സൂറത്തുര്‍ റഅ്ദ്: 32-43

ഓരോ വ്യക്തിയുടെയും സകല ചെയ്തികളും സൂക്ഷ്മവീക്ഷണം നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അല്ലാഹുവിനു ചില പങ്കാളികള്‍ ഉണ്ടെന്നാണല്ലോ അവര്‍ പറയുന്നത്. എന്നാല്‍, അവനു പങ്കുകാരായിരിക്കുവാന്‍ അര്‍ഹതയുള്ള ആ പങ്കാളികള്‍ ആരൊക്കെയാണെന്നു അവരൊന്നു വിവരിച്ചു തരട്ടെ, അതൊന്നു കാണാമല്ലോ, ഒരു പക്ഷെ അല്ലാഹുവിന്റെ അറിവില്‍ പെടാത്ത ചില പങ്കാളികള്‍ ഈ ഭൂമിയില്‍ അവന്നുണ്ടെന്നുള്ള ഒരു വിവരം അവനു പറഞ്ഞു കൊടുക്കുകയാണോ അവര്‍ ചെയ്യുന്നത്? അങ്ങിനെയാണെങ്കില്‍ അതു തനികള്ളമാകുന്നു. കാരണം, ഭൂമിയില്‍ അല്ലാഹു അറിയാത്ത ഒന്നും തന്നെയില്ല. എനി, യഥാര്‍ത്ഥമൊന്നും നോക്കാതെ, നിരര്‍ത്ഥമായ ഒരു വെറും വാക്കായിക്കൊണ്ടുമാത്രം അവര്‍ അങ്ങിനെ പറയുകയാണു ചെയ്യുന്നതെങ്കില്‍ അതിനൊട്ടു വിലയും കല്പിക്കുവാനില്ല എന്നു സാരം.

അവരോടു ന്യായവാദം നടത്തിയിട്ടും ഗുണദോശിച്ചിട്ടും ഫലമില്ല. അവര്‍ ചെയ്യുന്ന ഏതു അക്രമവും തോന്നിയവാസവും തങ്ങള്‍ക്കൊരു അന്തസ്സും അലങ്കാരവുമായിട്ടാണവന്‍ കണക്കുകൂട്ടുന്നത്. നേര്‍വഴി കാണുവാന്‍ കഴിയാത്തവണ്ണം അവര്‍ അതില്‍ നിന്നും അകന്നു പോയിരിക്കുന്നു. അങ്ങിനെയുള്ളവരെ നേര്‍മാര്‍ഗ്ഗത്തിലേക്കു എത്തിക്കുക അല്ലാഹുവിനു പതിവില്ല. إِنَّ اللَّـهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ كَاذِبٌ كَفَّارٌ : الزمر (നിശ്ചയമായും, ഏതൊരുവന്‍ വളരെ നന്ദികെട്ട വ്യാജവാദിയാണോ അവനെ അല്ലാഹു നേര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗത്തിലാക്കുകയില്ല. (39:3). إِنَّ اللَّـهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ كَذَّابٌ : غافر: ٢٨ (നിശ്ചയമായും ഏതൊരുവന്‍ വലിയ വ്യാജവാദിയും അതിരുകവിഞ്ഞവനുമാണോ അവനെ അല്ലാഹു നേര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗത്തിലാക്കുകയില്ല. (40: 28). അല്ലാഹു നേര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗത്തിലാക്കാത്തവരെ പിന്നെ ആര്‍ നേര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗത്തിലാക്കുവാനാണ്?!

ഇഹത്തില്‍ കൊല, ബന്ധനം, അപമാനം, ക്ഷാമം ആദിയായ ശിക്ഷാനുഭവങ്ങള്‍, പരത്തിലാകട്ടെ, കഠിനകഠോരവും ശാശ്വതവുമായ നരകശിക്ഷയും!

ആദം (عليه السلام) നബിയെ സൃഷ്‌ടിച്ചശേഷം അദ്ദേഹത്തെ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ താമസിപ്പിച്ച അവസരത്തില്‍ അല്ലാഹു അദ്ദേഹത്തോടു പറയുകയുണ്ടായി: ‘നിശ്ചയമായും നിനക്കവിടെ വിശക്കാതെയും, നഗ്നമാകാതെയുമിരിക്കാം. നിനക്കവിടെ ദാഹിക്കാതെയും, വെയില്‍കൊള്ളാതെയുമിരിക്കാം. (ത്വാഹാ: 118, 119).

വേദക്കാര്‍ സത്യത്തില്‍നിന്നു വളരെയധികം പിഴച്ചുപോയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും മതാവശിഷ്ടങ്ങളായി കുറെയെല്ലാം വിശ്വാസാചാരങ്ങള്‍ അവരില്‍ നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ)ക്കു അവതരിച്ച ഈ വേദഗ്രന്ഥം സത്യമാണെന്നും, വിഗ്രഹാരാധന തുടങ്ങിയ മുശ്രിക്കുകളുടെ പല വിശ്വാസാചാരങ്ങളും തെറ്റാണെന്നും അവര്‍ക്കറിയാമായിരുന്നു. തങ്ങളുടെ വേദഗ്രന്ഥവും ഖുര്‍ആനും തമ്മിലുള്ള യോജിപ്പിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ വേദക്കാര്‍ മുഴുവനും ഖുര്‍ആനെക്കുറിച്ചു സന്തോഷം കൊള്ളേണ്ടവരാണ്. പക്ഷെ, എല്ലാവരും അങ്ങിനെ ചെയ്തില്ല. ഒരു വിഭാഗം അതില്‍ സന്തോഷവും താല്‍പര്യവും പ്രകടിപ്പിച്ചു. ഈ വിഭാഗത്തെപ്പറ്റിയാണു ‘വേദഗ്രന്ഥം പാരായണം ചെയ്യേണ്ട മുറപ്രകാരം പാരായണം ചെയ്യുന്ന വേദക്കാര്‍ ഇതില്‍ ഈ ഖുര്‍ആനില്‍ – വിശ്വസിക്കുന്നതാണ്‌’ എന്നു സൂ: അല്‍ബഖറഃ 121ല്‍ അല്ലാഹു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. യഹൂദികളില്‍ അബ്ദുല്ലാഹിബ്നുസലാം (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُ) മുതലായ അല്‍പം ചിലരും, ക്രിസ്ത്യാനികളില്‍ അബിസീനിയ, നജ്രാന്‍ എന്നിവിടങ്ങളില്‍നിന്നു മുസ്ലിംകളായിത്തീര്‍ന്ന ഏതാനും ആളുകളും ഖുര്‍ആനില്‍ സന്തോഷം കൊള്ളുകയും വിശ്വസിക്കുകയും ചെയ്തു. മറ്റൊരുവിഭാഗം – ഇവരാണു അവരില്‍ ബഹൂഭൂരിഭാഗം – തങ്ങളുടെ പക്കല്‍ നിലവിലുള്ള വിശ്വാസാചാരങ്ങള്‍ക്കു നിരക്കാത്തതായി ഖുര്‍ആനില്‍ കണ്ടതെല്ലാം നിഷേധിക്കുന്നവരായിരുന്നു. ഇവരാണു വേദക്കാരില്‍നിന്നു ഇസ്ലാമിന്റെ ശത്രുക്കളായി മാറിയ കക്ഷി. കഅ്ബുബ്നുല്‍ അശ്രഫു മുതലായ യഹൂദീ തലവന്‍മാരും, സയ്യിദ്, ആഖിബ് മുതലായ നജ്രാനീ ക്രിസ്തീയ നേതാക്കളും ഈ വിഭാഗക്കാരില്‍ ഉള്‍പ്പെട്ടവരാകുന്നു.

