സൂറത്തു ഹൂദ്‌ : 50-76

യമന്‍ പ്രദേശങ്ങളില്‍പെട്ട അഹ്ഖാഫ് (*) ആയിരുന്നു പ്രാചീന ഗോത്രമായ ആദ് (عاد الاولى) വര്‍ഗ്ഗത്തിന്‍റെ വാസസ്ഥലം. അവര്‍ വിഗ്രാഹാരാധകരായിരുന്നു. അവരുടെ ഗോത്രത്തിലും കുടുംബ ത്തിലുമുള്ള ആളായിരുന്നു ഹൂദ്‌ (അ). അതുകൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹത്തെ ‘അവരുടെ സഹോദരന്‍’ എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതു. അവരുടെ വിഗ്രഹാരാധന തുടങ്ങിയ തോന്നിയവാസങ്ങളെ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ടാണ് ‘നിങ്ങള്‍ കെട്ടിച്ചമക്കുന്നവരല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല’ എന്നു അദ്ദേഹം പറയുന്നത്. തന്‍റെ പ്രബോധനംകൊണ്ട് അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ നിന്നുള്ള പ്രതിഫലമല്ലാതെ – നിങ്ങളില്‍നിന്നുള്ള യാതൊരു പ്രതിഫലം ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ലെന്ന് നൂഹ് (അ) നബിയെപ്പോലെത്തന്നെ അദ്ദേഹവും ജനങ്ങളെ ഉല്‍ബോധിപ്പിച്ചു. അങ്ങിനെ, തന്‍റെ പ്രബോധനം നിഷ്കളങ്കമാണെന്നും, അതില്‍ സ്വാര്‍ത് ഥതാല്പര്യങ്ങളൊന്നും ഇല്ലെന്നും അദ്ദേഹം വ്യക്തമാക്കി. എല്ലാ പ്രവാചകന്‍മാരേയുംപോലെ, അദ്ദേഹത്തിനും പ്രഥമപ്രധാനമായി ഉപദേശിക്കുവാനുണ്ടായിരുന്നതു അല്ലാഹുവിനെയല്ലാതെ ആരാധിക്കരുതെന്ന തൗഹീദു തന്നെ.

———
(*). പടം 8ഉം മറ്റും നോക്കുക.
———
ആദുവര്‍ഗ്ഗത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവ൪ വളരെ കയ്യൂക്കം മെയ്യൂക്കുമുള്ള ഒരു വര്‍ഗ്ഗമായി രുന്നു. നിങ്ങള്‍ അല്ലാഹുവിനെ ആരാധിച്ചും, അവനിലേക്ക് ഖേദിച്ചു മടങ്ങിയും വന്നാല്‍ അവന്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് മഴ സമൃദ്ധമാക്കിത്തരുകയും, നിങ്ങളുടെ നിലവിലുള്ള ശക്തിയിലൂടെ എനിയും നിങ്ങള്‍ക്ക് ശക്തി വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുമെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞതില്‍ നിന്നുതന്നെ ഇതു മന സ്സിലാക്കാം. ഞങ്ങളെക്കാള്‍ ഊക്കുള്ളവര്‍ ആരാണുള്ളതെന്ന് അഹങ്കാരപൂര്‍വ്വം അവര്‍ പറയുക യും ചെയ്തിരുന്നു. (41: 15). പശ്ചാത്താപവും, പാപബോധവും പരലോകത്തുവെച്ചുമാത്രമല്ല, ഇഹ ത്തില്‍വെച്ചും അല്ലാഹുവിന്‍റെ അനുഗ്രഹം കൂടുതല്‍ ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുവാന്‍ കാരണമാണെ ന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞതില്‍നിന്നു മനസ്സിലാക്കാം. ഇതുപോലെ നൂഹ് (അ) നബിയും അദ്ദേഹത്തി ന്‍റെ ജനതയോട് പറഞ്ഞതായി സൂ: നൂഹില്‍ അല്ലാഹു അറിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇബ്നുഅബ്ബാസ് (റ)ല്‍നിന്ന് നിവേദനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ഒരു ഹദീസില്‍ നബി (സ്വ) ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞതായി വന്നിരിക്കുന്നു: ആരെങ്കിലും പാപമോചനം തേടല്‍ കൈവിടാതിരുന്നാല്‍ അവനു അല്ലാഹു എല്ലാ ഞെരുക്കത്തി ല്‍നിന്നും രക്ഷാമാര്‍ഗ്ഗം നല്‍കുകയും, എല്ലാ ദുഃഖവിചാരങ്ങളില്‍നിന്നും മുക്തിനല്‍കുകയും, അവന്‍ കണക്കാക്കാത്ത വിധത്തിലൂടെ അവന് ഉപജീവനം നല്‍കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ്.’ (അ: ദ: ജ.).

ഹൂദു (അ) നബി ആ ജനതയെ തൗഹീദിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചപ്പോള്‍ അവരില്‍നിന്നുണ്ടായ പ്രതികരണ മാണ് ആദ്യം അല്ലാഹു ഉദ്ധരിച്ചത്. പിന്നീട് അതിനെത്തുടര്‍ന്ന്‍ അദ്ദേഹം അവരോട് പറഞ്ഞ മറുപ ടികളും ഉദ്ധരിച്ചിരിക്കുന്നു. നീ ഞങ്ങള്‍ക്ക് മതിയായ തെളിവൊന്നും നല്‍കിയിട്ടില്ല, നിന്‍റെ വാ ക്കിനെ ആസ്പദമാക്കി ഞങ്ങളുടെ ദൈവങ്ങളെ കൈവെടിയുവാന്‍ ഞങ്ങള്‍ തയ്യാറില്ല, നീ പറയു ന്നതില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു വിശ്വാസമില്ല എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞത് അവരുടെ നിഷേധത്തില്‍നിന്നുത്ഭവി ച്ച ധിക്കാരം നിമിത്തമാണെന്ന് വ്യക്തമാണ്. ഇതിനെല്ലാം മകുടം ചാ൪ത്തുമാറ് അന്ധവിശ്വാസ ത്തിന്‍റെ അടിത്തട്ടില്‍നിന്നുത്ഭവിച്ച ഒരു ആരോപണവും! ‘ഞങ്ങളുടെ ചില ദൈവങ്ങളില്‍ നിന്നു നിനക്ക് എന്തോ ആപത്ത് ബാധിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നേ ഞങ്ങള്‍ക്ക് പറയുവാനുള്ളു. അതല്ലാതെ നീ ഇങ്ങിനെ പിച്ചും പേയും പറയുവാന്‍ കാരണമില്ല.’ ഒരുവശത്തിലൂടെ ഇതൊരു ആരോപണമാണെ ങ്കില്‍ മറ്റൊരു വശത്തിലൂടെ ഒരു ഭീഷണികൂടിയാണ്. വിഗ്രഹങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച് അവരുടെ അന്ധവിശ്വാസവും, മതിപ്പും എത്രമേല്‍ ഭയങ്കരമാണെന്ന് ഇതില്‍നിന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. ആദു ഗോത്രത്തില്‍ മാത്രമുള്ള ഒരു വിഡ്ഢിത്തമല്ല ഇത്. വിഗ്രഹങ്ങള്‍, ദേവീദേവന്മാര്‍, ജീവിച്ചിരിക്കു ന്നവരോ മരണപ്പെട്ടവരോ ആയ മഹാത്മാക്കള്‍, സ്വയം ദിവ്യന്‍മാരായി അഭിനയിക്കുന്ന മനുഷ്യ പ്പിശാചുക്കള്‍ എന്നുവേണ്ട അല്ലാഹുവല്ലാത്ത ഏതു വസ്തുവെയും ആരാധ്യവസ്തുക്കളായി അംഗീക രിച്ചുവരുന്ന എല്ലാവരിലും കാണപ്പെടാറുള്ള ഒരു വിഡ്ഢിത്തമത്രെ ഇത്. അതായത് അവയെ വക വെക്കാതെ വല്ലതും ആരെങ്കിലും പറയുകയോ പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയോ ചെയ്‌താല്‍ അവര്‍ക്ക് അവ യുടെ ശാപകോപങ്ങള്‍ ബാധിച്ചേക്കുമെന്നും, അതുമൂലം വല്ല ആപത്തുകള്‍ സംഭവിച്ചേക്കുമെന്നു ള്ള ധാരണ. ആദു ജനത പറഞ്ഞതുപോലെ, സന്ദര്‍ഭം കാണുമ്പോള്‍ അവര്‍ അത് തുറന്നുതന്നെ പറയുകയും ചെയ്യും. നേരെമറിച്ച് അല്ലാഹുവിനെ വകവെക്കാതെ തോന്നിയവാസങ്ങളില്‍ മുഴു കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നവര്‍ക്ക് അതുമൂലം വല്ല ആപത്തും സംഭവിച്ചേക്കാമെന്ന ധാരണ അങ്ങിനെ യുള്ളവരില്‍ വളരെ ദുര്‍ലഭമായേ കാണപ്പെടുകയുള്ളുതാനും.

