സൂറത്തു ഇബ്രാഹീം : 01-21

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പല വിവരങ്ങളും അടങ്ങിയിരിക്കുന്നതുകൊണ്ടു ഈ സൂറത്തു അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേരില്‍ അറിയപ്പെടുന്നു.

25 സൂറത്തുകളിലായി, 69 സ്ഥലങ്ങളില്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) ന്റെ പേര്‍ ഖുര്‍ആനില്‍ പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്‌. ബഹുമാനപ്പെട്ട നൂഹ് (عليه السلام) നബിയുടെ പുത്രനായ സാമി (سام بن نوح)ന്റെ ഒമ്പതാം പൌത്ര തലമുറയില്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) ജനിച്ചുവെന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്. നൂഹ് (عليه السلام) നും അദ്ദേഹത്തിനുമിടയില്‍ എത്ര കൊല്ലമാണുള്ളതെന്ന് തീര്‍ച്ചപ്പെടുത്താന്‍ സാദ്ധ്യമല്ല. ബൈബ്ളിന്റെ (തൗറാത്തിലെ) കണക്കുപ്രകാരം നൂഹ് (عليه السلام) ന്റെ ജനനവും ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) ന്റെ ജനനവും തമ്മില്‍ 890 കൊല്ലത്തിന്റെ വ്യത്യാസമാണുള്ളത്. ഇത് സ്വീകരിക്കുന്നപക്ഷം കുറച്ചു കാലം രണ്ടുപേരും ഒരേസമയത്തു ജീവിച്ചിരുന്നുവെന്ന് വന്നേക്കും. നൂഹ് (عليه السلام) തൊള്ളായിരത്തിഅമ്പതു കൊല്ലം ജീവിച്ചതായി ഖുര്‍ആന്‍ പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുള്ളതാണ്. മുന്‍കാലത്തുള്ള സംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഉറപ്പായ കാലനിര്‍ണ്ണയം ലഭിക്കുക പ്രയാസമാണല്ലോ.

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ പിതാവിന്റെ പേര്‍ താറഹ് അഥവാ, തേരഹ് (تارح – Terah) എന്നാണ് പല മുഫസ്സിറുകളും, ചരിത്രകാരന്‍മാരും പറയുന്നത്. ഖുര്‍ആനില്‍ ഒരിടത്ത് وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ لِأَبِيهِ آزَرَ – الأنعام:٧٤ (ഇബ്രാഹീം തന്റെ പിതാവ് ‘ആസറി’നോടു പറഞ്ഞപ്പോള്‍) എന്നു പറയുന്നു. ഇതില്‍നിന്ന് പിതാവിന്റെ പേര്‍ ‘ആസര്‍’ എന്നാണെന്നു വരുന്നു. മേല്‍ സൂചിപ്പിച്ച പണ്ഡിതന്‍മാര്‍ – ഇവരില്‍ മുന്‍ഗാമികളും പിന്‍ഗാമികളുമുണ്ട് – പറയുന്നത് ആസര്‍ (آزَرَ) എന്ന പേര്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരു രണ്ടാംപേരോ, അല്ലെങ്കില്‍ സ്ഥാനപ്പേരോ ആണെന്നാകുന്നു. വേറെ ചില അഭിപ്രായങ്ങളും ഇവിടെയുണ്ട്. അവയും, അവയുടെ വിശദീകരണങ്ങളും ഉദ്ധരിച്ച് നമുക്ക് ദീര്‍ഘിപ്പിക്കേണ്ടതില്ല. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍, ആസര്‍ എന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാക്ഷാല്‍പേരല്ല എന്നാണ് ഭൂരിപക്ഷാഭിപ്രായം. അതേസമയത്ത് ഖുര്‍ആന്‍ അദ്ദേഹത്തെ പരിചയപ്പെടുത്തുന്നത് ‘ആസര്‍’ എന്ന പേരിലാണുതാനും.

നാടും, കുടുംബവും വിട്ടുപോരും മുമ്പായി ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബി ഇറാഖു പ്രദേശങ്ങളില്‍ ഒന്നിലധികം സ്ഥലത്തു താമസിച്ചിട്ടുള്ളതായി കാണുന്നു. ഏതായാലും അദ്ദേഹം പദ്ദന്‍അരമിലെ (فدان ارام)(*) വിപ്ലവകാരിയായ ഒരു യുവാവായിരുന്നു. ഇതു ഉത്തര ഇറാഖില്‍ യൂപ്രട്ടീസ്, ടൈഗ്രിസ്‌ (الفرات والدجلة) എന്നീ നദികള്‍ക്കിടയിലുള്ള ഒരു സമതലമാകുന്നു, മെസപൊത്തേമ്യ (**) എന്നു പറയുന്നതും പദ്ദന്‍അരമും ഒന്നുതന്നെ ദക്ഷിണ ഇറാഖിലെ ഊര്‍ എന്ന കല്‍ദേയാ (اور الكلدانيين) പട്ടണത്തിലും അദ്ദേഹം കുറെകാലം താമസിച്ചിട്ടുണ്ട്. കൂടാതെ, കൂഫാ (كوفى) ഹാറാന്‍ (حاران) ബാബിലോണ്‍ (بابل) എന്നീ സ്ഥലങ്ങളിലും വസിച്ചിട്ടുണ്ട്. പിതാവൊന്നിച്ചും, അല്ലാതെയും അദ്ദേഹം സ്ഥലം മാറിമാറി താമസിച്ചിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ജനനസ്ഥലം ഏതാണെന്നതില്‍ ഭിന്നാഭിപ്രായങ്ങള്‍ കാണും. മിക്കവാറും ഊറില്‍ നിന്നാണ് അദ്ദേഹം അവസാനമായി സ്വദേശംവിട്ട് ശാമിലേക്കു യാത്രപോയതെന്നു വിചാരിക്കണം. മേല്‍കണ്ട പേരുകളും, ഓരോന്നിന്റെ അതിര്‍ത്തിയും സൂക്ഷ്മമായി നിര്‍ണ്ണയിക്കാന്‍ ഇന്നു സാധ്യമല്ല. ചരിത്രഭൂപടങ്ങളില്‍നിന്നു ഏതാണ്ടൊക്കെ മനസ്സിലാക്കാം എന്നുമാത്രം.

(*) പദ്ദന്‍അരം എന്നു പറയുന്നത് പ്രാചീന ഇറാഖിന്നാകുന്നു. പടം 6 നോക്കുക.

(**) മെസപൊത്തേമ്യ = الجزيرة وما بين النهرين (Messopotamia)

ദക്ഷിണ ബാബിലോണ്യയില്‍ യൂപ്രട്ടീസ് നദിയില്‍നിന്നു പിരിയുന്ന ഒരു തോട്ടിന്റെ കരയിലായിരുന്നു ഊര്‍ പട്ടണം. ക്രിസ്താബ്ദം 1922നും 1931നുമിടയില്‍ നടത്തപ്പെട്ട ഗവേഷണങ്ങളില്‍നിന്ന് ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ ചരിത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പല രേഖകളും കണ്ടുകിട്ടിയിരിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന് വളരെ മുമ്പ് തന്നെ വിവിധ പരിഷ്കാരങ്ങളില്‍ മുന്നിട്ടു നിന്നിരുന്ന ഒരു പ്രദേശമാണ് ബാബിലോണ്യ. അതിലെ ഒരു പട്ടണമായിരുന്നു ബാബിലോണ്‍. (*). യൂപ്രട്ടീസ് നദിക്കു തെക്കേ കരയില്‍ ഇന്നത്തെ ബഗ്ദാദുപട്ടണത്തില്‍ നിന്നു ഏകദേശം 50 നാഴിക തെക്കായിരുന്നു ബാബിലോണ്‍ പട്ടണം സ്ഥിതിചെയ്തിരുന്നത്. ഇപ്പോള്‍ ഇതു ശൂന്യമായിക്കിടക്കുകയാണ്. ചന്ദ്രാരാധന നടത്തിയിരുന്ന വമ്പിച്ച ക്ഷേത്രങ്ങളും, വളരെ മുമ്പ് കഴിഞ്ഞുപോയ ജലപ്രളയത്തിന്റെ അടയാളങ്ങളും ഊറില്‍നിന്നും കണ്ടുകിട്ടിയിട്ടുണ്ട്. നൂഹ് (عليه السلام) നബിയുടെ കാലത്തുണ്ടായ ശ്രുതിപ്പെട്ട ജലപ്രളയവും (طوفان نوج -عليه السلام) അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാസസ്ഥലവും ബാബിലോണ്യയിലായിരുന്നുവെന്നാണ് കൂടുതല്‍ ബലമായ അഭിപ്രായമെന്ന വസ്തുത ഇവിടെ സ്മരണീയമാണ്. (**). മനുഷ്യവാസം ആദ്യമായി ഭൂമിയില്‍ ആരംഭിച്ചതും ബാബിലോണ്യയിലായിരുന്നുവെന്ന് പല ചരിത്രകാരന്‍മാര്‍ക്കും അഭിപ്രായമുണ്ട്.

(*). ബാബിലോണ്‍ എന്ന പേരില്‍ ഈജിപ്തിലും ഇറാഖിലും ഓരോ രാജ്യമുണ്ട്.
(**). ഇതെഴുതി അല്പമാസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞ ശേഷം പത്രങ്ങളില്‍ പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിക്കണ്ട രണ്ടു വാര്‍ത്തകള്‍ ഉദ്ധരിക്കുന്നത് ഇവിടെ സന്ദര്‍ഭോചിതമായിത്തോന്നുന്നു. ഒന്നാമത്തേതു അമ്മാനില്‍ നിന്നും, രണ്ടാമത്തേതു ലണ്ടനില്‍ നിന്നുമുള്ള റിപ്പോര്‍ട്ടുകളാകുന്നു:-

1. ‘മതഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ പറയുന്ന ശിശംഗ നഗരത്തില്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബി പ്രാര്‍ത്ഥന നടത്തിയിരുന്ന തല്‍ബലാത്തിന്റേതെന്നു കരുതപ്പെടുന്ന അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ ഒരു പൌരസ്ത്യഗവേഷകസംഘം കുഴിച്ചെടുത്തിരിക്കുന്നു. 16 സര്‍വ്വകലാശാലകളെയും, 5 രാഷ്ട്രങ്ങളെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ഒരു പൌരസ്ത്യ ഗവേഷകസംഘമാണ് ഈ സ്ഥലത്തെ സംബന്ധിച്ച് ഗവേഷണം നടത്തുന്നത്.’

