സൂറത്തുല്‍ അന്‍ആം : 056-070

‘അല്ലാഹുവേ, (മുഹമ്മദു പറയുന്ന) ഇതാണു നിന്റെ പക്കല്‍നിന്നുള്ള യഥാര്‍ത്ഥമെങ്കില്‍ നീ ഞങ്ങളുടെ മേല്‍ ആകാശത്തുനിന്നും ഒരു കല്ലു മഴ പെയ്യിപ്പിക്കുക! അല്ലെങ്കില്‍ വേദനയേറിയ വല്ല ശിക്ഷയും ഞങ്ങള്‍ക്കു തന്നേക്കുക!’ എന്ന് മുശ്രിക്കുകള്‍ പറഞ്ഞിരുന്നതായി സൂ: അന്‍ഫാല്‍ 32ല്‍ അല്ലാഹു ഉദ്ധരിക്കുന്നുണ്ട്. അതുപോലെ, മുഹമ്മദു പറയുന്നതൊക്കെ നേരാണെങ്കില്‍ അതിനെ നിഷേധിക്കുന്ന ഞങ്ങള്‍ക്കു എന്തുകൊണ്ടു ശിക്ഷയൊന്നും അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല? എന്നും മറ്റും പരിഹാസപൂര്‍വ്വം അവര്‍ പറയാറുണ്ടായിരുന്നു. അതിനെ സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണു مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ (നിങ്ങള്‍ ധൃതികൂട്ടുന്ന കാര്യം) എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്.

അവിശ്വാസികളോടു പറയുവാനായി ഈ വചനങ്ങളില്‍ അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു കല്‍പിച്ചതിന്റെ ചുരുക്കം ഇതാണ്: നിങ്ങളുടെ ആരാധ്യ ദൈവങ്ങളെ ആരാധിക്കുവാനോ വിളിച്ചു പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുവാനോ, നിങ്ങളുടെ തന്നിഷ്ടങ്ങളും തോന്നിയവാസങ്ങളും അനുകരിക്കുവാനോ ഞാന്‍ തയ്യാറില്ല. അതിനു എനിക്കു നിവൃത്തിയുമില്ല. അങ്ങനെ ചെയ്‌താല്‍, നിങ്ങളെപ്പോലെ ഞാനും പിഴച്ചുപോകും. എനിക്കാണെങ്കില്‍, അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ നിന്നുള്ള വ്യക്തമായ തെളിവുകള്‍ എന്റെ മുമ്പിലുണ്ട്. അതു നിഷേധിക്കുക എനിക്കു സാദ്ധ്യമല്ല. നിങ്ങള്‍ അവയെല്ലാം വ്യാജമാക്കിത്തള്ളുകയാണു ചെയ്യുന്നത്. അതാണു നിങ്ങള്‍ക്കു പിണഞ്ഞ ആപത്തും. അങ്ങിനെയാണെങ്കില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു എന്തുകൊണ്ടു ശിക്ഷ വരുന്നില്ല എന്നുള്ള നിങ്ങളുടെ ധൃതികൂട്ടലിനെപ്പറ്റി എനിക്കു പറയുവാനുള്ളത് ഇതാണ്. അക്കാര്യം എന്റെ അധീനത്തിലോ അധികാരത്തിലോ പെട്ടതല്ല. അതിലൊക്കെ തീരുമാനം എടുക്കുവാനുള്ള അവകാശം അല്ലാഹുവിനാണ്. വേണ്ടതുപോലെ അവനതു കൈകാര്യം ചെയ്തുകൊള്ളും. അതു എന്റെ അധീനത്തിലാണുള്ളതെങ്കില്‍ നാം തമ്മിലുള്ള വഴക്കും ഭിന്നിപ്പും നേരത്തെത്തന്നെ അവസാനിക്കുമായിരുന്നുവല്ലോ. ഏതായാലും നമ്മില്‍ ആരാണു അക്രമികളെന്നു അല്ലാഹുവിനു ശരിക്കും അറിയാം. അതുകൊണ്ടു പ്രശ്നത്തിനുള്ള പരിഹാരം അവന്‍ ഉണ്ടാക്കാതിരിക്കുകയില്ല. അതു എപ്പോഴാണ്, എങ്ങിനെയാണു എന്നൊക്കെ അവന്നേ അറിയൂ. അദൃശ്യജ്ഞാനം അവനു മാത്രമേയുള്ളു. ഈ ഭൂമിയില്‍ നടക്കുന്ന ഏതൊരു നിസ്സാര കാര്യവും അതെത്ര നിഗൂഢവും രഹസ്യവുമായാലും ശരി – അവന്‍ അരിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഏതൊരു കാര്യമാകട്ടെ, ഏതൊരു വസ്തുവാകട്ടെ, അവന്റെ അറിവില്‍ പെടാത്തതും, അവന്‍ രേഖപ്പെടുത്തിവെക്കാത്തതുമില്ലതന്നെ.

تَوَفِّي (തവഫ്ഫീ) എന്ന ധാതുവില്‍ നിന്നുമുള്ള പദ രൂപങ്ങള്‍ക്കു ‘പൂര്‍ണ്ണമായെടുക്കുക, പിടിച്ചെടുക്കുക, നിറവേറ്റിയെടുക്കുക’ എന്നൊക്കെയാണു അര്‍ത്ഥമെന്നും, മരണം, ഉറക്കു മുതലായവമൂലമുള്ള പിടിച്ചെടുക്കലുകളിലെല്ലാം അവ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുമെന്നും, ക്വുര്‍ആനിലും അങ്ങിനെ ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും നാം 3:55; 39:42 മുതലായവയുടെ വ്യാഖ്യാനത്തില്‍ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇവിടെ ‘ഉറക്കുക’ എന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തിലാണു يَتَوَفَّاكُم (നിങ്ങളെ പിടിച്ചെടുക്കും) എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. 3:55ലും, 5:117ലും ഭൂമിയില്‍നിന്നു കൊണ്ടു പോകുക എന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തിലും അടുത്ത വചനത്തിലും, 32:11ലും മരണപ്പെടുത്തുക എന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തിലും ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു. 39:42 ലാകട്ടെ, മരണത്തെയും ഉറക്കിനെയും ഒപ്പം ഉദ്ദേശിച്ചുകൊണ്ടാണുള്ളത്. ഈ ക്രിയാപദത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥത്തെ അഹ്മദിയ്യാ മതക്കാര്‍ (ക്വാദിയാനികള്‍) പോലെയുള്ള ചില പിഴച്ച കക്ഷികള്‍ ദുര്‍വ്യാഖ്യാനം ചെയ്തു തങ്ങളുടെ പുതിയ വാദം സ്ഥാപിക്കുവാന്‍ ശ്രമിക്കാറുള്ളതു മനസ്സിരുത്തുവാന്‍വേണ്ടിയാണ് ഇക്കാര്യം വീണ്ടും പ്രത്യേകം ഉണര്‍ത്തുന്നത്.

أَجَلٌ مُّسَمًّى (നിര്‍ണ്ണയിക്കപ്പെട്ട അവധി) കൊണ്ടുദ്ദേശ്യം ഓരോരുത്തനും യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ആയുഷ്കാലമാകുന്നു. രാത്രിയില്‍ മരണ സമാനമായ ഉറക്കു നല്‍കിയശേഷം ആയുഷ്കാലാവധി തീരുന്നതുവരെ ജീവിക്കുവാന്‍വേണ്ടി വീണ്ടും നിങ്ങളെ ഉണര്‍ത്തിയെഴുന്നേല്‍പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നുവെന്നും, അങ്ങനെ അവസാനം സാക്ഷാല്‍ മരണം നല്‍കുകയും മരണശേഷം വീണ്ടും എഴുന്നേല്‍പിച്ച് മുന്‍ ചെയ്ത കര്‍മ്മങ്ങളെക്കുറിച്ചു നടപടി എടുക്കുകയും ചെയ്യുമെന്നും സാരം.

حَفَظَةً (കാവല്‍ക്കാര്‍) എന്നു പറഞ്ഞതു കര്‍മ്മങ്ങളെ രേഖപ്പെടുത്തുന്നതിനായി നിയോഗിക്കപ്പെട്ട മലക്കുകളെ ഉദ്ദേശിച്ചാകുന്നു. (സൂ: ഇന്‍ഫിത്വാര്‍ 10-12ലും, സൂ: ക്വാഫ് 18ലും നോക്കുക.). رُسُلُنَا (നമ്മുടെ ദൂതന്‍മാര്‍) എന്നു പറഞ്ഞതു മരണപ്പെടുത്തുന്ന കാര്യം ഏല്‍പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള മലക്കുകളുമാണ്. (സൂ: സജദഃ 11ഉം മറ്റും നോക്കുക).

കരയിലായാലും, കടലിലായാലും അത്യാപത്തു വരുമ്പോള്‍, അല്ലാഹു അല്ലാത്തവരെ ആരാധിച്ചു വരുന്ന ബഹുദൈവ വിശ്വാസികളും അല്ലാഹുവിനെ വിളിച്ചു തന്നെയാണു രക്ഷക്കപേക്ഷിക്കുകയെന്നു അല്‍പം മുമ്പു പറഞ്ഞുവല്ലോ. വിനയപൂര്‍വ്വം ഭക്തിയും താഴ്മയും അര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ടു പരസ്യമായും രഹസ്യമായും അവര്‍ പ്രാര്‍ത്ഥന നടത്തും. ഈ ആപത്തില്‍നിന്നു രക്ഷ കിട്ടിയാല്‍ തങ്ങള്‍ അല്ലാഹുവിനോടു നന്ദികേടായി ഒന്നും പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയില്ലെന്നും, മേലില്‍ നന്ദിയുള്ള നല്ല ആളുകളായിക്കൊള്ളാമെന്നും മറ്റും മനസ്സുകൊണ്ടും നാവു കൊണ്ടും അവര്‍ ഉറപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും. ഏതു ആപത്തില്‍നിന്നും യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ രക്ഷ നല്‍കുന്നവന്‍ അല്ലാഹു മാത്രമാണല്ലോ. ഈ വാസ്തവത്തെപ്പറ്റി ആ അവസരത്തില്‍ അവര്‍ക്കും ബോധോദയം വരുന്നു. ഇതരദൈവങ്ങളെയൊന്നും വിളിച്ചു പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാതിരിക്കുവാന്‍ അതാണു കാരണം. പക്ഷേ, ആപത്തില്‍ നിന്നു അല്ലാഹു രക്ഷ നല്‍കിയാലോ? അതൊക്കെ മറന്ന് അവര്‍ പഴയപടി ശിര്‍ക്കുതന്നെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയും ചെയ്യും. ഈ നന്ദികെട്ടവരോടു അല്ലാഹു താക്കീതു ചെയ്യുന്നു: ആ ആപത്തില്‍നിന്നു രക്ഷപ്പെടുത്തിത്തന്ന അല്ലാഹുവിനു വേറെ ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള ആപത്തുകള്‍ നല്‍കി നിങ്ങളെ ശിക്ഷിക്കുവാന്‍ കഴിയുമെന്നു നിങ്ങള്‍ ഓര്‍ക്കണമെന്നു, അതെ, അതിവര്‍ഷം, അത്യുഷ്ണം, അതിശൈത്യം, മഹാവ്യാധി, പകര്‍ച്ചവ്യാധി, ഇടിമിന്നല്‍, കൊടുങ്കാറ്റു, വെള്ളപ്പൊക്കം, ഭൂകമ്പം, പൊട്ടിത്തെറി ആദിയായി മുകളില്‍നിന്നും, അടിയില്‍നിന്നും ഏതെങ്കിലും ശിക്ഷ നല്‍കുവാനും, അല്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ പരസ്പരം ഭിന്നിച്ച്‌ അന്യോന്യം കൂട്ടിമുട്ടി യുദ്ധമോ കലഹമോ നടത്തി നാശം ഭവിപ്പിക്കുവാനുമൊക്കെ അല്ലാഹുവിനു കഴിവുണ്ടെന്നു.