ഹൂദു (അ) നബി അവര്‍ക്ക് നല്‍കിയ മറുപടിയുടെ സാരം ഇതാണ്: ‘നിങ്ങള്‍ എന്തു തന്നെ ആരോ പിച്ചാലും ശരി, അല്ലാഹു അല്ലാതെയുള്ള നിങ്ങളുടെ ആരാധ്യവസ്തുക്കളും ഞാനുമായി ഒരു ബന്ധ വുമില്ല. അവയില്‍നിന്നെല്ലാം ഞാന്‍ ഒഴിവായവനാണെന്ന് ഞാനിതാ അല്ലാഹുവിനെ സാക്ഷ്യപ്പെ ടുത്തിക്കൊണ്ട് നിങ്ങളോട് ഉറപ്പിച്ചു പറയുന്നു. യാതൊരു നീക്കത്തൂക്കവും ഈ വിഷയത്തില്‍ എനിക്ക് ചെയ്യാനില്ലെന്നും, നിങ്ങളുമായി ഒരു ഒത്തുതീര്‍പ്പിനും ഞാന്‍ സന്നദ്ധനല്ലെന്നും നിങ്ങളും ഉറപ്പിച്ചുകൊള്ളുക. ഇക്കാരണത്താല്‍ നിങ്ങളും നിങ്ങളുടെ ദൈവങ്ങളുമെല്ലാം ചേര്‍ന്ന് എനിക്കെ തിരില്‍ എന്തു ഗൂഢതന്ത്രങ്ങള്‍ നടത്തിയാലും വിരോധമില്ല. ഒരു വിട്ടുവീഴ്ചയും നല്‍കാതെ നിങ്ങ ള്‍ക്കു തോന്നിയത് നിങ്ങള്‍ ചെയ്തുകൊള്ളുക. എന്‍റെ കാര്യങ്ങളെല്ലാം ഞാന്‍ അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ അര്‍പ്പിച്ചിരിക്കുകയാണ്. അവന്‍ എന്‍റെ മാത്രമല്ല, നിങ്ങളുടെയും രക്ഷിതാവും നിയന്താവുമാണ്. നിങ്ങളും ഞാനും അടക്കം എല്ലാ ജീവികളുടെയും ഭരണകൈകാര്യങ്ങള്‍ നടത്തുന്നവനുമാണ്. നേര്‍ക്കുനേരെ നീതിയുക്തമായ രീതിയിലേ അവന്‍ എല്ലാ കാര്യവും നടത്തുകയും ചെയ്കയുള്ളു. അതുകൊണ്ട് നിങ്ങള്‍ എത്ര കടുത്ത പരിപാടി ആസൂത്രണം ചെയ്താലും എനിക്കതില്‍ ഒട്ടും ഭയ മില്ല. എനിയും നിങ്ങള്‍ ഞാന്‍ പറയുന്നതൊന്നും വിലവെക്കാതെ നിങ്ങളുടെ ശിര്‍ക്കു മതത്തില്‍ തന്നെ ശഠിച്ചുനില്‍ക്കുവാനാണ് ഭാവമെങ്കില്‍ എനിക്കു പറയുവാനുള്ളത് ഇതാണ്: നിങ്ങളില്‍ പ്രബോധനം ചെയ്‌വാന്‍ വേണ്ടി അല്ലാഹു എന്നെ ഏല്‍പിച്ച ദൗത്യം ഞാനിതാ നിര്‍വ്വഹിച്ചുകഴി ഞ്ഞു. നിങ്ങളെ ഇവിടെനിന്നു ഉന്മൂലനം ചെയ്യുമാറുള്ള വല്ല ശിക്ഷയും അവന്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് ബാധി പ്പിച്ചേക്കും. നിങ്ങളുടെ സ്ഥാനത്ത് പുതിയ തലമുറകളെ അവന്‍ ഏര്‍പ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തേക്കും. മറിച്ച് നിങ്ങള്‍ മൂലം അവന്ന്‍ ഒരു ദോഷവും ഭവിക്കുവാന്‍ പോകുന്നില്ല.

نَاصِيَة (നാസ്വിയത്ത്) എന്ന വാക്ക് തലയുടെ മുന്‍ഭാഗം, അഥവാ നെറുക് എന്ന അര്‍ത്ഥത്തിലും, ആ ഭാഗത്തുള്ള മുടി, അഥവാ കുടുമ എന്ന അര്‍ത്ഥത്തിലും ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട്. ഒരാള്‍ മറ്റൊരാളുടെ നിയന്ത്രണത്തിനും ചൊല്‍പടിക്കും വിധേയനാകുമ്പോള്‍ അവന്‍ അവന്‍റെ നെറുക് പിടിച്ചിരിക്കു കയാണെന്നും, അവന്‍റെ നെറുക് അവന്‍റെ കയ്യിലാണെന്നും അറബിഭാഷയില്‍ പറയപ്പെടാറുണ്ട്. ഇതനുസരിച്ചാണു 56-ആം വചനത്തില്‍ എല്ലാ ജീവികളുടെയും നെറുക് പിടിച്ചവനാണു അല്ലാഹു എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. ഹൂദു (അ) അവസാനമായി അവരെ ഒരു പൊതുശിക്ഷയെക്കുറിച്ചു താക്കീതു ചെയ്തുവല്ലോ. അതിനെക്കുറിച്ച് അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

ആദു ജനതക്ക് ബാധിച്ച ശിക്ഷ ഏഴു രാവും എട്ടു പകലും തുടര്‍ച്ചയായി അടിച്ചുവീശിക്കൊണ്ടി രുന്ന അത്യുഗ്രമായ ഒരു കൊടുങ്കാറ്റായിരുന്നു. അതില്‍ അവര്‍, ഒന്നടങ്കം കടപുഴങ്ങി മറിഞ്ഞുവീ ണ ഈന്തത്തടി മരങ്ങളെപ്പോലെ ചത്തുവീണൊടുങ്ങി. (സൂ: ഖമര്‍: 19,20; അല്‍ഹാഖ്-ഖ്വ: 6,7).