നിങ്ങള്‍ സ്വീകരിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും ശരി, നിങ്ങളുടെ വേദഗ്രന്ഥം മുഖേന അല്ലാഹു കല്‍പിച്ച അതേ മൗലിക സിദ്ധാന്തമാകുന്ന തൗഹീദു തന്നെയാണു എന്നോടും കല്‍പിക്കപ്പെടുന്നത്. അതില്‍ വിട്ടുവീഴ്ച്ചക്കു യാതൊരു പഴുതുമില്ല. അതിലേക്കു മാത്രമാണ് എല്ലാവരെയും ഞാന്‍ ക്ഷണിക്കുന്നതും. വല്ല വീഴ്ചയും ഞാന്‍ കാണിക്കുന്നപക്ഷം ഞാന്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ മുമ്പില്‍ ഉത്തരം പറയേണ്ടിവരും. അവനിലേക്കാണല്ലോ ഞാന്‍ തിരിച്ചു ചെല്ലുക. എന്നൊക്കെ അവരോടു പറയുവാന്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു അല്ലാഹു കല്‍പിക്കുന്നു. സൂ: ആലുഇംറാനില്‍ വേദക്കാരെ തൗഹീദിലേക്കു ക്ഷണിക്കുവാന്‍ കല്‍പിച്ച കല്‍പന ഇങ്ങിനെ കാണാവുന്നതാണ്:….. قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلَىٰ كَلِمَةٍ (പറയുക: വേദക്കാരേ, നമുക്കും നിങ്ങള്‍ക്കുമിടയില്‍ സമമായ ഒരു വാക്യത്തിലേക്കു വരുവിന്‍. അതായതു നാം അല്ലാഹുവിനെയല്ലാതെ ആരാധിക്കരുതെന്നും, അവനോടു ഒന്നിനെയും പങ്കുച്ചേര്‍ക്കരുതെന്നും……..’ (3:64)

മുമ്പു വേദക്കാരില്‍ അവതരിക്കപ്പെട്ടിരുന്നതുപോലെയുള്ള ഒരു വേദഗ്രന്ഥം തന്നെയാണു ഈ ഖുര്‍ആനും. മനുഷ്യന്‍ അറിഞ്ഞും ആചരിച്ചും വരേണ്ടുന്ന നിയമ നടപടികളാണു അതിലുള്ളത്. അതവതരിക്കുന്നതു അറബികള്‍ക്കിടയിലാകകൊണ്ടു അതു അറബിഭാഷയിലാക്കിയിരിക്കയാണ് എന്നൊക്കെയാണു ഒന്നാമത്തെ വാക്യത്തിലെ ആശയം. തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടു വേദക്കാരുടെ തന്നിഷ്ടങ്ങളെ പിന്‍പറ്റരുതെന്നു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യോടു വിരോധിച്ചതു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) അങ്ങിനെ ചെയ്തേക്കാനിടയുള്ളതുകൊണ്ടല്ല. അവിടുത്തെ പ്രബോധനങ്ങളില്‍ അവര്‍ക്കു വേണ്ടി വല്ല വിട്ടുവീഴ്ചയും സ്വീകരിച്ചാല്‍ കൊള്ളാമെന്നുള്ള അവരുടെ മോഹവും പ്രതീക്ഷയും അവര്‍ വിട്ടേക്കുവാന്‍ വേണ്ടിയാണത്. സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്കാകട്ടെ, ഇതുമൂലം മനക്കരുത്തു വര്‍ദ്ധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ്.

ആദ്യത്തെ വചനത്തില്‍ പ്രധാനമായി രണ്ടു വിഷയങ്ങള്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. (1) മുഹമ്മദു അല്ലാഹുവിന്റെ റസൂലാണെങ്കില്‍ എന്തുകൊണ്ടു മറ്റു മനുഷ്യരെപ്പോലെ അവന്‍ ഭാര്യാമക്കളുള്ളവനായിരിക്കുകയും, ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും, അങ്ങാടിയില്‍കൂടി നടക്കുകയും ചെയ്യുന്നു? എന്നിങ്ങനെ അവിശ്വാസികള്‍ പരയാരുണ്ടായിരുന്നു. ഇതിനു അല്ലാഹു മറുപടി പറയുന്നു: മുഹമ്മദു ഒരു പുതിയ റസൂലല്ല. അദ്ദേഹത്തിനു മുമ്പും പല റസൂലുകള്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്. ഭാര്യമാരും മക്കളുമൊക്കെ അവര്‍ക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു. അല്ലാഹുവിന്റെ റസൂലുകളായ്തുകൊണ്ടു അവരാരും മാനുഷ്യപ്രകൃതിക്കതീതരായിരുന്നില്ല. അപ്പോള്‍ മുഹമ്മദിനു ഭാര്യമാരും മക്കളും ഉള്ളതുകൊണ്ടു അദ്ദേഹം റസൂലല്ലാതാകുന്നില്ല. (2) മുഹമ്മദു അല്ലാഹുവിന്റെ റസൂലാണെങ്കില്‍ ഞങ്ങള്‍ ആവശ്യപ്പെടുന്ന അമാനുഷിക ദൃഷ്ടാന്തം അവര്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു കാണിച്ചുതരേണ്ടതല്ലേ എന്നും മറ്റുമുള്ള അവിശ്വാസികളുടെ വാദത്തിനു അല്ലാഹു മറുപടി നല്‍കുന്നു: ദൃഷ്ടാന്തം കാണിക്കല്‍ അല്ലാഹുവിന്റെ അനുമതിയും ഉദ്ദേശ്യവും ഉണ്ടാകുമ്പോള്‍ മാത്രമേ അതു സംഭവിക്കുകയുള്ളു. ഏതു സന്ദര്‍ഭത്തിലാണതു സംഭവിക്കേണ്ടതു, സന്ദര്‍ഭത്തിനൊത്ത ദൃഷ്ടാന്തം ഏതാണ് എന്നിങ്ങനെയുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ക്കൊക്കെ അല്ലാഹുവിന്റെ അടുക്കല്‍ ചില നിശ്ചയങ്ങളും നിയമവ്യവസ്ഥകളുമുണ്ട്. അതനുസരിച്ചു വേണ്ടി വരുമ്പോള്‍ വേണ്ടുന്ന ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ അവന്‍ അവതരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും. അല്ലാതെ, ജനങ്ങളോ റസൂലുകളോ ആവശ്യപ്പെടുമ്പോള്‍ അതു സംഭവിക്കുവാന്‍ പോകുന്നില്ല.

നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയെപ്പോലെ മുമ്പുള്ള റസൂലുകള്‍ക്കു ഭാര്യമാരും, മക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നു പറയുമ്പോള്‍, ഈസാ (عليه السلام) നബിക്കും ഭാര്യാമക്കളുണ്ടായിരുന്നുവെന്നു വരുമല്ലോ – അദ്ദേഹം വിവാഹം കഴിച്ചിരുന്നില്ലല്ലോ – എന്നു ചോദിക്കപ്പെട്ടേക്കാം. റസൂലുകളുടെ മൊത്തത്തിലുള്ള സ്ഥിതിയാണു അല്ലാഹു പ്രസ്താവിച്ചത്. അതില്‍ നിന്നു ഒന്നോ രണ്ടോ വ്യക്തികള്‍ ഒഴിവായിരിക്കുന്നതില്‍ അസാംഗത്യമൊന്നുമില്ല. പൊതുവായ ഒരു കാര്യത്തെക്കുറിച്ചു നിന്നു ഒന്നോ രണ്ടോ വ്യക്തികള്‍ ഒഴിവായിരിക്കുന്നതില്‍ അസാംഗത്യമൊന്നുമില്ല. പൊതുവായ ഒരു കാര്യത്തെക്കുറിച്ചു പറയുമ്പോള്‍, വിശദമായ പരിശോധനയില്‍ ദുര്‍ലഭം ചിലതു അതില്‍നിന്നു ഒഴിവായിരിക്കുക സാധാരണമത്രെ.