ജാബിറുബ്നു അബ്ദില്ലാഹ് (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) ല്‍ നിന്നു ബുഖാരീ (رحمه الله) യും മറ്റും ഉദ്ധരിച്ച ഒരു ഹദീസില്‍ ഇപ്രകാരം വന്നിരിക്കുന്നു. قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَىٰ أَن يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذَابًا مِّن فَوْقِكُمْ (നിങ്ങളുടെ മുകള്‍ ഭാഗത്തു നിന്നു നിങ്ങളില്‍ വല്ല ശിക്ഷയും അയക്കുവാന്‍ അവന്‍ കഴിവുള്ളവനാണെന്നു പറയുക) എന്നു അവതരിച്ചപ്പോള്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറഞ്ഞു: ‘(അല്ലാഹുവേ) ഞാന്‍ നിന്നോട് ശരണം തേടുന്നു’ أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ (അല്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങളുടെ കാലുകളുടെ താഴെ നിന്നു അയക്കുവാനും കഴിവുള്ളവനാണ്‌) എന്നു അവതരിച്ചപോഴും അവിടുന്നു (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ‘(അല്ലാഹുവേ) ഞാന്‍ നിന്നോട് ശരണം തേടുന്നു’ എന്നു പറഞ്ഞു. أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعًا وَيُذِيقَ بَعْضَكُم بَأْسَ بَعْضٍ (അല്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങളെ പല കക്ഷികളായി കൂട്ടിക്കലര്‍ത്തി പരസ്പരം കാഠിന്യം അനുഭവിപ്പിക്കുവാനും കഴിവുള്ളവനാണു) എന്നു അവതരിച്ചപ്പോള്‍ അവിടുന്ന് (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറഞ്ഞു: ‘ഇതു (മറ്റുള്ളവയെക്കാള്‍) നിസ്സാരമാണു.’ ഈ ആശയം ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന വേറെയും ഹദീഥുകള്‍ കാണാവുന്നതാണു. മുന്‍ സമുദായങ്ങള്‍ക്കു – അവരുടെ ധിക്കാരം അതിരു കവിഞ്ഞപ്പോള്‍ – അവരെ ഉന്‍മൂലനം ചെയ്യുന്ന ശിക്ഷകള്‍ അനുഭവപ്പെട്ടതുപോലെ, ഈ സമുദായത്തെ അല്ലാഹു പൊതു ശിക്ഷ നല്‍കി ഉന്‍മൂലനം ചെയ്കയില്ലെന്നും, കാലവസാനം വരെ ഈ സമുദായം അവശേഷിക്കുമെന്നും, എന്നാല്‍, അഭ്യന്തര കക്ഷി വഴക്കുകളും സംഘട്ടനങ്ങളും അവര്‍ക്കിടയില്‍ നടമാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുമെന്നുമാണു പ്രസ്തുത ഹദീഥുകളിലടങ്ങിയ ആശയത്തിന്റെ രത്നച്ചുരുക്കം.

സാരം: അല്ലാഹുവിന്റെ സന്ദേശങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കു എത്തിച്ചു തരുന്നതിന്റെ ഉത്തരവാദിത്വം മാത്രമേ എന്റെ മേലുള്ളു. അതു ഞാന്‍ നിര്‍വ്വഹിക്കുന്നുമുണ്ട്. നിങ്ങളില്‍ പ്രബോധനം ചെയ്യപ്പെടുന്ന കാര്യങ്ങളെല്ലാം യഥാര്‍ത്ഥമായി പുലരുകയും, അതു നിങ്ങളുടെ ശിക്ഷയില്‍ കലാശിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു അവസരമുണ്ടെന്നു നിങ്ങള്‍ ഓര്‍ക്കണം. ഇപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ കണ്ണു തുറന്നില്ലെങ്കില്‍ അപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ കണ്ണു തുറക്കും.

നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയെ അഭിമുഖീകരിച്ചുകൊണ്ടും, ക്വുര്‍ആന്റെ സന്ദേശങ്ങളെ പുച്ഛിച്ചു പരിഹസിക്കുന്ന മുശ്രിക്കുകളെ സംബന്ധിച്ചുമാണ് പ്രത്യക്ഷത്തില്‍ ആദ്യത്തെ വചനം നിലകൊള്ളുന്നത്. എങ്കിലും ഓരോ സത്യവിശ്വാസിക്കും ബാധകമാണ് അതിലെ കല്‍പനയെന്നും, ക്വുര്‍ആനടക്കമുള്ള അല്ലാഹുവിന്റെ ഏതു ലക്ഷ്യ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളെയും വ്യാജമാക്കുകയോ, പരിഹസിക്കുകയോ, ദുര്‍വ്യാഖ്യാനം ചെയ്യുകയോ ചെയ്യുന്ന എല്ലാ കുഴപ്പക്കാരുടെ വിഷയത്തിലും പൊതുവെയുള്ള ഒരു നിയമമാണതെന്നുമുള്ളതില്‍ സംശയമില്ല. അല്ലാഹു ഉപയോഗിച്ച വാക്കുകള്‍ പരിശോധിച്ചാല്‍ ഈ വസ്തുത ആര്‍ക്കും വ്യക്തമാകുന്നതാണ്. അത്തരം വിഷയങ്ങളില്‍ ഏര്‍പ്പെടുന്നവരുടെ വാക്കുകളിലേക്കു ശ്രദ്ധ കൊടുക്കുന്നതും, അവരോടൊപ്പം ഇരുന്നോ മറ്റോ സമ്പര്‍ക്കം പുലര്‍ത്തുന്നതും അല്ലാഹു വിരോധിക്കുന്നു. പ്രസ്തുത അക്രമ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്കു പ്രോത്സാഹനവും അനുകൂലവും നല്‍കലാണല്ലോ അത്. മസ്സില്‍ വെറുപ്പും പ്രതിഷേധവും ഉണ്ടായിരുന്നാല്‍ തന്നെയും ഈ ദോഷത്തില്‍നിന്നു അതു ഒഴിവാകുന്നതല്ല. ഒരു പക്ഷേ, മറവിനിമിത്തം അബദ്ധത്തില്‍ അവരുടെകൂടെ ചെന്നിരുന്നാലും ഓര്‍മ്മവന്നാല്‍ പിന്നെ ആ അക്രമികളുടെ കൂട്ടത്തില്‍ ഇരുന്നുപോകരുതെന്നു അല്ലാഹു വിരോധിച്ചതില്‍നിന്നു ഇതു മനസ്സിലാക്കാം.

മറവി മനുഷ്യ സഹജമാണ്. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിക്കുപോലും മറവി പറ്റാറുണ്ട്. പ്രബോധന വിഷയങ്ങളില്‍ പറ്റുകയില്ലെന്നുമാത്രം. മറവി നിമിത്തം ചെയ്തു പോകുന്ന തെറ്റുകളില്‍ മനുഷ്യന്‍ കുറ്റക്കാരനല്ലെങ്കിലും അതു നിമിത്തം ചിലപ്പോള്‍ ദോഷഫലങ്ങള്‍ ഉണ്ടായേക്കുമെന്നു പറയേണ്ടതില്ല. അതുകൊണ്ടു മറവികളില്‍ പൈശാചികമായ പ്രേരണകള്‍ക്കു കൂടി സ്ഥാനമുണ്ടായിരിക്കും. ‘പിശാചു നിന്നെ മറപ്പിക്കുന്ന പക്ഷം’ (وَإِمَّا يُنسِيَنَّكَ الشَّيْطَانُ) എന്നു പറഞ്ഞതിലെ സൂചന അതാണ്. രണ്ടാമത്തെ വചനത്തില്‍, സത്യവിശ്വാസികള്‍ സൂക്ഷമത പാലിക്കുന്നപക്ഷം ആ അക്രമികളുടെ അക്രമങ്ങള്‍ക്കു ഉത്തവാദികളല്ലെന്നും, അവരുടെ വിചാരണ അല്ലാഹു നടത്തിക്കൊള്ളുമെന്നും, സത്യവിശ്വാസികള്‍ അത്തരം കൃത്യങ്ങളില്‍ ഭാഗഭാക്കാകാതെ സൂക്ഷിക്കുകയാണ് വേണ്ടതെന്നും ഉണര്‍ത്തിയിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ, അവര്‍ക്കു ഒരു കടമയുണ്ട് എന്നുകൂടി അവസാനം ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു. അതായത് അവരെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കലും ഉപദേശിക്കലും. ഇതാകട്ടെ, ഓരോ വ്യക്തിയും അവനവന്റെ കഴിവും, സാഹചര്യവും അനുസരിച്ചു ചെയ്യേണ്ടതുമാകുന്നു.