അതാണവര്‍ക്ക് പറ്റിയ നാശത്തിനൊക്കെ ഹേതു. അതിന്‍റെ ഫലമോ?-

നൂഹ് (അ) നബിയും ഹൂദു (അ) നബിയും അവരുടെ ജനങ്ങളെ ക്ഷണിച്ചതുപോലെത്തന്നെ സ്വാലി ഹു (അ) നബിയും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ജനങ്ങളെ തൗഹീദിലേക്കു ക്ഷണിച്ചു. എല്ലാ പ്രവാചകന്‍മാരു ടെയും പ്രധാനമായ വിഷയം അതാണല്ലോ. മനുഷ്യപിതാവായ ആദം (അ) നബിയെ അല്ലാഹു മണ്ണില്‍നിന്നു സൃഷ്ടിച്ചു. പിന്നീടുള്ള മനുഷ്യരുടെ ജനനം മാതാപിതാക്കള്‍ വഴിയാണെങ്കിലും ഓരോരുത്തരുടെയും ബീജത്തിന്‍റെ ഉത്ഭവം മണ്ണില്‍നിന്നാകുന്നു. അപ്പോള്‍ – സൂ: ഹജ്ജ് 5ലും മറ്റും പറഞ്ഞതുപോലെ – മനുഷ്യരെ സൃഷ്ടിച്ചതു മണ്ണില്‍ നിന്നുതന്നെ. ഭൂമിയില്‍ നിന്നു നിങ്ങളെ സൃഷ്ടിച്ചുണ്ടാക്കി എന്നു പറഞ്ഞതിന്‍റെ താല്‍പര്യം അതാണ്‌. നിങ്ങളെ സൃഷ്ടിച്ചുണ്ടാക്കുകയും, ഭൂമിയില്‍ നിങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടുന്ന സൗകര്യങ്ങള്‍ ഒരുക്കിത്തന്നു അതില്‍ നിങ്ങള്‍ക്കു നിവസിക്കു മാറാക്കുകയും ചെയ്തത് അല്ലാഹു മാത്രമായിരിക്കെ, അവനല്ലാത്ത വസ്തുക്കളെ ആരാധിക്കുന്നതി നു അര്‍ത്ഥമില്ലല്ലോ എന്നു ഈ വചനത്തില്‍ സൂചന കാണാം.

ഞങ്ങളുടെ ഇടയില്‍ കൊള്ളാവുന്ന ഒരു നല്ല മനുഷ്യനായിരുന്നു ഇക്കാലംവരെ നീ. തറവാടിത്തം, ബുദ്ധിവൈഭവം, സ്വഭാവശുദ്ധി ആദിയായവയിലൊക്കെ സമാദരണീയനായിരുന്നു. നിന്നെക്കുറി ച്ച് ഞങ്ങള്‍ക്ക് സല്‍പ്രതീക്ഷകളും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്പോഴിതാ, നീ പഴയ മട്ടെല്ലാം മാറി ഞങ്ങളുടെ പിതാക്കള്‍ പൂര്‍വ്വികമായി ആരാധിച്ചുവന്നിരുന്ന ദൈവങ്ങളെയൊന്നും ആരാധിച്ചുകൂടാ എന്നു വിലക്കുന്നു! ഈ പുതിയ മാര്‍ഗ്ഗത്തെക്കുറിച്ച് ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഒരെത്തുംപിടിയും കിട്ടുന്നില്ല. അതില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് വളരെ ആശങ്കയും സംശയവുമാണുള്ളത്. ഇതൊക്കെയായിരുന്നു ആ ജനതയില്‍ നിന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ക്ഷണത്തിന് ലഭിച്ച മറുപടി.

പ്രവാചകന്‍മാര്‍ക്ക് പ്രവാചകത്വം ലഭിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് അവര്‍ ഉല്‍കൃഷ്ട സ്വഭാവഗുണങ്ങളോടുകൂ ടിയവരും, സുസമ്മതന്‍മാരുമായിരിക്കുക പതിവാകുന്നു. പ്രവാചകത്വം സിദ്ധിച്ച ജനങ്ങളെ സന്‍ മാര്‍ഗ്ഗത്തിലേക്കും സത്യവിശ്വാസത്തിലേക്കും ക്ഷണിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങുന്നതോടെയായിരിക്കും ജനങ്ങള്‍ക്ക് അവരുടെ നേരെയുള്ള ഭാവം മാറുന്നത്. വിശ്വസ്തനായ മുഹമ്മദ് (محمد الامين) എന്നു എല്ലാവരാലും പ്രശംസിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന നബി (സ്വ) തിരുമേനിയുടെ നേരെ പ്രവാചകത്വത്തിനു ശേഷം ഖുറൈശികള്‍ സ്വീകരിച്ച നയവും നിലപാടും പ്രസിദ്ധമാണല്ലോ.

മുമ്പു പറഞ്ഞതുപോലെ കാരുണ്യം (رَحْمَة) കൊണ്ട് ഇവിടെയും പ്രവാചകത്വം തന്നെയാണ് പ്രധാ നോദ്ദേശ്യം. ഇതുപോലെയുള്ള ഏതാനും വാചകങ്ങള്‍ നൂഹ് (അ) അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ജനതയോട് ചെയ്ത പ്രസ്താവനയിലും മുമ്പ് കഴിഞ്ഞുപോയിട്ടുണ്ട്. സ്വാലിഹു (അ) നബിയുടെ ഉപദേശവും,അദ്ദേ ഹം നല്‍കിയ തെളിവുകളും അവര്‍ സ്വീകരിക്കുവാന്‍ ഒരുക്കമില്ല. അവര്‍ക്കൊരു പ്രത്യേക ദൃഷ്ടാന്തം കാണണമെന്ന് അവര്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു (26:154). ആ ദൃഷ്ടാന്തത്തെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം പറയുന്നു:-

ഒട്ടകം അതിന്‍റെ തീറ്റയും കുടിയുമായി ഭൂമിയിലൂടെ നടന്നുകൊള്ളട്ടെ. നിങ്ങളതിനെ ഒരു വിധ ത്തിലും ഉപദ്രവിക്കരുത്. ഉപദ്രവിച്ചാല്‍ താമസിയാതെ തന്നെ നിങ്ങള്‍ക്ക് അല്ലാഹുവിങ്കല്‍നിന്ന് ശിക്ഷ അനുഭവപ്പെടും എന്നു സ്വാലിഹു (അ) അവരെ താക്കീതു ചെയ്തു. വെള്ളത്താവളത്തില്‍ ഒരു ദിവസം അവര്‍ക്കും ഒരു ദിവസം ഒട്ടകത്തിന്നുമാണെന്ന് ഊഴം നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. (26:155) അവര്‍ക്കത് സഹിക്കുവാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അവര്‍ അതിനെ കുത്തിക്കൊന്നു. എനി,നിങ്ങ ള്‍ക്കു മൂന്നുദിവസമേ സുഖമായി, ജീവിക്കുവാന്‍ കഴിയുകയുള്ളു. അതോടെ ശിക്ഷയും ബാധി ക്കും. അതില്‍ മാറ്റം വരുകയില്ലതന്നെ. എന്നു അദ്ദേഹം മുന്നറിയിപ്പു നല്‍കി. സംഭവിച്ചതും അങ്ങിനെത്തന്നെ.

ഈ സംഭവം അഅ്റാഫ്, ശുഅറാഉ്, ഖമര്‍ എന്നീ സൂറത്തുകളില്‍ വിശദമായി വിവരിച്ചിട്ടുള്ളതു കൊണ്ടു ഇവിടെ കൂടുതല്‍ വിവരിക്കുന്നില്ല. (സ്വാലിഹ് (അ) നബിയുടെ ഒട്ടകത്തിന്‍റെ വിശേഷത കളെപ്പറ്റി ചിലര്‍ നടത്തിയിട്ടുള്ള ദുര്‍വ്യാഖ്യാനങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചുള്ള നിരൂപണം സൂ: ഖമറിന്‍റെ വ്യാഖ്യാനത്തില്‍ കാണാം.)

ഈ ദൂതന്‍മാ൪ മലക്കുകളായിരുന്നു. ഇബ്രാഹീമിന്‍റെ അതിഥികള്‍ (ضَيْفِ إِبْرَاهِيمَ) എന്നാണ് സൂ: ദാരിയാത്തില്‍ ഇവരെ വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. അതിഥികളെപ്പോലെ മനുഷ്യരൂപത്തില്‍ വന്ന അവര്‍ ആരായിരുന്നുവെന്നു അദ്ദേഹം അറിഞ്ഞില്ല. സല്‍ക്കാരപ്രിയനായിരുന്ന അദ്ദേഹം അന്ന ത്തെ പതിവിനനുസരിച്ച് വിശിഷ്ടാഹാരമായി കരുതപ്പെട്ടിരുന്ന ഒരു പശുക്കുട്ടിയെ – അല്ലെങ്കില്‍ മൂരിക്കുട്ടനെ – അറുത്ത് കല്‍ചൂളയില്‍ വെച്ച് വേവിച്ചു തയ്യാറാക്കി. ഭക്ഷണം വിളമ്പിവെച്ച് അവ രെ ക്ഷണിച്ചു. സൂ: ദാരിയാത്തില്‍ ഈ രംഗം വിവരിച്ചിരിക്കുന്നത് ഇങ്ങിനെയാകുന്നു: ‘ഉടനെ അദ്ദേഹം തന്‍റെ വീട്ടുകാരുടെ അടുക്കല്‍ പതുക്കെച്ചെന്ന് ഒരു തടിച്ചു കൊഴുത്ത പശുക്കുട്ടിയെ കൊണ്ട് വന്ന് അവരുടെ അടുക്കല്‍ വെച്ചു. തിന്നുകയല്ലേ എന്ന് പറഞ്ഞു’. (ദാരിയാത്ത്: 26,27) അവരുടെ വരവിന്‍റെ ഉദ്ദേശ്യത്തെപ്പറ്റി താഴെ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്.

