സൂറത്തുല്‍ മുഅ്മിനൂന്‍ : 33-50

നാം ജനിച്ചുണ്ടാകുന്നു, കുറെകഴിയുമ്പോള്‍ മരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, മറ്റൊരു കൂട്ടര്‍ വീണ്ടും ജനിക്കുന്നു. എന്നല്ലാതെ, മരിച്ചശേഷം ജീവിക്കുക എന്ന പ്രശ്നമേയില്ല; ഇവന്‍ എന്തൊക്കെയോ കെട്ടിപ്പറയുകയാണ്; അവനെ വിശ്വസിക്കാന്‍ നിവൃത്തിയില്ല. എന്നാണവര്‍ പറയുന്നത്. ഇങ്ങിനെ, തന്റെ ജനത വിശ്വസിക്കുവാന്‍ ഭാവമില്ലെന്നും, നിഷേധത്തിലും അവിശ്വാസത്തിലും ഉറച്ചു നില്‍ക്കുവാന്‍തന്നെ തീര്‍ച്ചയാക്കിയിരിക്കുകയാണെന്നും ഹൂദ്‌ നബി (عليه السلام) ക്ക് ബോധ്യമായി:

‘കഠോരശബ്ദം, അട്ടഹാസം, പെട്ടെന്നുണ്ടാകുന്ന ഭയങ്കരനാശം’ എന്നിങ്ങനെ അര്‍ത്ഥങ്ങളുള്ള പദമാണ് صَّيْحَة. ‘ആദ്’ സമുദായത്തിനു ബാധിച്ച ശിക്ഷ എന്തായിരുന്നുവെന്ന് ഈ പദംകൊണ്ട് സ്പഷ്ടമാകുന്നില്ല. ജിബ്രീല്‍ (عليه الصلاة والسلام) വമ്പിച്ച ഒരു ശബ്ദമിട്ടതുമൂലമാണ് അവര്‍ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടതെന്നു പല മഹാന്‍മാരും പറഞ്ഞുകാണുന്നു. ഭൂകമ്പം പോലെയുള്ള ഒരു പൊട്ടിത്തെറിയായിരുന്നു അതെന്നും ചിലര്‍ പ്രസ്താവിക്കുന്നുണ്ട്. അല്ലാഹുവിന്നറിയാം. 31 മുതല്‍ ഇതുവരെയുള്ള ആയത്തുകള്‍ സ്വാലിഹു (عليه السلام) നബിയെയും, അവരുടെ സമുദായമായ ഥമൂദിനെ (ثمود) യും കുറിച്ചാണെന്നും ചില വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ അഭിപ്രായപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. غُثَاء എന്ന പദം, മലവെള്ളം ഒഴുകി വരുമ്പോള്‍ അതിലുണ്ടാകുന്ന ചണ്ടിചവറുകള്‍ക്കാണ് സാക്ഷാല്‍ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നത്. എല്ലാവരും ചത്തൊടുങ്ങി ഛിന്നഭിന്നമായി പോയി എന്നു സാരം. بُعْدًا എന്നാല്‍ ‘ദൂരം, അകലം’ എന്നൊക്കെയാണ് വാക്കര്‍ത്ഥം. അല്ലാഹുവിന്റെ കാരുണ്യത്തില്‍ നിന്ന് വളരെ അകലപ്പെട്ട് ശാപകോപങ്ങള്‍ക്കു പാത്രമായ ദൗര്‍ഭാഗ്യത്തെയാണ്‌ കുറിക്കുന്നത്.