ഈ വിഷയകമായി സൂറത്തുന്നിസാഉ് 140-ാം വചനത്തില്‍ അല്ലാഹു പ്രസ്താവിച്ചതു ഇതിനു മുമ്പു നാം കണ്ടുവല്ലോ. അല്ലാഹുവിന്റെ ആയത്തുകള്‍ നിഷേധിക്കപ്പെടുകയും, പരിഹസിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നതായി കേട്ടാല്‍, അങ്ങിനെ ചെയ്യുന്നവര്‍ വേറെ വല്ല വിഷയത്തിലും പ്രവേശിക്കുന്നതുവരെ അവരോടൊന്നിച്ച് നിങ്ങള്‍ ഇരിക്കരുതെന്നും, അങ്ങനെ ചെയ്‌താല്‍ നിങ്ങളും അവരെപ്പോലെയായിരിക്കുമെന്നുമാണ് അവിടെ അല്ലാഹു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. ആ വചനവും ഈ വചനവും മുമ്പില്‍വെച്ചുകൊണ്ടു പരിശോധിച്ചാല്‍, മതത്തിലെ അംഗീകൃത തത്വങ്ങള്‍ക്കു വിരുദ്ധമായ ആദര്‍ശങ്ങളും, ആ ആദര്‍ശങ്ങളെ ന്യായീകരിക്കുന്ന ദുര്‍വ്യാഖ്യാനങ്ങളും ശ്രദ്ധിക്കുന്നതും, അവയുടെ സ്ഥാപനത്തിനും പ്രചാരണത്തിനുംവേണ്ടി നടത്തപ്പെടുന്ന പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളും പ്രഭാഷണങ്ങളും ഗൗനിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതുമെല്ലാം സത്യവിശ്വാസികള്‍ വര്‍ജ്ജിക്കേണ്ടതാണെന്നു മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്. മതതത്വങ്ങളെപ്പറ്റി വേണ്ടത്ര അറിവില്ലാത്ത സാധാരണക്കാര്‍ വിശേഷിച്ചും മനസ്സിരുത്തേണ്ടതാണിത്. കൂടുതല്‍ വിവരം സൂറത്തുന്നിസാഇല്‍ കഴിഞ്ഞുപോയിട്ടുണ്ട്‌. അവരോടൊപ്പം നിങ്ങള്‍ ഇരുന്നാല്‍ നിങ്ങളും അവരെപ്പോലെയായിരിക്കും (إِنَّكُمْ إِذًا مِّثْلُهُمْ) എന്നു അവിടെ അല്ലാഹു പറഞ്ഞ വാക്ക് പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

മുശ്രിക്കുകളുടെ വിഷയത്തില്‍ മാത്രമല്ല – തന്നിഷ്ടക്കാരും തല്‍പരകക്ഷികളുമായ എല്ലാവരുടെ വിഷയത്തിലുമാണ് – ഈ വചനം അവതരിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നു വ്യക്തമാക്കിക്കൊണ്ട് ഇബ്നുസീരിന്‍, അബൂജഅ്ഫര്‍, മുഹമ്മദുബ്നു അലീ (رحمهم الله) പോലെയുള്ള മുന്‍ഗാമികളില്‍നിന്നു രിവായത്തുകള്‍ വന്നിട്ടുള്ളതും പ്രസ്താവ്യമത്രെ അടുത്ത വചനവും കൂടി ശ്രദ്ധിക്കുമ്പോള്‍ ഇപ്പറഞ്ഞ വാസ്തവം കൂടുതല്‍ വ്യക്തമാകുന്നതാണ്. എന്നാല്‍ മത പ്രമാണങ്ങളില്‍ നിന്നു സത്യാവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കുവാനും, സത്യവിരുദ്ധമായ വാദഗതികളും, ദുര്‍വ്യാഖ്യാനങ്ങളും തിരിച്ചറിയുവാനും കഴിയുന്ന പണ്ഡിതന്‍മാരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം – അവയെ ഖണ്ഡിക്കുവാന്‍ വേണ്ടിയും, പൊതുജനങ്ങളില്‍ അവ മൂല ഉണ്ടാകാവുന്ന ആശയക്കുഴപ്പങ്ങളെ നീക്കം ചെയ്‌വാന്‍ വേണ്ടിയും – അത്തരം പ്രസ്താവനകളില്‍ ശ്രദ്ധ പതിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ദോഷമൊന്നുമില്ല. അതു അത്യാവശ്യം കൂടിയായിരിക്കും താനും.