രണ്ടാമത്തെ വചനത്തില്‍ يَمْحُو اللَّـهُ مَا يَشَاءُ وَيُثْبِتُ (അല്ലാഹു ഉദ്ദേശിക്കുന്നതു അവന്‍ മായിച്ചു കളയുകയും, സ്ഥിരപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യും.) എന്ന വാക്യത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനത്ത്ല്‍ പണ്ഡിതന്‍മാര്‍ക്കിടയില്‍ പല അഭിപ്രായങ്ങളും കാണാം. മായിക്കലി (يَمْحُو ) ന്റെ അര്‍ത്ഥമെന്താണെന്നും, ഏതു തരത്തിലുള്ള വിധി നിശ്ചയങ്ങളിലാണതു സംഭവിക്കുകയെന്നുമുള്ളതില്‍ അവര്‍ സ്വീകരിച്ച നിലപാടാണു ഭിന്നതക്കു കാരണം. പ്രസ്തുത വാക്യത്തിന്റെ ബാഹ്യമായ അര്‍ത്ഥവ്യാപ്തിയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്ന എല്ലാ വിഷയങ്ങളിലും അല്ലാഹുവിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം അനുസരിച്ചു മാറ്റം സംഭവിക്കാമെന്നാണു ഒരു വിഭാഗം പണ്ഡിതന്‍മാര്‍ അതില്‍നിന്നു മനസ്സിലാക്കുന്നത്. ആയുഷ്ക്കാലം, ആഹാരം, ഭാഗ്യനിര്‍ഭാഗ്യം, രോഗാരോഗ്യം, വിശ്വാസാവിശ്വാസം തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളെല്ലാം ഇതനുസരിച്ചു മായിക്കലിനു – അഥവാ മാറ്റത്തിനു – വിധേയമാകുന്നു. ഉമര്‍, ഇബ്നു മസ്ഊദ്, ഇബ്നു അബ്ബാസ്, അബൂവാഇല്‍, ഖത്താദഃ, ള്വഹ്-ഹാക്ക്, ഇബ്നു ജൂറൈദ് (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُم) മുതലായ മഹാന്‍മാരുടെ ഈ അഭിപ്രായത്തോടു യോജിക്കുന്നവരായിട്ടാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്. ‘അല്ലാഹുവേ, എന്നെ നീ ദുര്‍ഭാഗ്യവാന്‍മാരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍, അതുമായിച്ച് എന്നെ നീ സല്‍ഭാഗ്യവാന്‍മാരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ ആക്കിത്തരേണമേ! നീ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതു നീ മായിക്കുകയും, സ്ഥിരപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുമല്ലോ,’ എന്ന അര്‍ത്ഥത്തിലുള്ള ചില പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ ഉമറും, ഇബ്നുമസ്ഊദും, അബൂവാഇലും (رَضِيَ اللهُ تَعَالَى عَنْهُم) പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാറുണ്ടായിരുന്നതായി നിവേദനങ്ങളും വന്നിട്ടുണ്ട്. ‘കുടുംബ ബന്ധം പാലിക്കുന്നതു ഉപജീവനത്തില്‍ വിശാലതയും, ആയുസ്സില്‍ വര്‍ദ്ധനവും ഉണ്ടാക്കുന്നതാണു’ (ബു; മു). എന്നതുപോലെയുള്ള ചില നബിവചനങ്ങള്‍ ഈ അഭിപ്രായത്തിനു പിന്‍ബലം നല്‍കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ചില പ്രത്യേക വിഷയങ്ങളില്‍ മാത്രമേ മായിക്കല്‍ – മാറ്റം വരുത്തല്‍ – ഉണ്ടാകുകയുള്ളുവെന്നും, അല്ലാഹു ഉദ്ദേശിക്കുന്നതിനെ അവന്‍ മായിക്കുമെന്നു പറഞ്ഞതു ആ പ്രത്യേക വിഷയങ്ങളെ ഉദ്ദേശിച്ചാണെന്നുമാണു മറ്റൊരു അഭിപ്രായം. എന്നാലും, പ്രത്യേക വിഷയങ്ങളെ നിര്‍ണ്ണയിക്കുന്നതിലും മായിക്കലിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം വിവരിക്കുന്നതിലും വ്യത്യസ്തമായ അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ടുതാനും.

ചില വസ്തുതകള്‍ ഇവിടെ മനസ്സിരുത്തേണ്ടതുണ്ടു: (1)അല്ലാഹു ഉദ്ദേശിക്കുന്ന കാര്യം അവന്‍ മായിക്കുകയും, അവന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന കാര്യം അവന്‍ സ്ഥിരപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുമെന്നു അല്ലാഹു പറയുന്നു. അവന്റെ ഈ പ്രസ്താവനക്കു വല്ല ഉപാധിയോ പരിമിതിയോ കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കാതെ, അതിന്റെ മുഖവിലക്കു തന്നെ സ്വീകരിക്കുന്നതിലാണു കൂടുതല്‍ സുരക്ഷിതത്വമുള്ളത്. അവന്‍ എന്തുദ്ദേശിക്കുന്നുവോ അതിനെ എങ്ങിനെ ഉദ്ദേശിക്കുന്നുവോ അങ്ങിനെ അവന്‍ മായിക്കുകയും സ്ഥിരപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്നല്ലാതെ, ഇന്നിന്ന കാര്യം അതില്‍ നിന്നു ഒഴിവാണെന്നോ, ഇന്നിന്ന കാര്യം അതില്‍നിന്നു ഒഴിവല്ലെന്നോ നിശ്ചയിക്കേണമെങ്കില്‍ അതിനു തക്കതായ തെളിവു തന്നെ വേണം. (2) അല്ലാഹുവിന്റെ ഏതെങ്കിലും വിധി നിശ്ചയത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും ഭേദഗതി വരുത്തുന്ന പക്ഷം, അതു അവന്റെ മുന്‍നിശ്ചയത്തിലുള്ള വൈകല്യമോ, പോരായ്മയോ കൊണ്ടല്ലെന്നും, അവനു മാത്രം അറിയാവുന്ന ചില പ്രത്യേക യുക്തി രഹസ്യങ്ങള്‍ അതില്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നതു കൊണ്ടായിരിക്കുമെന്നും പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. ഈ വിഷയകമായി അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടുന്ന പലതും ‘ഖള്വാ-ഖദ്റി’നെ സംബന്ധിച്ചു സൂ: ഹദീദിന് ശേഷം കൊടുത്തിട്ടുള്ള വ്യാഖ്യാനക്കുറിപ്പില്‍ കാണാവുന്നതുമാകുന്നു.)

ള്വഹ്-ഹാക്കുബ്നു മുസാഹിം പ്രസ്താവിച്ചതായി ഇബ്നുകഥീര്‍ (رحمه الله) ഉദ്ധരിച്ച ഒരു വാചകത്തിന്റെ സാരം ഇപ്രകാരമാണു: അല്ലാഹു ആകാശത്തു നിന്നു ഇറക്കിയ ഓരോ ഗ്രന്ഥത്തിനും ഒരു നിശ്ചിതകാലവും അവധിയും ഉള്ളതുകൊണ്ടു അവയില്‍ ചിലതു മുമ്പു തന്നെ മായിക്കുകയും അവസാനം ഖുര്‍ആന്‍ മുഖേന എല്ലാം മായിക്കുക – അഥവാ നസ്ഖു ചെയ്യകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു.

وَعِندَهُ أُمُّ الْكِتَابِ (മൂലഗ്രന്ധം – അഥവാ മൂലരേഖ – അവന്റെ പക്കലുണ്ട്) എന്നാണല്ലോ തുടര്‍ന്നുള്ള വാക്യം. أُمُّ الْكِتَابِ (ഉമ്മുല്‍ കിതാബ്) എന്ന വാക്കിന്റെ അര്‍ത്ഥങ്ങളെപ്പറ്റി സൂറ: ഫാത്തിഹയുടെ ആരംഭത്തിലും, ആലുഇംറാന്‍ 3-ാം വചനത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനത്തിലും മുമ്പു വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇവിടെ ആ വാക്കുകൊണ്ടുള്ള വിവക്ഷയെന്ന നിലക്കു عِلْمُ اللهِ (അല്ലാഹുവിന്റെ അറിവു) എന്നും, اَلْلَوْحُ الْمَحْفُوظ (ലൌഹുല്‍ മഹ്ഫൂള് – അഥവാ സൂക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഫലകം – എന്നു പറയപ്പെടുന്ന അല്ലാഹുവിന്റെ ജ്ഞാനരേഖ) (*) എന്നും, الذِّكْرُ (പ്രമാണം) എന്നുമാണു ഖുര്‍ആന്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ പ്രസ്താവിച്ചു കാണുന്നത്. അനാദിമുതല്‍ കാലാകാലംവരെയുണ്ടാകുന്ന സര്‍വ്വകാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചുമുള്ള അല്ലാഹുവിന്റെ ജ്ഞാനരേഖ എന്നത്രെ ആ മൂന്നുവാക്കുകളുടെയും താല്‍പര്യം.

———
(*).اللوح المحفوظ നെപ്പറ്റി സൂറത്തുല്‍ ബുറൂജിന്റെ അവസാനത്തില്‍ വിവരിച്ചിട്ടുള്ളതു നോക്കുക.

———

ആ സത്യനിഷേധികളുടെമേല്‍ അല്ലാഹു ശിക്ഷാനടപടികളെടുക്കുമെന്നു നിശ്ചയിച്ചിട്ടുള്ളതു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ ജീവിതകാലത്തു തന്നെ സംഭവിച്ചുവെന്നും, അവിടുത്തെ കാലശേഷം, സംഭവിച്ചുവെന്നും വരാം. രണ്ടായാലും നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ ബാധ്യതയിലും കൃത്യതയിലും മാറ്റമൊന്നും വരാനില്ലെന്നും സാരം.

അറേബ്യാ മുഴുവനും ശിര്‍ക്കിന്റെ വാഴ്ച്ചയിലായിരുന്നുവല്ലോ. മുസ്ലിംകള്‍ വര്‍ദ്ധിച്ചും ഇസ്ലാമിനു പ്രചാരം സിദ്ധിച്ചും കൊണ്ടിരിക്കുന്നതും, അങ്ങിനെ ഓരോ രാജ്യങ്ങളിലായി ക്രമേണ ഇസ്ലാമിനു അധീനമായിത്തീരുന്നതും അവര്‍ക്കു കാണാവുന്നതാണ്‌. ഇങ്ങിനെ തങ്ങളുടെ നാടു ചുരുങ്ങിച്ചുരുങ്ങി തങ്ങള്‍ക്കു ഭൂമിയില്‍ സ്ഥലമില്ലാതായിത്തീരുകയും, ഒടുക്കം അവിടെ നിന്നു അവര്‍ തുടച്ചുനീക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുമെന്നു അവര്‍ക്കു മനസ്സിലാക്കിക്കൂടേ? എല്ലാം അല്ലാഹുവിന്റെ കല്‍പനയനുസരിച്ചാണു നടക്കുന്നത്. അതില്‍ ഒന്നും തന്നെ മാറ്റിവെക്കുവാന്‍ ആര്‍ക്കും സാധ്യമല്ല. വിചാരണയും, അനന്തര നടപടിയും എടുക്കുവാന്‍ അവനു ഒട്ടും പ്രയാസമില്ല.

‘ഭവനത്തിന്റെ പര്യവസാനം’ (عُقْبَى الدَّارِ) കൊണ്ടുദ്ദേശ്യമെന്താണെന്നു 22-ാം വചനത്തില്‍നിന്നും മറ്റും മുമ്പു മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ടല്ലോ. ‘ഇവരുടെ മുമ്പുള്ളവര്‍ തന്ത്രം പ്രയോഗിച്ചു’വെന്നു പറഞ്ഞതു മുന്‍സമുദായങ്ങള്‍ അവരുടെ പ്രവാചകന്‍മാര്‍ക്കും, അവരുടെ പ്രബോധനങ്ങള്‍ക്കും എതിരെ നടത്തിയ അക്രമങ്ങളെയും, കുതന്ത്രങ്ങളെയും ഉദ്ദേശിച്ചാകുന്നു. നംറൂദ് ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിയോടും, ഫിര്‍ഔന്‍ മൂസാ (عليه السلام) നബിയോടും, യഹൂദികള്‍ ഈസാ (عليه السلام) നബിയോടും നടത്തിയതുപോലുള്ള എല്ലാ കുതന്ത്രങ്ങളെയും അല്ലാഹു പരാജയപ്പെടുത്തുകയുണ്ടായി. ഏതു തന്ത്രക്കാരെയും പരാജയപ്പെടുത്തുവാനുള്ള തന്ത്രം അല്ലാഹുവിന്റെ പക്കലുണ്ട്. അവന്റെ തന്ത്രത്തെ വെല്ലുന്ന ഒരു തന്ത്രജ്ഞനും വേറെയില്ല. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയെ ബന്ധനത്തിലാക്കുകയോ, വധിക്കുകയോ, നാട്ടില്‍നിന്നു ബഹിഷ്കരിക്കുകയോ ചെയ്യാനുള്ള മുശ്രിക്കുകളുടെ ഗൂഢതന്ത്രത്തെ പരാജയപ്പെടുത്തിയ വിവരം അറിയിച്ചുകൊണ്ടു അല്ലാഹു പറയുന്നു: وَاللَّـهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ – الأنفال (അല്ലാഹു തന്ത്രശാലികളില്‍വെച്ചു ഉത്തമനാകുന്നു. (അന്‍ഫാല്‍: 30). മുന്‍സമുദായങ്ങളുടെ ചില അക്രമമര്‍ദ്ദനങ്ങളെപ്പറ്റി പ്രസ്താവിച്ചശേഷം പറയുന്നു: وَمَكَرُوا مَكْرًا وَمَكَرْنَا مَكْرًا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿٥٠﴾
فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ مَكْرِهِمْ أَنَّا دَمَّرْنَاهُمْ وَقَوْمَهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿٥١ (അവര്‍ ഒരു തന്ത്രം പ്രയോഗിച്ചു. അവര്‍ അറിയാതെ നാമും ഒരു തന്ത്രം പ്രയോഗിച്ചു. എന്നാല്‍, അവരുടെ തന്ത്രത്തിന്റെ പര്യവസാനം എങ്ങിനെയായെന്നു നോക്കുക! അതായതു, അവരെയും അവരുടെ ജനതയെ മുഴുവനും നാം തകര്‍ത്തുകളഞ്ഞു. (നംല്‍ : 50,51).

നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയെ സംബന്ധിച്ച പല പ്രവചനങ്ങളും മുന്‍വേദഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നതും, ഖുര്‍ആന്റെ അദ്ധ്യാപനങ്ങളും അവയുടെ അദ്ധ്യാപനങ്ങളും തമ്മില്‍ പൊരുത്തമുള്ളതും കാരണമായി വേദക്കാരിലുള്ള പണ്ഡിതന്‍മാര്‍ക്കു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ)യുടെ ദൗത്യം സത്യമാണെന്നു വ്യക്തമായി അറിയാമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണു – വേദഗ്രന്ഥത്തിന്റെ അറിവുള്ളവരും സാക്ഷിയാണെന്നു പറഞ്ഞത്. എന്നാല്‍, വേദക്കാര്‍ പൊതുവെ ഇസ്ലാമിന്റെ ശത്രുക്കളായി മാറുവാന്‍ കാരണം അവരുടെ അറിയായ്മയല്ല. അവരില്‍ സ്ഥിരപ്രതിഷ്ടിതങ്ങളായിരുന്ന അന്ധവിശ്വാസാചാരങ്ങളെ ഇസ്ലാം അനുകൂലിക്കാതിരുന്നതും, അവരുടെ അസൂയയും മാത്രമാണതിനു കാരണം. എന്നിട്ടും സത്യാന്വേഷികളായ പലരും വേദക്കാരില്‍നിന്നു ഖുര്‍ആന്റെയും നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെയും സത്യത്ത മനസ്സിലാക്കി മുസ്ലിംകളായിത്തീരുകയും ചെയ്തു. والله أعلم

اللهم لك الحمد والمنة والفضل