സൂറത്തുര്‍ റൂം : 01-24

വാചകഘടനയില്‍ പരസ്പരബന്ധമുള്ള 2 മുതല്‍ 6 കൂടിയ ഈ വചനങ്ങളുടെ അര്‍ത്ഥം മൊത്തത്തില്‍ ഇങ്ങിനെ സംഗ്രഹിക്കാം:-

‘അടുത്ത നാട്ടില്‍വെച്ച് റോമക്കാര്‍ പരാജയപ്പെടുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. തങ്ങളുടെ (ഈ) പരാജയത്തിനുശേഷം, ഏതാനും (സ്വല്പം) കൊല്ലങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ അവര്‍ വിജയം നേടുന്നതുമാണ്. മുമ്പും, പിമ്പും (എക്കാലത്തും) ആജ്ഞാധികാരം അല്ലാഹുവിന്നത്രെ. അന്ന് സത്യവിശ്വാസികള്‍ അല്ലാഹുവിന്‍റെ സഹായത്തില്‍ സന്തോഷമടയുന്നതാണ്. അവന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നവരെ അവന്‍ സഹായിക്കുന്നു. അവന്‍ തന്നെയാണ് കരുണാനിധിയായ പ്രതാപശാലി. (ഇപ്പറഞ്ഞത്) അല്ലാഹുവിന്റെ വാഗ്ദത്തമത്രെ. അല്ലാഹു തന്റെ വാഗ്ദത്തം ലംഘിക്കുന്നതല്ല. എങ്കിലും, മനുഷ്യരില്‍ അധികമാളും അറിയുന്നില്ല.’

അടുത്തനാട് (أَدْنَى الْأَرْضِ) എന്നു പറഞ്ഞതു റോമാസാമ്രാജ്യത്തില്‍നിന്നു അറേബ്യായെ തൊട്ടുകിടക്കുന്ന പ്രദേശങ്ങളാകുന്നു. അറേബ്യാ ഉപദ്വീപിന്‍റെ രണ്ടു അയല്‍രാജ്യങ്ങളായിരുന്നു റോമാ സാമ്രാജ്യവും, പേര്‍ഷ്യാ സാമ്രാജ്യവും. പലപ്പോഴും അവ തമ്മില്‍ ഏറ്റുമുട്ടാറുണ്ടായിരുന്നു. ഹിജ്റയുടെ അല്‍പ്പം മുമ്പ് നടന്ന ഒരു ഏറ്റുമുട്ടലില്‍ പേര്‍ഷ്യക്കാര്‍ ജയിക്കുകയും, റോമാക്കാരുടെ കീഴിലുള്ള ചിലസ്ഥലങ്ങള്‍ ‘അവര്‍ കയ്യടക്കുകയും ചെയ്തു.’ റോമക്കാര്‍ വേദക്കാരായ ക്രിസ്ത്യാനികളും, പേര്‍ഷ്യക്കാര്‍ ബഹുദൈവാരാധകന്‍മാരുമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു റോമക്കാരുടെ വിജയത്തില്‍ മുസ്ലിംകള്‍ക്കും, പേര്‍ഷ്യക്കാരുടെ വിജയത്തില്‍ മക്കാ മുശ്രിക്കുകള്‍ക്കും താല്‍പര്യമുണ്ടാകുക സ്വാഭാവികമാണല്ലോ. മുശ്‌രിക്കുകള്‍ക്കു ഇസ്ലാമിനോടും മുസ്ലിംകളോടുമുള്ള വൈരം മൂര്‍ദ്ധന്യത്തിലെത്തിയിരുന്ന അക്കാലത്തു വിശേഷിച്ചും. അങ്ങനെ, പേര്‍ഷ്യക്കാരുടെ പ്രസ്തുത വിജയം മുസ്ലിംകളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വ്യസനകരമായിരുന്നു. അതേ അവസരത്തില്‍ ഖുറൈശികളില്‍ അതു അഹങ്കാരവും ആവേശവും ഉളവാക്കി. ‘ഞങ്ങളുടെ സഹോദരങ്ങള്‍ നിങ്ങളുടെ സഹോദരങ്ങളെ പരാജയപ്പെടുത്തിയതുപോലെ, ഞങ്ങള്‍ നിങ്ങളെയും പരാജയപ്പെടുത്തും’ എന്നിങ്ങിനെ ഖുറൈശികള്‍ അഭിമാനിക്കുകയായി.

ഈ അവസരത്തിലാണ് മേല്‍കണ്ട ഖുര്‍ആന്‍ വചനങ്ങള്‍ അവതരിച്ചത്. താല്‍ക്കാലികമായ ആ പരാജയത്തില്‍ ഇസ്ലാമിന്റെ ശത്രുക്കള്‍ക്കു അധികമൊന്നും ആഹ്ലാദിക്കുവാന്‍ വകയില്ല; അല്‍പം വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഈ പരാജയം തിരിച്ചടിക്കുകതന്നെ ചെയ്യും; അന്ന് മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കു തികച്ചും സന്തോഷിക്കാം; ലോകകാര്യങ്ങളെല്ലാം അല്ലാഹുവിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിലാണുളളത്; അവന്‍റെ യുക്തംപോലെ അവന്‍ അവ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നു; അതില്‍ മറ്റാരുടെയും ഇഷ്ടത്തിനോ അനുമാനത്തിനോ സ്ഥാനമില്ല; അടുത്തകാലത്തു റോമക്കാര്‍ വിജയംവരിക്കുമെന്ന ഈ പ്രവചനം കേവലം ഒരു അനുമാനമോ മതിപ്പോ അല്ല; അല്ലാഹുവിങ്കല്‍നിന്നുള്ള വാഗ്ദത്തമാണത്: ഒരിക്കലും അതില്‍ മാറ്റം സംഭവിക്കാന്‍ പോകുന്നില്ല എന്നൊക്കെയാണ് ഈ വചനങ്ങള്‍ മുഖേന അല്ലാഹു പ്രസ്താവിക്കുന്നത്.

റോമാക്കാരുടെ വിജയം ഏതു കൊല്ലത്തിലായിരിക്കുമെന്ന് തിട്ടപ്പെടുത്തിപ്പറയാതെ فِي بِضْعِ سِنِينَ (ചില്ലറ കൊല്ലങ്ങളിലായി) എന്നത്രെ അല്ലാഹു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. മൂന്നു മുതല്‍ ഒമ്പതുവരെയുള്ള എണ്ണത്തിനാണ് ആ വാക്ക് (بِضْعِ) ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നത്. അപ്പോള്‍ ഒമ്പതു കൊല്ലം കഴിയുന്നതിനു മുമ്പേ ഈ പ്രവചനം പുലരണം. അന്നത്തെ ചുറ്റുപാടും, ഇരു രാഷ്ട്രങ്ങളുടെയും പൊതു നിലപാടുകളും നോക്കുമ്പോള്‍, ഈ ചുരുങ്ങിയ കാലത്തിനുള്ളില്‍ റോമക്കാര്‍ക്കു വിജയം കൈവരുന്ന ഒരന്തരീക്ഷം ഉണ്ടാവുക അസംഭവ്യമായാണ് ഖുറൈശികള്‍ കരുതിയത്. എന്നാല്‍ മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കാകട്ടെ – ഖുര്‍ആന്റെ വ്യക്തമായ പ്രസ്താവനയുണ്ടായിരിക്കെ – ഒരു നേരിയ സംശയം പോലുമുണ്ടായില്ല. അങ്ങനെ, ഖുര്‍ആനെ നിഷേധിക്കുവാനുള്ള ഒരവസരം മുശ്രിക്കുകളും, അതിന്റെ സത്യത സ്ഥാപിക്കുവാന്‍ പുതിയൊരവസരം മുസ്ലിംകളും കാത്തിരിപ്പായി. അത്രയുമല്ല, മുസ്ലിംകളുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന് അബൂബക്കര്‍ സിദ്ധീഖും (رضي الله عنه) മുശ്രിക്കുകളുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന് ഉബ്ബയുബ്നു ഖലഫും (ابي بن خلف) തമ്മില്‍ ഒരു പന്തയംതന്നെ നടക്കുകയുണ്ടായി.(*). വിജയം മുസ്ലിംകള്‍ക്കാണ് ഉണ്ടായതെന്ന് പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. ഹുദൈബിയ്യാ സന്ധിയുണ്ടായതിന്‍റെ അടുത്ത് – അതിനു മുമ്പാണെന്നും അഭിപ്രായമുണ്ട് – റോമക്കാര്‍ പേര്‍ഷ്യക്കാരെ പരാജയപ്പെടുത്തി. മുസ്ലിംകള്‍ അതില്‍ സന്തോഷിക്കുകയും ചെയ്തു. അതിനുമുമ്പായി ബദ്ര്‍ യുദ്ധത്തില്‍വെച്ച് ഖുറൈശീ നേതാക്കള്‍ പലരും കൊല്ലപ്പെട്ടു പോയിരുന്നു.

(*). അന്ന് ഇസ്‌ലാമില്‍ പന്തയം വിരോധിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. പന്തയം വിരോധിക്കപ്പെട്ടതു ഹിജ്രക്കു ശേഷം മദീനായില്‍വെച്ചായിരുന്നു. പന്തയത്തില്‍ പ്രതിഫലമായി നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടി രുന്ന ഒട്ടകങ്ങള്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ)യുടെ നിര്‍ദ്ദേശപ്രകാരം ധര്‍മ്മം കൊടുക്കപ്പെടുകയാണ് ചെയ്തത്. റോമക്കാരുടെ വിജയം ഉണ്ടായതു ഒമ്പതാമത്തെ കൊല്ലത്തിലാണെന്നും, ഏഴാമത്തെ കൊല്ലത്തിലാണെന്നും അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ട്. الله ٲعلم.

