സൂറത്തുല്‍ അന്‍ആം : 042-055

മുന്‍ സമുദായങ്ങളുടെ ചരിത്രം ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്‌ അതുപോലെ നിങ്ങളിലും സംഭവിക്കുന്നതു സൂക്ഷിക്കണമെന്നു അവിശ്വാസികളെ അല്ലാഹു താക്കീതു ചെയ്കയാണു. മുമ്പു പല സമുദായങ്ങളിലേക്കും ഇതുപോലെ റസൂലുകളെ അയച്ചിട്ട് അവര്‍ അവരെ നിഷേധിക്കുകയും ധിക്കരിക്കുകയും ചെയ്തു. അപ്പോള്‍, അവരുടെ ധിക്കാരം മാറ്റി അവര്‍ വിനയവും പാകതയും ഉള്ളവരായിത്തീരുവാന്‍വേണ്ടി അല്ലാഹു ഓരോ തരത്തിലുള്ള പീഡനങ്ങളും ദുരിതങ്ങളും ഏര്‍പ്പെടുത്തി. അപ്പോഴും അവര്‍ നന്നായിത്തീരുകയല്ല ചെയ്തത്. സ്വഭാവം ദുഷിക്കുകയും ഹൃദയം കടുത്തുപോകുകയുമാണുണ്ടായത്. പിശാചിന്റെ ദുര്‍മ്മന്ത്രങ്ങള്‍ക്കു അവര്‍ വിധേയരായി. തങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്ന തോന്നിയവാസങ്ങളെല്ലാം തങ്ങള്‍ക്കു ഭൂഷണമായി അവന്‍ അവര്‍ക്കു തോന്നിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. അപ്പോള്‍, അല്ലാഹു അവര്‍ക്കു ക്ഷേമൈശ്വര്യങ്ങളുടെയും സുക്ഷസൗകര്യങ്ങളുടെയും മാര്‍ഗ്ഗങ്ങള്‍ വേണ്ടത്ര തുറന്നു കൊടുത്തു. കഷ്ടതകള്‍ മാറി അനുഗ്രഹങ്ങളില്‍ മുഴുകിയപ്പോള്‍ അവര്‍ അല്ലാഹുവിനോടു നന്ദി കാണിച്ചുവോ? അതുമില്ല. മറിച്ച് ദുരഭിമാനം നടിക്കുകയും ആഹ്ലാദം കൊള്ളുകയുമാണു ചെയ്തത്. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍, തിന്‍മ മുഖേനയുള്ള ആദ്യത്തെ പരീക്ഷണംകൊണ്ടും, നന്മ മുഖേനയുള്ള രണ്ടാമത്തെ പരീക്ഷണം കൊണ്ടും അവര്‍ പാഠം പഠിച്ചിട്ടില്ല. അതിനാല്‍ അല്ലാഹു അവരില്‍ ഓരോ തരത്തിലുള്ള ശിക്ഷകളെ ഏര്‍പ്പെടുത്തി. അപ്പോഴാണവര്‍ കണ്ണുതുറന്നത്. പക്ഷേ, ഫലമെന്ത്? അല്ലാഹു അവരുടെ അവശിഷ്ടംപോലും ബാക്കിയാകാതെ അവരെ നിശ്ശേഷം ഭൂമുഖത്തു നിന്നു ഛേദിച്ചു കളഞ്ഞു. ഈ ചരിത്ര യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ ഇവര്‍ക്കും പാഠമായിരിക്കട്ടെ എന്നു സാരം.

ധിക്കാരശീലരും തോന്നിയവാസികളുമായ ആളുകളെ ആപത്തുകളും കഷ്ടപ്പാടുകളും വഴി അല്ലാഹു പരീക്ഷണം നടത്താറുള്ളതുപോലെ, സുഖസൗകര്യങ്ങള്‍ മുഖേനയും പരീക്ഷണം നടത്തി നോക്കുമെന്നും, രണ്ടും അവരില്‍ മാനസാന്തരം വരുത്തുന്നില്ലാത്ത പക്ഷം, അവര്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ കോപത്തിനും, പെട്ടന്നുള്ള ശിക്ഷക്കും പാത്രമായിത്തീരുമെന്നും ഇതില്‍നിന്നു മനസ്സിലാക്കാം. ലോകചരിത്രം നോക്കുമ്പോള്‍ – വ്യക്തികളുടെ ചരിത്രത്തിലും സമുദായങ്ങളുടെ ചരിത്രത്തിലും തന്നെ – ഇതിനു ധാരാളം തെളിവുകളും കാണാം. സത്യവിശ്വാസികളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം രണ്ടുതരം പരീക്ഷണങ്ങളും അവര്‍ തങ്ങള്‍ക്കു ഗുണകരമായി കലാശിക്കുമാറ് ഉപയോഗപ്പെടുത്തുകയായിരിക്കും ചെയ്യുക. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറയുന്നു: ‘സത്യവിശ്വാസിയുടെ കാര്യം ആശ്ചര്യം തന്നെ! അവന്റെ കാര്യമെല്ലാം അവനു ഗുണകരമായിത്തീരുന്നു. ഇതു സത്യവിശ്വാസിക്കല്ലാതെ മറ്റാര്‍ക്കുമില്ല. അതായതു: അവനു വല്ല സന്തോഷാവസ്ഥയും ബാധിച്ചാല്‍ അവന്‍ നന്ദി കാണിക്കുന്നു. അങ്ങനെ, അതവനു ഗുണമാകുന്നു. അവനു വല്ല ദുരിതാവസ്ഥയും ബാധിച്ചാല്‍ അവന്‍ ക്ഷമ കൈക്കൊള്ളുകയും ചെയ്യുന്നു. അപ്പോള്‍ അതും അവനു ഗുണമായിത്തീരുന്നു. (മു).

മേല്‍പറഞ്ഞവിധം മുര്‍സലുകളുടെ ദൗത്യങ്ങളും പ്രബോധനങ്ങളും സത്യമായി പുലരുകയും, അവരുടെ വിജയവും, നിഷേധികളുടെ പരാജയവും സാക്ഷാല്‍ക്കരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തതിന്റെ പേരില്‍, അല്ലാഹുവിനെ സ്തുതിക്കേണ്ടതുണ്ടെന്നു സത്യവിശ്വാസികളെ അനുസ്മരിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അല്ലാഹു അവനെത്തന്നെ സ്തുതിക്കുന്നതാണ് അവസാനത്തെ വാക്യം. (وَالْحَمْدُ لِلَّـهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ).

അല്ലാഹു ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ ഈ രണ്ടു യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളും ഒരു വിശദീകരണം കൂടാതെ എല്ലാവര്‍ക്കും അറിയാവുന്നതാണ്. എന്നിട്ടും പിന്നെയും അതൊന്നും വകവെക്കാതെ, നിങ്ങള്‍ അല്ലാഹു അല്ലാത്ത വസ്തുക്കളെ ആരാധിച്ചും വിളിച്ചു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചും വരുന്നതു എത്രമാത്രം അനാശാസ്യവും നിരര്‍ത്ഥവുമാണെന്നു ആലോചിച്ചുനോക്കുക. ഇതൊന്നും നിങ്ങള്‍ മനസ്സിരുത്താത്തതു വലിയ ആശ്ചര്യം തന്നെ. എന്നിങ്ങിനെ മുശ്രിക്കുകളെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുവാന്‍ അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു കല്‍പിക്കുകയാണ്.

എല്ലാവരേയും സത്യവിശ്വാസം സ്വീകരിപ്പിച്ചു സന്മാര്‍ഗ്ഗികളാക്കിത്തീര്‍ക്കുക എന്ന ബാദ്ധ്യത അല്ലാഹുവിന്റെ റസൂലുകള്‍ക്കില്ല. നല്ല കാര്യങ്ങള്‍ ഇന്നിന്നതാണെന്നും, അതു സ്വീകരിച്ചാല്‍ ഇന്നിന്ന ഗുണങ്ങള്‍ ലഭിക്കുമെന്നുമുള്ള സന്തോഷവാര്‍ത്ത അറിയിക്കലും, ചീത്ത കാര്യങ്ങള്‍ ഇന്നിന്നവയാണെന്നും, അതു ഉപേക്ഷിക്കാത്തപക്ഷം ഇന്നിന്ന ദോഷങ്ങള്‍ സംഭവിക്കുമെന്നും താക്കീതു നല്‍കലും എന്നിങ്ങനെ രണ്ടു കാര്യങ്ങളാണ് അവര്‍ക്കു നിര്‍വ്വഹിക്കുവാനുള്ളത്. അതില്‍ അവരെ അനുസരിക്കുന്നവര്‍ക്കു രക്ഷയുണ്ട്. അല്ലാത്തവര്‍ക്കു ശിക്ഷയുമുണ്ടായിരിക്കും എന്നു സാരം.

നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയോടു ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ കാണിച്ചുകൊടുക്കുവാന്‍ ആവശ്യപ്പെടുക, ഇതര മനുഷ്യരെപ്പോലെ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യും ഭക്ഷണപാനീയങ്ങള്‍ കഴിക്കുന്നതിനെയും അങ്ങാടിയിലൂടെ നടക്കുന്നതിനെയും സംബന്ധിച്ചും മറ്റും ആശ്ചര്യം പ്രകടിപ്പിക്കുക മുതലായവ അവിശ്വാസികളുടെ പതിവായിരുന്നു. അല്ലാഹുവിന്റെ റസൂലാകേണമെങ്കില്‍ അമാനുഷികമായ കഴിവുകളും അദൃശ്യജ്ഞാനവുമൊക്കെ വേണമെന്നാണവരുടെ ധാരണ. ഈ ധാരണ അടിയോടെ തെറ്റാണെന്നു വ്യക്തമാക്കുവാന്‍ ഈ വചനം മുഖേന അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു കല്‍പിക്കുന്നു. അല്ലാഹുവിന്റെ ഖജനാവുകളൊന്നും എന്റെ അധീനത്തിലില്ല; നിങ്ങള്‍ ആവശ്യപ്പെടുന്നതൊക്കെ കാണിച്ചു തരത്തക്കവിധം ഒരു കഴിവും എനിക്കില്ല; അദൃശ്യകാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവും എനിക്കില്ല; മനുഷ്യസഹജമായ മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളില്‍കൂടി ലഭിക്കുന്ന അറിവുകള്‍ മാത്രമേ എനിക്കുള്ളു; അതിനപ്പുറമുള്ള വല്ല കാര്യവും അറിയേണമെങ്കില്‍ അതു അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ പ്രത്യേകം അറിവു ലഭിക്കുക തന്നെ വേണം; ഞാനൊരു മലക്കല്ല, മനുഷ്യന്‍ മാത്രമാണു; മനുഷ്യ പ്രകൃതിക്കതീതമായ പ്രകൃതി വിശേഷങ്ങളൊന്നും എനിക്കില്ല; പക്ഷേ, എനിക്കു അല്ലാഹുവിങ്കല്‍നിന്നു ദിവ്യസന്ദേശങ്ങള്‍ ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ടു; അതാണെന്റെ പ്രത്യേകത; അതു ഞാന്‍ പ്രബോധനം ചെയ്കയും ചെയ്യുന്നു: അതു അപ്പടി പിന്‍പറ്റുകയല്ലാതെ – അതില്‍ വല്ല ഭേദഗതിയും വരുത്തുവാന്‍ – എനിക്കു നിവൃത്തിയില്ല; അങ്ങിനെ ഞാന്‍ ചെയ്കയുമില്ല എന്നൊക്കെയാണ് ഈ പ്രഖ്യാപനത്തിലടങ്ങിയിരിക്കുന്നത്.