നൂഹ് (عليه السلام) നബിയുടെ ശേഷമുണ്ടായ ഒരു തലമുറയെപ്പറ്റിയാണ് 31-ാം വചനത്തില്‍ പറഞ്ഞിരുന്നത്. പിന്നീടും പല തലമുറകള്‍ ഉയര്‍ന്നു വരികയും, അവരിലെല്ലാം അല്ലാഹു റസൂലുകളെ അയച്ചുകൊണ്ടിരിക്കയും ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്നും, റസൂലുകളെ കളവാക്കിയവര്‍ക്ക് അല്ലാഹുവില്‍നിന്ന് ശിക്ഷകള്‍ ബാധിച്ചുവെന്നും മൊത്തത്തില്‍ പ്രസ്താവിക്കുകയാണ് ഈ ആയത്തുകള്‍. നൂഹ് (عليه السلام) ന്റെ ജനതയെയും, ആദു – ഥമൂദ് വര്‍ഗ്ഗങ്ങളെയും കുറിച്ച് പ്രസ്താവിച്ചശേഷം സൂ: ഇബ്രാഹീം 9-ല്‍ ഇപ്രകാരം പറയുന്നു:

 وَالَّذِينَ مِن بَعْدِهِمْ لَا يَعْلَمُهُمْ إِلَّا اللَّـه – سورة ابراهيم 9

(അവര്‍ക്ക് ശേഷമുള്ളവരും – അവരെക്കുറിച്ച് അല്ലാഹു അല്ലാതെ അറിയുകയില്ല). അപ്പോള്‍, നമുക്ക് വിവരം ലഭിച്ചിട്ടില്ലാത്ത എത്രയോ തലമുറകള്‍ അതിനുശേഷം കഴിഞ്ഞുപോയിട്ടുണ്ടെന്ന് അനുമാനിക്കാമല്ലോ. അടുത്ത ആയത്തില്‍ മൂസാ (عليه السلام) നബിയെയും ജനതയെയും സംബന്ധിച്ചു വിവരിക്കുന്നുമുണ്ട്. ആകയാല്‍ ആദു- ഥമൂദിനും, മൂസാ (عليه السلام) നബിയുടെ ജനതക്കും ഇടയില്‍ കഴിഞ്ഞുപോയിട്ടുള്ള അനവധി സമുദായങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച ഒരു സൂചനയാണ് 42-ാം വചനത്തിലുള്ളത്. ആ സമുദായങ്ങളുടെ ചരിത്രത്തിന്റെ ആകെ സാരം തുടര്‍ന്നുള്ള വചനങ്ങളില്‍ അല്ലാഹു എടുത്തു കാണിച്ചിരിക്കുന്നു. അവര്‍ അവന്റെ ദൗത്യത്തെയും അവന്റെ ദൂതന്‍മാരെയും കളവാക്കി നിഷേധിച്ചു; അതുനിമിത്തം അല്ലാഹുവിന്റെ ശാപകോപത്തിനും ശിക്ഷക്കും അവര്‍ പാത്രമായിത്തീര്‍ന്നു. ഇതാണത്.

ഈ സമുദായങ്ങളുടെയെല്ലാംതന്നെ, നിഷേധത്തില്‍ രണ്ടു വാദഗതികള്‍ അടങ്ങിയിട്ടുള്ളതു കാണാം: (1). നമ്മെപ്പോലെയുള്ള ഒരു മനുഷ്യന്‍ ദൈവദൂതനാകുന്നതെങ്ങിനെ? (2). മരണാനന്തരം വീണ്ടും ജീവിപ്പിക്കപ്പെടുമെന്ന് പറയുന്നതു സംഭവ്യമാണോ? എന്നാല്‍, ലോകസൃഷ്ടാവിന്റെ ആസ്തിക്യത്തില്‍ അവരാരും നിഷേധം പുറപ്പെടുവിച്ചതായി കാണുന്നില്ല. അതേ സമയത്ത് ആരാധന പലര്‍ക്കും ചെയ്യുകയും ചെയ്യും. പരസ്പരവിരുദ്ധമായ ഈ നിലപാട് അവര്‍ സ്വീകരിച്ചത് കാര്യം മനസ്സിലാകാതെയല്ല – ഗര്‍വ്വും ധിക്കാരവും മൂലമായിരുന്നു – എന്നു് ഖുര്‍ആന്‍ പലപ്പോഴും എടുത്തു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതാണ്. ധിക്കാരം അതിരുകവിയുമ്പോള്‍, ഓരോ സമുദായവും അതതിന് നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ട കൃത്യസമയത്തുതന്നെ, ഓരോതരം ശിക്ഷയില്‍ അകപ്പെട്ടു നാമാവശേഷമായിപ്പോകുന്നു. അങ്ങനെ, അവരുടെ പഴങ്കഥകള്‍ മാത്രം അവശേഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

പ്രവാചകന്‍മാര്‍ മനുഷ്യരായിരുന്ന കാരണം പറഞ്ഞു നിഷേധിക്കുന്ന നയം, ഫിര്‍ഔന്റെ കൂട്ടരിലും നാം കാണുന്നു. അവിശ്വാസികളായ സമുദായങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ പരസ്പരം, ഇതുപോലെ പല സാമ്യങ്ങളും കാണാവുന്നതാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് അവരെ സംബന്ധിച്ച് അല്ലാഹു ഒരിടത്ത് ഇങ്ങിനെ പറഞ്ഞത്: ‘അവര്‍ ഇതിനെപ്പറ്റി പരസ്പരം ഒസ്യത്ത് ചെയ്തിരിക്കുകയാണോ? – അല്ല – എങ്കിലും, അവര്‍ ധിക്കാരികളായ ഒരു ജനതയാണ്.’

أَتَوَاصَوْا بِهِ ۚ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ : الذاريات:٥٣

(ഫിര്‍ഔനും കൂട്ടരും സമുദ്രത്തില്‍മുക്കി നശിപ്പിക്കപ്പെട്ട ശേഷമാണ് മൂസാ (عليه السلام) നബിക്കു തൗറാത്തു നല്‍കപ്പെട്ടത്‌. അതിനുമുമ്പ് അങ്ങിനെയുള്ള ഒരു ന്യായപ്രമാണഗ്രന്ഥം അവതരിച്ചിട്ടുള്ളതായി അറിയില്ല. മുന്‍സമുദായങ്ങളില്‍ കഴിഞ്ഞതുപോലെ, തൗറാത്തിനുശേഷം, ഒരു സമുദായം ഒന്നാകെ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടതായും അറിയില്ല. മൂസാനബിയുടെ കാലം മുതല്‍ക്ക് അവിശ്വാസികള്‍ക്കെതിരായി ധര്‍മ്മസമരം (ജിഹാദ്) നടന്നുവന്നതായി കാണപ്പെടുന്നുമുണ്ട്. അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ مِن بَعْدِ مَا أَهْلَكْنَا الْقُرُونَ الْأُولَىٰ بَصَائِرَ لِلنَّاسِ وَهُدًى وَرَحْمَةً لَّعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ : القصص :٤٣

(പൂര്‍വ്വതലമുറകളെ നാം നശിപ്പിച്ചതിനുശേഷം, ജനങ്ങള്‍ക്ക് അന്തര്‍ബോധങ്ങളായും, മാര്‍ഗ്ഗദര്‍ശനമായും കാരുണ്യമായുംകൊണ്ട് മൂസാക്ക് നാം വേദഗ്രന്ഥം നല്‍കുകയുണ്ടായിട്ടുണ്ട് – അവര്‍ ഉറ്റാലോചിക്കുവാന്‍വേണ്ടി.).

ഫിര്‍ഔനും കൂട്ടുകാരും, മൂസാ (عليه السلام) നബിയെയും, ഹാറൂന്‍ (عليه السلام) നബിയെയും വെറും സാധാരണക്കാരാണെന്നു പറഞ്ഞു തരംതാഴ്ത്തിയെന്നു മാത്രമല്ല, അതിനും പുറമെ അവരുടെ ജനങ്ങള്‍ തങ്ങളുടെ ആരാധകന്‍മാരുമാണ് وَقَوْمُهُمَا لَنَا عَابِدُونَ എന്നുകൂടി പറയുന്നു. ഫിര്‍ഔന്റെ ആള്‍ക്കാര്‍ ‘ഖിബ്ത്ത്വീ’ (കൊപ്തീ) വര്‍ഗ്ഗവും, മൂസാ നബിയുടെ ആള്‍ക്കാര്‍ ഇസ്രാഈല്‍ വര്‍ഗ്ഗവുമാണ്. ഖിബ്ത്ത്വീവര്‍ഗ്ഗം ഇസ്രാഈല്യരെ അടിച്ചമര്‍ത്തി അടിമകളാക്കിവെച്ചതിനെ ഉദ്ദേശിച്ചുകൊണ്ടാണിതു പറയുന്നത്. മാത്രമല്ല, ഫിര്‍ഔനാണെങ്കില്‍, താന്‍ ഇലാഹാണെന്നും, റബ്ബാണെന്നും (ആരാധ്യനും, രക്ഷിതാവുമാണെന്ന്) വാദിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അപ്പോള്‍ 47-ാം വചനത്തിന്റെ സാരം ഇപ്രകാരമാണ്: ‘നമ്മെപ്പോലെയുള്ള രണ്ടു മനുഷ്യന്‍മാരാണ് മൂസായും, ഹാറൂനും. വാസ്തവത്തില്‍ നമ്മളെപ്പോലെ എന്നും പറഞ്ഞുകൂടാ – നമ്മുടെ ചൊല്പടിയില്‍ മാത്രം കഴിഞ്ഞുകൂടുന്ന നമ്മുടെ ആരാധകന്‍മാരായ ഒരു കീഴ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍പെട്ടവരാണ്. എന്നിരിക്കെ, ഇവര്‍ രണ്ടാളും ഇറക്കുമതി ചെയ്യുന്ന ഈ പുതിയ സിദ്ധാന്തത്തില്‍ നാം എങ്ങിനെ അവരെ വിശ്വസിക്കും!? ഇതാണവരുടെ വാദം.

عَابِدُونَ (ആബിദൂന്‍) എന്ന വാക്കിനാണ് ‘ആരാധകന്‍മാര്‍’ എന്ന് അര്‍ത്ഥം കൊടുത്തത്. ഏകവചനം عَابِد (ആബിദ്) എന്നാകുന്നു. عِبَادَة (ഇബാദത്ത്) ചെയ്യുന്ന ആള്‍ എന്ന അര്‍ത്ഥത്തിലുള്ള കര്‍ത്തൃനാമം (إسم الفاعل) ആണത്. ഇബാദത്തിന് സാധാരണമായ അര്‍ത്ഥം എന്താണെന്നു കഴിഞ്ഞ സൂറത്ത് 77-ാം വചനത്തിന്റെ വിവരണത്തില്‍ നാം കണ്ടുവല്ലോ. ഇവിടെ മേല്‍സൂചിപ്പിച്ച അര്‍ത്ഥത്തിലാണ് അത് ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. കൂടുതല്‍ വിവരം സൂറത്തുല്‍ ഫാത്തിഹ 5-ാം ആയത്തിന്റെ വിവരണത്തില്‍ കാണാം.

പിതാവില്ലാതെ മര്‍യമില്‍ നിന്നുമാത്രം ഈസാ (عليه السلام) ജനിച്ചതിനെ ഉദ്ദേശിച്ചാണ് രണ്ടുപേരെയും കൂടി ‘ഒരു ദൃഷ്ടാന്തം’ (آيَة) ആക്കി എന്നു പറഞ്ഞത്. പലപ്പോഴും പിതാവിന്റെ പേരോടുച്ചേര്‍ത്തും, ചിലപ്പോള്‍ മാതാവിന്റെ പേരോട് ചേര്‍ത്തും, ഇന്നാളുടെ മകന്‍ എന്ന് ആളുകളെ നാമകരണം ചെയ്യുന്നത് അറബിഭാഷയില്‍ പതിവാണ്. ഇതിന്നു كنية (ഓമനപ്പേര്‍ – മറുപേര്‍ – വീട്ടുപേര്‍) എന്നു പറയപ്പെടും. ‘ഇബ്നുഅബ്ബാസ്‌, ഇബ്നു ഉമര്‍’ മുതലായ പേരുകള്‍ ഇക്കൂട്ടത്തില്‍ പെട്ടതാണ്. ഈസാ (عليه السلام) നബിക്കു പിതാവില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ‘ഇബ്നു മര്‍യം’ (മര്‍യമിന്റെ മകന്‍) എന്ന് ഓമനപ്പേര്‍ വന്നു. ഇതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് ഖുര്‍ആനില്‍ അദ്ദേഹത്തെപ്പറ്റി ‘ഈസബ്നുമര്‍യം’ (മര്‍യമിന്റെ മകന്‍ ഈസാ) എന്നു പറയുന്നതും.

മര്‍യമിനും പുത്രനും അഭയം നല്‍കിയ മേടുപ്രദേശം ഏതാണെന്നുള്ളതില്‍ മുന്‍ഗാമികള്‍ക്കിടയില്‍ പല അഭിപ്രായങ്ങള്‍ കാണാം. ദിമശ്ഖി (ഡമസ്ക്സി)ലാണെന്നും, ബൈത്തുല്‍ മുഖദ്ദസിലാണെന്നും, ഈജിപ്തിലാണെന്നും, ഫലസ്തീനിലെ റംലഃയിലാണെന്നും പക്ഷങ്ങളുണ്ട്. ഇബ്നുസൈദ്‌ (رحمه الله), ഇബ്നു മുസയ്യബ് (رحمه الله) (*) എന്നിവര്‍ പറഞ്ഞ പ്രകാരം, ഈജിപ്തിലായിരുന്നുവെന്ന അഭിപ്രായമാണ് കൂടുതല്‍ ശരിയായിരിക്കുവാന്‍ ന്യായം കാണുന്നത്. ഇഞ്ചീലില്‍ ഇങ്ങനെ കാണാം: ‘അവന്‍ (യോസേഫ്) എഴുന്നേറ്റു ശിശുവിനെയും അമ്മയെയും രാത്രിയില്‍തന്നെ കൂട്ടികൊണ്ട് പുറപ്പെട്ട് മിസ്രയീമിലേക്ക് (ഈജിപ്തിലേക്ക്) പോയി. ഹെരോദാവിന്റെ മരണത്തോളം അവിടെ പാര്‍ത്തു. (മത്തായി 2-ല്‍ 14, 15). മെസീഹാ (ഈസാ) യുടെ ജനനത്തെക്കുറിച്ചു ജോത്സ്യന്‍മാരില്‍ നിന്ന് യഹൂദന്‍മാരുടെ രാജാവ് പിറക്കാറായിട്ടുണ്ടെന്ന് അറിവുകിട്ടിയതനുസരിച്ച് ഹിരോദസ് രാജാവ് അദ്ദേഹത്തെ തേടിപ്പിടിച്ചു കൊല്ലുവാന്‍ ശ്രമിച്ചതാണ് ഇതിനു കാരണമെന്നും, രണ്ടുവയസ്സിനു താഴെയുള്ള വളരെ കുട്ടികള്‍ ഇക്കാരണത്താല്‍ ബെത്ത്-ലെഹേമില്‍ (**) بيت لحم കൊല്ലപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്നും അതില്‍ പ്രസ്താവിച്ചു കാണാം.

(*) عبد الرحمان بن زيدبن أسلم وسعيد بن المسعيب رحمهما الله

(**) പടം 3 നോക്കുക.

പല നബിമാരുടെയും, സമുദായങ്ങളുടെയും കഥകള്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചശേഷം – ഖുര്‍ആനില്‍ പല സ്ഥലത്തും പതിവുള്ളതുപോലെ – ഏകമതം, ഏകസമുദായം എന്ന അടിസ്ഥാന തത്വത്തെ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തുന്നു. മുന്‍കഴിഞ്ഞ നബിമാര്‍ക്കെല്ലാം അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ട അദ്ധ്യാപനങ്ങളുടെ രത്നച്ചുരുക്കം അല്ലാഹു ഇങ്ങനെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുകയും ചെയ്യുന്നു:-