സൂറത്തുഅബസ : 01-42

‘അദ്ദേഹം മുഖം ചുളിച്ചു’ എന്നു പറഞ്ഞത് നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെ ഉദ്ദേശിച്ചാകുന്നു. നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ)യെ അഭിമുഖീകരിച്ചുകൊണ്ടോ, പേരു വ്യക്തമാക്കി കൊണ്ടോ ആക്ഷേപിക്കാതെ, സൗമ്യമായ രൂപത്തില്‍ അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ക്കു മര്യാദ പഠിപ്പിക്കുകയാണ്. തിരുമേനിയുടെ ഉദ്ദേശ്യം പരിപാവനവും മഹത്തായതും തന്നെ. പക്ഷേ, ഒരു മറുവശം കൂടി ആലോചിക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു. അതിനെപറ്റിയാണ് ആക്ഷേപിക്കുന്നത്. എത്ര നിസ്സാരമായിരുന്നാലും നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ പക്കല്‍ ഒരു വീഴ്ച വന്നുപോയാല്‍, ഉടനെ അല്ലാഹു അതു തിരുത്തുക പതിവാണ്. ഇതിനു ഉദാഹരണങ്ങള്‍ ഖുര്‍ആനില്‍ വേറെയും കാണാം.

ഒരാള്‍ മറ്റൊരാളോട് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മദ്ധ്യേ അയാളോട് ഇടയ്ക്കു കടന്നു സംസാരിക്കുക, അവരുടെ സംഭാഷണത്തിനു വിഘാതമുണ്ടാക്കുക, അവരുടെ സമ്മതം പ്രതീക്ഷിക്കാതെ അവരുടെ ഇടയില്‍ പ്രവേശിക്കുക മുതലായവ നല്ല വഴക്കമല്ല. നബി വചനങ്ങളില്‍ ഇവയെക്കുറിച്ചു പ്രത്യേകം പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുമുണ്ട്‌. ആ സ്ഥിതിക്ക് ഇബ്നു ഉമ്മി മക്തൂം (رضي الله عنها) കടന്നുചെന്നപ്പോള്‍ തിരുമേനിക്കു വെറുപ്പു തോന്നിയതില്‍ ഇത്ര ആക്ഷേപിക്കുവാനുണ്ടോ എന്നു സംശയിക്കപ്പെടാം. ഇതിനു മറുപടി അല്ലാഹുവിന്റെ വചനങ്ങളില്‍ തന്നെ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നത് കാണാം. ആഗതന്‍ കേവലം കണ്ണുകാണാത്ത ഒരാള്‍; വന്നതു ഉപദേശം തേടിക്കൊണ്ട്; ആ ഉപദേശം അദ്ദേഹത്തിനു ഫലം ചെയ്യുമെന്നു ന്യായമായും കരുതാവുന്നതുമാണ്. അതേ സമയത്ത് നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ)യുടെ സന്നിധിയിലുണ്ടായിരുന്നവരോ? ഉപദേശം അവര്‍ക്കു അങ്ങോട്ടു വെച്ചുകെട്ടുകയാണ്. അതു സ്വീകരിക്കുവാനുള്ള സന്മനസ്സുണ്ടാകുമെന്നു കരുതത്തക്ക നിലപാടല്ല അവര്‍ക്കുള്ളതും. തുടര്‍ന്നു പറയുന്നതു നോക്കുക:-

ധനവും നേതൃത്വവുമുണ്ട്. തങ്ങള്‍ സ്വീകരിച്ചു വരുന്ന നടപടികളെല്ലാം തന്നെയാണ് ശരിയായിട്ടുള്ളതെന്ന ധാരണയും! അതു കൊണ്ട് മറ്റൊരാളുടെ ആശ്രയമോ ഉപദേശമോ തങ്ങള്‍ക്കാവശ്യമില്ലെന്നാണ് അവരുടെ നില. അവര്‍ക്കു വേണ്ടി സമയം ചിലവാക്കുന്നതിനേക്കാള്‍ ഭേദം ഭയഭക്തനും വിജ്ഞാനദാഹിയുമായ ആ മാന്യന്റെ കാര്യത്തില്‍ ശ്രദ്ധകൊടുക്കലാണ് എന്നു താല്‍പര്യം. ഈ വചനങ്ങള്‍ അവതരിച്ചതിനുശേഷം തിരുമേനി ആ മഹാനെ പൂര്‍വ്വാധികം ആദരിക്കുക പതിവായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തെ കാണുമ്പോള്‍ തിരുമേനി مرحبا بمن عاتبني فيه ربي (എന്റെ റബ്ബ് എന്നെ ആക്ഷേപിക്കുവാന്‍ ഇടയായ ആള്‍ക്കു സ്വാഗതം) എന്നു പറയാറുണ്ടായിരുന്നുവത്രെ. നബി (صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّم) മദീനാ വിട്ടുപോയ ചില അവസരങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹത്തെയായിരുന്നു മദീനയില്‍ അവിടുന്ന് പ്രതിനിധിയായി നിശ്ചയിച്ചിരുന്നത്‌. തിരുമേനിയുടെ ബാങ്കുവിളിക്കാരില്‍ ഒരാളായിരുന്നു അദ്ദേഹം. 3, 4, 8, 9 എന്നീ വചനങ്ങളില്‍ അല്ലാഹു അദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ചു പ്രശംസിച്ചത് എത്ര മാത്രം അന്വര്‍ത്ഥമായിരിക്കുമെന്ന് ഇതില്‍നിന്നൊക്കെ മനസ്സിലാക്കാമല്ലോ.

സാരം: അങ്ങനെ സദുപദേശം തേടിവരുന്നവന്‍റെ നേരെ അശ്രദ്ധ കാണിക്കുകയും, അതിനാവശ്യമില്ലെന്നു വെച്ചവരുടെ നേരെ ശ്രദ്ധപതിക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടതില്ല. ഈ ഓതികേള്‍പ്പിക്കുന്ന സിദ്ധാന്തങ്ങള്‍ – അഥവാ ഖുര്‍ആന്‍ വചനങ്ങള്‍ – അവരില്‍ നിര്‍ബന്ധപൂര്‍വ്വം വെച്ചുകെട്ടേണ്ട ആവശ്യവുമില്ല. കാരണം, അവ കേവലം ഉപദേശങ്ങളാണ്. വേണമെന്നുള്ളവര്‍ അത് സ്വീകരിച്ചുകൊള്ളട്ടെ എന്നേയുള്ളു. എന്നാല്‍, അത് സാധാരണ ഉപദേശങ്ങളെപ്പോലെയുള്ള ഒന്നല്ല. പുണ്യവാന്മാരും, മാന്യന്മാരുമായ ചില ദൗത്യവാഹകന്മാരുടെ കൈക്ക് പരിശുദ്ധവും ഉന്നത നിലവാരത്തിലുള്ളതുമായ ആദരണീയ ഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഉപദേശങ്ങളത്രെ. അങ്ങനെ, അവ വളരെ സംശുദ്ധവും പരിപാവനവുമാകുന്നു.

سفرة (സഫറത്ത്) എന്ന വാക്കിനാണ് ‘ദൗത്യവാഹകന്മാര്‍’ എന്ന്‍ അര്‍ത്ഥം കൽപിച്ചത്. രണ്ടു കൂട്ടര്‍ക്കിടയില്‍ അന്യോന്യം സന്ദേശങ്ങള്‍ എത്തിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ‘സഫറത്ത്’ എന്നു പറയപ്പെടും. അല്ലാഹുവിനും ജനങ്ങള്‍ക്കുമിടയിലുള്ള ദൗത്യവാഹകന്മാരായ പ്രവാചകന്മാരെ ഉദ്ദേശിച്ചാണ് ആ വാക്ക് ഇവിടെ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നാണ് ചില വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ പ്രസ്താവിക്കുന്നത്. എങ്കിലും, ഇബ്നുജരീര്‍ (رحمه الله), ബുഖാരി (رحمه الله) മുതലാവര്‍ അഭിപ്രായപ്പെട്ടതു പോലെ, മലക്കുകളാണ് ഇവിടെ ഉദ്ദേശ്യമെന്നുള്ളതാണ് ശരിയായ പക്ഷം. അല്ലാഹുവിനും പ്രവാചകന്മാര്‍ക്കുമിടയിലുള്ള ദൗത്യവാഹകരും വഹ് യു കൊണ്ടു വരുന്നവരും മലക്കുകളാണല്ലോ. ‘സഫറത്ത്’ എന്ന വാക്കിന് ‘എഴുതുന്നവര്‍’ എന്നും അര്‍ത്ഥം വരും. ഈ അര്‍ത്ഥത്തെ ആധാരമാക്കി ഖുര്‍ആന്‍ എഴുതിവെക്കുന്ന സത്യവിശ്വാസികളാണ് ഇവിടെ ഉദ്ദേശ്യമെന്നും ചിലര്‍ അഭിപ്രായപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഇതനുസരിച്ച് في صحف (ഏടുകളില്‍) എന്നു പറഞ്ഞതിന്‍റെ വിവക്ഷ അപ്പപ്പോള്‍ അവതരിക്കുന്ന ഖുര്‍ആനിന്‍റെ ഭാഗങ്ങള്‍ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യുടെ കൽപന പ്രകാരം സഹാബികള്‍ എഴുതി സൂക്ഷിച്ചു വന്നിരുന്ന ഏടുകളാണെന്നും അവര്‍ പറയുന്നു. ദൗത്യവാഹകന്മാര്‍ മലക്കുകളാണെന്നു വെക്കുമ്പോള്‍ – അതാണ്‌ കൂടുതല്‍ ബലപ്പെട്ട അഭിപ്രായവും – ഏടുകള്‍ക്കൊണ്ടുള്ള വിവക്ഷ അല്ലാഹുവിന്‍റെ ജ്ഞാനഫലകമാകുന്ന “ലൗഹുല്‍ മഹഫൂള്” (اللوح المحفوظ) ആയിരിക്കുന്നതാണ്.

സൂ:വാഖിഅ: 77 – 80ല്‍ ഖുര്‍ആനെപ്പറ്റി, ഭദ്രമായ ഒരു ഗ്രന്ഥത്തിലാണ് അത് ഉള്ളതെന്നും, പരിശുദ്ധമാക്കപ്പെട്ടവരല്ലാതെ അതു സ്പര്‍ശിക്കുന്നതല്ലെന്നും, അതു ലോകരക്ഷിതാവിങ്കല്‍ നിന്നു അവതരിപ്പിക്കുന്നതാണെന്നും പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ. സൂ: ബുറൂജില്‍

بَلْ هُوَ قُرْءَانٌ مَّجِيدٌ ﴿٢١﴾ فِى لَوْحٍ مَّحْفُوظٍۭ ﴿٢٢﴾ سورة البروج

(എങ്കിലും, അതു മഹത്തായ ഒരു ഖുര്‍ആനാകുന്നു; സുരക്ഷിതമായ ഒരു ഫലകത്തിലാണുള്ളത്) എന്നും പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഈ ആശയം തന്നെയാണ് ഈ വാചകങ്ങളും ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നത്‌. കൂടുതല്‍ വിവരം ആ രണ്ടു സ്ഥലത്തും നോക്കുക.

ഒരു സംഗതി ഇവിടെ ഓര്‍ക്കേണ്ടതുണ്ട്. സഹാബികളാകുന്ന സത്യവിശ്വാസികളുടെ കൈക്ക് എഴുതി സൂക്ഷിക്കപ്പെട്ടുവരുന്ന ഏടുകളാണ് ഇവിടെ ഉദ്ദേശ്യമെന്ന് വെക്കുമ്പോള്‍ – അവ വാസ്തവത്തില്‍ പരിശുദ്ധവും ഉന്നതവും തന്നെയാണെങ്കിലും – അവയെപറ്റി ഇസ്ലാമിന്‍റെ കഠിനശത്രുക്കളായ ഖുറൈശി പ്രമാണികളുടെ ദൃഷ്ടിയില്‍ അതിനു ഒരു പ്രത്യേക പരിഗണനയുണ്ടാകുവാന്‍ അവകാശമില്ല. അവരുടെമേല്‍ അതു വെച്ചു കെട്ടേണ്ടതില്ലെന്നും, വേണമെങ്കില്‍ അവര്‍ സ്വീകരിച്ചു കൊള്ളട്ടെ എന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ടാണല്ലോ ഈ വിഷയം അല്ലാഹു പ്രസ്താവിക്കുന്നത്. അപ്പോള്‍ അവര്‍ക്ക് സുപരിചിതരും, അവരുടെ ദൃഷ്ടിയില്‍ നിസ്സാരന്മാരുമായ സഹാബികള്‍ എഴുതി സൂക്ഷിക്കുന്ന ഏടുകളുടെ പരിപാവനത്വം അവരുടെ മുമ്പില്‍ വെക്കുന്നതില്‍ വളരെ ഔചിത്യമൊന്നും കാണുന്നില്ല. ‘സഫറത്തി’ന്‍റെയും ‘ഏടുകളു’ടെയും വിശേഷണങ്ങളായി അല്ലാഹു പറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍ പരിശോധിച്ചാലും ഇബ്നുജരീര്‍ മുതലായവരുടെ അഭിപ്രായത്തിനാണ് മുന്‍തൂക്കം കാണുന്നത്. الله أعلم

മനുഷ്യന്‍ സത്യനിഷേധിയും ധിക്കാരിയുമായി ജീവിക്കുക വഴി അല്ലാഹുവിനോടു കാണിക്കുന്ന നന്ദികേടിന്റെ ഗൗരവം അവന്റെ ആദ്യന്തചരിത്രം ചൂണ്ടിക്കാട്ടികൊണ്ടു അവനെ തെര്യപ്പെടുത്തുകയാണ്. അതേ ചരിത്രം തന്നെ അവന്റെ പുനരുത്ഥാനത്തിനു തെളിവു നല്‍കുകയും ചെയ്യുന്നു. അവന്റെ അസ്തിത്വം ഉടലെടുത്തതു എവിടെ നിന്നാണെന്നു ചോദിച്ച് അവന്റെ മനസ്സിനെ തട്ടി ഉണര്‍ത്തിക്കൊണ്ടാണ് ആ ചരിത്രം അവനെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നത്‌. അതെ, കേവലം നിസ്സാരമായ ഒരു ഇന്ദ്രിയ ബിന്ദുവില്‍ നിന്നാണവന്റെ ഉത്ഭവം. അങ്ങനെ, അവനു ഒരു പൂര്‍ണ്ണമായ മനുഷ്യരൂപം നല്‍കി. ആകൃതിയും, പ്രകൃതിയും നിശ്ചയിച്ചു. അന്നവും ആയുസ്സുമെല്ലാം വ്യവസ്ഥ ചെയ്തു. നന്മതിന്മകളുടെയും, വിജയ പരാജയത്തിന്റെയും മാര്‍ഗ്ഗം വിവരിച്ചുകൊണ്ടു നേര്‍മ്മാര്‍ഗ്ഗവും സൗകര്യപ്പെടുത്തിക്കൊടുത്തു. അതെ, അവനു വേണ്ടതെല്ലാം കൊടുത്തരുളി. പിന്നീടു ആയുഷ്കാലം അവസാനിച്ചപ്പോള്‍ മരണപ്പെടുത്തി ഭൂമിയില്‍ മറക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതിന്റെയെല്ലാം കര്‍ത്താവും നിയന്താവുമായ അതേ അല്ലാഹു തന്നെയാണ് താന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന ഒരവസരത്തില്‍ മനുഷ്യനെ വീണ്ടും ജീവിപ്പിക്കുമെന്ന് പറയുന്നതും. എന്തുകൊണ്ടു ഈയൊരു കാര്യം അവനു വിശ്വസിക്കുവാനും, ന്യായീകരിക്കുവാനും കഴിയുന്നില്ല?! ഇതിന്റെ പേരിലാണല്ലോ അവന്റെ നിഷേധവും ധിക്കാരവുമൊക്കെ. അപ്പോള്‍, അവന്റെ നന്ദികേടും, അവന്റെ നിഷേധവും അങ്ങേയറ്റം കടുത്തതുതന്നെ!

قتل (കൊല്ലപ്പെടട്ടെ) എന്ന വാക്കിന്റെ അര്‍ത്ഥത്തെയും ഉദ്ദേശ്യത്തെയും സംബന്ധിച്ച് സൂ: മുദ്ദഥിറില്‍ വിവരിച്ചതു ഓര്‍ക്കുക. മനുഷ്യന്റെ നന്ദികേടില്‍ അല്ലാഹുവിനുള്ള വെറുപ്പും പ്രതിഷേധവുമാണതു കുറിക്കുന്നതു. അല്ലാഹു തുടര്‍ന്ന് പറയുന്നു:-

മനുഷ്യന്നും, അവന്റെ കാലികള്‍ക്കും ആവശ്യമായ വിവിധ ഭക്ഷ്യവിഭവങ്ങളെ ഭൂമിയില്‍ ഉൽപാദിപ്പിക്കുകയും, അതിനുവേണ്ടി മഴ വര്‍ഷിപ്പിക്കുകയും, ഭൂമി പാകപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചു മാത്രം അവര്‍ ചിന്തിച്ചു നോക്കുന്നതായാലും അവര്‍ അല്ലാഹുവിനു അളവറ്റ നന്ദി ചെയ്‌വാന്‍ കടപ്പെട്ടവരാണെന്നു കാണാം. ഇവക്കു പുറമെ, എണ്ണിയാല്‍ തീരാത്ത അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ വേറെയും ഇരിക്കുന്നു. എന്നിട്ടും അവന്‍, അല്ലാഹുവിന്റെ കൽപനകള്‍ നിറവേറ്റുവാനോ അവനോടു നന്ദി കാണിക്കുവാനോ തയ്യാറാകുന്നില്ല എന്നു സാരം. പച്ചയില്‍ മുറിച്ചെടുത്ത് ഉപയോഗിക്കുന്ന എല്ലാ പച്ചക്കറിച്ചെടി (പോഷകച്ചെടി)കള്‍ക്കും പൊതുവില്‍ പറയപ്പെടുന്ന വാക്കാണ്‌ قَضْب (ക്വള്വ് ബ്). ഒരു പ്രത്യേക ചെടിയുടെ പേരാണെന്നും കറിക്കു ഉപയോഗിക്കുന്ന എല്ലാ ഇലച്ചെടികള്‍ക്കും പറയുന്ന പേരാണെന്നും അഭിപ്രായമുണ്ട്. اب (അബ്ബ്) എന്നാല്‍, മനുഷ്യര്‍ തിന്നാറില്ലാത്തതും, കാലികള്‍ മേഞ്ഞു തിന്നുന്നതുമായ പുല്‍ച്ചെടികളാകുന്നു. നന്ദികേടിന്റെ അനന്തരഫലം അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുന്ന ആ ഭയങ്കരഘട്ടത്തെപ്പറ്റിയാണ് അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ വിവരിക്കുന്നത്.

അന്ത്യ നാളില്‍ സംഭവിക്കുന്ന കാഹളം ഊത്തിനെപ്പറ്റിയാണ്‌  الصَّاخَّةُ (ഉഗ്രത നിമിത്തം ചെകിടുപൊട്ടി കേള്‍വി നഷ്ടപ്പെടുമാറുള്ള ഭയങ്കര ശബ്ദം) എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. അന്നു ഓരോരുത്തരും ഭയവിഹ്വലരായി കിടുകിടുത്തു പോകുന്നു. ഒരാള്‍ക്കും മറ്റൊരാളെക്കുറിച്ചു ചിന്തയോ ഓര്‍മ്മയോ ഉണ്ടാകുന്നതല്ല. ഓരോരുത്തന്നും ‘തന്റെ കാര്യം തന്റെ കാര്യം’ എന്നു മാത്രമായിരിക്കും. കാരണം, അവനവന്റെ കാര്യം തന്നെ അവനവനു പിടിപ്പതും അതിലധികവുമുണ്ടായിരിക്കും! എന്നാല്‍, അല്ലാഹുവിനോടു കൂറും ഭക്തിയും പുലര്‍ത്തിവന്നവരും, നന്ദികേടും ധിക്കാരവും കാട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നവരും ഒരുപോലെയായിരിക്കുമോ? അല്ല:-

അപ്പോള്‍ ആദ്യം പറഞ്ഞ പ്രസന്നമുഖങ്ങള്‍ സുകൃതവാന്മാരായ സത്യവിശ്വാസികളാണെന്നു പറയേണ്ടതില്ല. അല്ലാഹു അവന്‍റെ മഹത്തായ കാരുണ്യം കൊണ്ട് നമ്മെയെല്ലാം സുകൃതവാന്മാരായ സത്യവിശ്വാസികളില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തി അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ. ആമീന്‍.

ولله الحمد و المنة