സൂറത്തുല്‍ അന്‍ആം : 001-020

الْحَمْدُ لِلَّـهِ (അല്ലാഹുവിനാണു സര്‍വ്വസ്‌തുതിയും) എന്നുള്ള സ്‌തുതികീര്‍ത്തന വാക്യം കൊണ്ടു ആരംഭിക്കുന്ന അഞ്ചു സൂറത്തുകളില്‍ രണ്ടാമത്തേതാണിത്‌. ഒന്നാമത്തേതു ഫാതിഹഃയും, മൂന്നാമത്തേതു അല്‍കഹ്‌ഫും, നാലാമത്തേതു സബ്ഉം, അഞ്ചാമത്തേതു ഫാത്വിറുമാകുന്നു. ഓരോന്നിലും ഈ വാക്യത്തെത്തുടര്‍ന്നു പ്രസ്‌താവിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ പരിശോധിച്ചാല്‍, സ്‌തുതികീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അര്‍ഹനായുള്ളവന്‍ അല്ലാഹു മാത്രമാണെന്നു തെളിയിക്കുന്ന അവന്റെ ചില സവിശേഷ ഗുണങ്ങളായിരിക്കും അവയെന്നു കാണാവുന്നതാണ്‌.

حَمْد (സ്‌തുതി) എന്ന പദത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥോദ്ദേശ്യങ്ങളും, എല്ലാ സ്‌തുതിയും അല്ലാഹുവിനാണെന്നു പറയുന്നതിന്റെ താല്‍പര്യവും സൂറത്തുല്‍ ഫാതിഹഃയില്‍ വെച്ചു മുമ്പു വിവരിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌. ആകാശഭൂമികളെ സൃഷ്‌ടിച്ചവനും, അന്ധകാരവും പ്രകാശവും ഏര്‍പ്പെടുത്തിയവനും അല്ലാഹു തന്നെയാണെന്നു മുശ്‌രിക്കുകള്‍ക്കും അറിയാം. അപ്പോള്‍, അതിലൊന്നും പങ്കില്ലാത്തതും, അവന്റെ സൃഷ്‌ടികളില്‍പെട്ടതുമായ വസ്‌തുക്കളെ -അവ ജീവികളോ നിര്‍ജ്ജീവികളോ ആവട്ടെ – ആരാധിച്ചും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചും കൊണ്ട്‌ അവനോടു സമപ്പെടുത്തുകയും കിടയൊപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതു തികച്ചും വിരോധാഭാസവും, വിഡ്‌ഢിത്തവുമാണല്ലോ. ഇതാണു ഒന്നാമത്തെ വചനത്തില്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നത്‌. എല്ലാതരം അന്ധകാരങ്ങളെയും ഉള്‍പ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട്‌ الظُّلُمَاتِ (അന്ധകാരങ്ങള്‍) എന്നു ബഹുവചന രൂപത്തിലും, ഏതൊന്നിനു പ്രകാശമെന്നു പറയാമോ അതിനെയെല്ലാം ഉദ്ദേശിച്ചുകൊണ്ടു النُّور (പ്രകാശം) എന്നു ഏകവചന രൂപത്തിലുമാണ്‌ ഇവിടെയും മറ്റു പല സ്ഥലങ്ങളിലും ക്വുര്‍ആനില്‍ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്‌. ഇതിനു പല കാരണങ്ങളും വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ പ്രസ്‌താവിച്ചു കാണുന്നു. അന്ധകാരങ്ങളുടെ വൈവിധ്യവും, തരവ്യത്യാസവും, അതിന്റെ ആധിക്യവും സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു അതിനെ ബഹുവചനമായും, അന്ധകാരങ്ങളെ നീക്കം ചെയ്യുവാനുള്ള ഏകമാര്‍ഗ്ഗം അതാതിനനുസരിച്ച പ്രകാശം മാത്രമാണെന്നു സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു അതിനെ ഏകവചനരൂപത്തിലും പറഞ്ഞിരിക്കുകയാണെന്നു സാമാന്യമായി പറയാം. ഇരുട്ടും വെളിച്ചവും ഉണ്ടാക്കിയവന്‍ അല്ലാഹുവാണെന്നു പറഞ്ഞതില്‍, തിന്മകളുടെ സൃഷ്‌ടാവാകുന്ന അന്ധകാരം എന്ന ഒരു ദൈവത്തിലും, നന്മകളുടെ സൃഷ്‌ടാവായ പ്രകാശം എന്ന മറ്റൊരു ദൈവത്തിലും വിശ്വസിക്കുന്ന ദിത്വവാദത്തി(*)ന്റെ ഖണ്ഡനംകൂടി ഉള്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. രണ്ടിന്റെയും സൃഷ്‌ടാവ്‌ അല്ലാഹുവാണെന്നും, രണ്ടും അവന്റെ സൃഷ്‌ടിയാണെന്നുമിരിക്കെ രണ്ടിനെയും ദൈവമായി സങ്കല്‍പ്പിക്കുന്നതിനു അര്‍ത്ഥമില്ലല്ലോ.

