സൂറത്തുല്‍ കഹ്ഫ് : 01-17

സത്യവചനങ്ങള്‍ വക്രമോ, അവ്യക്തമോ ആയിരിക്കുകയില്ല. ഒരു കാര്യത്തിന്റെ സത്യതക്കുള്ള സാര്‍വ്വത്രികമായ ഭാഷാപ്രയോഗം, കെട്ടിക്കുടുക്കും വക്രതയുമില്ലാതെ, ചൊവ്വായതും, വ്യക്തമായതുമായിരിക്കും. ക്വുര്‍ആന്റെ വാക്കുകളിലാകട്ടെ, ഉദ്ദേശ്യങ്ങളിലാകട്ടെ, തത്വങ്ങളിലാകട്ടെ, യാതൊരുവിധ വക്രതയുമില്ല; വചനങ്ങളില്‍ വെച്ചു ഏറ്റവും നേരായ വചനം അതാകുന്നു എന്നിങ്ങിനെ അല്ലാഹു ക്വുര്‍ആനെ വര്‍ണ്ണിക്കുന്നു. മാനുഷലോകത്തിന്റെ ഐഹികവും, പാരത്രികവുമായ സൌഭാഗ്യങ്ങള്‍ക്കു നിദാനമായ ആ പരിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥം നബി മുസ്തഫാ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ തിരുമേനിയുടെമേല്‍ അവതരിപ്പിച്ചതിന്റെ പേരില്‍ അവന്‍ അവനെത്തന്നെ സ്തുതിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

തുടര്‍ന്നുകൊണ്ട് ക്വുര്‍ആന്റെ അവതരണോദ്ദേശ്യം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. സത്യവിശ്വാസം കൈക്കൊള്ളുകയും, സല്‍ക്കര്‍മ്മങ്ങള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കയും ചെയ്താലുണ്ടാകുന്ന സല്‍ഫലങ്ങളെക്കുറിച്ച് സന്തോഷവാര്‍ത്ത അറിയിക്കുക (تَبْشِير) നിഷേധവും, അവിശ്വാസവും കൈക്കൊണ്ട് ദുഷ്ക്കര്‍മ്മങ്ങള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നതിന്റെ ദുഷ്ഫലങ്ങളെപ്പറ്റി താക്കീതു നല്‍കുക (انذار) എന്നീ ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടിയാണ്, എക്കാലത്തും ദിവ്യസന്ദേശങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. ഖുര്‍ആനും അതേ ആവശ്യാര്‍ത്ഥം അവതരിപിച്ചതാകുന്നു.

ഈ രണ്ടു മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളില്‍ പ്രായേണ ക്വുര്‍ആന്‍ പ്രാധാന്യം നല്‍കിക്കാണുന്നതു താക്കീതിനാകുന്നു. അജ്ഞതയിലും, തോന്നിയവാസത്തിലും മുഴുകിക്കിടക്കുന്ന ജനങ്ങളെ അതില്‍ നിന്നു വിമുക്തരാക്കി സത്യപാതയിലേക്കു കൊണ്ടുവരുന്നതിനു ഒന്നാമതായി വേണ്ടതു അവര്‍ സ്വീകരിച്ചുവരുന്ന മാര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ ദുരന്തഫലങ്ങളെക്കുറിച്ച് അവര്‍ക്കു മുന്നറിയിപ്പു നല്‍കുകയാണല്ലോ. അതുകൊണ്ടാണ് പലപ്പോഴും നബിമാരെപ്പറ്റി ‘താക്കീതു നല്‍കുന്നവന്‍’ (نَذِير) എന്നു ക്വുര്‍ആനില്‍ പ്രയോഗിച്ചു കാണുന്നത്. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയുടെ പ്രവാചകത്വത്തിന്റെ ആദ്യഘട്ടത്തില്‍ قُمْ فَأَنذِرْ – المدثر (എഴുന്നേറ്റു താക്കീതു ചെയ്യുക!) എന്നും وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ – الشعراء-٢١٤ (നിന്റെ അടുത്ത ബന്ധുക്കള്‍ക്കു താക്കീതു ചെയ്യുക!) എന്നും അല്ലാഹു കല്‍പിക്കുന്നു. നരകവാസികളോട് മലക്കുകള്‍ ഇപ്രകാരം ചോദിക്കുന്നതാണ്: أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَذِيرٌ – الملك-٨ (നിങ്ങള്‍ക്കു താക്കീതുകാരന്‍ വന്നിരുന്നില്ലേ?!) ഇതെല്ലാം ഈ അടിസ്ഥാനത്തിലാകുന്നു.

താക്കീതു നല്‍കുന്നതിന് സ്വാഭാവികമായുള്ള ഈ സ്ഥാനം ഇവിടെയും വീക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ക്വുര്‍ആന്‍ അവതരിപ്പിച്ചതിന്റെ രണ്ടു ഉദ്ദേശ്യങ്ങളും എടുത്തുപറഞ്ഞപ്പോള്‍, ‘ശിക്ഷയെക്കുറിച്ച് താക്കീതു ചെയ്‌വാന്‍’ (لِّيُنذِرَ بَأْسًا) എന്നാണ് ആദ്യം പറഞ്ഞത്. പൊതുവിലുള്ള താക്കീതിനുശേഷം, അല്ലാഹുവിനു മക്കളുണ്ടെന്നു പറയുന്നവര്‍ക്ക് പ്രത്യേകം ഒരു താക്കീതും ആവര്‍ത്തിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. സന്തോഷവാര്‍ത്തകള്‍ ശ്രദ്ധിക്കാതിരിക്കുന്നതിനേക്കാള്‍ ആപല്‍ക്കരം, താക്കീതുകള്‍ വിലവെക്കാതിരിക്കുന്നതാണ്.

മലക്കുകള്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ പെണ്‍മക്കളാണെന്നു മുശ്രിക്കുകളും, ഉസൈര്‍ (عزير) ദൈവപുത്രനാണെന്നു ജൂതന്‍മാരും, യേശുക്രിസ്തു (عيسى – عليه الصلاة والسلام) ദൈവപുത്രനാണെന്നു ക്രിസ്ത്യാനികളും പറയുന്നു. നിന്ദ്യവും നികൃഷ്ടവുമായ ഇത്തരം കളവു അല്ലാഹുവിന്റെ പേരില്‍ കെട്ടിപ്പറയുന്നവരെ പ്രത്യേകം താക്കീതു ചെയ്യുകയെന്നതു, ക്വുര്‍ആന്‍ അവതരിപ്പിച്ചതിന്റെ ഒരു പ്രധാന ഉദ്ദേശ്യമാണെന്നു അല്ലാഹു പ്രസ്താവിക്കുന്നു. സൃഷ്ടികളുമായി യാതൊരുവിധ സാദൃശ്യവും സങ്കല്‍പിക്കപ്പെടാവതല്ലാത്തവണ്ണം എത്രയോ ഉല്‍കൃഷ്ടനും പരിശുദ്ധനുമത്രെ അവന്‍. പ്രപഞ്ചകര്‍ത്താവായ അവന്റെ പേരില്‍ ഇത്തരം അപവാദങ്ങള്‍ പറഞ്ഞേക്കുവാന്‍ ധൈര്യപ്പെടുന്നതു എത്രമാത്രം ഭയങ്കരമാണ്! യുക്തിക്കും ലക്ഷ്യത്തിനും നിരക്കാത്ത ആ വാദം മനുഷ്യനെ അങ്ങേയറ്റം വഴിപിഴപ്പിക്കുന്നതുമാകുന്നു. സത്യത്തിന്റെ കണികപോലും അതിലില്ല; വെറും പരമ്പരാഗതമായ ജല്‍പനങ്ങള്‍ മാത്രം. അതുകൊണ്ടാണ് ഇക്കൂട്ടരെപ്പറ്റി ക്വുര്‍ആന്‍ ശക്തിയായ ഭാഷയില്‍ പലപ്പോഴും ആക്ഷേപിച്ചു പറയുന്നത്.

നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയുടെ പ്രവാചകത്വം മുതല്‍ ഹിജ്രവരെയുള്ള കാലഘട്ടത്തിനു മക്കീകാലഘട്ടം (العهد المكي) എന്നും അതിനുശേഷമുള്ളതിനു മദനീകാലഘട്ടം (العهد المدني) എന്നും പറയുന്നു. മക്കീകാലഘട്ടത്തിന്റെ അവസാനത്തില്‍ അവതരിച്ച സൂറത്തുകളില്‍ ഒന്നാണ് ഈ സൂറത്ത്. അവിശ്വാസികളുടെ നിഷേധവും, ധിക്കാരവും മൂര്‍ദ്ധന്ന്യത്തിലെത്തിയ ഒരു കാലമായിരുന്നു അത്. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ അവസ്ഥയാകട്ടെ, നേരെ മറിച്ചും. അപാരമായ വ്യസനത്താല്‍ അവിടുത്തെ ഹൃദയം തിങ്ങിവിങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. കോരിക്കൊടുത്തിട്ടെങ്കിലും സ്വജനങ്ങളില്‍ സന്മാര്‍ഗ്ഗബോധം ഉണ്ടാക്കുവാന്‍ വല്ല മാര്‍ഗ്ഗവും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍, അതിനുപോലും അവിടുന്നു തയ്യാറാകുമായിരുന്നു. സുവ്യക്തവും, അനിഷേധ്യവുമായ തെളിവുകള്‍പോലും ജനങ്ങള്‍ കണ്ണടച്ച് തള്ളിക്കളയുന്നതുകണ്ട് സഹിക്കവയ്യാതെ അവിടുത്തെ ഹൃദയം വെന്തുനീറുകയാണ്.

ജനങ്ങളില്‍ സത്യബോധവും, സന്മാര്‍ഗ്ഗനിഷ്ഠയും ഉണ്ടാക്കിക്കാണുകയെന്നത്, പ്രവാചകന്‍മാരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, കേവലം തങ്ങള്‍ക്കു സാധിച്ചുകിട്ടേണ്ടുന്ന ഒരു കാര്യം മാത്രമല്ല; അത് അവരുടെ അതിരുകവിഞ്ഞ ഒരു ആഗ്രഹം കൂടിയാണ്. മനുഷ്യരുടെ ദുര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗവാസന അവരുടെ ഹൃദയങ്ങള്‍ക്ക്‌ മാറാവ്രണമാണ്. അവര്‍ സന്മാര്‍ഗ്ഗികളായിത്തീരണമെന്ന അതിരു കവിഞ്ഞ ആഗ്രഹം അവരുടെ ഹൃദയത്തെ അധീനമാക്കുന്നു. ഒരാള്‍ സത്യത്തില്‍ നിന്ന് മുഖം തിരിക്കുന്നതിനേക്കാള്‍ കവിഞ്ഞ ഒരു മനോവ്യഥ അവര്‍ക്കു ഉണ്ടാകുവാനില്ല. ഒരാള്‍ സന്മാര്‍ഗ്ഗബോധമുള്ളവനായിക്കാണുന്നതിലധികം ആഹ്ളാദകരമായ ഒരു കാര്യവും അവര്‍ക്കില്ല. സൂറത്തു-ത്തൗബഃയില്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെപ്പറ്റി അല്ലാഹു ഇങ്ങിനെ പറയുന്നു: عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُم بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَّحِيمٌ – التوبة:١٢٨ (നിങ്ങള്‍ വിഷമിക്കുന്നതു അദ്ദേഹത്തിന്നു അസഹ്യമാണ്, നിങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍ അത്യാഗ്രഹിയാണ്, സത്യവിശ്വാസികളെ സംബന്ധിച്ച് കൃപയുള്ളവനും, കരുണയുള്ളവനുമാണ്.).

നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയുടെ ഈ സ്ഥിതിവിശേഷത്തിനു ക്വുര്‍ആനില്‍ പലേടത്തും സാക്ഷ്യങ്ങള്‍ കാണാം. 6-ാം വചനത്തില്‍ നാം കണ്ടതും ഇതിലേക്കുള്ള സൂചനയാകുന്നു. ആയത്തിന്റെ താല്‍പര്യം ഇപ്രകാരമാകുന്നു: നബിയെ! ജനങ്ങളുടെ ദുര്‍മാര്‍ഗ്ഗവാസനയും, ധിക്കാരമനസ്ഥിതിയും കാരണമായി, ഈ ക്വുര്‍ആനില്‍ അവര്‍ വിശ്വസിക്കാത്തതിലുള്ള വ്യസനാധിക്യത്താല്‍ പിന്‍തിരിഞ്ഞുപോകുന്ന അവരുടെ പ്രവര്‍ത്തന ഫലങ്ങള്‍ ഓര്‍ത്തു ജീവനാശം പോലും വരുത്തുന്നതിനു താന്‍ മുതിരുകയാണെങ്കില്‍, അതില്‍ അല്‍ഭുതമില്ല; അത്രയ്ക്കും വലുതാണ്‌. തന്റെ ആഗ്രഹം; പക്ഷെ, ദുര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ അടിയുറച്ചു കഴിഞ്ഞവര്‍, അതില്‍ നിന്നു മടങ്ങുക പ്രയാസമാണ്; അവരെക്കുറിച്ചു താന്‍ ദുഃഖിച്ചിരിക്കേണ്ടതില്ല; തന്റെ ദൗത്യം നിര്‍വ്വഹിച്ചാല്‍ മതിയാകും’ فَإِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُ وَعَلَيْنَا الْحِسَابُ : الرعد:٤٠ (പ്രബോധനം മാത്രമേ നിനക്കു കടമയുള്ളു, വിചാരണ നമ്മുടെ ബാദ്ധ്യതയാണ്.).

ജീവികള്‍, സസ്യാദികള്‍, ധാതുവസ്തുക്കള്‍ എന്നിങ്ങിനെ ഈ ഭൂമിയിലുള്ളതെല്ലാം അതിനു അലങ്കാരം നല്‍കുന്നു. സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കുവാനും, ആവശ്യങ്ങള്‍ നിര്‍വ്വഹിക്കുവാനും മനുഷ്യനു വേണ്ടതെല്ലാം അതിലുണ്ട്. അവയെ അവനു യഥേഷ്ടം ഉപയോഗിക്കാം. എന്നാല്‍, താല്‍ക്കാലിക സുഖ സൗകര്യങ്ങളും, ദേഹേച്ഛകളും നിറവേറ്റി തൃപ്തി അടയുവാന്‍ മാത്രമായിട്ടുള്ളതല്ല അവ. അവയില്‍ അടങ്ങിയ യുക്തിരഹസ്യങ്ങളും, തത്വസാരങ്ങളും മനസ്സിലാക്കുക, അവയുടെ സൃഷ്ടാവും നിയന്താവുമായ സര്‍വ്വശക്തന്റെ സൃഷ്ടിമഹാത്മ്യങ്ങളെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുക, അങ്ങിനെ അവനില്‍ ഭയഭക്തി അര്‍പ്പിക്കുക, അവന്റെ നിയമനിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ സ്വീകരിച്ചു കൊണ്ടു ജീവിക്കുക, എന്നിവയിലെല്ലാം ഓരോ മനുഷ്യന്റെയും നിലപാടെന്തായിരിക്കുമെന്നു പരീക്ഷണം നടത്തുവാനും കൂടിയാണ് അവ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്.

ആ അലങ്കാരവസ്തുക്കളെക്കുറിച്ചു വേണ്ടപോലെ ചിന്തിച്ചു അവയെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നവനു പുണ്യഫലവും. അശ്രദ്ധ കാണിക്കുന്നവനു ശിക്ഷയും അല്ലാഹു നല്‍കും. അഥവാ, ജയാപജയം പരിശോധിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു പരീക്ഷണാലയമായിട്ടാണ് ഈ ലോകം കണക്കാക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. ഉമര്‍ (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) പറയാറുണ്ടായിരുന്ന ഒരു വാക്യം ഇവിടെ സ്മരണീയമാകുന്നു: ‘അല്ലാഹുവേ! നീ ഞങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി അലങ്കാരമാക്കിത്തന്നതില്‍ സന്തോഷിക്കുവാനല്ലാതെ ഞങ്ങള്‍ക്ക് കഴിയുന്നതല്ല. അല്ലാഹുവേ! അതിനെ അതിന്റെ മുറയില്‍ ഞങ്ങള്‍ വിനിയോഗിക്കുവാന്‍ (സഹായം നല്‍കണമെന്നു) ഞാന്‍ നിന്നോട് അപേക്ഷിക്കുന്നു.’

اللَّهُمَّ إِنَّا لاَ نَسْتَطِيعُ إِلاَّ أَنْ نَفْرَحَ بِمَا زَيَّنْتَهُ لَنَا، اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ أَنْ أُنْفِقَهُ فِي حَقِّهِ.- رواه البخاري

പരീക്ഷണ രംഗമായ ഈ ഭൂമിയും, അതിലുള്ള സര്‍വ്വ വസ്തുക്കളും ഒരിക്കല്‍ നാശമടയും, അതിനു ശാശ്വതമായ നിലനില്‍പില്ല. അന്നു എല്ലാവരും അല്ലാഹുവിന്റെ മുമ്പില്‍ ഹാജരായി തങ്ങളുടെ സകല കര്‍മ്മങ്ങളെക്കുറിച്ചും കൈകെട്ടി ഉത്തരം പറയേണ്ടിവരും. അന്നാണവരുടെ കര്‍മ്മഫലങ്ങള്‍ ശരിക്കു അനുഭവപ്പെടുക. അതുകൊണ്ടു – നബിയേ – തന്റെ ജനതയില്‍നിന്നു കണ്ടുംകേട്ടും വരുന്ന ധിക്കാരങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചു ഇത്രയധികം വ്യാകുലപ്പെടേണ്ടതില്ല, എന്നു അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെ സമാശ്വസിപ്പിക്കുകയാണ്.

ഭൂമിയുടെ മുകളിലുള്ളതിനെ തരിശായ വെണ്‍ഭൂമിയാക്കുമെന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം, ലോകാവസാന സംഭവമാകുന്നു. സൂ: ത്വാഹായില്‍ ഇങ്ങിനെ കാണാം: ‘പര്‍വ്വതങ്ങളെപ്പറ്റി അവര്‍ നിന്നോടു ചോദിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ നീ പറയുക: എന്റെ രക്ഷിതാവ് അവയെ പൊടിച്ചു പാറ്റിക്കളയുന്നതാണ്. എന്നിട്ട്, അതിനെ സമനിരപ്പായ മൈതാനമാക്കി വിട്ടേക്കും. യാതൊരു താഴ്ച്ചയാകട്ടെ, ഉയര്‍ച്ചയാകട്ടെ, അവിടെ നീ കാണുകയില്ല.

[وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ يَنسِفُهَا رَبِّي نَسْفًا ﴿١٠٥﴾ فَيَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا ﴿١٠٦﴾ لَّا تَرَىٰ فِيهَا عِوَجًا وَلَا أَمْتًا ﴿١٠٧﴾ – [طه ١٠٥ – ١٠٧

‘റഖീം’ (الرَّقِيم) എന്നതുകൊണ്ടുദ്ദേശ്യം, ഗുഹാവാസികളുടെ പേരുവിവരം എഴുതി ഗുഹയുടെ അടുക്കല്‍ സൂക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ആ ലിഖിതഫലകമാണെന്നാണ് പല ‘മുഫസിറു’കളും (ക്വുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കളും) പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുള്ളത്. അത് അവരുടെ രാജ്യത്തിന്റെ പേരാണെന്നും ചിലര്‍ പറയുന്നു. ഇബ്നു അബ്ബാസ് (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) ഖത്താദഃ (رحمة الله عليه) എന്നിവരില്‍ നിന്നും മറ്റും നിവേദനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്, ‘ഐലഃ’ (آيلة) യുടെ അടുത്തുള്ള ഒരു താഴ്വരയാണ് ‘റഖീം’ എന്നത്രെ. ‘അല്‍ അഖബ’ എന്ന പേരിലാണു ഇന്നു ‘ഐലഃ’ അറിയപ്പെടുന്നത്. കൂടാതെ ബൈബ്ളിലും റഖീമിനെ (രേക്കേം) സംബന്ധിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

അല്‍ അഖബ ഉള്‍ക്കടലിന്റെയും, സീനാ ഉപദ്വീപിന്റെയും വടക്കുഭാഗത്തായി സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന പര്‍വ്വത നിരകളെ തൊട്ടുകിടക്കുന്ന പീഠപ്രദേശത്തായിരുന്നു ‘റഖീം’ സ്ഥിതിചെയ്തിരുന്നത്. കാലാന്തരത്തില്‍ ഈ രാജ്യം ‘പെത്രാ’ (Petraea) എന്നു പൊതുവിലും, ‘ബിത്ത്വ്റാ’ (بطرا او بطرية) എന്നു അറബികള്‍ക്കിടയിലും അറിയപ്പെട്ടു. (*). സിരിയായിലെ കര്‍ഷക വര്‍ഗ്ഗക്കാരായിരുന്ന ‘നബ്ത്ത്വീ’ വര്‍ഗ്ഗക്കാര്‍ (انباط الشام) ഇവിടെ വസിച്ചിരുന്നു. അടുത്ത ചില വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുമുമ്പ് നടത്തപ്പെട്ട ചരിത്രഗവേഷണങ്ങളില്‍ ഇവിടെ രണ്ടു ഗുഹകള്‍ കണ്ടുപിടിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അവയില്‍ ഒന്നിന്റെ കിടപ്പ് ക്വുര്‍ആനില്‍ പ്രസ്താവിച്ചതുപോലെ, വെയിലും സൂര്യ കിരണവും ഉള്ളില്‍ കടക്കാത്ത വിധത്തിലാകുന്നു. മറ്റേതിന്റെ മുന്‍വശത്തു ചില കെട്ടിടങ്ങളുടെയും, കല്‍ത്തൂണുകളുടെയും അവശിഷ്ടങ്ങളുമുണ്ട്. അതു ഒരു പുരാതന ആരാധനാ സ്ഥലമാണെന്നാണ് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നത്.

(*). സേലാ, സേലാ പെത്ര (Sela, Petra) എന്നും ഈ രാജ്യത്തിനു പേരുണ്ട്. ചാവുകടലിനു (ബഹ്ര്‍ലൂത്ത്വ്) തെക്കു 50 നാഴിക ദൂരത്തു കിഴുക്കാന്തൂക്കായ വന്‍മലകളാല്‍ ചുറ്റപ്പെട്ട അഗാധമായ താഴ്വരയില്‍ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഒരു ഗ്രാമമാണിത്. ഏദോം (آدوم) രാജ്യം നാമാവശേഷമായതിനു ശേഷം (‘നബാത്യര്‍’ Nabations الأنباط) എന്ന വര്‍ഗ്ഗക്കാര്‍ അവിടെ തങ്ങളുടെ രാജ്യം സ്ഥാപിച്ചു. അന്നു അവിടെ വാണിജ്യം വര്‍ദ്ധിച്ചിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ അതു ശൂന്യമായിക്കിടക്കുകയാണ്. മലഞ്ചരുവുകളില്‍ നൈപുണ്യത്തോടെ വെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ ക്ഷേത്രങ്ങളും കല്ലറകളും ധാരാളം ഇന്നും സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നു. സന്ദര്‍ശകന്മാര്‍ അവ കാണുമ്പോള്‍ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു പോലും. യവനര്‍ ഇതിനെ പാറ എന്നര്‍ത്ഥമുള്ള ‘പൈത്രാ’ എന്നു വിളിച്ചു വന്നു. ‘സേലാ’ എന്നതിനും, ‘പാറ’, ‘കിഴുക്കാന്തൂക്കായ മല’ എന്നാണര്‍ത്ഥം ‘ (വേദപുസ്തക നിഘണ്ടുവില്‍നിന്നു). ഭൂപടം 3ഉം 4ഉം നോക്കുക.

ക്വുര്‍ആന്‍ അവതരിച്ച കാലത്ത് അറബികള്‍ക്കിടയില്‍, ‘അസ്ഹാബുല്‍ കഹ്ഫി’ന്റെ കഥ – അതില്‍ പല നീക്കുപോക്കുകളുണ്ടെങ്കിലും ശരി – പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നുവല്ലോ. ശാമില്‍നിന്നു വരുന്ന വേദക്കാരും, നബ്ത്ത്വീ വര്‍ഗ്ഗക്കാരും, അറബികളുമായി കച്ചവടപരമായും മറ്റും സമ്പര്‍ക്കം ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നതു പ്രസിദ്ധമാണ്. ഈ നിലക്ക് ഈ സംഭവം അവരില്‍ നിന്നായിരിക്കും മിക്കവാറും അറബികള്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കുക. തുര്‍ക്കിയിലെ എഫസൂസില്‍ നടന്ന സംഭവത്തിനു അറബികള്‍ക്കിടയില്‍ അത്ര പ്രചാരം ലഭിക്കുവാന്‍ പ്രയാസവുമാണ്. താബിഈങ്ങളില്‍പെട്ട ചില മഹാന്‍മാര്‍ ‘റഖീം’ എന്നതു അവരുടെ രാജ്യത്തിന്റെ പേരാണെന്നും, ചിലര്‍ അതു ‘ഐലഃ’ യുടെ അടുത്താണെന്നും പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുള്ളതും, പെത്രായുടെ പേര്‍ മുമ്പ് ‘രേക്കം’ – അല്ലെങ്കില്‍ ‘രേഖാ’ എന്നായിരുന്നതും, ഈ സംഭവം നടന്നതു ശാമിലായിരുന്നുവെന്ന് ചില മുഫസ്സിറുകള്‍ പ്രസ്താവിച്ചു കാണുന്നതും – എല്ലാം കൂടി – നോക്കുമ്പോള്‍ ഈ അഭിപ്രായമാണ് കൂടുതല്‍ സ്വീകാര്യമായി തോന്നുന്നത്. الله أعلم

‘നാം അവരുടെ കര്‍ണ്ണപുടങ്ങളെ അടച്ചു’ എന്നു പറഞ്ഞതു فَضَرَبْنَا عَلَىٰ آذَانِهِمْ (അവരുടെ ചെവികളില്‍ അടിച്ചു) എന്ന വാക്യത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യാര്‍ത്ഥമത്രെ. ലോകത്തു നടക്കുന്ന ശബ്ദകോലാഹലങ്ങളൊന്നും കേള്‍ക്കാതിരിക്കത്തക്കവണ്ണം അവര്‍ക്ക് അല്ലാഹു ഉറക്കു നല്‍കി എന്നു സാരം. കര്‍ണ്ണപുടങ്ങളെ അടച്ചുവെന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍, അവരുടെ കണ്ണുകളെപ്പറ്റി അല്ലാഹു ഒന്നും പറയുന്നില്ല; 18-ാം വചനത്തില്‍, അവര്‍ ഉറങ്ങുന്നവരാണെങ്കിലും ഉണര്‍ന്നവരാണെന്നു തോന്നുമെന്നു പറയുന്നുമുണ്ട്. ഇതില്‍നിന്നു അവര്‍ ഉറക്കിലായിരുന്നപ്പോള്‍ അവരുടെ കണ്ണുകള്‍ തുറന്നു കൊണ്ടായിരുന്നു ഉള്ളതെന്നു അനുമാനിക്കാവുന്നതാണ്. ചില മുഫസ്സിറുകള്‍ ഇങ്ങിനെ പറഞ്ഞു കാണുന്നുമുണ്ട്.

‘രണ്ടു കക്ഷികള്‍’ (الْحِزْبَيْنِ) എന്നു പറഞ്ഞതു, അവരുടെ ഗുഹാവാസകാലത്തെക്കുറിച്ചു ഭിന്നാഭിപ്രായക്കാരായിരുന്ന രണ്ടു കക്ഷികളാണെന്നും, അല്ലെങ്കില്‍ സത്യവിശ്വാസികളായ ഗുഹാവാസികളും, അവരുടെ എതിര്‍കക്ഷിയായ അവിശ്വാസികളുമാണെന്നും വരാം. ഒന്നാമത്തെ അഭിപ്രായമനുസരിച്ച് 12-ാം വചനത്തിന്റെ സാരം: ഏതു കക്ഷിയാണ്, അവര്‍ ഉറങ്ങിക്കിടന്ന കാലത്തെക്കുറിച്ച് കൂടുതല്‍ അറിയുക എന്നു പുലരുവാന്‍ വേണ്ടി അവരെ എഴുന്നേല്‍പിച്ചു വെന്നായിരിക്കും. രണ്ടാമത്തെ അഭിപ്രായം അനുസരിച്ച് സത്യവിശ്വാസികളും, അവരുടെ ശത്രുക്കളുമായ ഇരുകക്ഷികളില്‍ ഏതാണ് ആ കാലത്തിനു കൂടുതല്‍ വിലയിരുത്തിയത് എന്നു വെളിപ്പെടുത്തുവാന്‍ വേണ്ടി എന്നും സാരമാകുന്നു. അതായതു നൂറുക്കണക്കായ കൊല്ലങ്ങള്‍ ആ ഗുഹയില്‍ അവര്‍ കഴിച്ചുകൂട്ടി. അക്കാലത്തു ലോകത്തു നടന്നിരുന്ന അക്രമങ്ങളും ദുര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളും ഒന്നും അവര്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അവര്‍ ഉണര്‍ന്നെഴുന്നേറ്റതോടെ – അവരുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെയും അതിനുവേണ്ടി അവര്‍ വരിച്ച ത്യാഗത്തിന്റെയും ഫലമായി – പെട്ടന്ന് നാട്ടിലാകമാനം വമ്പിച്ച പ്രത്യാഘാതമുണ്ടായി. പരലോക ജീവിതത്തെ നിഷേധിക്കുന്ന എത്രയോ പേര്‍ സത്യവിശ്വാസികളായി മാറി. അങ്ങിനെ നോക്കുമ്പോള്‍, കേവലം വളരെക്കാലമായി ഉറങ്ങിക്കിടക്കുകയായിരുന്ന അവരാണ് ആ കാലത്തിനു കൂടുതല്‍ വിലയിരുത്തി സൂക്ഷിച്ചതെന്നും; അക്കാലമത്രയും അവിശ്വാസികള്‍ കെട്ടിപ്പൊക്കി സ്ഥാപിച്ചിരുന്ന അവിശ്വാസത്തിന്റെ കോട്ട തകര്‍ന്നു പോയെന്നും വ്യക്തമാണല്ലോ.

മേല്‍ കഴിഞ്ഞ ആയത്തുകളുടെ ചുരുക്കസാരം ഇതാണ്: കൂടുതല്‍ നല്ലവര്‍ ആരാണെന്നു പരീക്ഷിക്കുവാനായി ഈ ഭൂമുഖത്തു അല്ലാഹു ഉണ്ടാക്കിവെച്ചിട്ടുള്ള അലങ്കാരങ്ങളാകുന്ന ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് ഗുഹാവാസികളുടെ സംഭവം ഒരു വമ്പിച്ച ആശ്ചര്യമൊന്നുമല്ല. അല്‍പം യുവാക്കള്‍, തങ്ങളുടെ സര്‍വ്വസ്വവും അല്ലാഹുവില്‍ അര്‍പ്പിച്ച് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചുകൊണ്ടും, അവനില്‍ ദൃഢമായി വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ടും ഒരു ഗുഹയില്‍ അഭയം പ്രാപിച്ചു. ജനങ്ങള്‍ക്കു അജ്ഞാതമായ നിലയില്‍ അല്ലാഹു അവരെ നൂറ്റാണ്ടുകളോളം ഉറക്കി. പിന്നീട് സത്യത്തിന്റെ കക്ഷിക്ക് ഒരു ദൃഷ്ടാന്തമായി അല്ലാഹു അവരെ എഴുന്നേല്‍പിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇത്രമാത്രം!

ഗുഹാവാസികളുടെ കഥ അറബികള്‍ക്കും, വേദക്കാര്‍ക്കുമിടയില്‍ മുമ്പേ പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നുവെന്നു പറഞ്ഞുവല്ലോ. എന്നാല്‍ അതില്‍ സത്യാസത്യങ്ങളും ഭിന്നാഭിപ്രായങ്ങളും സ്ഥലം പിടിച്ചിരുന്നു. ആകയാല്‍, ഈ കഥയില്‍നിന്നു പഠിക്കുവാനും ചിന്തിക്കുവാനും ഉള്ള ഭാഗങ്ങള്‍ക്കു പ്രാധാന്യം നല്‍കിക്കൊണ്ടു സംഭവത്തിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥരൂപം സംക്ഷിപ്തമായി അടുത്ത ആയത്തുകളില്‍ അല്ലാഹു വിവരിക്കുന്നു:-

സ്വജനതയെയും, ഭരണകര്‍ത്താവിനെയും വകവെക്കാതെ ആ യുവാക്കള്‍ ഏക ഇലാഹില്‍ വിശ്വസിച്ചു; അവനെ മാത്രം ആരാധകനായി സ്വീകരിച്ചു. അവര്‍ അതു സധൈര്യം പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്തു കഷ്ടനഷ്ടങ്ങള്‍ അനുഭവിച്ചാലും അതില്‍ നിന്നു തരിപോലും പിന്‍വാങ്ങുകയില്ലെന്നു ദൃഢനിശ്ചയം ചെയ്തു. നാട്ടുകാരുമായി ഒരു വിധേനയും യോജിച്ചു കഴിയുവാന്‍ നിവൃത്തിയില്ലെന്നു കണ്ട അവര്‍, തങ്ങള്‍ക്കു അല്ലാഹുവിന്റെ കാരുണ്യവും സഹായവും നിശ്ചയമായും ലഭിക്കുമെന്ന പൂര്‍ണ്ണവിശ്വാസത്തോടുകൂടി നാടും, വീടും, കുടുംബവുമെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച് ഗുഹയെ അഭയം പ്രാപിച്ചു. ‘ഞങ്ങളുടെ റബ്ബ് ആകാശങ്ങളുടെയും ഭൂമിയുടെയും റബ്ബാണ്’ എന്നു തുടങ്ങിയ അവരുടെ വാക്യങ്ങളില്‍ ‘തൌഹീദി’ന്റെ (ഏകദൈവ വിശ്വാസത്തിന്റെ) മൂലതത്വങ്ങളും, ‘ശിര്‍ക്കി’ന്റെ (ബഹുദൈവ വിശ്വാസത്തിന്റെ) നിരര്‍ത്ഥതയും ചുരുക്കത്തില്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ‘അവനു പുറമെ യാതൊരു ആരാധ്യനെയും ഞങ്ങള്‍ വിളിച്ചു പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നതേയല്ല.’ എന്ന വാക്യത്തില്‍, അല്ലാഹു അല്ലാത്തവരോടു പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നതു ശിര്‍ക്കിന്റെ പ്രധാന ഇനമാണെന്ന വസ്തുതയും അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഗുഹയുടെ കിടപ്പിനെപ്പറ്റി അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

ഗുഹ സ്ഥിതി ചെയ്തിരുന്നത് ഏതു രാജ്യത്തായിരുന്നുവെന്നു ക്വുര്‍ആന്‍ പ്രസ്താവിച്ചിട്ടില്ല. ഈലിയാ (ايلية) എന്ന ബൈത്തുല്‍ മുഖദ്ദസ്സില്‍ ആണെന്നും, മൗസുലിനടുത്തു നീനുവായിലാണെന്നും, റോമായിലാണെന്നും (*) മറ്റും പല അഭിപ്രായങ്ങള്‍ കാണാം. 9-ാം വചനത്തില്‍ ‘റഖീമി’ന്റെ വിവരണത്തില്‍, അതു ഗുഹാവാസികളുടെ രാജ്യത്തിന്റെ പേരാണെന്നുള്ള അഭിപ്രായവും, അതിനു ഉപോല്‍ബലം നല്‍കുന്ന ചില വിവരങ്ങളും നാം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുവല്ലോ.

(*). പടങ്ങള്‍ 1,2,6 നോക്കുക.

സൂര്യന്‍, രാവിലെ വലത്തോട്ടും, വൈകുന്നേരം ഇടത്തോട്ടും തെറ്റിപ്പോകുമെന്നും, അങ്ങനെ ഗുഹയില്‍ കിടക്കുന്നവരെ വെയിലിന്റെ ശല്യം ബാധിക്കുകയില്ലെന്നും ഈ വചനത്തില്‍ നിന്നു വ്യക്തമാണ്. അപ്പോള്‍ ഗുഹയുടെ കിടപ്പ് തെക്കുവടക്കായിരിക്കുമെന്നും, ഗുഹാമുഖം മിക്കവാറും വടക്കോട്ടായിരിക്കുമെന്നും കരുതാവുന്നതാകുന്നു. കാരണം, മേല്‍ പറഞ്ഞ ഏത് അഭിപ്രായം നാം എടുത്താലും, ഭൂമദ്ധ്യരേഖയില്‍ നിന്ന് ഏറെക്കുറെ 30 ഡിഗ്രിയോ അതിലധികമോ വടക്കായിരുന്നു ആ രാജ്യമെന്നു തീര്‍ച്ചയാണ്. സൂര്യനാകട്ടെ, വടക്കേ അയനത്തിലും തെക്കേ അയനത്തിലും 23½ ഡിഗ്രി മാത്രമേ നീങ്ങുകയുള്ളു. ഗുഹാമുഖം വടക്കോട്ടല്ലാതാകുന്ന പക്ഷം, പകലില്‍ കുറച്ചു സമയമെങ്കിലും വെയില്‍ അതിനുള്ളില്‍ പ്രവേശിക്കേണ്ടതാണ്. ഏതായാലും, ഗുഹയെപ്പറ്റി കൂടുതല്‍ വല്ലതും അറിയുന്നതില്‍ നമുക്ക് വല്ല പ്രത്യേക പ്രയോജനവും ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കില്‍, അല്ലാഹു അത് എടുത്തു പറയുമായിരുന്നു. അതില്ലാത്ത സ്ഥിതിക്ക് നാം കൂടുതല്‍ ആരായേണ്ടതില്ല. والله أعلم