സൂറത്ത്‌ ഹാമീം സജദഃ : 01-18

ഞങ്ങൾ സത്യം ചെവിക്കൊള്ളുവാൻ ഒരിക്കലും തയ്യാറില്ലെന്നും, നാം തമ്മിൽ യോജിച്ചു പോവുക സാധ്യമല്ലെന്നും നിസ്സങ്കോചം ദുരഭിമാനം കൊള്ളുവാൻ അവർ ധൃഷ്ടരായിരിക്കുകയാണ്. എന്നിട്ടും, സൗമ്യമായ രീതിയിൽ അവരോടു മറുപടി പറയുവാൻ അല്ലാഹു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) യെ ഉപദേശിക്കുന്നു:-

മാനുഷികമായ പ്രകൃതിയിൽ ഞാനും നിങ്ങളെപ്പോലെയുള്ള ഒരുവൻതന്നെ. എങ്കിലും, അല്ലാഹുവിൽ നിന്നു ദൗത്യസന്ദേശങ്ങൾ ലഭിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രവാചകനും, ആരാധ്യൻ അല്ലാഹു മാത്രമാണെന്ന തത്വം പ്രബോധനം ചെയ്‍വാൻ നിയുക്തനായവനുമത്രെ ഞാൻ. അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ നിങ്ങളെ അതിലേക്കു വിട്ടുവീഴ്ച കൂടാതെ ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതും, ആ അടിസ്ഥാനതത്വത്തിൽ നീക്കുപോക്കു വരുത്തുവാൻ തയ്യാറില്ലാത്തതും എന്നു സാരം.

മുശ്‌രിക്കുകളുടെ സ്വഭാവങ്ങളായി രണ്ടു കാര്യങ്ങൾ അല്ലാഹു ഇവിടെ എടുത്തു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഒന്ന്‌ അവർ ‘സകാത്തു ‘ കൊടുക്കുന്നില്ലെന്നും, മറ്റൊന്ന് അവർ പരലോകത്തിൽ വിശ്വസിക്കാത്തവരാണെന്നും. പരലോകത്തിൽ – അഥവാ മരണാനന്തര ജീവിതത്തിലും, പ്രതിഫലത്തിലും – വിശ്വസിക്കാത്തവരാണ് മുശ്‌രിക്കുകൾ എന്നു വ്യക്തം തന്നെ. എന്നാൽ, ‘സകാത്തു കൊടുക്കാത്തവർ‘ (الّذِينَ لا يُؤتُونَ الزَّكَاة) എന്ന വിശേഷണം പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധാർഹമാണ്. സകാത്തിന് അല്ലാഹു കൽപിക്കുന്ന പ്രാധാന്യം എന്തുമാത്രമുണ്ടെന്നു ഇതിൽ നിന്നു മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്. പരലോകത്തിൽ വിശ്വസിക്കാത്തതും സകാത്തു കൊടുക്കാത്തതുമാണ് മുശ്‌രിക്കുകളുടെ നാശഹേതു എന്നു വരുമ്പോൾ, ഇസ്ലാമിൽ സകാത്തിന്റെ സ്ഥാനം കേവലം ഒരു നിർബന്ധകർമം എന്നതിലും എത്രയോ ഉയർന്നതാണെന്നു വ്യക്തമാണല്ലോ. അതുകൊണ്ടു തന്നെയായിരുന്നു നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനിയുടെ വിയോഗാനന്തരം ചില അറബിഗോത്രങ്ങൾ സകാത്തു കൊടുപ്പാൻ വിസമ്മതിച്ചപ്പോൾ അബൂബക്കർ (رضي الله عنها) അവരോടു പരസ്യമായി യുദ്ധം നടത്തിയതും.

