സൂറത്തു ശുഅറാഉ് : 105-140

നാം മുമ്പ് പ്രസ്താവിച്ചതുപോലെ, എല്ലാ റസൂലുകളുടെയും പ്രബോധനതത്വം ഒന്നായതുകൊണ്ടാണ് നൂഹ് (عليه السلام) നബിയുടെ ജനത ‘മുര്‍സലുകളെ’ വ്യാജമാക്കി എന്ന് (ബഹുവചനരൂപത്തില്‍) പറഞ്ഞത്. اتَّقُوا اللَّـهَ (അല്ലാഹുവിനെ സൂക്ഷിക്കുവിന്‍) എന്ന് പറഞ്ഞതിന്‍റെ താല്‍പര്യം, അവനില്‍ ശരിയാംവണ്ണം വിശ്വസിക്കുകയും അവന്‍റെ കല്‍പനാനിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ അനുസരിക്കുകയും, അവന്‍റെ ശിക്ഷയെ ഭയപ്പെടുകയും ചെയ്തുകൊണ്ട് ജീവിക്കുക – അഥവാ അല്ലാഹുവോട് ഭയഭക്തിയുള്ളവരായിരിക്കുക – എന്നത്രെ. അതേ കാര്യങ്ങളാണ് നൂഹ് (عليه السلام) ഉപദേശിക്കുന്നത്. ആ ഉപദേശങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹത്തെ അനുസരിക്കണമെന്നാണ് وَأَطِيعُونِ (എന്നെ അനുസരിക്കുകയും ചെയ്യുവിന്‍) എന്ന് പറഞ്ഞതിന്‍റെ ഉദ്ദേശ്യം.

പ്രസ്തുത ഉപദേശംകൊണ്ട് എന്തെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള യാതൊരു പ്രതിഫലവും ആവശ്യപ്പെടുന്നില്ലെന്നും, അതിനുള്ള പ്രതിഫലം അല്ലാഹുവിങ്കല്‍നിന്ന് മാത്രമേ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുള്ളുവെന്നും നൂഹ് (عليه السلام) നബിയും, താഴെ പറയുന്ന നബിമാരും അവരുടെ ജനങ്ങളോട് പറഞ്ഞിരുന്നതായി അല്ലാഹു ഈ സൂറത്തില്‍ പ്രത്യേകം ഉദ്ധരിക്കുന്നു. ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ സദുപദേശങ്ങളും, മതപ്രബോധനങ്ങളും നടത്തുന്ന ആളുകള്‍ ഗൗരവപൂര്‍വ്വം ഓര്‍മ്മിക്കേണ്ടുന്ന ഒരു കാര്യമാണിത്. അവരുടെ ഉപദേശങ്ങള്‍ എത്രതന്നെ സനാതനമായിരുന്നാലും, അതുവഴി ഭൗതികമായ കാര്യലാഭമാണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നതില്‍, അതിന് നിലയും വിലയുമില്ലാതെ പോകുന്നതാണ്. അതിന് ആത്മീയവീര്യം ഇല്ലാതായിത്തീരുകയും ചെയ്യും. അവരുടെ ലക്ഷ്യം അല്ലാഹുവിങ്കല്‍നിന്നുള്ള പ്രതിഫലം മാത്രമായിരിക്കേണ്ടതാകുന്നു. നൂഹ് (عليه السلام) നബിയുടെ ഉപദേശങ്ങള്‍ക്ക് ആ ജനത നല്‍കിയ മറുപടിയും, അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പ്രത്യുത്തരവും നോക്കുക:

നൂഹ് (عليه السلام) നബിയില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്ന ആളുകള്‍ അവര്‍ക്കിടയില്‍ കേവലം നിസ്സാരന്‍മാരായി ഗണിക്കപ്പെടാറുള്ളവരായിരുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍, അവരില്‍ അധികഭാഗവും അങ്ങിനെയുള്ളവരായിരുന്നു. ധനം, കുലം, തൊഴില്‍ വര്‍ഗ്ഗം ആദിയായവയുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ മനുഷ്യര്‍ക്ക് ഉച്ചനീചത്വം കല്‍പിക്കുന്ന സ്വഭാവം മനുഷ്യരില്‍ മുമ്പേയുള്ളതാണ്. സത്യത്തിന്‍റെ മുമ്പിലാകട്ടെ, നബിമാരുടെ ദൃഷ്ടിയിലാകട്ടെ, ഇത്തരം വിഭജനങ്ങള്‍ക്ക് യാതൊരു സ്ഥാനവുമില്ലതാനും. ഒരു തത്വത്തിന്‍റെയോ, ആദര്‍ശത്തിന്‍റെയോ അനുകൂലികള്‍ ഉന്നതവര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ പെട്ടവരാണോ അല്ലേ എന്നുള്ളതല്ല അതിന്‍റെ സത്യതക്കുള്ള മാനദണ്ഡം. പലപ്പോഴും ഒരു സനാതനതത്വം സ്വീകരിക്കുവാന്‍ ആദ്യമായി മുന്നോട്ടു വരുന്നവര്‍ സാധാരണനിലക്ക് താണതരക്കാരായ ആളുകളായിരുന്നേക്കും. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയുടെ പ്രബോധനത്തിന്‍റെ ആദ്യഘട്ടങ്ങള്‍ പരിശോധിച്ചാലും ഇതിന് ഉദാഹരണം കാണാവുന്നതാണ്. ചിലപ്പോള്‍, ഒരു തത്വമെന്ന നിലക്ക് ഉന്നതവിഭാഗത്തില്‍ പെട്ടവരും അതിനെ അനുകൂലിച്ചിരുന്നാല്‍ തന്നെയും, അനുഷ്ഠാനത്തിങ്കലെത്തുമ്പോള്‍ അവര്‍ പിന്നോക്കമായി കാണപ്പെടും. വളരെ മഹത്തായ ഒരു സംരംഭത്തില്‍ – അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു സഭയില്‍ – പങ്കെടുക്കുന്നവര്‍ മിക്കവാറും സാധുക്കളും, സാധാരണക്കാരുമാണെന്ന ഒരേ കാരണത്താല്‍, ‘ഭേദപ്പെട്ട വിഭാഗക്കാരാ’യ ആളുകള്‍ അതില്‍ പങ്കെടുക്കുവാന്‍ വൈമനസ്യം കാണിക്കുന്നതും അപൂര്‍വ്വമല്ല. ഈ ദോഷമാണ് നൂഹ് (عليه السلام) നബിയുടെ ജനതക്കും പിണഞ്ഞത്.

നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയില്‍ വിശ്വസിക്കാത്തവരെപ്പറ്റി സൂ: അഹ്ഖ്വാഫില്‍ ഇങ്ങിനെ പ്രസ്താവിക്കുന്നു:

وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا لَوْ كَانَ خَيْرًا مَّا سَبَقُونَا إِلَيْهِ ۚ وَإِذْ لَمْ يَهْتَدُوا بِهِ فَسَيَقُولُونَ هَـٰذَا إِفْكٌ قَدِيمٌ : سورة الأحقاف : ١١

(സാരം: അവിശ്വസിച്ചവര്‍ വിശ്വസിച്ചവരെക്കുറിച്ചു പറയുകയാണ്‌: ഇതൊരു നല്ല കാര്യമായിരുന്നെങ്കില്‍ ഇതിലേക്ക് ഇവര്‍ ഞങ്ങളെ മുന്‍കടക്കുകയില്ലായിരുന്നുഎന്ന്. അവര്‍ ഇതുമൂലം സന്‍മാര്‍ഗ്ഗം പ്രാപിച്ചിട്ടില്ലാത്ത സ്ഥിതിക്ക് ഇതൊരു പഴഞ്ചന്‍ നുണയാണ് എന്ന് അവര്‍ പറഞ്ഞേക്കും.)

ഈ നിസ്സാരന്‍മാരാണ് നിന്‍റെ അനുയായികള്‍ എന്നിരിക്കെ, ഉന്നതന്‍മാരും, ഭേദപ്പെട്ടവരുമായ ഞങ്ങള്‍ നിന്നെ പിന്‍പറ്റുന്നത് ഉചിതമല്ല; അവരെ നീ പുറംതള്ളുന്നപക്ഷം, ഞങ്ങള്‍ വിശ്വസിച്ചുകൊള്ളാം എന്നാണ്‌ ആ ജനത പറയുന്നത്. നൂഹ് (عليه السلام) നബിയുടെ ഉത്തരം അര്‍ത്ഥഗര്‍ഭമാണ്. എന്നില്‍ വിശ്വസിച്ചിട്ടുള്ളവര്‍ ഏതേതു വിഭാഗത്തില്‍പെട്ടവരാണ്, അവര്‍ എന്തെല്ലാമായിരുന്നു പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്നത് എന്നൊക്കെ എനിക്കെങ്ങിനെ അറിയും? അതറിയേണ്ടുന്ന ആവശ്യമോ ബാധ്യതയോ എനിക്കില്ല. അവര്‍ സത്യവിശ്വാസം സ്വീകരിച്ചുവോ ഇല്ലേ എന്നുള്ളതാണ്‌ എന്നെ സംബന്ധിച്ചേടത്തോളം പ്രശ്നം. അവരുടെ രഹസ്യങ്ങള്‍ അല്ലാഹു പരിശോധിച്ചുകൊള്ളും. ഏതായാലും സത്യവിശ്വാസികളായിത്തീര്‍ന്ന അവരെ പുറംതള്ളുവാന്‍ ഞാനൊരിക്കലും തയ്യാറില്ല. നിങ്ങളെ താക്കീതു ചെയ്യല്‍ മാത്രമാണ് എന്‍റെ കടമ. അത് ഞാന്‍ നിര്‍വ്വഹിക്കുന്നു. ഇഷ്ടമുണ്ടെങ്കില്‍ സ്വീകരിച്ചേക്കുക. സ്വീകരിച്ചാല്‍ അതിന്‍റെ ഗുണവും, ഇല്ലെങ്കില്‍ അതിന്‍റെ ദോഷവും നിങ്ങള്‍ക്കു തന്നെ. എന്നൊക്കെയാണ് ആ മറുപടിയുടെ ഉള്ളടക്കം. പക്ഷേ, ആ അഹങ്കാരികളുണ്ടോ അവരുടെ പിടിവാശി ഉപേക്ഷിക്കുന്നു?! അവര്‍ ഭീഷണിയിളക്കി:-

നൂഹ് (عليه السلام) നബി അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ നാട്ടുകാരും കുടുംബങ്ങളുമായ ജനതയെ – ഒന്നും പത്തുമല്ല – തൊള്ളായിരത്തി അമ്പത് കൊല്ലക്കാലം ഇടതടവില്ലാതെ തൗഹീദിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നിട്ടും ആ ജനതയില്‍നിന്നുണ്ടായിത്തീര്‍ന്ന പ്രതികരണത്തിന്‍റെ അവസാന രൂപമാണ് ഈ ആയത്തില്‍ നാം കാണുന്നത്. അത്രയം കാലത്തു നടന്ന ഒരു നീണ്ട ചരിത്രത്തിന്‍റെ രത്നച്ചുരുക്കമാണ് ഇക്കഴിഞ്ഞ ചുരുക്കം ആയത്തുകളില്‍ നാം വായിച്ചത്. ഇക്കാലത്തിനിടക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പ്രബോധനം സ്വീകരിച്ച് സത്യവിശ്വാസം കൈക്കൊണ്ടവരാകട്ടെ, വളരെ കുറച്ചാളുകള്‍ മാത്രമായിരുന്നു. (وَمَا آمَنَ مَعَهُ إِلَّا قَلِيلٌ – هود : ٤٠). എനി, ആ ജനതയില്‍നിന്ന് യാതൊരു ആശക്കും വഴിയില്ലെന്ന് ആ പ്രവാചകവര്യന് ബോധ്യം വന്നു.

സത്യവിശ്വാസത്തിന്‍റെ വിജയത്തിനും, അവിശ്വാസത്തിന്‍റെയും ധിക്കാരത്തിന്‍റെയും പരാജയത്തിനും, വ്യക്തവും പരസ്യവുമായ ഒരു ദൃഷ്ടാന്തം ആയിത്തീരുമാറ് ഒരു തുറന്ന തീരുമാനം ഉണ്ടാക്കിത്തരേണമേ എന്ന് നൂഹ് (عليه السلام) നബി അവസാനം അല്ലാഹുവോട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. അല്ലാഹു അത് സ്വീകരിച്ചു. കല്‍പന പ്രകാരം അദ്ദേഹം ഒരു വലിയ കപ്പല്‍ നിര്‍മ്മിച്ചു. തന്‍റെകൂടെ സത്യവിശ്വാസികളായിരുന്നവരെ മുഴുവനും അതില്‍ കയറ്റി. അദ്ദേഹത്തില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നവര്‍ ആകെ 80 പേരായിരുന്നുവെന്നും, അതില്‍ പകുതി സ്ത്രീകളായിരുന്നുവെന്നും പറയപ്പെട്ടു കാണുന്നു. الله أعلم . നാടാകെ മുങ്ങിനശിച്ച ഒരു മഹാജലപ്രളയമുണ്ടായി. കപ്പലിലുള്ളവര്‍ മാത്രം രക്ഷപ്പെടുകയും, മറ്റുള്ളവരെല്ലാം അതില്‍ മുങ്ങി നശിക്കുകയും ചെയ്തു.

ഈ സംഭവത്തിന്‍റെ വിശദവിവരം സൂ: അഅ്റാഫ്, ഹൂദ്‌, നൂഹ് എന്നിവയില്‍ പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. തുടര്‍ന്നുള്ള ആയത്തുകളില്‍ ഹൂദ്‌ (عليه السلام) നബിയുടെ വൃത്താന്തം ആരംഭിക്കുന്നു;-

യമന്‍ പ്രദേശങ്ങളില്‍പെട്ട ഹസ്രമൂത്തി (حضر موت) ന്നടുത്ത് വടക്ക് ഭാഗത്തായി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നതും അഹ്ഖാഫ്‌ (الأحقاف) എന്ന പേരില്‍ അറിയപ്പെടുന്നതുമായ സ്ഥലങ്ങളായിരുന്നു ആദ് സമുദായക്കാരുടെ വാസസ്ഥലം. * ഇന്നവിടെ മണല്‍ക്കാടായിക്കിടക്കുകയാണ്. അതിന് വടക്കുഭാഗത്തായി ‘റുബ്ഉല്‍ഖാലീ’ (الربع الخالي) എന്ന പ്രസിദ്ധമായ അറേബ്യന്‍ മരുഭൂമിയും സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നു. വമ്പിച്ച തോട്ടങ്ങള്‍, അരുവികള്‍, കൃഷിസ്ഥലങ്ങള്‍ ആദിയായവയാല്‍ ഫലഭൂയിഷ്ഠമായിരുന്ന ആ രാജ്യം ഇപ്പോള്‍ ജനശൂന്യമായിക്കിടക്കുകയാണ്.

*.ഭൂപടം 8-ല്‍ നോക്കുക.

നൂഹ് (عليه السلام) നബിയുടെ ജനതക്കുശേഷം നിലവില്‍ വന്ന ഒരു സമുദായമാണ് ആദുഗോത്രം എന്ന് സൂ: അഅ്റാഫ് : 69ല്‍ അല്ലാഹു പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍, അത് ഇബ്രാഹീം (عليه السلام) നബിക്ക് മുമ്പോ പിമ്പോ എന്ന് ഖണ്ഡിതമായി അറിയപ്പെടുന്നില്ല. മുമ്പായിരുന്നുവെന്നാണ് പലരും പറഞ്ഞു കാണുന്നത്. കയ്യൂക്കിലും മെയ്യൂക്കിലും വളരെ കവിഞ്ഞുനിന്നിരുന്ന അവര്‍ പരുത്ത ദേഹമുള്ളവരുമായിരുന്നു. ഇന്ത്യാ, തുര്‍ക്കിസ്ഥാന്‍ മുതലായ വിദൂരരാജ്യങ്ങളുമായി അവര്‍ കച്ചവടം നടത്തിയിരുന്നുവത്രെ. ഉയര്‍ന്ന് പൊന്തിനില്‍ക്കുന്ന മേടുകളില്‍ വലിയ വലിയ സ്തംഭങ്ങള്‍ കെട്ടിപ്പൊക്കുകയും, കൊട്ടാരസമാനമായ വമ്പിച്ച മന്ദിരങ്ങള്‍, അണക്കെട്ടുകള്‍, വെള്ളത്താവളങ്ങള്‍ മുതലായവ നിര്‍മ്മിക്കുകയും അവരുടെ പതിവായിരുന്നു. ഇതെല്ലാം ഉപയോഗത്തെയോ, ആവശ്യത്തെയോ, അടിസ്ഥാനമാക്കിയല്ല. കേവലം നേരമ്പോക്കിനും അഭിമാനത്തിനും വേണ്ടിമാത്രമായിരുന്നു.

ആദ് സമുദായം വിഗ്രഹാരാധനയില്‍ മുഴുകിയിരുന്ന അവസരത്തിലാണ് ഹൂദ്‌ നബി (عليه السلام) അവരിലേക്കു റസൂലായി നിയോഗിക്കപ്പെട്ടത്. മേല്‍ കണ്ടപ്രകാരം അദ്ദേഹം അവരെ കഴിയുന്നത്ര ഉപദേശിച്ചുനോക്കി. നിഷ്ഠൂര ബുദ്ധികളായിരുന്ന അവരില്‍നിന്നുണ്ടായ മറുപടിയുടെ ചുരുക്കം ഇതായിരുന്നു:

ഹൂദേ, നീ വൃഥാ ഞങ്ങളെ ഉപദേശിച്ച് ബുദ്ധിമുട്ടേണ്ടതില്ല. നീ ഉപദേശിച്ചാലും, ഇല്ലെങ്കിലും ഞങ്ങള്‍ ഞങ്ങളുടെ ഈ സമ്പ്രദായത്തില്‍നിന്ന് പിന്‍മാറുവാന്‍ പോകുന്നില്ല. ഇത് ഞങ്ങള്‍ പുത്തനായി സ്വീകരിച്ചതൊന്നുമല്ല. പൂര്‍വ്വപിതാക്കളായിട്ടേ സ്വീകരിച്ചുവന്നതാണ്. അവര്‍ ജീവിച്ചു മരണപ്പെട്ടുപോയതുപോലെ, ഞങ്ങളും ജീവിക്കുകയും മരിക്കുകയും ചെയ്യും. എന്നല്ലാതെ, ഒരു പുനര്‍ജീവിതമോ, ശിക്ഷാനടപടിയോ ഒന്നും ഉണ്ടാകുവാന്‍ പോകുന്നില്ല. എന്നൊക്കെയാണ് അവരുടെ മറുപടി. സൂ: ഹൂദില്‍ ഇവരെപ്പറ്റി അല്ലാഹു ഇങ്ങിനെ പറഞ്ഞു കാണാം:

قَالُوا يَا هُودُ مَا جِئْتَنَا بِبَيِّنَةٍ وَمَا نَحْنُ بِتَارِكِي آلِهَتِنَا عَن قَوْلِكَ وَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ : سورة هود : ٥٣

(അവര്‍ പറഞ്ഞു: ഹൂദേ, നീ ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു തെളിവും കൊണ്ടുവന്നിട്ടില്ല. നിന്‍റെ വാക്കിനാല്‍ ഞങ്ങള്‍ ഞങ്ങളുടെ ദൈവങ്ങളെ – ആരാധ്യവസ്തുക്കളെ – ഉപേക്ഷിക്കുന്നവരുമല്ല. ഞങ്ങള്‍ നിന്നെ വിശ്വസിക്കുന്നവരുമല്ല.)

ഇമാം ഇബ്നുജരീര്‍ (റ) പറഞ്ഞതുപോലെ, ഇവരും മക്കാമുശ്രിക്കുകളുടെ മാതിരി ലോകത്തിനൊരു സൃഷ്ടാവും രക്ഷിതാവുമുണ്ടെന്ന വിശ്വാസക്കാരായിരുന്നുവെന്നാണ് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്. അഥവാ, നിരീശ്വരവാദികളായിരുന്നില്ല. ഞങ്ങളുടെ നടപടികള്‍ മുന്‍ഗാമികളുടെ നടപടികള്‍ തന്നെയാണെന്നും, അതുമൂലം ഞങ്ങള്‍ക്ക് ശിക്ഷ ബാധിക്കാന്‍ പോകുന്നില്ലെന്നും പറയുവാന്‍ കാരണം അതാണ്‌. വിഗ്രഹങ്ങള്‍ അല്ലാഹുവിന്‍റെ മുമ്പില്‍ തങ്ങള്‍ക്ക് ശുപാര്‍ശചെയ്യുമെന്ന് ഇവരും വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. അതിനായി ഇവരും വിഗ്രഹാരാധന നടത്തിവന്നു.

ആദ് സമുദായത്തിന് ബാധിച്ച ശിക്ഷ അതിഘോരമായ കാറ്റായിരുന്നു. ഏഴു രാത്രിയും എട്ടു പകലും നീണ്ടുനിന്ന ഭയങ്കര കൊടുങ്കാറ്റ്! ദീര്‍ഘകായന്‍മാരായിരുന്ന അവരെല്ലാം ഈത്തപ്പന കടപുഴങ്ങി വീണകണക്കെ, അതില്‍ വീണടിഞ്ഞു നശിച്ചുപോയി! കാറ്റ് തട്ടിയ വസ്തുക്കളെല്ലാം നശിച്ച്‌ ദ്രവിച്ച് തുരുമ്പുകളായിത്തീരുകയും ചെയ്തു. അങ്ങിനെ ആ സമുദായം പാടെ നാമാവശേഷമായിപ്പോയി!

(فَهَلْ تَرَىٰ لَهُم مِّن بَاقِيَةٍ – الحاقة : ٨)