2. ‘നൂഹ്’ (عليه السلام) നബിയുടെ കപ്പലിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ ഗവേഷണം നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു സംഘം അമേരിക്കന്‍ പുരാതനവസ്തു ഗവേഷകന്‍മാര്‍ക്കു കിഴക്കന്‍ തുര്‍ക്കിയിലെ അറാറത്ത് {#} മലഞ്ചെരുവില്‍ 14,000 അടി ഉയരത്തില്‍ ഒരു വലിയ കപ്പലിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങളാണെന്നു തോന്നുന്ന ഏതാനും മരത്തടികള്‍ കണ്ടുകിട്ടിയിരിക്കുന്നു. ഒരു തുര്‍ക്കിക്കാരനാണ് ഇതു കണ്ടുപിടിച്ചത്. ഇതിന്‍മേല്‍ ഇപ്പോള്‍ ഗവേഷണം തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. (ചന്ദ്രിക: പു: 30; ല: 239/4-9-62).

(#) അറാറത്ത് പര്‍വ്വതം പടം 6ല്‍ നോക്കുക.

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ പിതാവും, നാട്ടുകാരും വിഗ്രഹാരാധനക്കാരായിരുന്നു. സൂര്യചന്ദ്രനക്ഷത്രാദികളെയും അവര്‍ ആരാധിച്ചു വന്നിരുന്നു. രാജാക്കന്‍മാരെ ആരാധ്യന്മാരായിക്കരുതലും അക്കാലങ്ങളില്‍ സാധാരണമാണ്. പിതാവാകട്ടെ, ക്ഷേത്രത്തിലെ പൂജാരിയും, ബിംബങ്ങളുണ്ടാക്കി വില്‍ക്കുന്നവനും കൂടിയായിരുന്നു. പുത്രന്‍ ചെറുപ്പംമുതല്‍ക്കേ സ്വതസിദ്ധമായ ബുദ്ധിയോടും, വിവേകത്തോടും കൂടി വളര്‍ന്നുവന്നു. പ്രായം തികഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അല്ലാഹു അദ്ദേഹത്തിന് ‘അദ്ദേഹത്തിന്റെതായ തന്റേടവും നല്‍കി.’ പിതാവും മറ്റും മരം, കല്ല്‌ മുതലായവകൊണ്ട് നിര്‍മ്മിക്കുന്ന വസ്തുക്കളെ ദൈവമാക്കി ആരാധിക്കുന്നത് വിഡ്ഢിത്തമാണെന്ന് അദ്ദേഹം പരസ്യമായി പ്രഖ്യാപിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പിതാവുമായും, നാട്ടുകാരുമായും, ഭരണാധിപതിയുമായും അദ്ദേഹം പല വാഗ്വാദങ്ങളും നടത്തി. അവരെ ചിന്തിപ്പിക്കുവാനായി ഒരിക്കല്‍ നക്ഷത്രമാണ് തന്റെ ദൈവമെന്നും, പിന്നീട് നക്ഷത്രം മറഞ്ഞുപോയപ്പോള്‍ അത് ആരാധിക്കപ്പെടുവാന്‍ കൊള്ളുകയില്ല – ചന്ദ്രനാണ് തന്റെ രക്ഷിതാവെന്നും, അതും അസ്തമിക്കുന്നതിനാല്‍ അതുമല്ല – ഏറ്റവും വലിയതായ സൂര്യനാണ് തന്റെ റബ്ബ് എന്നും വാദിച്ചു. പിന്നീട്, സൂര്യനും അസ്തമിച്ചുപോകുന്നതുനിമിത്തം ഇതൊന്നും തന്നെ ആരാധ്യനാകുവാന്‍ കൊള്ളുകയില്ലെന്നും, ആകാശഭൂമികളുടെ രക്ഷിതാവുമാത്രമാണ് റബ്ബായിരിക്കുവാന്‍ അര്‍ഹനെന്നും പ്രഖ്യാപിച്ചു. പക്ഷെ, നാട്ടുകാര്‍ ചിന്തിക്കുവാന്‍ ശ്രമിക്കാതെ ഭീഷണിക്കും, തര്‍ക്കത്തിനും ഒരുമ്പെടുകയാണുണ്ടായത്. (ഈ സംഭവം സൂ: അന്‍ആം 74 -79ല്‍ കാണാം.)

അദ്ദേഹത്തെ ഈ സംരഭത്തില്‍നിന്ന് പിന്‍മടക്കുവാന്‍ അന്നത്തെ രാജാവ് ഒരു പരിശ്രമം നടത്തി. ‘ജീവിപ്പിക്കുന്നവനും മരണപ്പെടുത്തുന്നവനുമാണ് തന്റെ ദൈവമെന്നല്ലേ താന്‍ പറയുന്നത്? എന്നാല്‍ അതു രണ്ടും ഞാന്‍ ചെയ്യുന്നുവല്ലോ!’ എന്നു രാജാവ് പറഞ്ഞു. അതായത്: ഞാന്‍ പലരെയും കൊലപ്പെടുത്തുകയും, കൊല്ലേണ്ടുന്ന പലരെയും കൊലപ്പെടുത്താതെ വിട്ടയക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവല്ലോ എന്നര്‍ത്ഥം. രണ്ടുപേരെ വിളിച്ച് ഒരുവനെ കൊല്ലുകയും, മറ്റേവനെ വിട്ടയക്കുകയും ചെയ്തു കാണിച്ചുവെന്നും പറയപ്പെടുന്നു. ബാലിശമായ ഈ വാദം കണ്ടപ്പോള്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) ഒരു മറുകൈ പ്രയോഗിച്ചു: ‘എന്നാല്‍, എന്റെ റബ്ബ് സൂര്യനെ കിഴക്കുനിന്ന് ഉദിപ്പിക്കുന്നു; താനതു പടിഞ്ഞാറുനിന്നുകൊണ്ടുവരുക!’ ഇതായിരുന്നു അത്. ഇതില്‍ രാജാവിന്റെ വായടഞ്ഞുപോയി! (അല്‍ബഖറഃ 258)

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുമായി വാഗ്വാദം നടത്തിയതും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശത്രുവായിരുന്നതുമായ രാജാവിന്റെ പേര്‍ ഖുര്‍ആനില്‍ പറഞ്ഞിട്ടില്ല. നംറൂദ് (نمرود) എന്ന പേരിലാണ് അയാള്‍ അറിയപ്പെടുന്നത്. നൂഹ് (عليه السلام) നബിയുടെ സന്തതികളില്‍പെട്ട ഹാമിന്റെ മകനായ കൂശി (كوش بن حام)ന്റെ മകനാണ് നംറൂദ് എന്നു പറയപ്പെടുന്നു. പക്ഷെ, നംറൂദ് എന്ന – പേരില്‍ ഒന്നിലധികം പ്രാചീന രാജാക്കള്‍ ഉണ്ടായിട്ടുള്ളതായി ബാബിലോണിയുടെയും, അശ്വശൂറിന്റെയും ചരിത്രത്തില്‍ കാണാന്‍ കഴിയുന്നതുകൊണ്ട് അവരില്‍ ഏത് നംറൂദാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലത്തുണ്ടായിരുന്ന നംറൂദെന്നു തീര്‍ത്തു പറയുക പ്രയാസമാണ്. ബൈബിളിന്റെ ഒരു വ്യാഖ്യാന നിഘണ്ടുവായ ‘വേദപുസ്തക നിഘണ്ടു’വില്‍നിന്നും താഴെ കൊടുക്കുന്ന ഉദ്ധരണികള്‍ ഇവിടെ നമുക്കു പലതും മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ ഉതകുന്നു:-

1. ‘അബ്രഹാമിന്റെ സമകാലീനനായ ഹമ്മുറബി എന്ന രാജാവാണ് ആദ്യമായി ഇതിനെ (ബാബേല്‍പട്ടണം) ബാബിലോണ്‍ രാജ്യത്തിന്റെ തലസ്ഥാനമാക്കിയത്. ബാബിലോണ്‍ രാജ്യവും അശ്ശൂര്‍ രാജ്യവും പ്രത്യേക രാജ്യങ്ങളായിരിക്കുമ്പോള്‍ ഈ രണ്ടു രാജ്യങ്ങള്‍ക്കും തമ്മിലുണ്ടായ യുദ്ധത്തില്‍, ബാബിലോണ്‍ പട്ടണം ബാബിലോന്യരുടെ അതിവിശിഷ്ടമായ ഒരു കോട്ടയായിരുന്നു.’ (വേ. പു. നി. പുറം : 293). ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ കാലത്ത് ഒന്നിലധികം രാജാക്കളുടെ വാഴ്ച നടന്നിട്ടുണ്ടാകുന്നതിന് വിരോധമില്ലല്ലോ. ഹമ്മുറബിക്കു അമ്രാഫെല്‍ എന്നും പേരുണ്ടാകുവാനവകാശമുണ്ടെന്ന് അടുത്ത ഉദ്ധരണിയില്‍നിന്നു ഗ്രഹിക്കാം.

2.’അബ്രഹാം തേരഹിന്റെ പുത്രനായിരുന്നു. അവന്‍ ദക്ഷിണമെസ്പൊത്തേമ്യയില്‍ കല്‍ദേയരുടെ ഊര്‍ പട്ടണത്തില്‍ ജാതനായി. അനേകവര്‍ഷങ്ങളില്‍ അവിടെ വസിച്ചു. ബാബിലോന്യര്‍ ഹമ്മുറബി എന്നു വിളിച്ചിരുന്ന അമ്രാഫെല്‍ ബാബിലോന്യയിലെ രാജാവായിരുന്ന കാലത്ത് (ഏകദേശം ക്രി.മു. 2300) അബ്രഹാം ഊര്‍ പട്ടണത്തില്‍ നിന്നു പുറപ്പെട്ട് കനാന്‍ ദേശത്തു വന്നു പാര്‍ത്തു. തന്റെ ജീവിതകാല പര്യന്തം കനാനിലും, മിസ്രയീമിലും (*) അവിടവിടെ കൂടാരമടിച്ചു താമസിച്ചു. ഇവനും ബാബിലോന്യക്കാരും ഇങ്ങിനെ ദേശഭേദം ഭവിച്ചതു മാത്രമല്ല, ഭക്തിയിലും വളരെ വ്യത്യാസമുണ്ടായിരുന്നു. അവരെപ്പോലെ ഇവന്‍ വളരെ ദൈവങ്ങളെ ആരാധിക്കാതെ യഹോവയെ (ദൈവത്തെ) യാണു തനിക്കും തന്റെ കാലത്തിനും ദൈവമെന്നു തീരുമാനിച്ചു.അവനെ മാത്രം ആരാധിച്ചു വന്നു….’ (വേ. പു. നി. പുറം: 18). പക്ഷെ, ഹമ്മുറബി (حمو رابي)യും, അമ്രാഫെലും ഒന്നാണെന്ന കാര്യത്തില്‍ ഭിന്നാഭിപ്രായമുണ്ടുതാനും.

(*). പടം 4ഉം 5ഉം നോക്കുക.

3. ‘ഇവന്‍ (നിംറോദു) അശ്ശൂറില്‍ നീനവെ (نينوى) എന്ന പട്ടണം പണിതത് അവിടെ തന്റെ രാജ്യം സ്ഥാപിച്ചു എന്നും, ബാബിലോണ്‍ അഥവാ ബാബേല്‍ എന്ന നഗരം നിര്‍മ്മിച്ചു എന്നും പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു…. ബാബിലോന്യ ഭാഷയില്‍ ഇവന്റെ പേരും അവര്‍ ആരാധിച്ചു വന്ന മെരോദോക്ക് എന്ന ദേവന്റെ പേരും ഒന്നായിരുന്നതുകൊണ്ട് അവര്‍ അവനെ ദേവനായി വിചാരിച്ചു വന്നു എന്നു അറിയാവുന്നതാണ്.’ (പിന്നീട് അംറാഫെല്‍ രാജവിനെപ്പറ്റി ഇങ്ങിനെ പറയുന്നു:) ‘അബ്രഹാമിനോടു യുദ്ധം ചെയ്ത ശീനാര്‍ (ബാബിലോന്‍) രാജാവായ അമ്രാഫെലും പുരാതന ബാബിലോന്യ രാജാവായ ഹമ്മുറബിയും ഒരേ ആള്‍ തന്നെ എന്ന് ചിലര്‍ക്ക് തോന്നിയാലും, പണ്ഡിതനായ വുള്ളി (Woolly) ഈ കാര്യത്തെക്കുറിച്ചു സംശയിക്കുന്നു. (വേ. പു. നീ. പുറം: 26).

4. നിംറോദും (നം റൂദും) ബാബിലോന്യര്‍ പറയുന്ന ആദ്യരജാവായ ഗില്‍ഗാമേശും ഒരു രാജാവു തന്നെയാണെന്നു വിചാരിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഭാഗം 201). ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ നംറൂദിനെ സംബന്ധിച്ചു ശരിയായ ഒരു വിവരണം നമുക്കിവിടെ ലഭിക്കുക സാധ്യമല്ല.

ഇസ്ലാം ചരിത്രവുമായി വളരെയേറെ ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു രാജ്യമാണല്ലോ ഇറാഖ്. ആ സ്ഥിതിക്കു ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ സ്വരാജ്യമായിരുന്ന പ്രാചീന ഇറാഖിന്റെ ഒരു സാമാന്യ വിവരംകൂടി ഇവിടെ അറിയുന്നതു അസ്ഥാനത്താവുകയില്ല. ഇറാഖിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളും പല കാലത്തും പല പേരുകളിലായി അറിയപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. പല ഭരണകൂടങ്ങളും അവിടെ കഴിഞ്ഞുപോയിട്ടുമുണ്ട്‌. കൂടുതല്‍ വിശ്രുതമായ രണ്ടു രാഷ്ട്രങ്ങളായിരുന്നു അശ്ശൂറും, ബാബിലോണ്യയും. ഇരുരാജ്യങ്ങളുടെയും ചരിത്രം തമ്മില്‍ ബന്ധപ്പെട്ടുകൊണ്ടാണുള്ളത്. രണ്ടും ഓരോ കാലത്ത് ചുരുങ്ങിയും വികസിച്ചുകൊണ്ടും അന്യോന്യം ലയിച്ചുകൊണ്ടും ഇരുന്നിട്ടുണ്ട്. അതിനാല്‍, ഓരോന്നിന്റെയും അതിര്‍ത്തി തിട്ടപ്പെടുത്തുവാന്‍ നിവൃത്തിയില്ല. ഉത്തരഭാഗം അശ്ശൂറും, ദക്ഷിണഭാഗം ബാബിലോണ്യയും ആണെന്നു പറയാം.

അവിടത്തെ ജനങ്ങള്‍, യുദ്ധം, കെട്ടിടനിര്‍മ്മാണം, ശില്‍പവേല, നായാട്ട് മുതലായവയിലും, വിദ്യാഭ്യാസ വിഷയങ്ങളിലും സമര്‍ത്ഥന്‍മാരായിരുന്നു. ശത്രുക്കളോട് അവര്‍ ക്രൂരമായി പെരുമാറിയിരുന്നു. ഇരുരാജ്യക്കാരും പൊതുവില്‍ ബഹുദൈവാരാധകന്മാരായിരുന്നു. ബാബിലോണ്യയില്‍, രാജാക്കളെക്കാള്‍ പുരോഹിതന്‍മാര്‍ക്കും, അശ്ശൂറില്‍ മറിച്ചുമായിരുന്നു സ്ഥാനം കല്‍പിക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്. അശ്ശൂര്‍ ക്രി.മു. 2100 മുതല്‍ ഏതാണ്ട് ക്രി. മുസ്. 6-ാം നൂറ്റാണ്ടുവരെ നീണ്ടുനിന്നു. ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ കാലംമുതല്‍ സുലൈമാന്‍ (عليه السلام) നബിയുടെ കാലംവരെ ശാമുകാര്‍ക്കും (ഇസ്രാഈല്‍ – യഹൂദിയാ (*) എന്നീ രാജ്യങ്ങള്‍ക്കും) അശ്ശൂര്‍ക്കാര്‍ക്കും ഇടയില്‍ കാര്യമായ ബന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പിന്നീട് ബാബിലോന്യ രാജാവായ നബൂഖദാനേസര്‍ (نبختنصر) ജരൂശലം (البيت المقدس) നശിപ്പിച്ചതുവരെ അവര്‍ക്ക് അശ്ശൂറിനെയും, ബാബിലോന്യയെയും ഭയപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കേണ്ടിവന്നു. സൂരിയ (**) യുടെ കിഴക്കെ അതിര്‍ത്തിയും, അശ്ശൂറിന്റെ പടിഞ്ഞാറെ അതിര്‍ത്തിയും ഒന്നായിരുന്നു. ആകയാല്‍, അശ്ശൂര്‍ വികസിക്കുന്നപക്ഷം അതു സൂരിയയെ നഷ്ടപ്പെടുത്തുമല്ലോ. (***)

(*) പടം 3ഉം 5ഉം നോക്കുക.
(**) സൂരിയാ സിരിയാ (ശാം)
(***) പടം 6 നോക്കുക.

നിരീക്ഷകന്‍മാര്‍ക്ക് ലഭിച്ച രേഖകളില്‍നിന്നു് അശ്ശൂര്‍ ഭരണം വളരെ അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ചതായിരുന്നുവെന്നും, പരിഷ്കൃതമായ പല ഭരണചട്ടങ്ങളും അവിടെ നടപ്പിലുണ്ടായിരുന്നുവെന്നും മനസ്സിലാക്കാം. ബഹുദൈവാരാധന സര്‍വ്വത്ര നടമാടിയിരുന്നു. ആകാശദേവന്‍, ഭൂമിദേവന്‍, സൂര്യദേവന്‍, ചന്ദ്രദേവി, കാമദേവി, എന്നിങ്ങിനെ പല ദേവീദേവന്മാരും കൂടാതെ, പല വിഗ്രഹങ്ങളും അവരുടെ ആരാധ്യന്‍മാരായിരുന്നു. സ്വര്‍ണ്ണംകൊണ്ടുള്ള വിഗ്രഹങ്ങളും അവര്‍ നിര്‍മ്മിച്ചിരുന്നു. ഭൂതങ്ങളിലും, മന്ത്രങ്ങളിലും അവര്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. ക്ഷുദ്രം, ആഭിചാരം മുതലായ ‘സിഹ്രി’ന്റെ ഇനങ്ങളും പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. പല ശാസ്ത്രങ്ങളിലും നൈപുണ്യം നേടിയവരുണ്ടായിരുന്നു. മരണപ്പെട്ടവരുടെ ആത്മാവിന്റെ ഭാവിയെക്കുറിച്ച് അവര്‍ക്കിടയില്‍ ഭിന്നാഭിപ്രായങ്ങളായിരുന്നു ഉള്ളത്. ഇഹലോകജീവിത്തില്‍ വെച്ചുതന്നെ ദേവന്‍മാരുടെ പ്രസാദത്തിനുവേണ്ടിയാണവര്‍ ആരാധന നടത്തിയിരുന്നത്.