അല്ലാഹുവിന്റെ സൃഷ്ടികളില്‍വെച്ചു വിശിഷ്ടരാണു പ്രവാചകന്‍മാര്‍. പ്രവാചക സമൂഹത്തില്‍വെച്ചു ഏറ്റവും വിശിഷ്ടനായ ആളാണു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനി. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയെക്കുറിച്ചാണ് ഇതെല്ലാം അല്ലാഹു പറഞ്ഞതു. എന്നിട്ടു പിന്നെയും പ്രവാചകത്വ പദവിയുടെ എത്രയോ താഴേക്കിടയില്‍ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ചില ആളുകളെക്കുറിച്ചു – അവര്‍ എത്ര തന്നെ പുണ്യവാന്‍മാരായിരുന്നാലും – അവര്‍ക്കു അസാധാരണമായ കഴിവുകളുണ്ടെന്നും, അവര്‍ക്കു മറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള്‍ അറിയാമെന്നും, അദൃശ്യമായ സ്വാധീനശക്തികളുണ്ടെന്നുമൊക്കെ പലരും ധരിച്ചും പ്രചരിപ്പിച്ചും വരുന്നു. ഇതു സംബന്ധിച്ചു ക്വുര്‍ആനില്‍ വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരു സത്യവിശ്വാസി എന്താണു വിധി കല്‍പിക്കേണ്ടതെന്നു ആലോചിച്ചുനോക്കുക! യാതൊരു വ്യാഖ്യാനത്തിന്റെയും സഹായം കൂടാതെത്തന്നെ സ്വയം സ്പഷ്ടമായ ഈ ഒരൊറ്റ ക്വുര്‍ആന്‍ വചനം മുസ്ലിംകള്‍ മനസ്സിരുത്തിയിരുന്നുവെങ്കില്‍. ഇന്നു സമുദായ മദ്ധ്യെ പ്രചുരപ്രചാരം സിദ്ധിച്ചു കഴിഞ്ഞ ശിര്‍ക്കുപരമായ മിക്ക അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും, ആ വിശ്വാസങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ നിലവിലുള്ള എത്രയോ അനാചാരങ്ങളും സ്വയം ഇല്ലാതാകുമായിരുന്നു. പക്ഷേ, തുറന്ന ഹൃദയത്തോടുകൂടി സത്യം സ്വീകരിക്കുവാനും അല്ലാഹുവിന്റെയും റസൂലിന്റെയും വചനങ്ങളില്‍നിന്നു സത്യാസത്യങ്ങള്‍ ഗ്രഹിക്കുവാനും സന്നദ്ധതയുള്ളവര്‍ക്കേ അതിനു ഭാഗ്യം ലഭിക്കുകയുള്ളു. അല്ലാത്തവര്‍ക്കു വേദാന്തം ഓതിക്കേള്‍പ്പിച്ചിട്ടും ഫലമുണ്ടാകുകയില്ല താനും. ഈ രണ്ടു തരക്കാരെയും കുറിച്ചു തന്നെയാണ് അല്ലാഹു ഈ വചനത്തിന്റെ അവസാനത്തില്‍ പറയുന്നതും ….قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمَىٰ وَالْبَصِيرُ ۚ أَفَلَا تَتَفَكَّرُونَ… (പറയുക: അന്ധനും കാഴ്ചയുള്ളവനും സമമാകുമോ?!; അപ്പോള്‍, നിങ്ങള്‍ ചിന്തിച്ചു നോക്കുന്നില്ലേ?!).

അല്ലാഹുവിന്റെ മുമ്പില്‍ തങ്ങളുടെ ചെയ്തികളെക്കുറിച്ചു ഉത്തരം പറയേണ്ടിവരുമെന്ന ബോധമില്ലാത്തവരെ താക്കീതു ചെയ്തതു കൊണ്ടു അവര്‍ സൂക്ഷ്മത പാലിക്കുവാന്‍ തയ്യാറാകുകയില്ലല്ലോ. അതുകൊണ്ടാണു പ്രസ്തുത ഭയപ്പാടുള്ളവരെ താക്കീതു ചെയ്യണമെന്നു പറയുന്നത്.

