രമാണുണ്ടായിട്ടുള്ളതെന്നും കാര്യകാരണസഹിതം നാം അവിടെ വിവരിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. അദ്ദേഹം വീണ്ടും ഭൂമിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി വരുമെന്നു മുസ്‌ലിംകള്‍വിശ്വസിക്കുന്നത് ബലവത്തായ പല ഹദീഥുകളെയും അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണെന്നും -ഇവര്‍ പറയും പോലെ ക്രിസ്ത്യാനികളെ അനുകരിച്ചത് കൊണ്ടല്ലെന്നും ഒന്നിലധികം സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ നാം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു.

കഴിഞ്ഞ വചനങ്ങളില്‍ പ്രസ്താവിച്ച സംഭാഷണം അധിക വ്യാഖ്യാതാക്കളും പറയുന്നതുപോലെ, ക്വിയാമത്ത് നാളില്‍ നടക്കുന്നതായാലും, ഇബ്‌നുജരീറും (റ) മറ്റു ചിലരും അഭിപ്രായപ്പെട്ടതു പോലെ ഈസാ (അ) ഉയര്‍ത്തപ്പെട്ടശേഷം നടന്നിട്ടുള്ളതായാലും -രണ്ടായാലും- ഈ വചനത്തില്‍ പ്രസ്താവിക്കുന്നത് ക്വിയാമത്തുനാളിനെക്കുറിച്ചു തന്നെയാകുന്നു. പക്ഷേ, -ഇ്‌നുജരീര്‍ (റ) ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയതു പോലെ- ആദ്യത്തെ അഭിപ്രായ പ്രകാരം ഈ വചനത്തിലെ വാക്യങ്ങള്‍, ഈസാ നബി (അ)യുടെ മറുപടിയെ തുടര്‍ന്നു അല്ലാഹു പറയുന്നതായിരിക്കും. രണ്ടാമത്തെ അഭിപ്രായ പ്രകാരം ആ മറുപടിയും ഈ വചനവുമായി ഒരു പ്രത്യേക ബന്ധം ഉണ്ടായിരിക്കയില്ല.

സത്യവാന്‍മാര്‍ക്ക് അവരുടെ സത്യം ഉപകരിക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞതിന്‍റെ താല്‍പര്യം, ഇഹത്തില്‍ വെച്ച് സത്യം പറയുകയും പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയും ചെയ്തവര്‍ക്ക് പരലോകത്ത് അതുമൂലം പ്രയോജനം -വമ്പിച്ച പ്രതിഫലം- ലഭിക്കുമെന്നത്രെ. അല്ലാതെ, ഇഹത്തില്‍വെച്ച് സത്യം പാലിച്ചില്ലെങ്കിലും പരലോകത്ത് വിചാരണാവേളയില്‍ സത്യം തുറന്നു പറഞ്ഞതു കൊണ്ട് രക്ഷ നേടാമെന്നല്ല എന്ന് പറയേണ്ടതില്ല. ശാശ്വതമായ സ്വര്‍ഗീയ ജീവിതം സിദ്ധിക്കുകയെന്നത് മഹാഭാഗ്യം തന്നെ. എന്നാല്‍ അതിനെക്കാള്‍വമ്പിച്ച ഭാഗ്യമത്രെ അല്ലാഹുവിന്‍റെ പ്രീതി ലഭിക്കല്‍ (وَرِضْوَانٌ مِّنَ اللَّهِ أَكْبَر) അതുകൊണ്ടാണ് അവര്‍ക്ക് സ്ഥിരമായ സ്വര്‍ഗീയ ജീവിതമുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞ ശേഷം അല്ലാഹുവിന്‍റെ തൃപ്തിയും അവര്‍ക്ക് ലഭിക്കുമെന്ന് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. അല്ലാഹു അവരെക്കുറിച്ച് തൃപ്തിപ്പെടുമ്പോള്‍ അവര്‍ക്കവന്‍ നല്‍കുന്ന അവര്‍ണനീയങ്ങളായ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ അവര്‍ക്ക് മതിവരുവോളം ഉണ്ടായിരിക്കുമല്ലോ. അതുകൊണ്ട് അവര്‍ക്ക് അല്ലാഹുവിനെക്കുറിച്ചും പരിപൂര്‍ണമായ തൃപ്തിയായിരിക്കും ഉണ്ടായിരിക്കുക. ഇതില്‍പരം ഭാഗ്യം മറ്റെന്തുണ്ട്? ഇല്ല. ഒന്നുമില്ല. അതുതന്നെ ഏറ്റവും മഹത്തായഭാഗ്യം! ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ

എല്ലാ സനാതന നിയമങ്ങളുടെയും, എല്ലാ ധാര്‍മിക വ്യവസ്ഥകളുടെയും, ഇസ്‌ലാമികമായ എല്ലാ വിശ്വാസാചാരാനുഷ്ഠാന മുറകളുടെയും അടിത്തറ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നതാണ് ഈ വചനം. അല്‍പമാത്രം വാക്കുകള്‍. അര്‍ത്ഥപുഷ്ടിയും വ്യാപ്തിയും നോക്കുമ്പോള്‍ സര്‍വ്വ വ്യാപകവും! ഈ വചനത്തോടെ അല്ലാഹു ഈ മഹത്തായ സൂറത്ത് അവസാനിപ്പിക്കുന്നു.