ഇസ്‌ലാമിൽ നിലവിലുള്ള സകാത്തുനിയമം നടപ്പിലായതു ഹിജ്‌റ രണ്ടാം കൊല്ലത്തിലാണ്. ഈ അദ്ധ്യായമാകട്ടെ, മക്കീ കാലഘട്ടത്തിൽ അവതരിച്ചതുമാകുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഇവിടെ ‘സകാത്തു’ കൊണ്ടുദ്ദേശ്യം മതത്തിലെ സാങ്കേതിക അർത്ഥത്തിലുള്ള നിർബന്ധധർമം അല്ലെന്നും (‘പരിശുദ്ധി’, ആത്‌മീയ ശുദ്ധത’ മുതലായവ) ഭാഷാർത്ഥത്തിലുള്ള സകാത്തോ, അല്ലെങ്കിൽ പൊതുവിലുള്ള ദാനധർമങ്ങളോ ആണെന്നുമത്രെ ചില മഹാന്മാരുടെ അഭിപ്രായം. പക്ഷെ – ഇബ്നുകഥീർ (رحمه الله) മുതലായവർ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളതുപോലെ – നിലവിലുള്ള സകാത്തു നിയമം വരുന്നതിനുമുമ്പ് – പ്രവാചകത്വത്തിന്റെ ആദ്യഘട്ടങ്ങളിൽ – മറ്റൊരു തരത്തിലുള്ള സകാത്തു നിർബന്ധമുണ്ടായിരുന്നുവെന്നാണ് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്. വിളവുകൾ കൊയ്തെടുക്കുന്ന അവസരത്തിൽ അതിന്റെ കടമ കൊടുത്തു തീർക്കേണ്ടതാണ്.

(وَ آتُواْ حَقَّهُ يَومَ حَصَادِهِ – الأنعام ۱٤۱) എന്നു മക്കീ സൂറത്തുകളിലൊന്നായ സൂ. ആൻആമിൽ പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ. കൂടാതെ, കഴിവുള്ളവർ അടിയന്തരഘട്ടങ്ങളിൽ ദരിദ്രന്മാർക്കും പാവപ്പെട്ടവർക്കും സാമ്പത്തികസഹായം നൽകണമെന്നുള്ളതു ഒരു പ്രധാന കടമയായി എല്ലാ കാലത്തും പൊതുവിൽ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടതുമാണ്.

ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ, ഇന്നു നിലവിലുള്ള സകാത്തു വിശദാംശത്തിൽ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നാലും മറ്റൊരു തരത്തിലുള്ള സകാത്തു അന്നും നിർബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. അതു അനുഷ്ടിക്കാത്തതിന്റെ പേരിലാണ് ‘സകാത്തു കൊടുക്കാത്ത മുശ്‌രിക്കുകൾ’ എന്നു അല്ലാഹു ഇവിടെ ആക്ഷേപിച്ചിരിക്കുന്നതു എന്നു വെക്കുവാനാണ് ന്യായം കാണുന്നത്. ‘സകാത്തു കൊടുക്കാത്ത’ (لَا يُؤۡتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ) എന്ന പ്രയോഗവും ഇതിനാണ് കൂടുതൽ അനുകൂലമാകുന്നത്. اللّه أعلم

ഭൂലോകം സൃഷ്ടിക്കുകയും അതിൽ മനുഷ്യനും ഇതരജീവികൾക്കും വേണ്ടതെല്ലാം ഏർപ്പെടുത്തിക്കൊടുക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ളത്‌ അല്ലാഹുവാണ്‌. അതിൽ മറ്റാർക്കും ഒരു പങ്കുമില്ല. എന്നിരിക്കെ, ലോകരക്ഷിതാവായ അവനുപുറമേ, മറ്റുചിലരെ അവനു പങ്കാളികളായി ഗണിക്കുന്നതിന്റെ അർത്ഥ ശൂന്യത ചൂണ്ടിക്കാട്ടുകയാണ്‌.

ആകാശഭൂമികളെ സൃഷ്ടിച്ചത്‌ ആറു ദിവസങ്ങളിലായിട്ടാണെന്ന് ഖുർആൻ പലപ്പോഴും ആവർത്തിച്ചു പറയാറുള്ളതാണ്‌. അതിന്റെ ഒരു വിശദീകരണം ഈ ആയത്തിൽ നിന്നും അടുത്ത ആയത്തിൽ നിന്നും കൂടി ലഭിക്കുന്നു. ഭൂമിയെ സൃഷ്ടിച്ചത്‌ രണ്ടു ദിവസം കൊണ്ടാണെന്നും അതിൽ പർവതങ്ങൾ സ്ഥാപിച്ചതും ആഹാരത്തിനുള്ള വകകളും മറ്റും വ്യവസ്ഥപ്പെടുത്തിയതും വേറെ രണ്ടുദിവസം കൊണ്ടാണെന്നും അങ്ങനെ ഭൂമിയുടെ സൃഷ്ടികാര്യങ്ങൾ നാലുദിവസം കൊണ്ടാണ്‌ പൂർത്തിയാക്കിയിരിക്കുന്നതെന്നും ഈ വചനത്തിൽ അല്ലാഹു വ്യക്തമാക്കി. ആകാശത്തിന്റെ കാര്യം പൂർത്തിയാക്കിയത്‌ രണ്ടുദിവസം കൊണ്ടാണെന്ന് അടുത്ത വചനത്തിലും പറയുന്നുണ്ട്‌. ഇങ്ങനെയാണ്‌ ആറു ദിവസം പൂർത്തിയാകുന്നതെന്നു മനസ്സിലാക്കാം. എന്നാൽ, ‘ദിവസം’ (يوم) എന്ന് പറഞ്ഞതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം നമുക്കു പരിചയപ്പെട്ട രാവും പകലും ചേർന്ന ദിവസമായിരിക്കയില്ല. ചില പ്രത്യേക തരത്തിലുള്ള കാലഘട്ടമായിരിക്കുവാനേ നിവൃത്തിയുള്ളൂ. സൂ: സജദ 4-ാം വചനത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനത്തിലും മറ്റും ഇതിനു മുൻപ്‌ നാം ഇതിനെപ്പറ്റി വിവരിച്ചിട്ടുള്ളത്‌ ഓർക്കുക.

മനുഷ്യരടക്കം ഭൂമിയിലുള്ള കോടാനുകോടി ജീവികൾക്ക്‌ ജനിക്കുവാനും ജീവിക്കുവാനും അതതിന്റേതായ ജീവിതാവശ്യങ്ങൾ നിർവ്വഹിക്കുവാനും ഉപയുക്തമായ വിധത്തിൽ അന്നപാനാദി നൂറുനൂറായിരം കാര്യങ്ങൾ ഇവിടെ നേരത്തേതന്നെ സജ്ജീകരിച്ച്‌ ക്രമപ്പെടുത്തി വെച്ചിരിക്കുകയാണല്ലോ അല്ലാഹു. وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا (അതിൽ ബർക്കത്ത്‌ – അഭിവൃദ്ധി – ഉണ്ടാക്കുകയും അതിലെ ആഹാരവസ്തുക്കൾ വ്യവസ്ഥപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു)എന്ന് പറഞ്ഞത്‌ ഇതെല്ലാം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുകയാണ്‌ ചെയ്യുന്നത്‌. ഒരു വിത്ത്‌ ഭൂമിയിൽ നിക്ഷേപിച്ചാൽ അത്‌ അനേകം ഇരട്ടിയാക്കി അത്‌ തിരിച്ച്തരുന്നു. അതിന്റെ ഉപരിഭാഗത്ത്‌ ഇടതടവില്ലാതെ മനുഷ്യൻ വിവിധ മർദ്ദനപരാക്രമങ്ങൾ നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അതെല്ലാം അത്‌ സഹിക്കുന്നു. സഹിക്കുക മാത്രമല്ല അതിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നു അതേ മർദ്ദകർക്ക്‌ വേണ്ട ഉൽപന്നങ്ങൾ അത്‌ ഉൽപാദിപ്പിച്ച്കൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്തെല്ലാം മാലിന്യങ്ങളും മ്ലേഛങ്ങളും കൊണ്ടാണ്‌ മനുഷ്യൻ ഭൂമിയെ നിത്യേന അശുദ്ധമാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതെന്നു കയ്യും കണക്കുമില്ല. പക്ഷെ, അതെല്ലാം വളമയും പശിമയുമാക്കി മാറ്റിക്കൊടുക്കുകയാണ്‌ അത്‌ ചെയ്യുന്നത്‌. ഇതെല്ലാം ഭൂമിയിൽ അല്ലാഹു നൽകിയ എണ്ണമറ്റ ബർക്കത്തുകളിൽ ചിലതത്രേ.

سواء (‘സവാഅൻ’) എന്നാൽ ‘ശരിക്ക്‌’ എന്നും ‘സമമായിട്ട്‌’ എന്നും അർത്ഥം വരാം. للسائلين (ലി-സ്സാഇലീൻ) എന്നതിന്‌ ‘ചോദിക്കുന്ന_അഥവാ അന്വേഷിക്കുന്ന_വർക്ക്‌’ എന്നും അർത്ഥം. വ്യാകരണപരമായി നോക്കുമ്പോൾ ‘ക്കു’ എന്നർത്ഥം കൊടുക്കപ്പെട്ട അവ്യയം (ل) അതിന്റെ തൊട്ടുമുൻപുള്ള (فِىٓ أَرۡبَعَةِ أَيَّامٍ എന്ന) വാചകവുമായി  ബന്ധപ്പെട്ടു നിൽക്കുന്നതായും, മുമ്പു പറഞ്ഞ (وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا എന്ന) വാചകവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതായും വരാം. അതുകൊണ്ടു ഇവിടെ രണ്ടുപ്രകാരത്തിൽ വ്യാഖ്യാനം നൽകപ്പെടാറുണ്ട്‌;

1) ലോകസൃഷ്ടിയെക്കുറിച്ച്‌ അന്വേഷിക്കുന്നവർക്ക്‌ ശരിക്കും നാലു ദിവസം. അവർക്ക്‌ അറിയുവാൻ വേണ്ടിയാണ്‌ നാലു ദിവസം എന്ന് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്‌ എന്നു സാരം. سواء എന്ന വാക്കിനു ഇകാരം (الكسرًة) കൊടുത്ത്‌ ‘സവാഇൻ’ എന്നും ഇവിടെ വായിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്‌. ഇതനുസരിച്ച്‌ ‘ശരിയായ നാലു ദിവസം എന്നേ അതിന്‌ അർത്ഥം വരികയുള്ളൂ.

2) ചോദിക്കുന്നവർക്കു വേണ്ടി അല്ലാഹു അതിൽ ആഹാര വസ്തുക്കൾ വ്യവസ്ഥപ്പെടുത്തിവെച്ചിരിക്കുന്നു. അഥവാ ആഹാരം അന്വേഷിക്കുന്നവരുടെ ആവശ്യാർത്ഥമാണ്‌ അവ അതിൽ വ്യവസ്ഥ ചെയ്തിരിക്കുന്നത്‌

ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ (പിന്നെ ആകാശത്തിലേക്ക്‌ തിരിഞ്ഞു) എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കകൊണ്ട്‌ ഭൂമി സൃഷ്ടിച്ചശേഷം പിന്നീടാണ്‌ അല്ലാഹു ആകാശത്തിന്റെ സൃഷ്ടിയിലേക്ക്‌ തിരിഞ്ഞത്‌ എന്ന് ധരിച്ചുകൂടാത്തതാണ്‌. കാരണം, ആകാശത്തെ ഉയർത്തി സ്ഥാപിച്ചതിനേയും, ഇരുട്ടും വെളിച്ചവും ഏർപ്പെടുത്തിയതിനേയും സംബന്ധിച്ചു പ്രസ്താവിച്ചശേഷം, സൂ: നാസിആത്തി (النازعات) ൽ അല്ലാഹു ഇങ്ങനെ വ്യക്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു: وَالْأَرْض بَعْد ذَلِكَ دَحَاهَا – النازعات (അതിനുശേഷം ഭൂമിയെ അവൻ പരത്തുകയും ചെയ്തു). നമ്മുടെ വാനശാസ്ത്രപണ്ഡിതന്മാർക്കു ഏഴു ആകാശങ്ങളെപ്പറ്റി സൂക്ഷ്മമായി ഒന്നും പറയുവാൻ സാധിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിലും ഉപരിലോകത്തെ നക്ഷത്രങ്ങൾക്കാണ്‌ ഭൂമിയേക്കാൾ കൂടുതൽ കാലപ്പഴക്കമെന്നാണ്‌ മൊത്തത്തിൽ അവരുടേയും നിഗമനം. അതുകൊണ്ട്‌ ثم (പിന്നെ) എന്ന പദം ഇവിടെ കാലക്രമം കാണിക്കുവാനുള്ളതല്ല, ഒരു വിഷയത്തിനുശേഷം മറ്റൊരു വിഷയത്തിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം കാണിക്കുവാനുള്ളതാണെന്നു മനസ്സിലാക്കാം.

ആകാശത്തിന്റെ സൃഷ്‌ടിയിലേക്കു തിരിഞ്ഞപ്പോൾ അത്‌ ഒരു തരം പുകയായിരുന്നു (وَهِيَ دُخَانٌ) എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ താൽപര്യം എന്താണെന്നു നമുക്കു സൂക്ഷ്‌മമായി പറയുവാൻ തെളിവുകളില്ല. ശാസ്ത്രത്തിന്റെ അഭിപ്രായമനുസരിച്ച്‌ ഉപരിഗോളങ്ങളെല്ലാം ഒരുകാലത്ത്‌ ഒരുതരം മേഘപടലം (السحاب) അല്ലെങ്കിൽ ധൂമപടലം (الدخان) അഥവാ ഒരുതരം ആവി (البخار) യോ വാതകമോ ആയിരുന്നു എന്നും അതിദീർഘമായ കാലങ്ങൾക്കുശേഷമാണ്‌ അവ നിലവിലുള്ള പദാർത്ഥലോകങ്ങളായി പരിണമിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നുമാണ്‌ കാണുന്നത്‌. (*). അങ്ങിനെയുള്ള ഏതെങ്കിലും അവസ്ഥയേക്കുറിച്ചായിരിക്കാം ‘അത്‌ പുകയായിരുന്നു’ (وَهِيَ دُخَانٌ) എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്‌. അല്ലാഹുവിന്നറിയാം. ഭൂമിയേയും ആകാശത്തേയും അഭിമുഖീകരിച്ചുകൊണ്ട്‌ അനുസരണപൂർവ്വമോ നിർബന്ധിതമായോ വരുവാൻ കൽപിച്ചുവെന്നും അവ അനുസരണപൂർവം തന്നെ വന്നുവെന്നും പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്‌ കേവലം ഒരു ഉപമാലങ്കാരപ്രയോഗമാകുന്നു. അവയും അവയിലുള്ള സർവവസ്‌തുക്കളും അല്ലാഹുവിന്റെ ഉദ്ദേശ്യത്തിനും വ്യവസ്ഥകൾക്കും പരിപൂർണ്ണമായും വിധേയമാണെന്നും അതിൽ എന്തെങ്കിലും വിഘ്നം വരുത്തുവാൻ അവക്ക്‌ സാധ്യമല്ലെന്നും സാരം.

 (*) സൂ: കഹ്‌ഫിന്റെ 109-ാം വചനത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനത്തിൽ കൂടുതൽ വിവരം കഴിഞ്ഞുപോയിട്ടുണ്ട്. 

‘പുക’യായിരുന്ന വസ്തുവെ അല്ലാഹു ഏഴാകാശങ്ങളാക്കി സൃഷ്ടി പൂർത്തിയാക്കി (فَقَضَاهُنَّ سَبعَ سَمَاوَاتٍ) എന്നു പറഞ്ഞുവല്ലോ. ആ പുക എന്തായിരുന്നു? അതെവിടെനിന്നുണ്ടായി? അതിനുമുൻപ്‌ അത്‌ എന്തായിരുന്നു? കേവലം ചില ശാസ്ത്രീയ നിഗമനങ്ങളല്ലാതെ യഥാർത്ഥവും ഖണ്ഡിതവുമായ ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങളാണവ. ഒരു കാര്യം ബുദ്ധി നമുക്കു കാട്ടിത്തരുന്നുണ്ട്‌. എല്ലാറ്റിന്റെയും ആദ്യത്തെ ഉത്ഭവസ്ഥാനം ശുദ്ധശൂന്യതയാണെന്നത്രേ അത്‌. ശുദ്ധശൂന്യതയിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും ഒരു വസ്തുവിന്‌ അസ്തിത്വം നൽകുവാൻ അദൃശ്യമായ ഒരു പരമശക്തിക്കല്ലാതെ (അല്ലാഹുവിന്നല്ലാതെ) മറ്റേതൊരു ശക്തിക്കും കഴിവില്ല തന്നെ. ഏതു പ്രകൃതിവാദിയും ഏതു നിരീശ്വരവാദിയും ഇവിടെ മുട്ടുകുത്താതെ നിവൃത്തിയില്ല. രണ്ടുദിവസങ്ങളിൽ (فِي يَوْمَيْنِ) അഥവാ രണ്ടു ഘട്ടങ്ങളിൽ ആയിട്ടാണ്‌ ആകാശങ്ങളേയും സൃഷ്ടിച്ചതെന്നു പറഞ്ഞുവല്ലോ. കഴിഞ്ഞ വചനത്തിൽ പ്രസ്താവിച്ച നാലു ദിവസത്തിനു പുറമേയാണിത്‌. അങ്ങനെ ആകാശഭൂമികളുടെ സൃഷ്ടി ആറു ദിവസം കൊണ്ട്‌ പൂർത്തിയായി. (ഏഴ്‌ ആകാശങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌ സൂ: മുഅമിനൂൻ 17-ാം വചനത്തിന്റെ വിവരണത്തിൽ നാം പ്രസ്താവിച്ചതു ഓർക്കുക).

ഓരോ ആകാശത്തിലേയും മലക്കുകൾ മുതലായ നിവാസികൾ, വിഭവങ്ങൾ, നടപടിക്രമങ്ങൾ, പ്രകൃതിവിശേഷങ്ങൾ ആദിയായ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും നിശ്ചയിച്ചു വേണ്ടുന്ന വ്യവസ്ഥ ഏർപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടെന്നത്രേ وَأَوْحَى فِي كُلِّ سَمَاءٍ أَمْرَهَا (എല്ലാ ആകാശത്തിലും അതിന്റെ കാര്യത്തെക്കുറിച്ച്‌ ബോധനം നൽകി) എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ താൽപര്യം. നക്ഷത്രഗോളങ്ങൾ ഓരോന്നും നമ്മുടെ ഭൂമിയേക്കാൾ എത്രയോ മടങ്ങു വലുതാണെങ്കിലും നമ്മുടെ ദൃഷ്ടിയിൽ അവ ഒരു മേൽപുരയിൽ മിന്നിത്തിളങ്ങുന്ന വൈദ്യുതവിളക്കുകൾ പോലെയാണല്ലോ. അതുകൊണ്ടാണ്‌ وَزَيَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ (കൂടുതൽ അടുത്ത ആകാശത്തെ വിളക്കുകൾ കൊണ്ട്‌ അലങ്കരിച്ചു) എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്‌.

തുടർന്നുകൊണ്ട്‌ و حفظا (ഒരു കാവലും) എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ താൽപര്യം രണ്ടു പ്രകാരത്തിൽ ആയിരിക്കാനിടയുണ്ട്‌. രണ്ടായാലും സ്ഥലത്തേക്കു യോജിച്ച ഒരു ക്രിയാരൂപം (فعل) ഇവിടെ ലോപിച്ചിരിക്കൽ വ്യാകരണനിയമപ്രകാരം അനിവാര്യമാണ്‌. അതിങ്ങനെ വിവരിക്കാം.

1) أي وحفظناها حفظاً (അവയെ – ആകാശത്തെ – നാം ഒരു കാവൽ കാക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു). അഥവാ ആകാശത്തിന്റെ രക്ഷക്കാവശ്യമായ എല്ലാ ഏർപ്പാടും നാം ചെയ്തിരിക്കുന്നു.

2) وَجَعَلْنَاهَا حفظاً (അവയെ – ആ വിളക്കുകളാകുന്ന നക്ഷത്രങ്ങളെ – നാം ഒരു കാവൽ ആക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു). നക്ഷത്രങ്ങളെ അടുത്ത ആകാശത്തിനു ഒരു അലങ്കാരമാണെന്ന പോലെത്തന്നെ, ആകാശത്തേക്കു പിശാചുക്കളുടെ വരവിനെ തടയുക വഴി ആകാശത്തിന്‌ അവയെ ഒരു കാവലായും ഏർപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു എന്നു സാരം. നക്ഷത്രങ്ങൾ കൊണ്ട്‌ ആകാശത്തെ അലങ്കരിച്ചവിവരം പറയുന്നതോടൊപ്പം തന്നെ അവയെ പിശാചുക്കളിൽ നിന്ന് കാവലും ആക്കിയിരിക്കുന്നുവെന്ന് (സൂ: ഹിജ്ർ 16, 17; സ്വാഫാത്ത്‌ 6, 7; മുൽക്‌ 5 മുതലായ സ്ഥലങ്ങളിൽ) അല്ലാഹു വ്യക്തമായി പ്രസ്താവിച്ചതാണല്ലോ. അതാണ്‌ ഈ വ്യാഖ്യാനത്തിന്‌ അവലംബം. (കൂടുതൽ വിവരം സൂ: ഹിജ്‌റിനു ശേഷമുള്ള വ്യാഖ്യാനക്കുറിപ്പിൽ നോക്കുക). ഇതെല്ലാം സൃഷ്ടിച്ച്‌ വ്യവസ്ഥപ്പെടുത്തി നിയന്ത്രിച്ചും പരിപാലിച്ചും പോരുന്ന മഹാ ശക്തി പ്രതാപത്തിന്റെയും ജ്ഞാനത്തിന്റെയും പരമകേന്ദ്രം തന്നെ. (ذَٰلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ)

9 മുതൽ 12 കൂടി വചനങ്ങളിലെ ഉള്ളടക്കം ഓർത്തുകൊണ്ടു ഈ വചനത്തിലെ താക്കീതിന്റെ ആഴം ഒന്നാലോചിച്ചുനോക്കുക! മുൻപ്‌ പ്രസ്താവിച്ചതുപോലെ ആ കടുത്ത മുശ്‌രിക്കായ ഉത്ത്ബത്തിന്റെ മുഖഭാവം മാറിയതും കരിങ്കല്ലു പോലെ ഉറച്ചു കടുത്തിരുന്ന ആ ഹൃദയത്തിനു ചാഞ്ചല്യം നേരിട്ടതും ഈ താക്കീതിന്റെ ഗൗരവം നിമിത്തമാണല്ലോ. صاعقة (ഇടിത്തീ) എന്ന വാക്കു കൊണ്ട്‌ ഘോരമായ ശിക്ഷ എന്നാണിവിടെ വിവക്ഷ. ആദു – ഥമൂദിന്റെ ശിക്ഷകളെക്കുറിച്ച്‌ തുടർന്നു വിവരിക്കുന്നുണ്ട്‌.

മുൻപിൽകൂടിയും പിമ്പിൽകൂടിയും റസൂലുകൾ ചെന്നുവെന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ താൽപര്യം, അവരുടെ വരവും ഉപദേശവും തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു എന്നാകുന്നു. ആദിന്റെയും ഥമൂദിന്റെയും പൊതുനിലയാണ്‌ ഈ വചനത്തിൽ ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞത്‌. തുടർന്നുള്ള വചനങ്ങളിൽ അതിന്റെ വിശദീകരണം കാണാം.

തുടർച്ചയായി ഏഴു രാത്രിയും എട്ടു പകലും പ്രസ്തുത കൊടുങ്കാറ്റ് അവരിൽ ആഞ്ഞടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഈന്തപ്പന കടപുഴങ്ങി വീഴുന്ന കണക്കെ അവർ ഒന്നടങ്കം ചത്തൊടുങ്ങിപ്പോയി. (69: 6-8) ആ ജനതയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ആ ദിവസങ്ങളത്രയും ഏറ്റവും ലക്ഷണം കെട്ട ദുർദ്ദിനങ്ങളായിരുന്നുവെന്നു പറയേണ്ടതില്ല. മാത്രമല്ല, ആ ലക്ഷണക്കേടു പിന്നീട് അവരെ വിട്ടു മാറുവാനും പോകുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് ദുശ്ശകുനം പിടിച്ച അഥവാ അശുഭകരങ്ങളായ ദിവസങ്ങൾ (أيام تحساب) എന്നു ആ ദിവസങ്ങളെക്കുറിച്ചു പറഞ്ഞത്. മുറിഞ്ഞുപോകാതെ നിലനിൽക്കുന്ന ശകുനക്കേടിന്റെ ദിവസം (يَوْمِ نَحْسٍۢ مُّسْتَمِرٍّۢ) എന്നത്രെ സൂഃ ഖമറിൽ അവയെ വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്.

ചില പ്രത്യേക ദിവസങ്ങൾ ‘നഹ്സുള്ള’ (അശുഭകരമായ) ദിവസങ്ങളാണെന്നു എങ്ങനെയോ ഒരു വിശ്വാസം പലരിലും കടന്നുകൂടിയിട്ടുണ്ട്. ആ ദിവസങ്ങൾ അപകടം പിടിച്ചവയാണെന്നും അതുകൊണ്ടു ആ ദിവസങ്ങളിൽ, യാത്ര, വിവാഹം പോലെയുള്ളതൊന്നും നിർവഹിക്കുന്നതു നന്നല്ലെന്നുമാണ് അവരുടെ ധാരണ. ചില പഞ്ചാംഗങ്ങളിൽ ആ ദിവസങ്ങൾ ഏതെല്ലാമാണെന്നു ചൂണ്ടിക്കാട്ടുകയും ചെയ്യാറുണ്ട്. ഇതിനു ഇസ്ലാമിൽ യാതൊരു അടിസ്ഥാനവുമില്ല. ഒരാളെയോ, ഒരു സമൂഹത്തെയോ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു ദിവസം പല അനിഷ്ട സംഭവങ്ങളും ഉണ്ടായെന്നുവരാം. അതേസമയത്ത് ആ ദിവസം തന്നെ മറ്റൊരു കൂട്ടർക്ക് വളരെ സന്തോഷകരമായ അനുഭവങ്ങളും ഉണ്ടായെന്നുവരും. എന്നല്ലാതെ, ചില പ്രത്യേക ദിവസങ്ങളിൽ എല്ലാവർക്കും പൊതുവിൽ ദോഷം ബാധിക്കുകയോ, അല്ലെങ്കിൽ ആ ദിവസങ്ങളിൽ മാത്രം ഭാഗ്യദോഷം സംഭവിക്കുകയോ ഉണ്ടാകുന്നതല്ല. ഇനി ഏതെങ്കിലും ദിവസം ഒരു പൊതു ആപത്ത് സംഭവിച്ചുവെന്ന് വെക്കുക, എന്നാൽ അത് ആ ദിവസത്തിന്റെ ഫലമായുണ്ടാകുന്നതാണോ? അതുമല്ല, അതിനുള്ള കാരണം മറ്റൊന്നായിരിക്കും. ഒരുപക്ഷേ, ആ കാരണം നമുക്കു വ്യക്തമായി അറിയുവാൻ കഴിയാത്തതായിരിക്കാം. ഏതായാലും ‘നഹ്സ് ദിവസ’ങ്ങളിൽ നടത്തപ്പെടുന്ന പ്രവർത്തനങ്ങൾ പലതും ശുഭകരമായി പര്യവസാനിക്കുന്നതും നാം സാധാരണ കാണാറുള്ളതാണ്. ശകുനം നോക്കൽ, മുഹൂർത്തം നോക്കൽ മുതലായതെല്ലാം ഹദീസുകളിൽ കർശനമായി വിരോധിച്ചിട്ടുള്ളതു പ്രസ്താവ്യമാകുന്നു.

ആദു – ഥമൂദിന്റെ സംഭവങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചു കൂടുതൽ വിവരം ഒന്നിലധികം സ്ഥലങ്ങളിൽ ഇതിനു മുമ്പ് നാം വായിച്ചു കഴിഞ്ഞതാണ്. വിശദീകരിക്കേണ്ടതില്ല. ഐഹികജീവിതത്തിൽ തന്നെ അനുഭവപ്പെടുന്ന ഇത്തരം ശിക്ഷകൾക്കു പുറമെ, പരലോകത്തുവെച്ചു ഇവർക്കും ഇവരെപ്പോലെ തൗഹീദിൽ വിശ്വസിക്കാത്തവർക്കും ആസ്വദിക്കേണ്ടി വരുന്ന ചില രംഗങ്ങളെ അല്ലാഹു തുടർന്നു വിവരിക്കുന്നു:-