ഈ വചനങ്ങളുടെ അവസാനത്തില്‍ وَلَـٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (പക്ഷേ, മനുഷ്യരില്‍ അധികമാളുകളും അറിയുന്നില്ല) എന്നു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതു ശ്രദ്ധേയമാകുന്നു. റോമായുടെയും പേര്‍ഷ്യായുടെയും അന്നത്തെ നിലവെച്ചു നോക്കുമ്പോള്‍ അടുത്ത കാലത്തൊന്നും റോമക്കാര്‍ക്കു വിജയം പ്രതീക്ഷിക്കുവാന്‍ വകയില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ, എല്ലാ കാര്യവും അല്ലാഹുവിന്റെ ആജ്ഞാധികാരപരിധിയില്‍ മാത്രം ഉള്‍കൊള്ളുന്നതും, അവന്റെ ഉദ്ദേശത്തിനും നിയന്ത്രണത്തിനും വിധേയമായതുമാണ്. ബാഹ്യമായ കാര്യകാരണബന്ധത്തിന്‍റെ ശൃംഖല ഇവിടെയുണ്ടെന്നുള്ളതു വാസ്തവം തന്നെ. എന്നാല്‍ ആ ശൃംഖലയുടെ തുടക്കവും, നീക്കവും, ഒടുക്കവും എല്ലാംതന്നെ, ആ നിയന്ത്രണത്തില്‍ നിന്നു ഒഴിവല്ല. ഒരു കാര്യത്തിന്റെ കാരണങ്ങളുടെ ബാഹ്യമായ പട്ടിക പൂര്‍ത്തിയായിക്കഴിഞ്ഞതുകൊണ്ടുമാത്രം അക്കാര്യം സംഭവിക്കുകയില്ല. മനുഷ്യനു അദൃശ്യവും അജ്ഞാതവുമായ ചില ഉപാധികള്‍കൂടി സമ്മേളിക്കുമ്പോള്‍ മാത്രമേ അതു സംഭവിക്കുകയുള്ളു. കാര്യകാരണബന്ധങ്ങള്‍ ഏര്‍പ്പെടുത്തിയതുതന്നെ അല്ലാഹുവാണ്. അവയ്ക്ക് അടിസ്ഥാനവും നിദാനവുമായി മറ്റൊരു കാര്യകാരണവ്യവസ്ഥയും, അവന്റെ പക്കല്‍ ഉണ്ടായിരിക്കാം. എന്നിത്യാദി യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ ഗ്രഹിക്കയും, മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്യുന്നവര്‍ മനുഷ്യരില്‍ തുലോം കുറവാണ്. അജ്ഞതയും ബുദ്ധികൊടുത്തു ചിന്തിക്കായ്മയുമാണതിനു കാരണം. കേവലം കണ്ണില്‍കണ്ടതിനപ്പുറം മറ്റൊന്നുംതന്നെ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നില്ലെന്നും, മനുഷ്യന്‍റെ അറിവു സമ്പൂര്‍ണ്ണമാണെന്നുമുള്ള ചിലരുടെ ധാരണയാണ് മറ്റൊരു കാരണം. മിക്ക മനുഷ്യരും ഇത്തരക്കാരാണ്. ഇവരുടെ അറിവിന്‍റെ പരിമിതി – അഥവാ ആകെത്തുക – അടുത്ത വചനത്തില്‍ അല്ലാഹു ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നതു നോക്കുക:-

ഭക്ഷണം, പാര്‍പ്പിടം, ധനസമ്പാദനം, സുഖഭോഗത്തിനുള്ള ഉപാധികള്‍ എന്നിങ്ങിനെ ഐഹികജീവിതത്തിന്‍റെ ചില ബാഹ്യവശങ്ങളെക്കുറിച്ചുമാത്രമേ മിക്ക ജനങ്ങള്‍ക്കും അറിവുള്ളു. അവമാത്രമാണവരുടെ ചിന്താവിഷയവും.

ഈ ലോകത്തു അല്ലാഹു നടപ്പില്‍ വരുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന നടപടിക്രമങ്ങളെക്കുറിച്ചോ, അതിലടങ്ങിയ യുക്തി രഹസ്യങ്ങളെക്കുറിച്ചോ, സ്വന്തം ജീവിതത്തിന്റെ സാക്ഷാല്‍ ലക്ഷ്യത്തെക്കുറിച്ചോ, ഭാവിയില്‍ നേരിടാനിരിക്കുന്ന അവസ്ഥകളെക്കുറിച്ചോ ഒന്നുംതന്നെ അവര്‍ക്ക് എത്തും പിടിയുമില്ല. ഐഹികജീവിതത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇതാണവരുടെ നിലപാടെങ്കില്‍, പരലോകത്തെ സംബന്ധിച്ച് അവരുടെ നില എന്തായിരിക്കുമെന്നു പറയേണ്ടതുണ്ടോ?! അങ്ങിനെ ഒരു ജീവിതത്തെപ്പറ്റി അവര്‍ക്കു വിഭാവനം ചെയ്‌വാന്‍പോലും സാധിക്കുന്നില്ല. തികച്ചും അവരതിനെപ്പറ്റി അശ്രദ്ധരാകുന്നു. വാസ്തവത്തില്‍, സ്വന്തം മനസ്സാക്ഷിയോടുകൂടി അവര്‍ അല്‍പമൊന്നു ചിന്തിച്ചുനോക്കിയിരുന്നെങ്കില്‍ തങ്ങളുടെ ഈ ഭീമമായ അബദ്ധം ഏറെക്കുറെ അവര്‍ക്കു ബോധ്യപ്പെടുമായിരുന്നു. അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

أَجَلٍ مُّسَمًّى (നിശ്ചിത അവധി) എന്നു പറഞ്ഞതു ലോകാവസാനത്തെ – അഥവാ ഖിയാമത്തുനാളിനെ – ഉദ്ദേശിച്ചാകുന്നു. അതിനുശേഷം ഒരു പുതിയ ലോകഘടനയായിരിക്കും നിലവില്‍ വരുക. ഈ ഭൂമിയും ആകാശങ്ങളുമെല്ലാം മറ്റൊരു രൂപത്തിലായി മാറ്റപ്പെടുന്നതായിരിക്കും അന്ന്.

(يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَالسَّمَاوَاتُ….. – ابراهيم)

ഐഹികമായ പ്രാബല്യംകൊണ്ടും, നാഗരീകതകൊണ്ടും, ഈ മുശ്രിക്കുകളെക്കാള്‍ വളരെ കേമന്‍മാരായിരുന്നു ഇവരുടെ മുമ്പുണ്ടായിരുന്ന ആ സമുദായങ്ങള്‍. ഇവരെക്കാളധികം കാലം അവര്‍ ജീവിക്കുകയും, ഇവരെക്കാളധികം ഭൗതികനേട്ടങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. وَمَا بَلَغُوا مِعْشَارَ مَا آتَيْنَاهُمْ –  سبإ (നാം അവര്‍ക്കു നല്‍കിയിട്ടുള്ളതിന്റെ പത്തിനൊന്നു കണ്ട് ഇവര്‍ എത്തിച്ചേര്‍ന്നിട്ടില്ല.) എന്നാല്‍, ദൈവദൂതന്‍മാര്‍ അവരുടെ അടുക്കല്‍ ചെന്ന് ഉപദേശിച്ചപ്പോള്‍ അവരെ നിഷേധിക്കുകയും, അതുവഴി തങ്ങളോടുതന്നെ അക്രമം പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയുമാണവര്‍ ചെയ്തത്.

ഏറ്റവും വലിയ ദുരവസ്ഥ (السُّوأَىٰ) എന്നു പറഞ്ഞതു, ഇഹത്തില്‍ അവര്‍ക്കു ബാധിച്ച നാശനഷ്ടങ്ങളും, പരലോകത്തില്‍ ബാധിക്കുവാനിരിക്കുന്ന വമ്പിച്ച ശിക്ഷകളും ആകുന്നു. വരാനിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ക്കു വന്നുകഴിഞ്ഞ കാര്യങ്ങള്‍ മുഖേനയും, കാണാത്ത കാര്യങ്ങള്‍ക്കു കണ്ടു കഴിഞ്ഞ വസ്തുതകള്‍ മുഖേനയുമാണല്ലോ തെളിവു നല്‍കുക. ഇതനുസരിച്ച് പുനരുത്ഥാനത്തെ ആദ്യസൃഷ്ടിപ്പു മുഖേന സ്ഥാപിച്ചുകൊണ്ട് അന്നത്തെ ദിവസം സംഭവിക്കാനിരിക്കുന്ന ചില ഭവിഷ്യത്തുകളെക്കുറിച്ച് അല്ലാഹു താക്കീതു നല്‍കുന്നു:-

താഴെ 27-ാം വചനവും അതിന്റെ വിവരണവും നോക്കുക.

ആരാധ്യവസ്തുക്കള്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ മുമ്പില്‍ തങ്ങള്‍ക്കു ശുപാര്‍ശ ചെയ്യുമെന്നുള്ള അവരുടെ വാദം തനി വിഡ്ഢിത്തമായിരുന്നുവെന്ന് അവര്‍ക്ക് അനുഭവപ്പെടും. അവമൂലം യാതൊരു നന്‍മയും ലഭിക്കുവാനില്ലെന്നു കാണുമ്പോള്‍ അവയുമായുള്ള തങ്ങളുടെ ബന്ധത്തെത്തന്നെ അവര്‍ നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്യും.

ഇങ്ങിനെ രണ്ടു വിഭാഗക്കാരായി മനുഷ്യവര്‍ഗ്ഗം അന്ന് വേര്‍പിരിയും. എനി, നല്ലവരും ദുഷ്ടരും ഇടകലര്‍ന്നുള്ള ജീവിതം ഉണ്ടാകുകയില്ല. ഇന്നുമുതല്‍ അവര്‍ക്കിടയില്‍ സമ്പര്‍ക്കവുമില്ല. സത്യവിശ്വാസികളും സല്‍കര്‍മ്മികളുമായ സജ്ജനങ്ങള്‍ സ്വര്‍ഗ്ഗീയ പൂങ്കാവനങ്ങളില്‍ പൂമൊട്ടറുത്തും, പൂമ്പട്ടുടത്തും, സംഗീതഗാനങ്ങളാസ്വദിച്ചും നിത്യാനന്ദം കൊള്ളും. നേരെമറിച്ച് അല്ലാഹുവില്‍ അവിശ്വസിച്ച്‌ – തൗഹീദിനെ നിഷേധിച്ച് – റസൂലിനെയും വേദഗ്രന്ഥത്തെയും ധിക്കരിച്ച് – പരലോകജീവിതത്തെയും പുനരുത്ഥാനത്തെയും പാടെ അവഗണിച്ച് – കഴിഞ്ഞു കൂടിയിരുന്ന ദുര്‍ജ്ജനങ്ങള്‍ അവര്‍ണ്ണനീയമായ നരകശിക്ഷ അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യും. അല്ലാഹു നമ്മെയെല്ലാം സജ്ജനങ്ങളില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തട്ടെ. ആമീന്‍.

سُبْحَانَ اللَّـهِ (സുബ്ഹാനല്ലാഹി) എന്ന വാക്കിന് ‘അല്ലാഹുവിന്റെ പരിശുദ്ധതയെ പ്രകീര്‍ത്തനം ചെയ്യുക’ എന്നു നിര്‍ദ്ദേശരൂപത്തിലും, ‘പ്രകീര്‍ത്തനം ചെയ്യുന്നു’ എന്നു വാര്‍ത്താരൂപത്തിലും അര്‍ത്ഥം വരാവുന്നതാകുന്നു. (*). ഏതര്‍ത്ഥം കല്പിച്ചാലും പ്രസ്തുത നാലു സമയങ്ങളിലും മനുഷ്യന്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ സ്തുതികീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നടത്തേണ്ടതുണ്ടെന്നാണ് ഈ വചനങ്ങള്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നത്. ഈ ആശയം അല്പാല്പ വ്യത്യാസത്തോടു കൂടി മറ്റുപല സ്ഥലത്തും ഖുര്‍ആനില്‍ ആവര്‍ത്തിച്ചുകാണാം. (ത്വാഹാ : 130; ഇസ്രാഉ് 78; ഇന്‍സാന്‍ 25,26 മുതലായവ നോക്കുക).

(*). سُبْحَانَ എന്ന പദം سبح എന്ന ക്രിയയുടെ ധാതുരൂപത്തില്‍ (مصدر) ആണെങ്കിലും ക്രിയയുടെയും, നാമത്തിന്റെയും അര്‍ത്ഥത്തിലും അതു ഉപയോഗിക്കപ്പെടാറുണ്ട്, ചിലപ്പോള്‍ ആശ്ചര്യ (تعجب)ത്തെയും, വേറെ ചിലപ്പോള്‍ മഹത്വ (تعظيم)ത്തെയും കുറിക്കുകയും ചെയ്യും. എല്ലാം സന്ദര്‍ഭംകൊണ്ടു മനസ്സിലാക്കേണ്ടതാകുന്നു.

അല്ലാഹുവിനു സ്തോത്രകീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നടത്തുവാനും, അവന്റെ മഹത്വത്തെ വാഴ്ത്തുവാനും ഏതവസരത്തിലും മനുഷ്യന്‍ ബാദ്ധ്യസ്ഥനത്രെ. പക്ഷേ, അവന്റെ പരിതസ്ഥിതികളും ജീവിതരീതിയും കണക്കിലെടുക്കുമ്പോള്‍, എല്ലാ സമയവും അതിനായി വിനിയോഗിക്കുവാന്‍ അവനു പ്രയാസമായിത്തീരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ചില പ്രത്യേക സമയങ്ങളില്‍ ആ കടമ നിര്‍വ്വഹിച്ചുകൊള്ളണമെന്നു ആജ്ഞാപിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്. മനുഷ്യന്റെ സാധാരണ ദിനചര്യകളും, ജോലിസമയങ്ങളും, വിശ്രമവേളകളും പരിഗണിക്കുമ്പോഴും, അനുദിനം രാപ്പകലുകളില്‍ സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പ്രകൃതിമാറ്റങ്ങള്‍ പരിഗണിക്കുമ്പോഴും ആ നാലു പ്രത്യേക സമയങ്ങള്‍ നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത് വളരെ യുക്തവും പ്രായോഗികവുമായിട്ടുണ്ടെന്നു കാണാം.

ദൈവകീര്‍ത്തനത്തിന്റെ വിവിധ രൂപങ്ങള്‍ അടങ്ങുന്നതും, ആരാധനാകര്‍മ്മങ്ങളില്‍ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതുമായ നിര്‍ബ്ബന്ധനമസ്കാരങ്ങള്‍ ആ സമയങ്ങളില്‍തന്നെ നിര്‍ബ്ബന്ധമാക്കിയിട്ടുള്ളതും അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ്.

1-ആമത്തെ സമയം അസ്തമന സന്ധ്യാവേള (حِينَ تُمْسُونَ) യാണല്ലോ. സൂര്യാസ്തമനം കഴിഞ്ഞ ഉടനെത്തന്നെ നിര്‍വ്വഹിക്കേണ്ടുന്ന ‘മഗ്-രിബ്’ നമസ്കാരവും, അല്‍പസമയംകൂടി താമസിച്ചശേഷം പാതിരാക്കുമുമ്പായി നിര്‍വ്വഹിക്കേണ്ടതുള്ള ‘ഇശാ’ നമസ്കാരവും ഈ സമയത്താകുന്നു.

2-ആമതു പറഞ്ഞ സമയം പ്രഭാതവേള (حِينَ تُصْبِحُونَ)യാണ്. ഇതാണ് ‘സുബ്ഹ്’ നമസ്കാരത്തിന്റെ സമയം.

3-ആമത്തേതു സായാഹ്ന (عَشِيًّا) സമയമാണ്. ഇത് ‘അസ്ര്‍’ നമസ്കാരത്തിനുള്ള സമയവുമാകുന്നു.

4-ആമത്തേതു മദ്ധ്യാഹ്നാവേള, (حِينَ تُظْهِرُونَ) ഇതു ‘ളുഹ്റി’ന്റെ സമയവുമത്രെ. ഓരോ സമയവും നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടതില്‍ അടങ്ങിയ യുക്തിരഹസ്യങ്ങള്‍ വിശദീകരിക്കുന്ന പക്ഷം അതു വളരെ ദീര്‍ഘിച്ചുപോകുന്നതാണ്.

നിര്‍ബ്ബന്ധ നമസ്കാരങ്ങള്‍ അഞ്ചെണ്ണമാണെന്നോ, ഓരോന്നിന്റെയും സമയവും രൂപങ്ങളും ഇന്നിന്നതാണെന്നോ ഖുര്‍ആനില്‍ വ്യക്തമായി പ്രസ്താവിച്ചിട്ടില്ല. അതേസമയത്ത് നമസ്കാരകര്‍മ്മത്തിന്റെ പ്രധാന വശങ്ങള്‍ മുഴുവനും ഖുര്‍ആന്‍റെ പല ഭാഗങ്ങളില്‍ പ്രതിപാദിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടുതാനും. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ)യുടെ ചര്യയില്‍ നിന്നും വചനങ്ങളില്‍നിന്നുമാണ് നിലവിലുള്ള നമസ്കാരക്രമം മുസ്‌ലിംലോകം അന്നുമുതല്‍ ഇന്നുവരെ അംഗീകരിച്ചുവന്നിട്ടുള്ളത്. വിശദാംശങ്ങളില്‍ കേവലം നിസ്സാരമായ ചില അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങള്‍ കാണപ്പെട്ടേക്കാമെങ്കിലും പ്രായോഗികരംഗത്ത് എല്ലാ മുസ്ലിംകളും ഒരേ രൂപത്തില്‍ തന്നെ അതു ആചരിച്ചുവരുന്നു. മൗലികമോ, പ്രധാനപ്പെട്ടതോ ആയ ഒരു വിഷയത്തിലും അവര്‍ക്കിടയില്‍ പക്ഷാന്തരമില്ല. അവയത്രയും ഇസ്‌ലാമില്‍ അനിവാര്യമായി അറിയപ്പെട്ടതത്രെ. എനി, നിര്‍ബ്ബന്ധ നമസ്കാരങ്ങളുടെ എണ്ണത്തിലോ, സമയങ്ങളിലോ, പ്രത്യക്ഷരൂപത്തിലോ ഏതെങ്കിലും വിഭാഗക്കാര്‍ക്ക് – അവര്‍ മുസ്ലിംകള്‍ എന്ന പേരില്‍ അറിയപ്പെടുന്നവരാണെങ്കിലും ശരി – ഭിന്നാഭിപ്രായം കാണുന്നുണ്ടെങ്കില്‍, അവര്‍ നബിചര്യക്കും നബിവചനങ്ങള്‍ക്കും പൂര്‍ണ്ണമായോ, ഭാഗികമായോ സ്ഥാനം കല്പിക്കാത്തവരാണെന്നു മനസ്സിലാക്കണം. ഇങ്ങിനെയുള്ളവര്‍ ഇസ്‌ലാമില്‍ ശരിയായ അംഗത്വം അര്‍ഹിക്കാത്തവരാണെന്ന വസ്തുത ഖുര്‍ആന്റെ അനേകം പ്രസ്താവനകളില്‍നിന്ന് വ്യക്തമായിട്ടുള്ളതുമാകുന്നു.

ഇന്ദ്രിയബീജത്തില്‍നിന്നു മനുഷ്യന്‍ ഉത്ഭവിക്കുന്നു. മുട്ടയില്‍നിന്നു പറവകള്‍ പുറത്തുവരുന്നു. മറിച്ച് മനുഷ്യരില്‍നിന്ന് ഇന്ദ്രിയം പുറത്തുവരുന്നു. പക്ഷിയില്‍നിന്ന് മുട്ടയും, ഇങ്ങിനെ, നിര്‍ജ്ജീവമായതില്‍ നിന്നു ജീവികളും, ജീവികളില്‍നിന്ന് നിര്‍ജ്ജീവവസ്തുക്കളും പുറത്തു വരുന്നതിന് എത്രയോ ഉദാഹരണങ്ങള്‍ നമുക്കു സുപരിചിതമാണ്. ഉണങ്ങിവരണ്ട് തരിശും, ഉപയോഗശൂന്യവുമായി കിടക്കുന്ന ഭൂമിയില്‍ മഴ വര്‍ഷിച്ച ശേഷം സസ്യലദാതികളാല്‍ അതു ജീവസ്സുള്ളതും, ചൈതന്യമുള്ളതുമായി മാറുന്നു. ഇതേപ്രകാരംതന്നെയാണ് മനുഷ്യന്റെ മരണാനന്തരസ്ഥിതിയും. അവന്‍ മരണമടഞ്ഞശേഷം വീണ്ടും ജീവിപ്പിക്കപ്പെടുമെന്നും അതില്‍ അസാംഗത്യമായി ഒന്നുമില്ലെന്നും ഉള്ളതിന്ന് ഇതെല്ലാം തെളിവാണ്. മാത്രമല്ല, മനുഷ്യന്റെ ഉത്ഭവവും, അവന്റെ പ്രകൃതിയും, മറ്റു പലതും അതിനു തെളിവു നല്‍കുന്നു. നോക്കുക:-

ഇവിടെ ‘ലാമി’നു അകാരം (فتح) കൊടുത്തു, (عالَمين) എന്നും വായനയുണ്ട്. അപ്പോള്‍, ‘ലോകര്‍ക്കു ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളുണ്ട്’ എന്ന് അര്‍ത്ഥമായിരിക്കും.

ഒരേ മാതാപിതാക്കളില്‍നിന്ന് ഉത്ഭവിച്ച മനുഷ്യന്‍ പെറ്റുപെരുകി ഇന്നു ഭൂലോകം മുഴുവനും വ്യാപിച്ചു കിടക്കുന്നു. ഇതിനിടയ്ക്കു എത്രയെത്ര കോടി മനുഷ്യര്‍ മണ്‍മറഞ്ഞു പോയിരിക്കുമെന്ന് അല്ലാഹുവിനേ അറിഞ്ഞുകൂടു. ഇവരെല്ലാവരും മനുഷ്യപ്രകൃതിയിലും, ആകൃതിയിലും യോജിക്കുന്നുവെങ്കിലും വ്യക്തികളുടെ രൂപം, നിറം, ഭാഷ, ശബ്ദം, സ്വഭാവം ആദിയായതില്‍ ഓരോരുത്തരും വ്യത്യസ്തരാണല്ലോ. ഒരേ ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നവര്‍ പോലും, ശബ്ദത്തിലും, ഭാഷണശൈലിയിലും വ്യത്യസ്തരായിരിക്കും. അതുപോലെത്തന്നെ, കറുത്തവര്‍, വെളുത്തവര്‍ എന്നിങ്ങിനെയുള്ള വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ പെട്ടവരെന്നു പറയപ്പെടുന്ന വ്യക്തികള്‍പോലും പരസ്പരം വര്‍ണ്ണവ്യത്യാസമുള്ളവരാണ്. എനി രൂപങ്ങള്‍ നോക്കുകയാണെങ്കില്‍, ഒരാളെപ്പോലെ മറ്റൊരാളില്ലതന്നെ. അതുകൊണ്ടാണ് മനുഷ്യര്‍ തമ്മതമ്മില്‍ തിരിച്ചറിയുന്നതും. എല്ലാവരും എല്ലാ വിഷയത്തിലും തികച്ചും സാമ്യമുള്ളവരായിരുന്നുവെങ്കില്‍ ലോകത്തു നേരിടാവുന്ന ബുദ്ധിമുട്ടുകള്‍ വിവരിക്കുവാന്‍ പ്രയാസമത്രെ. ആദ്യമനുഷ്യന്‍ സംസാരിച്ച ഭാഷതന്നെയായിരിക്കണം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആദ്യസന്തതികളും സംസാരിച്ചിരിക്കുക. എന്നാല്‍ പിന്നീട് സന്താനപരമ്പരകള്‍ വര്‍ദ്ധിച്ചതോടുകൂടി കാലാന്തരത്തില്‍ ഭാഷകളും വര്‍ദ്ധിച്ചുവന്നു. ഇന്നു ഭൂമിയില്‍ അയ്യായിരത്തില്‍പ്പരം മനുഷ്യഭാഷകള്‍ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നുവത്രെ. (*). ഇവരെയെല്ലാം ഈ വിധം സൃഷ്ടിച്ച് കൈകാര്യം നടത്തിവരുന്ന സൃഷ്ടാവ് പരമശക്തനും, അതിമഹാനുംതന്നെ! മനുഷ്യരില്‍മാത്രം നിലകൊള്ളുന്നതും, പ്രഥമദൃഷ്ട്യാ എല്ലാവര്‍ക്കും കണ്ടറിയാവുന്നതുമായ ഇത്തരം വസ്തുതകള്‍ – ഓരോന്നും – അവന്റെ ശക്തിമഹാത്മ്യങ്ങള്‍ക്കു തെളിവല്ലയോ? നിശ്ചയമായും അതെ.

(*). യൂറോപ്പില്‍ ഏറെക്കുറെ 580ഉം, ഏഷ്യയില്‍ 900ഉം, ആഫ്രിക്കയില്‍ 275ഉം, അമേരിക്കയില്‍ 1600ഉം, ഭാഷകളുണ്ടെന്നു കാണുന്നു. ഇന്ത്യയിലും പാക്കിസ്ഥാനിലുംകൂടി 200ഓളം ഭാഷകളാണുള്ളത്. വനവാസികളും, മരുഭൂവാസികളും അവര്‍ക്കിടയില്‍ ഉപയോഗിക്കുന്ന പല ഭാഷകളും, ഉപഭാഷകളും ഇതിനു പുറമെയും!

മിന്നലേറ്റ് അപായം പിണഞ്ഞേക്കുമോ എന്ന ഭയവും, അതോടൊപ്പം മഴ പെയ്തേക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയുമാണ് ‘ഭയപ്പാടും പ്രത്യാശയുമായിക്കൊണ്ട്’ (خَوْفًا وَطَمَعًا) എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ താല്‍പര്യം. ആകാശഭൂമികള്‍ക്കിടയിലും, മനുഷ്യര്‍ക്കിടയിലും നിത്യേന നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന വിവധ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തിയശേഷം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഒന്നാകെയുള്ള നിലനില്‍പ്പിനെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കുവാന്‍ ആഹ്വാനം ചെയ്തുകൊണ്ട് അവയില്‍ നിന്നെല്ലാം സ്പഷ്ടമായി മനസ്സിലാക്കാവുന്ന ചില യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ അല്ലാഹു മനുഷ്യന്റെ മുമ്പില്‍ വെക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞ നാലു വചനങ്ങളുടെയും, അവസാനത്തെ വാക്യങ്ങള്‍ പ്രത്യേകം ഒന്നു ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കുക. മേല്‍ പ്രസ്താവിച്ച ഓരോ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളിലും അടങ്ങിയ പാഠങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കുവാനും, അവയുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ജീവിതം നയിക്കുവാനും സാധിക്കേണമെങ്കില്‍ ചില ഉപാധികള്‍ ആവശ്യമാണെന്നു അവ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. അതെ, മനുഷ്യന്‍ ചിന്തിക്കണം, അവനു അറിവുണ്ടായിരിക്കണം, പറയുന്ന കാര്യം അവന്‍ ശ്രദ്ധ കൊടുത്തു കേള്‍ക്കണം, ബുദ്ധി ഉപയോഗപ്പെടുത്തുകയും വേണം. ഇല്ലാത്തപക്ഷം മനുഷ്യനും ആടുമാടുകളും തമ്മില്‍ വ്യത്യാസമില്ലതന്നെ. അല്ല, അവയെക്കാള്‍ മോശക്കാരനായിരിക്കും മനുഷ്യന്‍.

(أُولَـٰئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ –  الأعراف : ١٧٩)