ക്വുറൈശി പ്രമാണികളായ ചിലര്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ അടുക്കല്‍ വരികയുണ്ടായി. ആ സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ തിരുമേനി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ അടുക്കല്‍ സ്വുഹൈബ്, അമ്മാര്‍, ബിലാല്‍, ക്വബ്ബാബ് (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُم) എന്നിങ്ങിനെ പാവപ്പെട്ടവരും സാധുക്കളുമായ ഏതാനും സ്വഹാബികള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. ആ പ്രമാണികള്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു പറഞ്ഞു: “മുഹമ്മദേ, നിന്റെ ജനങ്ങളില്‍നിന്നു ഈ ആളുകളെക്കൊണ്ടു നീ തൃപ്തിപ്പെട്ടിരിക്കയാണോ? ഞങ്ങളുടെ ഇടയില്‍ ഇവര്‍ക്കാണോ അല്ലാഹുവിന്റെ അനുഗ്രഹം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നത്? (ഇവര്‍ മുമ്പന്‍മാരായിക്കൊണ്ടു) ഞങ്ങള്‍ ഇവരുടെ പിന്നാലെയായിത്തീരുകയോ? ഇക്കൂട്ടരെ നിങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തില്‍നിന്നു ആട്ടിവിടുക. ഇവരെ ആട്ടിക്കളഞ്ഞാല്‍ ഞങ്ങള്‍ നിന്നെ പിന്‍പറ്റാം.” ഇമാം അഹ്മദ്, ഇബ്നു ജരീര്‍, ഇബ്നു അബീഹാതിം (رحمهم الله) മുതലായവര്‍ ഉദ്ധരിച്ച ഈ സംഭവവും, ഏതാണ്ട് ഇതേപ്രകാരം വേറെ ചില രിവായത്തുകളില്‍ ഉദ്ധരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള സംഭവങ്ങളുമാണ് ഈ വചനങ്ങള്‍ അവതരിച്ച സന്ദര്‍ഭമെന്നു മനസ്സിലാകുന്നു.

അല്ലാഹുവിന്റെ ആരാധനയിലും പ്രാര്‍ത്ഥനയിലും സമയം ചിലവഴിച്ചു വരുന്ന നിഷ്കളങ്കരായ മനുഷ്യരെ – അവര്‍ എത്ര പാവങ്ങളായിക്കൊള്ളട്ടെ – ഒരിക്കലും മാറ്റി നിറുത്തിക്കൂടാ. അവരോടുള്ള ബന്ധവും സമ്പര്‍ക്കവും തുടരുക തന്നെ വേണം. അവരുടെ ഗുണദോഷങ്ങളെപ്പറ്റി ഒരു വിചാരണ നടത്തി തീരുമാനമെടുക്കേണ്ടുന്ന ബാധ്യത അല്ലാഹുവിനു മാത്രമാണുള്ളതു. എന്നിരിക്കെ, അവര്‍ താണവരും സാധുക്കളുമാണെന്നുവെച്ച് ആട്ടിക്കളയുന്നതു തികച്ചും അക്രമവും അനീതിയുമാണു. സത്യം സ്വീകരിക്കുവാന്‍ ആദ്യമായി മുമ്പോട്ടു വരുക സാധുക്കളും പാവപ്പെട്ടവരുമാകുന്നതും, പ്രമാണി വര്‍ഗ്ഗവും ഉന്നതവിഭാഗവും അതില്‍ പിന്നോക്കം നില്‍ക്കുന്നതുമൊക്കെ അല്ലാഹു ചെയ്യുന്ന ചില പരീക്ഷണങ്ങളാകുന്നു. ഈ പരീക്ഷണ വേളയില്‍ ‘ഇവരാണോ അനുഗ്രഹീതരും നല്ലവരും? ഞങ്ങളല്ലേ അതിനു അര്‍ഹരായവര്‍?’ എന്നൊക്കെ ഉന്നതവര്‍ഗ്ഗം പറയലും പുച്ഛിക്കലും പണ്ടേ പതിവുള്ളതാണ്. അതാണ്‌ ഇവിടെയും കാണുന്നത്. ആ പാവങ്ങളെപ്പോലെ അല്ലാഹുവിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങളിലും സന്ദേശങ്ങളിലും വിശ്വസിക്കുവാന്‍ മുന്നോട്ടു വരുന്നവര്‍ ആരായാലും വേണ്ടില്ല, അവരെ അഭിവാദ്യം ചെയ്തു സ്വീകരിക്കുക തന്നെ വേണം. അവര്‍ക്കു അല്ലാഹുവിന്റെ കാരുണ്യവും ദയാദാക്ഷിണ്യവും ലഭിക്കുമെന്നും, അറിവില്ലായ്മമൂലം അവര്‍ ചെയ്തുപോയ തിന്മകളെപ്പറ്റി ഖേദിച്ചു മടങ്ങി നന്നായിത്തീര്‍ന്നാല്‍ അല്ലാഹു പൊറുത്തുകൊടുക്കുമെന്നും അവര്‍ക്കു സന്തോഷമറിയിക്കുകയും ചെയ്യണം. എന്നൊക്കെയാണ് ഈ വചനങ്ങളില്‍ പ്രസ്താവിച്ചതിന്റെ താല്‍പര്യം.

പ്രവാചകന്‍മാരുടെ പ്രബോധനങ്ങളില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ മുമ്പന്‍മാര്‍ എല്ലാ കാലത്തും സാധുക്കളായ ആളുകള്‍ തന്നെയായിരിക്കും. നൂഹ് (عليها الصلاة والسلام) നബിയുടെ സമുദായത്തിലെ പ്രമാണി വര്‍ഗ്ഗം അദ്ദേഹത്തോടു: ‘ഞങ്ങളിലുള്ള അധമന്‍മാരല്ലാതെ നിന്നെ പിന്‍പറ്റിയതായി ഞങ്ങള്‍ കാണുന്നില്ല. അതും അധികമൊന്നും ആലോചിക്കാതെയാണു താനും’ എന്നു പറഞ്ഞിരുന്നതായി സൂറ: ഹൂദ്‌ 27ല്‍ കാണാം. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയില്‍ ആദ്യമാദ്യം വിശ്വസിച്ചവരും ദരിദ്രന്‍മാര്‍, സ്ത്രീകള്‍, അടിമകള്‍ മുതലായ ദുര്‍ബ്ബല വിഭാഗമായിരുന്നു. റോമാ ചക്രവര്‍ത്തിയായ ഹിറക്വലിയൂസിനെ ഇസ്ലാമിലേക്കു ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ടു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) കത്തയച്ചപ്പോള്‍, അന്നു ശാമിലുണ്ടായിരുന്ന അബൂസുഫ്യാനെ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) വിളിപ്പിച്ചു അദ്ദേഹം നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെക്കുറിച്ചു ഒരന്വേഷണം നടത്തിയ കഥ പ്രസിദ്ധമാണ്. സംഭാഷണ മദ്ധ്യെ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെ പിന്‍പറ്റിയവര്‍ ദുര്‍ബ്ബല വിഭാഗമാണെന്നു ഒരു ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരമായി അബൂസുഫ്യാന്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) അറിയിച്ചു. അപ്പോള്‍ ഹിറക്വലിയൂസു പറഞ്ഞു: ‘അങ്ങിനെത്തന്നെയാണുണ്ടാവുക. റസൂലുകളെ പിന്‍പറ്റുന്നവര്‍ ദുര്‍ബ്ബലന്‍മാരായിരിക്കും.’ ഏതൊരു നല്ല സംരംഭത്തിലും ആദ്യം മുമ്പോട്ടു വരുന്നതു കേവലം സാധാരണക്കാരും, താഴേക്കിടക്കാരായി ഗണിക്കപ്പെടുന്നവരുമായിരിക്കുമെന്നുള്ളതു ഒരു ചരിത്ര വസ്തുതയാണ്.

കാരുണ്യം തന്റെ ബാധ്യതയായി നിങ്ങളുടെ റബ്ബ് നിശ്ചയിച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്നു (كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلَىٰ نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ) എന്നുള്ള വാക്യം സത്യവിശ്വാസികളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അതിമഹത്തായ ഒരു സന്തോഷവാര്‍ത്തയും അത്യധികം ആശാവഹമായ ഒരു വാഗ്ദാനവുമാകുന്നു. കഴിഞ്ഞ 12-ാം വചനത്തിലും അല്ലാഹു ഇക്കാര്യം ഉണര്‍ത്തുകയുണ്ടായി. അവന്റെ കാരുണ്യം അവന്റെ കോപത്തെ കവച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നു ഹദീഥില്‍ വന്നിട്ടുള്ളതു നാം അവിടെ ഉദ്ധരിക്കുകയും ചെയ്തു. മറ്റൊരു ഹദീഥില്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറഞ്ഞതിന്റെ സാരം ഇങ്ങിനെയാണു: ‘അല്ലാഹുവിന്റെ കാരുണ്യത്തിന്റെ നൂറില്‍ ഒരു ഭാഗം മാത്രമാണു മനുഷ്യരടക്കുമുള്ള എല്ലാ ജീവികളിലുമായി അവന്‍ (ഇഹത്തില്‍) നല്‍കിയിരിക്കുന്നതു. എല്ലാവരും പരസ്പരം കരുണയും ദയയും കാണിക്കുന്നതും, ദുഷ്ടജന്തുക്കള്‍ അവയുടെ കുട്ടികളോടു ദയ കാണിക്കുന്നതുമെല്ലാം അതു മൂലമാകുന്നു. ബാക്കി തൊണ്ണൂറ്റി ഒമ്പതു ഭാഗവും തന്റെ അടിയാന്‍മാര്‍ക്കിടയില്‍ കരുണ ചെയ്‌വാനായി അവന്‍ ക്വിയാമത്തു നാളിലേക്കു വെച്ചിരിക്കുകയാണു.’ (ബു; മു). സൂ: അഅ്റാഫ് 156ല്‍ അല്ലാഹു പറയുന്നു: وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ (എന്റെ കാരുണ്യം എല്ലാ വസ്തുക്കള്‍ക്കും വിശാലമായിരിക്കുന്നു) അവന്റെ കാരുണ്യത്തിനു ഇഹത്തിലും പരത്തിലും പാത്രമാകുന്ന സല്‍ഭാഗ്യവാന്‍മാരില്‍ അവന്‍ നമ്മെയെല്ലാം ഉള്‍പ്പെടുത്തട്ടെ. ആമീന്‍.

വിഡ്ഢിത്തം നിമിത്തം തിന്‍മ പ്രവര്‍ത്തിക്കുക (عَمِلَ مِنكُمْ سُوءًا بِجَهَالَةٍ) എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യത്തെക്കുറിച്ചു സൂ: നിസാഉ് 17-ാം വചനത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനത്തില്‍ വിവരിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഇങ്ങിനെയെല്ലാം കാര്യങ്ങള്‍ അല്ലാഹു വിസ്തരിച്ചു വിവരിച്ചുതരുന്നതു സത്യയാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ വ്യക്തമായി മനസ്സിലാക്കുവാനും, ദുര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗം ഇന്നതാണെന്നു ശരിക്കു ഉരുത്തിരിയുവാനും വേണ്ടിയാണെന്നത്രെ അവസാനത്തെ വചനത്തില്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നത്.