സൂറത്തു സ്വാദ് : 27-64

ദാവൂദ്‌ (عليه السلام) ഒരു പ്രവാചകവര്യനും മഹാരാജാവുമായിരുന്നുവല്ലോ. അദ്ദേഹത്തിനുശേഷം പ്രവാചകത്വത്തിലും, രാജത്വത്തിലും സുലൈമാൻ (عليه السلام) അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിൻഗാമിയും അനന്തരാവകാശിയുമായിത്തീർന്നു. അതുകൊണ്ടാണ്‌ ‘ദാവൂദിനു നാം സുലൈമാനെ പ്രദാനം ചെയ്തു’ (وَوَهَبْنَا لِدَاوُدَ سُلَيْمَانَ) എന്നു ഇവിടേയും ‘സുലൈമാൻ ദാവൂദിനെ അനന്തരമെടുത്തു’ (وَوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُودَ) എന്നു സൂറത്ത്‌ നംലിലും പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്‌. സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയുടെ ഭരണം കൂടുതൽ ശക്തവും, അനിതരസാധാരാണവുമായിരുന്നു. ഒരു ഭരണത്തിന്റെ പ്രതിരോധശക്തിയായിരിക്കും അതിന്റെ നട്ടെല്ല്. അതിൽ അക്കാലത്ത്‌ പ്രഥമസ്ഥാനമാണ്‌ കുതിരപ്പട്ടാളത്തിനുണ്ടായിരുന്നത്‌. ഏറ്റവും മികച്ചതും, ഉത്തമലക്ഷണങ്ങളോടു കൂടിയതുമായ കുതിരപ്പട്ടാളം കഴിവതും സജ്ജമാക്കുകയെന്നതു അടുത്തകാലം വരെ ഭരണാധികാരികളുടെ പതിവായിരുന്നു. യുദ്ധായുധങ്ങൾ യന്ത്രവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടതോടുകൂടിയാണ്‌ കുതിരപ്പട്ടാളത്തിന്നു സ്ഥാനം കുറഞ്ഞുവന്നത്‌. സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയുടെ പട്ടാളത്തിലുണ്ടായിരുന്ന മേത്തരം കുതിരപ്പട്ടാളത്തിന്റെ ഒരു പ്രദർശനത്തെക്കുറിച്ചാണ്‌ ഇവിടെ അല്ലാഹു പ്രസ്താവിക്കുന്നത്‌.

അതിവേഗത്തിൽ കുതിച്ചോടുന്ന മുന്തിയതരം കുതിരകൾക്കാണ്‌ الجياد എന്ന് പറയുന്നത്‌. ഒരു കാൽ അൽപമൊന്നു പൊക്കിക്കൊണ്ട്‌ മൂന്നുകാലിൽ ഊന്നിനിൽക്കുക മേത്തരം കുതിരകളുടെ ലക്ഷണമാകുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ്‌ അവയെ الصافنات എന്നു പ്രത്യേകം വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്‌. സൂറത്തുൽ ആദിയാത്തി (العاديات)ൽ നല്ല തരം കുതിരപ്പട്ടാളത്തെക്കുറിച്ച്‌ അല്ലാഹു ഇങ്ങിനെ വർണ്ണിച്ചിരിക്കുന്നു: ‘കിതച്ചുകൊണ്ട്‌ കുതിച്ചോടുന്നവ, അങ്ങനെ തീപ്പൊരി പറപ്പിക്കുന്നവ, അങ്ങനെ പ്രഭാതത്തിൽ ചെന്നു ആക്രമണം നടത്തുന്നവ, എന്നിട്ട്‌ അവ പൊടിപടലം ഇളക്കിവിടുന്നു, അങ്ങിനെ (ശത്രു) സംഘത്തിന്നു മദ്ധ്യത്തിൽ പ്രവേശിക്കുന്നു.’ സത്യത്തിന്റെ എതിരാളികളിൽ നിന്നുണ്ടാകുന്ന അക്രമങ്ങളെ നേരിടുവാനും, അവരെ നിലക്കു നിറുത്തുവാനും വേണ്ടി സത്യത്തിന്റെ അനുയായികൾ ശക്തി സജ്ജീകരിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത ഉണർത്തുകയും, അതിലേക്കുള്ള മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശങ്ങൾ നൽകുകയുമാണ്‌ ഇത്തരം ഖുർആൻ വചനങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത്‌.

ഈ വചനങ്ങളിൽ ചൂണ്ടിക്കാട്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന സംഭവം ഖുർആൻ വ്യാഖ്യാതാക്കൾ രണ്ടുതരത്തിൽ വ്യാഖ്യാനിച്ചുകാണാം. അവയിൽ കൂടുതൽ ന്യായമായതും, ഖുർ ആന്റെ വാക്കുകളോടു കൂടുതൽ യോജിപ്പുള്ളതുമായി കാണുന്ന വ്യഖ്യാനം ഇതാണ്‌: ഒരു ദിവസം വൈകുന്നേരം സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയുടെ മേത്തരം കുതിരപ്പട്ടാളത്തിന്റെ ഒരു പ്രദർശനം നടത്തപ്പെടുകയുണ്ടായി. അതിവേഗം അവ കുതിച്ചു മുന്നോട്ടുനീങ്ങി. വളരെ ദൂരം പോയതുകൊണ്ടോ, രാത്രി ഇരുട്ട്‌ മൂടിയത്‌ കൊണ്ടോ – അതുമല്ലെങ്കിൽ അവയുടെ ശീഘ്രഗതിയാൽ പൊടിപടലം മൂടിയത് കൊണ്ടോ – അവ  ദൃഷ്ടിയിൽ നിന്നു മറഞ്ഞുപോയി. കുതിരകളുടെ നന്മയും മേന്മയും അദ്ദേഹത്തെ സന്തുഷ്ടനാക്കി. പക്ഷേ, കേവലം ഭൗതികനേട്ടമെന്ന നിലക്കായിരുന്നില്ല അത്. അല്ലാഹു തനിക്ക്‌ ചെയ്തുതന്ന അനുഗ്രഹവും, സത്യവിശ്വാസത്തിന്റെ ശത്രുക്കൾക്കെതിരിൽ പ്രയോഗിക്കുവാനുള്ള ശക്തിയും എന്ന നിലക്കായിരുന്നു അദ്ദേഹം അവയെ സ്നേഹിച്ചത്‌. ‘എന്റെ രക്ഷിതാവിന്റെ സ്മരണ നിമിത്തം (ഈ) നന്മയോടു – കുതിരപ്പട്ടാളസമ്പത്തിനോടു – ള്ള സ്നേഹം ഞാൻ വെച്ചുപുലർത്തുകയാണ്‌’. (إِنِّي أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَن ذِكْرِ رَبِّي) എന്നു അദ്ദേഹം പറഞ്ഞിരുന്നതു അതുകൊണ്ടായിരുന്നു. പിന്നീട്‌ കുതിരകളെ തിരിച്ചുകൊണ്ടുവരുവാൻ അദ്ദേഹം കൽപന കൊടുത്തു. തിരിച്ചെത്തിയശേഷം സന്തോഷത്തോടും, സ്നേഹത്തോടുംകൂടി അവയുടെ കാലിലും, കഴുത്തിലും തൊട്ടുതടവിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്തു.

സത്യത്തിന്റെ ശത്രുക്കൾക്കെതിരിൽ പ്രതിരോധ ശക്തി വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും, സജ്ജീകരിക്കുകയും വേണ്ടതുണ്ട്. സത്യവിശ്വാസികൾ പൊതുവിലും ഭരണാധികാരികൾ പ്രത്യേകിച്ചും ഗൗനിക്കേണ്ടുന്ന കാര്യമാണിത്; ഇത്തരം ശക്തി സംഭരണങ്ങളൊന്നും കേവലം ആർഭാടങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിൽ പെട്ടതല്ല; അല്ലാഹുവിന്റെ സ്മരണയാകുന്ന പുണ്യകർമങ്ങളുടെ ഇനത്തിൽ പെട്ടതാണ്; അഥവാ ആ ലക്ഷ്യത്തോടും ഉദ്ദേശ്യത്തോടും കൂടിയായിരിക്കണം അത്‌. എന്നിങ്ങിനെയുള്ള മാതൃകാപാഠങ്ങളാണ്‌ ഈ സംഭവത്തിൽ നിന്നു നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്. അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടും സത്യവിശ്വാസികളോടും പറയുന്നത് നോക്കുക:

وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا ٱسۡتَطَعۡتُم مِّن قُوَّةٍ وَمِن رِّبَاطِ ٱلۡخَيۡلِ تُرۡهِبُونَ بِهِۦ عَدُوَّ ٱللَّهِ وَعَدُوَّكُمۡ وَءَاخَرِينَ مِن دُونِهِمۡ لَا تَعۡلَمُونَهُمُ ٱللَّهُ يَعۡلَمُهُمۡۚ وَمَا تُنفِقُواْ مِن شَىۡءٍ فِى سَبِيلِ ٱللَّهِ يُوَفَّ إِلَيۡكُمۡ وَأَنتُمۡ لَا تُظۡلَمُونَ – الأنفال :٦٠

സാരം: നിങ്ങൾ അവർക്ക് – ശത്രുക്കൾക്കു – വേണ്ടി നിങ്ങൾക്ക് സാധിക്കുന്നത്ര ശക്തിയും, കെട്ടിനിറുത്തിയ കുതിര പട്ടാളത്തേയും ഒരുക്കിക്കൊള്ളുവിൻ. അതുമൂലം അല്ലാഹുവിന്റെ ശത്രുവെയും, നിങ്ങളുടെ ശത്രുവെയും, അവർക്കു പുറമേ നിങ്ങൾക്കറിഞ്ഞുകൂടാത്ത മറ്റു ചിലരെയും – അവരെ അല്ലാഹു അറിയുന്നതാണ് – നിങ്ങൾ ഭയപ്പെടുത്തുവാനായിട്ടാണ് (അത്). അല്ലാഹുവിന്റെ മാർഗത്തിൽ നിങ്ങൾ എന്തുതന്നെ ചെലവഴിച്ചാലും അത് നിങ്ങൾക്ക് നിറവേറ്റിത്തരപ്പെടുന്നതാണ്. നിങ്ങൾ (ഒട്ടും) അനീതി ചെയ്യപ്പെടുന്നതും അല്ല. (സൂറ: അൻഫാൽ:60). ‘അല്ലാഹുവിൽ വിശ്വസിച്ചു കൊണ്ടും, അവന്റെ വാഗ്ദാനം സത്യമാക്കിക്കൊണ്ടും ഒരാൾ കുതിരയെ അല്ലാഹുവിന്റെ മാർഗ്ഗത്തിൽ മുടക്കിവെച്ചാൽ അത് വയറു നിറക്കുന്നതും, ദാഹം തീർക്കുന്നതും, കാഷ്ടിക്കുന്നതും മൂത്രിക്കുന്നതും എല്ലാം അവന്റെ (കർമ്മങ്ങളുടെ) തൂക്കത്തിൽ ഉണ്ടായിരിക്കും’ എന്ന് റസൂൽ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പറഞ്ഞതായി ബുഖാരി (رحمه الله) യും ഉദ്ധരിക്കുന്നു.

രണ്ടാമത്തെ വ്യാഖ്യാനം ഇപ്രകാരമാണ്: കുതിരപ്പട്ടാള പ്രദർശനത്തിൽ ശ്രദ്ധ മുഴുകിയത് നിമിത്തം സുലൈമാൻ നബി (عليه السلام) വൈകുന്നേരത്തെ നമസ്കാരം നിർവഹിക്കുന്ന കാര്യം വിസ്മരിച്ചുപോയി. സൂര്യാസ്തമനത്തിനു ശേഷം ആണ് അത് ഓർമ്മ വന്നത്. അതിനാൽ അവയെ തിരിച്ചു കൊണ്ടുവരുവാൻ ആജ്ഞാപിക്കുകയും, അല്ലാഹുവിന്റെ സ്മരണക്ക്  വിഘാതമായിത്തീർന്ന ആ കുതിരകളെ കഴുത്തും കാലും വെട്ടി അറുക്കുകയും, മാംസം ദാനം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു إِنِّي أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَن ذِكْرِ رَبِّي എന്ന വാക്യത്തിന് ഈ വ്യാഖ്യാനപ്രകാരം ‘എന്റെ രക്ഷിതാവിന്റെ സ്മരണ വിട്ടു ഞാൻ (കുതിരസമ്പത്താകുന്ന) നന്മയോടുള്ള സ്നേഹം സ്വീകരിച്ചു പോയി’ എന്നർത്ഥം ആയിരിക്കും. അഥവാ, ഇവയോടുള്ള പ്രേമം നിമിത്തം അല്ലാഹുവിന്റെ സ്മരണ എനിക്ക് വിട്ടു പോയല്ലോ എന്ന് വ്യസനം പ്രകടമാക്കിയതായിരിക്കും. കൂടാതെ ‘തണ്ടങ്കാലും പിരടിയും തടവുവാൻ തുടങ്ങി’ (‏فَطَفِقَ مَسْحًا بِالسُّوقِ وَالأعْنَاقِ) എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ താല്പര്യം അവയെ അറുത്തു കൊന്നുവെന്നും ആയിരിക്കും. കേവലം അനുവദനീയമെങ്കിലും ഐഹികവിഭവങ്ങളിൽ കൂടുതൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചത് നിമിത്തം അല്ലാഹുവിനോടുള്ള കടമ നിർവഹിക്കുവാൻ വിട്ടുപോയതിൽ പശ്ചാത്തപിച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം ആ കുതിരകളെ  ബലിയർപ്പിച്ചു ദാനം ചെയ്തുവെന്നുമാണ് ഈ വ്യാഖ്യാനത്തിന്റെ ചുരുക്കം. ഈ വ്യാഖ്യാനത്തിന്റെ അനുബന്ധങ്ങളായി ഒട്ടും വിശ്വാസയോഗ്യമല്ലാത്ത മറ്റുചില വിശദീകരണങ്ങളും പ്രസ്താവനകളും വേറെയും കാണാമെങ്കിലും മുഫസ്സിറുകളിൽ അധികമാളുകളും പ്രസ്താവിച്ചു കാണുന്നത് ഇതാകുന്നു.

ഈ രണ്ടാമത്തെ വ്യാഖ്യാനം ഇമാം ഇബ്നു ജരീർ (رحمه الله), ഇമാം റാസി (رحمه الله) മുതലായവർ തള്ളിക്കളയുകയും, ആദ്യത്തെ വ്യാഖ്യാനം ശരി വെക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നത് പ്രസ്താവ്യമാണ്. ആയത്തിലെ വാക്കുകളും, അവയുടെ അർത്ഥങ്ങളും ചൂണ്ടിക്കാട്ടിക്കൊണ്ടും യുക്തമായ ന്യായങ്ങൾ സമർപ്പിച്ചുകൊണ്ടും ഇമാം റാസി (رحمه الله) ഇവിടെ ഒരു നീണ്ട പ്രസ്താവന തന്നെ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ദൈർഘ്യഭയം നിമിത്തം അതിവിടെ ഉദ്ധരിക്കുന്നില്ല. ഒരു ജീവിയിലേക്ക് ശ്രദ്ധ തിരിഞ്ഞു പോയതുകൊണ്ട് നമസ്കരിക്കാൻ വിട്ടുപോയി എന്നല്ലാത്ത മറ്റൊരു കാരണവും കൂടാതെ, നിരപരാധികളായ ആ ജീവികളെ വെട്ടിയറുത്തു ശിക്ഷിക്കുവാനും, തന്റെ സ്വത്ത് നശിപ്പിക്കുവാനും  അദ്ദേഹം തയ്യാറാകുവാൻ സാധ്യതയില്ല എന്നത്രെ ഇമാം ഇബ്നു ജരീർ (رحمه الله) പറയുന്നത്. ഇബ്‌നു കഥീർ (رحمه الله) ഈ സംഭവത്തെപ്പറ്റി വന്നിട്ടുള്ള പല പ്രസ്താവനകളും ഉദ്ധരിക്കുകയും, അവയുടെ ന്യൂനതകൾ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ഇബ്നു ജരീർ (رحمه الله) പ്രസ്താവിച്ച ആ ന്യായം ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടാൻ പാടില്ലാത്തതാണെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന് അഭിപ്രായമില്ല. അതിൽ അൽപം ആലോചിക്കാനുണ്ടെന്നാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പക്ഷം. ഒരുപക്ഷേ, സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയുടെ കാലത്തുള്ള നിയമത്തിന് അത് എതിരായിരുന്നില്ലെന്നു വരാം -നമസ്കാരത്തിന് മുടക്കം വരുത്തിയ സ്ഥിതിക്ക് അല്ലാഹുവിനു വേണ്ടിയുള്ള രോഷമെന്ന നിലക്ക് പ്രത്യേകിച്ചും – എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറയുന്നത്. കുതിരകളെ അറുക്കുകയാണ് ചെയ്തത് എന്ന് പറയുന്നവർ, അദ്ദേഹം അവയെ വെട്ടി നശിപ്പിച്ചുവെന്നല്ല, അറുത്തു മാംസം ദാനം ചെയ്തു എന്നാണ് പറയുന്നതും. ഇതും  ഇബ്‌നു കഥീർ (رحمه الله) ന്റെ സംശയത്തിന് കാരണമായിരിക്കാവുന്നതാണ്. അല്ലാഹുവിനറിയാം. അതേസമയത്ത് കാലും, പിരടിയും തടവുവാൻ തുടങ്ങി فَطَفِقَ مَسْحًا بِالسُّوقِ وَالأعْنَاقِ എന്ന വാക്യത്തിന് കാലിന്റെ ഞരമ്പറക്കുകയും കഴുത്തു വെട്ടുക യുമാണ് ഉദ്ദേശമെന്നു വെക്കുവാനും പ്രയാസമുണ്ടു താനും.

ഇങ്ങിനെയുള്ള ചില കാരണങ്ങളും, ഏതെങ്കിലുമൊന്നുമാത്രം ശരിയാണെന്ന് സ്ഥാപിക്കുന്നതിന് മതിയായ തെളിവില്ലായ്മയും നിമിത്തം അല്ലാമാ സയ്യിദ് ഖുത്തുബ്‌ പോലുള്ള ചിലർ ഇവിടെ ഒന്നും പറയാതെ മൗനം അവലംബിച്ചിരിക്കുകയാണ്. (അടുത്ത ആയത്തുകളുടെ വിവരണത്തിൽ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ചില വാക്കുകൾ നാം ഉദ്ധരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കുക). ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ, ഈ സംഭവത്തിന്റെ  യഥാർത്ഥ സ്വഭാവത്തെ പറ്റി ഉറച്ച ഒരു തീരുമാനം എടുക്കുന്നതിനേക്കാൾ സുരക്ഷിതമായിട്ടുള്ളത് സയ്യിദ് ഖുത്തുബിന്റെ നയമാണെന്നും, ഒരു തീരുമാനം സ്വീകരിക്കുന്നപക്ഷം ഒന്നാമത്തെ വ്യാഖ്യാനം സ്വീകരിക്കുകയാണ് വേണ്ടതെന്നുമാണ് നമുക്കിവിടെ പറയാനുള്ളത് الله اعلم

ദാവൂദ് (عليه السلام) ഒരു പരീക്ഷണത്തിന് വിധേയനായ സംഭവം മുമ്പ് പറഞ്ഞുവല്ലോ. അതുപോലെ, സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയും ഒരു പരീക്ഷണത്തിന് വിധേയനായ കഥയാണ് ഈ വചനങ്ങളിൽ അല്ലാഹു ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നതു. ആ പരീക്ഷണത്തെത്തുടർന്നു അദ്ദേഹം പാപമോചനത്തിനുവേണ്ടിയും, ചില പ്രത്യേകാനുഗ്രഹങ്ങൾക്കുവേണ്ടിയും പ്രാർത്ഥിച്ചുവെന്നും, അങ്ങിനെ മറ്റാർക്കും സിദ്ധിക്കാത്ത ചില പ്രത്യേകാനുഗ്രഹങ്ങൾ അല്ലാഹു അദ്ദേഹത്തിന് നൽകിയെന്നും പ്രസ്താവിക്കുന്നു. പരീക്ഷണത്തിന്റെ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചു ഇവിടെയും വിശദമായി വിസ്തരിക്കുന്നില്ല. وَأَلْقَيْنَا عَلَى كُرْسِيِّهِ جَسَدًا (അദ്ദേഹത്തിന്റെ സിംഹാസനപീഠത്തിന്മേൽ നാം ഒരു ശരീരത്തെ ഇടുകയും ചെയ്തു) എന്നു മാത്രമേ അല്ലാഹു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ. ജീവനില്ലാത്ത ശരീരം – അഥവാ ജഡം – എന്നത്രെ جسد എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം. ഈ ശരീരംകൊണ്ടു ഉദ്ദേശിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതു എന്താണെന്നു നിർണ്ണയിക്കത്തക്ക തെളിവുകളൊന്നും ഇല്ല താനും. പക്ഷെ, ഈ സംഭവംമൂലം, സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയുടെ ഭരണത്തിന് ഹാനികരമായ എന്തോ ഒരു ദോഷം ബാധിക്കുവാൻ ഇടവന്നിട്ടുണ്ടെന്നും, അതിനെത്തുടർന്ന് അദ്ദേഹം അല്ലാഹുവിങ്കലേക്ക് വിനയപ്പെട്ടുകൊണ്ടു പ്രാർത്ഥിച്ചുവെന്നും, അതിന്റെ ഫലമായി അദ്ദേഹത്തിന് അവൻ അസാധാരണമായ ചില അനുഗ്രഹങ്ങൾ നൽകി അനുഗ്രഹിച്ചുവെന്നും ഈ വചനങ്ങളിൽനിന്നു മനസ്സിലാകുന്നു.

ദാവൂദ് നബി (عليه السلام) നെപ്പറ്റി പ്രചരിപ്പിക്കപ്പെട്ട കഥകളെക്കാൾ ഗുരുതരമായ കെട്ടുകഥകൾ പലതും ഇവിടെ സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയെക്കുറിച്ചും പ്രചരിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇമാം ഇബ്നുകഥീർ (رحمه الله) പറഞ്ഞതുപോലെ സാധാരണക്കാരായ ആളുകളെ സാംബന്ധിച്ചുപോലും ന്യായീകരിക്കാൻ പാടില്ലാത്ത – ആ കഥകൾ ഉദ്ധരിച്ചു നാം സമയം പാഴാക്കേണ്ടതില്ല. മറ്റു ചില തല്പരവ്യാഖ്യാതാക്കൾ ചെയ്തുകാണുന്നപോലെ, ആ കഥകൾക്കു പൊടിപ്പും തൊങ്ങലുംവെച്ച് വിശദീകരിക്കുകയും, എന്നിട്ടവയെല്ലാം പൊതുവിൽ ഖുർആൻ വ്യാഖ്യാതാക്കളുടെമേൽ വെച്ചുകെട്ടി അവരെ ഖണ്ഡിക്കുകയും, അതിന്റെ വെളിച്ചത്തിലൂടെ സ്വന്തം അഭിപ്രായങ്ങൾക്കു മാർഗ്ഗം തെളിയിക്കുകയും ചെയ്‍വാനും നാം മുതിരുന്നില്ല. സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയുടെ സിംഹാസനപീഠത്തിന്മേൽ ഇടപ്പെട്ട ശരീരം കൊണ്ടുദ്ദേശ്യം എന്താണെന്നതിനെപ്പറ്റി പലരും പലവിധത്തിൽ അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഇവയിൽ ഇമാം റാസി (رحمه الله), അല്ലാമാ ഹഖ് – ഖാനി (رحمه الله) മുതലായ ചിലരുടെ ഒരഭിപ്രായം ഒരുപക്ഷെ ശരിയായിരിക്കുവാൻ ഇടയുണ്ട്. ശക്തിയായ രോഗമോ മറ്റോ ബാധിച്ചു അവശനായി കിടക്കുന്ന ആളെപ്പറ്റി جسم بلا روح (ജീവനില്ലാ ശരീരം) എന്നു അറബികൾ പറയാറുണ്ട്. അതുകൊണ്ടു ഭരണകാര്യങ്ങൾ വേണ്ടതുപോലെ നിർവ്വഹിക്കുവാൻ കഴിയാതെ സുലൈമാൻ (عليه السلام) സിംഹാസനത്തിൽ – അഥവാ രാജകീയപീഠത്തിൽ – കഴിഞ്ഞുകൂടേണ്ടി വന്നതായിരിക്കാം ഇവിടെ ഉദ്ദേശ്യം എന്നാണ് ആ അഭിപ്രായം. സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിക്കു ജനിച്ച ഒരു  കുട്ടിയെ അദ്ദേഹം അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിലപാടിനു യോജിക്കാത്തവിധം സ്നേഹിക്കുകയും, അതിനെപ്പറ്റി അതിയായ ജാഗ്രത കാണിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്തുവെന്നും, ആ കുട്ടി പെട്ടെന്നൊരിക്കൽ സിംഹാസനത്തിനു മേൽ മരിച്ചുകിടക്കുന്നതായി കണ്ടുവെന്നും, അതാണിവിടെ പരീക്ഷണം കൊണ്ടുദ്ദേശ്യമെന്നും അല്ലാമാ ഫരീദു വജ്‌ദീ (റ) പ്രസ്താവിച്ചു കാണുന്നു. വാസ്തവം അല്ലാഹുവിനറിയാം. ഏതായാലും, ആ പരീക്ഷണത്തിനു ശേഷം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണം കൂടുതൽ പ്രബലപ്പെടുകയും, മറ്റാർക്കും ലഭിക്കാത്ത അനുഗ്രഹങ്ങളാൽ അനുഗൃഹീതമാകുകയും ചെയ്തു.

ഈ പരീക്ഷണസംഭവത്തെയും, ഇതിനുമുമ്പ് പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ട കുതിരപ്പട്ടാള പ്രദർശനത്തെയും, ചൂണ്ടിക്കാട്ടിക്കൊണ്ടു സയ്യിദ് ഖുത്തുബ് പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുള ചില വാക്യങ്ങൾ ഇവിടെ ശ്രദ്ധേയമാകുന്നു. അവയെ ഇങ്ങിനെ സംഗ്രഹിക്കാം: മേത്തരങ്ങളായ കാലുപൊക്കിനിൽക്കുന്ന കുതിരകളെ (الصافنات الجياد) യും, സുലൈമാൻ (عليه السلام) ന്റെ സിംഹാസനപീഠത്തിന്മേൽ ഇടപ്പെട്ട ശരീരത്തെയും സംബന്ധിച്ചുള്ള സൂചനകളെ വിവരിക്കുന്ന പല വ്യാഖ്യാനങ്ങളും, നിവേദനങ്ങളും ഉള്ളതിൽ ഒന്നുപോലും എന്റെ മനസ്സിനു ആശ്വാസം നൽകുന്നതായിട്ടില്ല. അവ ഒന്നുകിൽ അസ്വീകാര്യമായ ഇസ്രാഈലീ വാർത്തകളോ, അല്ലെങ്കിൽ പിൻബലമില്ലാത്ത വ്യാഖ്യാനങ്ങളോ ആയിരിക്കും. ഈ രണ്ടു സംഭവത്തിന്റെയും പ്രകൃതസ്വഭാവം മനസ്സിലാക്കി സമാധാനമടയുവാൻ എനിക്കു കഴിയുന്നില്ല. ആകയാൽ അതൊന്നും ഞാനിവിടെ ഉദ്ധരിക്കുന്നുമില്ല. രണ്ടിനും ഒരു രൂപം നൽകുവാൻ സഹായിക്കുന്ന പ്രബലമായ ഒരു പ്രമാണവും എനിക്കു കിട്ടിയിട്ടില്ല. ഒരു ഹദീസ് മാത്രമുണ്ട് :അതാകട്ടെ, സ്വതവേ നോക്കുമ്പോൾ പ്രബലമായതു തന്നെയാണെങ്കിലും, ഈ സംഭവങ്ങളുമായി അതിനു കാര്യമായൊരു ബന്ധവുമില്ല. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) പ്രസ്താവിച്ചതായി ബുഖാരി (رحمه الله) ഉദ്ധരിച്ച ഒരു ഹദീസാണിത് ‘ഒരു രാത്രിയിൽ തന്റെ പല ഭാര്യമാരുടെ അടുക്കൽ താൻ ചെല്ലുമെന്നും, അങ്ങിനെ അവരെല്ലാം അല്ലാഹുവിന്റെ മാർഗ്ഗത്തിൽ സമരം ചെയ്യത്തക്ക ഓരോ കുതിരപ്പടയാളികളായ മകനെ പ്രസവിക്കുമെന്നും സുലൈമാൻ (عليه السلام) പറയുകയുണ്ടായി. പക്ഷെ, അദ്ദേഹം إِنْ شَاءَ اللَّهُ (അല്ലാഹു ഉദ്ദേശിച്ചെങ്കിൽ) എന്നു പറയുകയുണ്ടായില്ല. എന്നാൽ, ഒരു ഭാര്യയൊഴിച്ചു മറ്റാരും പ്രസവിച്ചില്ല. പ്രസവിച്ച കുട്ടിയാകട്ടെ, ഒരു അപൂർണ ശിശുവായിരുന്നു. إِنْ شَاءَ اللَّهُ എന്നദ്ദേഹം പറഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കിൽ എല്ലാവരിൽനിന്നും ഓരോ കുതിരപ്പടയാളി ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു’. ഇതാണ് ഹദീസിലെ ആശയം. ഈ ആയത്തുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ച പരീക്ഷണം ഇതായിരിക്കുകയും, സിംഹാസനത്തിന്റെ മേൽ ഇടപ്പെട്ട ശരീരമെന്നു പറഞ്ഞതു ഈ അപൂർണ്ണശിശു ആയിരിക്കുകയും ചെയ്തേക്കാം. അങ്ങിനെ ആയിരിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ടെന്നു മാത്രം’. (*)

(*) ഏറെക്കുറെ വ്യത്യസ്തമായ വാക്കുകളിലായി ഇമാം ബുഖാരി (رحمه الله) ആവർത്തിച്ചു രിവായതു ചെയ്തിട്ടുള്ളതും, ഇമാം മുസ്ലിം (رحمه الله) അടക്കം മറ്റുപലരും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളതുമാണ് ഈ ഹദീസ്. ഏതു സാഹചര്യത്തിലായാലും, ഏതു അനിഷ്ടഫലങ്ങളുളവായാലും ശരി, ഏകഭാര്യത്വവ്രതം  കൈവിടാതിരിക്കുകയും, അതിനെതിരായികാണുന്ന പ്രമാണങ്ങളെയും, ന്യായങ്ങളെയുമെല്ലാം പഴഞ്ചനാക്കിത്തള്ളുകയും ചെയ്യുന്ന അനിസ്ലാമിക സംസ്കാരത്തിന്റെ സ്വാധീനത്തിനു വഴങ്ങുന്ന ചില ആളുകൾ ഈ ഹദീസിനെ പുച്ഛഭാവത്തിൽ വീക്ഷിക്കുന്നതുകാണാം. മുൻകാലത്തെ നടപടിക്രമങ്ങളും, പിൽക്കാലത്തെ നടപടിക്രമങ്ങളും ഒരേ മാനദണ്ഡം കൊണ്ടളക്കുകയും, പ്രവാചകന്മാരുടെ പ്രത്യേക പദവികളും, പരിതഃസ്ഥിതികളും ഗൗനിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിന്റെ ഫലമാണ് വാസ്തവത്തിൽ ഈ മനോഗതി അവരിലുണ്ടാക്കുന്നത്. മുൻകാലചരിത്രങ്ങളും, ബൈബിളിന്റെ പല പ്രസ്താവനകളും പരിശോധിക്കുന്നവർക്കു ഇതു മനസ്സിലാക്കുവാൻ പ്രയാസമില്ല. ധാർമിക നിയമങ്ങളുടെയും, ലൈംഗിക അതിർവരമ്പുകളുടെയും  അതിർത്തിലംഘനം എവിടെ കൂടുതൽ നടമാടുന്നുവോ അവിടെ ഏകഭാര്യാവ്രതത്തിന്റെ ആധുനിക സ്വരവും കൂടുതൽ പ്രചാരത്തിലുണ്ടെന്നുള്ളതാണ് വലിയ അത്ഭുതം.

കുതിരകളെ വാളുകൊണ്ടു വെട്ടി അറുത്തുവെന്നും, അതല്ല കൈകൊണ്ടു തൊട്ടുതടവിയെന്നുമുള്ള രിവായത്തുകളെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിക്കൊണ്ട് സയ്യിദ് ഖുത്തുബ് തുടരുന്നു. ‘രണ്ടു രിവായത്തുകൾക്കും തെളിവില്ല; ഏതെങ്കിലും ഒന്നു തീരുമാനിക്കുവാൻ പ്രയാസമാണ്. അതുകൊണ്ടു രണ്ടു സംഭവത്തെക്കുറിച്ചും ഒന്നും സ്ഥാപിച്ചുപറയുവാൻ സാധ്യമല്ല. ഇവിടെ പറയാനുള്ളത് ഇതു മാത്രമാണ് :അല്ലാഹുവിന്റെ പ്രവാചകന്മാരെ നേർക്കു നയിക്കുന്നതിനും, അവർക്കു മാർഗദർശനം നൽകുന്നതിനും, അവരുടെ കാൽ വഴുതാതിരിക്കേണ്ടതിനുമായി അല്ലാഹു അവർക്കു ചില പരീക്ഷണങ്ങൾ നൽകാറുള്ളതു പോലെ, സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയുടെ ഭരണാധികാരത്തെയും, രാജപദവിയേയും സംബന്ധിക്കുന്ന എന്തോ വിഷയത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന് ചില പരീക്ഷണങ്ങൾ  നേരിട്ടു. സുലൈമാൻ (عليه السلام) റബ്ബിങ്കലേക്കു വിനയപ്പെടുകയും, അവനിൽ അർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പാപമോചനത്തിനും നന്മക്കുംവേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കുകയും ചെയ്തു ‘.(فى ظلال القرآن ٩٩ ج٢٣)

പരീക്ഷണ സംഭവത്തെത്തുടർന്നു സുലൈമാൻ (عليه السلام) പാപമോചനം തേടിയതിനെ കഥാകാരൻമാർ ചൂഷണം ചെയ്യാറുണ്ട്. കഥകളിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേരിൽ ചുമത്തപ്പെട്ട പാപങ്ങൾ അദ്ദേഹം ചെയ്തുവെന്നതിനു തെളിവായി അവർ ഈ സംഗതി ഉദ്ധരിക്കുന്നത് കാണാം. കഥകൾ മിക്കവാറും വേദക്കാരിൽനിന്നു പകർന്നതും, തത്വദീക്ഷയില്ലാത്തവർ പ്രചരിപ്പിച്ചതുമാണല്ലോ. വേദക്കാരാണെങ്കിൽ, പാപവും നീചവൃത്തിയും ചെയ്യുന്ന കാര്യത്തിൽ, പ്രവാചകന്മാരും, അല്ലാത്തവരും അവരുടെ ദൃഷ്ടിയിൽ ഒരുപോലെയാണ്. (ഹിന്തുമതക്കാരുടെ സ്ഥിതിയും ഇതുപോലെത്തന്നെ). അതേസമയത്തു, വേദക്കാരിൽ ഒരുവിഭാഗക്കാർ സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയെ പ്രവാചകനായി ഗണിക്കുന്നുമില്ല. കഥാകാരന്മാരാകട്ടെ, അവർക്കു സത്യതയുടെയോ, സംഭവ്യതയുടെയോ പ്രശ്നമില്ല. കേട്ടാൽ അതിശയോക്തിയും, കൗതുകവും ഉണ്ടോ എന്നേ അവർക്കു ആലോചിക്കേണ്ടതുള്ളൂ. വേദക്കാരിൽനിന്നു കേട്ടതെല്ലാം ശരിയായിരിക്കുമെന്നു തെറ്റിദ്ധരിക്കുന്നവരുമുണ്ട്.

മഹാന്മാരായ ആളുകളെപ്പറ്റി – നബിമാരെപ്പറ്റി പ്രത്യേകിച്ചും – അവർ പാപമോചനം തേടിയെന്നോ, അല്ലാഹു അവർക്കു പൊറുത്തു കൊടുത്തുവെന്നോ പറഞ്ഞുകാണുമ്പോഴേക്കും വാസ്തവത്തിൽ അവർ വമ്പിച്ച തെറ്റുകുറ്റങ്ങൾ ചെയ്തിരിക്കുമെന്നു വിശ്വസിക്കുവാൻ പാടില്ലാത്തതാണ്. വ്യക്തികളുടെ നിലപാടും സ്ഥിതിഗതികളും കണക്കിലെടുത്തു കൊണ്ടായിരിക്കും പാപങ്ങളുടെ ഗൗരവം കണക്കാക്കുന്നത്. സാധാരണക്കാരായ ആളുകളെ അപേക്ഷിച്ചും, അവരുടെ ദൃഷ്ടിയിലും കേവലം അനുവദനീയമായ ഒരു കാര്യം, മഹാനായ ഒരാളെ അപേക്ഷിച്ചും അയാളുടെ ദൃഷ്ടിയിലും ഒരു മഹാപാപമെന്നപോലെ ഗണിക്കപ്പെട്ടേക്കാം. നമ്മുടെ പരിചയത്തിൽ തന്നെ ഇതിനു ഉദാഹരണങ്ങൾ കാണാം. ഖുർആനിൽ നിന്നും ഹദീസിൽ നിന്നും ഈ വസ്തുത മനസ്സിലാക്കാവുന്നതുമാണ്. സുലൈമാൻ നബി (عليه السلام) പാപം ചെയ്തതുകൊണ്ടാണ് പാപമോചനം തേടേണ്ടിവന്നതെന്നു വാദിക്കുന്നവർക്കു മറുപടിയായികൊണ്ടു ഇമാം റാസി (رحمه الله) പറയുകയാണ് : ‘ഏറ്റവും നല്ലതും, കൂടുതൽ വേണ്ടപ്പെട്ടതുമായ കാര്യങ്ങൾ വിട്ടുകളയുന്നതിൽനിന്നു മനുഷ്യൻ പരിശുദ്ധനായെന്നു വരികയില്ല. അന്നേരം അവൻ പാപമോചനം തേടുന്നതും ആവശ്യമായിത്തീരുന്നു’. حَسَنَاتُ الْأَبْرَارِ سَيِّئَاتُ الْمُقَرَّبِينَ (സജ്ജനങ്ങളായുള്ളവരുടെ നന്മകൾ സാമീപ്യം സിദ്ധിച്ചവരുടെ തിന്മകളായിരിക്കും.) എന്നുണ്ടല്ലോ (*) മാത്രമല്ല, സ്വന്തം നിലയെ തരംതാഴ്ത്തിക്കാട്ടുകയും, വിനയവും താഴ്മയും പ്രകടമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരായിരിക്കും അവർ (സാമീപ്യം സിദ്ധിച്ചവർ). ഇതനുസരിച്ചാണ് ‘ഞാൻ ദിനംപ്രതി എഴുപതു പ്രാവശ്യം അല്ലാഹുവിനോട് പാപമോചനം തേടുന്നു’ (**) എന്നു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) അരുളിച്ചെയ്തിരിക്കുന്നതു. (الرازى)

(*) സാധാരണ നിലക്കു സജ്ജനങ്ങളായി ഗണിക്കപ്പെടുന്ന ആളുകൾ നന്മയായി ഗണിച്ചുവരാറുള്ള ചില കാര്യങ്ങൾപോലും, അവരെക്കാൾ അല്ലാഹുവുമായി അടുപ്പമുള്ള മഹാന്മാരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം തിന്മകളായി ഗണിക്കപ്പെട്ടേക്കാം എന്നാണ് ഈ ആപ്തവാക്യത്തിന്റെ സാരം.

(**) വളരെ പ്രസിദ്ധമായ ഒരു നബിവചനമാണിത്. പല രിവായത്തുകളിലുമായി രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ഈ വചനത്തിലെ ആശയം ഇതാണ്. പാപരഹിതനായ ഞാൻപോലും ദിനംപ്രതി എഴുപതും അതിലധികവും പ്രാവശ്യം അല്ലാഹുവിനോട് പാപമോചനം തേടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടു നിങ്ങൾ അവനോടു എപ്പോഴും പാപമോചനം തേടി പശ്ചാത്തപിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കണം.

സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിക്കുണ്ടായ പരീക്ഷണം എങ്ങിനെയുള്ളതായിരുന്നാലും ശരി, അതദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണത്തെ ഏതോ തരത്തിൽ ബാധിച്ചിരുന്നുവെന്നു തീർച്ചയാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പക്കൽനിന്നു വന്നുപോയ വീഴ്ച്ചയിൽ അദ്ദേഹം പശ്ചാത്തപിക്കുകയും ചെയ്തു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാജപദവിയും ഭരണക്രമവും സാധാരണ രാജാക്കളുടേതു പോലെയുള്ളതല്ല. അദ്ദേഹം ഒരു നബിയും റസൂലും കൂടിയാണ്. ആ നിലക്കു തൗഹീദിന്റെയും സത്യമതത്തിന്റെയും പ്രബോധനത്തിനും, പ്രചാരണത്തിനും ആ രാജത്വത്തെയും പ്രതാപത്തെയും അദ്ദേഹത്തിന് ഉപയോഗിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അഥവാ അതിന്റെ ലക്ഷ്യംതന്നെ അതായിരിക്കും. അന്നത്തെ ജനസമുദായങ്ങളുടെയും അയൽരാജ്യങ്ങളുടെയും സ്ഥിതിഗതികളും ചുറ്റുപാടുകളും പരിഗണിക്കുമ്പോൾ വിശേഷിച്ചും പ്രസ്തുതലക്ഷ്യം നിറവേറേണ്ടതിനു തന്റെ ആധിപത്യം കൂടുതൽ പ്രബലവും അനുഗ്രഹീതവും ആകേണ്ടതുണ്ട്. അതിനാൽ പാപമോചനം തേടുന്നതോടൊപ്പം തന്നെ, തന്റെ രാജത്വത്തിന്റെ നന്മക്കുവേണ്ടിയും അദ്ദേഹം തേടുകയുണ്ടായി. ആ ആധിപത്യം സാധാരണപോലെയുള്ള ഭൗതിക ശക്തികളാൽ മാത്രം സജ്ജീകൃതമായാൽ പോരാ -സാധാരണ രാഷ്ട്രങ്ങൾക്കില്ലാത്ത ചില ദൈവീക സവിശേഷതകളാൽ സുദൃഡമാക്കപ്പെട്ടതു കൂടിയായിരിക്കണം -എന്നദ്ദേഹം ആശിക്കുകയും ചെയ്തു. അദ്ദേഹം പ്രാർത്ഥിച്ചു : رَبِّ اغْفِرْ لِي وَهَبْ لِي مُلْكًا الخ (റബ്ബേ, എനിക്കു പൊറുത്തു തരേണമേ! എന്റെ  ശേഷം ഒരാൾക്കും സൗകര്യപ്പെടാത്ത ഒരു രാജ്യാധിപത്യം എനിക്കു പ്രദാനം ചെയ്കയും വേണമേ!) ഈ പ്രാർത്ഥനയുടെ ലക്ഷ്യം വമ്പിച്ച ഒരു ഭൗതിക രാഷ്ട്രമല്ല, അനുഗ്രഹീതമായ ഒരു ദൈവീകഭരണമാണെന്നു പറയേണ്ടതില്ല. രാജത്വവും പ്രവാചകത്വവും സമ്മേളിച്ച ഒരു പ്രബലരാഷ്ട്രമോ, രാജകുടുംബമോ വേറെ ഉള്ളതായി ഖുർആൻ മുഖേന അറിയപ്പെട്ടിട്ടുമില്ല.

സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയുടെ പ്രാർത്ഥനയുടെ സാരം, തന്റെ ശേഷം മറ്റാർക്കും ലഭിക്കാത്ത തരത്തിലുള്ള ഒരു രാഷ്ട്രം വേണമെന്നല്ല – മറ്റാർക്കും പിടിച്ചടക്കുവാൻ സാധ്യമാകാത്തവണം അതു പ്രബലമായിരിക്കണം എന്നാണ് ചിലർ ധരിച്ചു വരുന്നത്. ഇതു ശരിയല്ല. ഖുർആനും നബിവചനവും ഈ ധാരണ തെറ്റാണെന്നു കാണിക്കുന്നു. ഈ പ്രാർത്ഥന സ്വീകരിച്ചതിനെപ്പറ്റി അടുത്ത ആയത്തിൽ അല്ലാഹു പറഞ്ഞ വാചകം നോക്കുക: ‘അപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന് നാം തന്റെ കൽപനപ്രകാരം സഞ്ചരിക്കുന്ന കാറ്റിനെയും ‘കെട്ടിടനിർമാണവും മുങ്ങലും നടത്തുന്ന പിശാചുക്കളെയും കീഴ്പ്പെടുത്തികൊടുത്തു (فَسَخَّرْنَا لَهُ الرِّيحَ) എന്നാണല്ലോ. ഈ രണ്ടു കാര്യവും മറ്റാർക്കും സിദ്ധിക്കാത്തതാണെന്നും, സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിക്കു മാത്രം – ഈ പ്രാർത്ഥനയെ തുടർന്നു -സിദ്ധിച്ചതാണെന്നും വ്യക്തമാണ്. കൂടാതെ ‘എന്റെ ശേഷം ഒരാൾക്കും’ (لأحَدٍ مِنْ بَعْدِي) എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ വാക്ക്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശേഷം ഇങ്ങിനെയുള്ള പ്രത്യേകതകൾ മറ്റാർക്കും ലഭിച്ചിട്ടില്ല എന്നല്ലാതെ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രം അദ്ദേഹത്തിനു ശേഷം ഇന്നേവരെ ആർക്കും പിടിച്ചടക്കുവാൻ സാധിച്ചിട്ടില്ല എന്നാരെങ്കിലും പറയുവാൻ ധൈര്യപ്പെടുമോ ?!അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലശേഷം ഏറെത്താമസിയാതെ തന്നെ ആ രാഷ്ട്രം ദുർബ്ബലമാകുകയും, അന്യാധീനപ്പെടുകയും ഉണ്ടായത് ഒരു ചരിത്ര സത്യമാണ്. മറ്റാർക്കും ലഭിക്കാത്ത വിധത്തിലുള്ള ഒരു പ്രത്യേക സ്ഥാനം എന്റെ രാഷ്ട്രത്തിനു വേണമെന്നു അദ്ദേഹം ആഗ്രഹിച്ചതു ഒരു ധിക്കാരമോ അസൂയയോ ആയി വല്ലവരും കരുതുന്നുണ്ടെങ്കിൽ, അതിനു സുലൈമാൻ (عليه السلام) നെ പ്രേരിപ്പിച്ച -മുകളിൽ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ- പരിതഃസ്ഥിതികൾ വിലയിരുത്താത്തതു കൊണ്ടോ, ഭൗതീക വീക്ഷണത്തിൽകൂടി മാത്രം ആ പ്രാർത്ഥന വിലയിരുത്തിയതുകൊണ്ടോ ആയിരിക്കും അത്.

തന്റെ ശേഷം മറ്റാർക്കും പിടിച്ചടക്കുവാൻ സാധ്യമാകാത്ത രാഷ്ട്രമാണ് സുലൈമാൻ (عليه السلام) ചോദിച്ചതെന്ന വ്യാഖ്യാനം ശരിയല്ലെന്നു – മേൽകണ്ടതുപോലുള്ള കാരണങ്ങൾ സഹിതം – പ്രധാനപ്പെട്ട പല വ്യാഖ്യാതാക്കളും പ്രത്യേകം ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. ഇമാം ഇബ്നുകഥീർ (رحمه الله) പറയുന്നു: ‘തന്റെ സിംഹാസനപീഠത്തിൽ ഇടപ്പെട്ട ആ ശരീരത്തിന്റെ സംഭവത്തിൽനിന്നു ഉളവായതുപോലെ, ഇനിമേൽ ഒരാൾക്കും പിടിച്ചുപറ്റുവാൻ ഇടയാകാത്തതു എന്നാണ് ഈ പ്രാർത്ഥനയുടെ സാരം. അഥവാ തന്റെശേഷം ആർക്കും ലഭിക്കുവാൻ വഴിയില്ലാത്തതു എന്നല്ല അതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം എന്നാണ് ചിലർ പറയുന്നത്. വാസ്തവത്തിൽ, തന്റെശേഷം യാതൊരാൾക്കും തന്റേതുപോലെ ഉണ്ടാവാത്ത വിധത്തിലുള്ള ഒരു രാജത്വമാണ് അദ്ദേഹം ചോദിച്ചതെന്നുള്ളതാണ് ശരി. ആയത്തിലെ വാചകഘടന അറിയിക്കുന്നതും അതാണ്. പല മാർഗ്ഗങ്ങളിൽകൂടി പ്രബലമായ ഹദീസുകളും ഈ വിഷയത്തിൽ വന്നിട്ടുണ്ട്. (ابن كثير) തുടർന്നുകൊണ്ടു ഇതിനു തെളിവായ പല ഹദീസുകളും അദ്ദേഹം ഉദ്ധരിച്ചിരിക്കുന്നതു കാണാം. അവയിൽ ഒന്നാമത്തേത്, ഇമാം ബുഖാരി (رحمه الله) മുതലായ പലരും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള ഒരു ഹദീസാകുന്നു. ഒരു രാത്രി ഒരു ഭൂതത്താൻ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെമേൽ കുതറിചാടുവാൻ ഉദ്ദേശിച്ചുവെന്നും, ജനങ്ങൾ കാണുമാറ് അവനെ തൂണിൽപിടിച്ചു കെട്ടുവാൻ തിരുമേനി കരുതിയെന്നും, പക്ഷെ, സഹോദരനായ സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബിയുടെ ഈ പ്രാർത്ഥന ഓർത്ത് അവനെ വിട്ടയച്ചെന്നുമാണ് ഹദീസിന്റെ ചുരുക്കം. അപ്പോൾ ജിന്നുകളെയും പിശാചുക്കളെയും മറ്റും കീഴ്പ്പെടുത്തിക്കൊടുക്കപ്പെട്ട പ്രത്യേകതയായിരുന്നു സുലൈമാൻ (عليه السلام) യുടെ പ്രാർത്ഥനാഫലമായി ലഭിച്ചിരുന്നതെന്നു ഇതിൽനിന്നു മനസ്സിലാക്കാമല്ലോ. ഇമാം ബുഖാരി (رحمه الله) ഈ ആയത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനമായികൊണ്ട് തഫ്സീറിന്റെ വിഭാഗത്തിലും, അല്ലാതെയും ഈ ഹദീസ് ഉദ്ധരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇതും പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഈ വിഷയകമായി കൂടുതൽ വിവരം സൂ: അന്നംലിന് ശേഷമുള്ള വ്യാഖ്യാനക്കുറുപ്പിൽ നമുക്ക് കഴിഞ്ഞു പോയിട്ടുള്ളത് ഓർക്കുക,ഈ ഹദീസിന്റെ പൂർണ്ണരൂപവും  അവിടെ കാണാം.

മൂസാനബി (عليه السلام), ഈസാനബി (عليه السلام) മുതലായവർക്കു ചില പ്രത്യേക അമാനുഷിക ദൃഷ്ടാന്തങ്ങൾ (المعجزات) നൽകപ്പെട്ടിരുന്നതു പോലെ, സുലൈമാൻ നബിക്കു മാത്രം സിദ്ധിച്ച രണ്ടു അമാനുഷികദൃഷ്ടാന്തങ്ങൾ കൂടിയായിരുന്നു കാറ്റിനെയും, ജിന്നുവർഗ്ഗത്തെയും അധീനപ്പെടുത്തിക്കൊടുത്തത്. ഇവയെപ്പറ്റിയും, പിശാചുക്കളുടെ പ്രവൃത്തികളെപ്പറ്റിയും സൂ: അമ്പിയാഉ് : 81, 82ലും, സൂ:സബഉ് 12, 13ലും, അവയുടെ വിവരണങ്ങളിലും, മറ്റും നാം വായിച്ചുവല്ലോ. അതുകൊണ്ട് ഇവിടെ അതു ആവർത്തിക്കുന്നില്ല. കാറ്റിന്റെ വേഗതയെ ഉദ്ദേശിച്ചുകൊണ്ടാണ് عاصفة (ശക്തിയായി അടിച്ചുവീശുന്നതു) എന്നു സൂ :അമ്പിയാഇൽ ഈ കാറ്റിനെ വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇവിടെ رخاء (സൗമ്യമായതു ) എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചതു അതിന്റെ സൗകര്യപ്രദമായ ശാന്തതയും കുറിക്കുന്നു. ജിന്നുവർഗ്ഗത്തിൽപെട്ട ദുഷിച്ച വിഭാഗത്തിനാണ് പിശാചുക്കളെ (الشياطين) ന്നു പറയുന്നത്. ഈ പിശാചുക്കളുടെ കൂട്ടത്തിൽ അനുസരണമില്ലാത്ത ധിക്കാര ശീലന്മാരെക്കുറിച്ചായിരിക്കാം وَآخَرِينَ مُقَرَّنِينَ فِي الأصْفَادِ (വിലങ്ങുകളിൽ ബന്ധിക്കപ്പെട്ട മറ്റു ചിലരും) എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. ആ പിശാചുക്കളെ ബന്ധിച്ചിരുന്ന വിലങ്ങുചങ്ങലകൾ എപ്രകാരമുള്ളതാണെന്നു നമുക്കറിഞ്ഞുകൂടാ. പിശാചുക്കൾ നമ്മുടെ കാഴ്ചക്കതീതരായതുകൊണ്ടു അവരുടെ പ്രകൃതിക്കനുസരിച്ച ഏതോ തരം വിലങ്ങുകളായിരിക്കും അവ എന്നുപറയാനേ നിവൃത്തിയുളളൂ. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ അടുക്കൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ഭൂതത്താനെ പള്ളിയുടെ തൂണിൽ ബന്ധിക്കുവാൻ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) കരുതിയതായി നാം ഹദീസിൽ കണ്ടുവല്ലോ. ചില പരീക്ഷണങ്ങൾക്കു വിധേയനാവുകയുണ്ടായെങ്കിലും സുലൈമാൻ (عليه السلام) നബി അല്ലാഹുവിങ്കൽ എത്രമാത്രം ആദരണീയനാണെന്നു അടുത്ത വചനങ്ങളിൽനിന്നു മനസ്സിലാക്കാം. അല്ലാഹു പറയുന്നു: