സൂറത്തുല്‍ ഖിയാമഃ : 01-21

لَا أُقْسِمُ (ലാ-ഉഖ്സിമു) എന്ന വാക്കിനു ‘ഞാന്‍ സത്യം ചെയ്തു പറയുന്നു’ എന്നു അര്‍ത്ഥം കല്‍പിച്ചതിനെക്കുറിച്ചു സൂ: വാഖിഅഃ 75ന്‍റെ വ്യാഖ്യാനത്തില്‍ വിവരിച്ചതു ഓര്‍ക്കുക. ഒന്നാമതായി ഖിയാമത്തു നാളിന്‍റെ പേരിലും, രണ്ടാമതായി ആക്ഷേപക്കാരിയായ ആത്മാവിന്‍റെ – അഥവാ മനസ്സിന്‍റെ – പേരിലും അല്ലാഹു സത്യം ചെയ്തുകൊണ്ടു പറയുന്നു: മനുഷ്യന്‍റെ മരണശേഷം, അവന്‍റെ അസ്ഥികളെ മുഴുവനും ഒരുമിച്ചുകൂട്ടി അവനെ നാം പുനര്‍ജീവിപ്പിക്കുന്നതാണ്. നാമതു ചെയ്കയില്ലെന്നോ, നമുക്കതിനു കഴിയുകയില്ലെന്നോ അവന്‍ ഭാവിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ ആ ഭാവന വിട്ടേക്കട്ടെ. തീര്‍ച്ചയായും നാമതു ചെയ്യുകതന്നെ ചെയ്യും. അവന്‍റെ വിരല്‍ തലപ്പുകള്‍ പോലും – അഥവാ ഓരോ സന്ധിയെല്ലും – അതതിന്‍റെ സ്ഥാനത്തുവെച്ചു ശരിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടുതന്നെ അതു ചെയ്‌വാന്‍ നമുക്കു തികച്ചും കഴിവുണ്ട്.

മനുഷ്യമനസ്സിനെ ആക്ഷേപക്കാരി (اللَّوَّامَةِ) അഥവാ വളരെ കുറ്റപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതു എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചതു വളരെ അര്‍ത്ഥവത്താകുന്നു. ഒരു തെറ്റായ കാര്യം ഒരാള്‍ ചെയ്യുമ്പോള്‍ അവന്‍റെ മനസ്സാക്ഷി അവനെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നു. അതു അരുതാത്തതാണെന്നു അവന്‍റെ മനസ്സു അവനോടു മന്ത്രിക്കാതിരിക്കുകയില്ല. ഒരു നന്മ ചെയ്തശേഷം പലപ്പോഴും അതിനേക്കാള്‍ നന്നാകുമായിരുന്ന മറ്റൊന്നു ചെയ്യാത്തതിനെപറ്റി മനസ്സില്‍ ആക്ഷേപം ഉയരുന്നു, എന്തിനതു ചെയ്തു, എന്തിനതു തിന്നു, എന്തിനതു പറഞ്ഞു, എന്തുകൊണ്ടിതു ചെയ്തില്ല, എന്തുകൊണ്ടിതു പറഞ്ഞില്ല എന്നിത്യാദി ആക്ഷേപങ്ങള്‍ പുറപ്പെടുവിക്കാത്ത മനുഷ്യമനസ്സു ആര്‍ക്കാണുള്ളത്? യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളുടെ നേരെ കണ്ണടച്ചും ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളെ അവഗണിച്ചും സത്യനിഷേധം നടത്തുന്നവരും, വീണ്ടുവിചാരമോ, ഉപദേശം കേള്‍ക്കുവാനുള്ള സന്നദ്ധതയോ ഇല്ലാത്തവരും, ഭാവിയെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കാറില്ലാത്തവരുമെല്ലാം തന്നെ ഒരിക്കല്‍ തങ്ങളെത്തന്നെ പഴിക്കുകയും തീരാത്ത ഖേദത്തിലായിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നു. സല്‍കര്‍മ്മങ്ങള്‍ കുറെയെല്ലാം ചെയ്തിരുന്നാലും പരലോകത്തുവെച്ച് ലഭിക്കുന്ന അവര്‍ണ്ണനീയമായ സുഖസൗകര്യങ്ങള്‍ കാണുമ്പോള്‍, അയ്യോ, കുറേക്കൂടി സല്‍ക്കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ഞാന്‍ ചെയ്തു വെച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ നന്നായേനെ എന്നു മനുഷ്യന്‍ വിലപിച്ചു പോകും. ചുരുക്കത്തില്‍ മനസ്സിന്‍റെ ആക്ഷേപത്തിനു ഒട്ടും വിധേയനാകാത്ത മനുഷ്യനെ കാണുവാന്‍ പ്രയാസം.

അവിശ്വാസിയായ മനുഷ്യന്‍ അവന്‍റെ ഭൂതകാലം ഏതായാലും നഷ്ടപ്പെടുത്തി. എന്നാല്‍, ഭാവിയും നഷ്ടപ്പെടുത്തുമാറു തോന്ന്യാസം തുടരുവാനാണ് അവന്‍ തുനിയുന്നത്. മരണാനന്തര ജീവിതത്തെയും അതിലെ അനുഭവങ്ങളെയും അവന്‍ നിഷേധിക്കുന്നു. ‘നിങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു കേള്‍ക്കുന്ന ഈ ഖിയാമാത്തുനാള്‍ എപ്പോഴാണുണ്ടാകുക?’ എന്നു അവന്‍ നിഷേധപൂര്‍വ്വം പരിഹസിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ അവന്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കട്ടെ, അതത്ര വിദൂരമൊന്നുമല്ല. അതു എപ്പോള്‍ എന്നതിനേക്കാള്‍ ആലോചിക്കേണ്ടതു അതു എങ്ങിനെയായിരിക്കും എന്നുള്ളതാണ്. അതു സംഭവിക്കുമ്പോള്‍ ലോകത്തിന്‍റെ നിലയെല്ലാം മാറിപ്പോകും. മനുഷ്യന്‍ അന്ധാളിച്ചു ഭയവിഹ്വലനായിത്തീരും; മിന്നലേറ്റവണ്ണം അവന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ അഞ്ചിപ്പോകും; ചന്ദ്രന്‍റെ വെളിച്ചം നഷ്ടപ്പെട്ട് അതു ഇരുട്ടുമയമായിത്തീരും; സൂര്യനും ചന്ദ്രനും ഒരേ സ്ഥാനത്തു ഒരുമിച്ചു കൂട്ടപ്പെടും. ഇങ്ങിനെയുള്ള ആ ഘോരസമയം വന്നുകഴിഞ്ഞാല്‍ അപ്പോള്‍, മനുഷ്യന്‍ സഹികെട്ട് രക്ഷാമാര്‍ഗ്ഗത്തിനു മുറവിളികൂട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കും. പക്ഷേ, എവിടെ നിന്നു രക്ഷകിട്ടുവാനാണ്? എല്ലാവരും ലോകരക്ഷിതാവിന്‍റെ കോടതിയില്‍ സമ്മേളിക്കേണ്ട ദിവസമാണത്. ഒരാള്‍ക്കും അതില്‍ നിന്നു രക്ഷയില്ല. ആര്‍ക്കും അതില്‍ നിന്നു ഒഴിവുമില്ല.

ചന്ദ്രന്‍റെ വെളിച്ചം പോയി ഇരുളടയുക, സൂര്യനും ചന്ദ്രനും ഒരുമിച്ചു കൂട്ടപ്പെടുക എന്നിങ്ങനെയുള്ള അത്യുഗ്രമായ സംഭവവികാസങ്ങള്‍ പലതും ഖിയാമത്തുനാളില്‍ സംഭവിക്കുവാനിരിക്കുന്നതായി അല്ലാഹു അറിയിക്കുന്നു. താഴെ സൂറത്തുകളില്‍ കൂടുതല്‍ സംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചു കാണാവുന്നതുമാണ്. അവ ഓരോന്നിനെ സംബന്ധിച്ചും അല്ലാഹു എന്തു പറഞ്ഞുവോ അതേപടി അതു സംഭവിക്കുമെന്നതില്‍ യാതൊരു സംശയവുമില്ല. അതങ്ങിനെത്തന്നെ വിശ്വാസിക്കല്‍ കടമയുമാണ്. പക്ഷേ, അതിനെപ്പറ്റി കൂടുതല്‍ വിശദീകരിച്ചു വിവരിക്കുവാന്‍ നമുക്കു സാധ്യമല്ല. അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

നല്ലതാവട്ടെ, ചീത്തയാവട്ടെ ഓരോരുവനും മരണത്തിനു മുമ്പ് ചെയ്തു വെച്ച സകല കര്‍മ്മങ്ങളെയും, ചെയ്യാതെ ബാക്കിവെച്ച കര്‍മ്മങ്ങളെയും കുറിച്ചു സവിസ്താരം അവനെ തെര്യപ്പെടുത്തും. അവന്‍റെ കര്‍മരേഖകളും വിവിധതരം സാക്ഷികളും മുഖേന അവയെല്ലാം സ്ഥാപിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യും. അവനു എല്ലാം ശരിക്കും ബോധ്യമാകുകയും ചെയ്യും. എന്നാലും ഒഴികഴിവുകള്‍ പലതും അവന്‍ സമര്‍പ്പിച്ചേക്കും. പക്ഷേ, ഫലപ്പെടുകയില്ല. അവന്‍ സ്വയം തന്നെ തനിക്കെതിരില്‍ തെളിവും സാക്ഷിയും കൊണ്ടുവരുന്നു! അതാ, അവന്‍റെ കൈകാലുകലും, തൊലി തുടങ്ങിയ അവയവങ്ങളും അവന്‍ ചെയ്തിട്ടുള്ള തെറ്റുകുറ്റങ്ങള്‍ തുറന്നു പറയുന്നു! അപ്പോള്‍ അവന്‍റെ വായടഞ്ഞു പോകുന്നതാണ്. അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ നബി (സ)യെ അഭിമുഖീകരിച്ചുകൊണ്ട് അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

നബി (സ) തിരുമേനിക്കു വളരെ ആശ്വാസപ്രദമായ ഒരു ഉപദേശമാണ് ഈ വചനങ്ങളില്‍ അല്ലാഹു നല്‍കുന്നത്. സൂഃ ത്വാഹ 114ന്‍റെ വ്യാഖ്യാനത്തില്‍ പ്രസ്താവിച്ചതു പോലെ, ജിബ്രീല്‍ (അ) ഖുര്‍ആനിന്‍റെ വഹ് യുമായി വരുമ്പോള്‍, അദ്ദേഹം സ്ഥലം വിടുന്നതിനു മുമ്പുതന്നെ അതു മനഃപാഠമാക്കുവാനും, മറന്നു പോകാതിരിക്കുവാനും വേണ്ടി തിരുമേനി അതു ധൃതിയില്‍ നാവിളക്കി ചൊല്ലിക്കൊണ്ടിരിക്കുമായിരുന്നു വെന്നും, ഇതു സംബന്ധിച്ചാണ് ഈ വചനങ്ങള്‍ അവതരിച്ചതെന്നും ബുഖാരിയും മുസ്‌ലിമും മറ്റും ഉദ്ധരിച്ച ഹദീസുകളില്‍ വ്യക്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു. അങ്ങിനെ സാഹസപ്പെടേണ്ടതില്ലെന്നും അതു മനസ്സില്‍ സമാഹരിച്ച് ഉറപ്പിച്ചുതരലും വേണ്ടതു പോലെ പാരായണം ചെയ്തുതരലും നമ്മുടെ ബാധ്യതയാണെന്നും, ഓതിത്തരുമ്പോള്‍ അതു ശ്രദ്ധിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നാല്‍ മതിയെന്നും അല്ലാഹു നബി(സ)യെ ഉണര്‍ത്തുന്നു. മാത്രമല്ല, അവതരിപ്പിച്ചു തരുന്ന ഖുര്‍ആന്‍ വചനങ്ങള്‍ക്കു ആവശ്യമായ വിവരണവും വ്യാഖ്യാനവും നല്‍കലും അല്ലാഹുവിന്‍റെ ബാധ്യത തന്നെയാണെന്നു കൂടി ഉണര്‍ത്തിയിരിക്കുന്നു. ബുഖാരിയുടെ രിവായത്തില്‍, ഈ വചനങ്ങള്‍ അവതരിച്ചതിനു ശേഷം, പിന്നീടു ജിബ്രീല്‍ (അ) വരുമ്പോള്‍ തിരുമേനി തലതാഴ്ത്തി ശ്രദ്ധാപൂര്‍വം കേള്‍ക്കുകയും, അദ്ദേഹം പോയാല്‍ അല്ലാഹു വാഗ്ദാനം ചെയ്തു പോലെ അവിടുന്ന് അതു ഓതികേള്‍പ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നുവെന്നും പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നു.

അതിനെ സമാഹരിച്ചുതരല്‍ നമ്മുടെ ബാധ്യതയാണ് (إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ) എന്നു പറഞ്ഞതിന്‍റെ താല്‍പര്യം, അപ്പപ്പോള്‍ അവതരിക്കുന്ന വചനങ്ങള്‍ മറന്നുപോകാതിരിക്കത്തക്കവണ്ണം നബി(സ)യുടെ ഹൃദയത്തില്‍ അപ്പപ്പോള്‍ തന്നെ ഉറപ്പിച്ചു പാഠമാക്കിക്കൊടുക്കുന്നു എന്നത്രെ. മുസ്ഹഫുകളില്‍ ഇന്ന് ഈ കാണുന്നവിധത്തില്‍ ഖുര്‍ആനിന്‍റെ ആദ്യം മുതല്‍ അവസാനം വരെയുള്ള ക്രോഡീകരണമല്ല ഇതുകൊണ്ടുദ്ദേശ്യം എന്നു വ്യക്തമാണ്. (ഈ ക്രോഡീകരണത്തെപ്പറ്റി മുഖവുരയില്‍ വിവരിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.) ഖുര്‍ആന്‍ വിവരിക്കുന്നതിന്‍റെ ബാധ്യതയും അല്ലാഹുവിന്നാണ് (ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ) എന്നു പറഞ്ഞുവല്ലോ. ഈ വാഗ്ദാനം നിറവേറ്റപ്പെടുന്നതു പ്രധാനമായും രണ്ടു പ്രകാരത്തിലായിരിക്കും.

(1) ചില വചനങ്ങളില്‍ സംക്ഷിപ്തമായോ, സൂചനയായോ, വ്യംഗ്യമായോ മറ്റോ പ്രസ്താവിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ മറ്റു ചില വചനങ്ങള്‍ മുഖേന വ്യക്തമായും വിശദമായും വിവരിച്ചുകൊടുക്കുക. ഖുര്‍ആന്‍റെ ചില വശങ്ങള്‍ ചില വശങ്ങള്‍ക്കു വ്യാഖ്യാനം നല്‍കുന്നുവെന്നു പറയുന്നതിന്‍റെ സാരം ഇതാണ്.

(2) ഖുര്‍ആന്‍ വചനങ്ങള്‍ മുഖേനയല്ലാതെ – അഥവാ വഹ് യിന്‍റെ പല ഇനങ്ങളില്‍പെട്ട ഏതെങ്കിലും ഒരിനം മുഖേന – ആവശ്യമായ വിശദീകരണങ്ങള്‍ നല്‍കുക. നബി (സ) തിരുമേനിയുടെ വചനങ്ങളിലൂടെയും ചര്യകളിലൂടെയും ഇതു നമുക്കു ലഭിക്കുന്നു. തിരുമേനിയുടെ സുന്നത്തുകള്‍ ഖുര്‍ആന്‍റെ വ്യാഖ്യാനമാണെന്നു പറയുന്നതിന്‍റെ ഉദ്ദേശ്യം ഇതാണ്.

ഖിയാമത്തു നാളിനെയും, അതിനെ നിഷേധിക്കുന്നവരെയും കുറിച്ചായിരുന്നുവല്ലോ മുന്‍ ആയത്തുകളിലെ സംസാരം. ഇടക്കുവെച്ചു നബി (സ)ക്കു ചില ഉപദേശങ്ങള്‍ നല്‍കുകയുണ്ടായി. ഒരു പക്ഷെ ഈ സ്ഥാനത്തു വെച്ചുതന്നെ ഈ ഉപദേശം നല്‍കേണ്ടുന്ന പ്രത്യേകം സന്ദര്‍ഭം നേരിട്ടിരുന്നുവെന്നും വരാം. അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം ഇവിടെ വെച്ചു തന്നെ അക്കാര്യം ഉണര്‍ത്തിയത്. അല്ലാഹുവിനറിയാം. ഏതായാലും അടുത്ത വചനങ്ങളില്‍ മുന്‍ സംസാരവിഷയം തന്നെ തുടരുന്നു:-

അതാണ്‌ നിങ്ങള്‍ക്കു പിണഞ്ഞ അബദ്ധം. അതു കൊണ്ടാണ് നിങ്ങള്‍ എല്ലാ സത്യയാഥാര്‍‍ത്ഥ്യങ്ങളെയും നിഷേധിക്കുവാനും, തോന്ന്യാസങ്ങളില്‍ മുഴുകുവാനും ഒരുമ്പെടുന്നതു എന്നു താല്‍പര്യം. വാസ്തവത്തില്‍ പരലോകജീവിതത്തില്‍ വിശ്വാസമുള്ളവര്‍ പോലും ദുര്‍മാര്‍ഗത്തില്‍ പതിച്ചു പോകുവാനുള്ള പ്രാധാന കാരണവും ഇതു തന്നെ. അതെ, ഐഹിക ജീവിതത്തോടുള്ള പ്രേമവും, പരലോക ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അവഗണനയും!