സൂറത്തു ത്വാഹാ : 77-104

ശത്രുക്കള്‍ പിന്നാലെവന്നു നിങ്ങളെ പിടികൂടുമെന്ന ഭയവും, വെള്ളത്തില്‍ മുങ്ങിപ്പോകുമെന്ന പേടിയും കൂടാതെ കടന്നുപോയിക്കൊള്ളുക എന്നു സാരം. കല്‍പനപ്രകാരം, മൂസാ (عليه السلام) നബിയും ഇസ്രാഈല്യരും രാത്രി യാത്ര പുറപ്പെട്ടു ചെങ്കടല്‍ കടന്നുപോയി.

അല്ലാഹു കല്‍പിച്ചപ്രകാരം, മൂസാ (عليه السلام) നബി സമുദ്രത്തില്‍ വടിക്കൊണ്ടു അടിച്ചു. സമുദ്രം പിളര്‍ന്ന് ഇരുപക്ഷങ്ങളിലും പര്‍വ്വതസമാനം ഉയര്‍ന്നുനില്‍ക്കുന്ന ജലഭിത്തികള്‍ക്കിടയില്‍, വിശാലമായ മാര്‍ഗ്ഗം തുറക്കപ്പെട്ടു. അതില്‍കൂടി മൂസാ (عليه السلام) നബിയും ഇസ്രാഈല്യരും സുഖമായി മറുകരപറ്റി രക്ഷപ്പെട്ടു. അവരുടെ പുറപ്പാടറിഞ്ഞ ഫിര്‍ഔനും സൈന്യവും അവരെ പിടികൂടുവാന്‍വേണ്ടി പിന്‍തുടര്‍ന്നുവന്നു ആ വഴിയില്‍കൂടി സമുദ്രമദ്ധ്യെ എത്തിയപ്പോള്‍, ജലഭിത്തികള്‍ തമ്മില്‍ കൂടിച്ചേര്‍ന്നു. അവര്‍ ആകമാനം മുങ്ങി നാശമടയുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ, അവര്‍ക്കു ബാധിക്കേണ്ട ആപത്തുകളെല്ലാം ബാധിച്ചു. അതു പ്രത്യേകം വിസ്തരിച്ചു പറയേണ്ടതില്ല. ഈ സംഭവത്തെപ്പറ്റി അടുത്ത ചില സൂറത്തുകളില്‍ കൂടുതല്‍ വിവരം കാണാവുന്നതാണ്. കഴിഞ്ഞ സൂറത്തുകളിലും ഈ സംഭവം വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ സംഭവം വിവരിക്കുന്നതില്‍, ചില സ്ഥാപിത താല്‍പര്യക്കാര്‍ നടത്തിയ ദുര്‍വ്യാഖ്യാനങ്ങളെക്കുറിച്ചും മറ്റും ഈ സൂറത്തിന്റെ അവസാനം കൊടുത്തിട്ടുള്ള വ്യാഖ്യാനക്കുറിപ്പു പ്രത്യേകം വായിക്കുക.

ഇസ്രാഈല്യരെ സംബോധന ചെയ്തുകൊണ്ട്, അല്ലാഹു അവര്‍ക്കു ചെയ്തുകൊടുത്ത മഹത്തായ അനുഗ്രഹങ്ങളില്‍ ചിലതു അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ അവരെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു:-

ഫിര്‍ഔനില്‍ നിന്നു രക്ഷപ്പെട്ടശേഷം ഇസ്രാഈല്യര്‍ക്ക് അവരുടെ മാര്‍ഗ്ഗ നടപടി ക്രമങ്ങള്‍ അടങ്ങുന്ന വേദഗ്രന്ഥം (തൗറാത്ത്) സീനാപര്‍വ്വതത്തില്‍വെച്ചു നല്‍കാമെന്നും, അതിനായി നാല്‍പതുദിവസത്തോളം ഭജനം (إعتكاف) ഇരിക്കണമെന്നും അല്ലാഹു മൂസാ (عليه السلام) നബിക്കു ഉത്തരവു നല്‍കിയിരുന്നു. വേദഗ്രന്ഥം ലഭിക്കുകയെന്നതു സമുദായത്തിനു ആകമാനം വമ്പിച്ച ഒരനുഗ്രഹമാണല്ലോ. പൂര്‍വ്വവേദഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ അതിപ്രധാനമായ ഒന്നത്രെ തൗറാത്ത്. ചെങ്കടല്‍ കടന്നു രക്ഷപ്പെട്ടതിനുശേഷം അവര്‍ നാല്‍പതു സംവല്‍സരങ്ങളോളം സീനാ താഴ്വരയാകുന്ന തീഹു (*) മരുഭൂമിയില്‍ കഴിച്ചുകൂട്ടിയിരുന്നു. അക്കാലത്ത് പല സംഭവങ്ങളും അവിടെവെച്ചു നടന്നിട്ടുണ്ട്. അക്കൂട്ടത്തില്‍ ഒന്നാണ്, അവര്‍ക്കവിടെ സുഭിക്ഷമായി കഴിഞ്ഞുകൂടത്തക്കവണ്ണം, ആഹാരത്തിനായി ‘മന്നാ’യും ‘സല്‍വാ’യും നല്‍കപ്പെട്ടത്‌. സസ്യങ്ങളില്‍ പ്രത്യക്ഷമായിരുന്ന ഒരു തരം കട്ടിത്തേനാണ് ‘മന്ന’ (الْمَنَّ) കാടപ്പക്ഷിയാണ് ‘സല്‍വാ’ (َالسَّلْوَىٰ) ‘ഒരേ ഭക്ഷണം മാത്രം കഴിച്ചുകൊണ്ടു ക്ഷമിച്ചിരിക്കുവാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു കഴിയുന്നതല്ല’ എന്നു പറഞ്ഞു – മറ്റു പല വിഷയങ്ങളിലും അവര്‍ ചെയ്തതുപോലെ ഇതിലും – നന്ദികേടു കാണിക്കുകയാണ് അവര്‍ ചെയ്തത്. ഈ സംഗതികളെപ്പറ്റിയാണ്‌ മേല്‍ വചനങ്ങളില്‍ ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചത്.

(*). തീഹു മരുഭൂമി (برية التيه) പടം 4ല്‍ കാണാം. തീഹു വനാന്തരം എന്നും അതിനു പറയാറുണ്ടു.

തീഹുവനാന്തരത്തിലെത്തിയ ശേഷം, അല്ലാഹുവിന്റെ ഉത്തരവനുസരിച്ച് ഭജനമിരിക്കുവാനും, തൗറാത്ത് സ്വീകരിക്കുവാനും വേണ്ടി മൂസാ (عليه السلام) നബി സീനായിലേക്ക് പോയി. പോകുമ്പോള്‍, ജനതയുടെ നേതൃത്വം സഹോദരന്‍ ഹാറൂന്‍ (عليه السلام) നബിയെ ഏല്‍പിച്ചിരുന്നു. അടുത്ത വചനം ഈ സംഭവത്തെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുകയും, അന്നേരം മൂസാ (عليه السلام) നബിയുമായി നടന്ന സംഭാഷണങ്ങള്‍ ഉദ്ധരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. സീനായില്‍വെച്ചു മൂസാ (عليه السلام) നബിയോട് അല്ലാഹു ചോദിക്കുകയാണ്.

മൂസാ (عليه السلام) നബി സീനായിലേക്ക് പോയിരുന്ന അവസരത്തില്‍, ‘സാമിരീ’ എന്നു പറയപ്പെടുന്ന ഒരുവന്‍ ഇസ്രാഈല്യരെ വഴിപിഴപ്പിച്ചു. താഴെ പറയുന്ന പ്രകാരം ഒരു പശുക്കുട്ടിയെ ഉണ്ടാക്കി അതിനെ ആരാധിക്കുവാന്‍ അവന്‍ ജനങ്ങളെ പ്രേരിപ്പിച്ചു. ഈ സംഭവം മൂസാ (عليه السلام) അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹം സഹോദരന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ ജനങ്ങളെ പിന്നില്‍ വിട്ടേച്ച്‌ മനസ്സമാധാനത്തോടെ ധൃതിപ്പെട്ടു വന്നിരിക്കുകയാണ്. ഈ സന്ദര്‍ഭത്തിലാണ് അല്ലാഹു മേല്‍കണ്ടപ്രകാരം ചോദിക്കുന്നത്.

മൂസാ (عليه السلام) തന്റെ ജനതയെ വിട്ടുപോന്നിട്ട് അല്‍പദിവസമേ ആയിട്ടുള്ളു, സഹോദരനെ പ്രതിനിധിയായി ഏല്‍പിച്ചിട്ടുമുണ്ട്, താന്‍ പോന്നിട്ടുള്ളതുതന്നെ തന്റെ ജനതക്കു വേദഗ്രന്ഥം ലഭിക്കുവാനും അല്ലാഹുവിന്റെ സന്ദേശം കേള്‍ക്കുവാനും വേണ്ടിയാണുതാനും. അതും അല്ലാഹുവിന്റെ കല്‍പനപ്രകാരവുമാണ്. ഈ വസ്തുതകളെല്ലാം ആ ജനങ്ങള്‍ക്കു നല്ലപോലെ അറിയാവുന്നതാണല്ലോ. എന്നിരിക്കെ, ഈ വിവരം – തന്റെ ജനത വഴിപിഴപ്പിക്കപ്പെട്ട വര്‍ത്തമാനം – അറിയുമ്പോള്‍ മൂസാ (عليه السلام) നബിക്കുണ്ടാകുന്ന വ്യസനത്തിനും, കോപത്തിനും അതിരുണ്ടാകുമോ?!

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام), യഅ്ഖൂബ് (عليه السلام) എന്നീ പ്രവാചകവര്യന്‍മാരുടെ സന്താനപരമ്പരയാണല്ലോ ഇസ്രാഈല്‍ വര്‍ഗ്ഗം. എങ്കിലും അവരുടെ പഴയസ്ഥിതികളെല്ലാം മാറിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അവര്‍, ഈജിപ്തുകാരില്‍ നിന്നു വിഗ്രഹാരാധനയും, പശുപൂജയും പഠിച്ചു ദീര്‍ഘകാലം അതില്‍ പരിചയിച്ചു വന്നിരിക്കുകയാണ്. ഈജിപ്തില്‍നിന്നു രക്ഷപ്പെട്ടു പോരുന്ന വഴിക്ക് ബിംബങ്ങളെ വെച്ചു പൂജിച്ചുവരുന്ന ഒരു ജനതയെ കണ്ടപ്പോള്‍, അവര്‍ മൂസാ (عليه السلام) നബിയോടു പറഞ്ഞ വാക്കില്‍നിന്നു, വിഗ്രഹാരാധനയില്‍ അവര്‍ക്കുള്ള താല്‍പര്യം എത്രമാത്രമായിരുന്നുവെന്നു മനസ്സിലാക്കാം. അല്ലാഹു പറയുന്നു:

قَالُوا يَا مُوسَى اجْعَل لَّنَا إِلَـٰهًا كَمَا لَهُمْ آلِهَةٌ ۚ قَالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ ﴿١٣٨﴾ إِنَّ هَـٰؤُلَاءِ مُتَبَّرٌ مَّا هُمْ فِيهِ وَبَاطِلٌ مَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿١٣٩ …. (7:138,139)

(സാരം: അവര്‍ പറഞ്ഞു: ‘മൂസാ! ഇവര്‍ക്കു പല ആരാധ്യവസ്തുക്കളും – ഇലാഹുകളും – ഉള്ളതുപോലെ ഞങ്ങള്‍ക്കും ഒരു ആരാധ്യവസ്തുവെ നിശ്ചയിച്ചുതാ.’ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: ‘നിശ്ചയമായും, വിഡ്ഢിത്തം പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ഒരു ജനതയാണ് നിങ്ങള്‍. ഈ ജനതയാകട്ടെ, ഇവര്‍ നിലകൊള്ളുന്ന മാര്‍ഗ്ഗം നാശമടഞ്ഞതാണ്. ഇവര്‍ ചെയ്യുന്ന പ്രവര്‍ത്തി നിഷ്ഫലവുമാണ്. (7:138,139). ഇതുപോലെ, ബാലിശമായ ചോദ്യങ്ങളും, കൊള്ളരുതാത്ത സ്വഭാവങ്ങളും ഇസ്രാഈല്യരില്‍ സാധാരണമായിരുന്നു. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍: മൂസാ (عليه السلام) നബി മടങ്ങിവരുന്നതുവരെ കാത്തിരിക്കുവാനുള്ള ക്ഷമയാകട്ടെ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉപദേശങ്ങളും, ഹാറൂന്‍ (عليه السلام) നബിയുടെ താക്കീതുകളും ശ്രവിക്കുവാനുള്ള മനഃസ്ഥിതിയാകട്ടെ, അവര്‍ക്കുണ്ടായില്ല.