(*). ثُنَائِيَة (ദ്വൈതവാദം – Dualism) എന്ന പേരില്‍ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു സിദ്ധാന്തമാണിതു. പരസ്‌പര വിരുദ്ധവും നിത്യസംഘട്ടനം നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതുമായ വെളിച്ചം, ഇരുട്ട്‌ എന്നീ രണ്ടു മൂലശക്തികളില്‍ നിന്നാണു എല്ലാ നന്മകളും, എല്ലാ തിന്മകളും ഉണ്ടാകുന്നത്‌ എന്നത്രെ ഇതിന്റെ ചുരുക്കം. പേര്‍ഷ്യയില്‍ പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ഈ സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ ജനയിതാവു ക്രിസ്‌താബ്‌ദം 3-ാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ജീവിച്ച മാനീ (مانى-Manes) ആയിരുന്നു. ഈ വിശ്വാസക്കാര്‍ വെളിച്ചത്തിന്റെ നാമത്തില്‍ ദേവപ്രതിഷ്‌ഠകളും, ഇരുട്ടിന്റെ നാമത്തില്‍ ഭൂതപ്രതിഷ്‌ഠകളും നിര്‍മ്മിച്ചു വന്നിരുന്നു.

രണ്ടാമത്തെ വചനത്തില്‍ മൂന്നു കാര്യങ്ങള്‍ അല്ലാഹു എടുത്തു കാണിച്ചിരിക്കുന്നു:

(1) മനുഷ്യരായ നിങ്ങളെ അവന്‍ കളിമണ്ണിനാല്‍ സൃഷ്‌ടിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നു. മനുഷ്യപിതാവായ ആദം (عليه الصلاة والسلام)നെ കളിമണ്ണിനാല്‍ സൃഷ്‌ടിച്ചതാണെന്നു ക്വുര്‍ആനില്‍ ഒന്നിലധികം സ്ഥലത്തു പ്രസ്‌താവിച്ചിട്ടുള്ളതാണ്‌. ഇതനുസരിച്ച്‌ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സന്തതികളുടെയും ഉല്‍ഭവം കളിമണ്ണില്‍ നിന്നാണെന്നായിരിക്കാം അതിന്റെ താല്‍പര്യം. ചില സ്ഥലങ്ങളില്‍ ആദമിനെ മണ്ണില്‍നിന്നു സൃഷ്‌ടിച്ചുവെന്നും, ചില സ്ഥലങ്ങളില്‍ മനുഷ്യരെ മണ്ണില്‍നിന്നു സൃഷ്‌ടിച്ചുവെന്നും പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. (ഉദാഹരണം: 3:59 ഉം 22:5 ഉം മറ്റും) മറ്റൊരു സ്ഥലത്തു മനുഷ്യന്റെ സൃഷ്‌ടിയുടെ തുടക്കം കളിമണ്ണില്‍ നിന്നാണെന്നും പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു (32:7). അപ്പോള്‍, മണ്ണില്‍നിന്നു ഉല്‍പാദിക്കുന്ന സസ്യലതാദികള്‍ ഭക്ഷിച്ചുണ്ടാകുന്ന മനുഷ്യബീജത്തില്‍ – ഇന്ദ്രിയത്തില്‍ -നിന്നു മനുഷ്യരെ സൃഷ്‌ടിച്ചുവെന്നും ഉദ്ദേശ്യമാകാവുന്നതാണ്‌. الله أعلم

(2) സൃഷ്‌ടിച്ചുവെന്നു മാത്രമല്ല, ഒരു അവധിയും അവന്‍ നിശ്ചയിച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നും,

(3) നിര്‍ണ്ണയം ചെയ്യപ്പെട്ട മറ്റൊരവധിയും അവന്റെ അടുക്കല്‍ ഉണ്ടെന്നും.