അല്ലാമാശൗകാനീ (رحمه الله) അദ്ദേഹത്തിന്റെ തഫ്സീറില്‍ ഈ വചനത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനത്തില്‍ ചെയ്തിട്ടുള്ള ഒരു പ്രസ്താവന ഗൗനിക്കുന്നതു സന്ദര്‍ഭോചിതമാകുന്നു. അതിന്റെ ചുരുക്കം ഇതാണ്: ‘അല്ലാഹുവിന്റെ വചനങ്ങളെ മാറ്റിമറിച്ചും, അവന്റെ കിതാവും അവന്റെ റസൂലിന്റെ സുന്നത്തും കൊണ്ടു കളിയാടിയും, അവയെല്ലാം തങ്ങളുടെ വഴിപിഴപ്പിക്കുന്ന ആശയങ്ങള്‍ക്കും അനാചാരങ്ങള്‍ക്കും അനുസരിച്ചു വ്യാഖ്യാനിച്ചും കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പുത്തന്‍വാദക്കാരുമായി സമ്പര്‍ക്കം നടത്തുന്നതില്‍ വിട്ടുവീഴ്ച ചെയ്യാറുള്ളവര്‍ക്കു ഈ വചനത്തില്‍ വലിയൊരു ഉപദേശം അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അവരോടു പ്രതിഷേധിക്കുകയും, അവരില്‍ മാറ്റം വരുത്തുകയും ചെയ്യുന്നില്ലെങ്കില്‍, കുറഞ്ഞപക്ഷം അവരോടു സഹകരിക്കാതിരിക്കുകയെങ്കിലും ചെയ്യേണ്ടതാകുന്നു. അതു പ്രയാസമില്ലാത്ത കാര്യമാണല്ലോ. അവരുടെ കൃത്രിമ വാദങ്ങളില്‍നിന്നു ഇവര്‍ ശുദ്ധരായിരുന്നാല്‍ തന്നെയും അവരുടെ രംഗങ്ങളില്‍ ഇവര്‍ ഹാജറുണ്ടാകുന്നതിനെ ചൂഷണം ചെയ്തുകൊണ്ട് അവര്‍ പൊതുജനങ്ങളെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലാക്കുവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതാണ്. ഇതാകട്ടെ, അവയെ കേള്‍ക്കുന്നതിനേക്കാള്‍ നാശകരവുമാണു. ശപിക്കപ്പെട്ട ഇത്തരം സദസ്സുകള്‍ നാം കണ്ടിട്ടുള്ളതിനു കണക്കില്ല. യഥാര്‍ത്ഥത്തെ സഹായിക്കുവാനും അയഥാര്‍ത്ഥത്തെ തടയുവാനും നമ്മുടെ കഴിവനുസരിച്ചു നാം ശ്രമിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ഈ പരിശുദ്ധ ശരീഅത്തിനെപ്പറ്റി വേണ്ടതുപോലെ മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുള്ളവര്‍ക്കെല്ലാം അറിയാം, ഹറാമായ (നിഷിദ്ധമായ) കാര്യങ്ങള്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ച് അല്ലാഹുവിനോടു അനുസരണക്കേട്‌ കാണിക്കുന്ന ആളുകളുമായി സഹകരിക്കുന്നതിനേക്കാള്‍ എത്രയോ ഇരട്ടി ആപല്‍ക്കരമാണു വഴിപിഴപ്പിക്കുന്ന പുത്തന്‍ വാദക്കാരുമായി സഹകരിക്കുന്നതെന്നു. ക്വുര്‍ആനെയും സുന്നത്തിനെയും കുറിച്ചു അടിയുറച്ച അറിവു കരസ്ഥമാക്കിയിട്ടില്ലാത്തവര്‍ക്കു പ്രത്യേകിച്ചും അതു ദോഷകരമത്രെ. കാരണം, അവരുടെ വ്യാജ സമര്‍ത്ഥനങ്ങളും വാദങ്ങളും – അവയുടെ കൊള്ളരുതായ്മ ശരിക്കു വ്യക്തമായിരുന്നാല്‍പോലും – പലപ്പോഴും ഇവരില്‍ ചിലവായെന്നു വരും. പിന്നീടതു മാറ്റുവാന്‍ പ്രയാസകരമായിത്തീരുകയും ചെയ്യും. അങ്ങനെ, അങ്ങേഅറ്റം വ്യാജമായ കാര്യത്തെ വളരെ സത്യമായി വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ട് അവര്‍ മരണം പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്തേക്കും. (اهفتح القدير)

‘ബന്ധിപ്പിക്കുക, പണയപ്പെടുത്തുക, നാശത്തിനു വിധേയമാക്കുക, മുടക്കം ചെയ്യുക’ എന്നിങ്ങിനെ അര്‍ത്ഥങ്ങളുള്ള إِبْسَال (ഇബ്സാല്‍) എന്ന മൂലത്തില്‍ നിന്നുള്ള ക്രിയാരൂപങ്ങളാണു تُبْسَلَ യും أُبْسِل യും. ഓരോരുത്തരും അവരവര്‍ സംബാധിച്ചു വെച്ച ദുഷ്കര്‍മ്മങ്ങള്‍ക്കു പണയപ്പെടുകയും, അങ്ങിനെ നാശത്തിനു വിധേയമായിത്തീരുകയും ചെയ്യുക എന്നാണിവിടെ അതുകൊണ്ടു ഉദ്ദേശിക്കപ്പെടുന്നത്.

ഈ വചനത്തില്‍ അല്ലാഹു പ്രസ്താവിച്ചതിന്റെ ചുരുക്കം ഇതാണു:
(1). ഐഹിക ജീവിതത്തില്‍ വഞ്ചിതരായി മതകാര്യങ്ങള്‍ക്കു നിലയും വിലയും കല്‍പിക്കാതെ, അവയെ കേവലം കളിയും വിനോദവുമാക്കിത്തള്ളിയവരെ അവരുടെ പാട്ടിനു വിട്ടേക്കണം. അവരുടെ ചെയ്തികള്‍ക്കൊന്നും യാതൊരു വിലയും കല്‍പിക്കരുത്.

(2). ഓരോരുത്തരും അവരവരുടെ ദുഷ്കര്‍മ്മങ്ങള്‍ നിമിത്തം നാശത്തിനു – ശിക്ഷക്കു – വിധേയരായിത്തീരുന്നതുകൊണ്ടു – അതിനു ഇടവരാതിരിക്കുവാന്‍ വേണ്ടി – ക്വുര്‍ആന്‍ മുഖേന ഉപദേശം നല്‍കിക്കൊണ്ടിരിക്കണം. അതു നിറുത്തല്‍ ചെയ്‌വാന്‍ പാടില്ല. നാശത്തിനു വിധേയരായിത്തീര്‍ന്നാല്‍ പിന്നീടു ആര്‍ക്കും ഒരു രക്ഷയും കിട്ടുവാനില്ല. രക്ഷാകര്‍ത്താക്കളായോ ശുപാര്‍ശക്കാരായോ ആരും ഉണ്ടായിരിക്കുന്നതുമല്ല. ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള പ്രായശ്ചിത്തമോ, തെണ്ടമോ നല്‍കി രക്ഷപ്പെടുവാനും കഴിയുകയില്ല.

(3). മതകാര്യങ്ങള്‍ക്കു വില കല്‍പിക്കാതെ അവയെ കളി വിനോദമാക്കുന്നവര്‍ തന്നെയായിരിക്കും തങ്ങളുടെ കര്‍മ്മങ്ങള്‍ നിമിത്തം നാശത്തിനു വിധേയരാകുന്നവര്‍. കഠിന കഠോരമായ നരകശിക്ഷ മാത്രമായിരിക്കും അവര്‍ക്കാധാരം. അതിലെ ശിക്ഷാവകുപ്പുകളില്‍ ഒന്നത്രെ, ദാഹശമനത്തിനു ചുട്ടു തിളച്ച ‘ഹമീമാ’കുന്ന വെള്ളമായിരിക്കും അവര്‍ക്കു ലഭിക്കുകയെന്നുള്ളത്.