സൂറത്തു ദ്ദാരിയാത്ത് : 24-46

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ അതിഥികളുടെ സംഭവം ഇവിടെയും, സൂ: ഹിജ്റി (الحجر) ലും അല്ലാഹു സംക്ഷിപ്തമായിട്ടാണ് വിവരിച്ചിരിക്കുന്നത്. സൂ: ഹൂദില്‍, സംഭവം കുറെ കൂടി വിശദമായി വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിഥികള്‍ മലക്കുകളായിരുന്നു. മനുഷ്യരൂപത്തിലായിരുന്നു അവര്‍ വന്നത്. വരവിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ കാണാം. ഇസ്‌ലാമിലെ ഉപചാരവാക്യമായ സലാമോടുകൂടിയാണ് അവര്‍ വീട്ടില്‍ പ്രവേശിച്ചത്. ഇബ്രാഹീം നബി (عليه السلام) സലാം മടക്കി. ആഗതര്‍ ആരാണെന്നും, വരവിന്റെ ഉദ്ദേശ്യമെന്താണെന്നും വ്യക്തമാകുന്നതിനു മുമ്പുതന്നെ, അതിഥി സല്‍ക്കാരത്തില്‍ അതീവ തല്‍പരനായിരുന്ന അദ്ദേഹം അവരെ സല്‍ക്കരിക്കുവാനുള്ള ഏര്‍പ്പാടിനെപ്പറ്റിയാണ്‌ ശ്രദ്ധ പതിച്ചത്.

അതിഥികളെ മാന്യമായ നിലയില്‍ സ്വീകരിച്ചിരുത്തേണ്ട താമസം, പതുക്കെ ഉപായത്തില്‍ വീട്ടുകാരുടെ അടുക്കല്‍ചെന്നു സദ്യവട്ടം തയ്യാറാക്കുവാന്‍ ഏര്‍പ്പാടുചെയ്തു. ആ കാലത്തും, ആ പ്രദേശത്തും ഭക്ഷ്യപദാര്‍ത്ഥങ്ങളില്‍ പ്രാധാന്യം നല്‍കപ്പെട്ടിരുന്ന ഒന്നാണ് പശുക്കുട്ടി –അഥവാ മൂരിക്കുട്ടന്‍, ക്ഷണനേരം കൊണ്ടു തടിച്ചുകൊഴുത്ത ഒരു പശുക്കുട്ടിയെ പാകം ചെയ്തു തയ്യാറാക്കി. ഭക്ഷണം ഒരിടത്തു വെച്ചു അതിഥികളെ അങ്ങോട്ടു വിളിച്ചു ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ അവര്‍ ഇരിക്കുന്നിടത്തേക്കു അങ്ങോട്ടു കൊണ്ടുചെന്നു. ‘ഇതു കഴിച്ചേക്കണം’എന്നോ മറ്റോ നിര്‍ബന്ധിച്ചുപറയാതെ, ‘തിന്നുകയല്ലേ’ എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് സാദരം അവരെ ഭക്ഷിക്കുവാന്‍ ക്ഷണിച്ചു. പക്ഷെ സൂ: ഹൂദ് ‌70ല്‍ കാണാവുന്നതുപോലെ, അതിഥികള്‍ ഭക്ഷണം കഴിക്കുവാന്‍ കൈ നീട്ടുന്നില്ല. അപ്പോള്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിക്കു സംശയവും ഭയവും തോന്നി. ഈ അവസരത്തില്‍, അതിഥികള്‍ തങ്ങളെപ്പറ്റി അദ്ദേഹത്തിനു പരിചയപ്പെടുത്തി. തങ്ങള്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ ദൂതന്മാരാണെന്നും, തങ്ങളുടെ വരവിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം ഇന്നതാണെന്നും അറിയിച്ചു. ഇതിനെപ്പറ്റി തുടര്‍ന്നുള്ള വചനങ്ങളില്‍ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്.

അതിഥികളെ സ്വീകരിക്കുന്നതിലും, അവരോടു പെരുമാറുന്നതിലും, അവരെ സല്‍ക്കരിക്കുന്നതിലും കൈക്കൊള്ളേണ്ടുന്ന പല മര്യാദകള്‍ക്കും ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ ഈ പെരുമാറ്റത്തില്‍ നമുക്കു മാതൃകയുണ്ട്. അല്ലാഹു അറിയിച്ചു കൊടുത്താലല്ലാതെ, മറഞ്ഞകാര്യം പ്രവാചകന്മാര്‍ക്കുപോലും അറിയുകയില്ലെന്നുള്ളതിനു വ്യക്തമായ ഒരു ഉദാഹരണം കൂടിയാണ് ഈ സംഭവം. മലക്കുകള്‍ വ്യക്തമാക്കുന്നതിനു മുമ്പ് അദ്ദേഹം അവരെ അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ.

തങ്ങള്‍ മലക്കുകളാണെന്നും, അതുകൊണ്ടാണ് ഭക്ഷണം കഴിക്കാത്തതെന്നും മനസ്സിലാക്കിയശേഷം, താങ്കള്‍ക്കു ഒരു ജ്ഞാനിയായ ആണ്‍കുട്ടി ജനിക്കുവാന്‍ പോകുന്നുവെന്ന സന്തോഷവാര്‍ത്തയുംകൊണ്ടാണ് ഞങ്ങള്‍ വന്നിട്ടുള്ളതെന്നും അവര്‍ അറിയിച്ചു. വീട്ടുനായകനും അതിഥികളും തമ്മില്‍ നടക്കുന്ന സംഭാഷണം കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്ന വീട്ടുനായിക- ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ പത്നിയായ സാറാ (അ)- ഇതുകേട്ടു ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു.

സൂ: ഹൂദില്‍ ഈ രംഗം വിവരിച്ചിരിക്കുന്നതു ഇങ്ങിനെയാണ്‌: ‘ അവള്‍ പറഞ്ഞു: കഷ്ടമേ! (ആശ്ചര്യം!) ഞാന്‍ പ്രസവിക്കുകയോ?! ഞാനൊരു കിഴവി. ഇതാ വൃദ്ധനായിക്കൊണ്ട് എന്റെ ഭര്‍ത്താവും. ഇതൊരു ആശ്ചര്യകരമായ വസ്തുത തന്നെ. അവര്‍ പറഞ്ഞു: അല്ലാഹുവിന്റെ കൽപനയെക്കുറിച്ചു നീ ആശ്ചര്യപ്പെടുകയോ?! അല്ലാഹുവിന്റെ കാരുണ്യവും, അവന്റെ ആശീര്‍വ്വാദങ്ങളും നിങ്ങളിലുണ്ട്. വീട്ടുകാരേ! നിശ്ചയമായും അവന്‍ സ്തുത്യര്‍ഹനും, മഹത്വമേറിയവനുമാകുന്നു.’ (ഹൂദ്‌: 72 , 73) ഈ സന്തോഷവാര്‍ത്ത അറിയിക്കപ്പെട്ട പുത്രന്‍ ഇസ്ഹാഖ് (عليه السلام) നബിയാകുന്നു. അദ്ദേഹത്തിനുശേഷം അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുത്രനായ യഅ്ഖൂബ് (عليه السلام) നബിയെക്കുറിച്ചും ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിക്കു സന്തോഷവാര്‍ത്ത അറിയിക്കപ്പെടുകയുണ്ടായി. (ഹൂദ്‌:71.) ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) നബിയെക്കുറിച്ചു സന്തോഷവാര്‍ത്ത അറിയിക്കപ്പെട്ടതിനെപ്പറ്റി  സൂ: സ്വാഫ്-ഫാത്ത്; 101 ലും പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നു. മലക്കുകളുടെ വരവില്‍ വേറെയും ലക്‌ഷ്യം ഉണ്ടായിരിക്കാമെന്നു ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിക്കുതോന്നിയിരിക്കണം.

ലൂത്ത്വ് (عليه السلام) നബിയുടെ ജനതയാണ് ‘കുറ്റവാളികളായ ജനത’ (قَوْمٍۢ مُّجْرِمِينَ) എന്നു പറഞ്ഞതു കൊണ്ടുദ്ദേശ്യം. ആ ജനതയേയും അവര്‍ക്ക് ബാധിച്ച ശിക്ഷയേയും കുറിച്ച് സൂ:ശുഅറാഉ് (160 -173) മുതലായ സ്ഥലങ്ങളില്‍ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു. പ്രസ്തുത ശിക്ഷയെക്കുറിച്ചു സൂ : ഹൂദിലെ വാചകം ഇപ്രകാരമാകുന്നു. ‘അങ്ങനെ, നമ്മുടെ കല്‍പന വന്നപ്പോള്‍, അതിന്റെ – ആ രാജ്യത്തിന്റെ – മുകള്‍ഭാഗം നാം താഴ്ഭാഗമാക്കിക്കളഞ്ഞു. അട്ടിയായ ചൂളക്കല്ലുകളെ അതിന്റെമേല്‍ നാം വര്‍ഷിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.’

(فَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا جَعَلْنَا عَالِيَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهَا حِجَارَةً مِّن سِجِّيلٍ مَّنضُودٍ – هود : ٨٢)

അവര്‍ക്കായി പ്രത്യേകം പ്രത്യേകം അടയാളപ്പെടുത്തപ്പെട്ട ഒരുതരം കല്ലുകളായിരുന്നു അവരില്‍  വര്‍ഷിച്ചതു – അഥവാ സാധാരണ കല്ലുകളായിരുന്നില്ല- എന്നാണ് 34-ാം വചനത്തില്‍നിന്നും, സൂ: ഹൂദ്‌ 83ല്‍ നിന്നും മനസ്സിലാകുന്നത്. الله اعلم

ലൂത്ത്വ് (عليه السلام) നബിയുടെ രാജ്യം കീഴ്മേലായി മറിഞ്ഞതും, അതിനു പ്രത്യക്ഷസാക്ഷ്യം വഹിച്ചുകൊണ്ട് ലൂത്ത്വ് കടലും (ചാവുകടല്‍) പരിസരങ്ങളും ഇന്നും നിലകൊള്ളുന്നതും അല്ലാഹുവിനെയും പരലോകശിക്ഷയെയും ഭയപ്പെടുന്നവര്‍ക്കു വമ്പിച്ച ഒരു ദൃഷ്ടാന്തമാണെന്നു പറയേണ്ടതില്ല. ഒരു ജനതക്കു പൊതുശിക്ഷ വരുമ്പോള്‍, ആ ജനതയിലുള്ള പ്രവാചകനെയും സത്യവിശ്വാസികളെയും രക്ഷിക്കുക അല്ലാഹുവിന്റെ പതിവാകുന്നു. പക്ഷെ, ആ രാജ്യത്തു സത്യവിശ്വാസികളുടെ വീടു ഒന്നുമാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അതു ലൂത്ത്വ് (عليه السلام) ന്റേതല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയായിരുന്ന ഒരു വൃദ്ധസ്ത്രീ പോലും അവിശ്വാസികളുടെ പക്ഷക്കാരിയായിരുന്നുവെന്നും, അവളും ശിക്ഷയില്‍ അകപ്പെട്ടുവെന്നും അല്ലാഹു (26:171 ലും മറ്റും) പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നു.

ഈമാനും ഇസ്‌ലാമും (الإيمان والإسلام) ഒന്നുതന്നെയാണോ അല്ലേ എന്ന അഭിപ്രായ വ്യത്യാസത്തേയും, രണ്ടും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം മുതലായവയേയും സംബന്ധിച്ചു സൂ: ഹുജുറാത്തില്‍വെച്ചു നാം സംസാരിക്കുകയുണ്ടായല്ലോ. രണ്ടും ഒന്നുതന്നെയാണെന്ന വാദക്കാര്‍ 35, 36 എന്നീ വചനങ്ങള്‍ തങ്ങള്‍ക്കു തെളിവായി എടുത്തു കാണിക്കാറുണ്ട്. ലൂത്ത്വ് (عليه السلام) നബിയുടെ വീട്ടുകാരെപ്പറ്റിയാണല്ലോ മുഅ്മിനുകള്‍ (സത്യവിശ്വാസികള്‍) എന്നു 35-ാം വചനത്തിലും, മുസ്‌ലിംകള്‍ എന്നു 36–ാം വചനത്തിലും പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇതാണവരുടെ ന്യായം. യഥാര്‍ത്ഥമായ ഈമാനുള്ളവരെല്ലാം മുസ്‌ലിംകളായിരിക്കുമെന്നു തീര്‍ച്ചയാണ്. പക്ഷെ, ഇസ്‌ലാമുള്ളവരെല്ലാം യഥാര്‍ത്ഥ ഈമാനുള്ളവരായിക്കൊള്ളണമെന്നില്ല. അവരില്‍ കപടന്മാരും ഉണ്ടാകാവുന്നതാണ്. ഈമാന്‍ ഹൃദയത്തിലുള്ള വിശ്വാസവും, ഇസ്‌ലാം ആ വിശ്വാസമനുസരിച്ചുള്ള പ്രവര്‍ത്തനവുമാകുന്നു. എന്നിരിക്കെ ഈ ന്യായം ശരിയല്ല. (കൂടുതല്‍ വിവരം ഹുജുറാത്ത് 14ലും, അതിന്റെ വിവരണത്തിലും നോക്കുക.)

‘പാര്‍ശ്വം, ഭാഗം, പ്രധാനഭാഗം, ഘടകം, ശക്തി’എന്നൊക്കെ അര്‍ത്ഥം വരാവുന്നതാണ് ركن (റുക്ന്‍) എന്ന വാക്ക്. ഫിര്‍ഔന്‍ തന്റെ സൈന്യങ്ങള്‍  തുടങ്ങിയ ശക്തിപ്രഭാവത്തില്‍ അഹങ്കരിച്ചുകൊണ്ട് പിന്തിരിഞ്ഞു എന്നോ, അല്ലെങ്കില്‍ അവനും അവന്റെ ആള്‍ക്കാരും പിന്തിരിഞ്ഞു എന്നോ താല്‍പര്യം. എല്ലാവരേയും വഴിപിഴപ്പിച്ചതിലുള്ള കാരണക്കാരന്‍ അവനാകകൊണ്ടു ഏറ്റവും വലിയ ആക്ഷേപാര്‍ഹന്‍ അവനാണല്ലോ.

ഹൂദ്‌ (عليه السلام) നബിയുടെ ജനതയായ ആദുജനതക്കു ബാധിച്ച ശിക്ഷ ഏഴുരാവും എട്ടു പകലും നീണ്ടുനിന്ന ഭയങ്കരകാറ്റായിരുന്നു. (69:7) അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒട്ടും ഗുണകരമല്ലാത്തതും, അങ്ങേഅറ്റം നാശകരവുമായിരുന്നതുകൊണ്ടാണ് ആ കാറ്റിനെപ്പറ്റി ‘വന്ധ്യയായ കാറ്റ് (الرِّيحَ الْعَقِيمَ) എന്നു പറഞ്ഞത്. സ്വാലിഹു (عليه السلام) നബിയുടെ ജനതയായ ഥമൂദു ഗോത്രക്കാര്‍ക്കു ദൃഷ്ടാന്തമായി നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ഒട്ടകത്തെ അവര്‍ അറുത്തു കളഞ്ഞു. അതിനുശേഷം മൂന്നുദിവസത്തേക്കു അവര്‍ക്കു അവധികൊടുത്തു. അതിനെപ്പറ്റിയാണ് ഇവിടെ ‘ഒരു സമയം വരേക്കു’ (حَتَّىٰ حِينٍ) എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. ഇവര്‍ക്കു ബാധിച്ച ശിക്ഷയെപ്പറ്റി 11:67 ല്‍ ഘോരശബ്ദം (الصيحة) എന്നാണ് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. ഇടിത്തീ (الصَّاعِقَةُ) എന്നു ഇവിടെ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതും അതിനെക്കുറിച്ചുതന്നെയാകുന്നു. ഈ രണ്ടു ജനതയെ സംബന്ധിച്ചും, നൂഹ് (عليه السلام) നബിയുടെ ജനതയെക്കുറിച്ചും ഇതിനുമുമ്പ് പലപ്പോഴും നാം വായിച്ചു കഴിഞ്ഞതാണ്.