മേല്‍പറഞ്ഞപ്രകാരം ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബി തന്റെ ജനതയെ നന്നാക്കിത്തീര്‍ക്കുവാന്‍ പല പരിശ്രമങ്ങളും ചെയ്തുനോക്കി. അതെല്ലാം വിഫലമാകുകയാണുണ്ടായത്. അദ്ദേഹമാകട്ടെ, പരിശ്രമം ഊര്‍ജ്ജിതമാക്കിക്കൊണ്ടുമിരുന്നു. അവരുടെ വിഗ്രഹങ്ങളെ കൊത്തിമുറിച്ചതും, അതിന്‍ഫലമായി തീക്കുണ്ഡത്തില്‍ എറിയപ്പെട്ടതും നാം വായിച്ചുവല്ലോ. (*). തന്റെ പിതാവ് ഒരു സത്യവിശ്വാസിയായിക്കണ്ടാല്‍ കൊള്ളാമെന്നുള്ള അത്യാഗ്രഹത്താല്‍ അദ്ദേഹത്തെ വളരെ ഭക്തിയാദരവോടെ ഉപദേശിച്ചുനോക്കിയ വിവരവും, അയാള്‍ മകനെ എറിഞ്ഞാട്ടുവാന്‍ ശ്രമിച്ചതും സൂ: മര്‍യമിലും നാം കണ്ടു. അഗ്നികുണ്ഡത്തില്‍ നിന്നു് രക്ഷപ്പെട്ടതുകണ്ട് സ്വജനങ്ങളില്‍ കുറച്ചാളുകള്‍ വിശ്വസിക്കുകയുണ്ടായെന്നു പറയപ്പെടുന്നു. പക്ഷെ, ഭരണകൂടത്തെയും, നാട്ടുക്കാരെയും ഭയന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണവര്‍. നാട്ടിലുള്ളവരെല്ലാം ശത്രുക്കള്‍. സത്യം കേള്‍ക്കുവാനുള്ള കാതും, ചിന്തിക്കുവാനുള്ള ഹൃദയവും അദ്ദേഹം അവിടെ കണ്ടില്ല. അങ്ങിനെ, സ്വദേശത്തോട് യാത്രപറയേണ്ടിവന്നു. അല്ലാഹു അദ്ദേഹത്തെ ‘അനുഗ്രഹീതമായ ഭൂമി’യിലേക്ക് (ശാമിലേക്ക്) രക്ഷപ്പെടുത്തികൊണ്ടുവന്നു. സഹോദരപുത്രന്‍ ലൂത്ത്വ് (عليه السلام), ഭാര്യ സാറാ (سارة) എന്നിവരും കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. അവര്‍ അദ്ദേഹത്തില്‍ വിശ്വസിച്ചവരാണ്. ലൂത്ത്വ് (عليه السلام) നബിയുടെ ഭാര്യയും കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും കാണുന്നു. പിതാവിന്റെ പാപമോചനത്തിനു വേണ്ടി അദ്ദേഹം അല്ലാഹുവോട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു നോക്കുമെന്നു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും, പിതാവു അല്ലാഹുവിന്റെ ശത്രുവാണെന്നു് വെളിപ്പെട്ടപ്പോള്‍, അദ്ദേഹം അതില്‍നിന്നു് ഒഴിഞ്ഞുകളഞ്ഞു. (സൂറ: തൗബ: 114)

(*). അടുത്ത വ്യാഖ്യാനക്കുറിപ്പിൽ വിശദവിവരം കാണാം.

‘മേല്‍പറഞ്ഞവരെയും ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയെയും കൂട്ടുക്കൊണ്ട് കന്‍ആനിലേക്ക് പോകുവാനായി പിതാവ് ഊറില്‍നിന്നു ഹാറാനില്‍ വന്നു; അവിടെ പാര്‍ത്ത് അവിടെവെച്ച് പിതാവ് മരണപ്പെട്ടു; പിന്നീടു യഹോവയുടെ (ദൈവത്തിന്റെ) കല്‍പനപ്രകാരം കന്‍ആനിലേക്ക് പോയി; ഹാറാനില്‍നിന്നു പോരുമ്പോള്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിക്കു 75 വയസ്സായിരുന്നു’ എന്നൊക്കെ ബൈബ്ളില്‍ (ഉല്‍പത്തി: 11ല്‍ 31 മുതല്‍ 12ല്‍ 6വരെ പറയുന്നു. ഖുര്‍ആന്റെ വെളിച്ചത്തില്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ ഇതു അതേപടി സ്വീകരിക്കുവാന്‍ നിവൃത്തിയില്ല. കാരണം, വിഗ്രഹങ്ങള്‍ ഉടച്ചകാലത്ത് അദ്ദേഹം കേവലം 16 വയസ്സുകാരനായ ഒരു യുവാവായിരുന്നുവെന്നു ഖുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ പറയുന്നു. സൂ: അമ്പിയാഇലെ 60-ാം വചനം അതിനെ ബലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. അന്നുമുതല്‍ക്കേ പിതാവു അദ്ദേഹത്തിനു ശത്രുവായിത്തീര്‍ന്നിരിക്കുമല്ലോ.

അദ്ദേഹം മേല്‍പറഞ്ഞവരൊന്നിച്ച് ഫലസ്തീനില്‍ വന്നു. കനാന്‍ (കന്‍ആന്‍ – كنعان) ദേശം എന്ന പേരിലാണ് അന്ന് ഫലസ്തീന്‍ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. (*). ആദ്യം നാബല്‍സ് (نابلس) എന്ന ശെഖേമി (شكيم)ലും, പിന്നീടു തെക്കോട്ടുനീങ്ങി ഒന്നിലധികം സ്ഥലങ്ങളിലും അദ്ദേഹം താമസിച്ചിട്ടുണ്ട്. അനന്തരം നാട്ടില്‍ ബാധിച്ച ഒരു ക്ഷാമം കാരണം മിസ്രയീമില്‍ (ഈജിപ്തില്‍) പോകുകയും, അധികം താമസിയാതെ മടങ്ങിപ്പോരുകയും ചെയ്തു. യാത്രകളില്‍ മേല്‍പറഞ്ഞവര്‍ക്കു പുറമെ അവരുടെ ആടുമാടുകളും, അവയുടെ ഇടയന്‍മാരും ഉണ്ടായിരുന്നുപോല്‍. ബൈബ്ള്‍ പറഞ്ഞപ്രകാരമാണെങ്കില്‍, ആട്ടിടയന്മാര്‍ തമ്മിലുണ്ടായ വഴക്കും, ആടുമാടുകളുടെ ആധിക്യവും നിമിത്തം പിതൃവ്യനും, സഹോദരപുത്രനും (ഇബ്രാഹീം നബിയും, ലൂത്ത്വ് നബിയും (عليهما السلام)) താമസം രണ്ടു സ്ഥലത്താക്കി. ജോര്‍ഡാന്‍ (الاردن) വൃത്തങ്ങളില്‍പെട്ട ഫലഭൂയിഷ്ഠമായ സോദോം, ഗോമോറാ (سدوم وغامورة) എന്നീ രാജ്യങ്ങളിലായി ലൂത്ത്വ് നബി (عليه السلام) വാസമുറപ്പിച്ചു. ഈ സ്ഥലത്തെപ്പറ്റിയാണ് ഖുര്‍ആനില്‍ (സൂ: നജ്മില്‍) ‘മുഅ്തഫികത്ത്’ (الْمُؤْتَفِكَةَ = മറിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന രാജ്യം) എന്നു് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. ലൂത്ത്വ് (عليه السلام) ആ രാജ്യത്തേക്കുള്ള റസൂലായി നിയോഗിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു. ആ രാജ്യക്കാരെക്കുറിച്ചും അവര്‍ രാജ്യത്തോടെ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടതിനെക്കുറിച്ചും കഴിഞ്ഞ സൂറത്തുകളില്‍ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ.

(*). പടം 3, 5 നോക്കുക.

ഇബ്രാഹീം നബി(عليه السلام)യുടെ ഭാര്യ സാറ (سارة) പ്രസവിക്കാത്ത വന്ധ്യയായിരുന്നു. അവര്‍ക്ക് ഈജിപ്തില്‍വെച്ചു ലഭിച്ച ഒരു അടിമസ്ത്രീയായിരുന്നു ഹാഗാര്‍ എന്ന ഹാജര്‍ (هاجر). തങ്ങള്‍ക്കൊരു ഓമനപുത്രനെ കാണുവാന്‍ കഴിഞ്ഞെങ്കിലോ, എന്ന ആഗ്രഹത്തോടെ ഹാജറിനെ അവര്‍ ഭര്‍ത്താവിനു ദാനംചെയ്തു. അങ്ങിനെ, ഖിബ്ത്തിക്കാരിയായ ഹാജര്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ ഒരു രണ്ടാം ഭാര്യയായി. ഇവരില്‍നിന്നാണ് മൂത്ത പുത്രനായ ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) ജനിച്ചത്. അറബികളുടെ പിതാവായ ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) നബിയുടെ മാതൃകുടുംബത്തെ ഉദ്ദേശിച്ചാണ് നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞതു: إِذَا فَتَحْتُمْ مِصْرَ فَاسْتَوْصُوا بِأَهْلِهَا خَيْرًا ، فَإِنَّ لَهُمْ ذِمَّةً وَرَحِمًا : مُسْلِمٍ (നിങ്ങള്‍ ഈജിപ്തു ജയിച്ചടക്കുമ്പോള്‍, അവിടത്തുകാരുമായി നല്ലനിലയില്‍ ഇടപെടണം. നിശ്ചയമായും അവരോടു നിങ്ങള്‍ക്കു ഒരു ഉത്തരവാദിത്വവും കുടുംബബന്ധവുമുണ്ട്.). കുടുംബബന്ധം പാലിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) എത്രമാത്രം നിഷ്ക്കര്‍ഷിച്ചിരുന്നുവെന്ന് ഇതില്‍ നിന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) ജനിക്കുമ്പോള്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിക്കു 86 വയസ്സാണെന്നു കാണുന്നു. الله أعلم

ഗര്‍ഭവതിയായ ഹാജറിനോട് ദൈവദൂതന്‍ അറിയിച്ചതായി ബൈബ്ളില്‍ ഇങ്ങിനെ കാണാം: ‘ഞാന്‍ നിന്റെ സന്തതിയെ ഏറ്റവും വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കും. അത് എണ്ണിക്കൂടാത്തവണ്ണം പെരുപ്പമുള്ളതായിരിക്കും. നീ ഗര്‍ഭവതിയല്ലോ. നീ ഒരു മകനെ പ്രസവിക്കും. യഹോവ നിന്റെ സങ്കടം കേള്‍ക്കകൊണ്ട് അവന്ന് യിശ്മയേല്‍ (ഇസ്മാഈല്‍) എന്നു് പേര്‍ വിളിക്കണം. അവന്‍ ‘കാട്ടുകഴുത’യെപ്പോലെയുള്ള മനുഷ്യനായിരിക്കും…’ (ഉല്പ: 16ല്‍ 10-12).’കാട്ടുകഴുത’യുടെ കാര്യമൊഴിച്ചു ബാക്കി കാര്യങ്ങള്‍ ശരിയാകുന്നു. അറബികള്‍ മിക്കവാറും ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) നബിയുടെ സന്താനങ്ങളാണല്ലോ. എന്നാല്‍ അദ്ദേഹത്തെ ‘കാട്ടുകഴുത’യായി ചിത്രീകരിച്ചത്, വേദക്കാര്‍ ബൈബ്ളില്‍ കൈകടത്താറുള്ളതിന്റെ ഒരു ചെറിയ ഉദാഹരണമാകുന്നു. നബി മുഹമ്മദ്‌ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയെ തരംതാഴ്ത്തി കാണിക്കുകയാണ് ഇതുമൂലം അവരുടെ ഉദ്ദേശ്യം. ഈ വസ്തുത മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ ബൈബ്ളിന്റെ പല ഭാഷകളിലുള്ള വിവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ പരിശോധിച്ചാല്‍ മാത്രം മതിയാവുന്നതാണ്. ബൈബ്ളിന്റെ പല ഭാഷകളിലുള്ള വിവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ പരിശോധിച്ചാല്‍ മാത്രം മതിയാവുന്നതാണ്. ബൈബ്ളിന്റെ പരിഭാഷകള്‍ വ്യക്തികളുടേതല്ല – അവരുടെ അധികൃതമായ അംഗീകാരത്തോടുകൂടി തയ്യാറാക്കപ്പെട്ടവയാണ് – എന്നുകൂടി ഓര്‍ക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഉദാഹരണം നോക്കുക: മലയാള പതിപ്പില്‍ ‘കാട്ടുക്കഴുതയെപ്പോലെയുള്ള മനുഷ്യന്‍’ എന്നും, അറബിപതിപ്പില്‍ إِنْسَانًا وَحْشِيًّا എന്നും, ഹിബ്രു (അബ്രാനീ) ഭാഷയില്‍ قره آدم എന്നും, ഇംഗ്ലീഷ് പതിപ്പില്‍ Wild Man എന്നും, തമിഴില്‍ ‘ദുഷ്ടമനുഷ്യന്‍’ എന്നും ആണുള്ളത്. അറബിയിലും ഇംഗ്ലീഷിലുമുള്ള പദങ്ങള്‍ക്കു ‘അപരിഷ്കൃതന്‍, കാടന്‍, ദുഷ്ടന്‍ എന്നൊക്കെ അര്‍ത്ഥം വരാം. ‘കാട്ടുകഴുത’ എന്നര്‍ത്ഥമില്ല. അബ്രീപദത്തിന്നാവട്ടെ, ‘ശക്തനായ മനുഷ്യന്‍’ എന്നത്രെ. അബ്രീയില്‍ നിന്നാണ് മറ്റുള്ളവ വിവര്‍ത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. എന്നിരിക്കെ, ദുരുദ്ദേശപൂര്‍വ്വം ചെയ്യപ്പെട്ട ഒരു മാറ്റമാണിതെന്നു പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ.
ഒരിക്കല്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ അടുക്കല്‍ മനുഷ്യരൂപത്തില്‍ മലക്കുകള്‍ വരികയുണ്ടായി. അതിഥിസല്‍ക്കാരത്തില്‍ വളരെ താല്‍പര്യം കാണിച്ചിരുന്ന അദ്ദേഹം വേഗം ഒരു മൂരിക്കുട്ടനെ പൊരിച്ചു തയ്യാറാക്കി അതിഥികള്‍ക്കു സമര്‍പ്പിച്ചു. അവര്‍ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നില്ല! ഇതു കണ്ടപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിനു മനസ്സില്‍ ഭയം തോന്നി. അതിഥികള്‍ പറഞ്ഞു: ‘പേടിക്കേണ്ട! താങ്കള്‍ക്ക് ജ്ഞാനിയായ ഒരു ആണ്‍കുട്ടിയെക്കുറിച്ച് ഞങ്ങള്‍ സന്തോഷമറിയിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിനും, വാതില്‍ക്കല്‍ നില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്ന ഭാര്യക്കും ആശ്ചര്യവും, സന്തോഷവുമായി. ഇത് ഇസ്ഹാഖ് (عليه السلام) നെക്കുറിച്ചുള്ള സന്തോഷവാര്‍ത്തയായിരുന്നു. ‘പിന്നെ എന്താണ് കാര്യമുള്ളത്‌? ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബി ചോദിച്ചു. ‘ഞങ്ങള്‍ ലൂത്ത്വ് (عليه السلام) നബിയുടെ ജനതയുടെ അടുക്കലേക്കു – അവരെ നശിപ്പിക്കുന്നതിന്നു – കൂടി നിയോഗിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു’ എന്ന് അവര്‍ അറിയിച്ചു. ഈ മലക്കുകളാണ് ലൂത്ത്വ് (عليه السلام) നബിയുടെ രാജ്യം നശിപ്പിച്ചത്. (സൂ: 15ല്‍ : 51-58ഉം, സൂ: 51ല്‍ 24-34ഉം). ഇക്കാലത്ത് ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിക്ക്ക് 100 വയസ്സും സാറക്ക് 90 വയസ്സും ആണെന്നു പറയപ്പെടുന്നു. അദ്ദേഹം വസിച്ചിരുന്നതു കാദേശിന്നും, ശൂറിന്നും മദ്ധ്യേ എമലേക്യരുടെ (العمالقة) രാജ്യങ്ങളിലായിരുന്നു.

ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) മുലകുടിക്കുന്ന കാലത്ത്, ഹാജറിനെയും, ശിശുവിനെയുംകൂട്ടി ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) മക്കായില്‍ വന്നു. അന്ന് മക്കായില്‍ ജനവാസമില്ല. വെള്ളമോ, കായകനിയോ ഇല്ല. പാറക്കുന്നുകളും, മണല്‍ക്കാടുകളും മാത്രം! ആ മഹാനുഭാവന്‍, ഇന്ന് കഅ്ബഃ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്ത് – നാലുഭാഗവും പാറക്കുന്നുകളാല്‍ ആവൃതമായ ആ താഴ്വരയില്‍ – അവരെ കുടിയിരുത്തിക്കൊണ്ടു തിരിച്ചുപോവുകയാണ്. അവര്‍ക്കായി അദ്ദേഹം അവിടെ നിക്ഷേപിച്ചതെന്താണെന്നോ? ഒരു തോല്‍സഞ്ചിയില്‍ ഈത്തപ്പഴം, ഒരു തോല്‍പാത്രത്തില്‍ വെള്ളവും. അത്രമാത്രം! ഭാര്യ ഹാജര്‍ ചോദിക്കുന്നു: ‘ഞങ്ങളെ ഈ താഴ്വരയില്‍ തനിച്ചുവിട്ടേച്ചു പോകുകയാണോ?!’ അദ്ദേഹം തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നില്ല! ഹാജര്‍ വീണ്ടും വിളിച്ചു ചോദിക്കുന്നു: ‘അല്ലാഹു കല്‍പിച്ചിട്ടാണോ, ഇപ്രകാരം ചെയ്യുന്നത്?’ അദ്ദേഹം മറുപടി പറഞ്ഞു: ‘അതെ’ ഒറ്റവാക്ക്! ഹാജര്‍ സമാധാനിച്ചു. അവര്‍ക്കു ആ ഒരുവാക്ക് കേട്ടതുതന്നെ ഒരു തീരാസ്വത്തായിരുന്നു. അവര്‍ പറഞ്ഞു: ‘എന്നാല്‍ പിന്നെ, അവന്‍ ഞങ്ങളെ പാഴാക്കുകയില്ല.’ സത്യവിശ്വാസികളുടെ നേതാവായ ആ ഭര്‍ത്താവിന്റെയും, അവരുടെ സത്യവിശ്വാസിനിയായ ആ ഭാര്യയുടെയും വിശ്വാസശക്തി നോക്കുക! ഭര്‍ത്താവിനൊത്ത ഭാര്യ!

അദ്ദേഹം ആ ചെറു കുടുംബത്തെ പുറംതള്ളിയതല്ല; ഉപേക്ഷിച്ചോ, വെറുത്തോ പോയതുമല്ല; അവരില്‍നിന്നും കണ്ണു മറഞ്ഞപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം അല്ലാഹുവോടു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു.-

رَّبَّنَا إِنِّي أَسْكَنتُ مِن ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِندَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُوا الصَّلَاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِّنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَارْزُقْهُم مِّنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ : ابراهيم: ٣٧

സാരം: ഞങ്ങളുടെ റബ്ബേ! എന്റെ സന്താനത്തെ, യാതൊരു വിളയും (കൃഷിയും) ഇല്ലാത്ത ഒരു താഴ്വരയില്‍ – നിന്റെ പരിപാവനമായ ഭവനത്തിന്നടുത്ത് – ഞാന്‍ പാര്‍പ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ റബ്ബേ! അവര്‍ നമസ്കാരം നിലനിര്‍ത്തിപ്പോരുവാനായിട്ടാണത്. അതിനാല്‍, ജനങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളെ അവരിലേക്കു തിരിയുമാറാക്കുകയും, അവര്‍ക്കു ഫലവര്‍ഗ്ഗങ്ങളില്‍നിന്ന് ഉപജീവനം നല്‍കുകയും ചെയ്യേണമേ! അവര്‍ നന്ദി കാണിച്ചേക്കാം. (സൂ: ഇബ്രാഹീം)

കൈവശമുള്ള വെള്ളം തീര്‍ന്നുപോയി. മാതാവിനും, പൈതലിനും ദാഹം വര്‍ദ്ധിച്ചു. വല്ല യാത്രക്കാരുമായും കണ്ടുമുട്ടി അല്‍പം വെള്ളം കിട്ടുമോ എന്നു അന്വേഷിക്കുവാന്‍ നിസ്സഹായയായ – അല്ല, അല്ലാഹു സഹായിക്കുവാന്‍ ഏറ്റെടുത്തിട്ടുള്ള – മാതാവ് കുട്ടിയെ അവിടെ കിടത്തി പുറപ്പെടുന്നു. ദൂരത്തേക്ക് എത്തിനോക്കുന്നതിനുവേണ്ടി ഒരു ഭാഗത്ത് സഫാ (صفا) കുന്നിന്മേല്‍ കയറുന്നു. ആരെയും കാണുന്നില്ല. ഉടനെ മറുഭാഗത്തു മര്‍വാ (مروة) കുന്നിന്മേല്‍ കയറിനോക്കുന്നു. ആരുമില്ല. ഏഴുവട്ടം രണ്ടു കുന്നുകളിലുമായി അങ്ങുമിങ്ങും അവര്‍ നടന്നു. ആരെയും കണ്ടുകിട്ടിയില്ല. കുട്ടി കിടക്കുന്നതിന്റെ അടുത്തുനിന്ന് അവര്‍ ഒരു ശബ്ദം കേട്ടു. ഉടനെ മടങ്ങിവന്നു. അതാ! ഒരു നീരുറവ്! കുട്ടിയുടെ അരികിലായി നില്‍ക്കുന്ന ജിബ്‌രീല്‍ (عليه السلام)ന്റെ കാലിന്നടിയില്‍കൂടി അതു ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അവര്‍ക്ക് ആശ്ചര്യമോ, സന്തോഷമോ?! ഓടിവന്ന് ‘സം! സം!’ (നില്‍ക്കട്ടെ, നില്‍ക്കട്ടെ!) എന്നു പറഞ്ഞുംകൊണ്ട് അതു കെട്ടിനിറുത്തുകയായി. (ആ വെള്ളം കെട്ടിനിറുത്താതെ അവര്‍ അതിന്റെ പാട്ടിനുവിട്ടിരുന്നുവെങ്കില്‍ അതു ഒഴുകിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുമായിരുന്നു! എന്നു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനി അരുളിച്ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.). ഈ ജലമാണ് ഇന്നും ഒരു മഹാത്ഭുതമായി ശേഷിക്കുന്ന ആ ‘സംസം വെള്ളം’ (ماء زمزم)

ഈ നീരുറവ നിമിത്തം, ക്രമേണ ആളുകള്‍ വന്നുകൂടി മക്കായില്‍ ജനവാസമുണ്ടായി. പക്ഷെ, വെള്ളത്തിന്റെ കൈവശാവകാശം തങ്ങള്‍ക്കുതന്നെ വേണമെന്ന് പുതുതായി വരുന്നവരോട് നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. അബ്രാനീ (ഹിബ്രു) ഭാഷക്കാരനായിരുന്ന ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) തങ്ങളുടെ അയല്‍വാസികള്‍വഴി അറബി സംസാരിക്കുവാന്‍ ശീലിച്ചു. പ്രായം തികഞ്ഞപ്പോള്‍, അവരില്‍നിന്നു ജുര്‍ഹൂം (جرهوم) ഗോത്രക്കാരിയായ ഒരു സ്ത്രീയെ കല്ല്യാണം കഴിക്കുകയും ചെയ്തു. കുറെകഴിഞ്ഞ് മാതാവ് മൃതിയടഞ്ഞു.

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബി ചിലപ്പോള്‍ ഇസ്മാഈലിനെ വന്നു സന്ദര്‍ശിച്ചിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ഒരു വീട്ടുക്കാരനായിരിക്കുകയാണല്ലോ. അദ്ദേഹം വേട്ടയാടി ഉപജീവനമാര്‍ഗ്ഗമുണ്ടാക്കുവാന്‍ പുറത്തു പോകാറുണ്ടായിരുന്നു. അദ്ദേഹം വീട്ടിലില്ലാത്തപ്പോള്‍, ഒരിക്കല്‍ ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) മകനെ സന്ദര്‍ശിക്കുവാന്‍ വന്നു. മരുമകളോടു വിവരമന്വേഷിച്ചു. അവളുടെ പെരുമാറ്റവും സംസാരവും കണ്ട് അവള്‍ സ്വഭാവം നല്ലവളല്ലെന്ന് ആ മഹാനുഭാവന്‍ മനസ്സിലാക്കി. ‘തന്റെ ഭര്‍ത്താവു വന്നാല്‍, ഉമ്മരപ്പടി മാറ്റിവെക്കണം’ എന്നു പറയുവാന്‍ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് അവിടുന്ന് സ്ഥലംവിട്ടു. ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) മടങ്ങിവന്നപ്പോള്‍, വീട്ടില്‍ ഒരു കിഴവന്‍ വന്നതായും, ഉമ്മരപ്പടി മാറ്റിവെക്കുവാന്‍ പറഞ്ഞതായും മറ്റും അവള്‍ അറിയിച്ചു. അതു തന്റെ പിതാവായിരുന്നുവെന്നും, ഉമ്മരപ്പടികൊണ്ട് ഉദ്ദേശം നീ തന്നെയാണെന്നും പറഞ്ഞ് അവളെ അവളുടെ വീട്ടിലേക്കു അയച്ചുകളഞ്ഞു.

പിതാവു മറ്റൊരു പ്രാവശ്യവും പുത്രനെ സന്ദര്‍ശിക്കുവാന്‍ വന്നു. അദ്ദേഹം അപ്പോഴും വെളിയില്‍ പോയിരുന്നു. ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) രണ്ടാമതും വിവാഹം കഴിച്ചിരുന്ന ഭാര്യയാണിപ്പോള്‍ വീട്ടുകാരി. പുതിയ മരുമകളുടെ പെരുമാറ്റവും, സ്വീകരണവും, സംസാരവുമെല്ലാം അദ്ദേഹത്തെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തി. അവള്‍ അദ്ദേഹത്തിനു തലമുടി വാര്‍ന്നുകൊടുക്കുക മുതലായ ശുശ്രൂഷകളും ചെയ്തുകൊടുത്തു. ആദ്യത്തെവള്‍ തങ്ങളുടെ തിടുക്കവും ബുദ്ധിമുട്ടുമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തോട് പറഞ്ഞിരുന്നത്. പുതിയ മരുമകള്‍, തങ്ങള്‍ക്കു സുഖമാണെന്നറിയിച്ചു. അവരുടെ ഭക്ഷണവും, പാനീയവും എന്താണെന്നു അദ്ദേഹം അന്വേഷിച്ചു. മാംസവും, വെള്ളവുമാണെന്ന് സ്ത്രീ ഉത്തരം പറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം അവര്‍ക്കുവേണ്ടി ഇങ്ങിനെ ദുആ ചെയ്തു: ‘അല്ലാഹുവേ! അവര്‍ക്കു മാംസത്തിലും ജലത്തിലും അഭിവൃദ്ധി നല്‍കേണമേ!’ (നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനി പറയുകയാണ്‌: ‘അവിടെ അവര്‍ക്കു ധാന്യങ്ങളുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഉണ്ടെങ്കില്‍ അതിലും അഭിവൃദ്ധിക്കായി അദ്ദേഹം പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുമായിരുന്നു’.) ഇത്തവണ, പിതാവു തിരിച്ചുപോകുമ്പോള്‍ ‘ഉമ്മരപ്പടി ഉറപ്പിച്ചു’ വെക്കുവാന്‍ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് പോയത്. ഭര്‍ത്താവ് മടങ്ങിവന്നപ്പോള്‍, സുമുഖനും, മാന്യനുമായ ഒരു വയസ്സന്‍ വന്നിരുന്ന വിവരവും, ഉമ്മരപ്പടി ഉറപ്പിക്കുവാന്‍ പറഞ്ഞേല്‍പിച്ചതും അറിയിച്ചു. പിതാവിന്റെ നിര്‍ദ്ദേശപ്രകാരം ആ ഭാര്യയെ അദ്ദേഹം സ്ഥിരപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു.

കുറേ കഴിഞ്ഞശേഷം, പിതാവ് മൂന്നാമതൊരു പ്രാവശ്യം സന്ദര്‍ശനത്തിന്നുവന്നു. ഇക്കുറി, പുത്രന്‍ ‘സംസമി’ന്നടുത്ത് അമ്പ് ഉഴിഞ്ഞു നന്നാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. കണ്ട ഉടനെ എഴുന്നേറ്റുചെന്ന് പിതാവിനെ ആദരിച്ചു സ്വീകരിച്ചു. ഇപ്പോള്‍ കഅ്ബഃ നില്‍ക്കുന്ന സ്ഥലത്തു പൊന്തിനില്‍ക്കുന്ന ഒരു തിണ്ണ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിക്കൊണ്ട് ‘ഇതാ, ഇവിടെ ഒരു പുണ്യാലയം പണിയുവാന്‍ അല്ലാഹു കല്‍പിച്ചിട്ടുണ്ട്, അതിന്നു നീ സഹായിക്കണം’. എന്ന് അറിയിച്ചു. അങ്ങിനെ, പിതാവും പുത്രനും കൂടി കഅ്ബഃ നിര്‍മ്മാണത്തില്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടു. ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) ഭിത്തി പടുക്കുകയും, ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) കല്ല്‌ കൊണ്ടുവരികയും ചെയ്തിരുന്നു. ചുമരു കുറെ ഉയര്‍ന്നപ്പോള്‍, ആ ആലയം പ്രദക്ഷിണം (طواف) ചെയ്യുന്നവര്‍ക്ക് (പ്രദക്ഷിണം എവിടെനിന്നു തുടങ്ങണമെന്നതിന്ന്‍) അടയാളമായി വെക്കുവാന്‍ ഒരു കല്ല്‌ കൊണ്ടുവരേണമെന്ന് അദ്ദേഹം മകനോട്‌ പറഞ്ഞു. ആ കല്ലാണ് ‘ഹജറുല്‍ അസ്-വദ്’ (الحجر الاسود)ജോലി നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ അവര്‍ ഇങ്ങിനെ ദുആ ചെയ്തിരുന്നു: ‘ഞങ്ങളുടെ രക്ഷിതാവേ! ഞങ്ങളില്‍നിന്നു (ഈ കര്‍മ്മം) നീ സ്വീകരിക്കേണമേ! നിശ്ചയമായും, നീ കേള്‍ക്കുന്നവന്‍തന്നെ, അറിയുന്നവന്‍ തന്നെ. (رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ).കഅ്ബഃ നിര്‍മ്മാണം പൂര്‍ത്തിയായപ്പോള്‍, ജനങ്ങള്‍ക്ക് അല്ലാഹുവിനെ ആരാധിക്കുവാനായി ഒരു ഭവനം നിര്‍മ്മിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും, അവര്‍ അവിടെവന്നു ഹജ്ജുകര്‍മ്മം നിര്‍വ്വഹിക്കേണ്ടതുണ്ടെന്നും പ്രഖ്യാപിക്കുവാന്‍, അല്ലാഹു ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയോട് കല്പിച്ചു.

കന്‍ആന്‍കാരും, അശ്ശൂര്‍കാരും, മിസ്രയീംകാരുമെല്ലാം തന്നെ വിഗ്രഹങ്ങളെയും ദേവീദേവന്മാരെയും ആരാധിച്ചുവരികയാണ്, അവര്‍ അവയ്ക്കായി ക്ഷേത്രങ്ങളും ബലിപീഠങ്ങളും നിര്‍മ്മിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അല്ലാഹുവിനെമാത്രം ആരാധിക്കുവാനും അവനോടുമാത്രം പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുവാനും വേണ്ടി – ജനങ്ങള്‍ക്കാകമാനമായി – ഒരു ഭവനം വേണ്ടതുണ്ട്. ആ പുണ്യഭവനമത്രെ, ആ രണ്ടു പ്രവാചകന്‍മാരുടെ കൈക്കു പടുത്തുയര്‍ത്തപ്പെട്ട വിശുദ്ധ കഅ്ബഃ (الكعبة). രണ്ടു പ്രവാചകന്‍മാരും ചെയ്ത നീണ്ട പ്രാര്‍ത്ഥനകളുടെ കൂട്ടത്തില്‍ ഇപ്രകാരം ഉണ്ടായിരുന്നു:

رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِن ذُرِّيَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَيْنَا ۖ إِنَّكَ أَنتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ﴿١٢٨﴾ رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِّنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ ۚ إِنَّكَ أَنتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿١٢٩﴾ – البقرة

സാരം: (1) ഞങ്ങളുടെ റബ്ബേ! ഞങ്ങളെ രണ്ടാളെയും നിനക്കു കീഴ്പ്പെടുന്നവരാക്കി (മുസ്ലികളാക്കി) ത്തരേണമേ!ഞങ്ങളുടെ സന്തതികളിലും നിനക്കു കീഴ്പ്പെടുന്ന (മുസ്ലിം) സമുദായമുണ്ടാക്കേണമേ! ഞങ്ങള്‍ക്കു ഞങ്ങളുടെ അനുഷ്ഠാനകര്‍മ്മങ്ങളെ കാണിച്ചുതരികയും വേണമെ! ഞങ്ങളില്‍ പശ്ചാത്താപം സ്വീകരിക്കുകയും വേണമെ! നിശ്ചയമായും, നീ തന്നെയാണ് പശ്ചാത്താപം സ്വീകരിക്കുന്നവനും, കരുണാനിധിയും. (2). ഞങ്ങളുടെ റബ്ബേ! അവര്‍ക്ക് നിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ ഓതിക്കൊടുക്കുകയും, വേദഗ്രന്ഥവും വിജ്ഞാനവും പഠിപ്പിക്കുകയും, ആത്മസംസ്ക്കാരമുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു റസൂലിനെ, അവരില്‍ നിന്നുതന്നെ, അവരില്‍ നിയോഗിച്ചു കൊടുക്കേണമേ! (സൂ: അല്‍ബഖറഃ :128,129)

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ പ്രാര്‍ത്ഥന അല്ലാഹു സ്വീകരിച്ചു. പ്രാര്‍ത്ഥനയുടെ സാക്ഷാല്‍ക്കാരമായി മണലാരണ്യത്തിലെ പ്രവാചകന്‍ നബി മുഹമ്മദ്‌ മുസ്തഫാ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) നിയോഗിക്കപ്പെട്ടു. പ്രാര്‍ത്ഥന കഴിഞ്ഞിട്ട് കൊല്ലങ്ങള്‍ മൂന്നോ നാലോ ആയിരം തന്നെ കഴിഞ്ഞു. അതിനിടയ്ക്ക് ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) നബിയുടെ സഹോദരനായ ഇസ്ഹാഖ് പരമ്പരയില്‍, അനേകം പ്രവാചകന്‍മാര്‍ വന്നു. ഇസ്മാഈല്‍ പരമ്പരയിലാകട്ടെ, ലോകാവസാനത്തിലെ അന്ത്യപ്രവാചകന്‍ മാത്രം! പക്ഷേ, അദ്ദേഹം നിയോഗിക്കപ്പെട്ടത് ലോകത്തിനെല്ലാം വേണ്ടിയാണ്. ലോകാവസാനംവരേക്കുമാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രവാചകത്വവും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈക്കു വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ട വേദഗ്രന്ഥവും, വിജ്ഞാനങ്ങളും ലോകാവസാനം വരെ നിലനില്‍ക്കുകയും ചെയുന്നു. ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ മേപ്പടി (രണ്ടാമത്തെ) പ്രാര്‍ത്ഥനാ വചനങ്ങള്‍ ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട്, ഇങ്ങനെയുള്ള ഒരു റസൂലിനെ അക്ഷരജ്ഞാനമില്ലാത്ത – വേദഗ്രന്ഥത്തെപ്പറ്റി അറിയാത്ത – ആ സമുദായത്തില്‍ നിന്നു തന്നെ എഴുന്നേല്പിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു അല്ലാഹു സൂറത്തുല്‍ ജുമുഅഃ 2ല്‍ പറയുന്നു. (….هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا ) ‘ഞാന്‍ എന്റെ പിതാവ് ഇബ്രാഹീമിന്റെ പ്രാര്‍ത്ഥനയാണ്.’ എന്ന് നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയും അരുളിച്ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

ഇസ്ഹാഖ് (عليه السلام) നബിയുടെ മകനായി യഅ്ഖൂബ് (عليه السلام) ജനിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിനാണ് ഇസ്രാഈല്‍ (إسرائيل) എന്നു പറയുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിന് പന്ത്രണ്ട് മക്കളുണ്ടായിരുന്നു. അവര്‍ വഴി പെരുകി വര്‍ദ്ധിച്ച പന്ത്രണ്ട് സന്താനപരമ്പരകള്‍ക്കാണ് ഇസ്രാഈല്‍ വര്‍ഗ്ഗത്തിലെ പന്ത്രണ്ട് ഗോത്രങ്ങള്‍ എന്നു പറയപ്പെടുന്നത്. പന്ത്രണ്ടു മക്കളില്‍ ഒരാളായ യൂസുഫ് (عليه السلام) നബിയുടെ കഥ പരക്കെ അറിയപ്പെട്ടതും സൂ: യൂസുഫില്‍ വിസ്തരിച്ചു പറയപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതുമാണ്. അദ്ദേഹം ഈജിപ്തിലെ ഭരണാധികാരിയായപ്പോള്‍ യഅ്ഖൂബ് (عليه السلام) നബിയും, ബാക്കി മക്കളും ഈജിപ്തില്‍ ചെന്നു താമസമാക്കി. പിന്നീട് മൂസാ (عليه السلام) നബിയുടെ കാലത്ത് അദ്ദേഹം വഴി ആ സമുദായത്തെ ഫിര്‍ഔനില്‍ നിന്ന് അല്ലാഹു രക്ഷപ്പെടുത്തി വീണ്ടും ഫലസ്തീനില്‍ വന്ന ചരിത്രം പ്രസിദ്ധമാണ്. ചെങ്കടല്‍ യാത്രകഴിഞ്ഞു നാല്‍പതു വര്‍ഷം അവര്‍ തീഹു മരുഭൂമിയില്‍ താമസിച്ചുവല്ലോ. അതിനിടക്ക് മൂസാ (عليه السلام) മരണമടഞ്ഞു. പിന്നീട് പല സംഭവങ്ങള്‍ക്കും, സംഘട്ടനങ്ങള്‍ക്കും ശേഷം യൂശഉ (يوشع – عليه السلام) നബിയുടെ നേതൃത്വത്തിലാണ് അവര്‍ ഫലസ്തീനില്‍ പലേടങ്ങളിലായി കുടിയേറിപ്പാര്‍ത്തത്.

ഇബ്രാഹീം നബി (عليه السلام) മുതല്‍ നടപ്പില്‍ വന്ന നടപടിയാണ് ചേലാകര്‍മ്മം (الختان). അല്ലാഹുവിന്റെ കല്‍പനപ്രകാരം, അദ്ദേഹവും സന്തതികളും അത് അനുഷ്ഠിച്ചുവന്നു. ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയാല്‍ നടപ്പിലാക്കപ്പെട്ട നടപടിക്രമങ്ങള്‍ പലതുമുണ്ട്. അതില്‍ അദ്ദേഹത്തെ നാമും അനുകരിക്കുവാന്‍ ആജ്ഞാപിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. സൂ: ഹജ്ജില്‍ 78-ാം വചനത്തില്‍ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ (നിങ്ങളുടെ പിതാവു ഇബ്രാഹീമിന്റെ മാര്‍ഗ്ഗം) എന്നു അല്ലാഹു പറഞ്ഞത് അതാണ്‌. അദ്ദേഹത്തോട് അനുഷ്ഠിക്കുവാന്‍ കല്‍പിച്ചതെല്ലാം അദ്ദേഹം പൂര്‍ത്തിയായി നിര്‍വ്വഹിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന ഒരു സാക്ഷ്യപത്രമാണ്‌, സൂറത്തുല്‍ ബഖറ: 124ല്‍ കാണുന്നത്. ….وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ (അല്ലാഹു ഇബ്രാഹീമിനെ ചില കല്‍പനാ വാക്കുകള്‍ മുഖേന പരീക്ഷിച്ച സന്ദര്‍ഭം ഓര്‍ക്കുക; അദ്ദേഹം അവയെ പൂര്‍ണ്ണമായി നിര്‍വ്വഹിച്ചു…..) ആ പ്രവാചകവര്യന്റെ സല്‍ക്കീര്‍ത്തിക്കു നിദാനമായി, ഒരേ ഒരു സംഭവം – ഓമനപുത്രനെ ബലിയര്‍പ്പിക്കാന്‍ സന്നദ്ധനായ സംഭവം – മാത്രം ആലോചിച്ചാല്‍ മതിയല്ലോ. ലോകമുള്ള കാലം മറക്കപ്പെടാത്തതാണത്.

ഒരു മകനുണ്ടായിക്കാണുവാന്‍ വളരെക്കാലം ആശിച്ചശേഷം– അതുണ്ടാകുവാന്‍ പോകുന്നുവെന്ന സന്തോഷവാര്‍ത്തയും ലഭിച്ചശേഷം – ആ വയോധികനു ഒരു മകനുണ്ടായി. തന്റെ ഒന്നിച്ചു പ്രയത്നിക്കാറായപ്പോള്‍, അതാ – അവനെ അറുത്ത് ബാലികഴിക്കണമെന്നു ദൈവീക കല്പന വരുന്നു! കല്പന മലക്കു മുഖാന്തരമൊന്നുമല്ല – സ്വപ്നം മാത്രമാണ്. അദ്ദേഹത്തിനു യാതൊരു മടിയോ, വൈമനസ്യമോ തോന്നിയില്ല. ഓമന പുത്രനെ വിവരം അറിയിച്ചു. പുത്രനാകട്ടെ, പിതാവിനൊത്ത പുത്രനും! ഒട്ടും അധൈര്യമോ, മനസ്താപമോ ഇല്ല.അങ്ങിനെ, മകനെ അറുക്കുവാനുള്ള എല്ലാ ഒരുക്കങ്ങളും കഴിഞ്ഞു. ഒന്നും ബാക്കിയില്ല. അല്ലാഹുവിന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നു വിളി കേള്‍ക്കുന്നു. ‘ഇബ്രാഹീം! സ്വപ്നത്തെ നീ യഥാര്‍ത്ഥമാക്കിയിരിക്കുന്നു! മതി, ഇസ്മാഈലിനു പകരം ഒരു ആടിനെ ബലികഴിക്കുക. അത്ര മതി!?’ (സൂ: സ്വാഫ്-ഫാത്തില്‍ ഈ സംഭവം വിവരിക്കുന്നുണ്ട്.)

ബലിക്കുവേണ്ടി കൊണ്ടുപോയ പുത്രന്‍ ഇസ്മാഈലല്ല – ഇസ്ഹാഖാണ് – എന്നത്രെ, വേദക്കാരുടെ പക്ഷം. ഖുര്‍ആനില്‍ ഈ കഥ പറയുന്നിടത്ത് ആരുടേയും പേരെടുത്ത് പറഞ്ഞിട്ടില്ല. എങ്കിലും വസ്-സ്വാഫ്-ഫാത്തിലെ ആയത്തുകള്‍ പരിശോധിച്ചാല്‍, അത് ഇസ്മാഈല്‍ (عليه السلام) ആയിരുന്നുവെന്നു വ്യക്തമായിക്കാണാം. കാരണം: ഈ കഥ വിവരിച്ചുകഴിഞ്ഞ ഉടനെത്തന്നെ ‘അദ്ദേഹത്തിനു ഇസ്ഹാഖിനെക്കുറിച്ചും നാം സന്തോഷവാര്‍ത്ത നല്‍കി’ (وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ) എന്നു അല്ലാഹു പറയുന്നു. മറ്റു പലതും ഇതിനു തെളിവായി എടുക്കുവാനുണ്ട്. അല്ലാഹു സഹായിച്ചാല്‍ അവിടെവെച്ചു കൂടുതല്‍ സംസാരിക്കാം. ബൈബ്ളില്‍ ഈ സംഭവം വിവരിക്കുന്നിടത്ത് (ഉല്പത്തി 22ന്റെ ആരംഭത്തില്‍) …… നിന്റെ മകനെ, നീ സ്നേഹിക്കുന്ന നിന്റെ എകജാതനായ യിസ്ഹാക്കിനെത്തന്നെ…..) എന്നു പറയുന്നു. ഇവിടെ ‘നിന്റെ ഏകജാതനായ’ എന്നു വിശേഷണം ഇസ്മാഈലിനെക്കുറിച്ചല്ലാതെ വരുവാന്‍ പാടില്ലാത്തതാണ്. ഇസ്ഹാഖുള്ളപ്പോള്‍ ഇസ്മാഈല്‍ ജനിക്കാതിരിക്കുകയോ, ജനിച്ചു മരണപ്പെടുകയോ ചെയ്തിരുന്നാല്‍ അങ്ങിനെ പറയാമായിരുന്നു. ഇസ്മാഈലിനെ ‘കാട്ടുകഴുത’ യെപ്പോലെ ‘ദുഷ്ടനാ’ക്കിയ ആ ‘കറുത്ത’ കൈകള്‍ തന്നെയായിരിക്കണം, ‘ഇസ്മാഈലി’ന്റെ സ്ഥാനത്ത് ‘യിസ്ഹാക്കി’ന്റെ പേര്‍ പ്രതിഷ്ഠിച്ചതും.

ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയുടെ ഖബ്റും, സാറയുടെ ഖബ്റും ശാമില്‍ ഹിബ്രോണ്‍ (حبرون) എന്ന സ്ഥലത്താകുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചരിത്രത്തില്‍ നിന്നു നമുക്ക് എത്രയോ പാഠങ്ങള്‍ പഠിക്കുവാനുണ്ട്. അതിനെപ്പറ്റി കൂടുതല്‍ വിവരിച്ച് ദീര്‍ഘിപ്പിക്കുന്നില്ല. ഖുര്‍ആനിലും ഹദീസിലും പല സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ ഇക്കാര്യം പരാമര്‍ശിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിശ്വാസദാര്‍ഢ്യം, ത്യാഗമനസ്ഥിതി, അല്ലാഹുവിന്റെ കല്‍പ്പനകള്‍ അനുസരിക്കുവാനുള്ള സന്നദ്ധത, സത്യാന്വേഷണസ്വഭാവം ആദിയായ മഹല്‍ഗുണങ്ങള്‍, മുസ്ലിംകള്‍ക്കു മാതൃക നല്‍കട്ടെ! രാജാവിനെയാകട്ടെ, തീയ്യിനെ ആകട്ടെ, അക്രമികളെയാകട്ടെ, ഭയപ്പെടാതെ, മരണഭീതിയില്ലാതെ, ആദര്‍ശപ്രഖ്യാപനത്തിലും, തൗഹീദിന്റെ പ്രചരണത്തിലും, മുന്നോട്ടു മുന്നോട്ടു പുരോഗമിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്ന ആ നബിവര്യന്റെ ജീവിതഗ്രന്ഥത്തിലെ പാഠങ്ങള്‍ ഓരോന്നും അല്ലാഹുവിന്റെ മാര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ സമരസേവനം ചെയ്യുന്ന മുസ്ലിംകള്‍ക്കു നേതൃത്വവും, പ്രചോദനവും നല്‍കട്ടെ. آمين