87-ാം വചനത്തിന്റെ അവസാനത്തോടുകൂടി ഇസ്രാഈല്യരുടെ വാക്കുകള്‍ അവസാനിക്കുന്നതായും, 88-ാം വചനം മുതല്‍ക്കുള്ളതു ഖുര്‍ആന്റെ പ്രസ്താവനയായുമാണ് മനസ്സിലാകുന്നത്. അതായതു: ഇസ്രാഈല്യരുടെ പക്കല്‍, ഈജിപ്തുകാരുടെ ധാരാളം സ്വര്‍ണ്ണാഭരണങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. അതും വഹിച്ചും കൊണ്ടാണ് അവര്‍ പോന്നിരുന്നത്. അവ ഉരുക്കി അതുകൊണ്ടാണ്, സാമിരി പശുക്കിടാവിനെ ഉണ്ടാക്കിയത്. മൂസാ (عليه السلام) നബി അവരോടു കോപിച്ചപ്പോള്‍ അവര്‍ ഒഴികഴിവു പറയുവാന്‍ ശ്രമിച്ചു. ‘ആ ജനങ്ങളുടെ കുറേ ആഭരണച്ചുമടുകള്‍ ഞങ്ങളുടെ വശമുണ്ടായിരുന്നതു ഞങ്ങള്‍ വലിച്ചെറിഞ്ഞു; വേറെയൊന്നും ഞങ്ങള്‍ ചെയ്തിട്ടില്ല; സാമിരി അതെടുത്തു തീയില്‍ ഇട്ടു ഉരുക്കി ഒരു അത്ഭുത പശുക്കുട്ടിയെ ഉണ്ടാക്കിയതാണ്’ എന്നത്രെ അവര്‍ പറയുന്നതിന്റെ താല്‍പര്യം. ഈജിപ്തില്‍വെച്ചു ഒരു ഉത്സവത്തിന്റെയോ മറ്റോ കാരണം പറഞ്ഞു ഖിബ്ത്തികളില്‍ നിന്നു ഇസ്രാഈല്യര്‍ കുറെ ആഭരണങ്ങള്‍ വാങ്ങിയിരുന്നുവെന്നും, അതു മടക്കിക്കൊടുത്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ലെന്നും പല മുഫസ്സിറുകളും പറഞ്ഞുകാണുന്നു. തൗറാത്തിലും ഇതു പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. (പുറപ്പാട് 11ല്‍ 2; 12ല്‍ 36). അല്ലാഹുവിനറിയാം.

عِجْل എന്ന വാക്കിന്നു് ‘പശുക്കിടാവ്‌, പശുക്കുട്ടി, മൂരിക്കുട്ടി, കാളക്കുട്ടി’ എന്നൊക്കെ അര്‍ത്ഥം വരാവുന്നതാണ്. തൗറാത്തിന്റെ മലയാളപ്പതിപ്പില്‍ ‘കാളക്കുട്ടി’ എന്നാണ് പറയുന്നത്. ഏതോ ചില സൂത്രപ്പണികള്‍ മൂലം, കന്നുകാലികളുടെ മുക്കുറ (മൂക്കുകൊണ്ടു മുരളുന്ന ഒരു തരം ശബ്ദം) പോലെ ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിച്ചിരുന്നതു കൊണ്ട് അതൊരു അത്ഭുത വസ്തുവായി ഇസ്രാഈല്യര്‍ കരുതി. കേവലം ജീവനില്ലാത്തതും, യാതൊന്നിനും കഴിവില്ലാത്തതുമാണ് അതെന്നു അവര്‍ ഗൗനിച്ചില്ല. മാത്രമോ? അതുതന്നെയാണ് മൂസാ (عليه السلام) നബി തേടിപ്പോയ ദൈവം, അദ്ദേഹം മറന്നുപോയതാണ്‌, എന്നുപോലും അവര്‍ പറഞ്ഞുണ്ടാക്കി.

ഇസ്രാഈല്യര്‍ പശുക്കുട്ടിയെ പൂജിച്ച് വഴിപിഴക്കുന്നതില്‍ നിന്നു തടയുവാന്‍ ഹാറൂന്‍ (عليه السلام) നബി വളരെ പരിശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു ഇതില്‍നിന്നും മറ്റും വ്യക്തമാകുന്നു. പക്ഷെ, ജനങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കല്‍പ്പനയും ഉപദേശവും വിലവെച്ചില്ല, സൂറത്തുല്‍ ബഖറയില്‍ അല്ലാഹു പറഞ്ഞതുപോലെ, അവരുടെ അവിശ്വാസംമൂലം ആ പശുക്കിടാവിനോടുള്ള സ്നേഹം അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളില്‍ കുടിപ്പിക്കപ്പെട്ടുപോയി! – (وَأُشْرِبُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِكُفْرِهِمْ : البقرة:٩٣) മൂസാ (عليه السلام) നബി മടങ്ങിവന്നപ്പോള്‍, ഇസ്രാഈല്യര്‍ പശുക്കിടാവിനു ചുറ്റും ഒരുമിച്ചുകൂടി നൃത്തം വെക്കുന്നതും, സംഗീതങ്ങള്‍ ആലപിച്ച് ശബ്ദകോലാഹലങ്ങളുണ്ടാക്കുന്നതുമാണ് കണ്ടെതെന്നു ഖുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാനങ്ങളിലും ബൈബ്ലിലും കാണാവുന്നതാണ്.

ഇമാം അബൂബക്കര്‍ ത്വര്‍ശൂശീ (ابوبكر الطرشوشي – رحمه الله)യുടെ ഒരു ഫത്ത്‌വാ സംക്ഷേപം ഇവിടെ ഉദ്ധരിക്കുന്നതു സന്ദര്‍ഭോചിതമായിരിക്കും. ഇമാം ഖുര്‍ത്ത്വുബീ (رحمه الله) നിവേദനം ചെയ്യുന്ന ആ ഫത്ത്‌വായും, അതിന്റെ ചോദ്യവും പല പ്രധാന ഗ്രന്ഥങ്ങളിലും കാണാവുന്നതാണ്:-

ചോദ്യം: ‘ കുറെ ആളുകള്‍ ചേര്‍ന്നു ‘ദിക്‌ർ’ നടത്തുന്നു. ചെണ്ട കൊട്ടുക, നൃത്തം ചെയ്യുക മുതലായ പല കുചേഷ്ടകളും കാണിക്കുക, ഭക്ഷണസാധനങ്ങള്‍ വിതരണം ചെയ്യുക എന്നിങ്ങനെ പലതും ഇതിന്നിടയില്‍ നടത്തപ്പെടുന്നു. ഇവരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ പങ്കെടുക്കുവാന്‍ പാടുണ്ടോ, ഇല്ലേ?’ ഇതാണ് ചോദ്യത്തിന്റെ ചുരുക്കം.

മറുപടിയുടെ ചുരുക്കം ഇപ്രകാരമാകുന്നു: ‘സൂഫിയാക്കളുടെ ഇത്തരം നടപടി, തനി തോന്ന്യാസവും, വിഡ്ഢിത്തവും പിഴച്ചതുമത്രെ. ‘ഇസ്ലാം’ എന്നാല്‍ കിതാബും സുന്നത്തും (ഖുര്‍ആനും നബിചര്യയും) അല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. ഈ നൃത്തപ്രകടനങ്ങളെല്ലാം ആദ്യമായി നിര്‍മ്മിച്ചതു സാമിരിയാകുന്നു. അവന്‍ പശുക്കിടാവിനെ ഉണ്ടാക്കിയപ്പോള്‍, ഇസ്രാഈല്യര്‍ അതിന്റെ ചുറ്റും കൂടി ചെയ്തു പോന്ന സമ്പ്രദായമാണിത്. അതു അവിശ്വാസികളുടെയും, ഗോപൂജ (പശു ആരാധ)കന്മാരുടെയും മതമാകുന്നു. ചെണ്ടയാകട്ടെ, മുസ്‌ലിംകളെ വഴി തെറ്റിക്കുവാനായി നിര്‍മ്മതവാദികള്‍ (الزنادقة) നടപ്പില്‍ വരുത്തിയതുമാകുന്നു. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെയും സഹാബികളുടെയും സദസ്സുകള്‍ അച്ചടക്കത്തോടുകൂടിയതായിരുന്നു. ഇത്തരക്കാര്‍ പള്ളിയിലും മറ്റും പ്രവേശിക്കുന്നതു മുടക്കം ചെയ്യേണ്ടത് അധികാരപ്പെട്ടവരുടെ കടമയാണ്. അല്ലാഹുവിലും, അന്ത്യനാളിലും വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരാള്‍ക്കും അതില്‍ പങ്കെടുക്കാനോ, അതില്‍ സഹായിക്കുവാനോ പാടില്ല. നാലു ഇമാമുകളുടെയും, അല്ലാത്തവരുടെയും മദ്ഹബും ഇതുതന്നെയാകുന്നു.’

മൂസാ (عليه السلام) ജനങ്ങളെ ആക്ഷേപിച്ചശേഷം സഹോദരന്‍ ഹാറൂന്‍ (عليه السلام) നബിയുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞു:

‘പ്രിയപ്പെട്ട സഹോദരാ’ എന്ന അര്‍ത്ഥത്തിലുള്ള ഒരു പ്രയോഗമാണ് ‘എന്റെ മാതൃപുത്രാ’ (يَا ابْنَ أُمَّ) എന്നു പറഞ്ഞത്. മൂസാ (عليه السلام) സീനാപര്‍വ്വതത്തിലേക്കു പോകുമ്പോള്‍ സഹോദരനോടു ഇങ്ങിനെ പറഞ്ഞിരുന്നു:

اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي وَأَصْلِحْ وَلَا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ : الأعراف:١٤٢

സാരം: നീ എന്റെ ജനതയില്‍ എനിക്കു പ്രതിനിധിയായിരിക്കണം; നല്ലതു പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയും ചെയ്യണം: കുഴപ്പമുണ്ടാക്കുന്നവരുടെ മാര്‍ഗ്ഗം പിന്‍പറ്റുകയും ചെയ്യരുത്. (അഅ്റാഫ്). എന്നിരിക്കെ, അദ്ദേഹം തിരിച്ചു വന്നപ്പോള്‍ കണ്ട കാഴ്ച അദ്ദേഹത്തെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിച്ചിരിക്കാമല്ലോ. കോപം നിമിത്തം അദ്ദേഹം സഹോദരന്റെ തലപിടിച്ചു വലിച്ചതിനുപുറമെ, തൗറാത്തിന്റെ പലകകള്‍ നിലത്തിടുകയും ചെയ്തിരുന്നു. കാര്യം മനസ്സിലായപ്പോള്‍, അദ്ദേഹം സഹോദരനുവേണ്ടി ദുആ ചെയ്കയും പലകകള്‍ എടുക്കുകയും ചെയ്തു. (സൂ: അഅ്റാഫ്: 150-154).

‘എന്നെ പിന്‍തുടരാതിരിക്കുവാന്‍ നിനക്കു എന്തു തടസ്സമാണുണ്ടായതു’ എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ സാരം രണ്ടുപ്രകാരത്തില്‍ ആയിരിക്കാവുന്നതാണ്: (1) ഇതെല്ലാം കണ്ടപ്പോള്‍, അവരെ വിട്ടേച്ച്‌ എന്റെ പിന്നാലെ വന്നുകൂടായിരുന്നുവോ? എന്നും, (2) ഞാന്‍ പോയപ്പോള്‍ ചെയ്ത ഉപദേശം പിന്‍പറ്റാമായിരുന്നില്ലേ? എന്നും ഏതായാലും ആ കുഴപ്പത്തില്‍ അവരെ വിട്ടുപോകുന്നതും, ബലം പ്രയോഗിച്ച് അവരെ അടക്കുവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതും കൂടുതല്‍ കുഴപ്പത്തിനും ഇടയാകുമെന്ന് ഹാറൂന്‍ (عليه السلام) കരുതി. അനന്തരം മൂസാ (عليه السلام) നബി സാമിരിയുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞു:

അതായതു: ജനങ്ങള്‍ക്കു കണ്ടു മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ കഴിയാത്ത ചില സൂത്രങ്ങള്‍ ഞാന്‍ കണ്ടുപിടിച്ചു. റസൂലിന്റെ (താങ്കളുടെ) ഉപദേശങ്ങളും, അദ്ധ്യാപനങ്ങളും ഞാന്‍ പേരിനു മാത്രമേ സ്വീകരിച്ചിരുന്നുള്ളു; അതു ഞാന്‍ ഉപേക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്റെ സ്വന്തം മനസ്സിന്റെ പ്രേരണയനുസരിച്ചാണ് ഞാന്‍ അങ്ങനെ ചെയ്തതു എന്നു സാരം. ഈ വ്യാഖ്യാനമാണ്, ഇവിടെ ഇമാം റാസീ, ഇമാം നീസാബൂരീ (الرازي زالنيسابوري-رحمهما الله) മുതലായവര്‍ ബലപ്പെടുത്തുന്നത്. ഈ വ്യാഖ്യാനമനുസരിച്ച് ‘റസൂല്‍’ എന്നു പറഞ്ഞത് മൂസാ (عليه السلام) നബിയും, ‘കാല്‍പാട്’ എന്നു പറഞ്ഞതു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉപദേശനിര്‍ദ്ദേശങ്ങളുമായിരിക്കും.

പല മുഫസ്സിറുകളുടെയും വ്യാഖ്യാനം മറ്റൊന്നാകുന്നു: ‘റസൂല്‍’ എന്നു പറഞ്ഞതു ജിബ്രീല്‍ (عليه السلام) എന്ന മലക്കിനെ ഉദ്ദേശിച്ചാണെന്നാണ് അവര്‍ പറയുന്നത്. ‘കാല്‍പാടില്‍ നിന്നു ഒരു പിടി എടുത്തു’ എന്നു പറഞ്ഞതിനു ജിബ്രീലിന്റെ കുതിരയുടെ കാലടിയില്‍ നിന്നൊരു പിടി മണ്ണെടുത്തു എന്നും സാരമാക്കുന്നു. എപ്പോഴാണ്, എങ്ങിനെയാണ്, സാമിരിക്കു അതു കിട്ടിയതു? ഇതിനെക്കുറിച്ചു പല നീണ്ട കഥകളും ഉദ്ധരിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. ആ മണ്ണില്‍ എന്തോ ഒരു വിശേഷത സാമിരി കണ്ടു, മറ്റാരും അതു കണ്ടിരുന്നില്ല, അവന്‍ അതു അല്‍പം എടുത്തു സൂക്ഷിച്ചുവെച്ചിരുന്നു, അതു കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തുകൊണ്ടാണ് പശുക്കുട്ടിയെ നിര്‍മ്മിച്ചതു എന്നൊക്കെയാണ് കഥകളുടെ താല്‍പര്യം. ഈ കഥകളുടെ സാധുതയും, നിവേദനമാര്‍ഗ്ഗങ്ങളും പല നിലക്കും വിമര്‍ശനാര്‍ഹങ്ങളാകുന്നു.

ഒരു സമുദായത്തെ മിക്കവാറും വഴിപിഴപ്പിച്ചുകളഞ്ഞ ഈ കടുംകൃത്യം, താന്‍ കല്‍പിച്ചുകൂട്ടി ചെയ്തതാണെന്നു സാമിരീ സമ്മതിച്ചു. ഈ വമ്പിച്ച ധിക്കാരത്തിനു ഇഹത്തില്‍ വെച്ചും, പരത്തില്‍വെച്ചും അവന്‍ അനുഭവിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്ന ശിക്ഷയെക്കുറിച്ച് മൂസാ (عليه السلام) നബി അറിയിക്കുന്നു:

സാമിരി ബഹിഷ്ക്കരിക്കപ്പെട്ടു. അവന്‍ ജനങ്ങളുമായോ, ജനങ്ങള്‍ അവനുമായോ തൊടുവാനും, സഹവസിക്കുവാനും പാടില്ലെന്നും നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ, അവന്‍ കാട്ടിൽ മൃഗങ്ങളുടെകൂടെ അലഞ്ഞുനടന്നു ജീവിക്കേണ്ടതായി വന്നു. അവനുമായി ആരെങ്കിലും തൊടുന്നപക്ഷം, എന്തോ സുഖക്കേട് അവന് അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നതായും പറയപ്പെടുന്നു. الله أعلم പശുക്കിടാവിനെ എരിച്ചുപൊടിച്ച് വെള്ളത്തില്‍ വിതറുകയും ചെയ്തു. ഈ വിവരം തൗറാത്തിലും കാണാം. പക്ഷെ, ‘ചുട്ടു ഭസ്മമാക്കി അരച്ചു പര്‍വ്വതത്തില്‍ നിന്നൊഴുകുന്ന തോട്ടില്‍ ഇട്ടുക്കളഞ്ഞു’ എന്നു ആവര്‍ത്തനപുസ്തകം (9:21)ല്‍ പറയുമ്പോള്‍, പുറപ്പാടു പുസ്തകം (32:20ല്‍) പറയുന്നതു: ‘ചുട്ടരച്ചു ഭസ്മം വെള്ളത്തില്‍ വിതറി ഇസ്രാഈല്യരെ കുടിപ്പിച്ച് എന്നാകുന്നു. മൂസാ (عليه السلام) നബിയുടെ കഥാവിവരണം ഇവിടെ അവസാനിച്ചു. അല്ലാഹു പറയുന്നു:

زُرْقًا (സുര്‍ഖന്‍) എന്ന വാക്കിനാണ് നീലവര്‍ണ്ണമുള്ളവര്‍ എന്നു അര്‍ത്ഥം പറഞ്ഞത്. പാപികളായ ആളുകള്‍ അനുഭവിക്കേണ്ടിവരുന്ന ഭയങ്കര ശിക്ഷകള്‍ കാണുമ്പോള്‍, പരിഭ്രമം നിമിത്തം അവരുടെ നിറം നീലവര്‍ണ്ണമായി മാറുന്നു എന്നു താല്‍പര്യം. ഈ വാക്കിനു ‘നീലക്കണ്ണന്‍മാര്‍, കണ്ണുതുറിച്ചവര്‍, കാഴ്ചനഷ്ടപ്പെട്ടവര്‍’ എന്നീ അര്‍ത്ഥങ്ങളും വരാവുന്നതാകുന്നു. ഏതായാലും മേല്‍ സൂചിപ്പിച്ച അസഹ്യതയുടെ കാഠിന്യത്തെയാണ്‌ അതു കാണിക്കുന്നത്.

പരലോകജീവിതത്തിന്റെ ദൈര്‍ഘ്യവും, അവിടത്തെ കാഴ്ചകളും കാണുമ്പോള്‍, തങ്ങള്‍ അതേവരെ ഈ ഭൂമിയില്‍ കഴിച്ചുകൂട്ടിയകാലം നന്നേ കുറച്ചു മാത്രമായിരുന്നുവെന്ന് അവര്‍ താനേ പറഞ്ഞുപോകുന്നു. പത്തു ദിവസമെന്നു ഒരാള്‍ പറയുമ്പോള്‍, കുറെക്കൂടി നല്ല ഒരു തീരുമാനമെന്ന നിലക്ക് മറ്റൊരാള്‍ പറഞ്ഞേക്കും: ‘ഇല്ലാ – ഒരേ ഒരു ദിവസം – എന്നേ പറയാവൂ’ എന്നു. ഭയവും സങ്കോചവും നിമിത്തം വളരെ സ്വകാര്യമായിട്ടാണ് അവര്‍ ഈ സംഭാഷണം നടത്തുക. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍, ഇഹപരജീവിതങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള താരതമ്യം, പാപികള്‍ക്കു അപ്പോഴേ ഗ്രഹിക്കുവാന്‍ കഴിയുകയുള്ളു.

പാപികളായ ആളുകള്‍ക്കു ഖബ്റുകളില്‍വെച്ച് ചില ശിക്ഷകള്‍ അനുഭവപ്പെടുന്നതാണെന്ന് ഖുര്‍ആനിലും, ഹദീസിലും പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതിനെ നിഷേധിക്കുന്ന ചിലര്‍, 103-ാം വചനംപോലെയുള്ള ആയത്തുകള്‍ അവര്‍ക്കു രേഖയായി ഉദ്ധരിക്കാറുണ്ട്. ഖബ്റില്‍ അവര്‍ കേവലം ഉറങ്ങിക്കിടക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നതെന്നും, അതുകൊണ്ടാണു അവര്‍ ഇങ്ങിനെ പറയുന്നതെന്നുമാണ് ഇവരുടെ വാദം. ഇതു ശരിയല്ലെന്നു സൂറത്തുല്‍ മുഅ്മിനൂന്‍ 112ന്റെ വിവരണത്തിലും, ശേഷമുള്ള വ്യാഖ്യാനക്കുറിപ്പിലും കാണാം. إن شاء الله