അതിഥികള്‍ ഭക്ഷണത്തിലേക്ക് കൈനീട്ടുന്നില്ല. മലക്കുകള്‍ ഭക്ഷണം കഴിക്കാറില്ലല്ലോ. അതു കണ്ടപ്പോള്‍ അവരെപ്പറ്റി ഇബ്രാഹീം (അ) നബിക്ക് സംശയവും ഭയവുമായി. ഇത് മനസ്സിലാക്കിയ അതിഥികള്‍ തങ്ങളെ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. തങ്ങള്‍ അല്ലാഹു അയച്ച ദൂതന്‍മാരാണ്; ലൂത്ത്വ് (അ) നബിയുടെ ജനതയെ നശിപ്പിക്കുവാന്‍വേണ്ടി അയക്കപ്പെട്ടവരാണ് എന്നറിയിച്ചു. ഇതായിരു ന്നു അവരുടെ വരവിന്‍റെ ഒരു ലക്ഷ്യം. മറ്റൊരു ലക്ഷ്യത്തെപ്പറ്റി തുടര്‍ന്നു പറയുന്നു:-

ഭര്‍ത്താവിനും, അതിഥികള്‍ക്കും ഭക്ഷണം തയ്യാറാക്കിക്കൊടുത്തുകൊണ്ട് വീട്ടുകാരി – ഇബ്രാഹീം (അ)ന്‍റെ ഭാര്യ സാറഃ (അ) അടുത്തു നില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ ആവശ്യങ്ങള ന്വേഷിക്കുവാനും വേണ്ടുന്ന ഒത്താശകള്‍ ചെയ്യുവാനും വേണ്ടിയായിരിക്കും അത്. ഇബ്രാഹീം (അ) നബിയുടെ സഹോദരപുത്രനാണ് ലൂത്ത്വ് നബി (അ). അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ജനത മുഴുവനും -താഴെ കാണാവുന്നതുപോലെ – പ്രകൃതിവിരുദ്ധമായ നീചവൃത്തിയിലും തോന്നിയവാസങ്ങളിലും അതി രുകവിഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. ലൂത്ത്വ് (അ) അവരെക്കൊണ്ടു പൊറുതിമുട്ടിയിരിക്കുന്നുതാനും. ആ ജനതയെ നശിപ്പിക്കുന്ന വിവരം അറിഞ്ഞതായ സന്തോഷം കൊണ്ടോ, അതിഥികള്‍ ആരാണെ ന്നറിഞ്ഞതിലുള്ള മനസ്സമാധാനം കൊണ്ടോ – അല്ലാഹുവിനറിയാം – സാറ ചിരിച്ചു. ഈ അവസര ത്തില്‍ മലക്കുകള്‍ തങ്ങളുടെ വരവിന്‍റെ മറ്റേ ഉദ്ദേശ്യം അറിയിച്ചു. അവര്‍ക്ക് ഒരു പുത്രന്‍ ഉണ്ടാകാ ന്‍ പോകുന്നുവെന്നും, പിന്നീടു ആ പുത്രന്‍ വഴി ഒരു പൌത്രനും ഉണ്ടാകുമെന്നുള്ള സന്തോഷവാ൪ ത്തയായിരുന്നു അത്. പുത്രന്‍ ഇസ്ഹാഖും, പൌത്രന്‍ യഅഖൂബും (അ) തന്നെ. സന്തോഷവാര്‍ത്ത അറിയിച്ചത് മലക്കുകള്‍ മുഖേനയാണെങ്കിലും യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അതു അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ നിന്നുള്ള താണല്ലോ. അതുകൊണ്ടാണു بَشَّرْنَا (നാം സന്തോഷമറിയിച്ചു) എന്ന് പറഞ്ഞത്. ഇതുവരെയും മക്ക ള്‍ ജനിച്ചിട്ടില്ലാത്ത താനും തന്‍റെ ഭര്‍ത്താവും വലിയ വൃദ്ധന്‍മാരായിരിക്കുന്ന അവസരത്തിലുള്ള ഈ വാര്‍ത്ത അവരെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി.