ഒന്നാമത്തെ അവധികൊണ്ടു വിവക്ഷ മരണംവരെയുള്ള ജീവിതകാലമോ, വര്‍ത്തമാനകാലം വരെയുള്ള കാലമോ ആകാവുന്നതാണ്. രണ്ടാമത്തേതുകൊണ്ടു വിവക്ഷ മരണം മുതല്‍ക്കുള്ള ഭാവി ജീവിതമോ, വര്‍ത്തമാനകാലം മുതല്‍ മരണം വരെയുള്ള കാലമോ ആകാവുന്നതുമാണ്. ഈ രണ്ടു അവധികളെപ്പറ്റിയും പലരും പല പ്രകാരത്തില്‍ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അവയുടെ രത്നച്ചുരുക്കം ഇപ്പറഞ്ഞതാകുന്നു. ഏതായാലും രണ്ടാമത്തെ അവധികൊണ്ടുദ്ദേശിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതു, അല്ലാഹുവിനല്ലാതെ മറ്റാര്‍ക്കും അറിയുവാനോ അനുമാനിക്കുവാനോ കഴിയാത്ത ഒരു കാലാവധിയാണെന്നുള്ളതില്‍ സംശയമില്ല. ഐഹിക ജീവിതം എപ്പോള്‍ അവസാനിക്കും, അഥവാ ക്വിയാമത്തു നാള്‍ എപ്പോഴായിരിക്കും, ഓരോരുത്തന്റെയും ആയുഷ്‌കാലം ഏതുവരെയാണ്‌, പരലോക ജീവിതകാലം ഏതുവരെ നീണ്ടുനില്‍ക്കും എന്നിവയൊന്നും അല്ലാഹുവിനല്ലാതെ ആര്‍ക്കും അറിയുകയില്ലല്ലോ. ഇങ്ങിനെ, മനുഷ്യനെ മണ്ണില്‍ നിന്നു സൃഷ്‌ടിച്ചുണ്ടാക്കുകയും, ഭൂതവര്‍ത്തമാന ഭാവി കാലങ്ങളെല്ലാം നിശ്ചയിച്ചു നിര്‍ണ്ണയിക്കുകയും ചെയ്‌ത അല്ലാഹു മനുഷ്യരെ വീണ്ടും ജീവിപ്പിച്ച് മറ്റൊരു ജീവിതകാലംകൂടി അവനു നല്‍കുമെന്നതില്‍ അവിശ്വാസികള്‍ സംശയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിന്റെ നിരര്‍ത്ഥതയാണു ഈ വചനത്തില്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നത്‌.

വസ്‌തുതകള്‍ ഇങ്ങിനെയിരിക്കെ, ആകാശഭൂമികളിലെല്ലാം ഏകാരാധ്യനായിരിക്കുവാന്‍ അര്‍ഹന്‍ അവന്‍ മാത്രമാണു; അവനാകട്ടെ, മനുഷ്യരുടെ സകല രഹസ്യപരസ്യങ്ങളും, സകല പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളും അറിയുന്നവനുമാണ്‌. അതുകൊണ്ടു ഓരോരുവനും അവനവന്റെ ഭാവിയെക്കുറിച്ചു ബോധപൂര്‍വ്വം കരുതിയിരിക്കേണ്ടതുണ്ട്‌ എന്നത്രെ മൂന്നാമത്തെ വചനത്തിന്റെ താല്‍പര്യം. ഈ വചനങ്ങളുടെ ആഭിമുഖ്യം മനുഷ്യരോട്‌ പൊതുവിലാണെങ്കിലും അവരിലുള്ള ബഹുദൈവ വിശ്വാസികളെയും, അവിശ്വാസികളെയും പ്രത്യേകം ഉന്നംവെച്ചുകൊണ്ടുള്ളവയാണെന്നു വ്യക്തമാകുന്നു. തുടര്‍ന്നുള്ള വചനങ്ങളില്‍ നിന്നു ഇതു കൂടുതല്‍ മനസ്സിലാക്കാവുന്നതുമാണു. ഒന്നാമത്തെ വചനത്തില്‍ തൗഹീദും രണ്ടാമത്തേതില്‍ പരലോക ജീവിതവും, മൂന്നാമത്തേതില്‍ പ്രതിഫല നടപടിയും സ്ഥാപിച്ചശേഷം, അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ പ്രവാചകത്വത്തിന്റെ സത്യതയെക്കുറിച്ചു ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു;-

الْحَقِّ (യഥാര്‍ത്ഥം) കൊണ്ടുദ്ദേശ്യം നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ പ്രവാചകത്വവും, അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ക്വുര്‍ആന്‍ മുതലായവയുമാകുന്നു. അവര്‍ വ്യാജമാക്കി പരിഹസിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ യഥാര്‍ത്ഥത്തിന്റെ പുലര്‍ച്ച താമസിയാതെ അവര്‍ക്കറിയാറാകും, അവരുടെ നിഷേധത്തിന്റെ ഫലം അവര്‍ അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യും എന്നു അല്ലാഹു താക്കീതു ചെയ്യുന്നു. അതിന്റെ ഐഹികമായ പുലര്‍ച്ചയും ഫലവും ആ മുശ്‌രിക്കുകള്‍ കണ്ടനുഭവിക്കുകയും ഉണ്ടായി. പാരത്രികമായ ഫലങ്ങള്‍ അനുഭവിക്കുവാനിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ശക്തി, പ്രതാപം, ക്ഷേമം, ഐശ്വര്യം ആദിയായവയില്‍ നിങ്ങളെ കവച്ചു വെച്ചിരുന്ന ആദു, ഥമൂദു പോലെയുള്ള പല സമുദായങ്ങളും നന്ദിയില്ലാത്ത സത്യാനിഷേധത്തില്‍ അതിരു കവിഞ്ഞപ്പോള്‍, അവരെ നശിപ്പിച്ച് അവരുടെ സ്ഥാനത്തു വേറെ പുതിയ തലമുറകളെ അല്ലാഹു രംഗത്തു കൊണ്ടു വരുകയുണ്ടായി. അതുപോലെ നിങ്ങളെയും നശിപ്പിച്ച് പകരം വേറെ കൂട്ടരെ ഈ ഭൂമിയില്‍ ഏര്‍പ്പെടുത്തുവാന്‍ അവനു കഴിയും. ഇതു നിങ്ങള്‍ ഓര്‍മ്മവെച്ചുകൊള്ളുക എന്നു താല്‍പര്യം.

മുശ്‌രിക്കുകളുടെ നിഷേധത്തിന്റെ കാഠിന്യമാണ്‌ അല്ലാഹു ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നത്‌. ആകാശത്തു നിന്നു ഒരു വേദഗ്രന്ഥം ഒരു താളില്‍ എഴുതി അവര്‍ക്കു നേരില്‍ ഇറക്കിക്കൊടുക്കുകയും, അതവര്‍ കണ്ണില്‍ കണ്ട്‌ കൈകൊണ്ടു തൊടുകയും ചെയ്‌താലും അവര്‍ വിശ്വസിക്കുവാന്‍ പോകുന്നില്ല. ഇതെന്തോ ഒരു ആഭിചാര വിദ്യ മാത്രമാണെന്നു പറഞ്ഞു ഒഴിഞ്ഞു മാറുകയേ അവര്‍ ചെയ്‌കയുള്ളൂ എന്നു സാരം. മറ്റൊരു സ്ഥലത്തു ഇവരെപ്പറ്റി അല്ലാഹു പറയുന്നു: “അവര്‍ക്കു ആകാശത്തു നിന്നു നാം ഒരു വാതില്‍ തുറന്നു കൊടുക്കുകയും, എന്നിട്ട്‌ അതിലൂടെ അവര്‍ കയറിപ്പോകുമാറാകുകയും ചെയ്‌താലും അവര്‍ പറയും: ഞങ്ങളുടെ കാഴ്‌ചകള്‍ക്കു ലഹരി ബാധിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുക മാത്രമാണു; അല്ല, ഞങ്ങള്‍ മാരണം ചെയ്യപ്പെട്ടവരാണ്‌.

وَلَوْ فَتَحْنَا عَلَيْهِم بَابًا مِّنَ السَّمَاءِ فَظَلُّوا فِيهِ يَعْرُجُونَ﴿١٤﴾ لَقَالُوا إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَّسْحُورُونَ ﴿١٥﴾ الحجر – 14,15

മുഹമ്മദ്‌ അല്ലാഹുവിന്റെ ദൂതനാണെങ്കില്‍ എന്തുകൊണ്ട്‌ അവനോടൊപ്പം ഒരു മലക്കിനെ അയച്ച് അവന്‍ പറയുന്നതു സത്യമാണെന്നു സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിക്കൂടാ?! എന്നിങ്ങിനെ മുശ്‌രിക്കുകള്‍ പറയാറുണ്ടായിരുന്നു. ഇതിന്റെ മറുപടിയാണ്‌ 8, 9 വചനങ്ങളില്‍ കാണുന്നത്‌. മലക്കിനെ ഇറക്കുന്ന പക്ഷം അതോടെ കാര്യവും അവസാനിക്കുന്നതാണ്‌. പ്രവാചകന്മാരും തെളിവുകളും മുഖാന്തരം സത്യാസത്യങ്ങള്‍ വിവേചിച്ചു സ്വീകരിക്കുന്ന സമ്പ്രദായം മലക്കുകളുടെ വരവോടെ അവസാനിക്കും. മലക്കുകള്‍ വന്നു കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെയുണ്ടാകുന്നതു ഈ മുശ്‌രിക്കുകളുടെ നാശമായിരിക്കും. എനി, ഒരു മലക്കിനെത്തന്നെ നിയോഗിച്ചയച്ചുവെന്നു വെക്കുക. അപ്പോഴും സംശയം ബാക്കിയാകുക തന്നെ ചെയ്യും. കാരണം, ആ മലക്കു മലക്കിന്റെ സ്വഭാവ പ്രകൃതിയോടു കൂടിയായിരിക്കുന്നപക്ഷം ഇവര്‍ക്കു മലക്കുമായി ബന്ധപ്പെടുവാനും സമ്പര്‍ക്കം പുലര്‍ത്തുവാനും സാധ്യമല്ല. മലക്കുകള്‍ ആത്മീയ ജീവികളാണല്ലോ. അതുകൊണ്ടു മലക്കിനെ അയച്ചാലും അദ്ദേഹത്തെ മനുഷ്യപ്രകൃതിയിലും മനുഷ്യസ്വഭാവത്തിലുമാക്കിക്കൊണ്ടു തന്നെ അയക്കേണ്ടി വരും. അപ്പോഴും എന്തുകൊണ്ടു മലക്കിനെ അയക്കുന്നില്ലെന്നു ചോദിക്കാമല്ലോ. അതിനാല്‍, ഒരു നിലക്കും മലക്കിനെ അയക്കുന്നതു പ്രായോഗികമായിരിക്കയില്ല എന്നൊക്കെയാണു മറുപടിയുടെ താല്‍പര്യം. ഈ വിഷയകമായി സൂഃ ഇസ്രാഉ്‌ 95ല്‍ കൂടുതല്‍ വിവരം വരുന്നുണ്ട്‌. നബി(صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ)യെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു സാന്ത്വന വാക്യവും, അവിശ്വാസികളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു കനത്ത താക്കീതുമാണു 10-ാം വചനം. മുമ്പും ഇതുപോലെ പല സമുദായക്കാരും അവരുടെ ദൈവദൂതന്മാരെ പരിഹസിക്കുകയും ധിക്കരിക്കുകയും ചെയ്‌തിട്ടുണ്ട്‌. അതിന്റെ ഫലം അവര്‍ തന്നെ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുകയും ചെയ്‌തു. അതുകൊണ്ട്‌ ഇവരുടെ ഗതിയും അതായിരിക്കുമെന്നു ഇവര്‍ ഓര്‍ത്തുകൊള്ളട്ടെ എന്നാണിതിലടങ്ങിയ സൂചന.

നാം മലക്കിനെ ഇറക്കിയിരുന്നാല്‍ കാര്യം തീരുമാനിക്കപ്പെടുമായിരുന്നു (وَلَوْ أَنزَلْنَا مَلَكًا لَّقُضِيَ الْأَمْرُ) എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ താല്‍പര്യം ഒന്നിലധികം പ്രകാരത്തിലാകാവുന്നതാണ്‌.

(1) വേണ്ടത്ര ദൃഷ്‌ടാന്തങ്ങള്‍ നിലവിലുണ്ടായിട്ടും ഇന്നിന്ന പ്രകാരത്തിലുള്ള ഒരു ദൃഷ്‌ടാന്തം കണ്ടെങ്കിലേ വിശ്വസിക്കൂ എന്നു സമുദായങ്ങള്‍ ശഠിച്ചു നിന്നതിനെത്തുടര്‍ന്ന് ആ ദൃഷ്‌ടാന്തം അവര്‍ക്കു കാണിച്ചു കൊടുക്കുകയും, അതിനു ശേഷം അവര്‍ വിശ്വസിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ അവരെ നശിപ്പിക്കുന്ന വല്ല പൊതുശിക്ഷയും ഇറക്കുന്നതു അല്ലാഹുവിന്റെ ഒരു നടപടിച്ചട്ടമാകുന്നു. ഇവരുടെ ആവശ്യപ്രകാരം മലക്കിനെ അയച്ചാലും ഇവര്‍ വിശ്വസിക്കുവാന്‍ പോകുന്നില്ല. കാരണം, ആത്മാര്‍ത്ഥത അവര്‍ക്കില്ലല്ലോ. അപ്പോള്‍, അതിനെത്തുടര്‍ന്നു പൊതു ശിക്ഷയാണു ഉണ്ടായിത്തീരുക. ഈ സമുദായം അന്ത്യസമുദായമായതുകൊണ്ടു ഈ സമുദായത്തെ അടിയോടെ ഉന്മൂലനം ചെയ്യാന്‍ അല്ലാഹു ഉദ്ദേശിക്കുന്നുമില്ല.

(2) മലക്കിനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ യഥാരൂപത്തില്‍ ഇറക്കിയാല്‍, ആ കാഴ്‌ചയുടെ ഗൗരവം താങ്ങാനാവാതെ അതോടെ അവര്‍ മരണമടഞ്ഞു പോകും.

(3) മലക്കിന്റെ സാക്ഷാല്‍ രൂപത്തില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നതോടെ, നല്ലതും ചീത്തയും തിരഞ്ഞെടുക്കുവാനുള്ള ഇച്ഛാസ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്‌ടപ്പെടുകയും, നന്മ മാത്രം സ്വീകരിക്കുവാന്‍ നിര്‍ബ്ബന്ധിതരായിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇതാകട്ടെ, ദൈവിക ശാസനകളുടെ അടിസ്ഥാന തത്വത്തിനു നിരക്കാത്തതുമാണ്‌.

(4) സത്യം സ്വീകരിക്കുവാനുള്ള അവസരം ഇപ്പോഴും അവരുടെ മുമ്പിലുണ്ട്‌. അതു നഷ്‌ടപ്പെടുത്തി ഇങ്ങിനെ ഒരാവശ്യം ഉന്നയിക്കുന്ന സ്ഥിതിക്കു ആ അവസരം പാഴായിപ്പോകുകയും, വിശ്വസിക്കാതിരുന്നാല്‍ ശിക്ഷാനടപടി അതോടെ സുനിശ്ചിതമായിത്തീരുകയും ചെയ്യും.

ഭൂമിയിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച് മുന്‍സമുദായങ്ങളുടെ ചരിത്രങ്ങളെപ്പറ്റി അന്വേഷിക്കുന്ന പക്ഷം, അവര്‍ അവരുടെ സത്യനിഷേധത്തിന്റെ ഫലമായി അല്ലാഹുവിന്റെ ശിക്ഷകള്‍ക്കു വിധേയരായതിന്റെ പല ഉദാഹരണങ്ങളും നിങ്ങള്‍ക്കു മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ കഴിയുമെന്നു സാരം.

ആകാശഭൂമികള്‍ ഉള്‍കൊള്ളുന്ന വസ്‌തുക്കളും, രാവിലും പകലിലുമായി ഒതുങ്ങുന്ന വസ്‌തുക്കളുമെല്ലാം അല്ലാഹുവിന്റെ ഉടമയിലും നിയന്ത്രണത്തിലും അധികാരത്തിലും ഉള്ളവയാണ്‌. അവയില്‍ നടക്കുന്നതെന്തും അവന്‍ കേട്ടും അറിഞ്ഞും കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. യാഥാര്‍ത്ഥ്യം ഇതായിരുന്നിട്ടും നിങ്ങള്‍ അവനില്‍ അവിശ്വസിക്കുന്നതു നിങ്ങള്‍ നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം ഭാവിയെ നിശ്ശേഷം നഷ്‌ടപ്പെടുത്തലാകുന്നു. സൃഷ്‌ടികളോടു കരുണ ചെയ്യല്‍ അല്ലാഹു അവന്റെ ബാധ്യതയായി നിശ്ചയിച്ചിരിക്കുന്നതുകൊണ്ടു തല്‍ക്കാലം അവന്‍ നിങ്ങളെ ഒഴിവാക്കി വിട്ടിരിക്കുകയാണ്‌. ക്വിയാമത്തുനാളില്‍ നിങ്ങളെ ഒന്നടങ്കം അവന്‍ ഒരുമിച്ചുകൂട്ടി നടപടി എടുക്കാതിരിക്കുകയില്ല. എന്നൊക്കെ അവിശ്വാസികളെ അല്ലാഹു താക്കീതു ചെയ്യുന്നു. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറയുന്നു: ‘അല്ലാഹു സൃഷ്‌ടികളെ സൃഷ്‌ടിച്ചപ്പോള്‍, “നിശ്ചയമായും, എന്റെ കാരുണ്യം എന്റെ കോപത്തെ അതിജയിച്ചിരിക്കുന്നു’ വെന്നു ഒരു രേഖ അവന്റെ അടുക്കല്‍ – അവന്റെ ‘അര്‍ശി’ന്മേല്‍ – അവന്‍ രേഖപ്പെടുത്തിവെച്ചിരിക്കുന്നു.’ (ബു:മു.).

സൃഷ്‌ടാവും, അന്നദാതാവും അല്ലാഹുവായിരിക്കെ, അവനു മറ്റാരില്‍നിന്നു ഭക്ഷണമോ മറ്റോ ലഭിക്കേണ്ടുന്ന ആവശ്യമില്ലാത്തവനായിരിക്കെ, അവനോടു മറ്റുവല്ലതിനെയും പങ്കുചേര്‍ക്കുന്നതും, അവന്റെ വിധിവിലക്കുകള്‍ക്കു കീഴൊതുങ്ങിക്കൊണ്ട്‌ ഇസ്‌ലാമിനെ അംഗീകരിക്കാതിരിക്കുന്നതും ബുദ്ധിശൂന്യതയാണു; യുക്തിവിരുദ്ധമാണു; അവനല്ലാത്ത മറ്റേതു വസ്‌തുവും തന്നെ സൃഷ്‌ടാവുമല്ല, അന്നദാതാവുമല്ല; ഒരു പ്രകാരത്തിലല്ലെങ്കില്‍ മറ്റൊരു പ്രകാരത്തില്‍ പരാശ്രയം എല്ലാവര്‍ക്കും വേണം താനും. എന്നിരിക്കെ, തൗഹീദിന്റെ മാര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ അയവുവരുത്തി അല്ലാഹു അല്ലാത്തവരെ രക്ഷാകര്‍ത്താക്കളും സഹായകരുമായി ഞാന്‍ എങ്ങിനെ സ്വീകരിക്കും? ഞാനാണെങ്കില്‍, എല്ലാതരം ശിര്‍ക്കുകളില്‍നിന്നും പൂര്‍ണ്ണവിമുക്തനായി ഒന്നാമത്തെ മുസ്‌ലിമായിരിക്കണമെന്നു കല്‍പിക്കപ്പെട്ട ആളുമാണു. അവന്റെ കല്‍പന അനുസരിക്കാത്തപക്ഷം അന്ത്യനാളാകുന്ന ആ മഹാദിനത്തില്‍ അവന്റെ ശിക്ഷ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുമെന്നു ഞാന്‍ ഭയപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. അന്നത്തെ ശിക്ഷയില്‍നിന്നു ഒഴിവായിക്കിട്ടുന്നവര്‍ മാത്രമാണു ഭാഗ്യവാന്മാര്‍. അതുകൊണ്ടു നിങ്ങള്‍ എത്ര തന്നെ ശഠിച്ചാലും, എന്തു നിലപാടു സ്വീകരിച്ചാലും എന്റെ ദൗത്യനിര്‍വ്വഹണത്തില്‍നിന്നു ഞാന്‍ ലവലേശം പിന്‍വാങ്ങുവാന്‍ തയ്യാറില്ല എന്നിങ്ങിനെ മുശ്‌രിക്കുകളോടു പ്രഖ്യാപിക്കുവാന്‍ അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു കല്‍പിക്കുകയാണ്‌.

ആര്‍ക്കു – എവിടെ എന്ത്‌ അധികാരം ഉണ്ടെങ്കിലും അതൊക്കെ നാമമാത്രവും, താല്‍ക്കാലികവും ആപേക്ഷികവും മാത്രമാകുന്നു. സൃഷ്‌ടികളുടെ പരമാധികാരിയും, സര്‍വ്വാധികാരിയും അല്ലാഹു മാത്രമേയുള്ളു. ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള പരിമിതിയോ, ഉപാധിയോ അവന്റെ അധികാരത്തിലില്ല.

സത്യമാണെന്ന്‌ ഉറപ്പുള്ള കാര്യത്തെക്കുറിച്ചു തെളിവു നല്‍കുന്നതിനാണല്ലോ സാക്ഷ്യം എന്നു പറയുന്നത്‌. ഏറ്റവും പ്രബലവും സ്വീകാര്യവുമായ സാക്ഷ്യം ആരുടേതാണെന്നു ചോദിച്ചാല്‍, അല്ലാഹുവിന്റെ സാക്ഷ്യം എന്നല്ലാതെ മറുപടിയില്ല. എന്നാല്‍, ഞാന്‍ നിങ്ങളെ ഏതൊന്നിലേക്കു ക്ഷണിക്കുന്നുവോ അതാണ്‌ യഥാര്‍ത്ഥ സത്യമെന്നും, നിങ്ങള്‍ സ്വീകരിച്ച മാര്‍ഗ്ഗമാണു തെറ്റായതെന്നുമുള്ളതിനു സാക്ഷിയാണ്‌ അല്ലാഹു. അവനാണു എനിക്കു ഈ ക്വുര്‍ആന്‍ നല്‍കിയിരിക്കുന്നതു. നിങ്ങളെയും, ലോകാവസാനംവരെ ആര്‍ക്കെല്ലാം അതു എത്തിച്ചേര്‍ന്നിട്ടുണ്ടോ അവരെയൊക്കെയും താക്കീതു ചെയ്‌വാന്‍ വേണ്ടിയാണ്‌ അത്‌ നല്‍കിയിരിക്കുന്നതും. എന്നിരിക്കെ, അവന്റെ സാക്ഷ്യത്തിനും, അവന്റെ സന്ദേശങ്ങള്‍ക്കും വിരുദ്ധമായി അവനു പുറമെ വേറെയും ചില ദൈവങ്ങളുണ്ടെന്നു സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുകയാണോ നിങ്ങള്‍? ഈ കള്ളസാക്ഷ്യത്തിനു ഞാന്‍ തയ്യാറില്ല. നിങ്ങളുടെ ഈ അപരാധത്തിനു നിങ്ങള്‍ തന്നെ ഉത്തരവാദികള്‍. ഞാന്‍ ചെയ്യേണ്ടതു ഞാന്‍ ചെയ്‌തു കഴിഞ്ഞു. നിങ്ങളുടെ ചെയ്‌തികളില്‍ എനിക്കു ഒരു ബാധ്യതയുമില്ല. എന്നൊക്കെ മുശ്‌രിക്കുകളോടു പറയുവാന്‍ അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയോടു കല്‍പിക്കുന്നതാണു 19-ാം വചനം.

മുശ്‌രിക്കുകളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വേദഗ്രന്ഥങ്ങളെയോ, പ്രവാചകന്മാരെയോ സംബന്ധിച്ച്‌ അടുത്ത പരിചയങ്ങളൊന്നും ഇല്ലാത്തവരാണവര്‍. വേദക്കാരുടെ സ്ഥിതി അതല്ല. എന്നിട്ടും തൗഹീദിന്റെ ദൗത്യം അവരും നിരസിക്കുകയാണ്‌ ചെയ്യുന്നത്‌. ഇതിനെപ്പറ്റിയാണ്‌ 20-ാം വചനത്തില്‍ പ്രസ്‌താവിക്കുന്നതു. ഇതുപോലെയുള്ള ഒരു പ്രസ്‌താവന അവരെപ്പറ്റി സൂഃ അല്‍ബക്വറഃ 146ല്‍ മുമ്പ്‌ കഴിഞ്ഞുപോയിട്ടുണ്ട്‌. യഥാര്‍ത്ഥം മനസ്സിലാവാത്തതുകൊണ്ടല്ല അവരും വിശ്വസിക്കാതിരിക്കുന്നതു. അവരുടെ സ്വന്തം മക്കളെ അവര്‍ എപ്രകാരം തിരിച്ചറിയുമോ അത്ര തന്നെ ഈ സംഗതിയുടെ സത്യാവസ്ഥയും അവര്‍ക്കറിയാം. പക്ഷേ, മുശ്‌രിക്കുകളെപ്പോലെത്തന്നെ അവരും സ്വന്തം രക്ഷാമാര്‍ഗ്ഗങ്ങളെല്ലാം നഷ്‌ടപ്പെടുത്തിയിരിക്കുകയാണു. അതാണവരും വിശ്വസിക്കാതിരിക്കുന്നതു എന്നു സാരം.

يَعْرِفُونَهُ (അവര്‍ അതിനെ അറിയും) എന്ന വാക്കിലെ സര്‍വ്വനാമം (ضمير) കൊണ്ടുദ്ദേശ്യം മേല്‍വിവരിച്ച തൗഹീദിന്റെ കാര്യമോ, ക്വുര്‍ആനോ, നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോ ആകാവുന്നതാണു. ഈ മൂന്നില്‍ ഏതാണെന്നുവെച്ചാലും ഒരേ സാരത്തില്‍ തന്നെയാണ്‌ അതു കലാശിക്കുക. അല്ലാഹുവിനെ മാത്രമേ ആരാധിക്കാവൂ, അവനോടു യാതൊന്നിനെയും പങ്കുചേര്‍ത്തുകൂടാ എന്നൊക്കെ വേദക്കാര്‍ക്കു നന്നായി അറിയാമല്ലോ. അല്ലാഹുവിന്റെ റസൂലാണ്‌ മുഹമ്മദ്‌ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) എന്നും, ക്വുര്‍ആന്‍ അല്ലാഹുവില്‍ നിന്ന്‌ ലഭിച്ച വേദഗ്രന്ഥമാണെന്നും അവര്‍ക്കറിയാം. സ്വന്തം മക്കളെ അറിയും പോലെ അത്ര വ്യക്തമായിത്തന്നെ അറിയാം. പക്ഷെ, അസൂയ, ധിക്കാരം, ദുസ്വാര്‍ത്ഥ്യം ആദിയായവക്ക്‌ അധീനപ്പെട്ടതു നിമിത്തം രക്ഷാമാര്‍ഗ്ഗം അടിയോടെ നഷ്‌ടപ്പെടുത്തുകയാണ്‌ മുശ്‌രിക്കുകളെപ്പോലെ അവരും ചെയ്യുന്നത്‌.