സൂറത്തുസുമര്‍ : 01-21

വിശുദ്ധ ഖുർആന്റെ സത്യതയും, തൗഹീദും സ്ഥാപിച്ച ശേഷം, മുശ്‌രിക്കുകൾ തങ്ങളുടെ ശിർക്കുപരമായ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കു ന്യായീകരണം നൽകുന്നതു എങ്ങിനെയാണെന്നു അല്ലാഹു വിവരിക്കുന്നു. തങ്ങളുടെ ആരാധ്യന്മാർ അല്ലാഹുവിന്റെ അടുക്കൽ തങ്ങൾക്കു സാമീപ്യവും പ്രീതിയും നേടിക്കൊടുക്കുമെന്നത്രെ അവരുടെ വാദം. ഈ വാദം തനി കള്ളവും നന്ദികെട്ട സത്യനിഷേധവുമാണെന്നു അല്ലാഹു ചൂണ്ടികാണിക്കുന്നു. അല്ലാഹുവിന്റെ സൃഷ്ടികളിൽപെട്ട ചിലരെ അവന്റെ മക്കളായി ഗണിക്കുകയും ആ നിലക്കു അവരെ ആരാധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവർക്കുള്ള ഖണ്ഡനമാണ്‌ 4ആം വചനം. അല്ലാഹുവിനു വേണമെങ്കിൽ അവന്റെ സൃഷ്ടികളിൽ നിന്നു തന്നെ അവൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നവരെ അവന്റെ മക്കളാക്കി വെക്കാവുന്നതാണ്‌. പക്ഷെ, അവനതു ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല. ഉദ്ദേശിക്കുകയുമില്ല. എങ്ങനെ ഉദ്ദേശിക്കും?! അവൻ എല്ലാ വിധേനയും ഏകൻ. അവനു ഇണയോ തുണയോ ഇല്ല. അവനു സമമായി ഒരാളുമില്ല. അവനല്ലാത്തതെല്ലാം അവന്റെ സൃഷ്ടിയും, അവന്റെ ഉടമയിലുമാണ്. അവൻ എല്ലാത്തിന്റെയും സർവ്വാധികാരിയും! പിന്നെ എങ്ങിനെയാണ് അവനു സന്താനമുണ്ടായിരിക്കുക?! അതെ, അവൻ സർവ്വോപരി പരിശുദ്ധനത്രെ!

രാവും പകലും ഒന്ന് മറ്റേതിന്റെ മേൽ ചെന്നു മൂടുകയും അങ്ങിനെ അവ ഭൂമിയുടെ മീതെ ഉരുണ്ടുനീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയുമാണല്ലോ. ഭൂമി ഗോളാകൃതിയിലായതു കൊണ്ടാണ് ഇങ്ങിനെ സംഭവിക്കുന്നത്. അല്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ രാവിന്ശേഷം പകലും പകലിനു ശേഷം രാത്രിയും പെട്ടെന്നായിരിക്കും അനുഭവപ്പെടുക. സൂര്യചന്ദ്രന്മാരുടെ ചലനത്തെക്കുറിച്ചു ഇതിനുമുമ്പു ഒന്നിലധികം പ്രാവശ്യം നാം വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പ്രാപഞ്ചികമായ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളെക്കുറിച്ചു പറഞ്ഞശേഷം, മനുഷ്യന്റെ ഉത്പത്തിയെയും, അവൻ നിത്യേന ഉപയോഗപ്പെടുത്തി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കന്നുകാലികളെയും, അവന്റെ വളർച്ചയുടെ ആദ്യഘട്ടങ്ങളെയും സംബന്ധിച്ച് അടുത്ത വചനത്തിൽ ഓർമിപ്പിക്കുന്നു:

نَفۡس (നഫ്സ്) എന്ന വാക്ക് ‘ജീവൻ, ആത്മാവ്, രക്തം, മനസ്സ്, കണ്ണ്, ശരീരം, ദേഹം, താൻ (സ്വയം) ആൾ, മഹത്വം, യോഗ്യത എന്നിങ്ങനെ പല അർത്ഥങ്ങൾക്കും വരുന്നതാകുന്നു. نَفْس وَٰحِدَة (ഒരേ ജീവൻ അഥവാ ഒരേ ദേഹം) എന്നു ഈ വചനത്തിൽ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതു മനുഷ്യപിതാവായ ആദം (عليه السلام) നബിയെ ഉദ്ദേശിച്ചാണെന്നും زَوْجَهَا (അതിന്റെ ഇണ) എന്നു പറഞ്ഞതു മനുഷ്യമാതാവായ ഹവ്വാഉ് (عليها السلام) നെ ഉദ്ദേശിച്ചാണെന്നുമുള്ളതിൽ മുസ്‌ലിംകൾക്കിടയിലും വേദക്കാർക്കിടയിലും ഭിന്നാഭിപ്രായമില്ല. മനുഷ്യവർഗ്ഗത്തിന്റെ ഉത്പത്തിയെക്കുറിച്ച് ഭൗതികശാസ്ത്രങ്ങളും, നിലവിലുള്ള ജീവശാസ്ത്രതത്വങ്ങളും എന്തുതന്നെ പറഞ്ഞാലും ശരി, അതെല്ലാം കേവലം അവയുടെ അഭിപ്രായങ്ങളും അനുമാനങ്ങളും മാത്രം ആയിരിക്കുവാനേ തരമുള്ളൂ. മനുഷ്യസൃഷ്ടാവിന്റെ പ്രസ്താവനകളിൽ നിന്നു നേർക്കുനേരെ വ്യക്തമായി മനസ്സിലാക്കാവുന്നതെന്തോ അതു മാത്രമേ ഇവിടെ യഥാർത്ഥമായി അംഗീകരിക്കപ്പെടുവാൻ നിവൃത്തിയുള്ളൂ. നിലവിലുള്ള മനുഷ്യവർഗ്ഗം ഒന്നടങ്കം ഒരേ മാതാപിതാക്കളിൽ നിന്നു ജനിച്ച്‌ പെരുകി ഉണ്ടായതാണ് എന്നുള്ള യാഥാർത്ഥ്യം ഈ സൂറത്തിൽ മാത്രമല്ല, മറ്റു പല സൂറത്തുകളിലും അസന്നിഗ്ദ്ധമായി പ്രഖ്യാപിച്ചിട്ടുള്ളതാണ്. അല്ലാഹു പറയുന്നു:-

١) يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُوا۟ رَبَّكُمُ ٱلَّذِى خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَٰحِدَةٍ وَخَلَقَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَبَثَّ مِنْهُمَا رِجَالًا كَثِيرًا وَنِسَآءً – النسآء ١

٢) هُوَ ٱلَّذِى خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَٰحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِيَسْكُنَ إِلَيْهَا – الاعراف ١٨٩

٣) يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَـٰكُم مِّن ذَكَرٍ وَأُنثَىٰ وَجَعَلْنَـٰكُمْ شُعُوبًا وَقَبَآئِلَ لِتَعَارَفُوٓا۟ – الحجرات ١٣

സാരം:

1. ഹേ മനുഷ്യരേ, നിങ്ങളെ ഒരേ ദേഹത്തിൽനിന്നു സൃഷ്ടിക്കുകയും, അതിൽനിന്നു അതിന്റെ ഇണയെ സൃഷ്ടിക്കുകയും രണ്ടുപേരിൽ നിന്നുമായി വളരെ പുരുഷന്മാരെയും സ്ത്രീകളെയും വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ളവനായ നിങ്ങളുടെ റബ്ബിനെ നിങ്ങൾ സൂക്ഷിക്കുവിൻ. (സൂ: നിസാഉ് :1)

2. നിങ്ങളെ ഒരേ ദേഹത്തിൽനിന്നു സൃഷ്ടിക്കുകയും, അതിൽനിന്നു അതിന്റെ ഇണയെ – അവൻ അവളുടെ അടുക്കൽ മനസ്സമാധാനപ്പെടുവാൻ വേണ്ടി – ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തവനത്രെ അവൻ. (സൂ: അഅ്റാഫ്: 189)

3. ഹേ മനുഷ്യരേ, നിങ്ങളെ നാം ഒരു ആണിൽനിന്നും ഒരു പെണ്ണിൽനിന്നുമായി സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു. നിങ്ങളന്യോന്യം പരിചയപ്പെടുവാൻ വേണ്ടി, നിങ്ങളെ നാം ശാഖകളും ഗോത്രങ്ങളും ആക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. (സൂ: ഹുജുറാത്ത് 13).

മനുഷ്യപിതാവ് ആദം (عليه السلام) നബിയായതു കൊണ്ടാണ് മനുഷ്യർക്ക്‌ بَنُو آدَم  (ആദമിന്റെ സന്തതികൾ) എന്നും മനുഷ്യന് ആദമിയ്യ് آدمي എന്നും പറയുന്നത്. മനുഷ്യസൃഷ്ടിയുടെ തുടക്കം – അഥവാ ഒന്നാമത്തെ മനുഷ്യനായ ആദ്യപിതാവിനെ സൃഷ്ടിച്ചത് – മണ്ണിൽനിന്നാണെന്നും ഖുർആൻ ആവർത്തിച്ചു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ ആദ്യമാതാവിന്റെ ഉത്ഭവത്തെപ്പറ്റി ഖുർആൻ എന്തു പറയുന്നു എന്നാണ് എനി നോക്കുവാനുള്ളത്. ‘നിങ്ങളെ ഒരേ ദേഹത്തിൽ നിന്നും സൃഷ്ടിച്ചു’. (خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ) എന്നു പറഞ്ഞതിനെ തുടർന്ന് ഇവിടെയും, സൂ: അഅ്റാഫിലും ഈ വിഷയകമായി അല്ലാഹു പറഞ്ഞ വാക്ക് وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا (അതിൽനിന്ന് അതിന്റെ ഇണയെ ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു.) എന്നാണ്. സൂ: നിസാഇലാകട്ടെ, ‘അതിൽനിന്നു അതിന്റെ ഇണയെ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്തു’. (وَخَلَقَ مِنْهَا زَوْجَهَا) എന്നാകുന്നു. ഈ രണ്ടു പ്രയോഗവും ഉദ്ദേശത്തിൽ ഒന്നായിരിക്കുമെന്നു വ്യക്തമാണ്. പക്ഷേ, കൂടുതൽ വിശദീകരണം ഖുർആനിൽ നിന്നു ലഭിക്കുന്നില്ല. ഇമാം ബുഖാരി (رحمه الله) മുസ്ലിം (رحمه الله) എന്നിവർ ഉദ്ധരിക്കുന്ന ഒരു ഹദീസിൽ നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഇപ്രകാരം പറയുന്നു:

واسْتَوْصُوا بالنِّساءِ خَيْرا فإِنَّهُنَّ خُلِقْنَ مِنْ ضِلَعٍ، وإنَّ أعْوَجَ شَيْء فِي الضِّلَع أعْلاَهُ فإنْ ذَهَبْتَ تُقِيمُهُ كَسَرْتَهُ، وإنْ تَرَكْتَهُ لَمْ يَزَلْ أعْوَجَ، فاسْتَوْصُوا بالنِّساءِ خَيْرا – متفق عليه

സാരം:

നിങ്ങൾ സ്ത്രീകളെ കുറിച്ച് എന്റെ ഒസിയ്യത്തു നന്നായി പാലിക്കണം. കാരണം, അവർ വാരിയെല്ലിനാൽ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. വാരിയെല്ലുകളിൽ വെച്ച് ഏറ്റവും വളവുള്ളതു അതിന്റെ മേൽഭാഗത്തുള്ളതാണ്. നീ അതു നിവർത്തി ചൊവ്വാക്കുവാൻ പോയാൽ നീ അതു പൊട്ടിക്കേണ്ടിവരും. അങ്ങനെ തന്നെ വിട്ടാൽ അതു വളഞ്ഞു കൊണ്ടേ ഇരിക്കുകയും ചെയ്യും……….) ഇതുപോലെ വേറൊരു ഹദീസ് മുസ്ലിമും (رحمه الله) ഉദ്ധരിക്കുന്നുണ്ട്. ‘സ്ത്രീ വാരിയെല്ലിനാൽ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു’ എന്നല്ലാതെ ആ വാരിയെല്ല് ആരുടേതാണെന്നോ മറ്റോ ഹദീസിലില്ല. സ്ത്രീകളോടു സൗമ്യമായും നയത്തിലും പെരുമാറണം, അവരുടെ സ്വഭാവത്തിൽ പ്രകൃത്യാ പല പാകപ്പിഴവുകളും അനുഭവപ്പെടും, അതു ക്ഷമിക്കണം എന്നൊക്കെയാണ് ഈ ഹദീസിന്റെ താൽപര്യം. അഥവാ, സ്ത്രീയുടെ സൃഷ്ടിയെക്കുറിച്ച് പ്രതിപാദിക്കലല്ല അതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. അതു കൊണ്ട് ‘സ്ത്രീ വാരിയെല്ലിനാൽ സൃഷ്ടിക്ക’പ്പെട്ടിരിക്കയാണെന്ന വാക്യം കേവലം ഒരു ഉപമാരൂപത്തിൽ പറഞ്ഞ അലങ്കാരപ്രയോഗമാണെന്നു ചിലർ പറയുന്നു. പക്ഷേ, ഭൂരിഭാഗം പണ്ഡിതന്മാരുടെയും അഭിപ്രായം, ആദം (عليه السلام) നബിയുടെ വാരിയെല്ലിൽ നിന്നാണ്  ഹവ്വാ (عليها السلام) സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതു എന്ന യഥാർത്ഥമാണ് ഈ ഹദീസുകളിൽ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നതു എന്നത്രേ. وَخَلَقَ مِنْهَا زَوْجَهَا (ആ ദേഹത്തിൽ നിന്നുതന്നെ അതിന്റെ ഇണയെ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്തു) എന്നും وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا (അതിൽ നിന്നുതന്നെ അതിന്റെ ഇണയെ ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു) എന്നുമുള്ള ഖുർആൻ വാക്യങ്ങൾക്കു ഖുർആൻ വ്യാഖ്യാതാക്കൾ പൊതുവിൽ അംഗീകരിച്ചിട്ടുള്ള വ്യാഖ്യാനവും ഇതുതന്നെ.

ബൈബ്ളിന്റെ പഴയ നിയമത്തിൽ വിഷയം കുറേക്കൂടി വിസ്തരിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. അതു പറയുന്നു: ‘……മനുഷ്യൻ എല്ലാ കന്നുകാലികൾക്കും, ആകാശത്തിലെ പറവകൾക്കും, എല്ലാ കാട്ടുമൃഗങ്ങൾക്കും പേരിട്ടു: എങ്കിലും മനുഷ്യനു തക്കതായൊരു തുണ കണ്ടുകിട്ടിയില്ല. ആകയാൽ യഹോവയായ ദൈവം മനുഷ്യനു ഒരു ഗാഢനിദ്ര വരുത്തി. അവൻ ഉറങ്ങിയപ്പോൾ അവന്റെ വാരിയെല്ലുകളിൽ ഒന്നു് എടുത്തു അതിനുപകരം മാംസം പിടിപ്പിച്ചു. യഹോവയായ ദൈവം മനുഷ്യനിൽനിന്നു എടുത്ത വാരിയെല്ലിനെ ഒരു സ്ത്രീയാക്കി അവളെ മനുഷ്യന്റെ അടുക്കൽ കൊണ്ടുവന്നു. അപ്പോൾ മനുഷ്യൻ: ഇതു ഇപ്പോൾ എന്റെ അസ്ഥിയിൽനിന്നു അസ്ഥിയും എന്റെ മാംസത്തിൽനിന്നു മാംസവും ആകുന്നു…… എന്നു പറഞ്ഞു. അതുകൊണ്ടു പുരുഷൻ അപ്പനെയും, അമ്മയെയും വിട്ടുപിരിഞ്ഞു ഭാര്യയോടു പറ്റിച്ചേരും. അവർ ഏക ദേഹമായിത്തീരും.’ (ഉൽപത്തി: 2ൽ 20-24). ഈ ഉദ്ധരണിയിലെ ചില വശങ്ങൾ ഖുർആനോടും മേൽകണ്ട ഹദീസിനോടും യോജിക്കുന്നുവെന്ന് പറയേണ്ടതില്ല.

وخَلَقَ مِنْهَا زَوْجَهَا (അതിൽനിന്നു തന്നെ അതിന്റെ ഇണയെ സൃഷ്ടിച്ചു) എന്ന വാക്യത്തിനു ചിലർ അർത്ഥമാക്കുന്നത്‌ ‘അതിന്റെ വർഗ്ഗത്തിൽനിന്നു സൃഷ്ടിച്ചു’ (اي من جنسها) എന്നത്രേ. ഇതനുസരിച്ച് ആദം (عليه السلام) നെ മണ്ണിൽനിന്നു സൃഷ്ടിച്ചതുപോലെ, ഹവ്വാഉ് (عليها السلام) നെയും മണ്ണിൽനിന്നു സൃഷ്ടിച്ചു എന്നായിരിക്കുമല്ലോ. ഇതിനു തെളിവായി, ‘നിങ്ങളുടെ ദേഹങ്ങളിൽ നിന്നുതന്നെ നിങ്ങൾക്കു ഇണകൾ ഉണ്ടാക്കി’ (جَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا – النحل) എന്നും, ‘നിങ്ങൾക്കു നിങ്ങളുടെ ദേഹങ്ങളിൽനിന്നു ഒരു റസൂൽ വന്നിരിക്കുന്നു’ (جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِّنْ أَنفُسِكُمْ – التوبة) എന്നും പോലെയുള്ള വാക്യങ്ങളാണിവർ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നത്. ഇവിടങ്ങളിൽ ‘നിങ്ങളുടെ വർഗ്ഗത്തിൽനിന്നു ഇണകളെ ഉണ്ടാക്കി’ എന്നും, ‘നിങ്ങളുടെ വർഗ്ഗത്തിൽനിന്നു റസൂൽ വന്നു’ എന്നുമാണല്ലോ ഉദ്ദേശ്യം. ഈ അഭിപ്രായക്കാരിൽ ചിലർ ഇങ്ങിനെ ചില ന്യായങ്ങളും പറഞ്ഞുകാണുന്നു: مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ (ഒരു ദേഹത്തിൽനിന്നു) എന്ന വാക്യത്തിലെ مِنْ എന്ന അവ്യയം ഒരു വസ്തുവിന്റെ അംശത്തെ കുറിക്കുവാനുള്ളത് (التبعيضي) തന്നെ ആയിക്കൊള്ളണമെന്നില്ല. ഒന്നിന്റെ തുടക്കം കാണിക്കുന്നതും (الابتدائي) ആയിരിക്കാം. അതായതു ഒരു ദേഹത്തിൽനിന്നും മനുഷ്യരെ സൃഷ്ടിച്ചു’ എന്നല്ല, ‘ആ ദേഹം മുതൽക്കു മനുഷ്യരെ സൃഷ്ടിച്ചു തുടങ്ങി’ എന്നും അതിനു അർത്ഥം ആയിരിക്കാം. മാത്രമല്ല ആദം (عليه السلام) നെ മണ്ണിനാൽ സൃഷ്ടിക്കുവാൻ കഴിവുള്ളവനാണെന്നു സ്ഥാപിതമായിക്കഴിഞ്ഞാൽ  ഹവ്വാഉ് (عليها السلام) നെ മണ്ണിൽനിന്നു സൃഷ്ടിക്കുവാനും അവൻ കഴിവുള്ളവനായല്ലോ. അപ്പോൾ പിന്നെ, ആദം (عليه السلام) ന്റെ വാരിയെല്ലിൽ നിന്നു അദ്ദേഹത്തിനു ഇണയെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിൽ എന്താണ് ഒരു പ്രയോജനമുള്ളത്?! (كما في الرازي)

ഇവരുടെ അഭിപ്രായവും ന്യായവും പല കാരണങ്ങളാൽ സ്വീകരിക്കുവാൻ മാർഗ്ഗം കാണുന്നില്ല. ഉദാഹരണമായി:

1) മനുഷ്യന്റെ സൃഷ്ടിയെക്കുറിച്ചു ഖുർആനിൽ വ്യത്യസ്ത വാക്കുകളിലായി പല പ്രസ്താവനകളും കാണാം.

مِمَّا يَعْلَمُونَ، مِّن تُرَابٍۢ ، مِنْ صَلْصَالٍ، مِنْ طِينٍ، مِنْ نُطْفَةٍ، مِنْ مَاءٍ، مِنْ ذَكَرٍ وَأُنْثَى

(അവർക്കറിയാവുന്നതിൽനിന്നു, മണ്ണിൽനിന്നു, ചെലചെല ശബ്ദമുള്ള മണ്ണിൽ നിന്നു, കളിമണ്ണിൽ നിന്നു, ഇന്ദ്രിയത്തുള്ളിയിൽ നിന്നു, ജലത്തിൽ നിന്നു, ഒരു ആണിൽ നിന്നും പെണ്ണിൽനിന്നുമായി) എന്നിങ്ങിനെ പലതും. ഇവിടങ്ങളിലെല്ലാം مِنْ എന്ന അവ്യയത്തിനു നൽകപ്പെടുന്നതും നൽകപ്പെടേണ്ടതുമായ അർത്ഥത്തിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്തമായ ഒരു അർത്ഥം ഇവിടെ മാത്രം കൽപ്പിക്കുവാൻ പ്രത്യേകം തെളിവു വേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

2) نَفۡس എന്ന വാക്കിനു ‘വർഗ്ഗം’ (جنس) എന്നർത്ഥമില്ല. അതിന്റെ ബഹുവചനമാണ് أَنْفُس എന്ന വാക്ക്. ചില സന്ദർഭങ്ങളിൽ ഇതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം പ്രായോഗികമായിത്തീരുന്നതു വർഗ്ഗത്തെ ആശ്രയിച്ചായിരിക്കുമെന്നു മാത്രം. അതിന്റെ മുമ്പും പിമ്പുമുള്ള വാക്കുകൾ നോക്കിവേണം അതു തീരുമാനിക്കുക. ചില സ്ഥലത്തു ‘വർഗ്ഗ’മാണു ഉദ്ദേശ്യമെന്നുവെച്ച് മറ്റു സ്ഥലങ്ങളിലും അങ്ങിനെ ആയിക്കൊള്ളണമെന്നില്ല. ഒരു വാക്കിന്റെ സാക്ഷാൽ അർത്ഥം ഉദ്ദേശിക്കുവാൻ പ്രത്യേക തടസ്സം ഉള്ളപ്പോൾ മാത്രമേ അതിനു ആലങ്കാരികമായ മറ്റൊരർത്ഥം കല്‍പ്പിക്കാവൂ എന്നതു ഭാഷാസാഹിത്യത്തിൽ ഒരു അംഗീകൃത നിയമമാകുന്നു. ഹവ്വാഉ് (അ) ന്റെ സൃഷ്ടി മറ്റൊരു രൂപത്തിലാണെന്നു വേറെ തെളിവുണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമേ ഇതു സാധുവാകുകയുള്ളൂ.

3) ആദം (عليه السلام) നെപ്പോലെത്തന്നെ ഹവ്വാഉ് (عليها السلام) നെയും ആദ്യമേ മണ്ണിൽനിന്നു സൃഷ്ടിച്ചതാണെങ്കിൽ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ (ഒരേ ദേഹം) എന്നതിന്റെ സ്ഥാനത്തു نفَسَيْنِ (രണ്ടു ദേഹങ്ങൾ) എന്നു പറയേണ്ടതായിരുന്നു.

4) ആദ്യത്തെ مِنْ നുള്ള അതേ അർത്ഥം തന്നെയാണ് അതിനോട് ചേർന്ന വാക്യത്തിൽ (مِنْهَا എന്നതിലെ) രണ്ടാമത്തെ مِنْ നും സാധാരണഗതിയിൽ ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടത്. കൂടാതെ, രണ്ടാമത്തെ مِنْ തുടക്കം കുറിക്കുന്നതാണെന്നു വെക്കുവാൻ വഴിയുമില്ല. കാരണം مِنْهَا എന്നതിന്റെ തൊട്ടുമുമ്പു ഈ സൂറത്തിലെയും അഅ്റാഫിലെയും ആയത്തുകളിൽ – جَعَلَ എന്ന ക്രിയയാണുള്ളത്. ഈ ക്രിയക്ക് ‘ആക്കി, ഉണ്ടാക്കി, ഏർപ്പെടുത്തി’ എന്നൊക്കെയാണര്‍ത്ഥം. അപ്പോൾ ആദം മുതൽ ഹവ്വാഇനെ ഉണ്ടാക്കി -അഥവാ ആക്കി – എന്നു അതിനു അർത്ഥം കൊടുക്കേണ്ടിവരുമല്ലോ.

5) സൂറ: അഅ്റാഫിലെ ആയത്തിൽ لِيَسْكُنَ إِلَيْهَا (അവൻ അവളുടെ അടുക്കൽ മനസ്സമാധാനമടയുവാൻ) എന്നു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതു ശ്രദ്ധേയമാകുന്നു. പ്രഥമ മനുഷ്യരായ രണ്ടു ഭാര്യാഭർത്താക്കളെക്കുറിച്ചാണല്ലോ ഇതു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. പരസ്പരം ഇണക്കവും മനസ്സമാധാനവും ഉണ്ടായിത്തീരുവാൻ രണ്ടുപേരും ഒരേ വർഗത്തിൽപ്പെട്ടവരാണെന്നതു ഒരു കാരണം തന്നെ. പക്ഷേ, ഇതു മനുഷ്യവർഗ്ഗത്തിന്റെ മാത്രം പ്രത്യേകതയല്ല. അതോടുകൂടി ഭാര്യ ഭർത്താവിന്റെ ഒരംശത്തിൽ നിന്നുണ്ടായവളാണെന്നും കൂടി വരുമ്പോൾ പ്രസ്തുത കാര്യം കൂടുതൽ ശക്തമായിത്തീരുമെന്നു പറയേണ്ടതില്ല.

6) ആദം (عليه السلام) നെ മണ്ണുകൊണ്ടു സൃഷ്ടിച്ചതോടുകൂടി ഹവ്വാഉ്  (عليها السلام) നെയും മണ്ണുകൊണ്ടു സൃഷ്ടിക്കുവാനുള്ള അല്ലാഹുവിന്റെ കഴിവു സ്ഥാപിതമായിരിക്കെ, പിന്നെ വാരിയെല്ലു കൊണ്ടു സൃഷ്ടിക്കേണ്ടുന്ന ആവശ്യമെന്താണെന്ന ചോദ്യത്തിൽ യാതൊരു കഴമ്പും ഇല്ല. കാരണം, മണ്ണിൽനിന്നു മാത്രമല്ല, വാരിയെല്ലിൽനിന്നും മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിക്കുവാനുള്ള അവന്റെ കഴിവുകൂടി ഇതുമൂലം സ്ഥാപിതമാകുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഈ ചോദ്യം ഇവിടെ മാത്രമല്ല, മനുഷ്യരെ ഇന്ദ്രിയത്തിൽനിന്നോ ജലത്തിൽനിന്നോ സൃഷ്ടിച്ച വിഷയം പറയുമ്പോഴും ഉന്നയിക്കാമല്ലോ.

ചുരുക്കത്തിൽ, ഭൂരിഭാഗം മുഫസ്സിറുകളും സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ള ഒന്നാമത്തെ അഭിപ്രായത്തിനാണ് തെളിവുകളുടെ പിൻബലം കൂടുതലുള്ളത്. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാണ് അവരെല്ലാം അതു സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ളതും. والله أعلم

മനുഷ്യന്റെ ആരംഭത്തെപ്പറ്റി പ്രസ്താവിച്ചശേഷം, അവന്റെ ഭക്ഷണവും വാഹനവും മറ്റുമായിക്കൊണ്ടു അവൻ നിത്യേന ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കന്നുകാലികളെ (الْأَنْعَام) അവനുവേണ്ടി അല്ലാഹു സൃഷ്ടിച്ചു കൊടുത്ത അനുഗ്രഹത്തെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. എട്ടുതരം ഇണകൾ (ثَمَانِيَةَ أَزْوَاجٍ) എന്നു പ്രത്യേകം എടുത്തു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം ചെമ്മരിയാട്, കോലാട്, ഒട്ടകം, മാട് എന്നീ നാലു വർഗ്ഗങ്ങളിൽനിന്നുള്ള ആണും പെണ്ണുമാണെന്നു സൂറത്തുൽ അൻആം 143-144ൽ നിന്നു മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്.

മനുഷ്യൻ അവന്റെ മാതാവിന്റെ വയറ്റിൽ – ഗർഭത്തിൽ – വെച്ചു സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നതിൽ അടങ്ങിയ അത്ഭുത രഹസ്യങ്ങളെക്കുറിച്ചാണ് അടുത്ത വാക്യം ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നത്. ‘ഒരു സൃഷ്ടിരൂപത്തിനുശേഷം മറ്റൊന്നായി’ (خَلْقًا مِنْ بَعْدِ خَلْقٍ) സൃഷ്ടിക്കുന്നു എന്നു പറഞ്ഞതു ഇന്ദ്രിയം, രക്തപിണ്ഡം, മാംസപിണ്ഡം, പൂർണ്ണശിശു എന്നിങ്ങിനെയുള്ള ഗർഭകാല ദശകളെ ഉദ്ദേശിച്ചാകുന്നു. ഇവയെപ്പറ്റി സൂറ: ഹജ്ജ്: 5, സൂറ: മുഅ്മിനൂൻ: 13-14 എന്നീ സ്ഥലങ്ങളിൽ വിവരിച്ചിട്ടുള്ളതു ഓർക്കുക. ‘മൂന്നുതരം അന്ധകാരങ്ങളിൽ (فِي ظُلُمَاتٍ ثَلاثٍ) എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ വിവക്ഷ, മാതാവിന്റെ വയറ്, ഗർഭാശയം, ശിശുവെ മൂടിപ്പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്ന നേരിയ ഒരു ഉറ (മറുപിള്ള- അഥവാ മറുകുട്ടി) എന്നീ മൂന്നിന്റെയും ഉള്ളിൽവെച്ച് ശിശു കഴിച്ചുകൂട്ടേണ്ടിവരുന്ന അജ്ഞാതാവസ്ഥയെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. ഈ മൂന്നു ഇരുട്ടറകൾ പൊതുവിൽ എല്ലാവർക്കും അറിയപ്പെടുന്നവയത്രെ. എന്നാൽ, ഇവയ്ക്ക് പുറമെ പരക്കെ അറിയപ്പെടാത്തതും, ശരീരശാസ്ത്രപടുക്കളായ ആളുകൾക്കുമാത്രം അറിയാവുന്നതുമായ മറ്റൊരു മൂന്നു ഇരുട്ടറകളെ സംബന്ധിച്ചും ചില മഹാന്മാർ ഇവിടെ പ്രസ്താവിച്ചുകാണുന്നു. ഗർഭാശയത്തിനുള്ളിൽതന്നെയുള്ള മൂന്നു പ്രത്യേക അറകളിലായിട്ടാണുപോൽ ശിശു സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത്. ഈ അറകൾ ശസ്ത്രക്രിയകൊണ്ടുമാത്രമേ അറിയപ്പെടുവാൻ സാധിക്കയുള്ളൂവെന്നും അവർ പറയുന്നു. الله أعلم ഏതായാലും ഗർഭസ്ഥശിശുവിന്റെ ഉത്ഭവം മുതൽ പ്രസവംവരെയുള്ള കാലത്തെ ഓരോ പ്രകൃതിമാറ്റങ്ങളും, ഓരോ ഘട്ടത്തിലും അതിനുവേണ്ടുന്ന മുൻകരുതലുകൾ അല്ലാഹു ചെയ്തുവെച്ചിരിക്കുന്നതുമെല്ലാം അല്ലാഹുവിന്റെ മഹത്വത്തെയും അനുഗ്രഹത്തെയും പറ്റി ചിന്തിക്കുവാൻ ധാരാളം മതിയായതത്രെ! ഈ മുഖവുരയെത്തുടർന്നു അല്ലാഹു പറയുകയാണ്:-

ഹേ, മനുഷ്യരെ! ഇതെല്ലാം ആരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളാണോ, ആ മഹാ ശക്തിയാണു നിങ്ങളുടെ റബ്ബായ അല്ലാഹു! (ذَٰلِكُمُ اللَّـهُ رَبُّكُمْ) സകല വസ്തുവിന്റെയും ഭരണാധിപത്യം അവനുതന്നെ. (لَهُ المُلْكُ) എന്നിരിക്കെ, ആരാധ്യനായിരിക്കുവാൻ മറ്റാർക്കും അർഹതയില്ല. അവനല്ലാതെ ആരാധ്യന്‍ ഇല്ല. (لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ) ഇത്രയും വ്യക്തമായ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങൾ ഉണ്ടായിരിക്കെ, അല്പബുദ്ധിയെങ്കിലും കൊടുത്തു ആലോചിച്ചാൽ ഈ വാസ്തവം ആർക്കും മനസ്സിലാക്കാമെന്നിരിക്കെ, പിന്നെ എങ്ങിനെയാണ് – ഹേ, അവിശ്വാസികളേ, ബഹുദൈവ വിശ്വാസികളേ – നിങ്ങൾ സത്യത്തിൽ നിന്നു തിരിച്ചുവിടപ്പെടുന്നത്?! (فَأَنَّى تُصْرَفُونَ) നിങ്ങൾക്കു ബുദ്ധിയില്ലേ, നിങ്ങൾ ചിന്തിക്കുന്നില്ലേ?!

‘മറച്ചുവെക്കുക’, അല്ലെങ്കിൽ ‘മൂടിവെക്കുക’ എന്നു ഭാഷാർത്ഥമുള്ള രണ്ടു ക്രിയാനാമങ്ങളാണു كُفْرٌ, كُفْرَان (‘കുഫ്ർ, കുഫ്റാൻ’) എന്നീ വാക്കുകൾ. ഈ അർത്ഥത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് കർഷകനെ ഉദ്ദേശിച്ച് كَافِر  (‘കാഫിർ’) എന്നു ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നത്. ‘ഈമാനി’ന്റെ എതിരിൽ, അവിശ്വാസം എന്ന അർത്ഥത്തിലാണ് ‘കുഫ്ർ’ സാധാരണ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുക. ‘ശുക്റി’ ന്റെ എതിരിൽ നന്ദികേടു എന്ന അർത്ഥത്തിൽ ‘കുഫ്റാനും’ അതുപോലെത്തന്നെ. രണ്ടിന്റെയും ക്രിയാരൂപങ്ങളും മറ്റും ഒരേ പ്രകാരമാണുതാനും. അതുകൊണ്ടു അവയ്ക്കു സന്ദർഭം നോക്കി അർത്ഥം കൽപിക്കേണ്ടതാകുന്നു. ഈ വചനത്തിൽ ഈ രണ്ടു അർത്ഥങ്ങൾക്കും സാധ്യതയുണ്ട്, അല്ലാഹുവിനോടുള്ള നന്ദിയിൽനിന്നാണ് സത്യവിശ്വാസം ഉടലെടുക്കുന്നത്. നേരെമറിച്ച് അവിശ്വാസം അവനോടു കാണിക്കുന്ന നന്ദികേടുമാകുന്നു. അതുകൊണ്ട് സത്യവിശ്വാസവും നന്ദിയും (ഈമാനും, ശുക്റും) തമ്മിലും, അവിശ്വാസവും നന്ദികേടും (കുഫ്റും, കുഫ്റാനും) തമ്മിലും അഭേദ്യബന്ധമാണുള്ളത്. സൂറത്തു ഇബ്രാഹീം 7, 8 ആയത്തുകളിൽ അല്ലാഹു ഇപ്രകാരം പറയുന്നു:-

١) …لَئِن شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ۖ وَلَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ – سورة ابراهيم : ٧

٢) …إِن تَكْفُرُوا أَنتُمْ وَمَن فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا فَإِنَّ اللَّـهَ لَغَنِيٌّ حَمِيدٌ – سورة ابراهيم : ٨‎

1. നിങ്ങൾ നന്ദി കാണിച്ചാൽ നിശ്ചയമായും ഞാൻ നിങ്ങൾക്കു വർദ്ധിപ്പിച്ചുതരും. നിങ്ങൾ നന്ദികേടു കാണിച്ചുവെങ്കിലോ നിശ്ചയമായും എന്റെ ശിക്ഷ കഠിനമായതാണ്.

2. നിങ്ങളും ഭൂമിയിലുള്ളവരുമെല്ലാം കൂടി അവിശ്വസിക്കുന്നതായാലും അല്ലാഹു അനാശ്രയനും സ്തുത്യർഹനും തന്നെയാകുന്നു.)

അൽപം ദീർഘമായ ഒരു ഹദീസിൽ, അല്ലാഹു പറഞ്ഞതായി നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) ഇപ്രകാരം ഉദ്ധരിക്കുന്നു: ‘എന്റെ അടിയാൻമാരേ, നിങ്ങളിൽ ആദ്യമുള്ളവരും അവസാനമുള്ളവരും, നിങ്ങളിലുള്ള മനുഷ്യരും ജിന്നുകളുമെല്ലാംതന്നെ, നിങ്ങളിൽ ഏറ്റവും ദുഷിച്ച ഒരുവന്റെ ഹൃദയത്തോടുകൂടിയവരായിരുന്നാലും, അതു എന്റെ രാജാധിപത്യത്തിൽ നിന്നു യാതൊന്നുംതന്നെ കുറവു വരുത്തുന്നതല്ല.’ (മുസ്ലിം)

ആപത്തുകൾ വരുമ്പോൾ മാത്രം അല്ലാഹുവിങ്കലേക്കു ഭക്തിയും പ്രാർത്ഥനയും അർപ്പിക്കുകയും, ആപത്തു നീങ്ങി സുഖമായിക്കഴിഞ്ഞാൽ അതെല്ലാം മറന്ന് ആരാധനക്കും പ്രാർത്ഥനക്കും വേറെ ദൈവങ്ങളെ സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന നന്ദികെട്ട അവിശ്വാസിയും, നേരെമറിച്ച് അല്ലാഹുവിന്റെ കാരുണ്യത്തെ ആശിച്ചും പ്രതീക്ഷിച്ചും കൊണ്ടു, പരലോകത്തുവെച്ചു അല്ലാഹുവിന്റെ ശിക്ഷയും കോപവും നേരിടുന്നതിനെക്കുറിച്ചു ജാഗരൂകനായിക്കൊണ്ടും രാത്രി സമയങ്ങളിൽ സുജൂദിലും നിറുത്തത്തിലുമായി ഭയഭക്തിയോടെ അല്ലാഹുവിനെ നമസ്കരിച്ചാരാധിക്കുന്ന സത്യവിശ്വാസിയും അല്ലാഹുവിന്റെ അടുക്കൽ ഒരിക്കലും സമമാകുകയില്ല എന്നു സാരം. ആദ്യം പറഞ്ഞവന്‍ യാഥാർത്ഥ്യം ചിന്തിച്ചറിയാത്ത വിഡ്ഢിയും, രണ്ടാമത്തേവൻ യാഥാർത്ഥ്യം മനസ്സിലാക്കിയവനും ബുദ്ധിമാനുമത്രെ.

സത്യവിശ്വാസികൾ സദാ ഭയപ്പാടും, പ്രതീക്ഷയും (الْخَوْفُ وَالرَّجَاءُ) ഉള്ളവരായിരിക്കണം. അഥവാ അല്ലാഹുവിന്റെ ശിക്ഷയെയും കോപത്തെയും കുറിച്ചുള്ള ഭയവും, അവന്റെ പ്രതിഫലത്തിലും കാരുണ്യത്തിലുമുള്ള പ്രതീക്ഷയും കൈവിടാൻ പാടില്ല. ഈ തത്വം ഖുർആനും, നബിവചനങ്ങളും പലപ്പോഴും ഉണർത്താറുള്ളതാണ്.

സത്യവിശ്വാസികൾ, അവിശ്വാസികളെപ്പോലെ ആപത്തു വരുമ്പോൾ മാത്രം അല്ലാഹുവിനെ ഓർമ്മിക്കുന്നവരാകാതെ, സദായ്പ്പോഴും അല്ലാഹുവിനെ സൂക്ഷിച്ചു ഭയഭക്തിയോടിരിക്കണമെന്നു ഉപദേശിക്കുന്നു. ഈ ലോകത്തു വെച്ചാണ് നൻമചെയ്തു പുണ്യം സമ്പാദിക്കേണ്ടത്. നന്മ ചെയ്യുന്നവർക്കു ഇഹത്തിലും പരത്തിലും നന്മ ലഭിക്കുകയും ചെയ്യും. അല്ലാഹുവിന്റെ വിധിവിലക്കുകൾ അനുസരിക്കുവാനും, അവനെ ആരാധിക്കുവാനും ഒരു സ്ഥലത്തു വെച്ചു സാധിക്കാതെ വരുന്നപക്ഷം മറ്റെവിടെയെങ്കിലും പോയിട്ടെങ്കിലും അതു സാധ്യമാക്കേണ്ടതാണ്. അതിനു വേണ്ടി കുറെ സഹനവും ക്ഷമയും കൈക്കൊള്ളേണ്ടി വന്നേക്കാം. എന്നാലും, അതു നിർവ്വഹിക്കുകതന്നെ വേണം. അല്ലാഹുവിന്റെ ഭൂമി കുടുസ്സല്ല, അതിലെ നിവാസികളുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്കു അതു ധാരാളം മതിയാകത്തക്കവണ്ണം വിശാലമാണ്. ക്ഷമാശീലൻമാരായ ആളുകൾക്കു അല്ലാഹുവിൽനിന്നു ലഭിക്കുവാനിരിക്കുന്ന പ്രതിഫലമാകട്ടെ, കണക്കറ്റതുമാണ്. ഒരു കവി പറഞ്ഞ വാക്യം ശ്രദ്ധേയമാകുന്നു:-

 ارَىَ الصَّبْرَ مَحْمُودًا وَّعَنْهُ مَذاهِبٌ • فَكَيْفَ اِذا مالَمْ يَكُن عَنْهُ َمذْهَبٌ هُناكَ يَحِقُ الصَّبْرُ والصَّبْرُ وَاجِبٌ • وَمَا كَانَ مِنهُ ﮐاللضَّرُورَةِ أوجَبُ

(സാരം: ക്ഷമയെ ഉപേക്ഷിക്കുവാൻ പല പോംവഴികളും ഉണ്ടായിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ക്ഷമ സ്വീകരിക്കുന്നതു പ്രശംസനീയമായ ഒരു കാര്യമായി ഞാൻ കാണുന്നു. എന്നിരിക്കെ, മറ്റൊരു പോംവഴി ഇല്ലാത്തപ്പോഴത്തെ സ്ഥിതി എന്തായിരിക്കും? അവിടെ ക്ഷമ വേണ്ടപ്പെട്ടതും അതു നിർബ്ബന്ധവുമാണ്. നിർബ്ബന്ധിതാവസ്ഥയിലാണെങ്കിലോ, കൂടുതൽ നിർബ്ബന്ധവുമായിരിക്കുമല്ലോ).

وَأَرْضُ ٱللَّـهِ وَٰسِعَةٌ (അല്ലാഹുവിന്റെ ഭൂമി വിശാലമായതാണ്) എന്ന വാക്യം പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധാർഹമാകുന്നു. സൂ: അങ്കബൂത്ത് 56ൽ ഈ വിഷയകമായി അല്ലാഹു പറഞ്ഞിട്ടുള്ള വാക്യം يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ أَرْضِي وَاسِعَةٌ (ഹേ, വിശ്വസിച്ചവരായ എന്‍റെ അടിയാന്മാരെ, നിശ്ചയമായും എന്‍റെ ഭൂമി വിശാലമായതാകുന്നു;) എന്നാകുന്നു. അടുത്ത ഭാവിയിൽ ജനപ്പെരുപ്പം നിമിത്തം മനുഷ്യനു വസിക്കുവാൻ ഭൂമിയിൽ സ്ഥലമില്ലാതാകുകയും, ഭക്ഷണം പോരാതെ വരികയും ചെയ്യുമെന്നു കണക്കു കൂട്ടി ഭയപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ സത്യവിശ്വാസികൾ പങ്കുചേരേണ്ടതില്ലെന്നും, മനുഷ്യനാവശ്യമായത്ര സ്ഥലവും ആഹാരമാർഗ്ഗവും അല്ലാഹു ഒരുക്കിവെച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും, അതു മനുഷ്യൻ ശരിയായ രൂപത്തിൽ കൈകാര്യം ചെയ്യുകയേ വേണ്ടതുള്ളുവെന്നും ഇതുപോലെയുള്ള വചനങ്ങളിൽ നിന്നു അവർക്കു മനസ്സിലാക്കാം. ‘അല്ലാഹുവിന്റെ ഭൂമി എന്നും’, ‘എന്റെ ഭൂമി’ എന്നുമുള്ള പ്രയോഗങ്ങളും , ‘സത്യവിശ്വാസികളേ’ എന്നു വിളിച്ചുകൊണ്ടുള്ള സംബോധനയും സത്യവിശ്വാസികളെ ഇരുത്തിച്ചിന്തിപ്പിക്കേണ്ടതാണ്. ഇതിനെപ്പറ്റി സൂ: അങ്കബൂത്തിൽ നാം വായിച്ചതു ഓർക്കുക.

അല്ലാഹുവിലും, പരലോകം മുതലായ കാര്യങ്ങളിലും വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ടു അല്ലാഹുവിനു കീഴ്പെടുന്നവൻ എന്നത്രെ ‘മുസ്‌ലിം’ എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം, ഇങ്ങിനെയുള്ളവർ ഏതു ദേശത്തിലോ കാലത്തോ ഉളളവരായാലും അവർ ഈ പേരിനു അർഹരാണ്. ഈ സമുദായത്തിലെ ഒന്നാമത്തെ മുസ്‌ലിം നബി (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) തിരുമേനി തന്നെ.

അല്ലാഹു അല്ലാത്തവരെ ആരാധിക്കുകയും, അല്ലാഹുവിനോടു അനുസരണക്കേടു കാണിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവർക്കുള്ള കനത്ത താക്കീതുകളാണിവ എന്നു പറയേണ്ടതില്ല. മുകളിലൂടെയും, അടിയിലൂടെയും അഗ്നിയുടെ നിഴലുണ്ടായിരിക്കുമെന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ താൽപര്യം, എല്ലാ ഭാഗത്തുനിന്നും അഗ്നി അവരെ പൊതിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുമെന്നാണ്.

لَهُم مِّن جَهَنَّمَ مِهَادٌ وَمِن فَوْقِهِمْ غَوَاشٍ – الاعراف – ٤١

(അവർക്കു ‘ജഹന്നമി’ൽനിന്നു – കിടക്കുവാനുള്ള – തൊട്ടിലുണ്ടായിരിക്കും; അവരുടെ മേൽഭാഗത്തുനിന്നു മൂടികളും ഉണ്ടായിരിക്കും).

يَوْمَ يَغْشَىٰهُمُ ٱلْعَذَابُ مِن فَوْقِهِمْ وَمِن تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ – العنكبوت ٥٥

(അവരുടെ മേൽഭാഗത്തുനിന്നും അവരുടെ താഴ്ഭാഗത്തുനിന്നും ശിക്ഷ അവരെ മൂടുന്ന ദിവസം) അവസാനത്തെ വാചകത്തിൽ, അല്ലാഹു എത്രമാത്രം ദയവോടും കനിവോടും കൂടിയാണ് ജനങ്ങളെ ഉപദേശിക്കുന്നതെന്നു നോക്കുക!

‘അതിരുകവിച്ചൽ’, ‘ധിക്കാരം’ എന്നീ അർത്ഥങ്ങളുള്ള طُغْيان (ത്വുഗ്യാൻ) എന്ന മൂലത്തിൽനിന്നുള്ളതാണ് ‘ത്വാഗൂത്ത്’ (طَاغُوتَ) അച്ചടക്കമില്ലാതെ തോന്നിയവാസത്തിലും, ദുർന്നടപ്പിലും അതിരു കവിഞ്ഞവർക്കെല്ലാം ഈ വാക്കു ഉപയോഗിക്കാം. ഇവിടെ അതുകൊണ്ടുദ്ദേശ്യം വിഗ്രഹങ്ങളാണെത്രെ ചിലരുടെ അഭിപ്രായം. മനുഷ്യനെ വഴി തെറ്റിക്കുവാൻ അവ കരണമാണല്ലോ. ജിന്നുകളിലോ മനുഷ്യരിലോ ഉള്ള എല്ലാ മുഴുത്ത ധിക്കാരികളും, അല്ലാഹു അല്ലാത്ത എല്ലാ ആരാധ്യവസ്തുക്കളും ഉൾപ്പെടുമെന്നാണ്  വേറെ ചിലരുടെ അഭിപ്രായം. ഇമാം റാഗിബ് (رحمه الله) നൽകുന്ന അർത്ഥവും ഏതാണ്ടു ഇതേപ്രകാരം തന്നെ. എങ്കിലും, അധികം ഖുർആൻ വ്യാഖ്യാതാക്കളും അതുകൊണ്ടുദ്ദേശ്യം പിശാചാണെന്നാണ് പറഞ്ഞുകാണുന്നത്. വാക്കർത്ഥം നോക്കുമ്പോൾ, പൊതുവിൽ ഉപയോഗിക്കപെടാമെങ്കിലും പിശാചിനുമാത്രമേ അതു പറയപ്പെടാറുള്ളുവെന്നും ചില മഹാന്മാർ പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. അല്ലാഹു അല്ലാത്തവരെ ആരാധിക്കലും, മറ്റെല്ലാ ദുർന്നടപ്പുകളും പിശാചിന്റെ ദുർബോധനം നിമിത്തമാണല്ലോ ഉണ്ടാകുന്നത്. അതുകൊണ്ടു അവയെല്ലാം വാസ്തവത്തിൽ പിശാചിനെ ആരാധിക്കലാണെന്നു സാരം.

അല്ലാഹുവിന്റെ അനുമോദനത്തിനു പാത്രവാന്മാരായിത്തീരുന്ന നല്ല അടിയാന്മാരുടെ ഒരു ഉത്തമലക്ഷണം അല്ലാഹു പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നതു ശ്രദ്ധിക്കുക: ‘പറയുന്ന വാക്കു ശ്രദ്ധിച്ചു കേൾക്കുകയും, അതിൽ നല്ലതിനെ പിൻപറ്റുകയും ചെയുക’. ഹാ! എത്ര മഹത്തായ ഒരു സ്വഭാവമാണിത്?! ഇവർക്കു അല്ലാഹു നൽകുന്ന സന്തോഷവാർത്ത നോക്കുക: ‘അവരാണ് അല്ലാഹു മാർഗ്ഗദർശനം നൽകിയവർ, അവരാണ് ബുദ്ധിമാന്മാരും’! ഇതിലധികം ഉന്നതമായ ഉത്തമ പദവിയും, ഭാഗ്യവും മറ്റെന്തുണ്ട്?! പക്ഷേ, ഇപ്പറഞ്ഞ ഗുണം സാക്ഷാത്ക്കരിക്കുകയും, പ്രയോഗത്തിൽ വരുത്തുകയും ചെയ്യുന്നവർ വളരെ വിരളമാണെന്നു പറയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അറിവുള്ളവരെന്നു ഗണിക്കപ്പെടുന്നവരിൽപ്പോലും ഇങ്ങനെയുള്ളവർ തുലോം കുറവാണെന്നതാണ് പരമാർത്ഥം – ഇക്കാലത്തു വിശേഷിച്ചും. അല്ലാഹുവിന്റെയും റസൂലിന്റെയും വ്യക്തമായ പ്രസ്താവനകൾപോലും സ്വന്തം യുക്തിതാല്പര്യങ്ങളുടെ ഉരക്കലിൽ പരിശോധിക്കുവാനും, വിമർശനവിധേയമാക്കുവാനും മുതിരുന്ന കാലമാണല്ലോ ഇത്.

ഒരാൾ – അയാൾ എത്ര മഹാനായാലും ശരി – ഒരു കാര്യം പറയുവാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും അതിനെ എതിർക്കുക, ഇടക്കു കടന്നു തർക്കിക്കുക, വിഷയം തീരുംമുമ്പും, പറഞ്ഞതു മനസ്സിരുത്താതെയും അതിനെ നിഷേധിക്കുക, വക്താവിന്റെ നേർക്കു ഏതെങ്കിലും നിലക്കുള്ള അനാദരവുനിമിത്തം അയാൾ പറഞ്ഞതെന്തും നിരസിക്കുക എന്നിത്യാദി ദോഷങ്ങളിൽ നിന്നു സംശുദ്ധമായവർ മഹാഭാഗ്യവാന്മാർ തന്നെ. പറയുന്നതെല്ലാം സ്വീകരിക്കണമെന്നല്ല അല്ലാഹു ഇവിടെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയത്. എല്ലാം ശ്രദ്ധാപൂർവം കേൾക്കുക, എന്നിട്ടു അതിൽ നല്ലതിനെ സ്വീകരിച്ചു പിൻപറ്റുക. അത്രമാത്രം. ഹാ! എത്ര മഹത്തായ ഉപദേശം! എത്ര ആദരണീയമായ സ്വഭാവം!

ഉപദേശങ്ങളൊന്നും കേട്ടനുസരിക്കാതെ, ശിക്ഷക്കുള്ള അർഹത സ്ഥിരപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞവനെക്കുറിച്ചു എന്തു പറയുവാനാണ്?! അവന്റെ കാര്യം (നബിയേ) താൻ ഏറ്റെടുത്തു അവനെ നല്ലവഴിക്ക് ആക്കിത്തീർക്കുവാൻ കഴിയുമോ?! കഴിയുമായിരുന്നുവെങ്കിൽ അങ്ങിനെയുള്ളവരെ നരകത്തിൽനിന്നു തനിക്കു രക്ഷപ്പെടുത്താമായിരുന്നു. പക്ഷെ അതുണ്ടാകുമോ?! ഒരിക്കലുമില്ല; എന്നു സാരം.

ഇമാം അഹ്മദും (رحمه الله) മറ്റും ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു നബിവചനത്തിൽ ഇപ്രകാരം വന്നിരിക്കുന്നു: ‘സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ചില മണിമാടങ്ങളുണ്ട്. അവയുടെ പുറഭാഗം ഉള്ളിൽനിന്നു കാണപ്പെടും; ഉൾഭാഗം പുറമെനിന്നും കാണപ്പെടും. അല്ലാഹു അവയെ ഒരുക്കിവെച്ചിരിക്കുന്നതു, ഭക്ഷണദാനം ചെയുകയും, സൗമ്യമായി സംസാരിക്കുകയും, തുടരെ നോമ്പു പിടിക്കുകയും, ജനങ്ങൾ ഉറങ്ങുന്ന അവസരത്തിൽ (രാത്രി) നമസ്ക്കാരം നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നവർക്കു വേണ്ടിയാകുന്നു’.

നിത്യവും കണ്ടനുഭവപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇത്തരം ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളെപ്പറ്റി ബുദ്ധിപൂർവം ചിന്തിക്കുന്നപക്ഷം, അല്ലാഹുവിന്റെ സൃഷ്ടിമാഹാത്മ്യം, അവന്റെ അപാരമായ കഴിവു എന്നിവക്കുപുറമെ, മനുഷ്യന്റെ മരണാനന്തര ജീവിതം മുതലായ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചു പല പാഠങ്ങളും ലഭിക്കുന്നതാണ് എന്നു സാരം.