يَا وَيْلَتَىٰ എന്ന വാക്കിന്നര്‍ത്ഥം ‘കഷ്ടമേ, നാശമേ’ എന്നൊക്കെയാണെങ്കിലും സന്തോഷ സൂചകമായ ഇത്തരം സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ ‘വലിയ അത്ഭുതം തന്നെ’ എന്നേ അതുകൊണ്ടുദ്ദേശിക്കപ്പെടാറുള്ളു. സ്ത്രീ കളുടെ സംസാരത്തിലാണു ഈ പ്രയോഗം അധികം കാണപ്പെടാറുള്ളതും. (كما في ابن كثير و غيره) സൂറ: ദാരിയാത്തില്‍ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു: ‘അപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഭാര്യ (ഉറക്കെ) ഒരു ശബ്ദത്തോടുകൂടി മുന്നോട്ടു വന്നു മുഖത്തടിച്ചുകൊണ്ടു (ഞാന്‍) ‘വന്ധ്യയായ ഒരു കിഴവി’ എന്നു പറഞ്ഞു. (ദാരിയാത്ത്: 29) ആ സമയത്തു ഇബ്രാഹീം (അ) നബിക്കു നൂറും, സാറാക്കു തൊണ്ണൂറും വയസ്സായിരുന്നുവെന്നു പറയപ്പെടുന്നു. الله اعلم .

സാരം: മലക്കുകള്‍ തങ്ങളെ പരിചയപ്പെടുത്തുകയും, തങ്ങളുടെ വരവിന്‍റെ ഉദ്ദേശ്യം വിവരിക്കുക യും ചെയ്തതോടെ ഇബ്രാഹീം (അ) ന്‍റെ ശങ്കയും പേടിയും നീങ്ങി. മക്കളുണ്ടാവാന്‍ പോകുന്ന സ ന്തോഷവാര്‍ത്തയും ലഭിച്ചു. അങ്ങനെ മനസ്സന്തോഷം വന്നപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ലൂത്ത്വ് (അ) നബിയു ടെ ജനങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍ ചില തര്‍ക്കങ്ങള്‍ നടത്തുവാന്‍ തുടങ്ങി. അദ്ദേഹം ഒരു അവിവേകി യോ, അല്ലാഹുവിന്‍റെ കല്‍പനയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന ആളോ ആയതുകൊണ്ടല്ല അത്. അദ്ദേഹം വളരെ സഹനവും, ഭക്തിവിനയവുമൊക്കെയുള്ള ആള്‍ തന്നെയാകുന്നു. മലക്കുകള്‍ അദ്ദേഹ ത്തോടു പറഞ്ഞു: ആ ജനങ്ങളെപ്പറ്റി തര്‍ക്കിച്ചിട്ടു കാര്യമില്ല; അവരെ ശിക്ഷിക്കുന്ന കാര്യം തീര്‍ച്ച പ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞതാണു; അവരതിനു അര്‍ഹരുമാണ്; ആ ശിക്ഷ ഒരിക്കലും ഒഴിവാക്കപ്പെടുകയുമില്ല. അതുകൊണ്ടു അവരെപ്പറ്റിയുള്ള വാഗ്വാദമങ്ങു വിട്ടേക്കുക.

മലക്കുകള്‍ അല്ലാഹുവിന്‍റെ ദൂതന്‍മാരും, അവന്‍റെ കല്‍പന നടപ്പിലാക്കുവാന്‍ വന്നവരുമായ സ്ഥി തിക്കു അവരോടു നടത്തുന്ന വിവാദം അല്ലാഹുവിനോടു നടത്തുന്നതിനു തുല്യമായതുകൊണ്ടാണ് ‘നമ്മോടു തര്‍ക്കിക്കുന്നു’ (يُجَادِلُنَا) എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. ഈ വിവാദത്തെപ്പറ്റി തര്‍ക്കമെന്നു പറഞ്ഞുവെങ്കിലും അതു സാധാരണ ഗതിയിലുള്ള ഒരു തര്‍ക്കമായിരുന്നില്ല. ലൂത്ത്വ് (അ) ന്‍റെ ജനതയെ നശിപ്പിക്കുന്ന ശിക്ഷയെപ്പറ്റി കേട്ടപ്പോള്‍, അദ്ദേഹം മൗനം അവലംബിക്കുകയുണ്ടായില്ല. ലൂത്ത്വ് (അ) നബിയെയും, ആ ജനതയിലുണ്ടാകാവുന്ന സത്യവിശ്വാസികളെയും സംബന്ധിച്ചു അദ്ദേഹത്തിനു മനസ്സില്‍ അലിവു തോന്നി. അന്വേഷണാര്‍ത്ഥം അദ്ദേഹം അവരോട് ചില ചോദ്യ ങ്ങള്‍ നടത്തി. ഇതിനെപ്പറ്റിയാണ് തര്‍ക്കം എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്.

സൂറത്തുല്‍ അങ്കബൂത്തില്‍ പറയുന്നു: وَلَمَّا جَاءَتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِيمَ – الايتين (സാരം: സന്തോഷവാര്‍ത്തയു മായി ഇബ്രാഹീമിന്‍റെ അടുക്കല്‍ നമ്മുടെ ദൂതന്മാര്‍ വന്നപ്പോള്‍ അവര്‍ പറഞ്ഞു: ഞങ്ങള്‍ ഈ രാജ്യക്കാരെ – ലൂത്ത്വ് (അ) ന്‍റെ ജനതയെ – നശിപ്പിക്കുവാന്‍ പോകുന്നവരാണ്. കാരണം, അവര്‍ അക്രമികളായിരിക്കുന്നു. അപ്പോള്‍ ഇബ്രാഹീം പറഞ്ഞു: അതില്‍ ലൂത്ത്വ് ഉണ്ടല്ലോ. അവര്‍ പറ ഞ്ഞു: അവിടെ ഉള്ളവരെപ്പറ്റി ഞങ്ങള്‍ നല്ലവണ്ണം അറിയുന്നതാണ്. അദ്ദേഹത്തെ – ലൂത്ത്വ് (അ) നെ-യും, അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഭാര്യ ഒഴിച്ചുള്ള ആള്‍ക്കാരെയും ഞങ്ങള്‍ രക്ഷപ്പെടുത്തുന്നതാണ്. ആ സ്ത്രീ ശിക്ഷയില്‍ അകപ്പെടുന്നവളാണ്. (അങ്കബൂത്ത്: 31,32). ഈ തര്‍ക്കത്തിന്‍റെ വിശദീകരണമെ ന്നോണം വന്നിട്ടുള്ള ഒന്നിലധികം രിവായത്തുകള്‍ കാണാം. വിശദാംശങ്ങളില്‍ വ്യത്യാസം കാ ണുമെങ്കിലും അവയുടെ ആകെ സാരം ഇതാണ്: ആ രാജ്യം നശിപ്പിക്കുവാന്‍ പോകുന്നുവെന്നു മലക്കുകള്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍, ഇബ്രാഹീം (അ) അവരോടു: അതില്‍ നൂറുക്കണക്കില്‍ സത്യവിശ്വാസി കള്‍ ഉണ്ടെങ്കിലോ? എന്നു ചോദിച്ചു. എന്നാല്‍ അവരെ നശിപ്പിക്കുകയില്ലെന്നു അവര്‍ മറുപടി പറ ഞ്ഞു: പത്തുക്കണക്കിലോ? എന്നും ചോദിച്ചു. അപ്പോഴും ഇല്ലെന്നു പറഞ്ഞു…. അവസാനം ഇബ്രാ ഹീം (അ) ചോദിച്ചു: എന്നാല്‍, അതില്‍ ലൂത്ത്വ് ഉണ്ടല്ലോ? അപ്പോഴാണു മലക്കുകള്‍ പറഞ്ഞത്: ‘അവി ടെ ഉള്ളവരെപ്പറ്റി ഞങ്ങള്‍ക്കറിയാം. ലൂത്ത്വിനെയും, അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഭാര്യ ഒഴിച്ചുള്ള ആള്‍ക്കാരെയും ഞങ്ങള്‍ രക്ഷപ്പെടുത്തുന്നതാണ്.’ ഈ സംഭവത്തെയും, ഇബ്രാഹീം (അ)നബിയു ടെ അടുക്കല്‍ മലക്കുകള്‍ ചെന്നതിനെയും മറ്റും സംബന്ധിച്ചു ബൈബിളില്‍ (ഉല്‍പത്തി:അ:18 ല്‍) ഒരു നീണ്ട വിവരണം കാണാം. അതില്‍ പറഞ്ഞതു ചിലതൊക്കെ സ്വീകാര്യമാണെങ്കിലും മലക്കുകള്‍ ഭക്ഷണം കഴിച്ചുവെന്നു പറഞ്ഞതു സ്വീകരിക്കുവാന്‍ സാധ്യമല്ല. ചിലതു രണ്ടും തീ൪ ത്തു പറയുവാനും നിവൃത്തിയില്ല.

ഇബ്രാഹീം (അ) സ്വദേശമായ ഇറാഖില്‍നിന്നു ഹിജ്ര പോരുമ്പോള്‍ സഹോദര പുത്രനായ ലൂത്ത്വും (അ) ഒന്നിച്ചുണ്ടായിരുന്നു. നേരത്തെത്തന്നെ സത്യവിശ്വാസം സ്വീകരിച്ച ആളായിരുന്നു അദ്ദേ ഹം. അവര്‍ ഫലസ്തീനില്‍ വന്നശേഷം ലൂത്ത്വ് (അ) സദൂം – ഗുമരിയാ പ്രദേശങ്ങളില്‍ താമസമുറപ്പി ച്ചു. അവിടെയുള്ളവരില്‍ അദ്ദേഹം റസൂലായി നിയോഗിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു.