സൂറത്തുല്‍ മുദ്ദഥിര്‍ : 01-31

ജനങ്ങളില്‍ നിന്നും കൂടുതല്‍ ലഭ്യമുണ്ടാകും, അല്ലെങ്കില്‍ ഉണ്ടാവണം എന്ന ഉദ്ധേശ്യത്തോടെ വല്ല ഉപകാരമോ ദാക്ഷിണ്യമോ ചെയ്യരുത്; അല്ലാഹുവിന്‍റെ പ്രീതിയും പൊരുത്തവും മാത്രം ഉദേശിച്ചു കൊണ്ടായിരിക്കണം അത്. അല്ലാഹുവിന്‍റെ പ്രീതി ലഭിക്കാനായി അവന്റെ മാര്‍ഗത്തില്‍ ക്ഷമയും സഹനവും കൈക്കൊള്ളണം എന്നു സാരം.

സല്‍ക്കാര്യങ്ങള്‍ വല്ലതും ചെയ്യുമ്പോള്‍ അത് കുറെ അധികമായിട്ടുണ്ടെന്ന നാട്യം ഉണ്ടായിരിക്കാതെ, എപ്പോഴും പോരാ പോരാ എന്ന വിചാരത്തോട് കൂടെയായിരിക്കണം ചെയ്യുന്നത് എന്നും, 6-ാം വചനത്തിനു വ്യാഖ്യാനം നല്‍കപെട്ടിരിക്കുന്നു. الله أعلم

ഖിയാമത്തുനാളിനെ കുറിച്ചാണ് പറയുന്നതെന്ന് വ്യക്തം. ഇമാം അഹ്‌മദും (റ), ഇബ്നു ജരീറും(റ) ഇപ്രകാരം നിവേദനം ചെയ്തിരിക്കുന്നു: നബി(സ) പറയുകയുണ്ടായി: ‘കൊമ്പിന്റെ ആള്‍ – കാഹളത്തില്‍ ഊതുവാന്‍ നിയോഗിക്കപെട്ട മലക്ക് – തന്നോട് എപ്പോഴാണ് ഊതുവാന്‍ കല്‍പിക്കപ്പെടുന്നതെങ്കില്‍ അപ്പോള്‍ ഊതുവാന്‍ വേണ്ടി കാത്തിരുന്നു കൊണ്ട് കൊമ്പ് വായില്‍ വെക്കുകയും, നെറ്റി ചുളിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ആ സ്ഥിതിക്ക് ഞാന്‍ എങ്ങനെ സുഖജീവിതം കൊള്ളും!?’ സഹാബികള്‍ ചോദിച്ചു: “ഞങ്ങള്‍ എന്തു ചെയ്യണമെന്നാണ് അവിടുന്നു ഞങ്ങളോട് കൽപിക്കുന്നത്?” തിരുമേനി പറഞ്ഞു: ‘ഞങ്ങള്‍ക്കു അല്ലാഹു മതി. അവന്‍ ഭരമേല്പിക്കപ്പെടുവാന്‍ എത്രയോ നല്ലവന്‍ തന്നെ. ഞങ്ങള്‍ അല്ലാഹുവിന്‍റെ മേല്‍ ഭരമേല്പിച്ചിരിക്കുന്നു (حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الوَكِيلُ ، عَلَى اللهِ تَوَكَّلْنَا) എന്നു പറഞ്ഞു കൊള്ളുവിന്‍.’

തുടര്‍ന്നുള്ള (11 മുതല്‍ 30 വരെ) വചനങ്ങള്‍ വലീദ് ബ്നു മുഗീറ (وليد بن مغيرة) യുടെ വിഷയത്തില്‍ അവതരിച്ചതാണെന്ന് കാണിക്കുന്ന ചെറുതും വലുതുമായ പല രിവായത്തുകളും കാണാം. ഖുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ പൊതുവില്‍ അത് അംഗീകരിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ഇതില്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ക്കിടയില്‍ ഭിന്നിപ്പില്ലെന്നു ഇമാം റാസി(റ) പ്രസ്താവിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. പ്രസ്തുത രിവായത്തുകളില്‍ ഇബ്നു ജരീര്‍(റ) ഉദ്ധരിച്ച ഒരു രിവായത്തിന്റെ സാരം ഇപ്രകാരമാകുന്നു: ‘വലീദ് ബ്നു മുഗീറ നബി(സ)യുടെ അടുക്കല്‍ വരുകയുണ്ടായി. തിരുമേനി അവനു ഖുര്‍ആന്‍ ഓതികേള്‍പ്പിച്ചു. അതു കേട്ടു അവന്‍റെ ഹൃദയത്തിനു അലിവുണ്ടായത് പോലെ തോന്നി. ഈ വിവരം അബുജഹലിനു കിട്ടി. അവന്‍ വലീദിന്റെ അടുക്കല്‍ ചെന്നു, (പരിഹാസേന) ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു : ‘ഓ, പിതൃവ്യാ, നിങ്ങളുടെ ജനങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് കുറച്ചു ധനം ശേഖരിച്ചു തരാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു’. വലീദ് പറഞ്ഞു: ‘എന്തിനാണത്?’ അബൂജഹല്‍ : ‘നിങ്ങള്‍ക്ക് തരാന്‍ തന്നെ. കാരണം, നിങ്ങള്‍ മുഹമ്മദിന്റെ പക്കലുള്ളത്‌ ലഭിക്കുവാന്‍ വേണ്ടി അവന്റെ അടുക്കല്‍ ചെന്നിരുന്നുവല്ലോ!’ വലീദ് : ‘ഞാന്‍ ഖുറൈശികളില്‍ വെച്ചു ധാരാളം ധനമുള്ളവനാണെന്ന് അവര്‍ക്കറിയാമല്ലോ’. അബൂജഹല്‍ : ‘എന്നാല്‍, താങ്കള്‍ അവന്‍ പറയുന്നതിനോട് പ്രതിഷേധവും വെറുപ്പുമുള്ള ആളാണെന്ന് അവര്‍ക്ക് അറിയുവാനായി മുഹമ്മദിനെപ്പറ്റി വല്ല അഭിപ്രായവും പറയണം.’ വലീദ് : ‘ഞാന്‍ അവനെപ്പറ്റി എന്തു പറയാനാണ്? അല്ലാഹു തന്നെയാണ ! നിങ്ങളിലൊരാളും തന്നെ എന്നേക്കാള്‍ കവിത അറിയുന്നവരും, പദ്യമോ പാട്ടോ അറിയുന്നവരും ഇല്ല. ജിന്നുകളുടെ കവിത അറിയുന്നവരും ഇല്ല. അല്ലാഹുവാണ! അവന്‍ പറയുന്നതിനു ഇവയില്‍ ഒന്നിനോടും സാമ്യമില്ല തന്നെ. അല്ലാഹുവാണ! അവന്‍ പറയുന്ന വാക്കിനു ഒരു മാധുര്യമുണ്ട്. അതിന്റെ താഴെയുള്ളതെല്ലാം അതു ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തുക തന്നെ ചെയ്യും. അതു ഉന്നതമാവുകയും ചെയ്യും. അതിനുപരിയായി ഒന്നും നിലകൊള്ളുകയില്ല.’ അബൂജഹല്‍ : ‘എന്നാല്‍ അല്ലാഹുവാണ! നിങ്ങള്‍ അവനെപറ്റി വല്ലതും പറയാതെ നിങ്ങളുടെ ജനത തൃപ്തിപ്പെടുന്നതല്ല.’ വലീദ് : ‘ശരി, എന്നെ വിട്ടേക്കുക. ഞാന്‍ ആലോചിക്കട്ടെ.’ അങ്ങനെ അവന്‍ കുറെ ആലോചിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു: ‘അതു മറ്റു ചിലരില്‍ നിന്നു പ്രമാണിക്കപെടുന്ന ‘സിഹ്ര്‍’ (മാരണം) അല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. (إِنْ هَـٰذَا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ عَنْ غَيْرِهِ)’ ഈ സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ ذَرْنِي وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًا മുതല്‍ عَلَيْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ വരെ (11-30 വചനങ്ങള്‍) അവതരിച്ചു.’

വലീദും മതം മാറി പോയി, ഇനി ഖുറൈശികളെല്ലാം മതം മാറിയേക്കുമല്ലോ എന്നു ജനസംസാരമുണ്ടായപ്പോഴാണ് അബൂജഹല്‍ വലീദിനെ സമീപിച്ചതെന്നും, വളരെ ആലോചിച്ച ശേഷമാണു വലീദ് മേല്‍കണ്ടത് പോലെ മറുപടി പറഞ്ഞതെന്നും വേറൊരു രിവായത്തില്‍ വന്നിരിക്കുന്നു. മറ്റൊരു രിവായത്തിന്റെ ചുരുക്കം ഇതാണ് : നബി(സ) യില്‍ നിന്നു വലീദ് കേട്ടത് ‘ഹാ മീം സജദഃ’ എന്ന അദ്ധ്യായമായിരുന്നു. അവന്‍ അതില്‍ ആകൃഷ്ടനാകുകയും ഖുര്‍ആനെ പ്രശംസിച്ചുകൊണ്ട് പ്രസ്താവന ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. ഇതു കേട്ടപ്പോള്‍ അവന്‍ മുസ്ലിമായിട്ടുണ്ടെന്നു കരുതി ഖുറൈശികള്‍ക്കു പരിഭ്രമമായി. പലപ്രകാരത്തിലും അവര്‍ അവനെ ഇളക്കിവിടുവാന്‍ തുടങ്ങി. അപ്പോള്‍ വലീദ് അവന്റെ അടവ് മാറ്റി. നബി (സ)യെ ഭ്രാന്തനെന്നും ജോല്‍സ്യനെന്നും കവിയെന്നും ആരോപിക്കപ്പെടാറുള്ളതിനെ അവന്‍ ഓരോ ന്യായം പറഞ്ഞു ഖണ്ഡിച്ചു സംസാരിച്ചു. അനന്തരം, നബി(സ) ഒരു മാരണക്കാരന്‍ (സാഹിര്‍) ആണെന്നു സമര്‍ത്ഥിച്ചു. നബി(സ)യില്‍ വിശ്വസിച്ചു കഴിഞ്ഞ ആളുകളും അവരുടെ കുടുംബങ്ങളും തമ്മില്‍ സ്വാഭാവികമായും ഉണ്ടാകുന്ന ഭിന്നിപ്പുകളെ അവന്‍ അതിനു തെളിവായി എടുത്തുകാട്ടുകയും ചെയ്തു.

ഖുറൈശ് ഗോത്രത്തില്‍ ബനൂ മഖ്‌സൂം (بنو مخزوم) ശാഖയിലെ വമ്പിച്ച ധനാഢ്യനും നേതാവുമായിരുന്നു വലീദ്. വളരെ കച്ചവടങ്ങളും കൃഷിനിലങ്ങളും അവന്നുണ്ടായിരുന്നു. മക്കയുടെയും, ത്വാഇഫിന്റെയും ഇടയില്‍ പല സ്ഥലത്തും ആടുമാടൊട്ടകങ്ങള്‍, കുതിരകള്‍, അടിമകള്‍ ആദിയായ വമ്പിച്ച സമ്പത്തുകള്‍ വേറെയും. പ്രാപ്തരും ശക്തരുമായ എട്ടുപത്തു ആണ്മക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവരില്‍ ഖാലിദ്‌, ഹിശാം, ഉമാറത് (خالد، هشام، عمارة – رضي الله عنهم أجمعين) എന്നീ മൂന്നു പേര്‍ ഇസ്ലാം സ്വീകരിച്ചവരാണ്. സുഖസമ്പൂര്‍ണവും ഉന്നത നിലവാരത്തിലുള്ളതുമായിരുന്നു വലീദിന്റെ ദീര്‍ഘകാല ജീവിതം. തന്റെ പേരും പ്രശസ്തിയും നിമിത്തം ‘ഖുറൈശികളുടെ വാസനച്ചെടി’ (ريحانة قريش) എന്നൊരു കീര്‍ത്തിനാമം പോലും വലീദ് സമ്പാദിച്ചിരുന്നു. അതേ സമയത്ത് നബി(സ)യുടെയും ഇസ്ലാമിന്റെയും അതികഠിന ശത്രുവായിരുന്നു വലീദ്. അല്ലാഹുവിനു അവനോടുള്ള വെറുപ്പിന്റെ കാഠിന്യം താഴെ വചനങ്ങളില്‍ കാണാവുന്നതാണ്. അല്ലാഹു പറയുന്നു :-

മറ്റാരുടെയും പങ്കോ സഹായമോ കൂടാതെ ഞാന്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് തന്നെ അവനെ സൃഷ്ടിച്ചുണ്ടാക്കി; ധാരാളക്കണക്കിനു സമ്പല്‍സമൃദ്ധിയും നല്‍കി. എന്തിനും സന്നദ്ധരും യോഗ്യരുമായ കുറെ പുത്രന്മാരെയും നല്‍കി. എന്നുവേണ്ടാ, വിവിധ തരത്തിലുള്ള ക്ഷേമൈശ്വര്യങ്ങളും സ്ഥാനമാനങ്ങളും കൈവരുമാറുള്ള സുഖസൗകര്യങ്ങള്‍ ഏര്‍പ്പെടുത്തിക്കൊടുക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ഇതെല്ലാമുണ്ടായിട്ടു പിന്നെയും അവന്‍ എന്നില്‍ നിന്നും കൂടുതല്‍ വര്‍ദ്ധമാനം മോഹിച്ചും പ്രതീക്ഷിച്ചും കൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇതൊക്കെയായിട്ടും അവന്‍ അതിനു നന്ദിയും കൂറും കാണിക്കുന്നില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല, നമ്മുടെ ലക്ഷ്യദൃഷ്ടാന്തങ്ങളുടെ നേരെ ധിക്കാരവും മാത്സര്യവുമാണ് സ്വീകരിക്കുന്നത്. വേണ്ടാ! അതവനു നല്ലതിനല്ല, ആ വ്യാമോഹങ്ങളൊക്കെ അങ്ങു വിട്ടേക്കട്ടെ, അവനെ നാം വെറുതെ വിടുമെന്നു അവന്‍ കരുതേണ്ട. അധികം താമസിയാതെ അസഹ്യമായ ശിക്ഷയാകുന്ന വന്‍ചുരത്തില്‍ അവനെ നാം നിര്‍ബന്ധിച്ചു കയറ്റുക തന്നെ ചെയ്യും എന്നു സാരം.

ഈ വചനങ്ങള്‍ അവതരിച്ചത് വലീദുബ്നു മുഗീറയുടെ വിഷയത്തിലാണെന്ന് മുകളില്‍ നാം കണ്ടുവല്ലോ. എന്നാല്‍ ഇവയിലടങ്ങിയ ആക്ഷേപങ്ങളും താക്കീതുകളും അവനു മാത്രം ബാധകമാവുന്നതല്ല. ഏതെങ്കിലും വചനങ്ങളുടെ അവതരണഹേതു ഒരു പ്രത്യേക വ്യക്തിയോ, പ്രത്യേക സംഭവമോ ആയിക്കൊള്ളട്ടെ, അതിലെ ആശയവും വിധിയും പൊതുവില്‍ ബാധകമായിരിക്കും എന്നതില്‍ ഒട്ടും സംശയമില്ല. അല്ലാഹു നല്‍കിയ സുഖസൗകര്യങ്ങളും അനുഗ്രഹങ്ങളും ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയും, അതിനു നന്ദി കാണിക്കുന്നതിന് പകരം അവനെയും അവന്റെ സന്ദേശങ്ങളെയും ധിക്കരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഏതു വമ്പന്മാര്‍ക്കും ബാധകമത്രേ ഈ വചനങ്ങളിലെ താക്കീത്. ഈ വചനങ്ങള്‍ അവതരിച്ചതിന് ശേഷം, വലീദിന്റെ ധനത്തിലും മക്കളിലും അധഃപതനം നേരിട്ടു കൊണ്ടാണ് അവന്‍ മൃതിയടഞ്ഞതെന്നു മുഖാത്തില്‍(റ) പ്രസ്താവിച്ചതായി നിവേദനം ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. സ്വന്തം മനസ്സാക്ഷിയെ വഞ്ചിച്ചുകൊണ്ട് – ജനാനുകൂല്യവും നേതൃസ്ഥാനവും നിലനിറുത്തുവാന്‍ വേണ്ടി – അവന്‍ ചെയ്ത കൃത്രിമമായ അഭിനയങ്ങളെ താഴെ വചനങ്ങളില്‍ അല്ലാഹു വമ്പിച്ച അമര്‍ഷത്തോട് കൂടി തുറന്നുകാട്ടുന്നു:-

നബി (സ)യില്‍ നിന്ന് ഖുര്‍ആന്‍ കേട്ടപ്പോള്‍ അതു ദിവ്യ വചനം ആണെന്നു അവന്നു ആദ്യം ബോധ്യമായിരുന്നു. അനന്തരം കൂട്ടുകാരെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താനും ജനങ്ങൾക്കിടയില്‍ സല്‍പേരും കീര്‍ത്തിയും നില നിര്‍ത്തുവാനും വേണ്ടി മനസ്സാക്ഷി പണയപ്പെടുത്തി കളവു കെട്ടി പറയുവാന്‍ ധൈര്യപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്. അല്‍പ്പം മുമ്പ് പുറപ്പെടുവിച്ചിരുന്ന ആ അഭിപ്രായം – അതു മനുഷ്യന്റെയോ ജിന്നിന്റെയോ വാക്യങ്ങളല്ല എന്ന അഭിപ്രായം – ഇപ്പോള്‍ മാറ്റി പറയേണ്ടി വന്നിരിക്കയാണ്‌. അങ്ങനെ അവന്റെ ഹൃദയം അവനെ അലട്ടി,കുറെ ചിന്തിച്ചു.ഇന്നിന്ന പ്രകാരമങ്ങു പറഞ്ഞു കളയാമെന്നു മനസ്സ് കൊണ്ട് സ്വരൂപിച്ചു കണക്കാക്കി. മനസ്സാക്ഷി അവനെ അലട്ടി കൊണ്ടിരുന്നു. ആദ്യത്തെ പ്രസ്താവനകള്‍ മാറ്റി പറയണമല്ലോ. അങ്ങനെ വിഷമത്തില്‍ പെട്ടു വീണ്ടും ആലോചിക്കുകായി. കുറെ മുഖം ചുളിക്കും, നെറ്റി ചുളുങ്ങും, മുഖം കറുക്കും, ചുക്കിച്ചുളുങ്ങും. ഒടുക്കം സത്യത്തില്‍ നിന്ന് പിന്മാറുവാന്‍ തന്നെ ഉറച്ചു. ഉത്തരം കിട്ടിപ്പോയി എന്ന അഹങ്കാരത്തോടെ ഞെളിഞ്ഞു നിന്ന് വിധി പുറപ്പെടുവിച്ചു : ‘മുഹമ്മദിന്റെ പക്കല്‍ നിന്നും കേള്‍ക്കുന്ന ഈ വാക്യങ്ങള്‍ സിഹ്ര്‍ അല്ലാതെ – മാരണമല്ലാതെ – മറ്റൊന്നുമല്ല. (അതു കൊണ്ടാണ് ആദ്യം ഞാന്‍ അതിലൊന്ന് മയങ്ങി പോയത്). ഏതോ ചില മാരണക്കാരില്‍ നിന്ന് പ്രമാണിച്ചുദ്ധരിക്കപ്പെടുന്നതാണ് ഇത്. ഇതു മനുഷ്യ നിര്‍മ്മിതം തന്നെ. അതല്ലാതെ ദിവ്യ വചനമൊന്നുമല്ല.’

‘ശാപമടയട്ടെ, നശിക്കട്ടെ, തുലഞ്ഞു പോകട്ടെ’ എന്നിങ്ങനെയുള്ള അര്‍ത്ഥത്തില്‍ പ്രയോഗിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു വാക്കാണ്‌ قُتِلَ (ഖുതില = കൊല്ലപ്പെടട്ടെ) എന്ന വാക്കു. വെറുപ്പിലും വിദ്വേഷത്തിലുമൊക്കെയാണത് ഉപയോഗിക്കാറുള്ളത്. ചില സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ സന്തോഷ സൂചകമായും അതേ വാക്കു അറബികള്‍ ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട്. ഇവിടെ അങ്ങേ അറ്റം അമര്‍ഷത്തോടും കോപത്തോടും കൂടിയാണ് അതു ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന് വ്യക്തമാണ്‌. അതുകൊണ്ടാണ് അല്ലാഹു ആ വാക്കു ആവര്‍ത്തിച്ചിരിക്കുന്നതും. വാളെടുത്തു നേരില്‍ യുദ്ധം ചെയ്യുകയും, മുഖാമുഖമായി പല തരം അക്രമങ്ങള്‍ അഴിച്ചു വിടുകയും ചെയ്ത എത്രയോ ശത്രുക്കള്‍ മുശ്‌രിക്കുകളിലുണ്ട്. പക്ഷേ, മനസ്സാക്ഷിയെ വഞ്ചിച്ചു കൊണ്ട് ഇത്രയും പരസ്യമായി സത്യത്തെ മൂടിവെച്ച ധിക്കാരികളായ നേതാക്കള്‍ ഇവനെ പോലെ അധികം പേര്‍ ഉണ്ടായിരിക്കയില്ല. അതു കൊണ്ടു തന്നെയാണ് ശിര്‍ക്കിന്റെ ഇതര നേതാക്കളെ കുറിച്ചൊന്നും കാണാത്തത്ര ശക്തമായ ഭാഷയില്‍ അവനെക്കുറിച്ചു അല്ലാഹു ആക്ഷേപിച്ചിരിക്കുന്നതും. (نعوذ بالله من غضبه)

سِحْرٌ (സിഹ്ര്‍) എന്ന വാക്കു ‘ജാലം, ചെപ്പടി വിദ്യ, മാരണം, വശീകരണം, ആഭിചാരം’ എന്നിങ്ങനെ പല അര്‍ത്ഥത്തിലും ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട്. യാഥാര്‍ത്ഥ്യം മനസ്സിലാവാത്ത ഉപായ തന്ത്രങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം മൊത്തത്തില്‍ ഉപയോഗിക്കാറുള്ള വാക്കാണത്. സന്ദര്‍ഭം നോക്കി ഉദ്ദേശ്യം മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്. ഖുര്‍ആന്‍ സിഹ്‌റാണ് എന്നുള്ള വാദത്തിനു മേലുദ്ധരിച്ച രിവായത്തില്‍ വലീദ് നല്‍കിയ ന്യായീകരണം അതു മുഖേന കുടുംബാംഗങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നബി(സ) ഭിന്നിപ്പുണ്ടാക്കി തീര്‍ക്കുന്നുവെന്നാണല്ലോ. അതു കൊണ്ടാണ് നാം ഇവിടെ അതിനു മാരണം എന്നു വിവര്‍ത്തനം നല്‍കിയത്. ഐഹികമായ കാര്യ ലാഭത്തിനു വേണ്ടി ഖുര്‍ആനെ ധിക്കരിച്ച ആ ദുഷ്ട ഹൃദയത്തിനു അല്ലാഹു വമ്പിച്ച താക്കീത് നല്‍കുന്നു:-

നരകത്തിനു പല പേരുകളും ഖുര്‍ആനില്‍ കാണാവുന്നതില്‍ ഒന്നത്രേ ‘സഖര്‍’ (سَقَر). എല്ലാ പേരുകളെയും പോലെ, ഇതും നരകത്തിന്റെ ഉഗ്രതയും കാഠിന്യവും കുറിക്കുന്നു. ഉരുക്കി കളയുന്നത്, കരിച്ചുകളയുന്നത് എന്നൊക്കെയാണ് അതിനു പദാര്‍ത്ഥം.(كما في المفردات). ഏതൊരുവസ്തുവാകട്ടെ, അതിനെ നരകത്തിലിട്ടാല്‍ അതതിനെ എരിച്ചു കളയാതെ ബാക്കി വെക്കുകയാകട്ടെ,വിട്ടു കളയുകയാവട്ടെ ചെയ്യുകയില്ല. തൊലികളിലേക്കു ആളി ചെന്നു അതിവേഗം അതിനെ കരിച്ചു നിറം മാറ്റി വരുത്തി കരിമയമാക്കുന്നതാണ്. നമ്മുടെ അഗ്നിയെക്കാള്‍ എത്രയോ മടങ്ങ്‌ ഉഗ്രതരമാണ് നരകാഗ്നി. എന്നിരിക്കിലും അതിനാല്‍ ശിക്ഷിക്കപെടുന്നവര്‍ നിത്യ യാതനകള്‍ അനുഭവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയെന്നല്ലാതെ ഒരിക്കലും മരണമടയുന്നതല്ല. വല്ല വിശ്രമവും ലഭിക്കുമോ? അതുമില്ല.

ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَىٰ : الأعلى

(അതില്‍ അവര്‍ മരണമടയുകയോ ജീവിക്കുകയോ ഇല്ല). ഇതു നരകാഗ്നിയുടെ ഒരു പ്രത്യേകത ആണ്. മാത്രമല്ല, നിരന്തരം ശിക്ഷ അനുഭവിക്കേണ്ടതിനായി അവരുടെ തൊലികള്‍ വെന്തു കരിയുമ്പോഴേക്കും അല്ലാഹു വേറെ തൊലികളെ പകരം ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ്‌.

كُلَّمَا نَضِجَتْ جُلُودُهُم بَدَّلْنَاهُمْ جُلُودًا غَيْرَهَا لِيَذُوقُوا الْعَذَابَ : النساء: ٥٦

അതിന്റെ മേല്‍നോട്ടം വഹിക്കുന്നവരാകട്ടെ, പരുഷ സ്വഭാവിയും കഠിനന്മാരുമായ മലക്കുകളുമാകുന്നു.

عَلَيْهَا مَلَائِكَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ : التحريم

ഈ മേല്‍നോട്ടക്കാരായ മലക്കുകളെ കുറിച്ചാണ് പത്തൊമ്പത് പേരുണ്ട് എന്നു ഇവിടെ അല്ലാഹു പ്രസ്താവിച്ചത്. ഇവരുടെ എണ്ണം പത്തൊമ്പത് ആക്കി നിശ്ചയിച്ചതിന്റെ രഹസ്യം എന്താണെന്നു നമുക്ക് അറിഞ്ഞു കൂടാ, അല്ലാഹുവിനു മാത്രമേ അറിയു. എങ്കിലും അതിവിടെ പ്രസ്താവിച്ചതിലടങ്ങിയ ചില രഹസ്യങ്ങള്‍ അടുത്ത വചനത്തില്‍ അല്ലാഹു ചൂണ്ടി ക്കാട്ടുന്നുണ്ട്. അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

നരകത്തിന്റെ മേല്‍നോട്ടം വഹിക്കുവാന്‍ ഏൽപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് പത്തൊമ്പത് മലക്കുകളാണെന്നു അല്ലാഹു പ്രസ്താവിച്ചുവല്ലോ. ഇതു കേട്ടപ്പോള്‍ അബൂ ജഹല്‍ തന്റെ ആളുകളോട്: ‘നിങ്ങളില്‍ ഓരോ പത്തു പേര്‍ക്കും അവരില്‍ ഓരോരുത്തരെ പിടിച്ചടക്കിക്കുടെ!’ എന്നും വേറൊരുവന്‍ ‘പതിനേഴു പേരെ ഞാന്‍ തടുത്തു കൊള്ളാം. ബാക്കി രണ്ടു പേരുടെ കാര്യം നിങ്ങള്‍ക്കും ആയിക്കൂടെ!’ എന്നും മറ്റും പരിഹസിച്ചു പറയുകയുണ്ടായെന്നു ചില രിവായത്തുകളില്‍ വന്നിരിക്കുന്നു.

നരകത്തിന്റെ മേല്‍നോട്ടക്കാര്‍ മലക്കുകള്‍ മാത്രമാണ് – അഥവാ മനുഷ്യരോ മറ്റോ അല്ല – എന്നു അല്ലാഹു ആദ്യമായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. ഒരു മലക്കിനെ പോലും നേരിടുവനോ ചെറുത്തു നില്‍ക്കാനോ മനുഷ്യര്‍ക്കു സാധ്യമല്ല. എന്നിരിക്കെ, പത്തൊമ്പത് പേരില്‍ നിന്നു എങ്ങനെ രക്ഷപ്പെടുവാന്‍ കഴിയും? അതു കൊണ്ടു അവരില്‍ നിന്നും ആരെങ്കിലും രക്ഷപ്പെട്ടേക്കുമെന്നു കരുതേണ്ട. എന്നിങ്ങനെയുള്ള ഒരു സൂചന ഇതില്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. പത്തൊമ്പത് എന്ന എണ്ണം എടുത്തു പറഞ്ഞതില്‍ സത്യവിശ്വാസികളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള സംശയത്തിനോ ആശയക്കുഴപ്പത്തിനോ അവകാശമില്ല. എന്തുക്കൊണ്ടു പത്തൊമ്പതായി, അല്ലെങ്കില്‍ ഇരുപതോ നൂറോ ആയില്ല എന്നിത്യാദി വിമര്‍ശനങ്ങളൊന്നും അവരില്‍ നിന്നുണ്ടാവാനില്ല. അല്ലാഹു പറഞ്ഞത് അപ്പടി സ്വീകരിക്കാനും വിശ്വസിക്കുവാനും അവര്‍ തികച്ചും സന്നദ്ധരാണ്. എന്നാല്‍ അവിശ്വാസികളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അതൊരു പരീക്ഷണം മാത്രമാണെന്ന് തുടര്‍ന്ന് പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നു. ഈ രണ്ടു മുഖവുരകള്‍ക്കു ശേഷം വിഷയം കുറേ കൂടി വിശദീകരിക്കുകയാണ് അടുത്ത വാക്യങ്ങളില്‍ ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. അതായത്: വേദഗ്രന്ഥം നൽകപ്പെട്ടവര്‍ക്കു ഖുര്‍ആനിലുള്ള വിശ്വാസം ദൃഢകരമായി തീരുവാന്‍ അതു ഉപകരിക്കുന്നു. കാരണം, അവരുടെ പക്കലുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ മുഖേന അതവര്‍ക്ക് മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഖുര്‍ആനും അതോടു യോജിച്ചു കാണുമ്പോള്‍ അവര്‍ക്കതു കൂടുതല്‍ ബോധ്യവും സ്വീകാര്യവും ആയിരിക്കുമല്ലോ. മുന്‍ വേദഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ ഈ വിവരം ഉള്ളതു കൊണ്ടാണ് അല്ലാഹു ഇപ്രകാരം പ്രസ്താവിച്ചതെന്നു ഇബ്നു അബ്ബാസ്‌ (റ), ഖത്താദ (റ), മുജാഹിദ് (റ) എന്നിവരില്‍ നിന്ന് നിവേദനങ്ങള്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്. മറ്റു പലതുമെന്ന പോലെ, ഇന്നത്തെ ബൈബിളുകളില്‍ ഇതു കാണപ്പെടാത്തതിന് കാരണം വ്യക്തമാണ്‌. പക്ഷേ ഖുര്‍ആന്‍ അവതരിക്കുന്ന കാലത്തെ വേദക്കാര്‍ക്ക് ഇക്കാര്യം പൊതുവില്‍ അറിയാമായിരുന്നുവെന്നും, അതു കൊണ്ടാണ് അവര്‍ അതിനെ എതിര്‍ക്കാതിരുന്നതെന്നും സ്പഷ്ടമാണല്ലോ. ഇതു പോലെ തന്നെ, സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്കു അതു വിശ്വാസം വര്‍ദ്ധിക്കുവാനും ഇടയാകുന്നു. ഖുര്‍ആന്‍റെ പ്രസ്താവനകളെ വേദക്കാര്‍ ശരി വെച്ചു കാണുന്നതും, നരകശിക്ഷയുടെ കാഠിന്യത്തെയും സ്വഭാവത്തെയും കുറിച്ചു അറിയുന്നതും സത്യവിശ്വാസികളുടെ വിശ്വാസ വര്‍ദ്ധനവിന് കാരണമാകുന്നു. കൂടാതെ, അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ നിന്നു അവതരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഓരോ സന്ദേശവും അവരുടെ വിശ്വാസത്തില്‍ വര്‍ദ്ധനവുണ്ടാക്കുന്നു.

وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا :الأنفال

(അവരുടെ മേല്‍ അവന്‍റെ ആയത്തുകള്‍ ഓതി കേള്‍പ്പിക്കപെട്ടാല്‍ അതവര്‍ക്കു വിശ്വാസത്തെ വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതാണ് – അന്‍ഫാല്‍: 2). അങ്ങനെ ഇരു കൂട്ടര്‍ക്കും – വേദക്കാര്‍ക്കും സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്കും – സന്ദേഹത്തിനോ, ആശയക്കുഴപ്പതിനോ അവകാശമില്ലതായിത്തീരുന്നു. പരീക്ഷണത്തിന്റെ ഒരു വശമത്രേ ഇത്.

നേരെ മറിച്ച് ഹൃദയത്തില്‍ രോഗമുള്ളവരായ കപട വിശ്വാസികള്‍ക്കും സത്യനിഷേധികളായ അവിശ്വാസികള്‍ക്കുമാകട്ടെ, ഈ പ്രസ്താവന മൂലം ആശയക്കുഴപ്പവും കുതര്‍ക്കവുമായിരിക്കും വര്‍ദ്ധിക്കുക. പരീക്ഷണ ഫലത്തിന്‍റെ മറു വശമാണിത്. അങ്ങനെ, അവര്‍ പറഞ്ഞേക്കും : “ഇതെന്തൊരു ഉപമയാണ്? ഇതിന്‍റെ ഉദ്ദേശ്യമെന്തായിരിക്കും? എന്താണ് ഒരു പത്തൊമ്പതിന്റെ കണക്ക്? എന്തു കൊണ്ട് ഒരെണ്ണം കൂടി ചേര്‍ത്തു ഇരുപതു തികച്ചില്ല?”…. എന്നൊക്കെ. ഇതിനു അല്ലാഹു നല്‍കുന്ന മറുപടി ശ്രദ്ധേയമാകുന്നു:

(1) ഇങ്ങനെയുള്ള പരീക്ഷണങ്ങള്‍ മുഖേന അല്ലാഹു ഉദ്ദേശിച്ചവരെ അവന്‍ വഴി പിഴപ്പിക്കുകയും അവന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചവരെ അവന്‍ സന്മാര്‍ഗത്തിലാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതെ, സഹൃദയന്മാര്‍ക്കു നേര്‍മാര്‍ഗം പ്രാപിക്കാനും, ദുഷ്ടന്മാര്‍ക്ക് വഴി പിഴച്ചു തെറ്റി പോകുവാനും അതു കാരണമായിത്തീരുന്നു.

(2) അല്ലാഹുവിന്‍റെ സൈന്യങ്ങള്‍ ഏതൊക്കെയാണ്, എത്രയാണ്, അവരുടെ സ്ഥിതി ഗതികള്‍ എന്തെല്ലാമാണ് എന്നൊക്കെ അവന്‍ മാത്രമേ അറിയുകയുള്ളൂ. ഓരോ തരത്തിലുള്ള ആരാധന കര്‍മ്മങ്ങള്‍ നടത്തി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മലക്കുകള്‍ ഇല്ലാത്ത ഒരു സ്ഥലവും ഏഴു ആകശങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഇല്ല എന്നും മറ്റും നബി(സ) പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുള്ളത് ഇവിടെ സ്മരണീയമാകുന്നു. (അ:തി :ജ). എന്നിരിക്കെ, അവരെക്കുറിച്ച് അല്ലാഹു പറയുന്നത് അക്ഷരാര്‍ത്ഥത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുകയും സമ്മതിക്കുകയും അല്ലാതെ അതിനെ പറ്റി ചോദ്യം ചെയ്യുവാനോ കൂടുതല്‍ ചര്‍ച്ച നടത്തുവാനോ ആര്‍ക്കും ന്യായമോ അവകാശമോ ഇല്ല. അക്കൂട്ടത്തില്‍ നരകത്തിന്‍റെ മേൽനോട്ടക്കാരെ പത്തൊമ്പതാക്കിയതിന്റെ രഹസ്യവും അവനു മാത്രമേ അറിഞ്ഞു കൂടൂ. ഇനി ‘ഇരുപത്’ എന്നോ മറ്റോ പറഞ്ഞാല്‍ അപ്പോഴും ‘എന്തു കൊണ്ടാണത്’ എന്നു ഇവര്‍ ചോദിച്ചുകൂടായ്കയില്ലല്ലോ.

(3) നരകത്തെ കുറിച്ചും അതിലെ കാവല്‍ക്കാരെ കുറിച്ചും മറ്റുമുള്ള ഇത്തരം പ്രസ്താവനകളൊന്നും തര്‍ക്കത്തിനോ വിമര്‍ശനത്തിനോ വിഷയമായിക്കൂടാത്തതാണ്. ജനങ്ങളെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുക മാത്രമാണു അവയുടെ ലക്ഷ്യം. ഇഷ്ടമുള്ളവര്‍ക്ക് അവയെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുകയും ഉറ്റാലോചിക്കുകയും ചെയ്യാം. അവയുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ സ്വന്തം ചര്യയെ ചിട്ടപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യാം എന്നു മാത്രം. അല്ലാഹു പറയുന്നു: